ขอเพียงใจรักมั่น真诚的爱[จบ]

ลำดับตอนที่ #35 : ตอนพิเศษ:พบพานอีกครา

ตอนพิเศษ: แอบชอบ

หลิวหลี…

ค่ำคืนแห่งงานเลี้ยงภายในพระราชวังแห่งแคว้นเฉิน...

หลิวหลีที่อยู่ในอาภรณ์งดงามสมฐานะของคุณหนูตระกูลใหญ่กำลังเดินเล่นอยู่ในอุทยานหลวงที่ใช้ในการจัดงานเลี้ยงฉลองแห่งค่ำคืน

“นั่น! รองแม่ทัพจู” เสียงของสตรีนางหนึ่งพลันดังขึ้นถัดออกไปจากที่หลิวหลีกำลังเดินเล่นอยู่

“เขามาด้วยหรือ” อีกเสียงหนึ่งพลันดังมา ตามด้วยเสียงฝีเท้าวิ่งห่างออกไปจากจุดที่หลิวหลีเดินอยู่ นั่นแสดงให้เห็นว่าสตรีสองนางนั้นกำลังเดินอย่างเร็วเพื่อไปยังทิศทางของใครคนนั้นอย่างไม่ต้องสงสัย

หลิวหลีจึงมองตามไปอย่างไม่รู้ตัว

หญิงสาวเพียงได้เห็นสตรีสองนางที่เดินแกมวิ่งไปก่อนจะทำท่าทางเหนียมอายใส่จริตมารยากับบุรุษนามว่ารองแม่ทัพจู

ซักพักต่อมาหลิวหลีก็ได้เห็นสตรีสองนางนั้นได้แต่ยืนเก้อมองตามแผ่นหลังของรองแม่ทัพจูที่เดินหนีพวกนางไปเสียอย่างนั้น

หลังจากที่พวกนางอุตส่าห์เข้าไปทักทายอย่างเสียเกียรติ แต่เขากลับเดินหนีไปอย่างหน้าตาเฉย ได้อย่างไร?

พวกนางอุตส่าห์วิ่งเข้าใส่ เขากลับเดินหนีไปอย่างไม่ใยดี เขาไม่แม้แต่จะฟังคำทักทายของเหล่าสตรี นั่นออกจะเกินไปหรือไม่กัน?

หลิวหลีมองภาพของรองแม่ทัพจูท่านนั้นอย่างนึกขัดเคืองแทนสตรีสองนาง

อืม...แต่จะว่าไป

รองแม่ทัพจูผู้นี้ออกจะดูดีอยู่ไม่น้อย วันนี้เขาแต่งกายด้วยอาภรณ์สีเข้มมิได้สวมชุดเกราะอย่างเช่นในวันนั้น

แต่ถึงแม้ว่าเขาจะมิได้สวมชุดเกราะเขาก็ยังคงไว้ด้วยมาดสงบเรียบนิ่งเฉยชาแต่ทว่าทรงพลัง

หลิวหลีรู้สึกได้ว่าเขาช่างดูเย็นชาทั้งยังดุดันและทรงพลัง โดยเฉพาะเวลาที่เขาอยู่ต่อหน้าเหล่าทหารในอาณัติของเขา

เขาช่างมีเสน่ห์

อา...นี่นางกำลังคิดสิ่งใดอยู่กัน?

หลิวหลีถึงกับกระพริบตาปริบๆไล่ความคิดน่าอายให้ออกไป ก่อนจะเดินเล่นไปบนทางเดินเรื่อยๆตามอารมณ์ 

แต่ไม่ว่าหลิวหลีจะเดินเล่นไปยังทางเดินด้านใด สายตาของนางก็มักจะไปหยุดอยู่ที่ใครบางคนอยู่ทุกทีร่ำไปโดยไม่รู้ตัว

อา...

นั่นเขากำลังทำอะไร

เขากำลังยืนคุยอยู่กับเหล่าทหารทั้งหลาย ท่าทางของเขาดูผ่อนคลายยามเมื่อได้อยู่กับเหล่าสหายของเขา

หือ!

เขายิ้ม นั่นเขายิ้ม

เขายิ้มกับสหายของเขา

นางอยากเป็นสหายของเขาผู้นั้นเหลือเกิน

อืม...

แล้วนี่นางจะมองเขาอีกนานหรือไม่กัน

หลิวหลีเริ่มงุนงงกับตนเอง มิรู้ได้ว่าทำไม รองแม่ทัพจูอะไรนี่ถึงได้อยู่ในสายตาของนางอยู่ตลอดเวลา

ตั้งแต่เมื่อไหร่

ทำไมกัน…

 จูหยวนจาง...

จูหยวนจางยังคงครุ่นคิดถึงใครบางคนที่เขาได้เจอะเจอในวันนั้น

ในวันที่เขาไล่ต้อนเหล่าผู้ร้ายของชนเผ่าๆหนึ่งไปยังหมู่บ้านแห่งหนึ่ง

ในวันนั้นเขาได้ช่วยเหลือคนผู้หนึ่งเอาไว้จากคมหอกที่พุ่งตัวลงมาจนเกือบจะปักกลางหลังของคนผู้นั้น ด้วยสัญชาตญาณของเขา เขาจึงก้มลงอุ้มร่างนั้นขึ้นมาบนหลังม้าของเขาเพื่อหลบคมหอกเล่มนั้น บุคคลคนนั้นที่เขาได้ช่วยเหลือเอาไว้เป็นสตรีมิใช่บุรุษเหมือนดั่งเช่นอาภรณ์ที่นางสวมใส่

เขาสังเกตได้จากดวงตากลมโตที่เหม่อมองเขาอยู่จนตลอดในระหว่างที่เขาสั่งการอยู่กับทหารของเขา

สตรีนางนี้เป็นใครกัน ใยต้องปลอมตัว เขาเพียงนึกสงสัยแค่เพียงเท่านั้น

แต่ทว่า...

ท่าทางของนางที่ไร้ซึ่งจริตมารยา ไร้ซึ่งการยั่วยวนดั่งเช่นสตรีหลายๆนางที่มักจะเข้าหาเขา ทำให้เขานึกเข่นเขี้ยวนางอยู่ไม่น้อย และ...ไม่รู้ทำไม เขาถึงกลั่นแกล้งนางไปหลายครา

ยามที่เขาได้กลั่นแกล้งนาง

ใยเขาถึงได้...

รู้สึกดี...

กับสตรีที่บังอาจปลอมกายเป็นบุรุษ ไร้ซึ่งการแต่งแต้มเติมสีใดๆบนใบหน้า ใยถึงทำเขาให้ถึงกับรู้สึกแปลกๆ

ได้อย่างไรกัน

นางเป็นใคร?

แต่ถึงแม้ว่าเขาจะสงสัย เขาก็หาใส่ใจได้นานไม่

เพราะไม่ว่าอย่างไร เขากับนางก็คงไม่ได้เจอกัน

ไม่มีทางได้เจอกัน

คงไม่ได้เจอกันอีก...

ตอนพิเศษ: สตรีเจ้าเล่ห์(ร้ายกาจเกินไปแล้ว)

เสียงเซ็งแซ่แสดงคำอวยพรให้ชีวิตการแต่งงานของจูหยวนจางยังคงดังอย่างต่อเนื่องเมื่อเรือนร่างสูงใหญ่ในอาภรณ์เจ้าบ่าวของเขาย่างกรายพาดผ่าน

ประโยคที่บอกขอให้เขามีความสุขจากเหล่าเพื่อนพ้องพี่น้องสหายทหารทั้งหลายของจูหยวนจาง ทำเอาจูหยวนจางรู้สึกหงุดหงิดอย่างมากมาย

สมรสพระราชทานหรือ ได้อย่างไรกัน

เขาไม่เคยคิดที่จะแต่งงาน

เขาชอบชีวิตอิสระ เขาชอบชีวิตชายชาติทหาร เขาชอบที่จะได้ช่วยเหลือผู้คน

และที่สำคัญ...

เขาอาจจะได้เจอนาง

สตรีนางนั้น

ที่ปลอมกายเป็นบุรุษ...

จูหยวนจางคิดอย่างขุ่นเคืองใจอยู่อย่างนั้นขณะเดินโซเซเพราะฤทธิ์ของสุราที่ดื่มเข้าไปจากการยื่นให้ของเหล่ามิตรสหายในยามค่ำคืนแห่งการแต่งงานจากผลของสมรสพระราชทานในค่ำคืนนี้

ชายหนุ่มใช้เวลาเดินเพียงครู่ก็เข้ามายังห้องหอ หลังจากพิธีการทั้งหลายได้เสร็จสิ้นลง เหล่าสาวใช้หายออกไปจากห้องหอจนหมดสิ้น คงเหลือไว้เพียงเจ้าสาวในอาภรณ์สีแดงที่เขายังไม่เคยได้เห็นหน้า

นางเป็นใครเขามิได้สนใจ เขามิได้อยากรู้

แต่ที่แน่ๆ นางจับเขาเอาไว้ด้วยสมรสพระราชทานอย่างไม่อาจที่จะดิ้นได้หลุด

ฮึ! ตระกูลของนางเป็นตระกูลใหญ่ ที่แม้แต่ฮ่องเต้ยังต้องเกรงพระทัย ฮองเฮาก็เห็นดีเห็นงาม กับสมรสพระราชทานนี้ที่นางบังอาจร้องขอ

นางช่างร้ายกาจยิ่ง

นางบังอาจผูกมัดเขาเอาไว้

จะมากเกินไปแล้ว...

จูหยวนจางคิดอย่างนั้นพลางเดินเข้าไปที่เตียงนอนที่มีเจ้าสาวพระราชทานของเขานั่งรออยู่

อยากเป็นภรรยาของเขานักใช่หรือไม่

ได้เลย...

ด้วยความเมามาย ด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง ด้วยยังไม่ทันได้สังเกตหน้าตา จูหยวนจางเพียงเอื้อมฝ่ามือขึ้นมาแล้วเปิดผ้าคลุมหน้าของเจ้าสาวให้ตกไป ก่อนจะเข้าแนบชิดจัดการสตรีตัวร้ายที่บังอาจใช้สมรสพระราชทานครั้งนี้ผูกมัดเขาเอาไว้

ค่ำคืนของการเข้าหอ ค่ำคืนของการเคี่ยวกรำ ค่ำคืนแห่งการทรมาน จูหยวนจางเพียงแค่อยากให้สตรีนางนี้ได้รู้ว่า นางกำลังคิดผิดอย่างมหันต์ ที่บังอาจใช้มารยาร้ายกาจเช่นนี้กับเขา

เขาผู้ที่ไม่เคยพ่ายแพ้ให้แก่สตรีนางใด เขาผู้ที่ไม่เคยหลงกลสตรีคนไหน แต่กับนาง...

ฮึ่ม! มันใช่หรือไม่

และเมื่อเวลาผ่านไป ชายหนุ่มเริ่มสร่างเมา กิจกรรมกระทำชำเราได้สิ้นสุดลง

และแล้วเขาจึงได้เห็นโฉมหน้าของเจ้าสาว

เขาได้เห็นใบหน้าของนางได้ชัดเจนถนัดตาหลังจากที่เขาได้กระทำการกับนางไปอย่างถึงใจ

นางกำลังนอนหลับใหลอย่างหมดแรงอยู่ข้างๆกายของเขา

นางคือสตรีนางนั้น

สตรีที่ปลอมตัวเป็นบุรุษนั่น

จูหยวนจางถึงกับตกตะลึงลุกขึ้นนั่ง ด้วยคาดไม่ถึง ว่าจะเป็นนาง

ใยถึงเป็นนาง

เป็นนางได้อย่างไร

ใยนางถึงต้องทำเยี่ยงนี้

ใยนางไม่มาพบเขาดีๆ

ใยนางต้องใช้สมรสพระราชทาน

ฮึ! นี่คงจะเป็นมารยาที่แท้จริงของนาง

มันเกินไปหรือไม่!?

เจอกันคราแรกแสร้งปลอมตัวเป็นบุรุษ เจอกันคราแรกแสร้งไม่มีจริตมารยา เจอกันคราแรกแสร้งทำตัวน่าเอ็นดู

แล้วเจอกันครานี้

นางกลับใช้สมรสพระราชทานนี่

นางทำกับเขาอย่างนี้ได้อย่างไร

เขาไม่ยินยอม...เขาไม่มีทางยอม

นางต้องชดใช้...ที่บังอาจมาเล่นกับความรู้สึกของเขา

สตรีเจ้าเล่ห์เจ้ามารยาหาใครเปรียบ…