เจ้าสาว แสนพยศ

ตอนที่ 12 : ใจหาย ใจคว่ำ

ตอนที่ 11

ใจหายใจคว่ำ

คุณหมอหนุ่มหายใจยาวเหยียด เพิ่งรู้ตัวว่ายกมือขึ้นมาก่ายหน้าผากตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ได้รู้ตัว

หันไปสวิทซ์ปิดไฟทั้งห้องให้ดับลง ก่อนจะพลิกตัวกลับมานอนกอดหมอนข้างเพียงลำพัง

ใครๆ อาจจะคิดว่าเขาเป็นชายหนุ่มผู้มุ่งมั่น เอาการเอางาน และสนใจแค่เรื่องงาน แต่แท้จริงแล้ว ไม่ใช่เลย เขาเองก็มีหัวใจและความรู้สึกเช่นเดียวกับผู้ชายคนอื่นๆ

ต้องการผู้หญิงมากอด อ่อนโยน นุ่มนวล และเอาใจใส่ แม้หญิงสาวที่คิดถึงอยู่ในหัวใจจะห่างไกลจากคำพวกนี้ แต่ก็นั่นแหละ ลองว่ามันได้รักปักใจไปเสียแล้ว จะเป็นยังไงก็รัก

ดวงตาที่ลืมโพลงอยู่ในความมืด ค่อยๆ ปิดลง และกล่อมตัวเองให้เข้าสู่นิทรารมย์ ด้วยตระหนักถึงหน้าที่และความรับผิดชอบที่รอคอยอยู่ในวันพรุ่งนี้

หากว่ายังไม่ทันจะเคลิ้มดี โทรศัพท์มือถือส่วนตัวก็ดังขึ้นมา มือหนาเอื้อมไปหยิบ อาชีพอย่างเขาไม่เคยมีเวลาของตัวเอง หรือวันหยุดพักผ่อนอย่างแท้จริง เพราะชีวิตของใครบางคนอาจจะรอคอยความช่วยเหลืออยู่ในวินาทีเป็นวินาทีตายแขวนไว้บนเส้นด้าย เขาจึงไม่เคยปิดโทรศัพท์

และพอเห็นชื่อที่ปรากฏหน้าจอโทรศัพท์ หัวใจก็ให้เต้นแรงโลด

“ฮัลโล”

“สวัสดีครับ พอดีเห็นเบอร์โทรศัพท์ของคุณขึ้นเป็นเบอร์ฉุกเฉินของเจ้าของเครื่อง”

น้ำเสียงทุ้มต่ำแบบผู้ชายทำให้ตกใจในทีแรก แต่คำพูดของฝ่ายนั้นทำให้ตกใจเสียยิ่งกว่า ร่างสูงผุดลุกพรวดจากที่นอน

“ครับ นี่เป็นเบอร์โทรศัพท์ของน้องสาวผม มีอะไร? เกิดอะไรขึ้น?”

“คือคุณผู้หญิงขับรถประสบอุบัติเหตุชนเสาไฟครับ ตอนนี้ทางกู้ภัยกำลังพาคนเจ็บส่งโรงพยาบาล ผมเก็บโทรศัพท์ได้ในที่เกิดเหตุจึงโทรมาแจ้งข่าว”

“แล้วอาการเป็นยังไงบ้างครับ? ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาลไหน?”

ถามด้วยความตกใจ รีบลุกจากเตียงเปิดไฟ และจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าไปด้วยอย่างเร่งรีบ

พอทราบข้อมูลจากคนที่โทรศัพท์มาแจ้งข่าว ว่าหญิงสาวถูกนำตัวไปส่งที่โรงพยาบาลไหน และอาการเป็นเช่นไร ก็ไม่รอช้าคว้ากุญแจรถไปทันที

และภายในไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงหมอพงศ์ภวัตก็เป็นคนเดียวที่เดินทางมาถึงโรงพยาบาล ไม่มีญาติที่แท้จริงของเจ้าตัวมาสักคน เจ้าหน้าที่พยาบาลนำทรัพย์สินของคนเจ็บมาให้ และเขาก็เพิ่งรู้ว่า เบอร์โทรศัพท์ฉุกเฉินที่นินไพลินบันทึกเอาไว้สำหรับให้ติดต่อก็คือเบอร์โทรศัพท์ของเขาแต่เพียงผู้เดียว

...นั่นพอจะให้เขามั่นใจได้ไหม ว่าตัวเองคือคนสำคัญที่สุดของหญิงสาว

หลังจากกระวนกระวายใจหน้าห้องฉุกเฉินอยู่นาน อาการเบื้องต้นที่แพทย์วิเคราะห์มาให้ฟังคร่าวๆ ก็พอให้เบาใจขึ้นมานิดหนึ่ง แต่ภายในยี่สิบสี่ชั่วโมงแรกถือว่าคนป่วยยังอยู่ในภาวะวิกฤติ ไม่สามารถที่จะไว้วางใจหรือฟันธงได้ว่าอาการจะเป็นไปในทิศทางไหน เขาจึงได้แต่นั่งรอภาวนาด้วยใจจดจ่อ

รู้ซึ้งถึงหัวอกของญาติคนไข้ที่มานั่งเฝ้ารอดูอาการด้วยความหวัง และก็ยังไม่กล้าติดต่อไปทางบ้านของนินไพลิน ด้วยเกรงว่าทั้งคุณนินนาทและคุณนนทรีจะตกอกตกใจกันไปหมด

ท่านทั้งสองอายุมากแล้ว อาจจะช็อกเอาได้ง่ายๆ เขาอยากเฝ้ารอให้ถึงตอนเช้าเสียก่อน แต่ก็นั่นแหละ หลานสาวสุดรักสุดสวาทหายไปทั้งคน ก็คงไม่มีใครข่มตานอนหลับได้ ที่สุดแล้วคุณหมอจึงตัดสินใจโทรศัพท์ไปแจ้งให้พวกท่านทราบ

“น้องนินประสบอุบัติเหตุ อาการเบื้องต้นตอนนี้ยังไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง แต่ตามหลักการแล้ว แพทย์ต้องให้อยู่ดูอาการในห้องไอซียูยี่สิบสี่ชั่วโมงเพื่อให้แน่ใจ”

ในอีกหนึ่งชั่วโมงต่อมาคาราวานญาติของหญิงสาวก็เดินทางมาถึง

“หมอตะวัน น้องเป็นยังไงบ้าง?”

“ตอนนี้ยังไม่ได้สตินะครับ เป็นผลมาจากการบาดเจ็บและฤทธิ์ยาที่คุณหมอให้ไป แต่พรุ่งนี้เช้าถ้าน้องนินตื่นและทางหมอเช็กแล้วว่าไม่มีปัญหา ผมจะขอย้ายไปที่โรงพยาบาลเศรษฐกานต์”

“แล้วนี่อะไรยังไงกัน? เขาหายหน้าไปทั้งวัน ย่าโทรศัพท์ติดต่อก็ไม่ได้ ทำไมหมอตะวันถึงได้รู้เรื่องยัยนินประสบอุบัติเหตุแล้วมาที่นี่ก่อน”

“เอ่อ น้องนินบันทึกเบอร์โทรศัพท์ของผมไว้เป็นเบอร์ติดต่อฉุกเฉินน่ะครับ ทางกู้ภัยเลยติดต่อไปหาผมแล้วก็มาที่นี่ก่อนใคร อันที่จริงผมยังไม่กล้าจะบอกคุณย่ากับคุณปู่ กลัวจะตกใจ”

“ไม่บอกก็ยิ่งจะเคือง ไม่มีใครนอนหลับสักคน เพราะยัยนินถึงจะเหลวไหลยังไงก็ไม่เคยไม่กลับไปนอนที่บ้าน กำลังว่าจะไปแจ้งความกันอยู่ แต่รอให้ครบยี่สิบสี่ชั่วโมงเท่านั้น”

คุณหมอหน้าเจื่อนยิ้มแทบไม่ออก ไม่กล้าบอกว่าทางเจ้าหน้าที่ได้แจ้งว่าตรวจวัดปริมาณแอลกอฮอล์ในเลือดของ     นินไพลินได้เกินกว่าปริมาณที่กฏหมายกำหนด และแน่นอนว่าตอนที่เจ้าหน้าที่ตำรวจมาติดตามคดี หญิงสาวได้ถูกแจ้งข้อหาเมาแล้วขับไปแล้ว แถมเสาไฟที่เจ้าตัวขับรถไปชนจนล้มเสียหาย ก็เป็นเสาไฟเส้นทางไปนิคมอุตสาหกรรมและทำให้ไฟดับไปนานนับชั่วโมง จนก่อให้เกิดความเสียหายไม่น้อย เรียกว่างานนี้คดีแพ่งคงฟ้องร้องกันอานแน่

^^ ชอบก็เม้นต์ด้วยนะคะ อย่าลืมกดให้กำลังใจกันนะคะ ^^

^^ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ ^^

^^ ติดตามไรท์ และผลงานเรื่องอื่นๆ กดตรงนี้ เลยค่า ^^