[EverY] Truth or Dare #เกมท้ารัก (Yaoi)

ตอนที่ 24 : ตอนพิเศษ : 3

ตอนพิเศษ : 3

[ เจได ]

ตอนเห็นครั้งแรก เราว่าเขาค่อนข้างน่ากลัว 

ตัวใหญ่เป็นหมี ไว้เครา หน้าดุอย่างกับยักษ์ ถ้ามีเขี้ยวสักนิดคงชวนคิดถึงละครจักรๆ วงศ์ๆ ที่เคยตื่นมาดูตอนอนุบาล

“ป๊า” 

แล้วเขาก็มีเขี้ยวจริงๆ เขี้ยวสองข้างที่ปรากฏพร้อมรอยยิ้มกว้างที่ทำให้ใบหน้าถมึงทึงหมดสิ้นความน่ากลัว ดวงตาคมปิดหยีจนไม่เห็นลูกตา หมีตัวโตกลายร่างเป็นลูกหมาทันทีที่ใครบางคนเดินเข้ามาหลังเวที

ป๊า? นั่นชื่อหรืออะไร

“ไอ้พิชญ์” หันมองตามสายตาคู่นั้นมองคนมาใหม่ แล้วก็ชะงักให้กับรังสีแปลกประหลาดที่แผ่กระจายออกมา

ก่อนรู้ว่าไม่ใช่แค่ตัวเองที่ถูกดึงดูดให้หยุดสายตา คล้ายเวลาหยุดหมุนชั่วขณะประวิงรอให้เรียวขายาวก้าวผ่านอย่างช้าๆ 

สวย... ไม่สิ หล่อ ก็ไม่ใช่อีก... ต้องบอกว่ามีเสน่ห์มาก

เรือนร่างสูงยาวแบบผู้ชาย แต่กลับดูบอบบางน่าหลงใหล เรือนผมสีดำสนิทต้องลมยามเคลื่อนผ่านยิ่งขับให้องค์ประกอบของร่างนั้นดูงดงามพลิ้วไหวราวผีเสื้อที่กำลังกระพือปีกสยาย ขยับเพียงนิดดอกไม้น้อยใหญ่รอยกายก็แทบจะเบือนหน้าเสนอตัวให้เชยชิมน้ำหวานจากกลุ่มเกสรของตัวเอง 

อิจฉา... และอิจฉายิ่งกว่าเมื่อเห็นสายตาของใครคนนั้นที่เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงกับช่วงเวลาก่อนหน้า 

ดีใจอะไรขนาดนั้น ทั้งที่เอาแต่นั่งน่ากลัวมาตั้งนาน

“ตื่นเต้นสัดๆ” เผลอขมวดคิ้วตอนที่คนตัวโตกว่าคว้าร่างสูงบางเข้ามากอด ยกจนตัวลอยแล้วเขย่าจนหัวคลอน ส่วนอีกคนก็หัวเราะ ไม่สะทกสะท้านกับสายตามากมายที่จับจ้องการกระทำ

“ตื่นเต้นทำไม ยังไงก็ไม่ชนะ” ใบหน้ารั้นที่เอ่ยประชดประชันด้วยน้ำเสียงขบขันกลับไม่ทำให้โกรธเคือง กลับกัน มันทำให้เจ้าหมียักษ์ตัวนั้นหัวเราะออกมาอย่างสบายใจ 

มีเสน่ห์เกินไป ดูรั้นร้ายเอาแต่ใจ แต่กลับชวนให้อยากทะนุถนอมอย่างยากจะอธิบาย

อยู่ๆ ก็รู้สึกแพ้... แพ้ทั้งที่ไม่รู้ว่าแข่งอะไร

ไม่น่าจะชนะจริงๆ อ่ะ

เสียงดนตรีกระท่อนกระแทนจากเครื่องดนตรีสามชิ้นที่ฟังยังไงก็ไม่เข้ากัน กลองไปทาง เบสไปทาง คงมีแต่กีตาร์กับเสียงร้องเท่านั้นที่เข้ากันเพราะมาจากคนเดียวกัน

เสียงทุ้มต่ำในคีย์ที่หาได้ยากกับเสียงกีตาร์กรีดลึกราวร่ำร้องจากห้วงลึกของจักรวาลชวนให้เหลียวหลังทันทีที่ได้ยิน

แต่นอกนั้นไม่มีอะไรเข้ากัน เหมือนมาลงประกวดไปงั้นๆ มันเลยชวนหงุดหงิดมากกว่าน่าฟัง

“เป็นไง”

“โคตรห่วย” 

อืม ห่วยมาก

นึกประหลาดใจที่คนถูกสบประมาทกลับหัวเราะลั่น หยอกล้อเล่นหัวอย่างไม่คิดเคือง

“นี่แหละ น้องกู” 

น้อง น้องแบบไหน หน้าตาไม่เห็นจะคล้ายกัน

“เดินงานเป็นเพื่อนกูหน่อย”  

กว่าจะรู้ตัวว่าตัวเองทำตัวเสียมารยาทก็ตอนที่เผลอมองตามแผ่นหลังของสองร่างที่เดินหยอกล้อกันออกจากหลังเวทีไปจนลับสายตา

หึง...หึงล่ะ

ไอ้อาการไม่หงุดหงิดจนพานหน้ามุ่ยจนเพื่อนไม่กล้าพูดด้วย สายตาเอาแต่จับจ้องสองคนตรงหน้าที่หัวเราะคิกคักพลางซื้อของกินตามร้านที่ขายไปตลอดทางอย่างไม่ค่อยชอบใจแบบนี้คงคล้ายๆ อะไรแบบนั้น

แต่จะหึงได้ยังไงกัน เพิ่งเจอไม่ถึงวันด้วยซ้ำ

ไม่ได้รู้สึกว่าชอบสักนิด แค่เห็นครั้งแรกแล้วสงสัย คิดฆ่าเวลาระหว่างขึ้นเวทีว่าเป็นคนยังไง จนรู้ว่าที่คิดน่ะไม่ใช่ ไม่ได้เป็นคนน่ากลัว กลับใจดีเกินคาด แถมยัง... น่ารัก

น่ารัก น่ารักมาก 

ตอนที่ร้องเพลง หลุดหัวเราะกับเสียงเบสเพี้ยนๆ ของเพื่อนร่วมวง เล่นมุกงงๆ บนเวที เวลาลูบเครากลบอาการขัดเขินที่ตรงข้ามกับหน้าตายิ่งชวนให้หลุดยิ้มตามโดยไม่รู้ตัว

หมียักษ์... หมียักษ์ชื่ออะไรนะ...

ทำไมไม่ฟังตอนเขาแนะนำตัวล่ะ!

“มึงเป็นเหี้ยอะไรเจ ทำหน้าตาน่ากลัวมาก” ถูกเพื่อนที่เดินมาด้วยกันถองศอกใส่ ถึงได้รู้ตัวว่าเผลอขมวดคิ้วแน่นแค่ไหน หันกลับไป อ้าปากทำท่าจะระบายความอึดอัดใจ แต่แล้วก็ปิดปากฉับ เก็บความลับไว้ในใจเอ่ยเฉไฉ

“อยากกลับ” ช่างเถอะ รู้ไปก็เท่านั้น คงไม่ได้เจอกันอยู่ดี อีกอย่าง เห็นแค่นี้ก็ชัดเจนว่าแพ้ราบคาบ ก็คนในสายตาเขาอยู่สูงขนาดนั้น... เรามันสูงไม่ถึงไหล่เขาด้วยซ้ำ

 

“มึงไม่รอประกาศผลเหรอ” ลืมไป...

ถ้าไม่ติดว่าถูกสปอยล์มาว่ามีสิทธิ์หนึ่งในสามคงไม่รอจนจบงาน ร้อนมาก คนก็เยอะมาก รู้สึกเหมือนถูกแย่งอากาศหายใจ

“งั้นกลับเวทีเหอะ” อย่างน้อยตรงนั้นก็มีพัดลมตัวใหญ่ๆ บริการไว้สำหรับคนที่ขึ้นแสดง

แต่ขณะที่กำลังจะแหวกฝูงชนออกไปเรากลับได้ยินเสียงคุ้นหูตะโกนเรียกใครสักคน

“นาย... นาย”

อืม เสียงเพราะจริงๆ คงจะดีกว่าถ้าอยู่ในวงที่เล่นเข้าขากันมากกว่านี้

“เดี๋ยวดิ นาย”

เห็นว่าเรียนสถาปัตย์นี่นา คงไม่ค่อยมีเวลาซ้อมล่ะมั้ง เราเองก็เรียนเภสัช เรื่องเรียนหนักน่ะ เข้าใจเลย

“เจได” 

“หือ?” เงยหน้าขึ้นมาเลิกคิ้วมองคนข้างตัวที่ขัดจังหวะความคิด แต่กลับได้รับคำตอบเป็นการส่ายหัวพร้อมสีหน้าเหมือนจะบอกว่าไม่ใช่กูก็เลยประหลาดใจ 

ทบทวนอีกทีก็เอะใจว่าเสียงที่ได้ยินไม่ได้มาจากข้างตัว...

หมุนตัวกลับไปก็เห็นเจ้าหมีตัวใหญ่ยืนทำหน้าตกใจพอกัน

“ชื่อเจไดจริงด้วยว่ะ” พำพึมกับตัวเองพลางยิ้มขำ รอยยิ้มที่เราคิดว่าเขามีให้แค่คนนั้น

ใช่ เราเอง เราเจได

“ครับ?” ว่าแต่ เขามีอะไร

คนตัวโตเดินเข้ามาใกล้ ใบหน้าดุๆ ที่เคยกลัวดูผ่อนคลายกว่าตอนอยู่หลังเวที หรือนี่คือหน้าปกติ?

“ที่เล่นบนเวทีเมื่อกี้ โคตรดี” 

“...” เป็นคำชมที่... ดูไม่น่าไว้ใจ 

ไม่ใช่ไม่เคยถูกชม แต่เพราะเห็นชัดๆ ว่าคนตรงหน้ามีจุดประสงค์อะไรสักอย่างถึงได้โน้มหน้าเข้ามาซะใกล้ ยิ้มกว้างเกินไป สายตาแพรวพราว แถมยังยกมือลูบเคราตัวเองตอนที่เรานิ่ง เหมือนถูกจับได้

“ต้องการอะไร” พอเห็นความกระอักกระอ่วนจึงถาม ก่อนรู้ว่าคำพูดคำจามันห้วนเกิน เผลอถลึงตาใส่ด้วย ไม่แปลกที่คนตัวโตหน้าเจื่อนไป

แต่ก็เป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไร ทักษะการเข้าสังคมติดลบจนหาเพื่อนแทบไม่ได้

คนตัวโตกลับไปยืนเต็มความสูงขมวดคิ้วคล้ายลำบากที่จะพูด แต่พอถูกจ้องรอฟัง สุดท้ายเขาก็ถอนใจ

“เอาตรงๆ ป่ะ” 

“...” 

“กูชื่อเจดนะ” 

“...” 

“ชอบเจว่ะ อยากได้” 

...ไม่ไหวอ่ะ หัวใจ...

--------------------------------------------------

แอบเอาโมเม้นต์เล็กๆ ของคู่เจดเจมาฝากค่ะ เป็นครั้งแรกที่เจอกัน ป๊ารุกหนักมาก 55555

แต่จากเรื่องหลักก็คงรู้ว่าจีบไปทำอะไร (แป่ว) 

คิดว่าจะใส่คู่นี้ลงไปในเล่มด้วย เลยเอามาอัพให้อ่านเป็นตัวอย่างก่อนค่ะ ให้รู้ว่าฟีลมันตัดกับคู่หลักมากๆ จะได้ไม่ตกใจ เพราะความใสมีอยู่จริง 5555

ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดจะได้เจอกันประมาณเดินพฤษภานะคะ เก็บไตไว้รอน้องพิชญ์กับพี่เตด้วยน้า 

ฝาก #เกมท้ารัก ด้วยนะคะ

 

  CR.SQW