เพลย์บอยร้อนรัก

ตอนที่ 6 : บทที่ 4 - สถานการณ์บีบบังคับ! ( 50% ) ก่อน NC20+

บทที่ 4

สถานการณ์ติดลบ!

                แสงสีเสียงยามค่ำคืนของนักท่องราตรีช่างเป็นของคู่กันที่ไม่ว่าจะยุคสมัยไหนก็ขาดกันไม่ได้… หญิงสาวท่ามกลางชายหนุ่มนับสิบกำลังแจกรอยยิ้มหวานให้กับพวกเขา แววตาบรรดาภมรที่มองร่างอรชรนั้นมีความเรียกร้องอยู่ในท่าที ล้วนแล้วแต่อยากได้หล่อนมานอนทอดกายบนเตียงทั้งนั้น อัญชันรู้ทุกอย่างว่าอะไรเป็นอะไร หากเธอก็มีทางเลือกไม่มากพอที่จะปฏิเสธงานที่ให้ค่าตอบแทนสูงลิ่วแม้ในบางครั้งอาจต้องพบเจอความเสี่ยงอยู่บ้างแต่ถ้าเทียบกับเม็ดเงินที่ได้แล้วก็ถือว่าคุ้มค่าแก่การเสี่ยง

          “ขออะไรก็ได้แรงๆ” เสียงเข้มแหวกวงล้อมผู้ชายที่เอาแต่มุงดูสาวน้อยร่างบางผสมเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ ใบหน้าหล่อเหลาถูกใจสตรีหลายคนในที่นี้ แต่ชายหนุ่มกลับไม่ได้มองใครเป็นพิเศษ

          “นี่ค่ะ”

อัญชันส่งเครื่องดื่มที่เธอคิดว่าแรงที่สุดให้กับเขา ดูปราดเดียวก็รู้ว่าผู้ชายคนนี้คงเป็นพวกดื่มหนักไม่เบา สังเกตจากท่าทีที่มือหนายกแก้วเหล้าขึ้นดื่มราวกับมันเป็นน้ำเปล่าที่ดีต่อสุขภาพ ถ้าไม่ติดว่ากำลังทำงานอยู่เธออยากจะเตือนให้เขาเบามือสักนิด ไม่รู้ว่าขับรถมาคนเดียวหรือเปล่า ถ้าเกิดเมามายขึ้นมาคงไม่ดีนัก

          “อีกแก้ว” ไม่รู้ว่ารอบที่เท่าไหร่ที่เสียงเข้มสั่งกับเธอแบบนี้ อัญชันเริ่มชะงักทำทุกอย่างให้ช้าลง ซึ่งมันทำให้เขาหงุดหงิดไม่น้อย

          “ไม่ได้ยินเหรอ บอกว่าอีกแก้ว” ร่างสูงมองตาขวาง

          “ค่ะ”

สาวเจ้าตอบรับ ก่อนจะยื่นแก้วเหล้าที่ไม่ได้นับเช่นกันว่าเป็นแก้วที่เท่าไหร่ยื่นส่งให้กับคนตรงหน้า ดวงตาคมเข้มเริ่มแดงก่ำ มีบางจังหวะที่เขาโงนเงนเหมือนคนจะล้มแหล่ไม่ล้มแหล่

          “ระวังค่ะคุณ” มือบางรีบเอื้อมไปจับใบหน้าเขาไม่ให้กระแทกกับขอบโต๊ะหินอ่อน สาวน้อยตัดสินใจเดินออกจากพื้นที่การทำงานเพื่อไปพยุงร่างสูงใหญ่

          “อ้าว อัญจะพาแขกไปไหนน่ะ” เพื่อนร่วมงานรุ่นพี่เอ่ยถาม

          “เหมือนเขาจะเมาแล้วค่ะพี่ กะว่าจะพาไปให้พี่บอยไปส่งที่บ้าน”

          บอยเป็นแท็กซี่คนสนิทของหญิงสาวที่มีอายุมากกว่าเธอถึงสิบปี ชายหนุ่มเป็นคนดีบริการลูกค้าเป็นเลิศจึงได้สิทธิ์ในการเข้ามาหาลูกค้าที่เมาแล้วขับรถกลับบ้านไม่ไหวในผับแห่งนี้ถาวร เรียกได้ว่าเป็นคนที่ไว้ใจได้มากที่สุด

          “อ๋อ… งั้นไปเถอะไหนๆ ก็ใกล้จะเลิกงานแล้ว เดี๋ยวทางนี้พี่ดูแลเอง” คำพูดใจดีเอ่ย

          “ขอบคุณมากค่ะพี่แจน”

ร่างบางส่งยิ้มให้รุ่นพี่สาว ฝ่ายเจ้าตัวนั้นพยักหน้าเป็นเชิงว่าไม่เป็นไรเพราะเธอชินเสียแล้ว อัญชันก็เป็นแบบนี้ตลอด ถ้ามีแขกท่านใดเมาไม่ได้สติเธอมักจะช่วยพาเขากลับไปหาเพื่อนๆ ที่มาด้วยกัน หรือไม่ก็อย่างที่ทำประจำ คือพาไปส่งให้บอยพากลับบ้าน นอกจากจะเป็นการช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ด้วยกันแล้วยังเป็นการหาลูกค้าให้พี่ชายต่างสายเลือดในทางอ้อมนั่นเอง

          “มาๆ อัญ โห… ดื่มหนักเหมือนกันนะเนี่ย กลิ่นเหล้านี่หึ่งเชียว” คนพูดรับร่างของผู้ชายตัวสูงมาโอบอุ้มแทนหญิงสาว เขาต้องเบือนหน้าหนีเพราะลมหายใจที่เป่ารดมาพร้อมกับกลิ่นแอลกอฮอล์นั้นแรงจนแทบทนไม่ไหว

          “ฝากด้วยนะพี่บอย สงสัยอกหักมาอ่ะเห็นดื่มท่าเดียวเลย” หญิงสาวบอก

          “โอเคน้อง คนนี้ดูรวยไม่เบาเห็นทีทิปพี่จะหนัก ฮ่าๆ” คนพูดหัวเราะอารมณ์ดี ก่อนจะยัดร่างของคนไร้สติเข้าไปในรถของตน “พี่ไปก่อนล่ะ เดี๋ยวไปส่งคนนี้เสร็จจะแวะมารับศพอื่นต่อ” เจ้าตัวพูดติดตลกในแบบที่ชอบทำ

          “พี่บอยก็ ขับรถดีๆ นะคะ”

อัญชันโบกมือให้แท็กซี่คนสนิท หญิงสาวยืนมองจนรถคุ้นตาแล่นออกสู่ท้องถนน ร่างบางหมุนตัวจะเดินกลับไปยังทางเดิม ว่าจะเข้าไปช่วยเก็บอุปกรณ์ต่อเพราะเกรงใจไม่อยากทิ้งงานให้อีกฝ่ายทำคนเดียว แต่ความคิดเหล่านั้นต้องหยุดลงทันใดเมื่อจู่ๆ แขนเรียวก็ถูกใครคนหนึ่งกระชากเข้าให้เต็มแรง

          “คุณ…” ดวงตากลมโตเบิกกว้าง ตกใจไม่น้อยที่เห็นชายหนุ่มที่นี่

          นิกโคลิค…

          “ทำไม… ตกใจหรือที่เห็นผม” ใบหน้าหล่อเหลายิ้มมุมปาก แววตาของเขายังคงเจ้าเล่ห์เหมือนวันแรกที่พบเจอไม่มีผิด

          “คุณมาทำอะไรที่นี่คะ?” เสียงหวานเอ่ยถาม

          “ผมต้องเป็นฝ่ายถามคุณมากกว่านะว่าคุณมาทำอะไรที่นี่” คนตัวโตย้อน ดวงตาคมกริบกวาดมองร่างบางตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า รอยยิ้มทรงเสน่ห์ผุดขึ้นบนเรียวปากหยัก

          นั่นสินะ… เพลย์บอยตัวพ่ออย่างเขามาเที่ยวผับก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรนี่น่า

          “ฉันมาทำงานค่ะ” อัญชันตอบ

          “งานอะไรครับ?” ดาราหนุ่มถามต่อ จนคนฟังขมวดคิ้ว

          “คุณไม่น่าถามนะคะ สาบานว่าดูไม่ออก”

          ทำไมเขาจะดูไม่ออกว่าเจ้าหล่อนทำงานอะไร แต่เพราะต้องการกวนประสาทร่างบางเขาถึงได้ถามออกไปแบบนั้น บาร์เทนเดอร์สาวที่มีหน้าตาสวยหวานเช่นเธอคงมีแขกประจำมานั่งต่อแถวกินเหล้าไม่น้อย เพียงแค่คิดอารมณ์เดือดก็มาคุขึ้นดื้อๆ ทั้งๆ ที่เขาไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเธอ

          แล้วจะโมโหทำไมกับการที่เห็นเธออยู่ที่นี่…?

          “ถ้าคุณไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวนะคะ มีงานต้องกลับไปทำ” เสียงหวานเอ่ยเมื่อเห็นว่าเขาเงียบไปไม่ยอมพูดอะไรอีก

          “งานที่ว่าเนี่ยหมายถึงงานบนเตียงใช่ไหมครับ”

          คำพูดที่ทำให้สองเท้าเล็กหยุดชะงักกับที่…

          “ถ้าเป็นงานแบบนั้นสนใจมาทำกับผมไหมครับ รับรองว่าคุณจะได้รับค่าตอบแทนที่คุ้มค่าพร้อมด้วยโปรโมชั่นแบบลิมิเต็ดกันเลยทีเดียว” คนพูดยิ้มหัวเราะราวกับเรื่องที่เอื้อนเอ่ยออกมานั้นเป็นเรื่องขบขันธรรมดา

          เพียะ!

          ใบหน้าคมคายถูกลงโทษโดยมือเรียวของสาวน้อย ดวงตากลมโตที่เคยอาบล้นไปด้วยความไร้เดียงสาถูกแทนที่ด้วยความเกลียดชังจนปิดไม่มิด ริมฝีปากอิ่มนั้นสั่นระริกอย่างโกรธจัด ถ้าเธอถือมีดอยู่ตอนนี้สาบานต่อพระเจ้าเลยว่าเธอสามารถฆ่าเขาได้ภายในเวลาไม่ถึงสิบวิ!

          “อย่ามาดูถูกฉัน” สาวน้อยกดเสียงต่ำในลำคอ “ผู้ชายใช้ร่างกายหาความสุขแบบคุณไม่มีสิทธิ์มาดูถูกฉัน น่าสมเพชสิ้นดี” แววตาเหยียดหยามในแบบที่นิกโคลิคไม่เคยได้รับจากใครมาก่อน และไม่คิดว่าชาตินี้จะมีใครกล้าทำเช่นนี้กับตน

          แต่วันนี้… วันนี้ความเชื่อเหล่านั้นมันหายไปแล้ว ผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาทำให้ความภาคภูมิใจที่เคยมีดับมอดไม่ต่างอะไรกับเถ้าถ่าน เธอเป็นใคร…? แล้วกล้าดีอย่างไรมาตบหน้าดาราผู้ทรงอิทธิพลอย่างเขา

          หยามกันเกินไปแล้วอัญชัน!

ฝากกดถูกใจแฟนเพจด้วยนะคะ จะได้ติดตามผลงานกันง่ายขึ้นเน้อ ><

 

Friend_Ship & เพื่อนแพง

ฝากนิยาย E-BOOK ของเพื่อนแพงด้วยนะคะ ^^