ลำดับตอนที่ #67
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #67 : บทที่ 64 จบบททดสอบรอบที่สอง
บทที่ 64
“ือว่า ะว่ายัไีมัน็ไ้รบแล้วนะแ่ว่า” สรอมูอ้ำอึ้ สภาพแบบนี้เสียเ็มลัไปแล้วสินะ
“เ็มลันายโนแย่ไปแล้วใ่มั้ย” สรอมเพียพยัหน้า
“ไหนนายเล่ารายละเอียให้ฟัหน่อยสิ” ผมถาม
“ไ้สิเริ่มา....................” สรอมเริ่มเล่าเรื่อราว่าวๆ
โยเริ่มาที่ถูส่ัวมาและพบเอับฟีน่าและเลอา านั้น็รวมลุ่มันเพื่อออามหาัสินและผม และในวันที่สี่สรอม็เอับัสินที่ออเินทาับไวโอเล สุท้าย็เหลือเพียผมที่สรอมยัหาไม่พบ านั้น็ออเินทา่อนเมื่อวาน สรอมไปพบเ้าับลุ่มผู้เ้าทสอบที่รวมัวันมาว่า สามสิบนพวนั้นอยออล่าเ็มลัเป็นลุ่ม สรอมเล่าว่าพวนั้นส่วนให่มาาอาาัรเียวันเลยรวมันเยอะนานี้
เมื่อพวนั้นเห็นลุ่มอสรอมที่มีเพียห้าน็เริ่มู่โมทันที เมื่อเริ่มาร่อสู้ลุ่มอสรอมสู้ับพวนั้นหลายั่วโม อนแรยัไม่เสียเปรียบเท่าไรแ่ทว่า้วยำนวนนและพวนั้น็ใ้ารโมีาระยะไลเพื่อัำลั นในที่สุเลอา็โนับเป็นัวประัน
สุท้ายพวนั้นเสนอให้เอาเ็มลัไปแลับวามปลอภัยอเลอา ารเินทา้วยันหลายวันและเลอายัเป็นนออาาัรเเวีย สรอมเลยยอมแลเ็มลัับวามปลอภัยอเลอา แ่ทว่าพวนั้นไม่ิะรัษาสัาแ่แรแล้วว่าะปล่อยัว เมื่อไ้เ็มลัไปพวนั้นเลยโมีใส่ลุ่มสรอมอีรั้แ่ในัหวะนั้นเอพวูำหนอน้ำที่ไ้ยินเสียาร่อสู้ฝูให่็เ้าโมี สรอมใ้ัหวะุลมุนหนีออมาไ้ แ่็โนพวูำหนอน้ำไล่ามมา้วยฝูหนึ่ ส่วนฝูให่สุอยู่ับอีพว
เพราะาร่อสู้มาหลายั่วโมทำให้ไม่มีำลัมาพอะสู้ับพวูนี่เลย หนีมาลอทานเอผมนั่นเอ
“เป็นวามผิเลอาเอ่ะ ที่พลาท่าให้พวนั้นับไุ้ลาว์” เลอาอโทษทุน
“ไม่เป็นไรหรอน่าเลอา ไว้เรา่อยออไปหาเ็มลัันใหม่็ไ้ เหลือเวลาอีวันพอี แถมมีลาว์ไป้วยแบบนี้ หวานหมูแน่นอน” สรอมเอ่ยออมา แ่ผมว่าน่าะยาแล้วล่ะ วันสุท้ายแบบนี้พวที่มีเ็มลัน่าะหนีไป่อนหมแล้ว ส่วนพวที่ยัวิ่หาอยู่็เป็นพวที่ยัมีเ็มลัไม่รบนั่นล่ะ
“เี๋ยวพวเราะ่วย้วย ลาว์นาย้อไป้วยนะ” เป็นไวโอเลที่เอ่ยออมา
“ผมไม่ไป้วยหรอนะ ะไปทำไมล่ะ” ผมเอ่ยออมา
“ลาว์นายทำไมใร้ายอย่านี้พวเราเป็นเพื่อนันไม่ใ่หรอ แถมูเหมือน ทุนะรู้ันายหม้วย” ไวโอเลมอทำหน้าาเหมือนะินเลือินเนื้อผมยัไอย่าั้น
“ใ่ๆลาว์เราเพื่อนันไม่ใ้หรอ นี่นายอยาให้พวั้นสอบหรอ” สรอมหันมาเาะาผมพลาทำหน้าาอ้อนวอน
“เอ่อทุนอย่าทำใหุ้ลาว์ลำบาใสิะ” ไวโอเลหันไปบอทุน
“เี๋ยวๆ อย่าพึ่เ้าใผิสิ” เมื่อผมเอ่ยออมาทุสายามอมาที่ผม
“เ้าใผิ !!!” เสียทั้สี่พูึ้นพร้อมันยเว้นัสินที่ยันั่เยๆ หรือหมอนี่มันหลับหว่า หลับทั้ๆที่ยัลืมา??
“ใ่ทุนูนี่” านั้นผม็หยิบห่อเ็มลัที่รวบรวมไว้ออมาผมวามันลหน้าทุน
“นี่มัน/นายเอามันาไหนเยอะแยะ/ว้าว” สรอม ไวโอเล และเลอา พูออมาพร้อมๆัน ส่วนฟีน่าเธออ้าปา้าไปแล้ว
“็เ็บไว้ั้แ่วันแรๆน่ะ เวลาเอนอื่นๆเ้ามาโมีผม็เ็บเอาไว้ เอาไปแบ่ันสิะไ้ผ่านพร้อมๆัน” ผมบอพวเ้า
“ั้นไม่เรในะ” สรอมหยิบไปยี่สิบิ้นแบ่ับัสินส่วนไวโอเลหยิบไปสิบิ้น เหลือเพียเลอา และฟีน่าทีู่เหมือนะเรใอยู่
“พวเธอ็เอาไปเถอะเพื่อนันผมไม่ถือหรอ” ผมหยิบใส่มือพวเธอ
“อบุนะลาว์/อบุมา่ะ” ฟีน่าับเลอาเอ่ยพร้อมัน
“ไม่เป็นไรแ่นี้เอ” ผมพยัหน้า
“แล้วทานอะไรันยั” ผมถามพวเพื่อนๆอผม
โร !!! เสียท้อร้ออสรอมัออมาหลัาผมถามหมอนั่นเาท้ายทอย เินสินะ
“อบไ้ีนะสรอม” หลัสิ้นเสียผมานั้นทุน็หัวเราะันให่
านั้นผม็เอาเสบียที่ผมุนสะสมไว้ออมาให้ทุนไ้ทานันไป่อน ไว้อนเย็นๆ่อยออไปหาอาหารแล้วัน ไม่นานทุน็ทานอาหารันนอิ่ม
“แล้วะเอายัไ่อลาว์” สรอมถามผมอนนี้เหมือนผมะลายเป็นหัวหน้าลุ่มสินะ
“็ไม่้อเอายัไหรอ อยู่แ่บนนี้นี่ล่ะ ผมอยู่มาหลายวันแล้ว พรุ่นี้็หมเวลาารทสอบแล้ว” ทุนพยัหน้า
านั้นพวเรา็พัผ่อนันบนนั่ร้านโีที่ผมสร้ามันให่พอสำหรับทุน ผมอาสาลไปหาอาหารเพราะผมำนาพื้นที่แถวนี้ ็นะผมอยู่มาหลายวันย่อมรู้รไหนหลบไ้ และุไหนมีน่อน นผมลับมาที่นั่ร้านพร้อมๆับปลาหลายัวที่ผมแอบย่ามันั้แ่ับไ้เพราะถ้ามา่ออไฟใล้ๆที่่อนนอื่นอาะรู้ัวไ้
หลัานั้นพวเรา็พัผ่อนอยู่บนนั่ร้านนถึเ้าวันใหม่ ผมื่นึ้นมาในอนเ้ามื
“อ๊ะลาว์ื่นแล้วหรอ” เป็นฟีน่านั่นเอที่ทัผม ผมพยัหน้า
“แล้วเธอล่ะฟีน่า ื่นนานแล้วหรอ” ผมถามลับไป
“สัพัแล้วล่ะ” เธออบ
“แล้วทำอะไรอยู่” ฟีน่าี้ให้ผมู้านล่า ที่แท้็มานั่มอผู้ทสอบนอื่นๆำลัหาเ็มลัอย่าเอาเป็นเอาายนี่เอ
“รู้สึเหมือนไม่ไ้เอันนานเลยเนอะ” เป็นผมที่เอ่ยึ้นมา
“อื้อ แ่ถ้าผ่านบททสอบนี้ไ้เราไ้เอันบ่อยๆ” ฟีน่าเอ่ยออมา
“ฟีน่ามั่นใับบททสอบสุท้ายีนะ” ผมหันไปถามเธอ
“อ้าวลาว์ไม่รู้หรอว่าที่อาาน่า ถ้าผ่านบททสอบที่สอไ้ ็ผ่านแล้วล่ะ ส่วนบททสอบสุท้ายมันมีไว้แ่ันเ่ๆเท่านั้นล่ะ” ผมส่ายหน้าไม่เห็นรู้เลย
“แล้วบททสอบสุท้ายมันเป็นยัไหรอเห็นสรอมบอให้ผมฟัเพียว่ามันเป็นารประลอ” ผมหันไปถามเธอ
“อื้ม าที่เราแอบถามท่านอาารย์ท่านบอว่า มันไม่เหมือนันทุปีะ้วยสิ อย่าปี่อนให้ผู้เ้าทสอบประลอับรุ่นพี่ในโรเรียน บาปี็เป็นารประลอับมอนสเอร์เพื่อเ็บะแนนน่ะ” ฟีน่านึอยู่พันึ่อนะบอออมา แสว่าเปลี่ยนทุปีสินะ เพราะถ้าไม่เปลี่ยนลัวว่าปี่อๆไปะมีพวเรียมัวมาเพื่อารทสอบนั้นๆสินะ
“ลาว์ือเรามีอะไระบอ/ฟีน่าือผมมีอะไระให้” พวเราเอ่ยึ้นมาพร้อมัน
“เอ่อ...เธอ่อนเลย” ผมให้เธอบอ่อน
“ไม่นาย่อนเลยมีอะไระให้เราหรอ” เป็นฟีน่าะให้ผมัาร่อน
“ือำอนที่เราอยู่ที่หาันทร์เสี้ยวไ้มั้ย พอีเราทำออย่าหนึ่ไว้ให้เธอน่ะ” านั้นผม็หยิบไม้แะสลัรูปเธอออมา
แู่่ๆฟีน่า็ร้อไห้ออมาผมถึับใ
“เธอเป็นอะไรไปไม่อบหรออโทษนะ” ผมหันไปอโทษเธอ
“มะ มะ ไม่ใ่ เราอบมา” เธอยื่นมือมารับไม้แะสลัรูปเธอไป ส่วนผมไ้แ่อ้ำอึ้เพราะไม่รู้เธอร้อไห้ทำไม ไม่นานูเหมือนเธอะลับมาเป็นเหมือนเิมแล้ว
“ือเราอโทษนะที่ทำให้ใ” ฟีน่ายิ้มให้ับผม
“เอ่อ..ไม่เป็นไร” ผมพยัหน้า
“แล้วร้อไห้ทำไมหรอหรือว่ารู้สึไม่สบายรไหน” ผมถามฟีน่า้วยวามเป็นห่ว
“ือไม้ที่ลาว์แะสลัน่ะ หน้าามันล้ายับท่านแม่เรามาเลยท่านพ่อเยเอารูปท่านแม่อเราใหู้” ผมร้ออ๋อทันที แบบนี้นี่เอเป็นเรื่อบัเอิมาริๆ
“อบุมานะลาว์มันเป็นอวัที่วิเศษมาเราะรัษาอย่าี” ผมยิ้มให้เธอีใที่เธออบ
“แล้วเธอมีอะไระบอผมล่ะ” ผมถามเธอมั่
“ือ...” ฟีน่าูล้าๆลัวๆที่ะบอับผม
“ือเราอยาบอานะอเราับลาว์” ฟีน่าพูับผม
“านะอะไร” ผมัแล้วสิ
“ือริๆแล้วเราเป็น....” แู่่ๆ็มีเสียา้านหลัพวเรา
“เฮ้พวนายทำอะไรั้แ่เ้ามืเนี่ย” สรอมนั่นเอที่ื่นึ้นมาััหวะ แล้ว้วยเสียอสรอมทำให้ทุนื่นันหม
“อรุสวัสิ์่ะทุน/ฟ้ายัไม่สว่าเลยื่นมาทำอะไรัน” เป็นเสียเลอาและไวโอเล
านั้นู่ๆร่าายอพวเรา็เรือนแสออมา
“โอ้นี่หมเวลาทสอบแล้วสินะ ูสิทุนพระอาทิย์ึ้นแล้วล่ะ” สรอมี้ให้พวเราู
“นั่นสินะ” ทุนูีใันให่ ผมหันไปหาฟีน่า
“เอาไว้ออามิิแล้ว่อยบอผมอีทีแล้วัน” ฟีน่าพยัหน้าานั้นร่าายอพวเรา็่อยๆสลายไปพร้อมับสิอผมที่ับวูบไปอีรั้
บ...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น