เจ้าสาว แสนพยศ

ตอนที่ 3 : คนขี้หวง

ตอนที่ 2

คนขี้หวง

 

“เอ้าๆ ทำกันขนาดนี้เชียว ไม่มองก็ไม่มอง”

ยิ้มอย่างอารมณ์ดีและใจเย็น

คนได้สมดังใจยิ้มกว้างอวดฟันซี่ขาวราวกับไข่มุกที่เรียงตัวสวย

“แล้วตอนนี้ พี่ตะวันคบใครอยู่หรือเปล่าคะ?”

“จะให้ไปคบใครล่ะคะ? วันๆ พี่ก็อยู่แต่ที่โรงพยาบาลไม่ได้ออกไปเจอใครที่ไหนเลย”

ว่าไปก็ตักอาหารทานไปด้วย เวลามีเสียงใสๆ มาเจื้อยแจ้วเจรจาให้ฟัง ก็รู้สึกเจริญาอาหารขึ้นมากว่าเก่า

“ที่โรงพยาบาลนั่นแหละค่ะ แหล่งรวมผู้คนเลย ไหนจะหมอทั้งอินเทิร์น เอ็กเทิร์น พยาบาลสวยๆ เภสัชกร คนไข้ โอ้ย! ตั้งเยอะตั้งแยะ”

คนว่าหน้ายุ่ง นึกหวงคนตรงหน้าที่ถือว่าเป็นสมบัติของตัวเองมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ไม่ยอมให้เขาไปให้ความสนใจหรือเห็นใครสำคัญกว่า

“พี่ทำงานอย่างเดียว ไม่ได้จะมีเวลาไปดูใครหรอกค่ะ”

“อะไรจะทำงานตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงคะ มันก็ต้องมีได้พูดคุยกันบ้างแหละ นี่ถ้านินไม่ไปลากตัวออกมา พี่ตะวันคงจะไม่ได้ออกพ้นจากโรงพยาบาลเกินรัศมีร้อยเมตรเลยสิท่า”

พูดขึ้นมาอย่างรู้กิติศัพย์ความเป็นคนบ้างานของชายหนุ่มตรงหน้าเป็นอย่างดี และก็เพราะเป็นอย่างนี้จึงทำให้แฟนสาวของหมอตะวันทนไม่ไหวเพิ่งขอเลิกลากันไปเมื่อปีก่อน

และก็ดูเหมือนว่า พี่ชายสุดหล่อหน้าที่การงานดี นิสัยยิ่งดีเป็นเลิศของเธอ จะอยู่เป็นโสดไปอีกนาน ทั้งๆ ที่มีคุณสมบัติออกจะครบถ้วน

แต่จะว่าไปแล้วก็ดีเหมือนกัน เพราะถ้าหมอพงศ์ภวัตไม่มีคนรัก ผู้หญิงในวัยกระเตาะที่สำคัญที่สุดในสายตาของเขาจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเธอ

นินไพลินยอมรับว่าเธอค่อนข้างผูกพันและหวงพี่ตะวันของเธอเอามากๆ ทั้งๆ ที่ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องใดๆ ทางสายเลือด กับคุณหมอหนุ่มที่อายุห่างกันถึงสิบปี ซึ่งเป็นหลานชายของเพื่อนสนิทคุณนนทรีย่าของเธอ

ทั้งสองคนรู้จักกันมาตั้งแต่เธอจำความได้ และเธอก็จำได้มาตลอดว่า พี่ตะวันนั้นใจดีกับเธอแค่ไหนกัน เรียกว่าในบรรดาลูกพี่ลูกน้องแท้ๆ ของตัวเองก็ยังสู้ไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

“ก็คงอย่างนั้นแหละจ๊ะ”

คุณหมอรับคำอย่างว่าง่าย

“แล้วนินล่ะ ตั้งแต่กลับมาเมืองไทย เห็นข่าวว่าเปลี่ยนคู่ควงไปแล้วหลายคน มีคนไหนเป็นตัวจริงจะแนะนำให้พี่รู้จักบ้างไหม?”

ถามอย่างเอ็นดู

เจ้าตัวสั่นหน้าดิกปฏิเสธ

“ไม่มีคนไหนเป็นพิเศษค่ะ”

และถ้าจะถามถึงผู้ชายคนพิเศษของเธอก็คนที่นั่งอยู่ตรงหน้าตอนนี้นี่ล่ะพิเศษกว่าใครสุด

“จริงหรือ? เห็นมีข่าวเขียนแซว ว่าเราเป็นคาสโนวี่คนใหม่”

ยิ้มกระเซ้าอย่างเอ็นดู ในสายตาของคนอื่นๆ นินไพลินดูเป็นสาวมั่น เปรี้ยว ซ่า เก่งกล้าไม่กลัวใคร หากในสายตาเขา เธอยังคงเป็นเด็กน้อยอยู่วันยังค่ำ

“ว้าว...ดีใจนะคะเนี่ย ที่ข่าวของนินทำให้พี่ตะวันหันมาอ่านหนังสือได้”

“พยาบาลเขาเล่าๆ ให้ฟังน่ะ”

เจ้าตัวย่นจมูก

“นี่พยาบาลที่โรงพยาบาลพี่ตะวันขี้นินทากันทุกคนหรือไงคะ?”

“ไม่ใช่หรอก ใครก็รู้ว่านินเป็นน้องสาวพี่ มีข่าวอะไรเขาก็เอามาให้ดู ก็เรามันสาวฮอตด้วยนี่นา”

หากเวลานั้น นัยน์ตาของสาวฮอตกำลังปะทะกับอะไรบางอย่าง และก่อนที่คุณหมอหนุ่มจะทันตั้งตัว ร่างเปรียวสูงโปร่งของคู่สนทนาก็ลุกพรวดจากโต๊ะ เดินจ้ำอ้าวไปไหนสักที่ ทิ้งให้ใบหน้าขาวที่เงยขึ้นมาคุยด้วยชะงักงัน เหลียวคอมองตามไปอย่างงุนงง

นินไพลินทะยานปรี่ไปหยุดที่โต๊ะอาหารซึ่งไกลออกไป พร้อมกับแผดเสียงดังจนได้ยินมาถึงนี่

“ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร?”

เสียงที่เคยหวานออดอ้อนอยู่เป็นนิจ แหวแว้ดอย่างพร้อมจะมีเรื่องเข้าใส่หญิงชายคู่หนึ่งที่นั่งร่วมโต๊ะกันในมุมใต้แสงเทียนสลัวแสนโรแมนติกที่ห่างออกไป

“หล่อนไปอยู่มุมไหนของโลกมายะถึงไม่รู้จักฉัน”

ฝ่ายหญิงที่นั่งโต๊ะนั้นร่างสูงโปร่งพอกันลุกขึ้นยืนปะทะหน้า ดูท่าว่าจะเอาเรื่องพอกัน ส่วนเจ้าหนุ่มหน้าตาดี ที่คุ้นๆ ว่าเคยเห็นหน้าตามหนังสือคอลัมน์ไฮโซรีบลุกพรวดขึ้นมาปรามระหว่างสองสาว

“ไม่มีอะไรน่า...ก็เพื่อนๆ กันทั้งนั้น คนรู้จักกัน”

“แต่คุณบอกนินว่าไม่ว่าง มีนัดสังสรรค์กับเพื่อนก๊วนกอล์ฟไม่ใช่หรือ?”

ใบหน้าที่เคยอ่อนใส น่ารักน่าเอ็นดูในสายตาแดงก่ำขึ้นมาเอาเรื่อง

“อ่า...”

อีกฝ่ายมีทีท่าลำบากใจ

“พอดีนัดนั้นยกเลิกไป”

“แล้วทำไมไม่เห็นโทรบอกนินเลย”

“ก็แล้วทำไมเขาต้องโทรบอกหล่อนยะหล่อนสลักสำคัญอะไรกับคุณแบงค์นักหนาถึงจะต้องรายงาน เป็นแม่ที่เบ่งเขาออกมาหรือไงกัน?”

หญิงสาวที่มาด้วยเถียงและถามแทน

ชอบก็เม้นต์ด้วยนะคะ อย่าลืมกดให้กำลังใจกันนะคะ ^^