🍒 (Y) Wild Cherry • น้องเชอร์รี่ป่า 🍒

ตอนที่ 5 : 4 : I'm Not A Good Boy (100%)

4

I’m not a good boy

น้องเชอร์รี่ป่า @YxurChxrryBxmb • 1h

จริงอย่างเจ้าตัวว่า พอมองจากมุมข้างเด็กหนุ่มผมสีเชอร์รี่ไม่ใช่คนผอมแห้งนัก ออกจะเนื้อเยอะหนุบหนับ

โดยเฉพาะส่วนสะโพกที่โผล่พ้นชายผ้าลูกไม้สีชมพูหวาน

เรียกมันว่ากระโปรงได้ไหม ในเมื่อจีบบานสั้นกุด แถมโปร่งปิดสะโพกไม่มิดด้วยซ้ำ

...เรียกผ้าคาดเอวคงพอไหว

คาดไม่ให้ความเป็นชายที่ถูกปลุกเร้าจนตื่นตัวเล็ดลอดออกมาต่อสายตา ปิดซ้อนด้วยลำแขนขาวเนียนที่เหยียดโน้มไปข้างหน้า เท้าไว้กับลอนหน้าท้องที่ดูสมจริงกำยำ

จัดท่าทางเงอะงะขณะ เหลียวสบตากับเลนส์กล้องขณะคร่อมทับหุ่นจำลองสรีระชาย

ให้ช่องทางคับแคบค่อยๆ กลืนกินความแข็งขึง... กดลึก... จมหาย

ก่อนควบขย่ม เล่นรักกับตุ๊กตายางไร้หน้า ไร้จิตใจ

*************************************

ผมได้ยินข่าวคราวเธอคนนั้น เธอคนที่ถูกโลกสาธารณะยุคใหม่ทำร้าย เอาเครื่องมือบำบัดความใคร่ของเธอมาป่าวประจาน ล้อเลียนสนุกสนาน สนองความคิดคะนองของสังคมชายเป็นใหญ่

เคยสงสัยไหมว่าผู้หญิงระบายความต้องการยังไง ผมสงสัย กระทั่งเลิกสงสัยเมื่อได้เห็นรายชื่อลูกค้าที่มีทั้งหญิงทั้งชาย  

แน่สิ เธอเป็นมนุษย์ เธอมีความใคร่ เธอมีทางออกที่ไม่จำเป็นต้องพึ่งพาท่อนเนื้อที่เอาแน่เอานอนไม่ได้ไร้ความจงรักภักดี

อย่าเพิ่งหลงกลล่ะ... ผมไม่ใช่ผู้ผดุงความยุติธรรม ไม่ใช่นักสิทธิมนุษยชน นักสังคมสงเคราะห์ หรือนักวิชาการ ไม่มีสถิติวิจัยมายืนยันว่าอวัยวะเทียมช่วยให้สังคมดีขึ้นยังไง ลดอาชญากรรมทางเพศลงหรือส่งผลร้าย ยิ่งทำให้หมกมุ่นในกาม

ผมเพียงกำลังชวนเชื่อในฐานะผู้ขาย หาความชอบธรรมให้การแสวงกำไรในธุรกิจเซ็กซ์ช็อปของตัวเองที่กำลังลักลอบค้าอย่างอุกอาจในประเทศที่สุดแสนจะหน้าบาง

ชวนเชื่อด้วยคำถาม ความสงสัย ว่าศีลธรรมที่ค้ำคออยู่ช่วยกำจัดกำหนัดบำบัดจิตใจมนุษย์ให้หลุดพ้นราคะใคร่ได้จริงไหม ก็เท่านั้น

สงสัย เช่นที่กำลังครุ่นครวญ... ว่าเด็กคนนี้ไม่คิดกระมิดกระเมี้ยนบ้างหรือยังไง หรือเราอยู่ในโลกต่างความจริง เส้นศีลธรรมเดียวกันจึงไม่ได้ค้ำคอเขาให้อึดอัดประดิษฐ์กระดากเหนียมอาย

ขณะที่ข่าวของเธอคนนั้นแพร่สะพัดในโลกโซเชียลเนตเวิร์ควิจารณ์กันอย่างหนาตา สังคมเกิดคำถาม ถงเถียงถึงความชอบธรรมของสิ่งเทียมอวัยวะ ทั้งเปิดกว้างและปิดกั้น

เราวิจารณ์... แต่ใครล่ะจะอยากเป็นเป้าถูกประจาน

ยอดขายของผมจึงหดหาย ไม่มีลูกค้าใหม่ ไม่ต้องพูดถึงหน้าร้าน เงียบงันเสียยิ่งกว่าโกดังร้าง ประเด็นร้อนกรุ่นทำให้พวกเราจำเป็นต้องระแวดระวัง ทั้งสัปดาห์ผมจึงมีหน้าที่เพียงนั่งเฝ้าฝุ่นไรและตอบข้อความยืนยันว่าสินค้าที่หลุดรอดไม่ใช่ของทางร้าน

มันจึงกลายเป็นเรื่องเหลือเชื่อเหนือความคาดหมายที่ในเย็นย่ำวันอาทิตย์ผมได้เห็นความงดงามมีชีวิตชีวาของสีแดงเชอร์รี่ที่แต้มอยู่บนเรือนผมและเสื้อผ้า แม้แต่พวงแก้มก็ขึ้นสีฝาดด้วยอากาศอบอ้าว

ไม่ใช่ภาพลวงตา

กระดิ่งจากสร้อยข้อเท้าสั่นกรุ๊งกริ๊งเป็นเครื่องยืนยันว่าไม่ใช่ฝันหรือจิตปรุงแต่งด้วยฟุ้งซ่านคะนึงหา

ผมพยายามไม่ให้ตัวเองหลุดยิ้ม แต่มันยากแสนยาก เมื่อเขายืนอยู่ตรงนี้พร้อมมุมปากแต้มรอยยิ้มน่ารัก

“สวัสดีครับ”

ยิ่งลิงโลดออกนอกหน้าเมื่อแทนที่จะเพียงยิ้มทักทายแล้วหลบมุมเลือกของเหมือนเคยเขากลับเดินเข้าหมาหาน้าเคาน์เตอร์พร้อมดวงตาแวววาวสุกใส

พยายามไม่ให้หัวเราะออกมาอย่างเสียมารยาทเมื่อเสียงทุ้มเอ่ยใจความกระชับห้วนสั้น

“ตุ๊กตายางที่เคยสั่งไว้มาหรือยังครับ”

เจ้าเด็กน่ารักนี่... พูดเรื่องแบบนี้ออกมาซื่อๆ ได้ยังไง

ต้องยอมรับว่าผมนึกนับถือเขา

นับถือเด็กคนนี้ที่ไม่คิดแสร้งสรรค์ทีท่ากระดากอายต่อกามราคะที่หลายต่อหลายคนลักปิดไว้ใต้หน้ากากศีลธรรม ผมเคยคิดว่ากิจการนี้เป็นปม ป่าวประจานความไร้อารยะให้โดนหัวเราะเย้ยหยัน กระทั่งวันหนึ่งผมชาชินกับมัน

แต่นั่นมันก่อนจะพบว่าผู้มีอารยธรรมบางคน ก็กดสั่งซื้อสินค้าออนไลน์จากร้านผมเช่นกัน

“อะไรอ่ะ” ผมเลิกคิ้วงุนงงกับคำถาม “ทำไมวันนี้พี่ดูอารมณ์ดีจังครับ”

“หืม?” นึกขำกับตาโตๆ และคิ้วที่ขมวดพันกันยุ่งน่าเอ็นดู

“นั่นไงอมยิ้มอีกแล้ว อะไรอ่ะๆ มีอะไรดีๆ เหรอครับ”

ไม่ทันรู้ตัวว่ากำลังทำสีหน้ายังไงจนเขาทัก ผมยิ้มหรือ ผิดปกติจนสังเกตได้ขนาดนั้นเลยหรือ?

แต่ไม่คิดคลี่คลายมุมปากให้หุบยิ้มเรียบตึงอย่างทุกครั้ง กลับยิ้มกว้างกว่าเดิม ขณะเอื้อมรับใบแจ้งที่อยู่มาจากเขา

“ที่จริงสั่งในเพจแล้วโอนเงินผ่านธนาคารออนไลน์ก็ได้” เฉไฉ พลางหันไปคีย์ข้อมูลเข้ารายชื่อสินค้าพร้อมจัดส่ง กวาดตามองที่อยู่คร่าวๆ แล้วพบว่าเป็นหอพักที่อยู่ห่างออกไปไม่ถึงสิบล็อก มิน่าเจ้าตัวถึงบอกว่าจะถือกลับ

แต่กล่องตุ๊กตายางมันไซล์มินิพกพาง่ายเหมือนของเล่นชิ้นก่อนๆ ที่เขาซื้อที่ไหนกัน

ได้ยินเสียงขมุบขมิบบ่นว่าผมขี้โกง ก่อนจะยอมเปลี่ยนเรื่องตาม “ผมอยากมารับน้องด้วยตัวเองนี่ครับ”

ผมเลิกคิ้วกับสรรพนาม ‘น้อง’ ที่เขาเพิ่งเอ่ย หลุดยิ้มกับตัวเองอีกครั้งเมื่อไม่เห็นความน่ารักน่าชังในซิลิโคนหุ่นกำยำแม้แต่น้อย

“สุดท้ายก็แบกกลับไม่ไหวนี่” ผมว่า มองกล่องบรรจุภัณฑ์ที่ขนาดใหญ่เกินไปสำหรับแขนเล็กๆ นั่น ต่อให้เดินกลับไหว แต่ก็คงลำบากทุลักทุเล

ในทีแรกผมอาสาขับรถไปส่งทั้งเขาทั้งของพร้อมกันเพราะยังไงซะหน้าร้านก็เงียบเสียจนไม่จำเป็นต้องนั่งเฝ้า แต่เจ้าตัวทำท่าอึกอัก ผมจึงเสนอช่องทางจัดส่งเป็นระบบเดียวกับลูกค้าคนอื่นๆ ผ่านเจ้าหน้าที่คนกลาง แม้จะเสียเวลารอเพิ่มขึ้นอีกหน่อยแต่เขายอมรับเงื่อนไข

ผมเข้าใจ เขาคงเห็นว่าเราไม่ได้คุ้นเคยกันขนาดที่จะอนุญาตให้ตามไปเห็นที่หลับที่นอนได้ คงไม่ต่างจากพนักงานร้านสะดวกซื้อที่เจอกันทุกวันทว่าไม่อาจสนิทสนม

อยู่ๆ พอคิดถึงตรงนี้ผมก็รู้สึกหดหู่ที่หนทางสมหวังช่างริบหรี่

“อ้าว ทำไมหน้าบึ้งซะแล้วล่ะครับ” ผมเลิกคิ้วอีกครั้งเมื่อได้ยินเขาพึมพำ เงยหน้าขึ้นมาเห็นเจ้าของใบหน้าน่ารักกำลังเพ่งพิจารณาสีหน้าผมอย่างจริงจัง ไม่ทันไรก็หลุดยิ้มออกมา

“ยิ้มแล้ว”

แน่สิ ก็เล่นทำหน้าน่าเอ็นดูเสียขนาดนี้

บวกกับความรู้สึกที่รับรู้ว่าถูกเขาจ้องหน้าอย่างตั้งอกตั้งใจจนสังเกตเห็นทุกความเคลื่อนไหวแล้วมันพลอยให้เก็บอาการใจเต้นไว้ไม่ไหว

ยิ่งประโยคถัดมา

“ยิ้มเยอะๆ สิครับ พี่ยิ้มแล้วดูดีมากเลย”

เหมือนหมัดน็อก ผมถึงกับชะงัก รับคำชมไม่ทัน

ใจหนึ่งหาข้ออ้างว่าเขาเอ่ยตามมารยาท แต่อีกใจระรี้ระริกเหมือนหมาเชื่องๆ กระดิกหางตอบรับ จริงหรือ ผมดูดีในสายตาเขาด้วย จริงๆ ใช่ไหม ไม่ได้ดูเป็นตาลุงหื่นอัธยาศัยแย่สินะ

พอทำตัวไม่ถูกผมก็ยิ่งอึกอักลนลาน

“ไม่หรอก เธอต่างหากที่ยิ้มแล้วดูดีมาก” ยกมือเกาขมับแก้เก้อ โยนคำชมกลับไปให้เขาที่เหมาะสมยิ่งกว่า

ท่าทีคงน่ารำคาญเกินทน แต่คนตรงหน้าก็ยังหัวเราะน้อยๆ เหยียดแขนเท้าเคาน์เตอร์พลางแกล้งเอียงหัวไปมาคล้ายชั่งใจว่าจะรับคำชมกลับไปดีไหม

“อื้ม ผมก็ว่างั้น” แล้วเราก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน

แสนน่ารัก

ให้ตายเถอะ ผมใช้คำว่าน่ารักพร่ำเพรื่อทุกครั้งตอนอยู่ต่อหน้าเขา

"..."

"..."

ทว่าฉับพลันเสียงหัวเราะสงบลงเหลือเพียงรอยยิ้มจางเขากลับหลบสายตาผมที่สบจ้องไม่วางตา ผละมือที่เท้าเคาน์เตอร์สองฟุตกั้นพลางก้าวถอยหลังไปเล็กน้อยเพื่อเว้นระยะ

“ที่จริงผมน่ะ ดูไม่ได้เลยต่างหาก” เสียงนั้นแผ่วเบาราวพูดกับตัวเอง แต่ผมได้ยินชัด

“ไม่เลย เธอดูดี... เด็กดี พูดเพราะ น่ารัก” ผมยืนยัน ไม่ใช่แค่รูปกายภายนอก แต่กิริยามารยาทคำพูดคำจาที่ซื่อใสจริงใจกว่ามนุษย์ส่วนใหญ่ที่ผมเคยเจอมาก

ทว่าเขาหัวเราะ เป็นหัวเราะที่ยกมุมปากข้างเดียวคล้ายเหยียดหยัน ไม่เชื่อในถ้อยคำ

“เด็กดีเหรอ ยิ่งไม่ใช่ใหญ่เลยครับ แล้วผมก็พูดคำหยาบ” บึ้งตึงใส่ผมที่เอ่ยคำต้องห้ามก่อนพรั่งพรูประโยคไม่คาดคิดออกมา

“แค่คนเอากันทำไมต้องอยากเสือกด้วยวะ!” ผรุสวาททั้งที่สายตาเหม่อลอยคล้ายหลุดสู่ห้วงความหลัง เปลี่ยวคว้างติดตรึงอยู่ที่ไหนสักแห่งที่ผมไม่อาจจินตนาการ

"เด็กดีคงไม่พูดแบบนี้ใช่ไหมครับ"

หลายวินาที จึงกระชากตัวเองกลับมาพร้อมรอยยิ้ม

“พี่เคยดู Toy Story ไหมครับ”

ผมไม่เข้าใจคำถาม ไม่เห็นความเชื่อมโยงจึงใช้เวลาประมวลผลพักหนึ่งก่อนจะพยักหน้าตอบรับ

“เคยสิ นานมากแล้ว” เขายิ้มหวาน แววตากระตือรือร้นอย่างน่ารัก

ผมยิ่งไม่เข้าใจ ทำไมเขาถึงได้เปลี่ยนเรื่องเกลื่อนกลบความขุ่นหมองในแววตาไว้ได้เพียงชั่วพริบตาเท่านั้น

ราวกับมืออาชีพ ราวกับรับมือกับความหม่นเศร้าที่ก่อตัวและดับไปฉับพลันเช่นนี้อยู่ทุกวัน

มันทำให้ผมเอะใจ ชวนสงสัยว่าภายใต้รอยยิ้มซื่อใสที่ผมเห็นอยู่ทุกครั้งมันเก็บซ่อนอะไรเอาไว้บ้าง อีกกี่มิติตัวตนที่ผมไม่รู้จัก ยังไม่มีสิทธิ์เข้าถึง ห่างไกลยิ่งกว่ามีเคาน์เตอร์นับร้อยกั้นกลางระหว่างเรา

แต่แทนที่จะหดหู่ในแสงริบหรี่ของความหวัง ผมกลับยิ่งหวัง อยากเรียนรู้ ทำความรู้จักตัวตนที่เหลือของเขาในทุกๆ ด้าน

อาจโชคดีที่ผมงุ่มง่ามจึงไม่คิดรีบร้อน ไม่อยากคาดคั้น ผลีผลามกระโจนใส่จนเขาเตลิดหนี ผมยินดีก้าวทีละมิลลิเมตร พร้อมหยุด หรือถอยหลังเพื่อก้าวอย่างระมัดระวัง

ยังพอใจในฐานะพนักงานร้านสะดวกซื้อที่ยังเป็นความสะดวกใจของเขา เพียงเท่านั้น

“ผมอยากให้ของเล่นของผมมีชีวิตขึ้นมาบ้างจัง”

เมื่อเขาแสร้งเอ่ยขบขันเฉไฉ ผมจึงวางความสงสัยติดใจทิ้งไว้เบื้องหลัง แกล้งส่ายหน้าระอากับความปรารถนาเด็กๆ พูดติดตลกตอบโต้อย่างที่ไม่เคยทำ

“มันคงไม่น่ารักเหมือนในหนัง ถ้าของเล่นในห้องของเธอเป็นตุ๊กตายาง”

...เพียงเพื่อให้เสียงหัวเราะกลับมากังวาลใสพร้อมดวงตาลูกกวางแสนหวานอย่างที่คู่ควรกับเขาเป็นที่สุดอีกครั้ง

*************************************

น้องเชอร์รี่ป่า @YxurChxrryBxmb • 2m

…...

น้องเชอร์รี่ป่า @YxurChxrryBxmb • now

ผมน่ะ ไม่ใช่เด็กดีหรอกนะครับ

----------------------100%------------------------

แอบเปลี่ยนชื่อตอนเพราะเขียนไม่ถึงแล้วมันคนละมู้ดกันค่ะเลยตัดเท่านี้ดีกว่า แง้งง 

ขอโทษถ้าทำให้สับสนค่ะ

(ถ้าไม่โอเคที่อัพทีละเล็กละน้อยรบกวนรออ่านหลังครบ100%หรือหลังจบเรื่องได้นะคะ เกรงใจ

เรากำลังพยายามฟื้นกำลังตัวเอง เขียนอะไรได้ก็เขียนออกมาก่อนเลยไม่ซีเรียสเรื่องคอมเมนต์น้า 

เอาที่ต่างคนต่างสบายใจแล้วสนุกกันเนอะ)

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ

#น้องเชอร์รี่ป่า

- Martian -

T
B