<ยวนสยอง, 2> - มึง F กู

ลำดับตอนที่ #17 : ตอนที่๑๕ เป็นหรือตายนิสัยเดิม

“อีเกนหลง นี่ซีเนียร์โปรเจ็กกูนะ”

“มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับกู!!”

วิญญาณร้ายหัวเราะกึกก้องที่ทำลายการทดลองของศัตรูลงได้ เต้ยวิ่งไปเปิดตู้เอาถังดับเพลิงออกมา เธอไม่ยอมให้งานพังลงแน่ กว่าจะเตรียมสารรอผลมันไม่ใช่เรื่องง่าย หนูทดลองชุดแรกที่มู่ทำก็ใช้ไม่ได้แล้ว จะทดสอบชุดใหม่ก็ต้องทำสารใหม่อีกตั้งแต่สารแรก แต่นี่ผีชั่วมาทำลายงาน ใครจะไปทนได้

“ทำไมเปิดไม่ออกวะ?”

“เพราะมึงไม่เคยฟังอบรมหนีไฟไง หูมึงก็มีไว้ฟังแต่เรื่องแย่ ปากก็เอาแต่ใส่ร้ายชาวบ้าน มึงจะไปได้ยินสาระอะไรวะ มึงดูสิอีเต้ย งานมึง เกรดมึง โอ๊ย ไม่เหลืออะไรเลย งานที่มึงอดหลับอดนอนทำมาหลายวันกำลังจะกลายเป็นขี้เถ้า เหมือนกับกูในวันนั้น แต่วันนี้เป็นมึงยังไงกันล่ะ”

เกนหลงมายืนด้านหลังและประคองหน้าให้หันไปมองงานที่ถูกเผาทีละนิด

เต้ยสู้ด้วยการดึงสลักออกและพ่นไป กลุ่มควันลอยไปปะทะไฟ นักศึกษาย่อมหวงแหนโครงการเป็นเรื่องธรรมดา หญิงสาววิ่งสวนเข้าตั้งใจจะดับเพลิง แต่แล้วเกนหลงก็ปรากฏตัวกลางไฟลุกช่วง พร้อมกับคว้าอุปกรณ์ต่างๆ โดยเฉพาะที่เป็นเครื่องแก้วใส่ร่างคนที่เกลียดชนิดไม่ออมมือ

“อ๊าาาาา”

ความคมบาดเข้าเนื้อตัวเหวอะหวะ ผิวอันขาวเนียนโดนกรีดด้วยชิ้นส่วนแก้ว เต้ยเอาแขนบังไม่ให้โดนหน้าแต่มีหรือจะเหลือ ความแค้นมาแรงพอกับความเลวที่พวกเธอเคยกระทำ กรรไกรด้ามหนึ่งโยนปักเข้ากลางคอจนเธอล้มลงไป เปลวไฟเผาไหม้พร้อมกับการพ่ายแพ้หมดท่าของคนที่เคยรังแกคน

......................................................................................................................................................

เกนหลงออกจากห้องแลปมาโผล่ยังโรงอาหาร

“แก เห็นคลิปชายัง?”

“ใช่เหรอวะ? ที่ว่าสวยและรวยมากเหรอ?”

“เออ นั่นแหละ ชัดขนาดนั้นไม่ใช่ก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว กูละอายแทนพ่อแม่มันเลยว่ะ”

“มึงแชร์ให้กูด้วย กูยังไม่ได้ดูเลยว่ะ ต้องรีบดูรีบเก็บก่อนโดนลบ”

นักศึกษากลุ่มหนึ่งเปิดโทรศัพท์และแชร์คลิปอนาจารของชยาภรณ์กันอย่างตื่นเต้นราวกับไม่เคยเห็นร่างเปลือยของผู้หญิงมาก่อน คนโดนนินทาเริ่มไม่แน่ใจเพราะไม่รู้ว่าโดนเรื่องอะไร หญิงสาวลุกขึ้นไปหากลุ่มปากมากที่นั่งอยู่อีกด้านหน้าตาพร้อมเหวี่ยง แต่คราวนี้ไม่มีใครกลัวเธอแม้แต่นิด

“เห้ย ขำอะไรกันวะ?”

“นี่ยังไม่รู้ตัวเหรอ? ว่าเธออะเป็นนางเอกหนังแล้ว!”

คนโต๊ะนั้นยื่นโทรศัพท์ให้ดู ทำเอาคนโดนแอบถ่ายเบิกตากว้าง เหงื่อแตกเต็มใบหน้า แย่งคว้าโทรศัพท์มาโยนทิ้ง เจ้าของลุกขึ้นโวยวายจนเสียงดังลั่นโรงอาหารไปหมด ปิยังกูรกับแอฟลุกขึ้นมาดูก็เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แอฟรีบเข้าไปประคองเพื่อนรัก ส่วนปิยังกูรก็ถามคนกลุ่มนั้น

“ช่วยมีมารยาทหน่อยเหอะ ตื่นเต้นอะไรหนักหนา?”

สีหน้าเรียบนิ่งทำเอาคนขี้นินทาชะงักไปครู่หนึ่ง

“ชา แกอย่าคิดมากเลยเว้ย” หญิงสาวร่างเล็กเอ่ยกับเพื่อนสนิทที่กำลังน้ำตาไหล ความอับอายทำให้ชยาภรณ์วิ่งออกไปจากทุกคน เพราะสายตาที่มองมาเต็มไปด้วยการดูถูก หลายคนหันไปนินทากับคนที่นั่งอยู่ในโต๊ะ ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี หรือผู้กระทำเป็นใคร นิสัยคนก็ไม่เคยเปลี่ยน

สังคมก็ไม่เคยเปลี่ยน

“เอาไงดีวะปิ๊ก?”

“ชาวิ่งไปได้ไม่ไกลหรอก เพราะคงไม่รู้จะไปไหน มีคนแบบนี้ ที่ไหนก็เหมือนกันแหละ”

เพราะมีคนแบบนี้ต่อให้วิ่งหนีไปที่ไหนก็ไม่พ้นจะโดนนินทา แม้ไม่ใช่ทุกคนที่รู้ แต่ความรู้สึกของหญิงสาวก็ไม่อยากไว้ใจใคร เพราะเหมือนทุกคนเห็นคลิปเธอกับอดีตแฟนหนุ่มแล้วทั้งนั้น ชยาภรณ์วิ่งไปหลบหลังตึก พักหอบหายใจจนเหนื่อยก็เจอกับเกนหลงยิ้มให้ทั้งน้ำตาเช่นกัน

“นี่ไงที่ฉันเคยเจอ”

“เกนหลง?”

“ไอ้เทสผัวเธอก็ทำกับฉันแบบนี้แหละ แต่ฉันโดนหนักกว่าเธออีก อย่างน้อยตอนนั้นเธอก็สมยอม แต่ฉันถูกมันข่มขืน ทำไม? มองหน้าฉันแบบนั้นทำไมล่ะ?” เกนหลงถามกวน ดวงตาแดงก่ำหลั่งน้ำตาไม่หยุด แต่ริมฝีปากยิ้มหยันและขบกัดฟันอยู่ในที “ไม่เหวี่ยงแล้วล่ะ? ไม่โวยแล้วเหรอ?”

“คุณรู้ใช่ไหมว่ามันจะทำแบบนี้? รู้ใช่ไหมว่ามันแอบถ่ายแล้วเอาไปปล่อย?”

“รู้สิ แต่ทำไมฉันต้องห้าม ในเมื่อตอนฉันโดนมีแต่คนเห็นดีเห็นงามด้วย”

“มึงต้องการอะไรวะอีเกน?” ชยาภรณ์กรีดร้องออกมาแล้ววิ่งเข้าหาวิญญาณร้ายโดยไม่สนว่าใครจะมีอำนาจมากกว่ากัน “กูก็ช่วยมึงตามหาให้ ทำให้มึงทุกอย่างที่มึงสั่ง ไม่หาใครมาไล่มึง แต่มึงกลับไม่ช่วยกูบ้าง กูก็ผู้หญิงเหมือนมึงนะเว้ย แล้วนี่มึงเป็นบ้าอะไร? มึงต้องการอะไรอีผีบ้า!?”

หญิงสาวระดมทุบแม้จะไม่สัมผัสวิญญาณได้ ฉับพลันเกนหลงก็ตอบกลับมา

“กูต้องการให้มีคนรับรู้ความเจ็บปวดของกูไง!”

“มึงบ้าไปแล้ว”

“เออ กูบ้า แต่ถ้ากูบ้าแล้วไม่มีใครทำร้ายกูได้ มันก็ดีกว่าไม่ใช่เหรอ?”

“ชา!” แอฟกับปิยังกูรวิ่งตามมาหาเพื่อนสนิท เธอกอดไว้มั่นพร้อมลูบหลังอ่อนโยน ถึงจะไม่เห็นเกนหลงที่กำลังบ้าคลั่งชนิดพร้อมอาละวาดได้ทุกเมื่อ แต่สายตาของสาวร่างเล็กเต็มไปด้วยความหวาดกลัวเพราะรู้สึกได้ถึงพลังงานบาปที่จ้องมองอยู่ “ไปกันเหอะแก ไปพักที่หอก่อนก็ได้ รีบไปกันเหอะ”

“ฉัน...”

พูดได้เท่านั้น เกนหลงก็เข้ามาผลัก แอฟกระเด็นไปนอนอยู่กับพื้น

“หยุดนะอีเกน!”

“กูไม่หยุด”

“หยุดได้แล้วคุณเกน” ปิยังกูรตะโกนขึ้นมาท่ามกลางความวุ่นวาย เกนหลงหยุดไปชั่วขณะ หันมามองชายหนุ่มร่างท้วมด้วยความครุ่นคิด “คุณทำแบบนี้แล้วได้อะไรขึ้นมา คุณก็ตายไปแล้ว พวกที่ทำคุณก็ตายไปแล้ว คุณฆ่าพวกนั้นเองหมดด้วย คุณจะมาทำอะไรชาอีก?”

เกนหลงไม่สามารถสื่อสารกับเขาได้โดยตรง เธอเข้าสิงสาวร่างเล็ก

“ใครว่าพวกที่ทำกูตายหมด พวกนั้นยังลอยหน้าอยู่ในสังคม พวกขี้นินทา พวกเล่าต่อโดยไม่รู้จริง พวกกลั่นแกล้งคนอื่น พวกมันยังอยู่กันเป็นร้อยเป็นพัน กูจะฆ่ายังไงถึงจะหมดวะ?” เกนหลงแผดเสียงร้องบ้าง ราวกับผลัดกันเงียบ คราวนี้ชายหนุ่มเป็นฝ่ายชะงักงัน คิดอยู่นานกว่าจะพูดออกมา

“คุณฆ่าไปก็ไม่หมดหรอก เพราะต่อให้มันตายมันก็เกิดมานิสัยเดิมอีก”

“แล้วใครจะรับผิดชอบชีวิตกู?”

“ผมไม่รู้ ใครจะรับผิดชอบชีวิตชาผมก็ไม่รู้ เพราะพี่เทสก็ตายไปแล้วเหมือนกัน”

“ก็ช่างหัวมันสิ มึงจะไปห่วงมันทำไม?”

“ไม่ห่วงได้ยังไง ในเมื่อผมชอบชา” ปิยังกูรตอบกลับ ทำเอาทุกคนเงียบกันหมดไม่เว้นแม้แต่ชยาภรณ์ที่นอกจากจะเจอเรื่องคาดไม่ถึงอย่างเมื่อครู่ ยังมีคนบอกชอบต่อหน้าผีอีก เกนหลงในร่างแอฟถามทั้งหน้าบิดเบี้ยว มือกำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูดโปนแสดงถึงความโมโห

“มึงไปชอบอะไรมัน? มึงเห็นมันนอนกับไอ้เทสแล้วนะ!”

“ชอบก็คือชอบ ยังไม่ได้รัก แต่จะรักไหมก็ไม่รู้ มันต้องดูอีกนาน ส่วนเรื่องคลิปหลุดนั่นมันไม่เกี่ยวเลย โอเค ผมยอมรับ ผมตกใจมากเหมือนกัน ถึงผมจะรู้ว่าชามีแฟนและมันก็เป็นเรื่องธรรมดาของสมัยนี้ก็เถอะ แต่ในการที่ผมจะชอบเธอไหมกับการช่วยเธอไม่ให้โดนคนอื่นย่ำยีซ้ำมันคนละเรื่องกัน”

“มึงจะช่วยมันทำไม? มึงต้องรังเกียจมัน! มึงต้องดูถูกมัน!”

เกนหลงลุกขึ้นตั้งท่าจะตบชายหนุ่ม แต่บางสิ่งก็ฟาดเข้าที่หน้าเธอก่อน

เป็นผีสาวหัวหน้าชมรมกูคนได้ตายไปแล้วนั่นเอง!  

“พอได้แล้วเกนหลง เธอเป็นอะไรของเธอ ชมรมของเราก่อตั้งขึ้นมาเพื่อให้ทุกคนช่วยเหลือกันจัดการคนชั่ว แต่นี่เธอกลับเป็นแบบนั้นซะเอง ฉันเสียใจมากนะที่เธอทำตัวเหมือนกับพวกเลวนั้น ฉันกับสมาชิกชมรมทุกคนขอไล่เธอออก และถ้าเธอทำตัวอันธพาลละก็ เธอคงรู้จักชมรมเราดีนะ”

“มึงอย่ามาห้ามกู อ๊าาาาา!”

เกนหลงไม่ยอมแพ้ เธอเปลี่ยนเป็นบีบคอร่างที่สิงอยู่แทน

แต่หัวหน้าชมรมก็กระชากวิญญาณออกได้โดยง่าย

“ฉันจะสั่งให้เธออยู่ใต้ตึกเก่านี่จนกว่าเธอจะคิดได้แล้วกัน”

“อย่า! ปล่อยฉันนะ!”

เกนหลงร้องด้วยความหวาดกลัว ชมรมกูคนได้ตายไปแล้วพากันส่ายหน้าแล้วเดินหนี ระหว่างนั้นเองก็มีผีขี้นินทาแถวนั้นเดินผ่านมาแล้วก็นินทากันเหมือนกับที่ทำบ่อยตอนเป็นคน แน่นอนว่าตอนนี้สาวผมดำทำอะไรไม่ได้นอกจากนั่งโมโหอยู่กับที่ เพราะฤทธิ์อำนาจที่เหนือกว่าของนาวที่เป็นหัวหน้า

“แก นั่นเกนหลงใช่เปล่าอะ?”

“ใช่ ที่มันฆ่าคนเยอะมาก แล้วตามหาว่าใครเป็นคนให้มันตก”

“ป่านนี้มันยังไม่รู้เลยมั้ง ว่าอาจารย์สามคนนั้นมีส่วนหมด”

“ใคร? มึงบอกมานะ... ใครให้เอฟกูอีก?” เกนหลงถามผีขี้นินทาด้วยดวงตาเหลือกกว้าง และอย่างที่บอก ผีขี้นินทาก็เหมือนคนขี้นินทา ไม่ว่าจะสำเนียงระคายหู จริตกิริยาน่าตบ หรือการอยู่รวมกันหลายคนและหาหัวข้อมาด่าถับทมคนอื่น แม้ว่ามันจะไม่ได้ทำให้ตัวเองเป็นคนดีขึ้น

“สามคนนั่นแหละเว้ย ฉันเป็นแถวห้องพักอาจารย์ เห็นตั้งนานแล้ว จิ๋มให้แกตกเพราะเหม็นขี้หน้า เติ้ลให้แกตกเพราะเบื่อแกแล้ว ส่วนชินให้แกตก... เพราะมันตรวจข้อสอบผิดแต่ขี้เกียจแก้” ผีตนนั้นเอ่ยขึ้น เกนหลงปากสั่น รู้สึกจุกกลางอกทั้งที่ตอนนี้ชิ้นส่วนอกของเธอก็ถูกเผาไปเรียบร้อยแล้ว

“มึงว่ายังไงนะ?”

“ชินมันตรวจข้อสอบผิดแต่ขี้เกียจแก้ แต่ฉันไม่ยุ่งหรอกนะ ฉันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้”

“อ๊ายยยยย!!”

เกนหลงแหกปากกรีดร้องออกมาเท่าที่พลังงานของเธอจะมี ใบไม้แถวนั้นปลิวกระจาย ประตูกระแทกปึงปัง ไฟทั้งตึกดับลงด้วยคลื่นพลังจิตรบกวน ชยาภรณ์หลับตาเอามืออุดหู ปิยังกูรกับแอฟมองหน้ากันเพราะไม่เห็นอะไรเลย แต่ไม่ว่าใครก็ได้ยินเสียงอันเจ็บปวดนั้นเหมือนกัน