ห้องคาแรตเตอร์.

ลำดับตอนที่ #5 : บีทริซ มารีเอตต้า

"เจ็บเร็วดีกว่าเจ็บนาน..หึ!...ฉันมันโง่นิ"

ชื่อ : บีทริซ มารีเอตต้า  / Beatrice Marieta

ชื่อเล่น : มารี / Mary

ความหมาย : บีทริซ = ผู้นำความสุข / มารีเอตต้า = งามสง่า

อายุ : 18 ปี

เพศ : หญิง

รสนิยามทางเพศ : เพศใดก็ได้

สาย : ชายหญิง

สัญชาติ : อิตาลี

ลักษณะภายนอก : หญิงสาวผอมบางดูไม่มีเรี่ยวแรง สูง 171 ซม. หนัก 54 กก. ผิวซีดผมสีแดงยาวถึงข้อเท้า โครงหน้ารูปหัวใจ คิ้วเรียว ตาสองชั้งทรงกลมโตสีโกเมนปกคลุมด้วยขนตาบางงอล จมูกโด่งปายเชิด ริมฝีปากบางทรงกระชับ

อาวุธ : ดาบที่สามารถเปลื่ยนรูปแบบได้ถึง 3 รูปแบบ โดยรูปแบบแรกจะเป็นดาบ ที่มีความยาว 35 นิ้ว รูปแบบที่สองจะเป็นคันธนููขนานใหญ่ยาว 64 นิ้ว ลูกธนูจะถูกสร้างออกมาโดยคลื่นพลังของมารี [ พลังสีแดง ] รูปแบบที่สามคือขวานขนานใหญ่ 2 เมตร ถึงจะดูหนักแต่มารีกลับถือมันได้สบายๆ

สัตว์เลี้ยง : เลนาร์ด เลนาร์ดคือเพื่อนที่อยู่ข้างๆมารีตลอดเวลาไม่เคยห่าง มีความสูง 38 นิ้ว ระดับ : ยากมาก

เซลล์กรูเม่ต์: มาโซซิอัส เป็นปีศาจรับใช้โซโรมอน มันสามารถปรากฏกายในร่างของหมาป่ามีปีกกริฟฟอนและมีหางเป็นงูพิษแต่ก็สามารถปรากฏกายในร่างมนุษย์ได้หากนายสั่ง มาโซซิอัสเป็นนักสู้ที่ยอดเยี่ยมและแข็งแกร่ง และเป็นคนที่ซื่อตรงและซื่อสัตย์ต่อนายเป็นอย่างมาก ตอบทุกคำถามด้วยความจริง มาร์โชซิอัสจะช่วยนายในทุกการต่อสู้ ทั้งการเผชิญหน้า การออกรบ หรือแม้กระทั่งการโต้เถียงด้วยคำพูด [ สู้ได้ทั้งประชิดตัวและใช้อาวุธ อาวุธของมาโซซิอัสคือดาบคู่ยาว 35 นิ้ว ]

สถานะ : นักล่าแต่ก็สามารถทำหน้าทีเชฟได้

ลักษณะนิสัย : มารีเป็นพวกไม่ค่อยมั่นใจในตนเองแต่ไม่ถึงกับขี้อาย เธอค่อนข้างเก็บตัวและเข้าหายาก มารีค่อนข้างเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้น เธอมักจะยึดติดตัวเองอยู่กับอดีต เมื่อมีปัญหาเธอมักเลือกที่จะหนีและเลือกที่จะโทษตัวเองตลอด หากมีใครเข้ามาปลอบหรืออะไรก็ตามที่ทำให้เธอคิดว่าเธออ่อนแอมารีก็จะแสดงท่าทางก้าวราวออกมาทันที มารีมักจะมองโลกในแง่ร้ายนั่นทำให้เธอค่อนข้างขี้ระแวงและช่างสังเกตุเพราะมารีไม่เคยไว้ใจคนแปลกหน้า แต่ถึงจะมีนิสัยอย่างนั่นแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเธอก็เป็นอีกคนที่ฉลาดมากๆ เธอสามารถคาดเดาความคิดของคนๆนึงได้และยังมีความรู้รอบด้าน มารีเป็นคนที่มีหัวคิดในด้านการวางแผนมาก เธอรอบคอบแม้จะทำตามอารมณ์ไปบ้าง แต่แผนการที่เธอคิดขึ้นก็มักจะสร้างปัญหาใหญ่ให้กับคนที่โดนไม่น้อย นอกจากนี่มารีก็นับว่าเป็นคนที่คาดเดาได้ยากด้วยใบหน้าและดวงตาที่นิ่งสนิทเหมือนกับศพ

ประวัติ : เส้นผมสีแดงคือสิ่งที่เธอรักและเกลียดในเวลาเดียวกัน มารีเกิดในครอบครัวที่หยิ่งในศักดิ์ศรีและคิดว่าพวกเขาสูงส่งกว่าทุกๆคน ทุกครั้งที่มีเด็กเกิดมาพวกเขาจะคัดเลือกมาหนึงคนเพื่อให้มารับหน้าที่ของผู้เป็นพ่อ แม่ และมารีคือคนที่ถูกเลือก กฏของบีทริซคือผู้สืบทอดจะต้องบริสุทธิ์โดยดารอยู่แต่ในคฤหาสน์และเรียนทุกอย่างๆที่จะทำให้ตัวเองคู่ควรกับตำแหน่ง มารีจึงมีความสามารถรอบด้านทั้งบู๊และบุ๋นแม้มันจะได้มาจากบังคับก็ตามที มารีมีน้องชายอยู่คนนึง " บีทริซ ดันเต้ " เขาไม่ได้ถูกเลือกเนื่องจากมีความผิดปรกติที่ตา[ ตาบอดสี ] ซึ่งบีทริซจะไม่เอา"ของมีตำหนิ"มาใช้ ดันเต้เป็นเด็กที่ร่าเริ่งและสดใสเขาได้รับสิทธิ์ที่จะมีชีวิตธรรมดาแลกกับการที่ถูกคนในตระกูลเมินใส่ แต่ดันเต้ก็ไม่ได้สนใจและบอกกับมารีว่า " แค่มีพี่สาวคนเดียวผมก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว! ผมสัญญานะ ถ้าโตผมจะพาพี่ออกจากที่นี่ ไปอยู่ด้วยกันสองคนพี่น้อง " พร้อมรอยยิ้มที่สดใสและนิ้วก้อยเล็กที่ยื่นมา มารียิ้มออกมาให้อย่างดีใจก่อนจะยื่นนิ้วก้อยของตนไปเกี่ยวสัญญากับนิ้วเล็กๆตรงหน้า ทุกอย่างยังดำเนินไปเหมือนเดิม ตื่นเช้า ทานอาหารเช้า เรียนหนังสือ ทานอาหารเที่ยง เรียนสิ่งต่างๆ เช่น ทำอาหาร เล่นดนตรี มารยาท ทานอาหารเย็น และจบด้วยเข้านอน.. แต่ช่วงเข้านอนคือช่วงเดียวที่เธอกับดันเต้จะได้อยู่ด้วยกัน ทั้งคู่พูดคุยและเล่นสนุทกระทั่งถึงเวลา 5 ทุ่มมารีจึงจะเดินไปส่งดันเต้ที่เตียงร้องเพลงกล่อมจนกระทั่งเขาหลับไปก่อนจะกลับห้องตัวเอง กระทั่งเมื่อถึงวันเกิดอายุ 18 ปีของมารี ครูที่สอนมารีเล่นเปียโนก็ปล่อยเธอก่อนเวลาอาหารเย็นและบอกว่าผู้นำตระกูลเรียกทุกคนไปรวมตัวกันที่ห้องนั่งเล่นเวลานั่นเป็นเวลาเลิกเรียน ดันเต้และเด็กคนอื่นที่กลับมาจากโรงเรียนต่างพากันไปนั่งที่ๆจัดเตรียมไว้เพื่อพวกเขาเว้นแต่ดันแต่ที่เดินมานั่งลงที่พื้นข้างเธอ ดันเต้เงยหน้าขึ้นมองมารีที่นั่งอย่บนโซฟาก่อนจะชี้ให้ดูเค้กชิ้นเล็กในกระเป๋านักเรียนของเขา มารียิ้มให้น้องชายก่อนจะเอื้อมมือไปลูบหัวดันเต้ ผู้นำตระกูลพูดถึงจุดเริ่มต้นของตระกูล ผู้ก่อตั้ง ความดีความชอบที่ทำมา และอีกมากมายจนกระทั่งเสียงของผู้นำตระกูลหยุดลงที่คำว่าจุดจบ... เกิดความเงียบขึ้น ผู้นำตระกูลลุกขึ้นก่อนจะเดินไปที่ประตูเหมือนรอค่อยอะไรบ้างอย่าง หล่อนแสยะยิ้มออกมาก่อนที่จะใช้มีดปอกผลไม้แทงเข้าที่หัวใจ เป็นจังหวะเดี่ยวกับที่ชายชุดดำถีบประตูเข้ามาพร้อมกับกราดยิงทุกคนที่นั่งอยู่ภายในห้อง ทางด้านดันเต้ที่เห็นประตูถูกถีบออกเขาก็รีบดึงมารีลงมาที่พื้นก่อนจะดึงพี่สาวของตนเข้ามาให้อ้อมแขนเพื่อป้องกัยนพี่สาวจากเศษกระจก เศษไม้ และเลือกสีแดงสด เวลาล่วงเลยมาทำให้ร่างกายของดันเต้โตขึ้นมากผิดกับมารีที่ไม่ได้เปลื่ยนไปจาก 10 ปีก่อน.. ชายชุดดำจากไปแล้วทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบพร้อมกับอ้อมแขนของน้องชายที่คล้ายลง.. มารีดันตัวขึ้นจากพื้นดวงตาสีโกเมนกวาดมองไปทั่วห้องที่เคยสะอาดงดงามแต่ตอนนี่กลับไม่เหลือเค้าโครงเดิมและเต็มไปด้วยเลือดสีแดงสดและศพอีกหลายสิบชีวิด ร่างกายผอมแห้งสั่นสะท้านก่อนจะนึงถึงน้องชายของเธอ มารีรีบหันกลับมาหาน้องชายด้วยความหวังว่าอีกคนจะปลอดภัยแต่แล้วหัวใจก็ต้องแตกสลายแผ่นหลังกว้างของดันเต้เต็มไปด้วยเลือดและรูดที่เกิดจากกระสุนที่ทะลุโซฟามา มารีลุกขึ้นเพื่อหาของมาช่วยประถมพยาบาลดันเต้ แต่ก็ต้องชะงัดด้วยมือของน้องชายที่ดึงเธอไว้ ดันเต้รู้ว่าตนไม่เหลือเวลาอีกไม่มากเพราะคฤหาสน์ของพวกเขาต้องอยู่ห่างจากชุมชนมากหากจะไปเรียกคนมาช่วย ช่วงเวลาสุดท้ายเขาต้องไม่ได้อยุ่กับพี่สาวแน่ ดันเต้บอกให้มานี่นั่งลงและร้องเพลงเหมือนที่กล่อมนอนให้เขาฟัง ทีแรกมารีทำท่าทางจะโวยวายออกมาแต่เมื่อดันเต้บอกเหตุผลของเขาออกไป มารีก็ยอมนั่งลงให้ดันเต้หนุนตักก่อนจะเริ่มร้องเพลงที่ใช้กล่อมดันเต้นอนอยู่ทุกคืน ดันเต้ยิ้มออกมาก่อนจะพุดคุยกับมารีเหมือนว่าตอนนี่ทั้งสองคนกำลังนั่งปิกนิดอยู่ที่สวนซึ่งมันไม่มีทางเป็นจริง..

" พี่คับ..วันนี่วันเกิดพี่นะ?..จ-..จะไม่ร้องเพลงให้ตัวเองด้วยหรอ"มารีส่ายหน้าด้วยใบหน้าที่เรียบเฉยแต่กับมีน้ำตาไหลออกมา ดันเต้ยิ้มอ่อนโยนให้แก่พี่สาวก่อนจะยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้พี่แม้มันจะยากมากสำหรับตัวเขาในตอนนี่ " แฮก แฮกๆ..พี่..ผมขอโทดที่ทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับพี่ไว้ได้ไหม" มารีส่ายหน้าพรางยกมือขึ้นกุมมือของน้องชายที่ค้างอยู่ที่แก้มของเธอ " ฮะๆ พี่ยังผอมเหมือนเดิมเลย.. พี่คับ... พี่จะใช้ชีวิตที่เหลือแทนผมได้ไหม" เศษหัวใจที่แตกสลายถูกขยี้ซ้ำอีกรอบมองเห็นผู้เป็นนอกกระอักเลือดออกมา บ่งบอกถึงเวลาที่น้อยลงเรื่อยๆ " ได้ไหมคับพี่?" เสียงอ้อนของดันเต้ดังขึ้นเหลือทุกครั้งที่เขาต้องการอะไรจากเธอ มารีพยักหน้ารับคำ ก่อนที่เศษหัวใจจะถูกขยี้ซ้ำสองพร้อมลมหายใจของน้อยชายที่ดับลง ' ดีใจจัง... ' นั่นคือคำพูดสุกท้ายของดันเต้ ความโศกเศร้าและความเจ็บปวดที่ถึงจะถูกฉีกเป็นชิ้นก็สู้ไม่ทำให้มารีระเบิดเสียงร้องออกมาสุดเสียง... ยังคงมีแค่เสียงร้องของมารีตลอดกระทั่งผ่านไป

มารีเดินโซซัดโซเซออกมาจากคฤหาสน์หลังโตที่ไม่หลงเหลือความสวยงานอย่างในอดีดหลังจากที่เธอจัดการฝังศพให้แก่น้องชายของเธอ คฤหาสน์บีทริซนั่นตั้งอยู่บนเขาสูงถึงจะนั่งรถก็ใช้เวลากว่า 2 ชั่วโมงถึงจะถึงคฤหาสน์ รอบตัวของเด็กสาวมืดมิดไร้เสียงใดนอกจากเสียงฝีเท้าของเธอ มารีก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างยากลำบากเพราะไม่เคยต้องออกแรงเดินมากมายขนานนี่แต่เพราะคำสัญญาเธอถึงอดทนสู้กับร่างกายที่เปราะบางเช่นนี่ แต่ดูเหมือนร่างกายจะไม่ยอมให้เธอทำตามใจ จู่ๆเรี่ยวแรงที่ขาของเธอก็เหมือนโดนสูบหายไป ร่างของมารีเซไปล้มไปด้านหน้าที่เป็นททางลาดลงเขา ในวินาทีนั่นเธอก็รู้ได้เลยว่าถ้าแขนขาหักคงนับไว้ว่าเธอโชคดีสุดๆ แต่แทนที่เธอจะรู้สึกถึงความเจ็บปวดเธอกับรู้สึกถึงควมอบอุ่นของร่างกายมนุษย์แทนเมื่อเงยหน้าขึ้นเธอก็ได้พบกับหญิงสาวคนึงซึ่งมีดวงตาสีม่วงน่าหลงใหลและผมสีดอกไอริสยาวสวยการปรากฏตัวของหญิงสาวปริศนาทำให้ชีวิตของมารีเอตต้าเปลื่ยนไป

  

ของที่ชอบ : สีแดง - เพราะมันคือสิ่งที่อยู่กับเธอมาตั้งแต่เกิด , ดันเต้ - น้องชายที่รักเธอมากถึงขนาน... , ร้องเพลง - เพราะดันเต้ชอบ

ของที่เกลียด : สีแดง - เพราะมันคือสิ่งที่พรางทุกอย่างไปเจอเธอ

กลัว/แพ้ : - / อาการที่ร้อนจัด [ จะมีผื่นขึ้นตามตัว ก่อนจะเริ่มไอออกมาหากไม่หาที่เย็นหรือชื้นเธอจะสลบไป ]

คู่ : ซานี่

เพิ่มเติม:

---------------------------*--*-------------------------------*--*-----------------------

“สวัสดี…”

เสียงหวานเอ่ยขึ้นอย่างยานคางพร้อมกับจ้องมองเพื่อนตรงหน้าด้วยดวงตาอย่างอ่านไม่ออก พร้อมเชิดหน้าขึ้นมองอย่างนางพญา

:: ......//มองอย่างไร้ความรู้สึก

“ฃื่ออะไรละ?...ฉัน 'คริสเตอร์' เรียก คริสก้ได้นะ....เธอละ?ชื่ออะไร.."

หญิงสาวมองคนตรงหน้าด้วยสายตาว่างเปล่าพร้อมกับหยิบลูกแก้วขึ้นมาแล้วจากนั้นค่อยลูบอย่างเบาๆ

:: มารี... แต่ฉันชอบให้เรียก บีทริซ มากกว่า // มารีเอ่ยตอบด้วยเสียงแผ่วเบา

"อือ...ทำไมถึงอยากมาท่องโลกการ์ตูนกับฉันละ?"

หญิงสาววางลูกแก้วลงพร้อมกับมองคนตรงข้ามด้วยสายตาอย่างไม่เป็นมิตร

:: ที่นั่น ..ไม่มีเหตุผลสำหรับการมีชีวิตของฉันอีกแล้ว // พรางก้มมองมองร่างๆนึงที่เต็มไปด้วยเลือด

"แปลว่าเธอพร้อมใช่ไหม?...ที่จะเป็นคนติดตามฉัน..จะไม่ทรยศหรือทำให้ฉันเสียใจใช่ไหม?..."

หญิงสาวด้วยด้วยน้ำเสียงสั่นคลอนแล้วค่อยๆแผผ่วเบาลงจากนั้นจ้องคนตรงหน้าด้วยความคาดหวัง

:: อืม..ฉันต้องทำตามสัญญา

"ดี...แล้วถ้าเธอมีความรักละ?..เธอพร้อมจะทรยศแล้วเลือกเขาไหม?"

หญิงสาวจ้องเข้าไปในนัตย์ตาอีกฝ่ายจากนั้นก็พร้อมหยิบลูกแก้วอีกลูกขึ้นมา

:: หัวใจของฉันตายไปแล้ว..คริส

"และนี้คือคำถามสุดท้าย....ถ้าเขาไม่รักเธอเธอพร้อมจะ 'กำจัด' เขาพร้อมกับฉันไหม?"

:: พร้อม... // จัดท่าทางให้คนเขาคนนั่นก็จะหันไปจ้องตาของคริส

"555555555......"

หลังจากที่ฟังคำตอบของอีกฝ่ายเสร็จหญิงสาวระเบิดหัวเราะออกมาพร้อมกับฉีกยิ้มอย่างน่ากลัวแล้วค่อยๆเดินไปหาอีกฝ่าย

:: อึก.....// มองคริสที่ค่อยๆเดินเข้ามาใกล้

"เธอนี้ถูกใจฉันจริงๆ...หึๆ..เอาละแล้วเจอกันอีกโลกหนึ่งนะ...'เพื่อนรัก' คิก.."

เธอออกมาเล็กน้อยแล้วจากนั้นก้พลักอีกฝ่ายลงหลุมดำไปพร้อมกับโยนลูกแก้วให้

:: อ๊ะ!.....

"บ๊ายบาย....แล้วเจอกันนะ 'โชคดี' "

:: อืม..แล้วเจอกันคริสเตอร์ // พูดเบาๆพรางหลับตาหลงก่อนจะร่วงลงไปในหลุม

---------------------------*--*-------------------------------*--*-----------------------

Talk

"สวัสดีค่ะ ท่านผปค. คิกๆ"

:: ดีจร้าาาา

"ชื่ออะไรเอ่ย? บอกได้ไหมค่ะ?"

:: เออองไฮส์ เรียก ไฮส์ ก็ได้นะ

"ไรท์อาจจะดองอู้และไม่ว่าง แถมเนื้อเรื่องอาจจะไม่ดี อภัยได้ไหม?"

:: ไม่ว่างกัน

"ขอบอกไว้ก่อนนะค่ะ ไรท์ไม่ชอบอ่านนิสัยแต่ชอบอ่านประวัติแต่งมาดีนะ555+"

:: โอเชรได้เบยย

"อยากฝากบอกลูกตัวและไรท์ไหมค่ะ?"

:: จัดมาม่าๆหนักเลยลูก

"ค่ะๆ..ถ้าติดจะเลี้ยงขนมไรทืไหม? "

:: เอาชาบูดีกว่าไหม

"แค่นี้ดีกว่าเนอะ! ขอให้โชคดีจ้า"

:: กำๆ 555 ได้จ้าา

PANANG