เล่ห์ร้าย สายใยสวาท

ตอนที่ 48 : ต้องการคำตอบ

 

หญิงสาวรีบชักมือกลับคืนมา

“ตายล่ะ ห้าทุ่มแล้วหรือคะเนี่ย”

ดวงตางามมองตัวเลขดิจิตอลที่หน้าปัดรถพร้อมทำหน้าตกอกตกใจ

“ดึกขนาดนี้ตาภีมคงหลับไปแล้วแน่ บัวไม่รบกวนพี่ธันวาแล้วดีกว่า ขอบคุณอีกครั้งนะคะที่มาส่ง”

รีบหันมาเปิดประตู แล้วก้าวลงมาจากรถ ทิ้งให้ผู้กองหนุ่มหน้าค้างเพราะถูกตัดบทในคำพูดที่อุตส่าห์รวบรวมความกล้ามาตั้งนาน คืนนี้บัวชมพูสวยมาก สวยจนสะกดสายตา สะกดหัวใจเขา และเขาก็เห็นสายตาของผู้ชายหลายคนที่ ที่ดูจะเห็นในสิ่งเดียวกันกับเขา สายตาที่ผู้ชายเหล่านั้นหมายปองเธอ ทำให้เขาตั้งใจที่จะเปิดเผยความรู้สึกต่อเธอและอยากขอคบหาเป็นเรื่องเป็นราว

สุดท้ายธันวาก็ต้องถอนใจเมื่อร่างเพรียวบางก้าวลงไปจากรถของเขาเสียแล้ว

บัวชมพูไม่ใช่คนโง่ที่จะไม่รู้ หรือดูไม่ออกว่าเขารู้สึกเช่นไร เธอกำลังปฏิเสธเขาอย่างนุ่มนวล แต่เขาก็จะไม่ท้อ และพร้อมจะรอพร้อมกับพิสูจน์ตัวเองให้เธอเห็นต่อไป

คนสวมใส่ชุดราตรีสวยที่ทำให้หัวใจของเขาพองโตตลอดเวลาที่ได้ยืนเคียงข้าง เดินอ้อมรถมายังด้านคนขับ ผู้กองหนุ่มลดกระจกไฟฟ้าลง

“ขับรถดีๆ นะคะ ฝันดีค่ะ”

มือบางยกขึ้นมาโบกให้เขา พร้อมรอยยิ้มหวานหยดที่ทำให้หัวใจแทบหยุดเต้น

“จ๊ะ แล้วเจอกัน”

หากไม่รีบกลับไปเสียแต่ตอนนี้ คืนนี้เขาคงจะไม่ได้ไปไหนแน่ๆ เวลาที่ได้อยู่กับคนที่ถูกใจ เวลาเท่าไรก็ดูจะไม่พอ

รถโฟล์วิลแล่นไปวนรอบน้ำพุหน้าคฤหาสน์หลังงาม ก่อนจะขับออกรั้วประตูบ้านไป บัวชมพูแอบลอบถอนใจอย่างโล่งอกที่ทุกอย่างในค่ำคืนนี้ผ่านไปด้วยดี ร่างสวยสคราญในชุดราตรีหมุนตัวกลับแล้วเดินขึ้นบันไดหินอ่อนที่ทอดเข้าไปสู่ตัวบ้าน

พอเห็นร่างตระหง่านที่ยืนพิงกับราวบันไดขั้นล่างสุดมองมาเหมือนรอคอยอยู่ก็ตกใจจนไหล่ไหว เพราะคิดว่าภูวฤทธิ์คงยังไม่กลับมาถึงบ้าน

“คุณฤทธิ์”

ดวงตาคมคายที่ก่ำแดงจ้องหน้าเธอเขม็ง คนที่เขาเคยคิดว่าเพรียวบาง กลับดูเซ็กซี่เหลือร้ายในชุดราตรีสีโอรสเปลือยไหล่ที่เธอกำลังสวมใส่อยู่ตอนนี้

“นึกว่าจะไม่กลับเสียแล้ว”

 เธอออกมาก่อนเขาเสียอีก แต่เพิ่งมาถึง ไม่รู้ว่าพากันไปแวะที่ไหนมาบ้าง

คำถามหาเรื่องนั่นทำให้เธอหน้าตึง พอเดินเข้ามาใกล้ก็ได้กลิ่นเหล้าคลุ้งจมูก ใบหน้างามเงยขวับขึ้นมามอง ภูวฤทธิ์หน้าแดงจัดเหมือนกับดื่มมาหนัก แม้แต่ลมหายใจก็ยังเจือกลิ่นแอลกอฮอล์

“นี่คุณดื่มมาเยอะเลยหรือคะ?”

“หึ”

เสียงหัวเราะในลำคอ

ต่อให้เป็นใคร ถ้าใครเจอเรื่องชวนประสาทเสียอย่างที่เขาเผชิญอยู่นี่ก็คงจะดื่มจนลืมนับแก้วเหมือนกันนั่นแหละ

“ผู้กองธันวาคือเป้าหมายของคุณหรือ?”

คำถามน่าเกลียด ดวงตาดำขลับสวยถูกแต่งแต้มระบานยด้วยสีสันให้งดงามยิ่งขึ้นไปอีกจ้องขวับเห็นแววขุ่นใจอยู่ในนั้น

“หรือว่านายธีระภพ...หรือนัธนัย...ตกลงคุณจะเลือกใครกัน?”

คนถามยกแขนขึ้นมากอดอก พยายามใจเย็นเอาไว้ เพราะอยากดูว่าผู้หญิงคนนี้จะมารยาสาไถอะไรอีก? เขาอยากต้อนเธอให้จนมุม

“ฉันไม่เลือกใครหรอกค่ะ”

“อ้อ”

ใบหน้าคร้ามผงก พร้อมยิ้มเยาะ

“เพราะยังเลือกไม่ได้ หรือจะเก็บเอาไว้ทั้งหมดล่ะ?”

“อย่ามาพูดจาหาเรื่องกันดีกว่าค่ะคุณฤทธิ์ คุณเมาแล้ว ควรจะขึ้นไปนอนพักผ่อนนะคะ”

เธอว่าราวกับเขาเป็นภีรภัทร

“ขึ้นบันไดไหวไหมคะ?

” สายตาที่ยังทอดมาทำเป็นห่วงใย ความอดทนสุดท้ายของเขาขาดผึง

“อย่ามาสร้างภาพแสร้งเป็นคนแสนดีหน่อยเลย”

มือหนาคว้าหมับจับเข้าที่ต้นแขนเปลือยทั้งสองข้าง ก่อนจะกระชากร่างเธอเข้าไปหา

“อะไรกันคุณฤทธิ์”

 ถามอย่างตกใจ บิดแขนทั้งสองข้างให้พ้นการเกาะกุม

“ยังแกล้งทำไร้เดียงสาไม่รู้เรื่องอีกหรือ? คิดว่าคุณจะหลอกผมได้เหมือนที่เคยหลอกคุณพ่อหรือไง?”

บัวชมพูร้องโอ้ยออกมาตกใจเสียมากกว่าเจ็บ ก่อนจะดิ้นแรงขึ้น แต่อุ้งมือของภูวฤทธิ์มีพละกำลังมากกว่า

“หลอกลวงเรื่องอะไร? คุณพูดเรื่องอะไรน่ะคุณฤทธิ์”

“ไอ้เด็กนั่นลูกใคร?”

 เขาตะคอกถาม ใบหน้าแดงก่ำโน้มเข้ามาหา ใกล้เสียจนลมหายใจร้อนผะผ่าวคละเคล้ากลิ่นแอลกอฮอล์คลุ้งปะทะกับใบหน้า จนบัวชมพูแทบจะเมาตามเขาไปเลยทีเดียว

“อะไรนะ? เด็กอะไรที่ไหน?”

เสียงเธอดังไม่แพ้กัน

“ก็เด็กที่คุณเอามาอุปโลกน์ว่าเป็นน้องชายผมน่ะสิ”

บัวชมพูคิดว่าหูเธอต้องฝาดไปแน่ๆ

“คุณพูดบ้าอะไรน่ะคุณฤทธิ์ ตาภีมก็เป็นลูกของคุณภูมิชาติ เป็นน้องชายของคุณน่ะสิ”

ชักโมโหที่ถูกหาเรื่อง หรือว่าเขาเกิดคิดเสียดายสมบัติขึ้นมาเอาตอนนี้

“ไม่ใช่”

เสียงดังตวาดลั่นจนเธอสะดุ้งโหยง  ดวงตาคมลุกวาวราวกับจะติดไฟ กระชากร่างเธอเซถลาไปปะทะกับแผ่นอกแน่นล่ำ

“ไอ้เด็กนั่นไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับผม” 

ใบหน้าที่ยื่นมาใกล้ แดงก่ำน่ากลัว จนขนลุกเกรียวด้วยความตกใจ เพราะไม่เคยเห็นภูวฤทธิ์คลั่งอย่างนี้มาก่อน

“พูดบ้าอะไรของคุณน่ะ”

 พยายามขัดขืนดึงตัวเองให้หลุด แต่ฝ่ามือใหญ่บีบแขนเธอแน่นจนแทบแหลกคามือ

“ตาภีมเป็นน้องชายของคุณ เป็นลูกของคุณภูมิชาติ”

ที่กล้ายืนยัน เพราะคุณภูมิชาติเป็นคนขอร้องเธอให้ช่วยเป็นแม่ของภีรภัทร คนที่ไม่เกี่ยวข้องกับพวกเขาคือเธอต่างหาก

“งั้นก็ดูเสีย ดูให้เต็มตา”

 เขาขว้างกระดาษที่ไม่รู้ล้วงมาจากไหนเข้าใส่หน้าเธอ ร่างใหญ่สั่นเทิ้มด้วยความโมโห พยายามระงับอารมณ์ที่คุกรุ่นเกินควบคุม

ไม่แน่ใจว่าเขาอยากจะฟังคำสารภาพจากปากอย่างยอมจำนนด้วยหลักฐาน หรืออยากให้เธอดื้อด้านยืนยันต่อไปว่าเด็กนั่นเป็นน้องของเขาจริง

ดวงตาตื่นค้างกะพริบปริบๆ ก้มลงมองก้อนกระดาษที่ถูกขยำจนยับย่นที่ตกพื้น ก่อนจะหยิบมันขึ้นมา

“คุณคงคิดว่าคนอื่นโง่กันหมดงั้นสิ หึๆ”

 เสียงหัวเราะในคออย่างขมขื่นใจ เขารึอุตส่าห์เชื่อใจ ไม่ได้เฉลียวใจจะตรวจสอบให้มากกว่าหลักฐานที่เธอเอามาแสดง

และที่สำคัญตอนนี้เขาหลงรัก...เอ็นดู...เวทนาเด็กที่คิดว่ามีสายเลือดเดียวกับเขาจนหมดใจ

บัวชมพูคลี่กระดาษแผ่นนั้นออก หัวใจเต้นไม่เป็นส่ำเมื่อเห็นว่ามันคือผลการตรวจดีเอ็นเอ ดวงตาของเธอเบิกโตตื่นตะลึง ไม่อยากจะเชื่อผลการตรวจที่แสดงบนกระดาษแผ่นนั้น มือน้อยสั่นเทา

‘ทั้งสองตัวอย่าง ไม่มีความเกี่ยวข้องกันทางพันธุกรรม’

ใบหน้างามเงยขวับขึ้นมองร่างสูง

“คุณพาตาภีมไปตรวจดีเอ็นเองั้นหรือ?”

“ใช่”

เสียงตะคอกดังเข้าใส่จนสะดุ้งโหยง

ชอบก็อย่าลืมกดหัวใจด้านล่าง 

และคอมเม้นต์เป็นกำลังใจให้คนเขียนด้วยนะจ๊ะ

ฉบับ Ebook วางแผงแล้ว อยากฟินจิ้มเลยค่า ^^

   

เล่ห์ร้าย สายใยสวาท รัชริล www.mebmarket.com เมื่อแม่เลี้ยงวัยกระเตาะ จูงมือน้องชายต่างสายเลือดเข้ามาแสดงตัว ชีวิตของหนุ่มโสดเจ้าสำราญอย่างเขาก็เปลี่ยนไปตลอดกาล ^^      เธอตะเกียกตะกายหนี แต่ไม่ทันที่เท้าจะก้าวลงไปจากเตียง มือไวเป็นลิง ก็คว้าชายกระโปรงพร้อมกระชากอย่างแรงแคว่ก!เสียงที่ดังพร้อมกับรอยขาดแล่งยาวเป็นทาง เปิดเปลือยเผยเรียวขานวลเนียนขาวออกมาอวดสายตา ใบหน้าหื่นกระหายฉายรอยยิ้มกระหยิ่มคว้าหมับจับข้อเท้าเล็กกระชากกลับ ร่างบางไถลเข้าไปใต้ร่างของเขาที่ตามมาคร่อมตะครุบเอาไว้“ตื่นเต้นดีชะมัด”         ใบหน้าคร้ามเหม็นเหล้าหึ่งชะโงกเข้ามาใกล้...ท่าทางตื่นกลัวสุดขีดกำลังกระตุ้นอารมณ์เบื้องลึกที่มืดดำของเขาให้ยิ่งฮึกเหิมเผียะ!เสียงฝ่ามือบางฟาดฉาดเข้าที่หน้า คมเล็บกรีดแก้มจนเป็นรอยจางเลือดซิบ"ซี้ดดดดด...." กลีบปากหยักหนาสูดปากเบาๆ หรี่ดวงตาวับวาวลงจ้องเขม็งมองมา“ไม่ยักรู้ว่ารสนิยมชอบความรุนแรงเสียด้วย”มือหนาพุ่งมาจับต้นแขนเรียวแน่นแล้วกระชากเข้าหาตัว พร้อมฉกใบหน้าลงไปซุกไซ้หา ใบหน้านวลบ่ายเบี่ยงเลี่ยงหลบพัลวัน“อย่านะคุณฤทธิ์ ฉันเป็นแม่เลี้ยงของคุณนะ”        ยิ่งเธอดีดดิ้นเท่าไหร่ เสื้อผ้าที่สวมใส่ยิ่งหลุดลุ่ย ภาพที่เห็นปลุกปั่นอารมณ์หื่นกระหายให้พวยพุ่งยิ่งขึ้นไปอีก...         เขาไม่เคยนึกอยากปลุกปล้ำใครเท่านี้มาก่อน แต่สำหรับผู้หญิงจอมมารยาคนนี้ เธอกระตุ้นเลือดนักล่าท้าทายให้มันกำลังเต้นระริกขึ้นมาทีเดียว“อย่ามาลำเลิกตอนนี้หน่อยเลย...คุณเป็นเมียพ่อผม...ในเมื่อท่านตายแล้ว ทรัพย์สมบัติทุกอย่างของท่านก็ต้องตกเป็นของผมในฐานะทายาทโดยชอบธรรมไม่ใช่หรือ?” เสียงทุ้มต่ำเข่นเขี้ยวถามคำรามอยู่ในลำคอ“ไม่เว้นแม้แต่คุณ”          พูดจบร่างบางก็ถูกกดราบลงบนที่นอน ใบหน้าร้อนฉ่าตามลงมาซุกไซ้อย่างหื่นกระหายดุดันบัวชมพูกรีดร้องลั่นหากภูวฤทธิ์คิดว่าเธอเพียงดีดดิ้นเพื่อจะแสดงให้สมบทบาท ริมฝีปากร้อนเลื่อนไล่ตามประกบติด ยิ่งใบหน้างามส่ายสะบัดขัดขืนเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งบดบี้ขยี้ริมฝีปากลงไปหนักหน่วงเท่านั้นในเมื่อเธอความชอบรุนแรง...เขาก็จะตอบสนองให้ถึงใจ...

กดติดตามผลงานของนักเขียนได้ที่เพจนี้นะจ๊ะ 

จะได้ไม่พลาดการติดตามน๊า ^^