คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : เชลยรักจอมเถื่อน - บทที่ 8 (1)
E-book เลยรัอมเถื่อน
ลิ > เลยรัอมเถื่อน หรือ get it now ไ้เลย่ะ
บทที่ 8
ไม่ถึสิบนาทีหลัานั้นพ่อเลี้ยรัน็เินออมาาห้อแ่ัว้วยาเนอนสีเ้ม
ใอวแผอแร่ระ้า่อสายาู่หวานอนที่นั่รออยู่บนเีย
มุมปาหยัยยิ้มเล็น้อยเมื่อเห็นิริยาเอียอายอเมียัวน้อย แล้เินเนิๆ
แล้วล้มัวลนอนว่ำหน้าลบนพื้นที่้าๆ เ้าอายาวผ่อ
ลำพัแุ่นอนผ้าาินบาเบา็เร้าใสุๆ แล้ว
แ่ลิ่นายหอมรุ่นลับยิ่สร้าวามยั่วยวนใเพิ่มึ้นไปอี
“พาย อหน่อย”
วาแนแร่ไปบนัวพิมพ์เพทายแล้วเบียายเ้าหา
ไม่เพียุใบหน้ามล้ามับออหอมละมุน หาแุ่ไ้ มือหนาวานสะเปะสะปะไปามผิวเนียนนุ่ม
ล้ายไม่รู้สึัวแ่วามริแล้วสิรบถ้วนทุประาร
“อย่าิ้น ให้ผัวอหน่อย”
“เหม็นเหล้าัเลย่ะ”
เสียหวานบ่นพลาพลิัวหนีลิ่นแอลอฮอล์ยัมีอยู่ในลมหายใอเา
ทว่านเอาแ่ใ็ยับามมานอน้อนหลัทั้ยัเบียระแะายเ้ามาหาเสียนแนบิ
พานทำให้ใวน้อยเ้นรัวแร สอแ้มนวลพลันร้อนวูบวาบึ้นอีระลอ
“ินเหล้ามา็้อเหม็นเหล้าสิ”
เาพึมพำแล้วูบไ้ลำอหอมรุ่น
ฝ่ามือหนาที่โอบอร่านุ่มนั้นเริ่มลูบไล้เบาๆ อย่าย่ามใ
มีเมียน่าินไปทั้ัวแบบนี้ใรันะอใไหวเมื่อไ้อยู่ใล้
นับวันยิ่หลนแทบไปไหนไม่รอแล้ว นี่แมุ่ทำเสน่ห์ใส่เาหรือไันนะ
หลนโหัวไม่ึ้นแล้ว
“่ะ”
พิมพ์เพทาย็ไม่รู้ะเถียอย่าไร แล้วูสิ
นเมาอะไรมือเลื้อยเ่เป็นปลาหมึแบบนี้
พอแะออารนี้เา็เปลี่ยนไปับรนั้น นร่าายเธอัะปั่นป่วนไปหมแล้ว
เพราะแ่ละสัมผัสนั้นเ็มไป้วยารปลุเร้า
“แน่ะ เอามือออไปนะะ”
เสียหวานเอ็แล้วพยายามแะมือสามีออาออิ่ม
ทว่านอมเผ็ารลับไม่ยอมปล่อย่ายๆ ้ำยัทำท่าว่าะแะ้อมาว่าเิม
“อับหน่อย เ้สู้มือีั”
ไม่ว่าเปล่าหาแ่ใ้ฝ่ามืออุ่นเล้นลึอนุ่มอภรรยาแผ่วเบา
ายเริ่มร้อนผ่าวเพราะไฟปรารถนาำลั่อัว อาวๆ อวบๆ
ที่มีเพียุนอนัวบาวาั้นนั้น่านุ่มและเ้รับมือราวีเหลือเิน
“นลาม!” แหวใส่ับวาาแสนห่าม
ถึแม้ะเมาแ่็ไม่ยอมละทิ้ัวนเถื่อนๆ เลยสินะสามีเธอ พิมพ์เพทายิอย่าอ่อนใเพราะห้ามไป็ไม่เิผล
“ให้ผัวับหน่อย มันไม่เล็ลหรอน่า”
เสียระิบิใบหูาวเริ่มแพร่า
เมื่อสัมผัสผ่านเนื้อผ้าแล้วไม่ถึใ
พ่อเลี้ยรันึสอมือหนาผ่านอเสื้อเ้าไปสัมผัสอูมเ่ ลูบไล้ฟอนเฟ้นอย่าถนอมพลาใ้ปลายนิ้วสะิยอทับทิมามที่หเป็นไรับสัมผัส
นไ้ยินเสียราเบาหวิวหลุออมาาเรียวปาสีหวาน เป็นเสียหวานๆ
ที่พ่อเลี้ยรันื่นอบนัหนา
เพราะมันทำให้ายหนุ่มรู้สึฮึเหิมอยาะรอบรอเรือนายนุ่มอย่าไม่รู้ัเหน็เหนื่อย
และอนนี้บาอย่าในายมันเริ่มอยาะออมาแสอำนาเ็มที่แล้ว
“ฮือ ุรัน…ปล่อยพาย”
น้ำเสียที่ใ้ห้ามปรามอพิมพ์เพทายเริ่มแผ่ว
่านหวิวไปทั้ัวับสัมผัสามืออันร้ายา
มิหนำ้ำยัถูริมฝีปาร้อนรุ่มแทะเล็มใบหูาวอย่าหยอเย้าราวับะทำให้เธอไร้แร้าน
“เสียห้ามไม่หนัแน่นเลยทูนหัว…”
ปาร้อนไ่าใบหูเล็ไปหาแ้มเนียนนุ่ม
เรียวหน้าหวานแระเรื่อในยาม้อแสสลัวาโมไฟนั้น่าสวยับใและวนมอเหลือเิน
นพ่อเลี้ยหนุ่มอใไม่ไว้ ฝัมูโ่มลหาพวแ้มเนียนหนัๆ ลิ่นหอมอ่อนๆ
ราวับอไม้แรแย้มาผิวเนียนนั้น่าระุ้นแรปรารถนา
าเริ่มพร่ามัวเพราะวาม้อารอันเ้ม้น
ปาร้อนลอเลียผิวแ้มะมือหนาไม่หยุทรมานเรือนายนุ่มลื่นประุแพรไหม
ออวบีเ้อยู่ภายใ้ฝ่ามือหนา รู้สึีทุราที่ไ้สัมผัสมันอย่าเป็นเ้าอ
“อฟัหน่อย เี๋ยวนอนไม่หลับ”
พิมพ์เพทายสั่นสะท้านไปทั้ายเมื่อถูวามหวามไหวถาโถมเ้าสู่าย
วหน้าหวานแสุปลัุ่ลับหมอนนุ่ม เปลือาบาใสปิลแน่น
เรียวปาอิ่มสีสวยเม้มแน่นเพื่อสะลั้นไม่ให้เผลอปลปล่อยเสียออมาในยามที่ถูปลุเร้าอย่ามีั้นเิ
ใบหน้าสวยหวานร้อนเห่อเิึ้น วามร้อนผ่าวในายไ่ระับึ้นเรื่อยๆ
เพราะไฟปรารถนาถู่อำเนิึ้นในาย
สุท้ายแล้วพิมพ์เพทาย็้อพ่ายแพ้ให้่อวาม่ำออสามีอยู่ี
“รู้ไหมว่าเธอเป็นอันนเียวเท่านั้น
พิมพ์เพทาย”
เสียแหบห้าวถามแ่ไม่ไ้้อารำอบ
สอแนเ้าไปใ้ท้ายทอยสวยแล้วบารให้เรียวหน้าหวานหันมารับุมพิาปาร้อนรุ่ม
ึ่พิมพ์เพทาย็เผยอแย้มริมฝีปาอบรับ้วยวามเ็มอเ็มใ
ายหนุ่มบเบียริมฝีปาเ้าหาอย่าลึึ้
านั้นุนอนัวบา็ถูปลายนิ้วแร่เี่ยวให้ร่นึ้นไปออยู่บริเวเอวอิ่ว
ฝ่ามือหยาบร้านลูบไล้้นาาวเนียนแผ่วเบา ่อยๆ ลาไล้สูึ้นเรื่อยๆ
นถึหน้าท้อแบนราบที่หเร็รับสัมผัสแล้ววหายเ้าไปในั้นในลูไม้ัวบาอย่าเื่อ้า…
...
...
“ฮือ…ุรัน”
และนั่น็ือเสียประท้วสุท้ายอพิมพ์เพทายเมื่อเรียวปาเป็นอิสระาุมพิร้อนแร
หลัานั้น็มีเพียเสียราไม่เป็นภาษาหลุออมาาเรียวปาสีหวาน…
*****
อ่านแล้วมีวามิเห็นยัไ ฝาอมเมน์ให้ำลัใัน้วยนะะ
อบุสำหรับาริาม่ะ / อัยย์าา
e-book พร้อมโหลแล้วนะะ
ลิ > เลยรัอมเถื่อน หรือ get it now ไ้เลย่ะ
ความคิดเห็น