<ลานเรื่องสั้น, 3> - เปลือยสวาททาสพรหมจรรย์

ลำดับตอนที่ #19 : ตอนที่๑๔ คุณยายวัยใส

“กินอะไรมากันหรือยังคะ?”

คะนึงนิจเตรียมลุกขึ้นเมื่อเห็นเค้กกับกรรลองเดินกลับมาด้วยกัน

“ยัง พี่เพิ่งกลับมาจากโรงพยาบาล”

“หมอว่าอย่างไรบ้างคะ?”

“ก็ไปตรวจตามปกติ รอบนี้ปรับยาบ้าง แต่โดยรวมก็ดีขึ้น” กรรลองรายงานการไปรักษาตัวให้คะนึงนิจฟัง หลังจากโดนใส่ร้าย เขาก็เสียใจอย่างมาก การไปพบจิตแพทย์จึงเป็นทางเลือกที่ดี ไม่ใช่เรื่องน่าอายหรือแปลว่าเป็นคนบ้า เค้กกับคะนึงนิจช่วยกันกล่อมอยู่นานกว่าเขาจะยอมไป

การรักษาโรคซึมเศร้าไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอย่างที่คิด ตรงข้ามยังช่วยให้เขากลับมาต่อสู้กับสิ่งที่ต้องพบเจอได้เร็วขึ้น รวมทั้งการได้รับกำลังใจและการเอาใจใส่จากคนรอบข้าง ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนสนิทอย่างเค้ก คนที่รู้ใจเขาอย่างคะนึงนิจ หรือคนที่คอยให้ความช่วยเหลืออย่างทุกคน

แต่สำคัญกว่านั้นคือความพร้อมของตัวเอง

กรรลองอ่านคอมเมนต์ของผู้ชมด้วยความดีใจ

“งั้นก็มากินข้าวกันก่อนเถอะค่ะ แคนดี้เตรียมข้าวต้มให้ นี่คุณกิตก็มากินด้วย”

เสียงชักโครกดังออกมาจากห้องน้ำ ประกิตเสร็จธุระก็เดินออกมา มองเจ้าของห้องด้วยความตระหนก กรรลองขมวดคิ้ว จ้องชุดสีแสบตาของอีกฝ่าย ที่เสื้อฟ้ากับกางเกงแดงไม่มีความเข้ากันแม้แต่น้อย ผมถูกย้อมเป็นสีส้มย่อมไม่เข้ากันขึ้นไปอีก รองเท้าก็สีชมพู ใคร่รู้ว่าทำไมกล้าเดินออกจากบ้าน

“เอ้า นี่แคนดี้อยู่กับกิตสองคนเหรอ?”

“หึงอะดิพี่กรรลอง”

“อย่าเข้าใจผิดนะครับคุณกรรลอง แคนดี้รักคุณ ส่วนผมเป็นสุภาพบุรุษ ต่อให้จะสวยแค่ไหน ผมก็ไม่หวั่นไหว เพราะผมเป็นคนดีมีศีลธรรม เป็นพระเอกที่ยังไม่เจอนางเอกของตัวเอง ถ้าเป็นสาวโสดอย่างคุณเค้กก็ว่าไปอย่าง” ประกิตหันไปส่งสายตาให้เค้ก แต่สาวสวยก็ยักไหล่ทำท่ารำคาญ

“ฉันบอกแล้วไงคะว่าไม่ชอบผู้ชาย”

“ผมรู้ ผมก็แค่ชอบมองผู้หญิงสวย”

“ไม่มองฉันวะไอ้กิต?” นาถสุรางค์ถือฝักบัวรดน้ำเดินกลับเข้ามาจากระเบียง พูดถึงความสวยและเสน่ห์ตามแบบฉบับของสตรี จะมีคนเกินหน้านาถสุรางค์สักกี่คนกัน ดวงตาหวานเยิ้มยั่วยวน เอวเล็กอ้อนแอ้น ผมยาวสลวย ริมฝีปากสีชมพูแดงเพิ่มความสวยจัดจ้านบนใบหน้าขาวนวลได้หลายส่วน

ใครต่อใครก็ต้องลือกันว่า... สวยชนิดไม่มีใครเทียบได้

“โห นี่คือภรรยาคุณรัตตี้เหรอคะ?”

“ใช่ค่ะ”

“สวยสมคำร่ำลือจังนะคะ คนที่เคยเจอก็บอกกันทุกคน ว่าภรรยาคุณรัตตี้สวยมาก” คำพูดนั้นไม่ใช่การกล่าวเกินจริงแต่อย่างใด ทุกสายตาต่างจับจ้องมายังนาถสุรางค์ ถ้านางฟ้ามีจริงก็คงไม่ต่างจากที่พวกเขากำลังเห็น หญิงสาวยิ้มเล็กน้อย ถามด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร

“แล้วเขาพูดอะไรอีกไหมคะ?”

“ก็บอกว่า สวย เซ็กซี่ เป็นที่เกรงใจของทุกคน”

“ว่าแต่วันนี้ทำไมทุกคนมารวมตัวกันห้องผมเนี่ย? มีอะไรหรือเปล่าครับ?”

“จะมาช่วยเป็นนางเอกเรื่องนี้ให้ค่ะ”

“คุณรัตตี้ยอมเหรอ? ปกติเขาหวงภรรยามาก? คุณนาถแน่ใจนะ?” กรรลองแม้จะยินดีกับการที่ครั้งนี้จะได้ผู้หญิงที่สวยระดับนาถสุรางค์มาร่วมแสดง แต่ก็เคยได้ยินความขี้หึงอย่างร้ายกาจของปัณณรัตน์ จึงแอบเสียวสันหลังอยู่บ้างเพราะเขาตั้งใจจะเล่นเป็นพระเอกของเรื่อง

“ไม่ต้องห่วงค่ะ ฉันขออนุญาตเขาแล้ว”

“เขาจะ...”

“ฉันเตรียมเหล้าให้เขาแล้ว เขาไม่ว่าค่ะ เรื่องนี้ของคุณภูมิส่งมาใช่ไหมคะ?

......................................................................................................................................................

‘ไก่งามเพราะขน ยายงามเพราะรัก นำแสดงโดย ภรรยาของปัณณรัตน์’

“ยายครับ ยาย”

“มีอะไรเหรอทอย?”

“ได้เวลากินยาแล้วครับ ยายเป็นความดันนะครับ ถ้าไม่กินยาจะแย่” ทอยเอ่ยกับนงเยาว์พร้อมหยิบถ้วยยาให้ นงเยาว์รับยามากิน แต่สายตาว่างเปล่า บ่งบอกได้ว่าไม่ค่อยมีความสุขกับเวลาที่ผ่านไป ถ้าไม่นับผิวเหี่ยวย่นกับรูปร่างอ้วนท้วมตามวัย เค้าหน้าก็ยังบอกชัดเจนว่าตอนสาวสวยขนาดไหน 

“เป็นคนแก่นี่มันน่าเบื่อเนอะ”

“อย่าพูดอย่างนั้นสิคะแม่ คนเราได้แก่ ก็ดีกว่าไม่ได้แก่นะคะ”

ดวงตาต้อขึ้นคลอหยดน้ำตา

“แม่ ลืมไปแล้วเหรอว่ายาย...”

“หนูขอโทษค่ะแม่ หนูไม่ได้ตั้งใจ” กุ๊กผู้เป็นลูกสาวยิ้มแหย เพราะทราบดีว่าเผลอไปพูดสิ่งที่ไม่สมควร “เอางี้นะคะ เดี๋ยวหนูพาแม่ไปสวนสาธารณะ เปลี่ยนบรรยากาศบ้าง จะได้สดชื่น วันนี้ทอยไม่มีเรียนด้วย จะได้ไปหาอะไรกินกัน เนี่ย หนูเห็นในเฟซ มีร้านอาหารไทยน่ากินมาก อาหารครบสี่ภาคด้วยนะแม่”

“ไปด้วยกันนะยาย ผมหิว”

ลูกกับหลานช่วยกันอ้อน ยายนงเยาว์จึงยอมลุกขึ้น

......................................................................................................................................................

“เห้ย ไอ้โฟม เมื่อไรมึงจะมีเมียกับเขาบ้างวะ?”

“เมียบ้าอะไร แฟนกูยังไม่มี”

“มึงก็หาดิ คนอื่นนี่แต่งงานจนลูกโต อย่างมึงหาได้สบายอยู่แล้วถ้ามึงจะหา นี่เราก็สามสิบแปดกันแล้วนะเว้ย กูไม่เคยเห็นมองหญิงไหน ตลอดเวลาที่ผ่านมามึงไม่เคยถูกใจใครสักคนเหรอวะ?” เพื่อนในกลุ่มถามโฟมซึ่งครองตัวเป็นหนุ่มโสดมากว่าสามสิบแปดปีโดยไม่เคยสนใจผู้หญิงสักคน

“ไม่รู้ดิ กูรู้สึกว่า เหมือนกูกำลังรอใครบางคนอยู่”

“มึงพูดอย่างกับนิยาย”

“เออ แต่กูก็จะรอ”

โฟมพูดอย่างหนักแน่น ฟังแล้วก็เหมือนเรื่องงมงายเพ้อฝัน แต่โฟมก็เชื่อเช่นนั้น เขาไม่เคยรู้สึกอะไรกับคนที่เข้ามามากกว่าเป็นเพื่อน ความรู้สึกที่มากกว่ารักยังติดอยู่ในใจ ทำอย่างไรก็ตัดออกไม่เคยได้ ชายหนุ่มคร้านจะอธิบาย หอบกระเป๋าเดินลงจากตึก เช่นเดียวกับพนังงานหลายคน

วันนี้เงินเดือนออก

เขาอยากกินร้านอาหารดังข้างตึก

......................................................................................................................................................

“เดี๋ยวยายไปเอง ไม่ต้องห่วง”

“เดินไหวนะยาย”

“ไหวสิ”

ยายนงเยาว์วัยเจ็ดสิบ สวมชุดสีน้ำตาลอยู่บนร่างอ้วนท้วม ใบหน้าเหี่ยวไม่ได้แตะเครื่องสำอางแม้แต่นิดจึงมีริ้วรอยเต็มไปหมด ผมหงอกทั้งหัวตัดสั้นกุดเพื่อสะดวกในการทำความสะอาด เดินหาห้องน้ำเพราะมองไม่เห็น แต่ก็ไม่อยากพึ่งลูกหลานทุกครั้ง กลัวเป็นภาระน่ารำคาญ

แต่เธอเข้าห้องน้ำผิด

“น้องครับ นี่ห้องน้ำชายนะ”

“เอ้าเหรอ?”

สาวน้อยร่างเล็กด้านหน้าหันกลับมามองเขา โฟมถึงกับตะลึงแทบลืมหายใจ เมื่อได้พบกับใบหน้าสวยหวานสะกดสายตาของเด็กสาวผมยาว ที่เขาประมาณอายุเธอจากรูปร่างหน้าตากับผิวพรรณขาวผ่องอ่อนละมุนนั่น ไม่น่าจะเกินสิบแปดปีด้วยซ้ำไป ชายหนุ่มเชื่อได้โดยทันที

เธอคือผู้หญิงที่เขาเฝ้าคอย

“น้องครับ”

“น้องอะไรของแก ไอ้เด็กบ้า ไม่รู้จักผู้หลักผู้ใหญ่”

แน่นอน นงเยาว์ฉุนกึกเมื่อชายอายุสามสิบกว่า มาเรียกคนแก่เจ็บสิบอย่างเธอว่า ‘น้อง’  

“ก็น้องนี่ไงครับ พี่ชื่อโฟมนะ พี่ลืมแนะนำตัว”

“ไอ้เด็กบ้า หลบนะ ไม่งั้นฉันจะร้องให้คนมาช่วย”

“อย่านะครับน้อง พี่ไม่ได้เป็นพวกโรคจิต แต่ว่าพี่...” ชายหนุ่มมือสั่นทำอะไรไม่ถูกเมื่อเห็นสาวสวยชวนหวั่นไหวอยู่ใกล้แค่เอื้อม ใครจะเชื่อว่าหัวใจที่ไม่เคยเปิดรับผู้หญิงคนไหนจะรีบเปิดให้กับเด็กสาวที่เขาเพิ่งพบเห็น แม้คำพูดของเธอออกจะตลกไปหน่อย ที่เรียกเขาว่าเด็กก็เหอะ

ก็แหงล่ะ โฟมก็งงเป็นธรรมดาเมื่อสาวอายุไม่ถึงยี่สิบ มาเรียกชายหนุ่มสามสิบอย่างเขาว่า ‘เด็ก’

“ช่วยด้วย คนบ้า!”

พูดพลางรีบวิ่งหนี แต่ความชราย่อมมาพร้อมปัญหาหัวเข่า หญิงชราล้มลงกับพื้น

“น้อง! เจ็บไหม?”

แค่เห็นรอยช้ำบนท่อนขานวลเนียนก็พาใจหาย เด็กสาวบอบบางขนาดนี้เชียวหรือ แต่ก็พอเข้าใจอยู่เพราะร่างเล็กนั้นมีขาเรียวยาว ท่าทางเป็นลูกคุณหนูที่ไม่เคยต้องออกแรงหนัก ให้วิ่งแล้วล้มบ้างก็คงเป็นเรื่องปกติ ชายหนุ่มเห็นแล้วก็กลายเป็นอยากปกป้องถนอมเธอกว่าเดิมเสียอีก

“ปล่อยฉันนะ”

นงเยาว์ลุกขึ้นรีบเดินหนีออกไป โฟมมองแผ่นหลังนั่นด้วยหัวใจเคลิบเคลิ้ม

เขารักสาวน้อยเข้าแล้ว