ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 4th night : Artist
‘One night’ series
4
[Artist]
4
[Artist]
1.
ผมเ้นรำับอทานะวันในแันที่สะท้อนใบหน้าเา
สีเหลือัสาสะท้อน ระทบ เริระบำไปามัหวะ้าวและเสียเพล
เพลินท์ป๊อปวนยับโย่วยให้รารีสัึั สำหรับผมมันทำให้อารม์พลุ่พล่าน ราววาวที่รอให้แสอาทิย์ลาลับเพื่ออวลวลายระบำยาม่ำืน
เสียนรีสัเราะห์ไม่เยเ้าับเา ไม่เยเ้าับแสยามเ้าที่ำเป็นสำหรับทานะวัน
‘หนวหูน่ะ’
มัไ้ยินเสียถอนหายในำหลายรั้ ่อนเ้าอแผ่นหลัว้าะหยุมือที่ำลัละเลพู่ัน หันมาปรามำๆ
ผมะยัไหล่อบ ยัเ้นรำ และเ้นรำ ระโย่อ สะบัผมเส้นผมที่ยาวถึลาหลั ยิ้มยั่วใยียวนเา
'หึ...' ระทั่เสียหัวเราะทุ้มัึ้นมาแผ่วเบา ฝ่ามือที่ับพู่ันะว้าเอา้อมือีผอมอผมไป ุให้เล้มลบนร่า ะที่ผมะัหวะพอเหมาะให้สะโพัวเอร่อมลบนัเา ปล่อยเส้นผมรยาวเลียใบหน้าหล่อเหลา
วาวะพริบแสยั่วเย้า ลวอทานะวันนิับอย่าสมบูร์
2.
เ็์อิรรร้อนแรทุนไหมนะ? หรือมีแ่เา
ทั้ที่ฝ่ามือหยาบร้านปัป่ายเรือนร่านุ่มนวลราวสะบัปลายพู่ัน ทว่าแ่นายที่เื่อม่อนั้นลับระแทระทั้น รุนแรราวพายุลั่ ร่าอำนาราวสัว์เ้าป่าที่ำลัีระาเหยื่อโอะ ่อให้ยอมศิโรราบ็ยัีทึ้นว่าะแหลสลายใ้ร่า
พู่ัน ถาสี เรื่อมือที่เาหวแหนนัหนาถูปัหล่นระายเพื่อให้แผ่นหลัเปลือยเปล่าอผมระแทลไป ลายเป็นเฟรมผ้าใบให้ิรลั่ละเลพู่ัน
มือหยาบเปรอะสีเหลือออทานะวัน สีเหลือสเอลัษ์เลียนแบบภาพวาอิรื่อ้อโล ใระบายมันลบนร่าผม ลาไล้ามแรอารม์ุเล้าราะาิาม
ัหวะรัที่เาั้ใบรรเลให้เสียแห่วามแสนสุทรมานลบเสียเพลินธ์ป๊อปน่ารำา ทแทน้วยเสียราหวานอออ้อนให้โถมถั่ร่าหยาบโลนพาระโนถึฝั่ฝัน
ใ้หลัาระอุ้วยวามร้อนาสอร่าที่อิแอบัน ผมยมือสาผมุ่มเหื่ออนที่ยัุไ้ออราวไม่อยาผละา ัวนุนยั้าอยู่ในร่า สอมือยัปัป่ายระบายสีบนเนื้อาว
'ุสวยมา'
3.
มันืออทานะวัน...
อเยา้นา้านใน ลาไล้ผ่านส่วนอ่อนไหว ระทั่ผลิบานเลียเส้นผมยาวที่ลาหลั เี้ยวล้ายปรารถนาะพันธนาารร่านี้ไว้้วย้านเี่ยวนาให่
ลีบอที่ระบาย้วยฝ่ามือทิ้สัมผัสไว้เพื่อล่อลวให้วาวะพริบแสหล่อเลี้ยเ่นนั้นลอาล
ทว่าวาวไม่อาเิายในยามลาวัน...
‘มันือวามฝันอผม’
...เ่นเียวับที่ทานะวันะหันหาเพียแสอาทิย์เท่านั้น
‘ั้น็เลิัน’
‘อยู่ับวามริสัที ุ็รู้ เราะอยู่แ่ที่นี่ไม่ไ้ ห้อใ้หลัานี่...’
‘…’
‘ผมอยาใหุ้ไป้วยัน’
นั่นสิ ผมวรอยู่ับวามริสัที
‘ันอยู่ไ้’
…
วามริที่ว่า อทานะวันไม่เย้อารแสาว
4.
ผมยัเ้นรำับอทานะวันในแันที่สะท้อนใบหน้าเา...
เพลินธ์ป๊อปยัส่เสียน่ารำา
ลิ่นอแยามเ้า่อยๆ าหาย พร้อมับลิ่นสี... ลิ่นพู่ัน และลิ่นายอเา
ห้อใ้หลัาว่าเปล่า ทว่าวาวยัเ้นรำ และเ้นรำ... หวัะพริบแสหล่อเลี้ยทานะวัน
ืนแล้วืนเล่า...
ไม่เป็นไร...
่อให้วามรัอิรเหี่ยวเา...
แ่ทานะวันในแันอเาะสใสเ่นนั้นลอาล
ผมเ้นรำับอทานะวันในแันที่สะท้อนใบหน้าเา
สีเหลือัสาสะท้อน ระทบ เริระบำไปามัหวะ้าวและเสียเพล
เพลินท์ป๊อปวนยับโย่วยให้รารีสัึั สำหรับผมมันทำให้อารม์พลุ่พล่าน ราววาวที่รอให้แสอาทิย์ลาลับเพื่ออวลวลายระบำยาม่ำืน
เสียนรีสัเราะห์ไม่เยเ้าับเา ไม่เยเ้าับแสยามเ้าที่ำเป็นสำหรับทานะวัน
‘หนวหูน่ะ’
มัไ้ยินเสียถอนหายในำหลายรั้ ่อนเ้าอแผ่นหลัว้าะหยุมือที่ำลัละเลพู่ัน หันมาปรามำๆ
ผมะยัไหล่อบ ยัเ้นรำ และเ้นรำ ระโย่อ สะบัผมเส้นผมที่ยาวถึลาหลั ยิ้มยั่วใยียวนเา
'หึ...' ระทั่เสียหัวเราะทุ้มัึ้นมาแผ่วเบา ฝ่ามือที่ับพู่ันะว้าเอา้อมือีผอมอผมไป ุให้เล้มลบนร่า ะที่ผมะัหวะพอเหมาะให้สะโพัวเอร่อมลบนัเา ปล่อยเส้นผมรยาวเลียใบหน้าหล่อเหลา
วาวะพริบแสยั่วเย้า ลวอทานะวันนิับอย่าสมบูร์
2.
เ็์อิรรร้อนแรทุนไหมนะ? หรือมีแ่เา
ทั้ที่ฝ่ามือหยาบร้านปัป่ายเรือนร่านุ่มนวลราวสะบัปลายพู่ัน ทว่าแ่นายที่เื่อม่อนั้นลับระแทระทั้น รุนแรราวพายุลั่ ร่าอำนาราวสัว์เ้าป่าที่ำลัีระาเหยื่อโอะ ่อให้ยอมศิโรราบ็ยัีทึ้นว่าะแหลสลายใ้ร่า
พู่ัน ถาสี เรื่อมือที่เาหวแหนนัหนาถูปัหล่นระายเพื่อให้แผ่นหลัเปลือยเปล่าอผมระแทลไป ลายเป็นเฟรมผ้าใบให้ิรลั่ละเลพู่ัน
มือหยาบเปรอะสีเหลือออทานะวัน สีเหลือสเอลัษ์เลียนแบบภาพวาอิรื่อ้อโล ใระบายมันลบนร่าผม ลาไล้ามแรอารม์ุเล้าราะาิาม
ัหวะรัที่เาั้ใบรรเลให้เสียแห่วามแสนสุทรมานลบเสียเพลินธ์ป๊อปน่ารำา ทแทน้วยเสียราหวานอออ้อนให้โถมถั่ร่าหยาบโลนพาระโนถึฝั่ฝัน
ใ้หลัาระอุ้วยวามร้อนาสอร่าที่อิแอบัน ผมยมือสาผมุ่มเหื่ออนที่ยัุไ้ออราวไม่อยาผละา ัวนุนยั้าอยู่ในร่า สอมือยัปัป่ายระบายสีบนเนื้อาว
'ุสวยมา'
3.
มันืออทานะวัน...
อเยา้นา้านใน ลาไล้ผ่านส่วนอ่อนไหว ระทั่ผลิบานเลียเส้นผมยาวที่ลาหลั เี้ยวล้ายปรารถนาะพันธนาารร่านี้ไว้้วย้านเี่ยวนาให่
ลีบอที่ระบาย้วยฝ่ามือทิ้สัมผัสไว้เพื่อล่อลวให้วาวะพริบแสหล่อเลี้ยเ่นนั้นลอาล
ทว่าวาวไม่อาเิายในยามลาวัน...
‘มันือวามฝันอผม’
...เ่นเียวับที่ทานะวันะหันหาเพียแสอาทิย์เท่านั้น
‘ั้น็เลิัน’
‘อยู่ับวามริสัที ุ็รู้ เราะอยู่แ่ที่นี่ไม่ไ้ ห้อใ้หลัานี่...’
‘…’
‘ผมอยาใหุ้ไป้วยัน’
นั่นสิ ผมวรอยู่ับวามริสัที
‘ันอยู่ไ้’
…
วามริที่ว่า อทานะวันไม่เย้อารแสาว
4.
ผมยัเ้นรำับอทานะวันในแันที่สะท้อนใบหน้าเา...
เพลินธ์ป๊อปยัส่เสียน่ารำา
ลิ่นอแยามเ้า่อยๆ าหาย พร้อมับลิ่นสี... ลิ่นพู่ัน และลิ่นายอเา
ห้อใ้หลัาว่าเปล่า ทว่าวาวยัเ้นรำ และเ้นรำ... หวัะพริบแสหล่อเลี้ยทานะวัน
ืนแล้วืนเล่า...
ไม่เป็นไร...
่อให้วามรัอิรเหี่ยวเา...
แ่ทานะวันในแันอเาะสใสเ่นนั้นลอาล
#เรื่อสั้นืนเียว
-Martian-
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น