นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
นิยาย Dek-D
App ที่จะทำให้คุณอ่านนิยายจนวางมือถือไม่ลง!
ดาวน์โหลดได้แล้ววันนี้ที่
กรณีที่ผลงานชิ้นนี้เป็นผลงานที่แต่งโดยผู้ลงผลงานเอง ลิขสิทธิ์ของผลงานนี้จะ เป็นของผู้ลงผลงานโดยตรง ห้ามมิให้คัดลอก ทำซ้ำ เผยแพร่ ก่อนได้รับอนุญาต จากผู้ลงผลงาน
กรณีที่ผลงานชิ้นนี้กระทำการคัดลอก ทำซ้ำ มาจากผลงานของบุคคลอื่นๆ ผู้ลง ผลงานจะต้องทำการอ้างอิงอย่างเหมาะสม และต้องรับผิดชอบเรื่องการจัดการ ลิขสิทธิ์แต่เพียงผู้เดียว
ข้อความและรูปภาพที่ปรากฏอยู่ในผลงานที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการส่งเข้าระบบ โดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่งเด็กดีดอทคอมมิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น ผู้ใดพบเห็นการลงผลงานละเมิดลิขสิทธิ์ หรือ ไม่เหมาะสมโปรดแจ้งผู้ดูแลระบบเพื่อดำเนินการทันที Email: contact(at)dek-d.com ( ทุกวัน 24 ชม ) หรือ Tel: 0-2860-1142 ( จ-ศ 0900-1800 )
◣白洋哀◢
◣year 1.◢
◣Doveriano◢
◣หอประชุม◢
◣ตอบ-◢
ออกจากหอประชุมหลังจากที่เห็นว่าพิธีได้เสร็จแล้ว
หอประชุม-หอนกพิราบ
แก้ไขครั้งที่ 1 เมื่อ 5 พฤษภาคม 2561 / 20:04
@Al+William
ทำไมถึงรุ้สึกว่าอีกฝ่ายพูดความในใจไม่ครบนะ
เอวามองแอลอย่างสงสัยแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร บางทีเธออาจจะคิดไปเอง
เด็กสาวฟังอ.จิวฮวามาสรุปงานแล้วมองเหล่าคณาจารย์ที่พากันเดินออกไป
"นี่แปลว่าเราไปได้แล้วสินะ? พวกนายจะไปไหนกันต่อรึเปล่า"
[เย่จิวฮวา]
[ฝ่ายกิจกรรม l หนึ่งในผู้บริหาร]
[หอประชุมใหญ่]
โรลกับ : ทุกคนในหอประชุม
เยจิวฮวามองไปโดยรอยด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน
"ดูท่าทุกคนคงจะเบื่อกันแล้วสินะคะ ถ้าเช่นนั้น
ข้าขอจบการปฐมไว้แต่เพียงเท่านี้ ขอให้นักเรียนใหม่ทุกคนโชคดี
มีความสุขกับการเรียนและอย่าโดดเรียนกันล่ะค่ะ"
เธอตอบติดขำเล็กน้อย แต่ไม่ได้จริงจังเท่าไรนัก
จากนั้นบรรดาอาจารย์และผู้บริหารทุกคนก็แยกย้ายกันเดินออกจากหอประชุมไป
__________________________________
[Lemwick Al Frashea]
[Doveriano Year.1]
[หอประชุมใหญ่]
[Contact : Ava & William]
เขาส่งสัญญาณรับทราบให้ชายหนุ่มที่ทักทายตอบ อย่างน้อยก็ได้เพื่อนผู้ชายบ้างล่ะ ...
ก่อนที่จะไปฟังในเรื่องของหญิงสาวที่พูด
ทำไมอยู่ๆสาวเจ้าถึงไปอยู่ๆอยากไปพิสูจน์เรื่องหอตัวเองเนี่ย ล่าท้าผีหรอ !?!
ต้องเรียกคุณ---มาไหมล่ะนี่ ?!?
ตอนอาบน้ำก็ได้ยินพวกรุ่นพี่แอบไปเมาเละในห้องเก็บเครื่องดื่ม ...
พวกรุ่นพี่บางทีก็อยู่ไม่ติดหอ ถึงจะมีกฏห้ามออกจากหอก็ตามเถอะ ...
ถ้าไม่นับพวกแปลกๆอย่างคุยกับนก หรือทำตัวเป็นราชาโจรสลัดล่ะก็ ...
"ชื่อเสียงคงเป็นเรื่องการทำตัวอิสระไม่ยึดติดกับสิ่งใดเปรียบดั่งนกพิราบล่ะมั้งครับ"
ก่อนที่เขาจะหัวเราะเบาๆกับคำถามต่อไปของเธอและยิ้มอ่อนๆให้เขา
"เอวารู้จักผมยังไง ผมก็ไม่เปลี่ยนไปหรอกครับ"
แต่ดูเหมือนว่าพิธีกำลังจะจบเขาจึงให้คนอื่นๆนั่งนิ่งๆและเตรียมรับคำสุดท้ายของอาจารย์ที่กำลังจะพูด
William Smith l 1st year l CHERNY
@หอประชุมใหญ่ to ava&al
“ยินดีครับ” มองอีกฝ่ายชวนล่าท้าผี(?) มีหรือชายหนุ่มที่สงสัยเรื่องนี้อยู่แล้วจะปฎิเสธ ก่อนจะหันไปทักทายตอบเด็กหนุ่มจากหอพิราบ “ ยินดีที่ได้รู้จักครับแอล ผมวิลเลี่ยม” เอ่ยพร้อมส่งยิ้มเป็นมิตรให้พลางนึกใจว่า มาหอประชุมครั้งนี้ก็ไม่ได้น่าเบื่ออเสียเท่าไหร่
@Al + Will
เด็กสาวส่งยิ้มให้วิลเลียม
"นั่นสิ คงได้เจอกันบ่อยๆ ไว้ว่างๆมาพิสูจน์ตำนานหอด้วยนะ!"
มัดมือชกเรียบร้อย เด็กสาวก็ยิ้มกว้างขึ้นอีก
เมื่อได้ยินแอลเสนอความคิดเรื่องการบ้านเธอก็พยักหน้าหงึกๆ
"เป็นความคิดที่ดีนะเจ้า
จริงสิ รุ่นพี่บอกมาว่าทุกหอเรียนเหมือนกันหมด
งั้นเราก็ทำงานกันคนละวิชาแล้วมาสลับกันลอ-- ติวกันเองดีไหมล่ะ"
เรื่องอะไรทำแล้วเธอมีงานน้อยลงเอาทั้งนั้นแหละ
"ว่าแต่ อาจารย์ควอเซย์ประขำหอพิราบหรอ
แล้วชื่อเสียงหอที่เจ้าว่านี่คืออะไร.."
แม้ว่าเธอจะชอบความเป็นกันเอง ไม่เจ้าระเบียบของอาจารย์ดังกล่าวไม่น้อย
แต่ก็ต้องยอมรับว่ามันเป็นการกระทำที่ไม่ได้เหมาะกับการสอนโรงเรียนชนชั้นสูงเท่าไร
"เจ้าก็อยู่หอพิราบนี่แอล เรียนจบแล้วเจ้าจะเป็นแบบนี้ไหม(?)"
[Lemwick Al Frashea]
[Doveriano Year.1]
[หอประชุมใหญ่]
[Contact : Ava & William]
"มีน่าสนใจก็วิชาศาสตร์แห่งศิลป์นี่แหละครับ"
ก็แหม่ ... ถึงเขาเป็นนักปราชญ์ก็ใช่ว่าเขาจะชอบนั่งอุดอู้อยู่กับหนังสือเสียหน่อยนี่นา ...
แต่ถ้าพูดถึงเรื่องการบ้าน ...
"ถ้าการบ้านเยอะจริงๆผมว่าตอนเลิกคาบเรียนเรามานัดเจอที่สวนแล้วมานั่งลอ--
เอ๊ย ช่วยกันทำดีกว่าไหมครับ"
เขาพูดพลางติดตลกแล้วยิ้มให้่อีกฝ่าย
ข้าไม่ยอมทำการบ้านน่าเบื่อๆนี่คนเดียวหรอกน่า !!!
พลางยกมือเกาแก้มเลยทีเดียวถึงกับเมื่อฟังคำพูดของเอวาตัดกับสลับไปมองหน้าอาจารย์ประจำห้องพยาบาลแล้วก่อนจะพูดให้ดูซอฟลงนิดหนึ่ง
"สงสัยรุ่นพี่ชอบไปแอบโดดเรียนห้องอาจารย์เค้า คงไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ซ้ำ"
มันต้องเป็นหอนกแน่ๆ นกแน่นอน !?!
และดูเหมือนว่าเขาจะไมไ่ด้อยู่กันเพียงในโลกนี้สองคนอีกต่อไปหลังจากนั่งเมาท์มาซักพักหนึ่ง (?)
นักเรียนหอโล่อีกคนก็ได้เข้ามาแจม วิลเลี่ยมที่นั่งอยู่ใกล้ๆเอ่ยทักทายหญิงสาว
แต่ดูเหมือนว่าเขาก็ควรจะแนะนำตัวเองด้วยนะ ...
"ผมแอล จากหอนกพิราบครับ"
พลางยื่นมือไปจับมือวิลเลี่ยม
"จะว่าไปแล้วพูดถึงเรื่องอาจารย์ คุณควอเซย์ที่ดูสอนชิวๆนั่นก็มาจากหอพิราบเนี่ยแหละครับ"
ดูจากชื่อเสียงเรียงนามหอแล้วอาจารย์คนนี้มันจะชิวก็ไม่แปลกหรอก !?!
ยังไงหอนี้มันก็ศูนย์รวมความแปลกอยู่แล้วนี่นา
[Francesca Irene]
[Doveriano Year1]
[หอประชุมใหญ่]
[With - ???]
[Day 2 : 1 PM]
เด็กสาวใช้เวลาไม่นาน(?)ก็เดินมาถึงหอประชุมใหญ่
เธอค่อยๆเปิดประตูช้าๆ แล้วมองไปรอบๆ
ก่อนจะเดินเข้าไปจับจองที่นั่ง
"มาช้าไปรึเปล่านะ..."
_______________________________________________________
แก้ไขครั้งที่ 1 เมื่อ 30 เมษายน 2561 / 23:39
William Smith l 1st year l CHERNY
@หอประชุมใหญ่ to Ava
หันไปหาอีกฝ่ายที่เอ่ยทักทายตนก่อนจะพบว่าเป็นสาวน้อยตัวเปียกคนนั้นที่เคยเจอกันตอนเข้าหอพักครั้งแรก ส่งยิ้มไมตรีให้และเอ่ยตอบ “ ยินดีที่ได้รู้จักอีกครั้งครับเอวา อยู่หอเดียวกันคงจะได้เจอกันบ่อยๆ(?)ยังไงก็ฝากตัวด้วยครับ”
@Al + Will
เมื่อเหล่าคณาจารย์ต่างพากันตบเท้าเดินขบวนขึ้นมาเป็นแถบ
เด็กสาวจึงหันกลับไปสนใจบนเวทีอีกครั้ง
อาจารย์แต่ละคนล้วนที่หน้าค่าตา รวมถึงบุคลิกที่เป็นเอกลักษณ์ใช้ได้
เธอพยายามจำชื่อและหน้าของแต่ละคนไว้(แม้ว่าผปค.จะได้กลับมาเปิดดูชื่ออีกแน่นอนก็ตาม?)
อย่างน้อยก็จะได้ไม่ซวยไปทักอาจารย์ท่านไหนผิดเป็นภารโรง(?)
"มารยาทสังคม ศาสตร์แห่งจิตใจ ศาสตร์แห่งศิลป์ ศาสตร์แห่งอำนาจ ศาสตร์แห่งชีวิต"
เด็กสาวไล่ทวนชื่อวิชาพลางนับนิ้ว
"ดูไปก็น่าสนดีนะ แต่จะมีการบ้านเยอะไหมน้า"
ดูท่าเธอจะถูกใจอาจารย์ควอเซย์เป็นพิเศษ
ช่างเป็นการพูดได้ถูกใจเสียจริง
กฎระเบียบน่ะน่าเบื่อจะตาย!!
แต่หากเธอโดดเรียนจนสอบตกแล้วล่ะก็
มีหวังเธอต้องโดนแม่นมบ่นจนหูชาแน่ๆ..
"แต่ว่าอาจารย์ห้องพยาบาลน่ากลัวชะมัด.. เจ้าว่าไหม"
เธอหันไปพูดเบาๆกับแอล
"วิล ใช่ไหม?
เราอยู่หอเดียวกันนี่ แนะนำตัวอีกทีแล้วกัน เราเอวา ยินดีที่ได้รู้จัก"
William Smith l 1st year l CHERNY
@หอประชุมใหญ่ to ????
ทันทีที่เสียงของหญิงสาวบนเวทีดังขึ้น ชายหนุมที่นั่งเบื่อๆ
รอเวลาที่จะออกจากห้องนี้แล้วกลับไปนอนต่อก็รู้สึกสนใจ
บนเวทีขึ้นมา นัยน์ตาสีเทาหม่นจดจ่อบนเวทีพลางจดจำใบหน้าอาจารย์แต่ละคนเพราะเป็นการแนะนำอาจารย์ อย่างน้อยจดจำไว้เวลาเจอหน้าจะได้จำได้และทักทายถูก
[เย่จิวฮวา / ฟิลลิป แมนเซล / เอมิเลีย เดอ เชลโล / ลูคัส เดลาฟอนเทน]
[เพอซิโฟเน่ เฟลอร์ บาร์บาเรีย / ทราวิส โจอี้ คอร์เมียร์ / แคสแซนดรา เดอ ลอว์เรนซ์ /
ควอเซย์ แมกซ์เวลล์ / เฮนรี่ ลูแคส เกรแฮม]
[ฝ่ายกิจกรรม l ฝ่ายวิชาการ l มารยาททางสังคม l ทักษะชีวิต]
[ชีวิตสามัญชน l ศาสตร์แห่งจิตใจ l ศาสตร์แห่งอำนาจ l ศาสตร์แห่งศิลป์ l ห้องพยาบาล]
หอประชุมใหญ่ โรลกับ : ทุกคนในหอประชุม
จิวฮวาเดินกลับขึ้นมายังประรำพิธีอีกครั้งเมื่อดอนกลับลงไปนั่งที่เดิม
ตามจริงเธอไม่ต้องเสียเวลาเดินขึ้นเดินลงก็ได้
แต่ในเมื่ือท่านผู้อำนวยการมาพร้อมกับใครบางคนเธอจึงจำต้องลงมา
เพราะคนๆนั้นไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้ท่านผู้อำนวนการเกินรัศมี 2 เมตรอย่างเด็ดขาด
ในขณะที่เดินขึ้นมาบนเวทีก็ลอบถอนหายใจเล็กน้อยโดยไม่ให้ใครเห็น
"ขอบคุณท่านผู้อำนวยการที่ให้เกียรติมาแสดงความยินดีกับนักเรียนใหม่ด้วยค่ะ
ถ้าเช่นนั้น เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา ขอเรียนเชิญผู้บริหารฝ่ายวิชาการ
และอาจารย์ทุกท่านขึ้นมากล่าวทักทายนักเรียนใหม่และชี้แจงรายวิชาด้วยค่ะ"
กล่าวจบเย่จิวฮวาก็หลบไปยืนด้านหลังประรำพิธีไม่ใกล้ไม่ไกลเท่าไรนัก
ไม่นานชายหนุ่มผมสีเงินถูกมัดรวบเป็นหางม้าเอาไว้ได้เดินขึ้นมา ท่าทางของเขาหยิ่งผยองไม่น้อย
ที่เดินตามเขามานั้นคือเหล่าอาจารย์ประจำโรยัลโรเซนเต้แห่งนี้
"ยินดีต้อนรับนักเรียนใหม่ทุกคน ผมฟิลลิป แมนเซล เป็นผู้บริหารฝ่ายวิชาการ
พวกคุณคงมีความสามารถกันมากพอถึงได้ถูกเชิญให้เข้ามาเรียนยังที่โรยัลโรเซนเต้
เอาละ เลิกพูดกันให้มากความ สำหรับพวกคุณที่อยู่ปี 1 จะได้เรียนด้วยกันทั้งหมด 5 วิชา
ประกอบด้วย มารยาททางสังคม ศาสตร์แห่งจิตใจ ศาสตร์แห่งศิลป์ ศาสตร์แห่งอำนาจ และศาสตร์แห่งชีวิต
ถ้าเช่นนั้นขอให้อาจารย์ประจำวิชาออกมาชี้แจงและแนะนำตัวเองด้วย"
กล่าวเพียงเท่านั้นฟิลลิปก็เดินไปยืนอยู่ข้างจิวฮวาด้วยท่าทางถือดีเล็กน้อย
ราวกับว่าเขาไม่ค่อยอยากยืนใกล้เธอเท่าไรนัก แต่เพราะหน้าที่จึงต้องทน
เห็นดังนั้นจิวฮวาจึงแจกยิ้มหวานไปให้ และมันทำให้ฟิลลิปรู้สึกอยากอ้วกไม่น้อย
อาจารย์คนแรกที่เดินออกมามีท่าทีสดใสร่าเริง เส้นผมสีน้ำเงินไหวไปมาอย่างน่ารัก
ใบหน้าเปื้อนยิ้มหวานราวกับเด็กๆ มือเรียวสวยโบกไปมาให้เหล่าเด็กใหม่
แม้เธอจะแสดงท่าทางเช่นนั้น ท่วงท่าในการเดินและการยืืนของเธอกลับสง่างามดูแล้วไม่ขัดตา
ท่าทางที่เหมือนเด็ก หากแต่สะท้อนกลิ่นอายของชนชั้นสูงออกมา ชวนให้น่ามองนัก
"ไฮ~ ทุกคน อาจารย์ชื่อเอมิเลีย เดอ เชลโล เรียกอาจารย์เอมิเลียเฉยๆก็ได้นะคะ
สอนวิชามารยาทางสังคม ซึ่งทุกคนคงมีพื้นฐานกันมาบ้างแล้วละเนอะ!
ที่เราจะเรียนกันก็เช่นมารยาทบนโต๊ะอาหาร การเต้นรำ
อาจารย์ก็ไม่มีอะไรจะพูดมาก ยังไงเราค่อยทำความรู้จักกันอีกทีในคาบเรียนก็แล้วกัน
อ่ะ ทุกคนอย่าลืมแนะนำตัวเองกับเพื่อนที่นั่งข้างๆด้วยนะค้า การทำความรู้จักกันก็ถือเป็นเรื่องสำคัญอย่างหนึ่่งละนะ!"
กล่าวจบเอมิเลียก็แจกรอยยิ้มหวานอีกครั้งก่อนจะเดินกลับไปยืนที่เดิมของตน
คนที่เดินสวนทางเธอออกมาคือชายที่มีรูปร่างกำยำ บึกบึน เส้นผมดำยาวถูกมัดไว้ให้เรียบร้อย
ดวงตาคมกลิบดุจเหยี่ยว และใบหน้านั้นถูกปกคลุมด้วยหนวดเครา
"เอาละ ตั้งใจฟังข้าให้ดี ข้ามีนามว่าลูคัสว เดลาฟอนเทน
เป็นหนึ่งในอาจารย์สอนวิชาศาสตร์แห่งชีวิต ข้าสอนเกี่ยวกับทักษะชีวิต
เป็นวิชาที่ว่าด้วยการฝึกฝนทักษะต่างๆ เพื่อให้พวกเจ้าสามารถเอาชีวิตรอดได้
สิ่งที่ข้าสอนไป จะทำให้พวกเจ้าเข้าใจถึงความลำบากที่ต้องประสบพบเจอ
ข้าขออวยพรให้พวกเจ้ามีชีวิตรอดกลับมาก็แล้วกัน"
คนที่เดินสวนทางลูคัสออกมาคือหญิงสาวผิวแทน ใบหน้าคมเข้ม สิ่งที่โดดเด่นที่สุดของเธอ
คือเส้นผมหยักศกสีขาวที่ตัดกับผิวสีแทน รับกับนัยน์ตาคมสีทองที่เปี่ยมด้วยเสน่ห์อย่างลงตัว
สำหรับหญิงสาวทั่วไป เธอจัดว่าเป็นคนที่สูงมาก และที่สำคัญหน้าอกของเธอก็ใหญ่มากเช่นกัน(?)
"ยินดีที่ได้รู้จัก ข้าคือเพอซิโฟเน่ เฟลอว์ บาร์บาเนีย พวกเจ้าสามารถเรียกข้าว่า อาจารย์เพอร์ซี่ได้
ข้าสอนวิชาศาสตร์แห่งชีวิตเช่นกัน แต่สอนเรื่องชีวิตสามัญชน พวกเจ้าบางคนที่อยู่ที่นี่
เป็นถึงลูกหลานของกษัตริย์ เรื่องพวกนี้ควรเรียนรู้เอาไว้บ้างไม่มากก็น้อย
โลกนี้มีอะไรให้เราค้นหาอีกเยอะ มาเถอะ อย่ามัวอุดอู้อยู่ในกะลาครอบเลย"
เมื่อเพอร์ซิโฟเน่แนะนำตัวเสร็จ ร่างปราดเปรียวของเธอก็เดินกลับไปที่เดิมอย่างมั่นคง
ในขณะที่เดินผ่านชายหนุ่มรูปร่างโปร่งบาง ก็ตบเข้าที่ไหล่ของเขาเบาๆ
ใบหน้าแสดงออกซึ่งความมั่นใจนั้นส่งยิ้มให้อีกฝ่ายเพื่อให้กำลังใจเล็กน้อย
คนที่ออกมาถัดจากเพอร์ซิโฟเน่คือชายหนุ่มคนหนึ่ง เขามีรูปร่างบอบบางน่าทะนุถนอม
ยามทอดสายตามองทุกขึ้นเบื้องล่างก็ทอประกายอ่อนโยนออกมาอย่างจริงใจ
"จิตกับกาย แท้จริงแล้วทั้งสองอย่างนั้นล้วนเป็นหนึ่งไม่มีสอง
จิตสั่งให้กายเจ็บ เมื่อจิตเศร้าหมอง ย่อมส่งผลให้ร่างกายทรุดโทรมลงได้
เมื่อจิตเบิกบาน ย่อมไม่มีสิ่งใดทำร้ายกายของเราให้พังทลายลงได้
แต่ถึงเช่นนั้นก็ต้องยอมรับว่า เมื่อเกิด ย่อมมีดับ เป็นสัจธรรมของชีวิตมนุษย์
ผมชื่อทราวิส โจอี้ คอร์เมียร์ สอนวิชาศาสตร์แห่งจิตใจ ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนครับ"
คนถัดมาคือหญิงสาวท่าทางเปียมไปด้วยความมั่นใจอย่างเหลือล้น
เธอยกยิ้มขึ้นมาอย่างถือดีแต่ให้ความรู้สึกเป็นกันและไม่หยิ่งผยองแต่อย่างใด
นัยน์ตากลมโตนั้นกวาดมองโดยรอบ น้ำเสียงที่เธอใช้กล่าวนั้นไม่ช้าไม่เร็ว ฟังแล้วเพลินหูยิ่งนัก
"สวัสดีจ้ะทุกคน ดิฉัน แคสแซนดรา เดอ ลอว์เรนซ์
หรือทุกคนจะเรียกดิฉันว่า อาจารย์แคสก็ได้ ดิฉันนั้นรับผิดชอบวิชาศาสตร์แห่งอำนาจ
พวกคุณทั้งหลายจะได้เรียนรู้ทั้งการเข้าสังคม การบริหาร และการโน้มน้าวจิตใจ
แหม่~ อย่าทำหน้าตาอย่างนั้นสิคะทุกคน ดิฉันรู้ว่ามันดูน่าเบื่อ ซึ่งก็น่าเบื่อจริงๆนั้นแหละค่ะ
แต่ถ้าพวกคุณไม่มีทักษะวิชานี้ละก็ ในฐานะของพวกคุณ ดิฉันคิดว่าคงจะเข้าใจดี ไว้เจอกันค่ะ"
ชายหนุ่มรูปร่างสูงสมส่วนเดินออกมาหลังจากที่แคสแซนดรากล่าวจบได้ไม่นาน
ใบหน้าที่แสดงออกมาฉายแววร้ายกาจอย่างปิดไม่มิด มุมปากแสยะยิ้มออกมาด้วยความจริงใจ(?)
นัยน์ตาคมกริบสีชมพูจนเกือบม่วงนั้นทอประกายระยับพร่ายามมองไปทั่วห้องประชุม
แม้เขาจะเหลือตาเพียงข้างเดียวที่ใช้มองได้ เพราะอีกข้างถูกปิดทับไว้ด้วยที่คาด
แต่ก็มองเห็นว่าใครบ้างที่ตั้งใจฟังและไม่ตั้งใจฟังการแนะนำรายวิชาในครั้งนี้
และแน่นอนว่าสำหรับคนที่ตั้งใจฟังเขาไม่ได้สนใจเท่าไรนัก เขาสนใจเพียงเด็กที่เอาแต่คุยกันและเมินต่างหาก
เพราะเขาจะได้ไปทักทายและทำความรู้จักกับเด็กเหล่านั้นในภายหลังอย่างแน่นอน
"ไง ฉันชื่อควอเซย์ แม็กซ์เวลล์ งานแนะนำอะไรพวกนี้มันน่าเบื่อนะคิดว่างั้นมั้ย (ยกมือขึ้นแคะหู)
เอาเถอะ ฉันสอนวิชาศาสตร์แห่งศิลป์ ในเมื่อให้ออกมาพูดฉันก็จะอธิบายคร่าวๆก็แล้วกัน
วิชานี้จะสอนพวกนายเกี่ยวกับ การวาดภาพ ดนตรี การแสดง และศิลปะการต่อสู้ แค่นั้น
จะโดดเรียนก็ได้ตามใจ แค่มาสอบให้ผ่านและทำตามเงื่อนไขของฉันให้ได้ก็พอ
เรื่องเข้าเรียนให้ตรงเวลาน่ารำคาญจะตาย แล้วเมื่อไรปฐมนิเทศจะจบ? เฮ้อ โชคดีละกันพวกนาย"
ใบหน้าของอาจารย์คนอื่นๆแสดงออกมาอย่างกลุ้มใจหนักมาก ไม่รู้ว่าคนๆนี้เข้ามาเป็นอาจารย์ได้อย่างไร
อย่างน้อยเขาก็ควรแสดงความเกรงใจออกมาสักนิดบ้าง แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ค่อยจำนัก หรืออาจจงใจทำก็เป็นได้
โดยเฉพาะเหล่าคณะผู้บริหารที่ดูเหมือนไม่พอใจกับการแสดงออกของเขาเท่าไรนัก
แต่ก็ทำได้แต่เก็บความไม่พอใจนั้นเอาไว้ไม่ให้แสดงออกมาทางสีหน้า เด็กอวดดีจอมแหกกฏ!
ไม่ได้มีเพียงคณะบริหารเท่านั้นที่คิดเช่นนี้ แม้แต่คนที่ขึ้นมากล่าวถัดจากควอเซย์ก็คิดเช่นเดียวกัน
เพราะเขาโดยชายที่ชื่อว่าควอเซย์ยั่วโมโหมาหลายต่อหลายครั้งจนแทบจะบ้าตายแล้ว
ได้แต่หมายมาดว่าสักวันจะต้องหาทางจัดการคืนให้อย่างสาสม
ชายหนุ่มผู้นี้มีใบหน้าคมสวย หากแต่ร่างกายของเขาไม่ได้บอบบางจนดูไม่ออกว่าเป็นชาย
เขามองไปโดยรอบก่อนจะหยุดมองที่ใครบางคนแล้วมองผ่านไปอย่างไม่สนใจนัก
"สวัสดีคุณนักเรียน ฉัน เฮนรี่ แกรแฮม เป็นอาจารย์ห้องพยาบาลของที่นี้
ที่ได้เจอกันวันนี้ฉันอยากจะพูดอะไรให้ชัดเจนเสียหน่อย
ข้อแรก อย่าคิดจะใช้ห้องพยาบาลของฉันเป็นที่หนีเรียนของพวกคุณ
เพราะไม่ว่าพวกคุณจะเป็นใครก็ตาม แต่นั้นคือที่ของฉัน
ข้อที่สอง ถ้าเกิดไม่สบายหรือบาดเจ็บ อย่าคิดหนีไปจากห้องพยาบาลจนกว่าฉันจะอนุญาต
ถ้าไม่อยากถูกรักษาต่อด้วยน้ำตา คร่าวๆก็แค่นี้ล่ะนะ หวังว่าจะไม่ได้เจอกัน"
สิ้นคำ เสียงปรบมือก็ดังขึ้นไปทั่วห้องประชุม เมื่ออาจารย์คนสุดท้ายได้กลับไปยืนที่เดิม
ตามด้วยร่างของจิวฮวาที่เดินออกมาแทนที่ร่างของฟิลลิป เพราะเขากับอาจารย์คนอื่นได้เดินลงไปแล้ว
_____________________________________________
แก้ไขครั้งที่ 1 เมื่อ 28 เมษายน 2561 / 18:25
แก้ไขครั้งที่ 2 เมื่อ 28 เมษายน 2561 / 18:26
แก้ไขครั้งที่ 3 เมื่อ 28 เมษายน 2561 / 18:26
แก้ไขครั้งที่ 4 เมื่อ 28 เมษายน 2561 / 18:54
[Erin De Leciara]
[1st Year]
[Possenta]
[Day 2 : 1 PM]
[หอประชุมใหญ่]
[Talk > (???)]
หญิงสาวที่คอยฟังคนที่ขึ้นมาพูดพร้อมกับอ่านหนังสือที่อยู่ในมือไปด้วย
หลังจากที่ผู้อำนวยการกล่าวจบ ตนเองก็ถอนหายใจเล็กน้อย
และหยิบหนังสือมาอ่านต่อไปเพื่อรอคนต่อไปออกมาพูด
_______________________________
แก้ไขครั้งที่ 1 เมื่อ 26 เมษายน 2561 / 20:30
[Lemwick Al Frashea]
[Doveriano Year.1]
[หอประชุมใหญ่]
[Contact : Ava]
"ก็กล่าวเรียกคำฮึกเฮืมปลุกกำลังใจเบาๆแค่นั้นแหละ"
เขาพูดเบาๆกับอีกฝ่ายพร้อมมองเหตุการณ์ตรงหน้า
"ข้าเกรงว่าผอ.คนนี้คงอารมณ์ประมาณว่ารีบพูดรีบเสร็จสงสัยเพราะบรรยากาศน่านอนมั้งครับ"
พลางมองผอ.ที่กลับไปยังที่นั่งตำแหน่งเดิม
พลางมองสถานการณ์ตรงหน้า
"หรืออีกนัยหนึ่งคือมีคนที่พูดนานมากๆจนผอ.อยากให้มันจบไวๆ"
ก่อนหัวเราะแห้งๆออกมา
Ava Friedrich
1st year | Cherny
(หอประชุมใหญ่)
@Al
เด็กสาวที่เงยหน้าขึ้นมาทันผอ.หน้าหล่อพูดสองประโยคสุดท้ายพอดี
ยังไม่ทันประมวลผลอะไร เห็นคนอื่นเขาปรบมือก็ปรบบ้าง
ก่อนจะหันไปสะกิดถามคนข้างตัว
"เมื่อกี้ผอ.พุดว่าอะไรบ้างน่ะ
แล้วทำไมไปไวจัง นึกว่าปกติพวกผอ.จะชอบเทศนา
กลางสนามฟุตบอลแต่ตัวเองยืนอยู่ในร่มอยุ่เป็นครึ่งชม.เสียอีก"
[Lemwick Al Frashea]
[Doveriano Year.1]
[หอประชุมใหญ่]
[Contact : Ava]
ชายหนุ่มยิ้มบางๆและปล่อยให้หญิงสาวหลับแต่ดูเหมือนไม่กี่วิต่อมาก็ต้องสะกิดนางให้ตื่น
พลางมือของเขาประสานปรบมือให้หลังผอ.พูดจบ
ดูเหมือนผอ.แกจะพยายามจิกกัดใครบางคนอยู่นะ (?)
พลางเอนมองผอ.ที่มาไวไปไวราวกับเมียใช้ให้ไปซื้อน้ำปลา
แล้วเขาก็ได้แต่นั่งฟังต่อไป
Ava Friedrich
1st year | Cherny
(หอประชุมใหญ่)
@Al
"ปลูกข้าว..."
เด็กสาวย้อนคำแล้วทำหน้าเหมือนจะเป็นลม(?)
ถ้าเกิดว่าเธอต้องไปปลูกข้าวกลางแดดเปรี้ยงๆจริงๆเธอจะแกล้งป่วย(?)
"ต่อสู้หรอ" ก็คงไม่แปลกนักหากเหล่าชนชั้นสูงจะมีวิชาไว้ปกป้องตัวเองบ้าง
ตำแหน่งยิ่งสูงเท่าไรก็ยิ่งมีความเสี่ยงตามมามากเท่านั้น
เพียงแต่..
"ทำไมเจ้าถึงใช้คำว่าสู้กับตัวอะไร..
นี่เราจะไม่โดนส่งไปสู้กับหมูป่าอะไรแบบนั้นใช่ไหม.."
เด็กสาวมองไปยังเวทีที่ยังคงว่างเปล่า
ผอ.เล่นตัวอยู่หรืออย่างไร ทำไมถึงไม่ขึ้นมาสักที
"นี่"
เธอเรียกคนข้างๆ
"ข้าเบื่อแล้ว ผอ.มาแล้วเรียกด้วยนะ"
ว่าแล้วก็วางแขนยันกับขอบเก้าอี้ข้างหน้า แล้วก็ฟุบหน้าลงไปเฉยๆเสียอย่างนั้น(?)
[ดอน / ???]
[ผู้อำนวยการ / ???]
[หอประชุมใหญ่]
โรลกับ : ทุกคนในหอประชุม
ผู้อำนวยการแห่งโรยัลโรเซนเต้ก้าวเท้าขึ้นไปยังประรำพิธีอย่างมั่นคง
ใบหน้าเรียบเฉย นัยน์ตาที่จ้องมองมาสงบนิ่งไม่ไหวติงต่อสิ่งใด
ภายใต้ใบหน้านั้น ใครจะรู้ว่าเขาอยากจะหนีกลับไปจิบชาเต็มแก่แล้ว
แต่ไม่มีทางเลือก เพราะตัวของเขาเองที่เป็นถึงผู้อำนวยการโรงเรียน
ยามที่เดินผ่าน สายตากวาดมองโดยรอบโดยไม่ให้ใครสักเกตเห็น
เขาต้องการรู้ว่าใครกำลังทำอะไรในขณะทีเขากำลังเดินขึ้นไป
ยามที่ดอนก้าวขึ้นมา มีบุรุษผู้หนึ่งเดินตามเขามาด้วยราวกับเงาตามตัว
คนผู้นั้นสูงเกือบ 2 เมตร ใบหน้านิ่งสงบถูกปกปิดไว้ด้วยหน้ากากสีดำ
การแต่งกายมิดชิด ยากจะคาดเดาสีหน้าของเขาได้ ว่าในตอนนี้กำลังรู้สึกเช่นไร
แต่สิ่งหนึ่งที่ไม่มีใครรับรู้ได้นั้นคือความรู้สึกยามมองร่างของคนที่เดินนำหน้าตน
บุรุษผู้ปกปิดตัวตนนั้นจะไม่ยอมปล่อยให้ผู้อำนวยการของตนคลาดสายตาเด็ดขาด!
"ขอแสดงความยินดีกับทุกคนที่ได้รับคัดเลือกให้เข้ามายังโรยัลโรเซนเต้
ในนามของผู้บริหารทุกคน ต้องขอกล่าวคำว่า 'ยินดีต้อนรับ'
ตลอดระยะเวลา 99 ปีที่ก่อตั้งโรยัลโรเซนเต้มา ผมรู้สึกเป็นเกียรติ
ที่ได้รับหน้าที่อันสำคัญในวันนี้ เพื่อให้ขึ้นมากล่าวปราศรัยกับทุกคน
สิ่งเดียวที่ผมอยากกล่าวคือ ที่โรยัลโรเซนเต้ของผม
ไม่ต้องการนักเรียน 'เย่อหยิ่งและจองหอง' และมัวแต่ 'ดูถูก' ผู้อื่น"
ความเงียบเข้าครอบคลุมเมื่อสิ้นคำกล่าวของผู้อำนวยการ
ผู้บริหารบางคนเริ่มอยู่ไม่สุขราวกับว่าถ้อยคำเหล่านั้นมันทิ่มแทงเข้าไปยังกลางใจของพวกเขา
บางคนมือไม้สั่น หยิบจับอะไรเป็นหลุดมือ โดยเฉพาะคนที่ดูท่าทางมีอายุ
นัยน์ตาคมกริบกวาดมองไปยังผู้บริหารทุกคนที่นั่งอยู่อย่างจงใจแสดงเจตนารมย์ของตน
จากนั้นจึงมองไปยังนักเรียนใหม่ทุกคนที่นั่งอยู่ในที่แห่งนี้
"อย่าทะนงตน ว่าตนเหนือกว่าใคร ถึงจะอยู่สูงยังไง สุดท้ายก็ต้องตายเหมือนกัน
ไม่ว่าจะเป็นพวกคุณทุกคนที่นั่งอยู่ในที่นี้ หรือแม้แต่ตัวผม สุดท้ายก็หนีไม่พ้นความตาย
แต่ก่อนตาย ลองคิดดูว่าตัวเองต้องการทำอะไร อย่าให้อะไรมาเหนี่ยวรั้งอิสระของตนเอาไว้
ไม่คิดว่าการทำอะไรให้สุดๆเพื่อตัวเองมันเป็นอะไรที่ยอดเยี่ยมบ้างเหรอ?"
กล่าวเพียงเท่านั้น ใบหน้าที่เรียบนิ่งก็จุดรอยยิ้มมุมปากของตนขึ้นมา
เช่นเดียวกับชายที่อยู่ด้านหลังเขาที่มุมปากทั้งสองข้างแย้มยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ
ไม่มีคำกล่าวใดเพิ่มเติม มีเพียงร่างของคนทั้งคู่ที่เดินลงมาจากประรำพิธี
ท่ามกลางสายตาร้อนแรงของผู้บริหารหลายคน แต่พวกเขากลับไม่สนใจ
และนั่งลงยังตำแหน่งที่นั่งเดิมของตนเองเพียงเท่านั้น
_______________________________________
แก้ไขครั้งที่ 1 เมื่อ 25 เมษายน 2561 / 00:46
[Lemwick Al Frashea]
[Doveriano Year.1]
[หอประชุมใหญ่]
[Contact : ???]
วิชาประหลาดๆงั้นหรอ ...
"ข้าเคยได้ยินมาว่าพวกสอนวิชาชีพ
อาจจะมีให้พวกเราไปปลูกข้าวกัน(?)
แต่ที่แน่ๆข้าว่าต้องมีวิชาอะไรซักอย่างที่จะส่งเราไปสู้กับตัวอะไรซักอย่างแน่
ข้าสัมผัสได้"
เขาพลางนึกถึงรุ่นพี่ประหลาดๆคนหนึ่งแล้วก็เอ่ยถึงวิชาออกมา
"แล้วก็มีวิชาการแสดงนี่แหละนะ"
เขามองอีกฝ่าย แต่เอ๊ะ .. มันก็ไม่ได้ดูแปลกอะไรนะ
Ava Friedrich
1st year | Cherny
(หอประชุมใหญ่)
@Al
"ตาแก่ลงพุงหรอ"
เธอหัวเราะคิกพลางเอามือปิดปากตัวเองไว้ไม่ให้เสียงเล็ดรอดออกไป
นึกถึงริชาร์ตในบารามอส #ผิดส์"บางทีผอ.อาจจะยังหนุ่มก็ได้นะ แบบว่าอยู่มานานแล้วแต่อาบเลือดนักเรียนคงความเยาว์วัยไว้(?)"
บางทีเธอหนังสือไสยศาสตร์ที่เธออ่านอาจจะติดสมองมากเกินไปหน่อย...
"จะเปิดเรียนแล้วสินะ เจ้าว่า.. ที่นี่จะมีเรียนอะไรแปลกๆไหมนะ"
[Lemwick Al Frashea]
[Doveriano Year.1]
[หอประชุมใหญ่]
[Contact : Ava]
เขามองหญิงสาวที่อุส่าห์ลัดเลาะมาหาเขา
...
อันที่จริงเขาก็ว่าจะแอบไปหาเหมือนกัน อยู่ที่นี่มันช่างเหงาเหลือเกิน (?)
พลางสายตาจับจ้องไปยังผู้บริหาร ... โอเคลงไปแล้ว (?)
"เจอกันอีกแล้วนะครับ"
เขามองอีกฝ่ายพลางยิ้มให้พลางมองอีกฝ่าย
"คิดว่าผู้อำนวยการจะหน้าตาเป็นยังไงหรอ ???"
พลางมองหญิงสาวแล้วทำหน้านึก
"คงต้องเป็นพวกลุงแก่ๆพุงพลุ้ยๆสินะ ถ้าพวกเขาอยู่มานานแล้ว"
พลางกลั้นขำไว้และรอความเห็นอีกฝ่าย
@Lemwick
หลังจิวฮวาพูดจบเธอก็ปรบมือตามคนอื่น
ก่อนจะหันไปทางชายผู้คุ้นหน้าคุ้นตาคนหนึ่ง
เห็นตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว แต่ทักไม่ทัน--
เด็กสาวใช้จังหวะที่สาวผู้บริหารลงจากเวทีเดินย่องๆไป
"เจ้า"
เสียงเอ่ยทักเบาๆพร้อมกับเอานิ้มจิ้มต้นแขนอีกฝ่าย(?)
[เย่จิวฮวา]
[ฝ่ายกิจกรรม l หนึ่งในผู้บริหาร]
[หอประชุมใหญ่]
โรลกับ : ทุกคนในหอประชุม
ร่างเพรียวระหงของหญิงสาวเชื้อชาติเอเชียลุกขึ้นจากที่นั่งของตน
พาร่างกายอันเย้ายวนเต็มเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์อันลึกลับของตนไปยืนหน้าประรำพิธี
นัยน์ตาหงส์ทอดมองไปยังเบื้องหน้าตนนั้นช่างพราวระยับน่าจับตา
มุมปากบางขยับขึ้น แย้มรอยยิ้มอ่อนหวานชวนให้เพลิดเพลินตา
ยามที่เสียงนั้นกล่าวออกมา ราวกับมีมนต์สะกดให้ทุกคนสนใจแต่เธอเพียงผู้เดียว
"จุดเริ่มต้นที่ยิ่งใหญ่ คือใจที่ไม่ยอมแพ้ต่อสิ่งใด
ไม่ว่าผู้ใดต่างมีคุณค่าในตัวของตัวเอง อย่ายอมแพ้หรือคิดว่าตนไร้ค่า
แล้วเวลาจะเป็นเครื่องพิสูจน์คุณค่าของตัวเจ้าเอง"
เสียงหวานก้องกังวาลใสไปทั่วทั้งหอประชุมที่คราคร่ำไปด้วยผู้คนจำนวนมาก
ดูเหมือนเธอจะสังเกตเห็นบางคนที่มาช้าบ้าง แต่ก็หาได้ใส่ใจ
เพียงแค่นักเรียนทุกคนเต็มใจมาเข้าร่วม เพียงเท่านี้เธอก็มีความสุขแล้ว
"ทุกคนที่อยู่ในที่แห่งนี้ ข้าแซ่ เย่ นาม จิวฮวา
เป็นหนึ่งในผู้บริหารของโรยัลโรเซนเต้ ยินดีต้อนรับท่านผู้บริหาร
คณะครู ผู้ดูแล และนักเรียนใหม่ที่น่ารักทุกคนค่ะ"
กล่าวจบเสียงปรบมือจากหนึ่งในผู้บริหารก็ดังขึ้นก่อนตามด้วยคนอื่นๆ
เธอระบายรอยยิ้มนุ่มละมุนส่งไปให้ทุกคนที่อยู่ในหอประชุมใหญ่
"ถ้าเช่นนั้นเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา ข้าขอเชิญท่านผู้อำนวยการ
'ดอน แมนส์ฟิลด์ ขึ้นมากล่าวทักทายนักเรียนใหม่สักเล็กน้อยค่ะ"
สิ้นคำ จิวฮวาก็เดินออกจากประรำพิธีด้วยท่าทีสงบเพื่อลงไปนั่งยังที่เดิมของตน
__________________________________________________