คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : บทที่ 4 ฟ้าร้องไปถึงหัวใจ [3] //เขากำลังนัวกันแล้ววว
นิยายเรื่อนี้มีวาม 'น้ำเน่า' สูราวับลอแสนแสบ
โปรใ้วิาราในารอ่าน ถ้าไม่ใ่แนว้ามไปเลยนะะ
ื้ออีบุ๊ไ้ที่ลิ์้านล่า่ะ
“อา...ุาร์โล” เพอล่าราเสียระเส่าะแอ่นหน้าอู่โเ้าหาริมฝีปาร้อนและมูโ่อเาราวับ้อารให้เาสัมผัสแนบแน่นึ้นไปอี
และูเหมือนเธอะเบียเ้าหาแรนทำให้ใบหน้าอายหนุ่มฝัลไประหว่าออิ่มทั้สอ้า
และนั่นทำให้เายิุ่บแล้วสูลิ่นายหอมๆ าสอเ้าอย่าหลใหล เสื้อนอนเปียุ่มเป็นุเล็ๆ
รบริเวเนินอาารูลืนหยอเย้าอายหนุ่ม
่อนที่มือสาะล้วเ้าไปในเสื้อแล้ววาทาบลบนเอวอิ่ว ่อยๆ เลื่อนึ้น้าๆ แล้วบรรอบุมหน้าออวบเอาไว้เ็มสอมือ าร์โลถึับราอย่าพึพอใ ้วยไม่ิว่าผู้หิเอเียรูปร่าเล็ออะบอบบาอย่าเพอล่า ะมีหน้าอนาให่เินัวและอวบอิ่มเ่นนี้ นทำให้ายหนุ่มถึับใสั่นเมื่อไ้สัมผัสมัน
เธอ่อนรูปเอาไว้ไ้อย่าไม่น่าเื่อเลยทีเียว
เาไม่รอ้าที่ะยลโมหน้าอู่สวย สายฟ้าแปลบปลาบา้านนอ่วยส่อสว่าให้เาไ้เห็นหน้าอู่สวยอย่าถนัา “หน้าอเธอสวยมา ันไม่เยเห็นหน้าออใรสวยเท่านี้มา่อนเลย” “อย่า่ะุาร์โล” เพอล่าัวสั่น้วยวามหวั่นใ มิใ่หวาลัวภาพวามทรำาอีอย่าเมื่อรู่ เพราะอาารสั่นในรั้นี้มันเือไป้วยวามหฤหรรษ์่านรัวน นปลายเท้าาวาบไปหม เาทำให้เธอหายใไม่เป็นัหวะ
หอบเหนื่อยและอ่อนแรน้อยมือโอบรัรอบลำอแ็แร่อเาเอาไว้ “เธอล้าสั่ันเหรอเพอล่า” วามมีอำนาราวับะสะหิสาว
หัวใอนัวเล็แทบหยุเ้นเมื่อสบเ้าับสายาู่นั้น แ่เพียไม่นาน็เ้นระรัวเมื่อเห็นเา้มหน้าลใ้ปลายมูสัมผัสที่หน้าอสวย ่อนะ่อยๆ ลาปลายลิ้นระหวับนเนินอไปมาราวับ้อารให้เธอลั่ “อา...ุาร์โล ยะ...อย่า่ะ” “เรียันว่าาร์ลสิเพอล่า” เาเยหน้าึ้นแล้วบูบลบนริมฝีปานุ่ม
่อนที่มือหนาสาะเลื่อนลไปุม[ัป้อันโนแบน่ะ] หิสาวพยายามยาปัป่ายให้เาเอามือออไป
แน่นอนว่าเาัมือออ แ่รู่เียว็ลับล้วเ้าไปในาเแทน หิสาวสะุ้สุัว รับรู้ไ้ว่ามือหยาบระ้าำลัอบุมเนินหนันอเธอเอาไว้เ็มมือ
ัวเธอร้อนมาว่าเิม รู้สึเหมือนัวเอเป็นลูโป่ที่่อยๆ พอออ้าๆ แล้วรอเวลาที่ะระเบิออมา เธอผวาเฮือเมื่อปลายนิ้วอเาแทร[ัป้อันโนแบน่ะ] ทว่ามันลับสร้าวามรัวนในร่าบา้อบิเร่าแล้วยสอาึ้นโอบรัาอเาไว้อย่าลืมัว “ุาร์ลา...” หิสาวนึเลียัวเอที่เอ่ยเรียเา้วยเสียอออ้อนอย่านั้น แ่เธอ็ไม่สามารถวบุมนเอไ้เลย
เพราะทันทีที่เาปล่อยริมฝีปาเธอให้เป็นอิสระ เา็้มลูลืนหน้าอู่สวยอเธออย่ารวเร็ว ูลืนพลาใ้ปลายลิ้นุนันและวัไปมาอย่ามีั้นเิ
ในะที่นิ้วมือทำหน้าที่ไ้อย่าีเลิศ [ัป้อันโนแบน่ะ]นร่าบาถึับสั่นเทิ้ม “ุาร์ล...อา” เพอล่าหอบหายใแร ใบหน้าเหยเับอารม์แปลใหม่ที่เธอไม่เยไ้สัมผัสมา่อน [ัป้อันโนแบน่ะ] “หายลัวหรือยัเพอล่า หายหรือยัอบันมาสิ” เาเยหน้าึ้นาหน้าออวบเพียนิ วามมอใบหน้าแระเรื่ออหิสาวในะที่เาแลบลิ้นออมาแล้วสัมผัสที่ปลายถัน้าๆ “อบันสิเพอล่า เธอยัลัวฟ้าร้อฟ้าผ่าอยู่หรือเปล่า” เาไล้ปลายลิ้นไปรอบๆ ปลายถัน แล้วฝารอยูบเป็นรอยเล็ๆ สีแเอาไว้บนเนินออย่าใ
เพอล่าส่ายหน้าไปมานเส้นผมสีำสนิทสยายเ็มหมอนใบให่ เธอแหนหน้าึ้นแล้วยำเส้นผมเาบริเวท้ายทอย
่อนะศีรษะอเาใหุ้ลไปที่หน้าออเธออีรั้ าร์โลหัวเราะในลำออย่าพอใับปิิริยาที่เธอแสออมาอย่าลืมวามเินอาย เมื่อเาไ้ปลุสัาาสวาทอเธอให้ลุโนนยาที่ะับไ้
เาอบารอบสนอที่เธอแสออ และอนนี้ลายเป็นว่าเาสนุที่ไ้เห็นเธอิ้นเร่าอยู่ในอ้อมออเา ผู้หินอื่นๆ เาเยทำให้พวหล่อนแบบนี้หรือเปล่า...ไม่เลย เาหลับนอนับผู้หินแล้วนเล่าเพียแ่ระบายวามใร่เท่านั้น บ่อยรั้ที่เานอนนิ่ให้ผู้หิเหล่านั้นปรนนิบัิเสีย้วย้ำ
แ่ับผู้หิสูเสียวามทรำนนี้ เาลับเป็นฝ่ายอยาทำให้เธอ อยาใ้ปลายมูและลิ้นลิ้มรสร่าายอเธอให้ถ้วนทั่ว “ันะทำให้เธอหายลัวเสียฟ้าร้อเอ” เาพู้วยน้ำเสียมั่นใ พร้อมับับเรียวาหิสาวยึ้นพาบนไหล่ทั้สอ้าอัวเอ หิสาวใ เบิาว้า และพยายามะัาออ แ่แล้วเธอลับ้อผวาสุัวเมื่อาร์โลฝัใบหน้าอเาลไปยั [ัป้อันโนแบน่ะ] อเธออย่ารวเร็ว “อื้อ...ุาร์ล อา..” หิสาวราแทบไม่เป็นภาษา เธอิปลายเล็บลบนหมอน ส่ายหน้าไปมา้วยวามเสียว่านไปทั้สรรพา์าย ยิ่เมื่อเาปลายลิ้นลบน -- [ัป้อันโนแบน่ะ] “หวานมาเพอล่า” สอมือให่อบุมสะโพสวยเอาไว้ เาละเลปลายลิ้นร้อนอย่า่ำอ
นในที่สุร่าบา็ไม่อาทานทนไ้อี่อไป
 |
<เเียวันแ่อ่านแยไ้ เรื่ออไอแโ นามปาาพิมาลินย์่ะ>
ที่รูปไ้เลย่ะ
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
ความคิดเห็น