คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่๘ ขอประคองน้องน้อย
แสอาทิย์สาส่อเ้ามา
นับเป็นสัาว่าเ้าแล้ว
ธสัมมานึถึเรื่อเมื่อืน้วยรอยยิ้ม หลัา่อลอนลบท
รัมภามน็บ่นหนาวแล้วเ้าไปนอน
ัหวะเอื้อนเอ่ยทำนอร้อยรอยัรารึอยู่ในวามิ แ่ะเียวัน ในห้วนั้นใบหน้าสวยหวานุเทพธิาอบุษยานาปราึ้น
บุษยานา
สมุทรมาส – ื่นหรือยัะุธะ?
ธสมมา
รหทว – อนแร็หลับอยู่ ื่นเพราะมีนทัมา
ไม่ทราบว่าผมปรับเท่าไรี?
บุษยานา
สมุทรมาส – ปรับสิบบาทพอนะะ
ธสมมา
รหทว – ปรับเป็นยิ้มให้ผมูสัรูปะเ้าท่าว่า
หิสาวนั่ทวน้อวามหลายรา่อนะถ่ายรูปรอยยิ้มหวานหยาเยิ้มอนส่ไป
ามเหลือเิน ผิวาวละเอีย วาเป็นประาย ผมเผ้ายามไม่ไ้ัทรทิ้ัวเลียสอแ้ม
ธสัมมานัู่และแะเนินแ้มนวลผ่านอโทรศัพท์ไปมา เธอน่ารัเหมือนนาฟ้าที่เฝ้าฝันถึทุวัน
บุษยานา
สมุทรมาส – แ่ยิ้มไม่น่าพอ อนนี้เอ๊ะมีอทีุ่ธะน่าะอยาไ้มาว่ายิ้มแล้วมั้
ธสมมา
รหทว – ผมะอยาไ้อะไรมาว่านั้นไ้
บุษยานา
สมุทรมาส – ถ้าเป็นบันทึอุทวับโมลหมอบทที่๕ ที่ไม่เยเผยแพร่มา่อนล่ะ?
ธสมมา
รหทว – เอ๊ะมี้วยเหรอ?
แ่รู้ว่ามีโมลหมออีอนที่ยัไม่เยเผยแพร่็ทำให้ธสัมมาเบิาว้าทันที
เาอ่านสี่บทแรนให้หลับา็ยัอ่านถู ถ้ามีอีบทมันะน่าสนใแ่ไหน
มันือบทสรุปเรื่อราวีวิอนาโมลั้นหรือ ถ้าเป็นเ่นนั้นแล้ว็อาเป็นเรื่อราวีวิอหม่อมเ้าบุษยรัมภา้วย
บุษยานา
สมุทรมาส – เอ๊ะไม่มี แุ่ทวมี เอ๊ะไ้มาหลายวันแล้ว เพิ่สแนเสร็
ธสมมา
รหทว – ั้น่วยส่ให้ผม้วย
บุษยานา
สมุทรมาส – เี๋ยวืนนี้แล้วัน่ะ
ธสมมา
รหทว – ืนนี้เลยเหรอ?
บุษยานา
สมุทรมาส – อนพระันทร์ึ้นไะ ุธะะไ้ิถึเอ๊ะไปถึอนลาืน
ธสมมา
รหทว – เล่นันแบบนี้
ร้ายเินไปแล้วนะเอ๊ะ
บุษยานา
สมุทรมาส – ุธะร้ายว่านี้ เอ๊ะไม่เยว่าสัำ
ร่าสูส่ายศีรษะไล่วามิอันมิวรออาหัว
ลุึ้นาที่นอน้วยวามรู้สึอันเบิบาน เินไปเาะประูห้ออรัมภามน
แ่เาะอยู่นานหรือแม้แ่ะโนเรียื่อ็ไม่มีารอบสนออะไร มันเียบนเินไป เาถือวิสาสะเปิประู็พบร่าบอบบานอนนิ่
ลุมผ้าห่มล้ายหนาวั
ใบหน้าามีลว่าเมื่อืน
“เอื้อรับ
เ้าแล้ว”
“หนาว...
ันเหนื่อย...”
“ุเป็นอะไรหรือเปล่า?”
“เ็บมา...
หายใไม่ออแล้ว...” รัมภามนอบ้วยน้ำเสียิั วาล้ายอ่อนแรล
นาทีนั้นธสัมมาทราบไ้ทันทีว่าอาารัล่าวไม่ใ่เรื่อปิแล้วไม่ใ่ารเ็บป่วยทั่วไป
หิสาวเริ่มหอบถี่ พยายามเปล่เสียบอถึสิ่ที่เธอ้อเผิ “โรหัวใ...”
ธสัมมารีบ้อนร่าบอบบาึ้น้วยวามระหน
สอาวิ่นถึรถเพื่อพานป่วยไปยัโรพยาบาล วามร้อนรนทำให้เาทำอะไรแทบไม่ถู
ยัีที่โรพยาบาลอยู่ไม่ไลมาถึระนั้นมัน็ูแสนไลสำหรับนที่เ้าใล้วามอันราย
รัมภามนหอบหนัึ้นและเหมือนะหมแร
“อทนหน่อยนะเอื้อ
ผมอยู่นี่ เี๋ยว็ถึแล้ว”
ทุอย่าเิึ้นอย่ารวเร็ว
หมอ
พยาบาล หรือใร็แล้วแ่ เ็นร่าบอบบาเ้าไปในห้อุเิน
ทำารรวหรือรัษาหรืออะไรที่ธสัมมา็ไม่รู้อีเ่นัน
รัมภามนไม่เยบออะไรเี่ยวับวามป่วยอัวเอทำให้เาไม่สามารถให้้อมูลไ้เลย
เล่าไ้แ่เมื่อวานยัุยันอยู่ พอเ้ามา็หอบเหนื่อยบอว่าหายใไม่ออ
“นไ้เป็นโรหัวใล้มเหลว
อนนี้มีอาารน้ำท่วมปอรับ”
ำพูอเทียนัยรึธสัมมาให้ยืนนิ่
ถึเาะทราบว่านายแพทย์เทียนัยเป็นหมอวัยหนุ่มที่เ่แ่็อห่วไม่ไ้ ไม่มีใระรู้สึสุายสบายใถ้านที่นรันอนไม่รู้สิอยู่ในโรพยาบาล
วามเรียัวลรุมล้อมนศีรษะหนัอึ้ ไม่อยาทนเห็นให้เ็บปว
แ่็ไม่อยาออห่าให้ว้าเหว่
“นไ้มีาิที่พอให้้อมูลไ้ไหมะ?”
พยาบาลถามเา
ศิลปินรูปามส่ายหน้า
เธอเยบอว่าไม่มีาิสนิท
ะ้วยอบเ็บัว
รสนิยมที่่าานทั่วไป วิถีีวิอันสันโษ ั้นเิแสนประประัน
หรือ้วยอะไร็แล้วแ่ หลัาเลิราับนรัเ่า
รัมภามนไม่มีาิหรือเพื่อนใล้ิอี เท่าับว่าธสัมมาเป็นนเียวที่ะอยู่เีย้าเธอ
ไม่ว่าะในอนนั้นหรือในอนนี้
อนที่เธอไม่สามารถทำไ้ระทั่หายใ้วยัวเอ...
รัมภามนสวมเรื่อ่วยหายใ
ระนั้นออิเนในเลือ็ยัไม่ถึเ้าสิบ วามัน
แนาเย็นเียบเนื่อาเลือไหลเวียนไม่ีอี่อไป
สิ่ที่ทำไ้อนนี้ถ้าเป็นเิวามหวั็ือภาวนาให้ฟ้าินเมา
และถ้าเป็นในวามริ็แ่รอมาเาะน้ำออาปอเท่านั้น
......................................................................................................................................................
โมลหมอ
บทที่๔
โลสี่ัวาทัีเล่าถึ่วท้ายอนาโมล
แม้ธสัมมาะไม่ไ้ยืนอยู่รนั้น
แ่นึเทียบู็เหมือนยืนอยู่รนั้น
บารั้วามรู้สึที่เลวร้าย็ไม่ใ่เพราะแ่เอสถานาร์ที่เลวร้าย
แ่เป็นเพราะนอา้อเอสถานาร์ที่เลวร้ายอย่าหลีเลี่ยมิไ้ยั้อทรมานับวามวัเวเียบเหาอันเสียแทเ้าไปอย่าลึึ้
บาร่าายลืนยาพิษยัแสออให้พบเห็น
บาิใลืนยาพิษมิอาแสออให้พบเห็น
บ่อยรั้ยาพิษทาใมัน็ัร่อนไ้นานนับปีว่าที่เ้าัวะลาา
ารถูอีนรัทอทิ้หรือะรันทเท่าถูทุนทอทิ้ นานวันเ้า หม่อมเ้าบุษยรัมภารู้สึโเี่ยวในวัหลัให่
บทประพันธ์เรื่อนี้ล้วนสร้าาเรื่อริ าพย์บัยัแฝไป้วยวามเ็บปว
......................................................................................................................................................
เวลาหลายั่วโมร้อนรนเหมือนหลายปี
ธสัมมาทำไ้แ่นั่เฝ้าและภาวนาให้เธอปลอภัย
ายหนุ่มเห็นพยาบาลเินเ้าออพร้อมับทำหัถารทาารแพทย์ที่เาไม่เ้าในั
รู้แ่เป็นารรัษาอาารอเธอแ่นั้น หมอเทียนัยอธิบายั้นอนอย่าารพารัมภามนไปเาะน้ำในปออีั้น
รวมถึประโยน์และวามเสี่ยที่อาไ้รับ
“เอื้อ้อหาย
เื่อผม... ุไม่ไ้อยู่นเียวนะ”
นเป็นห่วเินไปส่หน้าห้อแล้ว็รอ
ไม่ทราบว่าผ่านไปนานเพียใ
แ่้อวามที่ส่มาบอว่าลาืนไ้มาถึ
บุษยานา
สมุทรมาส – ไฟล์ให่มานะะ
อนบอบุษยรัมภามาอยู่ในมือ
ธสัมมารีบเปิอ่านรวเร็ว
ความคิดเห็น