คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : เชลยรักจอมเถื่อน - บทที่ 10 (2)
E-book เลยรัอมเถื่อน
ลิ > เลยรัอมเถื่อน หรือ get it now ไ้เลย่ะ
วาทอมอนที่เินออมาาห้อแ่ัว
หลัาหายเ้าไปในนั้นนานนับั่วโม้วยแววาทอประายรู้สึผิ
ายหนุ่มออไปอาบน้ำอีห้อนเรียบร้อยแล้วเรียมอุปร์ทำแผลมานั่รอ
พอเมียเินออมาในั้นแทบอยาปรี่ไปโอบอ อยาะอธิบายวามริให้ไ้รับรู้
ทว่าปามัน่าหนัราวับโนหินถ่วเอาไว้
แ่พ่อเลี้ยรัน็ไม่ไ้สบายใเลยสันิที่เห็นวามหมอเศร้าบนใบหน้าหวานอพิมพ์เพทาย
“ทำแผลให้หน่อยสิ”
รั้เอาไว้้วยน้ำเสียนุ่มนวลิะอ้อน
เมื่อภรรยาำลัะเินผ่านหน้าไปราวับว่าเาเป็นเพียธาุอาาศ
มอาระห้อยอย่าเียมัว
ใบหน้าหล่อเหลานั้นแทบูไม่ไ้เพราะมีทั้รอย้ำและบาแผล อนนี้มันเริ่มระบมแล้ว
แ่เ็บเทียบเท่าที่เาทำพิมพ์เพทายเ็บไม่ไ้หรอ
พิมพ์เพทายะัฝีเท้าที่ำลัะ้าวไปยัเียนอนฝั่อัวเอ
ถอนหายใล้ายระอา้วยสีหน้าบูบึ้
เหลือบมอหน้าสามีที่มีบาแผลาาร่อยเล็น้อย
แล้วเบือนใบหน้าหนีเหมือนไม่อยาะเห็น ไม่แสวามเป็นห่วเลยสันิ
เพราะนานนับั่วโมที่ไ้ปล่อยให้น้ำาไหลไปับสายน้ำ
ไม่ไ้บรรเทาวามเ็บในใและวามโรธที่มี่อนใร้ายให้ลลไปเลย
“มีปัาไป่อยับนอื่นไ้
แ่ทำไมไม่มีปัาทำแผลเอะ”
“ทำไม่ถนั”
ว่าเสียอ่อยล้ายะออเาะให้เมียเห็นใ
“ฮึ! ทำแผลไม่ถนั
แ่พอ่อยับนอื่นล่ะถนันั”
แม้ะประประันเสียแ็
้ำยัมอ้อนอย่าระอาใ ระนั้นพิมพ์เพทาย็ทรุนั่ลบนเีย
แ่เว้นระยะห่าาเาเล็น้อย
แล้วหยิบสำลีมาุบับน้ำเลือเพื่อเ็ทำวามสะอาแผลให้
มิหนำ้ำยัมอเพียแ่บาแผล
ไม่ยอม้อนาึ้นไปมอสบามเพราะาบวม้ำเินว่าะร้อไห้ออมาแล้ว แถมยัปัท่อนแนแร่ที่หมายโอบเอวบาไว้้วยท่าทีรัเีย
พ่อเลี้ยรันใหล่นวูบ ทว่า็้อยอมแพ้ ไ้แ่นั่มอเมียทำแผลให้นิ่ๆ
้วยแววาที่อัแน่นไป้วยวามรู้สึผิ ยิ่เห็นร่อรอยวามหมอเศร้าและาบวม้ำ
ยิ่อย้ำวามไม่น่าให้อภัยอัวเอ
“โอ๊ย! ะะ่าันเลยหรือไพาย”
พ่อเลี้ยรันสะุ้พลาร้อโอรวเมื่อมือบอบบาสำลีเ้าที่แผลบริเวมุมปาอย่าไม่เบามือนั
ายหนุ่มสูปา้วยวามเ็บ เพราะ้านใน็้ำไม่่าา้านนอ
แถมยัะโนเมียารรม้วยารทำร้าย้ำอี
“ายๆ ไปะไ้็ี
พายไม่อยาเห็นหน้านใร้ายอย่าุแม้แ่วินาทีเียว”
พิมพ์เพทายแันเสียุ่น
ใบหน้าบึ้ึไม่สบอารม์
ะมือบอบบายัทำหน้าที่ล้าแผลให้สามีอย่าล่อแล่ว มีรอยแอยู่หลายแห่
ทั้โหนแ้มและมุมปาทั้สอ้าที่เริ่มเปลี่ยนมีสีม่วล้ำ
สมวรแล้วที่้อเ็บ อยาทำัวเป็นอันธพาลีนั
วามริโนแ่นี้ยัน้อยไป้วย้ำ
“พาย…”
เสียทุ้มนุ่มเรียื่อภรรยาแผ่วเบา
แววาอ่อนแสลในยามยับาย มือหนายื่นเ้าไปหวัะโอบร่าอรรเพื่ออธิบายวามริ
ทว่าน้ำเสียห่าเหินที่ัึ้นในวินาที่อมา็ทำให้พ่อเลี้ยรันะัันราวับถูแ่แ็
มือหนาล้าายอย่าหมแร
“ถ้าอยาให้พายทำแผลให้็นั่อยู่เียบๆ
เถอะ่ะ อย่าพยายามพูอะไรอีเลย พายไม่อยาฟั”
อนนี้เธอไม่้อารฟัำแ้ัวใๆ าปาเาทั้สิ้น
ายหนุ่มพรูหายใออมาแล้วพยัหน้า้วยสีหน้าเื่อนๆ
ไม่อยาให้หิสาวโรธหรือเลียัวเอไปมาว่านี้ ยอมนั่อยู่เียบๆ
ให้ทำล้าแผลใส่ยาให้นเรียบร้อย
่อนะลุึ้นเอาอุปร์ทำแผลไปเ็บแล้วลับเ้ามาในห้อนอนที่อนนี้หลเหลือเพียแสสว่าาโมไฟหัวเีย
วาู่มทอมอแผ่นหลัอภรรยาที่นอนหันหลัให้แล้วผ่อนลมหายใออมาอย่าหนัอ
่อน้าวึ้นไปบนเียอย่าเียบๆ
ทอายลนอนเีย้าแล้วึายอ้อนแอ้นเ้ามาอแนบออย่านุ่มนวลโยปราศาารัืน
ยับใบหน้าเ้าไปูบแ้มเนียนเบาๆ แล้วเอี้ยวัวไปปิโมไฟนทั้ห้ออยู่ในวามมืสนิท
แม้ยอมให้อทว่าพิมพ์เพทายลับไม่ไ้หันมาุอเ่นทุืน
เป็นารระทำที่ทำให้พ่อเลี้ยรันระหนัไ้ว่านี่ือผลอบแทนอนที่พูไม่ิ
“พรุ่นี้พายะลับไปอยู่ที่บ้าน”
เธอเอ่ยึ้นเสียเรียบ
อ้อมแนแร่ที่เยให้วามอบอุ่นทุืน ทว่าืนนี้ลับแ่าเมื่อเพิ่รู้ัวว่าไ้เปลี่ยนสถานะาเมียเป็นเพียหมาัวหนึ่ในเมแ้นที่เธอไม่ไ้มีส่วนเี่ยว้อเลยสันิ
“ทำไม”
น้ำเสียที่ทอถามนั้นราบเรียบ
่าา้าในใที่ำลัร้อนรุ่มไ้ที่
วแนแร่ระับแน่นึ้นเมื่อรับรู้ว่าพิมพ์เพทายำลัอยาะโบยบินหนีออาอ...
“ยั้อถามอีเหรอะว่าทำไม”
เา่าล้าถามว่าทำไม ทั้ๆ
ที่น่าะรู้ีแ่ใว่าเพราะอะไรเธอถึไม่อยาอยู่ที่นี่อี่อไป
ในเมื่อไมไ้เ็มใอยาะแ่าน้วย ็วระยุิทุอย่าไว้เพียเท่านี้
พิมพ์เพทายยอมเินออไปอย่าเ็บๆ ีว่าทนอยู่เพื่อเป็นเรื่อมืออเา
เพราะเธอเป็นนและมีหัวใ ไม่สามารถรับวามเ็บปว้ำๆ ไ้
“ุใร้ายับพายมาเลยรู้ัวไหมะ…”
พ่อเลี้ยรันรู้สึุไปทั้ลำอเมื่อวามรู้สึบาอย่ามันีื้นึ้นมา
ในั้นวูบโหวราวับโนระาออไปาออย่ารุนแร ลำแนแร่ที่ระออภรรยาอยู่นั้นมันอ่อนแรลเสียื้อๆ
“ุะโรธะแ้นใร็เรื่ออุ
พายไม่ไ้เี่ยว้อ้วยเลยสันิ ทำไม้อึพายเ้ามายุ่…”
พิมพ์เพทายัพ้อเสียเรือ้วยเ็บปว
เปลือาปิสนิทไหวระริเมื่อน้ำามันำลัะไหลออมาอีระลอ เรียวหน้าหวานเหยเในยามลั้นสะอื้น
มือบอบบาทีุ่มอยู่บริเวอ้า้ายำเ้าหาันแน่น
ะที่ไหล่บอบบาไหวสั่นสะท้าน เธอเ็บนไม่อยาะอยู่เีย้าเาอี่อไปแล้ว...
แม้อยู่ภายใ้วามมืมิ
แ่พ่อเลี้ยรัน็รับรู้ว่าภรรยาำลัร้อไห้ ายหนุ่มพลิายบอบบาให้หันมาเผิหน้าอย่านุ่มนวล
ระออแนบออย่าถนอม
ปาร้อนุมพิลหาหน้าผามนแผ่วเบาอย่าปลอบโยนเมื่อไ้ยินเสียสะอื้นเล็ลอออมา
ฝ่ามือหนาลูบแผ่นหลับอบบาเบาๆ ให้ลายาอาารสะอื้น ในั้นแทบารอนๆ
เพราะไม่สามารถปลอบประโลมให้หายเ็บหายเศร้า เพราะเป็นนลมือทำร้ายภรรยา้วยัวเอ
วามผิรั้นี้พ่อเลี้ยรันะรับมันเอาไว้ทั้หม
แ่ะไม่ยอมปล่อยให้พิมพ์เพทายเินออไปาีวิเ็า…
*****
อ่านแล้วมีวามิเห็นยัไ ฝาอมเมน์ให้ำลัใัน้วยนะะ
อบุสำหรับาริาม่ะ / อัยย์าา
e-book พร้อมโหลแล้วนะะ
ลิ > เลยรัอมเถื่อน หรือ get it now ไ้เลย่ะ
ความคิดเห็น