คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ll Chapter 1 ll His name is Negan
ภายในบ้านร้างใหญ่โตกลางดึก ชายผมยาวปรกหน้ากำลังนั่งพิงโซฟาและหันหน้าเข้าหาเตาผิงไฟ ปกติบุคลิกเงียบๆแสนเย็นชาของเขาก็ทำให้ใครๆไม่กล้าเข้าใกล้อยู่แล้ว แต่เวลาที่เขาโมโหนั้นยิ่งน่าอึดอัดขึ้นกว่าปกติ...เขาเลือกที่จะนั่งหันหลังให้กับหญิงสาวที่ยืนอยู่ด้านหลังด้วยสีหน้าลำบากใจ
"แดริล...นายโกรธฉันเหรอ" คนตัวเล็กขบเม้มมุมปาก ยืนมองแผ่นหลังกว้างอันเฉยชามึนตึงด้วยความวิตก
คนตัวโตไม่ตอบ... ใช่ เขาโกรธ โกรธมากด้วย "แดริล ฉันขอโทษ...แต่ฉันกลับไปกับนายไม่ได้จริงๆ ฮึก..." เสียงใสสั่นเครือ ทำให้คนตัวโตที่นั่งหันหลังให้เธอต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงสะอื้น...ก็อยากจะใจอ่อนอยู่หรอกนะ เขาเกลียดน้ำตาผู้หญิงที่สุด...โดยเฉพาะน้ำตาของเธอ ลิลา... แต่ตอนนี้เขาโมโหเกินกว่าที่จะยอมปล่อยให้เธอได้ในสิ่งที่เธอต้องการ ยังไงเขาก็ไม่ยอมเด็ดขาด ทันใดนั้น แดริลก็ลุกขึ้นพรวดแล้วเดินเข้ามาประชันร่างบางก่อนที่จะระบายความโกรธเคืองด้วยน้ำเสียงดุดันจนอีกฝ่ายสะดุ้ง
"ทำไม?! เธอกำลังทำให้ฉันเป็นบ้า!! ทำไมถึงไม่ยอมกลับไปกับฉัน?!!"
"ฉัน...ฉันไม่อยากอยู่ในกลุ่ม ฉันอยากอยู่ตัวคนเดียว"
"เธอโอเค...ที่จะอยู่ตัวคนเดียว เธอโอเค...ที่จะไม่มีวันได้เจอกันอีก? ลิลา เธอมันเห็นแก่ตัว!" น้ำเสียงแดริลไม่ใช่แค่ฉุนเฉี่ยว...แต่มันแฝงไปด้วยความเจ็บปวดและน้อยใจ ที่หญิงสาวตรงหน้าจะเลือกทางเดินที่เขาไม่เห็นด้วย
น้ำตาไหลอาบใบหน้าสวยหวานเมื่อโดนชายร่างสูงต่อว่าอย่างรุนแรง แม้ไม่ใช่คำพูดหยาบคายอะไร แต่ว่าตั้งแต่รู้จักกันมา แดริลไม่เคยต่อว่าเธอ ไม่เคยขึ้นเสียงใสเธอ แต่ณ เวลานี้เขากำลังโกรธเธอจนเลือดขึ้นหน้า เขาขอเธอดีๆแล้วว่าอย่าเลือกที่จะออกไปเผชิญโลกบัดซบนี่คนเดียว แต่เธอก็ยังดื้อยืนกรานที่จะไม่กลับไปกับเขา ทั้งๆที่เขาใช้เวลาห้าเดือนในการออกตามหาเธอคนเดียวหลังจากพลัดพรากจากกันจากสงครามกับผู้ว่า จนได้กลับมาเจอกับเธออีกด้วยโชคชะตา และได้มาพักเอาแรงที่บ้านร้างหลังนี้ได้แค่คืนที่สอง หวังว่าวันรุ่งขึ้นจะพากันออกเดินทางกลับไปหากลุ่มของริค
แต่เธอก็ดันมาบอกว่าจะไม่กลับไปอีก หลังจากที่เขาบอกเธอถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในระยะเวลาหลายเดือนที่ผ่านมา หลังจากสงครามกับผู้ว่าจบลงแล้ว ในเวลาที่พลัดจากกันกลุ่มของริคก็ได้เจอกับศัตรูที่ร้ายกาจกว่าไอ้ผู้ว่านั่นหลายขุมนรก....พอเธอได้รู้จากแดริลว่าหัวหน้ากลุ่มนั้นได้ฆ่าเกล็นและอับบราฮัม และถึงแม้ตอนนี้กลุ่มของริคจะตกอยู่ในสภาพไม่ต่างจากทาสของนีแกน แต่พวกเขาก็กำลังวางแผนก่อสงครามกับนีแกน รู้อย่างนี้เขา เธอก็ไม่มีประสงค์ที่จะกลับไปกับแดริล
"ฮือๆ ใช่ ฉันเห็นแก่ตัว! ฉันไม่อยากรับรู้เรื่องการตายของคนที่มีความหมายต่อฉัน ยิ่งนายบอกว่านีแกนอะไรนั่นเลวร้ายอำมหิตกว่าผู้ว่าเป็นหลายร้อยเท่า พวกนายวางแผนก่อสงครามกันครั้งนี้ นายบอกฉันได้มั้ยล่ะว่าจะไม่มีการสูญเสียครั้งใหญ่เกิดขึ้นอีก!" หญิงสาวเอ่ยลั่นทั้งน้ำตา...ชายร่างสูงนิ่งเงียบไป ไม่สามารถแย้งเธอได้...เพราะเขารู้ดี ว่าสงครามครั้งนี้ จุดจบจะต้องมีการสูญเสียคนในกลุ่มอีก แต่สุดท้าย เขามั่นใจว่ายังไงก็ต้องชนะ...
"นายจะเกลียดฉันก็ได้...แต่ฉันเลือกที่จะเจอนายครั้งนี้ เป็นครั้งสุดท้าย แล้วจากไปโดยที่ยังรู้ว่านายยังมีชีวิตอยู่ ดีกว่าต้องให้ฉันกลับไปอยู่จนถึงเกิดสงครามแล้วเห็นคนที่ฉันแคร์ตายไปต่อหน้าต่อตา ฉันยอมให้นายเกลียดฉันดีกว่า..." พูดไม่ทันจบ แดริลก็ดึงตัวร่างบางมากอดไว้อย่างเงียบๆโดยไม่พูดอะไร...แดริลเป็นคนแสดงความรู้สึกไม่เป็น พูดไม่เก่ง แต่ในความพูดน้อย แข็งกระด้างของเขา เขาก็มีมุมอ่อนโยนที่แสดงออกมาในแบบของเขาซึ่งคนสนิทอย่างลิลาสัมผัสได้ เธอรับรู้ถึงความรู้สึกของเขาโดยที่ไม่ต้องพูด เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวในชีวิตเขามาตั้งแต่ต้น ก่อนที่จะเกิดApocalypseบ้าๆนี่เสียด้วยซ้ำ
ลิลารู้จักกับเขามาตั้งแต่ตอนเธออายุ12ขวบ ครอบครัวเธอย้ายมาอยู่ข้างบ้านเขา แม้เขาจะมีอายุมากกว่าเธอแต่ด้วยความที่เธอเป็นลูกคนเดียว แม่ของเธอมักจะฝากให้แดริลที่อายุมากกว่าคอยเป็นเพื่อนเล่นกับเธอและเดินไปโรงเรียนด้วยกัน ซึ่งบางครั้งแดริลก็ไม่ค่อยไปเรียนหรอก ครอบครัวเขาไม่ใช่ครอบครัวที่อบอุ่นสักเท่าไหร่...แม่ทิ้งเขากับพี่ชายให้อยู่กับพ่อตั้งแต่เด็กๆ พ่อที่ติดเหล้าเมายา ทุบตีเขากับพี่ชายเป็นประจำ ทำให้แดริลเป็นคนเก็บกดและเย็นชา เข้าถึงยาก ไม่สุงสิงกับใคร...จะมีก็แต่ลิลา ที่คอยมาป้วนเปี้ยนอยู่ในชีวิตเขา เวลาที่พ่อจะเข้ามาทุบตีเขา ลิลาก็จะมาช่วยด้วยการยัดเงินให้พ่อเขาได้มีเงินไปซื้อเหล้ากินโดยไม่ต้องมายุ่งกับเขา หรือในกรณีที่มาไม่ทัน เธอก็มานั่งทำแผลให้กับเขาอยู่ตลอด...
แม้แดริลจะเป็นคนเงียบๆ ดูเหมือนไม่แคร์อะไร แต่ลิลารู้ว่าจริงๆแล้วเขาเป็นคนจิตใจดี เพราะแม้เวลาที่เขาไม่สนใจที่จะไปเรียน แต่มักจะหนีออกไปเที่ยวเล่นในป่า แต่เขาก็จะไม่ลืมที่จะพาเธอไปส่งที่โรงเรียนตอนเช้า แล้วมารับเธอกลับบ้านในตอนเย็นเสมอ จนกระทั่งเธอเข้ามหาลัย เขาก็ยังทำแบบเดิม ในวันที่เกิดAcpocalypseขึ้น เขาก็เป็นคนที่ไปช่วยเธอที่มหาลัยและพาเธอกลับมาที่บ้านเพื่อที่จะพาพ่อแม่เธอหนีไปด้วย แต่โชคร้ายที่มาไม่ทัน...ทำให้เขากับเธอต้องหนีกันไปแค่สองคนจนได้เจอกับกลุ่มของริคที่แอตลานต้า....เขากับเธออยู่ด้วยกันมาตั้งแต่ต้น ผูกพันกันมากแค่ไหน แล้วแบบนี้จะให้เขายอมรับการตัดสินใจของเธอที่จะจากเขาไปอีกได้อย่างไร....
ชายหนุ่มยืนกอดเธออย่างเงียบๆอยู่นานก่อนที่จะผละออกจากเธอแล้วเอ่ยขึ้นด้วยกิริยาที่เย็นลง "ก็ได้...เธอจะไม่กลับไปหากลุ่มของริคก็ได้ เราก็อยู่กันอย่างนี้แหละ ฉันจะไม่ไปไหนทั้งสิ้นถ้าไม่มีเธอ"
ลิลาเบิกตากว้างด้วยความตกใจขณะที่น้ำตายังคลอเบ้า "ไม่ได้นะ นายจะทิ้งพวกเขามาอยู่กับฉันไม่ได้...พวกเขาต้องการนาย" หญิงสาวท้วง
"ช่วยไม่ได้ เธอทำให้ฉันไม่มีทางเลือก" แดริลเอ่ยเสียงแข็ง
"แดริล...อย่าทำแบบนี้เลย กลุ่มของริคขาดนายไม่ได้"
"ทำไมจะไม่ได้ เธอก็เห็น ว่าตอนที่ริคไม่ยอมรับเมิร์ล ฉันก็ออกมาจากกลุ่ม เธอก็มาด้วย เธอก็รู้ว่าพวกเขาก็อยู่กันต่อไปได้...เราอยู่กันแค่สองคนแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน..." แดริลเอ่ยลอยๆ หญิงสาวตรงหน้างุนงงกับคำพูดของเขา
“ดียังไงเหรอ?"
"ก็...อย่างที่เธอบอกไง มากคน ก็มากปัญหา อยู่ในกลุ่ม ก็จะต้องเจอกับเรื่องศัตรูและสงครามไม่จบสิ้น จบสงครามกับกลุ่มนึงก็ต้องเจอสงครามใหม่อีก อยู่ในกลุ่มมันลำบาก เพราะต้องผูกพันกับคนหลายๆคน..." ความจริงนั่นมันก็แค่เสี้ยวนึงของสิ่งที่เขาคิด...แต่ความจริงแล้ว ที่เขาเห็นว่าการออกมาอยู่กับเธอแบบนี้แค่สองคนนั้นอาจจะดีกว่าการพาเธอกลับไปอยู่กับกลุ่มของริคด้วยกันก็เพราะว่าเขากลัวว่าถ้านีแกนได้เห็นเธอแล้ว...นีแกนมันอาจจะอยากได้เธอไปเป็นผู้หญิงในฮาเร็มของมันอีกคนนึงก็ได้ เพราะตอนนั้นมันก็เกือบจะเอาแม็กกี้ไปแล้วแต่โชคดีที่พวกเขาสร้างแผนหลอกให้นีแกนเข้าใจว่าแม็กกี้ตายไปพร้อมกับลูกในท้องเรียบร้อยแล้ว
"คิดอะไรอยู่เหรอ?" เสียงใสถามเขา ทำให้แดริลหลุดจากห้วงความคิดหันมาเจอดวงตากลมโตมองเขาปริบๆอย่างฉงน
"เปล่า...หิวมั้ย"
"อ่อ อื้ม นิดหน่อย" เธอเอ่ยยิ้มๆ แดริลหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ากางเกงออกมายื่นให้เธออย่างเก้ๆกังๆก่อนที่จะเอ่ยเสียงเรียบ "เช็ดหน้าซะ...เดี๋ยวฉันจะไปหาอะไรในครัวมาให้กิน" ว่าแล้วร่างสูงก็เดินไปในครัวทิ้งให้เธอนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น...
ขณะที่ลิลากำลังนั่งรอแดริลทำอาหารอยู่นั้น จู่ๆก็มีกลุ่มผู้ชายสามคนพังเข้ามาในบ้านอย่างรวดเร็ว และกว่าจะแสดงปฎิกิริยาอะไรก็ไม่ทันเสียแล้ว หญิงสาวโดนรวบตัวอย่างรวดเร็วและถูกอุ้มขึ้นรถออกไปอย่างรวดเร็ว
แดริลที่อยู่ในครัวได้ยินเสียงโครมครามจากการพังประตูทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างในครัวแล้วรีบวิ่งมาที่ห้องนั่งเล่นก่อนที่ใจจะหล่นวูบเมื่อไม่เห็นลิลา เขาวิ่งออกไปทางประตูที่ถูกพังลงออกมาหน้าบ้านก็เห็นรถแล่นออกไปอย่างรวดเร็ว
"ลิลา!!!!!!" แดริลตะโกนสุดเสียงอย่างคลุ้มคลั่ง...สิ่งที่เขากลัวได้เกิดขึ้นแล้ว เขาจำรถคันนั้นได้ดี...
.
.
.
"ปล่อยนะ ปล่อยฉันนะ พวกแกเป็นใคร!" หญิงสาวตะเกียกตะกายดิ้นอยู่ในรถจนชายสองคนที่นั่งประกบข้างเธออยู่เริ่มจะหมดความอดทน พยักหน้าส่งซิกให้กันก่อนที่อีกคนนึงจะจิ้มเข็มฉีดยาสลบจนเธอค่อยๆหมดฤทธิ์และหยุดดิ้นจนในที่สุดก็สลบไป...
หญิงสาวตื่นขึ้นมาพบตัวเองอยู่ในห้องพักที่ไม่คุ้นตา รู้สึกมึนๆก่อนที่จะเด้งตัวลุกขึ้นจากตัวเมื่อจำได้ว่าเกิดอะไรขึ้น...เธอพรากจากแดริลอีกแล้ว...แล้วที่นี่มันที่ไหนกัน? ขณะนั้นนั่นเอง เธอก็ได้ยินเสียงจากข้างนอก เมื่อรู้ว่ากำลังจะมีคนเข้ามา เธอก็ตั้งตัวเตรียมพร้อม เมื่อประตูเปิดขึ้น เธอก็ซัดผั้วะเข้าที่ใบหน้าคนที่เดินเข้ามาจนแทบล้มถ้าเกิดไม่มีผู้ชายผมบลอนด์ที่เดินตามมาด้านหลังช่วยพยุงไว้
"เธอ! วอนซะแล้ว!!" ลูกสมุนคนนึงตวาดขึ้นและหมายจะเข้ามาจัดการเธอแต่คนที่เพิ่งโดนเธอต่อยไปก็ยั้งไว้ ซึ่งดูแล้วเขาน่าจะเป็นหัวหน้า... "ไม่เป็นไร อย่ายุ่งกับเธอ พวกแกออกไปก่อน ฉันจะอยู่กับแม่สาวน้อยหมัดหนักคนนี้สองต่อสองเพื่อปรับทัศนคติกันสักหน่อย" ชายร่างสูงสั่งลูกน้องขณะที่ยังลูบมุมปากตัวเองที่โดนหมัดเล็กๆปะทะเข้าอย่างจัง ลิลาใจหล่นวูบเมื่อชายร่างสูงหันมามองเธอด้วยรอยยิ้มแพรวพราว....ไม่ต้องใช้สมองคิดมาก เธอก็พอจะเดาออกว่าผู้ชายคนนี้เป็นใคร จากที่แดริลเล่าให้ฟัง ผู้ชายคนนี้ตรงตามที่แดริลเคยเล่าให้ฟังไว้เป๊ะ..
"นะ..นีแกน"
เมื่อลูกน้องของเขาออกไปกันจนหมดแล้ว เหลือแค่เขากับเธอภายในห้อง ชายตาโตเจ้าของรอยยิ้มเจ้าเล่ห์นั้นก็เดินเข้ามาใกล้เธอจนเธอถอยกรูดชิดกำแพง เขาดันมีสองข้างไว้กับกำแพงกักตัวเธอเอาไว้ก่อนที่จะก้มใบหน้าลงมามองตาเธอ...
"สวัสดีสาวน้อย เห็นสวยๆอย่างนี้ หมัดหนักใช่เล่นเลยนะ"
"ต้องการอะไร" ลิลาพยายามข่มความกลัวในใจและถามออกไปเสียงแข็ง...แค่เจอเขาได้ไม่กี่นาที เธอก็สัมผัสได้ถึงความอำมหิตของเขาภายใต้รอยยิ้มและท่าทีกวนประสาทของเขาแล้ว
"เฮ้ ไม่สุภาพเลยนะ ยังไม่ได้แนะนำตัวกันเลย...จะสอบสวนกันแล้วเหรอ นี่ฉันยังไม่ได้คิดบัญชีเลยนะที่เธอทำร้ายฉันน่ะ"
"ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด...คุณลักพาตัวฉันมาที่นี่ ฉันไม่ทำร้ายคุณสิแปลก" เธอย้อนด้วยแววตาพยศ
"ฮ่าๆๆ ก็จริงของเธอนะ เฮ้อ งั้นฉันโกรธเธอไม่ลงแล้วล่ะในเมื่อเธอพูดให้ฉันคิดได้แบบนี้... เอาเป็นว่าฉันขอโทษแล้วกันนะที่ทำให้เธอตื่นตระหนก แต่ฉันสาบานได้ว่าไม่ได้มีเจตนาจะทำร้ายเธอนะ ฉันช่วยเธอต่างหาก" เขาจ้องเธอด้วยแววตาหยาดเยิ้ม...
"ช่วย??"
"ใช่...ฉันช่วยชีวิตเธอ เพราะฉะนั้น ตอนนี้เธอเป็นของฉัน ฉันเป็นเจ้าของเธอ"
หญิงสาวเบิกตากว้างกับคำพูดแปลกประหลาดและทุเรศของเขา "พูดอะไร ช่วยชีวิตฉัน? คุณเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า ฉันอยู่ของฉันดีๆ คุณก็มาจับตัวฉันมาขังที่นี่ แล้วมาบอกว่าเป็นเจ้าของชีวิตของฉันงั้นเหรอ? ฉันติดหนี้บุญคุณคุณตอนไหน"
มือใหญ่เลื่อนมาใกล้ใบหน้าเธอจนเธอสะดุ้ง แต่สัมผัสที่ปะทะลงบนใบหน้าของเธอกลับเป็นสัมผัสอันอ่อนโยนและแผ่วเบา แต่มันทำให้เธอขนลุกและขยะแขยง เธอปัดมือคนตัวสูงออกไปก่อนที่จะแผดเสียงลั่น "ปล่อยฉันออกไปเดี๋ยวนี้นะ!"
"ลองแผดเสียงใส่ฉันอีกครั้งสิ รับรองว่าเธอจะต้องเสียใจ" ร่างสูงเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไป ตอนนี้เขาเลิกยั่วเธอแล้วหันมาขรึมเมื่อเจอเธอแผลงฤทธิ์เข้าให้ เห็นทีจะต้องให้เธอได้รู้เสียแล้วว่าใครเป็นใคร
"ถ้าฉันไม่พาเธอมาที่นี่...ในวันข้างหน้า เธอจะต้องตาย เพราะไปเกี่ยวข้องกับไอ้แสบแดริลและกลุ่มของมัน เพราะฉะนั้น สิ่งที่ฉันทำ ฉันกำลังช่วยเธออยู่นะที่รัก" เขาเอ่ยกับเธอเสียงเข้ม
"ฉันไม่ได้อยู่กลุ่มนั้นแล้ว ฉันอยู่ตัวของฉันคนเดียว เข้าใจซะใหม่ด้วย"
นีแกนหัวเราะร่าออกมาก่อนที่จะค่อยๆจับคางเธอเงยขึ้นมา "แต่เธออยู่กับเจ้าแดริล...จะให้ฉันคิดว่ายังไง ในเมื่อเจ้านั่นก็เป็นคนในกลุ่มของริคกี้ทาสผู้ดัดนิสัยยากของฉัน"
"เขาออกจากกลุ่มของริคแล้ว...คุณปล่อยฉันไปเถอะ ฉันกับแดริลไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับกลุ่มนั้นอีกแล้ว"
นีแกนถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนที่จะเดินวนรอบห้องช้าๆเหมือนกับลำบากใจ เธอเกลียดท่าทางวางมาดขี้เก๊กของเขาที่สุด...
"คืออย่างนี้นะ...ต่อให้เธอกับเจ้านั่นจะออกจากกลุ่มมาแล้ว แต่ก็ยังมีความสำคัญต่อพวกนั้นอยู่ โดยเฉพาะเจ้าแดริล...ซึ่งนั่นก็หมายความว่า ฉันยังปล่อยเธอไปไม่ได้หรอก เธอเป็นจุดอ่อนของเจ้าแดริล และเจ้าแดริลก็มีความสำคัญต่อกลุ่มมาก ถ้าฉันจะทำให้แดริลเปลี่ยนใจมารับใช้ฉัน...ฉันต้องมีเธออยู่กับฉันนะคนดี" นีแกนเอ่ยอย่างใจเย็นก่อนที่จะหันมามองร่างบางที่ตอนนี้ดูเหมือนจะเข้าใจในสิ่งที่เขาพูดแล้ว...เขาใช้เธอเป็นตัวล่อแดริล กลุ่มของริคจะต้องยอมทำทุกอย่างที่นีแกนต้องการเพื่อไม่ให้เขาฆ่าแดริล...
"ไม่!! ไปตายซะ! ฉันไม่อยู่กับแก!!" ร่างบางตวาดลั่นก่อนที่จะมุ่งหน้าไปที่ประตูแต่นีแกนก็เข้ามารวบรัดเธอไว้จากด้านหลังก่อนที่จะวางเธอลงบนเตียงแล้วขึ้นคร่อมตัวเธอพร้อมกับล็อกแขนเล็กๆทั้งสองข้าง
"ฟังนะ ดูเหมือนเธอจะยังไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่ฉันพูด...สิ่งที่ฉันพูดไปน่ะ ไม่ใช่คำขอร้องนะ เธอไม่มีสิทธิ์เลือกว่าจะอยู่หรือจะไป...ถ้าฉันต้องการให้เธออยู่ที่นี่ นั่นหมายความว่าไม่มีทางอื่น เธอต้องอยู่ที่นี่ เพราะฉะนั้น ถ้าเธอเข้าใจและยอมรับในจุดนี้ได้แล้ว ก็จะมาถึงขั้นตอนที่สอง...ที่ฉันอยากจะบอกกับเธอมากๆเลยล่ะ"
"ออกไปจากตัวฉันนะ" หญิงสาวดิ้นพราด แต่นีแกนยังคงกดร่างเธอไว้อยู่บนเตียงอยู่อย่างนั้นจนกว่าเธอจะยอมหยุดดื้อแล้วฟังในสิ่งที่เขาต้องการจะพูด "ถ้าเธอยังดื้อไม่ยอมฟังฉัน เราก็อยู่กันในสภาพนี้ไปทั้งวันนั่นแหละ ว่ายังไง หืม" คนตัวเล็กหยุดนิ่งด้วยความจำใจแต่ก็ไม่ยอมหันหน้ามาสบตาคนที่คร่อมตัวเธออยู่
"มองหน้าฉันด้วยเวลาฉันพูดกับเธอ" เสียงทุ้มเอ่ยด้วยน้ำเสียงแกมบังคับ แต่เธอยังคงหันหน้าหนีไม่มองเขา...
"ไม่น่ารักเลยนะ...ฉันอยากจะคุยกับเธอ แต่ถ้าเธอไม่อยากคุยกับฉันดีๆ งั้นเรามาทำอย่างอื่นกันดีไหม" ใบหน้าคมเข้มค่อยๆก้มลงมานัวเนียใกล้ๆใบหน้าเธอจนเธอต้องพยายามใช้เรี่ยวแรงมหาศาลเบี่ยงตัวหนีแต่เพราะแรงของนีแกนยังกดทับเธออยู่ทำให้เธอหมดหนทางที่จะขยับ
"พะ พอแล้ว! มองแล้ว! มีอะไรก็พูดมา" เธอหันมาสบตาเขา
"คืออย่างนี้นะ...ในเมื่อเธอต้องอยู่ที่นี่แล้ว ฉันก็มีทางเลือกในการอยู่ที่นี่ให้เธออยู่สองทางเลือก ว่าเธออยากจะอยู่ในฐานะไหน" หญิงสาวรับฟังเขาโดยไม่พูดอะไร...นีแกนจึงพูดต่อ "อย่างแรก คือมาเป็นคนงาน...เธอต้องทำงานเก็บแต้มเหมือนกับคนงานอื่นๆที่นี่ และถ้าทำงานดี ก็จะได้เลื่อนขั้น หรืออย่างที่สอง...มาเป็นผู้หญิงของฉัน ไม่ต้องทำงานอะไร กินอยู่อย่างดี ไม่ต้องมาอยู่ในห้องรูหนูนี่ แค่เธอทำให้ฉันพอใจ เธอก็จะได้ใช้ชีวิตอย่างสุขสบาย และได้ความปลอดภัย...ซึ่งฉันก็หวังเป็นอย่างมากว่าเธอจะเลือกอย่างหลัง"
"ไม่!!"
"ที่รัก...เธอต้องเลือกอย่างใดอย่างนึงนะ ไม่งั้นฉันจะตัดตัวเลือก จนเธอต้องตัดสินใจแค่ว่า..." พูดไม่ทันจบ เขาก็ต้องชะงักไปเมื่อโดนแม่ตัวแสบถมน้ำลายใส่...หนุ่มใหญ่ขบฟันแน่นก่อนที่จะมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น
"เข้ามา!" นีแกนลุกขึ้นปล่อยให้หญิงสาวเป็นอิสระก่อนที่สมุนของเขาจะเปิดประตูเข้ามาในห้องและพาแขกที่มาเยือนเข้ามาในห้อง...
ความคิดเห็น