<ยวนสยอง, 2> - มึง F กู

ลำดับตอนที่ #16 : ตอนที่๑๔ กดมากดกลับ

คอนโดห้องหรูของชยาภรณ์

“เกนหลงไม่ได้อยากให้เธอคุ้ยอะไรหรอก”

“แล้วเขาต้องการอะไร?”

“เกนต้องการ… ให้ใครสักคนสนใจปัญหาของเธอต่างหาก เรื่องที่เกนเจอมันไม่ใช่เรื่องเล็กๆ นะ โดนแกล้ง โดนใส่ร้าย โดนประจาน ใครต่อใครก็นินทา แต่พอเดือดร้อนดันปัดความรับผิดชอบกันหมด ทั้งที่มีส่วนทำให้เธอฉิบหายกันทั้งนั้น ที่เรารู้ เพราะตอนเด็กเราก็โดนแกล้งมาก่อน”

ปิยังกูรเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นสมัยก่อน เกนหลงในร่างชยาภรณ์ฟังนิ่ง น้ำตาคลอหน่วยและหันไปมองคนทั้งสอง ไม่มีใครรู้ว่าเธอมาสิงตั้งแต่เมื่อไร อาจเป็นตอนที่เธอแอบฟังคนพูดถึงเธอ กว่าจะได้เป็นวิญญาณที่มีตัวตนในสายตาคนอื่น และยังเป็นคนที่เห็นอกเห็นใจอย่างชายหนุ่มร่างท้วม

“นี่ก็เริ่มมืดแล้ว ฉันขอค้างนะชา กลัวผีว่ะ” แอฟพูดขึ้นพลางลูบต้นแขนที่รู้สึกหนาวฉับพลันหลังจากคุยเรื่องวิญญาณอาฆาต เกนหลงกระตุกยิ้ม ถือวิสาสะอนุญาตแทนเจ้าของ เพราะเธอเองก็ใช้ร่างชยาภรณ์โดยไม่ขอ จะให้ห้องแทนก็คงไม่แปลกเหมือนกัน ผีสาวออกจะเป็นกันเอง เหมือนคิดซะว่าเป็นร่างตัวเองอย่างนั้น

“อยากค้างก็ค้าง ถ้าผีมาก็ตัวใครตัวมันนะ”

“งั้นเรากลับก่อนแล้วกัน เป็นผู้ชายคนเดียวออกจะเขินน่ะ”

“ไม่ต้องเขิน ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกน่า นอนไปเถอะ”

เกนหลงยิ้มอ่อนโยนแต่ก็ปนเศร้าอยู่ไม่จาง

......................................................................................................................................................

เช้าวันถัดมา

“เห้ย!”

ชยาภรณ์สะดุ้งเมื่อเห็นแอฟนอนอยู่ด้านข้าง ปิยังกูรนอนโซฟา เท่าที่จำได้ พักหลังนี้เพื่อนมาคุยด้วยที่ห้องบ่อย เหมือนไม่อยากปล่อยให้เธอกลุ้มและเผชิญปัญหาคนเดียว แต่เมื่อคืนคุยอยู่เธอก็ไม่รู้สึกตัว นี่เพิ่งตื่นขึ้นมา คงเพราะจิตใจอ่อนแอลงจนผีร้ายครอบงำง่ายถ้าต้องการ

“ฉันยืมร่างแป๊บเดียว อย่าตกใจไป”

“จะไม่ให้ตกใจได้ยังไงกัน?”

“ทีกับไอ้เทสตาย แกยังไม่ตกใจเท่านี้เลยนะ”

คำพูดนั้นทำให้ชยาภรณ์นิ่งไปอึดใจหนึ่ง ใช่ เธอไม่ได้ตกใจกับการตายของแฟนเท่าที่ควร คือตกใจในระดับคนรู้จักตายมากกว่า ไม่แค้นเกนหลงที่ฆ่า คงเพราะหญิงสาวก็เป็นแค่คนที่รักง่ายหน่ายเร็วเหมือนกับวัยรุ่นหลายคน ยามรักก็ร้อนแรงปานจะกลืนกิน จากกันไม่กี่วันก็ไปคุยกับคนอื่น ชยาภรณ์ก็ประมาณนั้น

เกนหลงก็อาจประมาณนั้น

ดวงตาหม่นหมองเพ่งไปยังชุดเครื่องแบบขาวสะอาดอันแขวนข้างโต๊ะด้วยรอยยิ้ม เกนหลงแอบหวังในใจ ถ้าเธอได้มีชีวิตในฐานะนักศึกษาคณะวิทยาศาสตร์อีกครั้งมันจะดีแค่ไหนนะ ได้ไปเรียนหนังสือ ทำแลป รับปริญญา จบมามีหน้าที่การงานที่ดีอย่างที่ใครเขาพูดกัน

เพราะพวกมัน เกนหลงกัดฟันกรอด ถึงเวลาจัดการคนเลว

......................................................................................................................................................

อาจารย์จิ๋มอ่านรีพอร์ตอยู่ในแลป

กลัวผีก็กลัว แต่ก็กลัวไม่มีกินเหมือนกัน ถ้าลาออกไปก็ไม่มีเงินกินข้าว และต่อให้ออกก็ใช่ว่าเกนหลงจะหยุดราวี หญิงที่น่าเกลียดทั้งกายวาจาใจยังคงความน่าตบไว้ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปกี่ปี แค่เห็นหน้ากวนประสาทนั่นเกนหลงก็อยากจะตบให้คอหมุน แต่ก็เรียกเป็นการทักทายก่อน

“อีจิ๋ม”

“แก? หน้าห้องมีพระนะ!”

“กูเห็น แล้วกูกลัวไหมล่ะ?” เกนหลงยักไหล่ด้วยท่าทีสบายใจ ไม่แยแสสิ่งที่อีกฝ่ายเอามาขู่ “กับคนที่ไม่รู้บาปบุญคุณโทษอย่างมึง จะถือพระหรือถืออิฐก็ค่าเท่ากัน เพราะหัวกลวงๆ นี่มันก็มีแต่คิดทำร้ายคนอื่น กูให้โอกาสมึงอีกรอบ ตอบความจริงมาว่าตอนนั้นกูสอบได้เท่าไร?”

“เอกสารมันหายไปแล้ว”

“กูรู้ว่ามึงจำได้ ถ้าไม่ กูจะทวงความจำให้มึงเอง”

พูดจบเกนหลงก็กระชากมือหญิงแก่มาทาด้วยกาวเหนียวและติดมันลงข้างอ่างน้ำ  

จิ๋มพยายามชักมือกลับแต่ก็ทำไม่ได้เพราะหนังด้านนอกสมานกับพื้นผิวเรียบร้อย ถ้ากระชากออกหนังต้องหลุดออกมาตามแรงแน่ เกนหลงเดินไปผสมกรดไนตริกใส่บีกเกอร์แล้วรดลงไปยังหลังมืออีกฝ่ายโดยไม่เกรงใจ ผิวหญิงโฉดพลันแสบร้อนแดงขึ้นมา ไหนจะควันฉุนแสบจมูก

“โอ๊ย”

“มึงคิดได้หรือยังว่ากูได้เท่าไร?”

“ฉันจำไม่ได้”

“งั้นมึงโดนอีก” น้ำกรดราดจากฝ่ามือขึ้นมายังต้นแขนและราดลงไปที่หน้าอก ผิวที่บอบบางกว่าเมื่อโดนฤทธิ์กัดเนื้อเยื่อก็โหยร้องขึ้นมาทันที เนื้อหนังตามตัวแดงพองขึ้นมาทันที “ตอนกูเป็นนักศึกษา มึงหาเรื่องกูตลอด กูมันน่าหมั่นไส้มากสินะ ก็แปลกดี กูอยู่ของกู แต่คนเดือดร้อนแม่งเป็นมึง”

จบแขนข้างหนึ่งก็ไปต่ออีกข้างหนึ่ง จิ๋มร้องจนเห็นลิ้นไก่ มันแสบไปหมด

“ยอมแล้ว... แกทำข้อสอบได้”

“กูได้เท่าไร?”

“พาร์ทของฉันสามสิบคะแนน มันเป็นข้อเขียน แกทำถูกแต่ฉันกดเอง โอ๊ยยยยย!” จิ๋มสารภาพความจริง เกนหลงดึงมือมันออกจนหนังอ้าเห็นเนื้อด้านใน เธอลากคอหญิงโฉดมาจนถึงอ่างน้ำร้อนที่ใช้ต้มสาร เลือกเครื่องที่ตั้งอุณภูมิไว้ที่หนึ่งร้อยองศาเซลเซียสแล้วกดศีรษะอีกฝ่ายลงไป

“มึงกดกูได้ วันนี้กูกดมึงบ้าง แต่กดลงอ่างน้ำร้อนนะอีชั่ว”

จิ๋มสำลักน้ำเดือดพล่านเข้าปากเข้าจมูก สุกยันอวัยวะภายใน ผีร้ายปรบมือแล้วไปอีกแลป

แต่ก่อนอื่นคงต้องเรียกคนเคยรักมาก่อน

......................................................................................................................................................

“อาจารย์เติ้ลคะ หยดสารได้เลยใช่ไหมคะ?”

“ผมว่ารออีกสักสิบนาทีให้มันอยู่ในอุณหภูมิห้องดีกว่านะ” เติ้ลเอ่ยกับนักศึกษาสาวด้วยท่าทางเป็นมิตร “ช่วงนี้คุณจะไปพักก่อนก็ได้ เพราะเดี๋ยวต้องเตรียมสารอีกหลายตัว แต่เท่าที่ดู ทำอีกไม่กี่วันก็น่าจะเสร็จแล้วนี่ ทำงานคนเดียวก็เหนื่อยหน่อยแหละครับ แต่ก็ถือเป็นประสบการณ์”

“ก็หวังว่าอย่างนั้นแหละค่ะ แต่วันนี้คงทำได้ไม่มาก พอดีอาจารย์ที่ปรึกษาหนูไปเป็นวิทยากรที่ต่างจังหวัด ยังไงก็ขอบคุณอาจารย์เติ้ลมากนะคะที่มาช่วยแนะนำให้” เต้ยพูดอย่างไม่วางใจนักเพราะงานยังเหลืออีกเป็นกอง ทั้งทดลอง อ่านผล วิเคราะห์ผล และเรียบเรียงเป็นรูปเล่ม

“โอ้ ไม่เป็นไรเลย ยังไงผมก็ประจำแลปนี้อยู่แล้ว ไปกินข้าวเถอะ”

อาจารย์หนุ่มยิ้มให้ เต้ยเดินออกไป แต่อดีตคนในใจเข้ามาแทน!

“สวัสดีค่ะ อาจารย์”

“เกนหลง?”

เติ้ลชะงักไปเมื่อวิญญาณร้ายมาปรากฏตัวโดยไม่มีคำเตือน ไม่มีหน้าต่างประตูกระแทกปึงปัง ไม่มีเงาลอยไปลอยมา ไม่มีกลิ่นเหม็นเน่า แค่มานั่งอยู่ตรงหน้าในสภาพร่างหมองคล้ำบวมเป่ง ผมยาวเกรอะไปด้วยคราบสกปรก ริมฝีปากแตกแห้งคลี่ยิ้มทักทายผู้ชายที่เคยรักมากเมื่อสามปีก่อน

“อาจารย์จำวันที่เจอหนูได้ไหมคะ?”

“จำได้...”

“ตอนนั้นหนูโดนพวกเลวนั่นตบมา อาจารย์ปลอบหนูได้แลดูคนดีมาก” เกนหลงพูดถึงเรื่องนั้นด้วยรอยยิ้มเหยียด “โง่จริงๆ หนูนี่มันโง่จังเลยนะคะ คิดว่าอาจารย์จะมาจริงใจกับหนู ตอนยังไม่ได้ก็บอกรักซะดิบดี ให้เก็บเรื่องของเราเป็นความลับ ไว้เรียนจบเราจะแต่งงานกัน นึกว่ามีแต่ในละครนะคะที่พูด”

“ใจเย็นก่อนนะเกน ผมไม่ได้โกหก ผมรักคุณจริงๆ ครับ”

“ถ้าอาจารย์รักหนู แล้วทำไมตอนมีปัญหาถึงทิ้งหนูไปล่ะคะ? อาจารย์ก็น่าจะรู้ว่าหนูไม่ใช่คนแบบนั้น! พวกมันใส่ร้ายหนูชัดๆ แต่ทุกคนดันเชื่อ!” เกนหลงยันกายขึ้นเต็มความสูง เติ้ลเอนตัวไปด้านหลังด้วยความหวาดกลัว “ไอ้เทสมันข่มขืนหนูแล้วเอาไปประจาน แทนที่อาจารย์จะเชื่อหนูดันไปเชื่อมัน”

“ผมขอโทษ เกนใจเย็นก่อนสิ ตั้งแต่คุณจากไป ผมไม่เคยมีผู้หญิงคนใหม่เลยนะ”

“ฮ่าๆ ไม่จำเป็นต้องตอแหลขนาดนี้ก็ได้ค่ะ เอาง่ายกว่านี้ดีกว่า อาจารย์ทิ้งหนูเพราะเชื่อพวกนั้น ทิ้งเพราะหนูมีแต่ปัญหาวุ่นวายน่ารำคาญ หรือทิ้งเพราะยังไงก็เบื่อแล้วจะหาเรื่องทิ้งอยู่แล้ว” ผีโหดถามขึ้นเล่นเอาคนฟังกลืนน้ำลายเหนียวลงคอ ตอบแบบแรกก็หูเบา ตอบแบบสองก็ดูไม่จริงใจ ตอนแบบหลังก็ดูชั่วหลอกฟัน  

ตอบแบบไหนก็ไม่มีวี่แววว่าจะรอด

“ผมรู้ว่าพูดตอนนี้คุณคงไม่เชื่อ ผมยอมรับก็ได้ว่าผมเจ้าชู้ แต่ผมรักคุณอย่างที่ไม่เคยรักใคร ผมรักมากก็หวงมาก เลยตกใจที่มีข่าวนั่นเกิดขึ้น แล้วตอนนั้นผมยังไม่รู้ว่าผมรักคุณเท่านี้ จนวันที่เสียคุณไป ผมถึงรู้ว่าผมไม่คิดจะมองใครอีก” หนุ่มหล่อยังคงความสามารถในการแถชนิดสีข้างแหก เกนหลงนั่งลงกุมมือหนา

เติ้ลขนลุกวาบกับสัมผัสของวิญญาณ

“แล้วตอนนั้นหนูสอบได้เท่าไร?”

“พาร์ทผมยี่สิบคะแนน ผมยอมรับ ตอนนั้นผมเสียใจจนไม่คิดจะตรวจมัน”

“มึงเลิกตอแหลสักทีเถอะ”

ไม่ทันขาดคำ ร่างสูงก็ถูกโยนให้หลังกระแทกไปยังโต๊ะ เกนหลงเอนตัวลงทาบทับและขยับปิเปตให้เลื่อนมาด้านข้าง ภายในนั้นเป็นน้ำมันสีเหลืองเข้ม ผมดำยาวเคลียไล้แผงอกกว้างที่บัดนี้สั่นเทิ้มด้วยความหวาดกลัว ผีสาวงอแขนขึ้นไปไขปิเปตจนน้ำมันหยดแรกหยดลงมายังใบหน้า

จากทีละหยดเป็นหมุนให้ไหลยาวต่อเนื่อง เกนหลงกระซิบข้างหู  

“ดูหน้านี้ให้ชัด แล้วจำใส่แกนสมองลงนรกไปเถอะมึง”

น้ำมันหยดลงดวงตาทั้งสองข้างจนพร่ามัว ไฟแช็กถูกจุดแล้วปล่อยลงไปบริเวณศีรษะอันชุ่มโชกไปด้วยหยดน้ำมันจากปิเปต กองเพลิงลุกฮือขึ้นเผาไหม้หัวลงไปถึงคอ เติ้ลไม่อาจขยับตัวได้มากไปกว่าสะบัดแขนขาเหมือนสัตว์ที่โดนแม่ครัวจับไปย่างสด เกนหลงคร่อมไว้พลางหันมายังศัตรูคู่อาฆาตที่เหลืออีกคน

เต้ยมองไฟลุกท่วมการทดลองที่ตนทำใกล้เสร็จแล้วกรีดร้องออกมา

เธอวิ่งเข้าห้องแลปชนิดลืมกลัว