คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ภรรยายอดพิศวาส - บทที่ 1 (1)
[R e - u p]
e-book >> ภรรยายอพิศวาส
e-book >> ภรรยายอวใ
e-book ภรรยายอพิศวาสพร้อมให้าวน์โหลแล้วนะะ ัโปรฯ 159 บาท ยาวๆ 2 เือนเลย่ะ
(ื้อผ่าน ios ราาะสูว่านะะ)
บทที่ 1
ว่าอรอาภาะถูปล่อยให้หลุพ้นาใ้อาัิอนายหัวทัพพ์ เรียวปาสีหวานนั้น็แทบอ้ำ ายหนุ่มมอผลานอัวเอแล้วยิ้มริ่ม สีหน้าเ็มไป้วยวามผ่อนลาย เมื่อิถึูบแสนเร่าร้อน
ูบนั้นแทนวามิถึและเวลาเือบสามปีที่อทนเฝ้ารอ…
ริมฝีปาิ้มลิ้มนั้น่าหวานล้ำนเาแทบะลั่ แววามวามอเรือนายาวผุผ่ออนทีุ่ัวอยู่ับประูอย่าลามเลีย แ่ปายัหวานนานี้ แล้วทั้ัวะหวานนาไหนัน ิ่อนะยับายเ้าไปประิัวนอมพยศที่พยายามะหนี ทั้ที่หนีอย่าไร็ไม่รออยู่ี
‘่ามีวามพยายามเหลือเินนะทูนหัวอพี่’ ิพลายิ้มริ่มอย่าเ้าเล่ห์
“ออไปห่าๆ แอลลี่นะ ไม่้อเ้ามาใล้”
เสียหวานแว้ใส่อย่าเอาเรื่อ ใบหน้าหวานอนถูปล้นูบแรอ้ำ วาู่ามลอเล้า้วยน้ำา อบานั้นแ่ำ อรอาภาไม่ไ้เสียใที่โนูบ แ่เธอเสียใเพราะารระทำอันป่าเถื่อนไร้วามเป็นสุภาพบุรุษ่อนหน้านั้นอเา่าหา
ใอนมออ่อนยวบยาบ ้อนอุ้มร่าอ้อนแอ้นึ้นมานั่้อนบนัอย่าถนอมัับบุลิันแ็ระ้านั้นเหลือเิน แม้ะมีเสียฮึฮัอยู่บ้าแ่็ยอมนั่นิ่ๆ ให้อแ่โยี วิธีารปราบพยศอเาไ้ผลีแฮะ ัะอยาให้อรอาภาพยศบ่อยๆ แล้วละสิ
“พี่บอแล้วใ่ไหมว่าอย่าื้อ”
แม้เสียนุ่มทว่าแววามุลับมออย่า่มู่ ปลายนิ้วแร่ปัปอยผมทัใบหูเล็่อนใ้นิ้วหัวแม่มือเลี่ยไล้แ้มนวลแผ่วเบา ไม่ทันไร็ปราสีระเรื่อวนมอ เ้าอใบหน้า้มหน้าุพลาเสหลบไป้าน้า ิริยาเอียอายนั้น่าน่าเอ็นูเหลือเินในสายานมอ เวลาเพียไม่ี่ปีน้อน้อยอเาลายเป็นสาวสะพรั่เ็มัวยิ่ว่าเิม ใบหน้าหวานนั้นามหม เรือนายาวผ่อนั้นมีสัส่วนที่วระมี ลมลึน่าฟัไปทั้ัวนเาแทบห้ามใัวเอไม่ไหว แ่ไู้บ็แทบะลั่เสียให้ไ้ อยาะเยมไปทั้ัวใะา
“แอลลี่อยาลับบ้านไปหาพี่อาว์”
อรอาภาระเ้าระอโยไม่ยอมมอหน้าเา หาแ่มอออไปนอระรถที่อนนี้รถยน์ันหรูำลัแล่นไปในทิศทาที่เธอไมุ่้นา แม้ว่าะไม่ไ้อยู่ที่นี่มาหลายปีแ่หิสาว็ำไ้ว่านี่ไม่ใ่ทาไปบ้านนภินทร์อย่าแน่นอน ทำให้ใอเธอเริ่มมีวามหวาหวั่นยิ่ว่าเิม นายหัวทัพพ์ำลัะพาเธอไปไหนันแน่ ทำไมเาถึ้อทำเ่นนี้ อรอาภาไม่เ้าใเลยสันิ
“พี่ไม่ให้ลับ” ายหนุ่มอบลับโยไม่ิให้เสียเวลาแล้วูบแ้มเนียนนุ่มแรๆ อย่าอใไม่ไหว แ้มออรอาภาทั้หอมทั้นุ่มนเาอยาูบให้้ำ
นถูหอมหันวับพร้อมมอ้อน้วยใบหน้าแเรื่อ มือบอบบายึ้นุมีแ้มที่โนหอม สัมผัสาเาทำให้รู้สึร้อนวูบวาบในาย อยาะแว้ใส่นอบเอาเปรียบแ่็ไม่ล้า เพราะลีบปานุ่มยัเ็บแปลบาารุมพิอันร้อนแร เพียแ่เผลอิถึเหุาร์ที่เพิ่เิึ้นเมื่อไม่ี่นาที่อนหน้าใ็สั่น หน้า็ร้อนผะผ่าว…
“ฮึ! ว่าเธอะไ้ฟ้อมัน็เป็นเมียพี่เรียบร้อยแล้วละ อรอาภา”
อรอาภาัวาวาบับำประาศร้าว วาหวานึ้เบิว้าึ้นทว่าเพียเสี้ยววินาที็้อผวาเฮือเมื่อใบหน้ามทรเสน่ห์ลลมาุไ้ออาวผ่ออย่าไร้วามนุ่มนวล ะเรือนายแร่็ยับลมาแนบินสัมผัสไ้ถึวามร้อนผ่าว ใบหน้าามสะบัไปมาหลบารรุรานอันวบ้ว พอหันหน้าหนีไปอี้าน เา็ูบไ้อี้านอย่าไม่ลละ
“ไม่นะ! แอลลี่ไม่ยอม อย่ามายุ่ับแอลลี่นะนเลว!” เสียหวานแว้ใส่พร้อมทั้ิ้นรนไม่หยุนรู้สึเหนื่อยหอบ แ่็ไม่หยุที่ะเอาัวรอานป่าเถื่อน
“เลวอย่านั้นเหรอ…”
นายหัวทัพพ์ผละใบหน้าาออแล้วทวนำพูอเธอ้วยน้ำเสียเนิบนาบทว่าเย็นเยือนนฟััวาวาบ ลมหายใออรอาภาสะุะสบามที่เ้มึ้นอย่าน่าหวาลัว อีทั้ใบหน้าหล่อยัเรียบรึม เธอนอนมอเานิ่ ไม่ล้าแม้แ่ะหายใแร เพราะลัวะไประุ้นโทสะร้ายให้ระพือโหม ในยามที่มุมปาหยัระุึ้นเป็นรอยยิ้มแสนร้ายานั้นยิ่ทำให้ใอเธอสั่นระรัว ใบหน้าหวานเ็มไป้วยวามหวาลัวอย่าปิไม่มิ
“เี๋ยวพี่ะทำให้เธอไ้รู้ว่าารเป็นนเลวที่น่ายะแยมันเป็นยัไ”
สิ้นำพูนั้นใออรอาภา็หล่นวูบอีรา เธอรีบส่ายหน้าิ วาู่หวานมีน้ำาลอเล้ามอเาอย่าเว้าวอน แ่นายหัวทัพพ์ลับไม่ยอมมอบวามปรานีให้ ใบหน้าเร่รึมโน้มลอีรั้นลมหายใร้อนผ่าวรินรวหน้าหวาน และราวนี้เป้าหมายอเาไม่ใ่ที่ลำอระหอเธออี่อไป…
“พี่ทัพพ์! ไม่นะ…ฮื้อ!”
ยัไม่ทันที่ะเอื้อนเอ่ยให้รบประโย ริมฝีปาร้อนผ่าว็โบลทาบทับบนลีบปานุ่มอย่ารวเร็ว อรอาภาเร็สะท้านไปทั้ัวแล้วหลับาปี๋้วยวามลัวว่าเาะาบ้วรุนแรเหมือนเมื่อรู่ ทว่าสัมผัสานายหัวทัพพ์ลับเ็มไป้วยวามนุ่มนวล อ่อนโยนอ่อนหวานอย่าที่เธอไม่าิ ระนั้นอรอาภา็พยายามัืน่อ้าน้วยใที่เ้นระรัวแร ใบหน้าแ่านเพราะูบแรที่ถูนร้ายาโมยอย่าอุอา
“ฮื้อ!”
เสียหวานประท้วในลำอในยามที่พยายามสะบัใบหน้าหนีารรุราน แ่มือหนาลับสอเ้ามารึท้ายทอยสวยไว้มั่น านั้นปาร้อน็บเบียลมาหาอีราอย่าแนบแน่นมาว่าเิม ทั้ยัเพิ่มแรเล้าลึหนัหน่วึ้นแม้ไม่ไ้รุนแรแ่็ทำให้รู้สึเ็บแปลบๆ อรอาภาพยายามปิริมฝีปาไว้แน่นไม่ยอมำนน่อเา่ายๆ แ่นายหัวทัพพ์็ใ้ประสบาร์ที่มีเหนือั้นว่า ทำให้เธอยอมเผยอลีบปาสีหวานอบรับเรียวลิ้นร้อนที่สอแทรเ้ามาในโพรปานุ่ม
นไม่ประสาพยายามหลบหนีารล่วล้ำสุีวิ ทว่าลับถูเรียวลิ้นสาเี่ยวระหวัลิ้นนุ่มพร้อมับูึเบาๆ อย่าหยอเย้า อรอาภาทำไ้เพียแ่ราอืออาในลำอ มือบอบบาทั้สอ้าที่ถูปลปล่อยให้เป็นอิสระพยายามผลัไสเาให้ออห่า ทั้ใ้ำปั้นน้อยๆ ทุบอแร่เพื่อประท้วให้เายุิุมพิอันูื่ม แ่ลับไม่ไ้รับวามปรานีานายหัวทัพพ์ มิหนำ้ำยับเล้าเพิ่มวามร้อนแรมาึ้นเรื่อยๆ นสิอนอ่อนเียสาเริ่มะหลุลอย…
“ฮื้อ…”
อรอาภาส่เสียประท้วในลำอเมื่อรู้สึเหมือนำลัะาอาาศหายใ เธอพยายามสะบัใบหน้าออห่า ทว่าท้ายทอยยัถูฝ่ามือหนาับรึเอาไว้ มือบอบบาทุบีบ่าบึบึนเพื่อให้เาหยุารรุราน เมื่อนายหัวทัพพ์ยอมผละริมฝีปาร้อนออห่า เธอถึับหอบฮั รีบสูเอาลมหายใเ้าปอ ทว่าเพียไม่ี่วินาทีปาร้อนื้น็แนบุมพิลหาอีราอย่าูื่มยิ่ว่าเิม และูบอเา็ส่ระแสาบ่านให้ึมลึถึหัวใ
ราวนี้สิที่หลเหลืออยู่น้อยนิออรอาภาเริ่มไร้ทิศไร้ทา แรบเล้าอย่านุ่มนวลอเาทำให้เธอเลิบเลิ้มไปับรสุมพิแสนหวามอย่า่ายาย ลีบปาสีสวยเผยอึ้นเปิทาให้เารุรานเ้ามาในโพรปา่ำื้นไ้อย่าถนั พลายับริมฝีปาอบรับราวับเ็น้อยผู้มีวามอยารู้อยาลอสิ่แปลใหม่ หลลืมไปั่วราวว่า่อนหน้านั้นเธอพยายามัืนเาสุีวิ ยอมมอบ ‘ูบแร’ ให้ับนายหัวทัพพ์อย่าไร้แร้านทาน
เรียวหน้าามแหนหายึ้นเล็น้อย เปลือาบาใสหลับพริ้มรับสัมผัสหวามไหวรัวน ายท่อนบนแอ่นหยัึ้นโยธรรมาิ นิ้วเรียวสอแทรเ้าไปในเส้นผมสีน้ำาลเ้มที่ถูัสั้นไ้รูป หลระเริไปับูบเร่าร้อนอนที่มา้วยั้นเินหลลืมวามเป็นัวเอ ผิวแ้มนวลเริ่มร้อนั ร้อนรุ่มในายเพราะระไอร้อนาเรือนายหนาที่แนบินแทบหลอมรวมเ้าหาันนั้นถ่ายทอมาถึ
“ฮือ”
อรอาภาส่เสียในลำอเบาๆ ในยามที่นายหัวทัพพ์่อยๆ ถอนริมฝีปาออห่า วาู่หวานปรือ่ำเปิึ้นมอเา แล้วสอแ้ม็ร้อนัเมื่อพบับแววาที่อัแน่นไป้วยวามปรารถนา เธอผินใบหน้าไป้าน้า้วยวามเอียอาย ทว่าใบหน้ามลับยับามแล้วปล่อยลมหายใร้อนเป่ารผิวแ้มนวล แม้เธอะย่นลำอหนีแ่เา็ยับามอย่าไม่ลละ มือบอบบาสั่นระรินั้นพยายามันแผอว้าให้ออห่า ะที่ในั้นสั่นหวิวล้ายะเป็นลม
“ยัยะแยนเลวๆ แบบพี่อยู่อีไหม อบิ…อรอาภา”
เาระิบถามเสียพร่าพลาูบใบหูาวนวลพลาบเม้มเบาๆ อย่าหยอเย้า ะที่ฝ่ามือร้อนผ่าวนั้นสร้าสัมผัสรัวน้วยารลูบไล้ปลีน่อเรียวอเธอ แล้วไล่สูึ้นเรื่อยๆ อย่าน่าใหาย ทำเอาหวามไหวไปทั้ัว แ่เ้าออย่าเธอนั้นไร้เรี่ยวแระ่อ้านเพราะถููบร้อนแรสูบไปแทบหมสิ้น
“ฮือ…”
อรอาภาประท้วเสียแผ่วพลาย่นลำอหลบสัมผัสาปาร้อน ใบหน้าหวานแ่านและร้อนัยิ่ว่าเิม สมอยัมึนเบลอเพราะรสูบอันาบ่านที่เพิ่เยพบพาน ลีบปาสีหวานเผยอึ้นน้อยๆ เพื่อรับเอาลมหายใเ้าปอ วาหวานปรือมอเสี้ยวหน้ามแล้วเสหลบ้วยวามอายแสนอายเพราะพยศใส่เาไว้ไม่น้อย ร้อนวูบวาบไปทั้ายเมื่อเผลอิถึเหุาร์ที่เพิ่เิึ้นสๆ ร้อนๆ อรอาภาแทบไม่อยาเื่อว่าผู้หิที่อบสนอูบร้อนแรานายหัวทัพพ์ะเป็นัวเอ เาทำให้เธอรู้สึไม่เป็นัวอัวเอเลยสันิ
“อบพี่ินสวย”
นายหัวหนุ่มเร่เร้าเอาำอบะลาไล้ปลายมูโ่มลมาที่แ้มนวลอเธออย่าเื่อ้า แล้วใ้ริมฝีปาร้อนื้นลอเลียไม่ยอมห่า นั่นยิ่ทำให้สมออเธอประมวลผล้าลและเผลอให้ำอบแ่เาโยที่สิยัไม่รบถ้วนีนั
“มะ…ไม่่ะ”
“ีมา แล้ว็ห้ามื้อับพี่อี ไม่อย่านั้นะโนมาว่าูบ”
เามเสียทุ้มิะแหบพร่าอยู่ับแ้มแปลั่ แ่เธอลับิว่ามันเป็นำู่เสียมาว่า านั้นอรอาภา็ไ้รับอิสรภาพ หิสาวรีบผุลุึ้นพร้อมับุัวอยู่ับประูรถ แม้มันะไม่สามารถทำให้รอพ้นานแสนร้ายไ้ แ่็ยัีว่านิ่เยแล้วให้เารัแามอำเภอใ แ่ใไม่แ็พอแล้วไหวหวั่นไปับวาาหวานหูอนเ้าู้็รู้สึผิับัวเอะแย่ มิหนำ้ำยัหลมัวเมาไปับุมพิอันเร่าร้อนและาบ่านอเาอี นึำหนิัวเอที่ทำัวน่าีแบบนี้ ถ้าพี่ายรู้เ้ามีหวัโนุแน่ๆ
+++++
มีวามิเห็นยัไ ฝาอมเม้นให้ำลัใ้วยนะะ
ีรีส์ยอวในายหัว
ภรรยายอวใ [ นายหัวอาว์ & ศิศิรา ]
ภรรยายอพิศวาส [ นายหัวทัพพ์ & อรอาภา ]
ความคิดเห็น