คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1.1 - ภาพติดตา
๑
ภาพติดตา
ทางด้านของคนที่เพิ่งถูกตำหนิกลับไม่สามารถนอนพักผ่อนหย่อนกายได้อย่างที่ควรจะเป็น พริ้งพลอยนอนกระสับกระส่ายอยู่บนเตียงเป็นเวลาหลายชั่วโมงแล้ว เธอพยายามข่มตาให้หลับเพราะไม่อยากคิดมาก ยิ่งช่วงนี้ใกล้สอบปลายภาคแล้วด้วย เธอควรปล่อยสมองให้โล่งปลอดโปร่งให้ได้มากที่สุด
มันควรจะเป็นเช่นนั้น ถ้าไม่ติดว่าตอนนี้ภาพในหัวมีแต่ใบหน้าดุดันของโรมที่ยืนจ้องเธออยู่ตรงบันไดเมื่อสองชั่วโมงที่แล้ว
“บ้าจริง ทำไมต้องคิดมากด้วยนะ”
ทำอย่างกับไม่เคยถูกเขาต่อว่าอย่างนั้นแหละ โรมก็เป็นแบบนี้มาตลอด เขาไม่เคยพอใจเวลาอยู่ใกล้เธอ หาเรื่องไม่เข้าหูมาพูดกระทบกระทั่งทุกครั้ง ขนาดแค่ใส่กระโปรงนักศึกษาสั้นเหนือเข่านิดหน่อยก็ถูกเขาเรียกไปอบรมยกใหญ่ ฟาดงวงฟาดงาเหมือนเธอเป็นเด็กสามขวบที่จะสวมใส่อะไรก็ต้องผ่านสายตาผู้ใหญ่ก่อนเสมอ
พริ้งพลอยเคยนึกสงสัยว่าเหตุผลใดที่ทำให้โรมต้องคอยมาจู้จี้จุกจิกเธออยู่ตลอดเวลา แต่คิดแล้วคิดอีกก็ไม่สามารถหาเหตุผลมารองรับเรื่องราวน่ารำคาญใจเหล่านี้ได้ คงมีเพียงเหตุผลเดียวที่เธอพอจะคิดออกและสันนิษฐานถึงความน่าจะเป็นได้มากที่สุดก็คือ
โรมแค่ต้องการแสดงอำนาจว่าเขาอยู่เหนือเด็กกำพร้าอย่างเธอ
หลายครั้งที่เขาชอบหยิบยกเรื่องภูมิหลังของเธอมาเป็นประเด็น ไม่ว่าจะเป็นวันแรกที่เธอก้าวเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้บ้างล่ะ ข้าวของเครื่องใช้ราคาแพง หรือแม้แต่เงินทองที่ส่งเสียให้เธอเล่าเรียนบ้างล่ะ เขาพูดย้ำไปย้ำมาราวกับจะทวงบุญคุณ ซึ่งไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้นเลยด้วยซ้ำ เพราะถึงอย่างไรเธอก็ไม่มีวันลืมว่าที่มีทุกวันนี้เป็นเพราะความเมตตาของสองพี่น้องที่มอบให้
“นอนไม่หลับ เฮ้อ” พริ้งพลอยถอนหายใจยกมือก่ายหน้าผาก เธอตัดสินใจลุกจากเตียงเดินไปเปิดไฟให้ห้องนอนสว่างโร่ขึ้นมาอีกครั้ง นั่งลงที่โต๊ะทำงาน หยิบสมุดสีฟ้าอ่อนเล่มกะทัดรัดที่ไว้จดชีวิตประจำวันขึ้นมาวางบนโต๊ะ ปลายนิ้วเรียวยาวคลี่หน้ากระดาษเปิดอ่านทีละหน้า ทุกตัวอักษรที่บรรจงเขียนอย่างตั้งใจทำให้เธอสามารถมองเห็นภาพในอดีตได้ชัดเจนมากขึ้น
พริ้งพลอยเปิดอ่านเรื่อย ๆ จนกระทั่งถึงหน้าที่คั่นเอาไว้ด้วยดาวกระดาษดวงเล็ก ภาพการ์ตูนแสนน่ารักพร้อมข้อความน่าประทับใจทำให้เธอเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
อยากย้อนเวลากลับไป…
มันคงจะดีไม่น้อยถ้าเขายังปฎิบัติต่อเธอเหมือนเดิมทุกอย่าง
เพล้ง
เสียงดังโครมครามจากนอกห้องทำลายช่วงเวลาการอ่านบันทึกของพริ้งพลอย ร่างบางรีบลุกขึ้นยืนแล้ววิ่งไปที่หน้าประตู เอาหูแนบกับบานประตูเพื่อฟังว่าเกิดอะไรขึ้น เธอไม่ได้ยินอะไรเลยนานเป็นนาที แต่เสียงที่ดังเมื่อครู่ก็ทำให้รู้สึกกังวลอยู่ดี พริ้งพลอยสวมเสื้อคลุมตัวบางเดินออกจากห้อง บรรยกาศด้านนอกเงียบและมืด อาศัยแสงสว่างจากดวงไฟนอกบ้านที่สาดส่องผ่านหน้าต่างพอให้มองเห็นทางรำไรเดินลงบันไดไปยังห้องรับแขก ภายในห้องปิดไฟมืดไร้เงาผู้ชายกลุ่มใหญ่ที่พูดคุยเสียงดังตอนเธอเพิ่งกลับถึงบ้าน
หรือพวกเพื่อนพี่โรมจะกลับไปแล้ว
พริ้งพลอยพยายามมองหาต้นตอของเสียงที่ทำให้เธอต้องตัดสินใจเดินลงมาข้างล่าง ทุกอย่างปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วเสียงที่ได้ยินมาจากไหน หญิงสาวขมวดคิ้วเดินหารอบ ๆ ห้อง จังหวะที่ถอดใจเตรียมจะเดินกลับขึ้นห้องไปนอน หางตาคู่สวยเหลือบไปเห็นเงาตะคุ่ม ๆ ที่โต๊ะสนุ๊กมุมหนึ่งของห้อง พริ้งพลอยทำใจดีสู้เสือก้าวขาไปสองก้าว คว้าไม้เบสบอลที่วางอยู่ไม่ไกลกำไว้แน่น เงานั้นจะเป็นใครเธอไม่รู้ แต่อย่างน้อยก็ขอให้มีอาวุธติดมือตั้งรับสักนิดก็ยังดี
“อ๊ะ โรม เจ็บค่ะ”
เสียงผู้หญิงนี่นา…
พริ้งพลอยเริ่มหายใจไม่ทั่วท้อง ขยับสองเท้าเข้าไปใกล้ตำแหน่งอันตรายมากขึ้น คราวนี้แสงไฟสาดส่องสว่างพอทำให้เธอเห็นอะไรชัดเจนมากขึ้น ผู้หญิงหน้าตาสวยจัดถูกมัดขึงติดกำแพงขณะที่ร่างสูงใหญ่ของผู้ชายที่เธอคุ้นเคยเป็นอย่างดีกำลังใช้สองมือบีบคอหล่อน พร้อมกระแทกกระทั้นอย่างเอาเป็นเอาตาย
“ร้องอีก ร้องดัง ๆ!” น้ำเสียงเหี้ยมโหดตะโกนสั่ง
“เจ็บ อ๊ะ” พริ้งพลอยเห็นสีหน้าของผู้หญิงคนนั้นเหมือนจะขาดใจอยู่รอมร่อ “โรมคะ พอแล้ว”
จากตรงที่ยืนแอบฟัง พริ้งพลอยได้ยินเสียงหยาบโลนของทั้งคู่ชัดยิ่งกว่าดูหนังในระบบไอแมกซ์ซะอีก เธอหันหลังวิ่งหนีออกจากห้อง อัตราการเต้นของหัวใจแรงกระหน่ำแทบหลุดออกจากอก นึกโกรธตัวเองที่ไม่ยอมหลับยอมนอนแล้วลงมาข้างล่างยามวิกาล เพราะความวิตกกังวลเกินเหตุแท้ ๆ เลยต้องมาเห็นภาพไม่ควรเห็นแบบนี้
พริ้งพลอยพิงแผ่นหลังแนบบานประตูยืนหอบหายใจถี่ ๆ เนื้อตัวสั่นเทิ้มไปทั้งร่าง สองมือสองเท้าเย็นเฉียบ เม็ดเหงื่อผุดปรายรอบกรอบหน้าหวาน เธอสูดลมหายใจเข้าลึกเพื่อเรียกสติที่แตกกระเจิงให้กลับคืนสู่ร่างดังเดิม ไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศช่วยบรรเทาความตื่นเต้นลงได้มาก นานหลายนาทีกว่าหัวใจจะกลับมาเต้นในจังหวะปกติ
พริ้งพลอยนั่งลงบนปลายเตียง ภาพ ๆ นั้นยังติดตา โรมที่เธอรู้จักว่าดุแล้ว แต่ไม่อยากเชื่อเลยว่าเขาจะโหดร้ายถึงขนาดทำรุนแรงกับผู้หญิงคนนั้น น้ำเสียงเหี้ยมโหดของเขาเหมือนปีศาจร้ายที่พร้อมกระชากวิญญาณของใครสักคนไปบดขยี้ให้แหลกคามือ พริ้งพลอยยกมือปิดหู เสียงหยาบโลนของโรมและผู้หญิงคนนั้นดังก้องอยู่ในโสตประสาท
“ลืมไปให้หมดพริ้งพลอย ลืมเดี๋ยวนี้!”
แวะคุยกันหน่อยนะคะ ^_^
กรี๊ด! พี่โรม ทำไมถึงกินผู้หญิงในบ้าน รู้ไหมว่าน้องมาเห็น งือ พี่โรมไม่อ่อนโยนเลยจ้า น้องกลัวแล้วนะ ><
อัป วันเว้นวัน นะคะ ฝากคอมเมนต์ให้ด้วยน้า ถ้าชอบหรือไม่ชอบ เพื่อเป็นกำลังใจให้เพื่อนแพงจ้า
ฝากแฟนเพจนิยายด้วยนะคะ
E-Book พี่โรมคลั่งรัก
ราคาโปรโมรชั่น 140 บาท
ฝากความรักแซ่บๆ แบบฉบับพี่โรมด้วยจ้า
ไปโหลดกันน้า
ความคิดเห็น