<ลานเรื่องสั้น, 3> - เปลือยสวาททาสพรหมจรรย์

ลำดับตอนที่ #21 : ตอนที่๑๖ ความจริงกับสิ่งที่ตาเห็น

“โดนของแล้วมึง”

“อะไรวะ?”

“นั่นมันคนแก่เว้ย เป็นแม่ของแม่มึงยังได้ เจ็ดสิบกว่า ผมขาวทั้งหัว หลังค่อม หนังเหี่ยว แค่จับก็เหนียวติดมือ มึงยังกล้าบอกกูว่านั่นเป็นสาวสวย มึงไม่บ้าก็โดนของ” เพื่อนสนิทชี้ไปยังหญิงชราด้วยตาเบิกกว้างพร้อมถามพนักงานอีกคน “น้องครับ เห็นผู้หญิงที่นั่งตรงนั้นไหม?”

“ยายคนนั้นเหรอครับ?”

“มึงแกล้งกู นี่คนที่มึงจ้างมาสินะ มึงคงอิจฉากูอะดิ”

“อิจฉาอะไรวะโฟม?”

“มึงเลิกแกล้งกูเหอะ น่ารำคาญว่ะ”

......................................................................................................................................................

อย่างไรก็ตาม โฟมก็อดคิดมากไม่ได้

ตอนแรกเขาก็คิดว่า เพื่อนแกล้งเพราะอิจฉาที่นงเยาว์สวยกว่าแฟนตัวเอง แต่นึกไป วันนั้นก็เจอกันโดยบังเอิญ ยากที่อีกฝ่ายจะจ้างใครมา ไหนจะการที่ใครต่อใครก็ปฏิบัติกับนงเยาว์เหมือนคนแก่ บางคนยกมือไหว้ บางคนเรียกว่ายาย แม้แต่เธอเองตอนเจอเขาครั้งแรกก็เรียกเขาเด็ก

“หรือว่า...?” ชายหนุ่มเปิดรูปในโทรศัพท์ที่แอบถ่ายนงเยาว์ มองอย่างไรก็เห็นเป็นสาวสวยโดดเด่นวัยสิบแปด ให้อย่างมากก็ไม่เกินยี่สิบ เป็นไปได้หรือที่ความจริงเธอจะเป็นหญิงชราและเขาเป็นบ้าที่เห็นเธอสวยอยู่คนเดียว “ป้าครับ ป้าช่วยดูให้ผมหน่อย แม่ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นไงครับ?”

“ยายเหรอลูก?”

ป้าขายข้าวแกงถาม ชายหนุ่มกลืนน้ำลายลงคอ

ป้าขายข้าวแกงคงไม่มีส่วนรู้เห็นกับเรื่องนงเยาว์

......................................................................................................................................................

โฟมคิดถึงนงเยาว์

เขายังสับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้น จะบอกว่าทุกคนตั้งใจแกล้งก็ไม่ได้ เพราะนั่นก็หมายความว่าป้าขายข้าวแกงต้องช่วยแกล้งเขาด้วย แปลว่าทุกคนเห็นนงเยาว์เป็นคนแก่ ยกเว้นเขา ส่วนจะเพราะเป็นบ้า โดนของ หรืออะไรก็ยังไม่แน่ใจ แต่นั่นก็ไม่ทำให้เขาคลายความรู้สึกที่มี

นงเยาว์เองก็คิดถึงโฟม

อาจฟังไม่ค่อยดีนักถ้าหญิงชราจะคิดถึงเด็กหนุ่มคราวลูกหลาน แต่นงเยาว์ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอรู้สึกผูกพันกับหนุ่มคนนั้นอย่างอธิบายยาก เธอพยายามพลิกหลังที่ปวดร้าวจากปัญหาหมอนกระดูกเพื่อนอนให้สบายขึ้น เป็นเวลาเดียวกับที่โฟมเข้ามาเดินอยู่แถวหมู่บ้าน เป็นเวลาเดียวกับที่โจรขึ้นบ้าน

“เห้ย โจร! ช่วยด้วย! ใครก็ได้ช่วยจับโจรด้วย!” ทอยที่เป็นเด็กหนุ่มวัยเลือดร้อน ตื่นมาเห็นโจรงัดประตูเข้ามาก็ร้องลั่น แต่มีหรือที่จะรับมือกับโจรถ่อยได้ สู้กันไม่กี่ทีพอเปิดผ้าปิดหน้าโจรออกก็โดนคว้ามีดขึ้นแทงเข้าที่ท้องจนล้มลง ด้านนงเยาว์ได้ยินเสียงหลานก็วิ่งลงมาแบบไม่ทันคิด

“ทอย!” นงเยาว์เห็นหลานถูกแทงก็ขวัญหาย ตั้งใจจะวิ่งออกไปร้องขอความช่วยเหลือ วิ่งได้ไม่กี่ก้าวก็สะดุดล้ม โจรหัวเราะเย้ย มันดักมาหลายวัน เห็นบ้านนี้ค่อนข่างมีฐานะ อยู่กันแค่ผู้หญิง คนแก่ เด็กหนุ่ม น่าจะจัดการง่าย ไม่ต้องเปลืองแรงหรือเสี่ยงเท่าไร ขโมยของกลับไปได้อีก

“อีแก่นี่ มึงวอนเหรอ? ร้องนี่อยากตายนักใช่ไหม?”

“อย่าทำอะไรฉันนะ ฉันกลัวแล้ว ฉันจะไม่แจ้งความ”

“กูไม่เชื่อมึงอีแก่” มันเอาไม้ฟาดเข้าที่ศีรษะของนงเยาว์ ด้านกุ๊กแม้จะเห็นเหตุการณ์แต่ก็ทราบดีว่าตัวเองไม่น่าจะสู้โจรที่ร่างใหญ่ขนาดนั้นได้ เข้าไปคงจะทำให้สถานการณ์แย่ลง หญิงสาวแอบโทรศัพท์แจ้งตำรวจแต่โทรไม่ติด เดี๋ยวนี้พวกป่วนมันเยอะ จึงเปลี่ยนเป็นโทรหาโฟมแทน

 “โฟม เกิดเรื่องใหญ่แล้ว โจรขึ้นบ้าน”

“เดี๋ยวผมรีบเข้าไป คุณรีบแจ้งตำรวจ โทรจนกว่าจะติดนะ” โฟมที่อยู่แถวนั้นรีบเข้ามาทางช่วยประตูที่โดนงัด เข้าไปเห็นโจรที่กำลังขโมยทองจนไม่มองใครทั้งนั้น ชายหนุ่มคว้ากรรไกรตัดผ้าแทงเข้ากลางหลังทันที ของแบบนี้มันตายดีกว่าเราตาย เพราะมันตายอย่างมากก็สู้คดี แต่เราตายคือหมดทุกอย่าง

 “โอ๊ย!”

โฟมไม่เหมือนพระเอกบางเรื่องที่พอแทงโจรได้ก็วิ่งหนี ปล่อยให้โจรมาแทงกลับอีกที ผลัดกันล้มยืดเยื้อไปหลายตอน ชายหนุ่มแทงจนแน่ใจว่าโจรแน่นิ่งหมดสติกับพื้น กุ๊กวิ่งออกมา ช้เข้าไปในห้องตัวสั่น โฟมตามเข้าไปเห็นเด็กหนุ่มที่โดนแทงกับนงเยาว์ที่ศีรษะแตกเลือดนอง

เขาเห็นเธอ… ในสภาพของเด็กสาวแสนสวยอยู่ครู่หนึ่ง แต่มันเป็นความงามครู่เดียว เพราะสักพัก โครงหน้านั้นก็ ‘โต’ ขึ้น ตามด้วย ‘แก่’ ขึ้น เวลาไม่กี่นาทีกลับเป็นเหมือนห้าสิบปี โฟมเห็นการเปลี่ยนแปลงของเด็กสาวสู่หญิงชรา จนกลายเป็นยายนงเยาว์แบบที่ทุกคนเห็น

 เธอเห็นเขา… ในสภาพปัจจุบันซ้อนทับกับสภาพเก่า มืออันเหี่ยวย่นยกขึ้นทีละนิด จับใบหน้าของอีกฝ่าย นึกย้อนกลับไปยังอดีตเมื่อห้าสิบกว่าปีก่อน ชายหนุ่มที่ทำให้เธอรู้จักคำว่ารัก ไปสู่การปิดหัวใจตัวเองหลังจากที่เขาจากโลกไปเมื่อหลายปีก่อน น้ำตาพลันไหลลงมา

“พี่ฟอก”

“นงเยาว์?”

......................................................................................................................................................

ห้าสิบสองปีก่อน

“นั่นไง นางนงเยาว์ พี่เขามา”

“จะมาอะไรหนักหนา หึ น่าเบื่อ น่ารำคาญ”

“ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะ เขาก็มาดี หน้าตาใช่ว่าขี้เหร่ เป็นข้าราชการ งานการมั่นคง ชอบไม่ชอบ ไม่ลองออกไปคุยกับเขาก่อน แบบนี้มันน่าเกลียด” พี่สาวของนงเยาว์ปราม แน่นอนว่าบ้านไหนลูกสาวสวยย่อมหัวกระไดไม่แห้ง แต่กับคนอื่นนงเยาว์ไม่มีท่าทีหงุดหงิดขนาดนี้

“ก็เขาแก่ พี่ก็รู้ว่าฉันไม่มีทางเอาผัวแก่ อีกหน่อยขี้เกียจพาไปโรงหมอ”

เพราะรูปลักษณ์ราวนางฟ้า นงเยาว์ก็เย่อหยิ่งเพราะถือว่าทุกคนต้องมาง้อขอความรักจากเธอ เกิดเป็นนิสัยเอาแต่ใจอย่างร้ายกาจ แม้พ่อแม่หรือพี่สาวจะห้ามอย่างไรก็ไม่ฟัง ตอนนั้นนงเยาว์มีความรักกับเด็กหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกัน แต่เขาเป็นทายาทคนรวยที่หลักลอย อาศัยที่หล่อปากหวานก็ทำให้เด็กสาวหวั่นไหวไม่ยาก

แต่ด้วยความงดงามกลับทำให้ชายผู้มีอิทธิพลหลงใหลอยากได้ไปเป็นเมีย คนที่เคยจีบนงเยาว์ก็รีบออกห่างกลัวภัย ต่างจากฟอกที่เธอแสดงออกว่าเหม็นหน้า เขากลับอาสาปกป้องเธอด้วยการเจรจากับชายคนนั้นอย่างลูกผู้ชาย พ่อแม่ของนงเยาว์จึงรีบบังคับให้ลูกสาวแต่งงานกับฟอก เพราะเกรงว่าสวยเกินไปจะมีผู้ชายมารังแกจนเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น

แม้จะแต่งงานกัน แต่ก็แยกห้องกันนอน เขาก็ไม่คิดจะใช้กำลังข่มเหงจิตใจแต่อย่างใด นงเยาว์ไม่เคยพูดจาอ่อนหวานไพเราะให้ฟัง ต่างจากฟอกที่ดูแลเธอทุกอย่าง ตื่นเช้ามาทำกับข้าวให้ก่อนไปทำงาน กลับมาก็ทำความสะอาดบ้านช่อง ซักผ้า รีดผ้า ให้เงินไปซื้อของที่อยากได้

ใครต่อใครต่างก็อิจฉาที่ฟอกได้ภรรยาสวยหยาดเยิ้ม แต่ใครจะรู้ว่าแต่งกันมาหลายปี อย่าว่าแต่กอดจูบ มือยังไม่ได้แตะ กลับเข้าบ้านนงเยาว์ก็สะบัดหน้า เดินกระแทกเท้าใส่ ฟอกทนได้เสมอจนวันที่เธอหักหน้าเขาต่อหน้าชาวบ้าน เขารอจนกลับไปถึงบ้าน โต้เถียงกันหลายคำ

ด้วยความโมโหจนไม่ยั้งคิด นงเยาว์ตะคอกลั่น

“ฉันไม่เคยขอให้พี่มารัก พี่ทนฉันไม่ได้ พี่ก็ออกไปตายที่อื่น”

ฟอกถอนหายใจ ไม่อยากวิวาทต่อ ขับรถออกจากบ้านและประสบอุบัติเหตุ นงเยาว์ไปเห็นสามีนอนเลือดอาบ ลมหายใจอ่อนแรง ตอนที่จะเสียเขาไป นงเยาว์ได้รู้ว่าเธอรักเขามาตลอด แค่เธอปากเสีย หัวแข็ง เจ้าทิฐิ เอาแต่ใจ ทำตัวไม่น่ารัก ไม่คู่ควรกับความรักที่เขามอบให้สักนิด

“นงเยาว์”

“พี่ฟอก… ฉันขอโทษ ฉันไม่น่าพูดกับพี่แบบนั้น ฉันไม่ดีเอง พี่ต้องอยู่กับฉันนะ อย่าทิ้งฉันไป ถ้าไม่มีพี่ชีวิตฉันจะอยู่ยังไง... ฉันรักพี่” นงเยาว์กอดร่างนั้น ซบหน้าลงกับแผงอก “พี่ห้ามเป็นอะไรนะ ต่อไปนี้ ฉันจะเป็นเมียที่ดี บอกรักพี่ทุกวัน ฉันจะไม่พูดอะไรที่ทำให้พี่เสียใจ”

ชายหนุ่มจับจ้องใบหน้าของสตรีที่ตนรัก ยิ้มออกมาเชื่องช้า

“พี่ไม่เสียใจ พี่ดีใจที่ได้รักเธอ จำคำพี่ไว้ ไม่ว่าพี่จะอยู่ที่ไหน ภพภูมิอะไร หรือเป็นอะไร พี่สัญญาว่า… ผู้หญิงคนเดียวที่จะอยูในหัวใจของพี่… คือเธอ” พูดจบก็หมดลมหายใจ ทั้งดวงตาที่ยังเบิกกว้างมองคนที่ตนรัก ทิ้งให้นงเยาว์ร้องไห้เหมือนคนบ้าและอยู่เหมือนคนที่ไร้วิญญาณ

แม้จะมีคนมากมาย แต่นงเยาว์ไม่คิดจะเปิดใจให้คนไหนเข้ามาอีก

หลังจากพี่สาวเสียชีวิต เธอก็รับลูกของพี่มาเลี้ยงเหมือนเป็นลูกตัวเอง เธอทำตามสัญญาเสมอ บอกรักกับกระดูกของเขาทุกวัน เช่นเดียวกับที่เขาก็ทำตามสัญญา ที่จะรักเธอคนเดียว ความรักของทั้งคู่มากจนสิ่งศักดิ์สิทธิ์ยังเห็นใจ ฟ้าดินคงไม่อยากเห็นนงเยาว์จากไปด้วยโรคชราทั้งหัวใจที่แห้งแล้ง

ฟอกกลับชาติมาเกิดใหม่อีกครั้งเป็นโฟมเพื่อตามหาและครองคู่กับนงเยาว์ตามสัญญา แต่ด้วยกว่าจะได้มาเกิดเป็นมนุษย์อีกครั้งก็ผ่านไปนานพอสมควร เขาได้เจอเธอตอนอายุสามสิบแปดปีเช่นเดียวกับที่เคยเจอในชาติก่อน เขาเจอเธอในสภาพที่งดงามเหมือนที่เขาเจอในชาติก่อน

......................................................................................................................................................

นงเยาว์กับทอยหายดี

นงเยาว์กับโฟมต่างก็สามารถระลึกชาติ

โฟมนั่งมองนงเยาว์ คิดอยู่หลายนาที แม้ดวงตาจะเห็นกายสังขารที่ชราภาพเพียงใด แต่ดวงใจกลับเห็นสาวน้อยแสนสวยที่เขารัก ชายหนุ่มทราบว่าด้วยอายุของเธอคงอยู่บนโลกได้อีกไม่กี่ปี และคงแก่ขึ้น อ่อนแอขึ้น ตามสภาพธรรมชาติ แน่นอนว่าคงไม่สามารถอยู่กินกันฉันท์สามีภรรยาได้

คนอื่นย่อมมองในแง่ร้าย แมงดาหนุ่มกับหญิงแก่ตัณหากลับ

แต่ใครหรือจะสำคัญเท่าครอบครัว เมื่อรับฟังเรื่องราว ทอยกับกุ๊กเห็นว่าโฟมไม่ใช่คนเลวร้าย และคงทำให้ช่วงบั้นปลายของหญิงชรามีรอยยิ้มแทนที่จะเป็นน้ำตา จึงยอมให้ทั้งคู่ครองรักกันตามความปรารถนา ชายหนุ่มเข้าไปนั่งใกล้ร่างอ้วนท้วม คว้ามือเหี่ยวย่นขึ้นมาประทับริมฝีปาก

แต่แล้วแสงส่องเข้ามา บางสิ่งได้เปลี่ยนไป