คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 1 (4) - แรกพบสบตา
[ r e - u p ]
เป็นนิยายหมสัาาสำนัพิมพ์แล้วนำมารีอัปใหม่นะะ
e-book ลิ >> วใทะเลทราย
าลามัส ะวันออลา
าลามัสเป็นินแนลาทะเลทรายที่อยู่ไม่ไลาสหรัอาหรับเอมิเรส์เท่าไรนั เป็นประเทศเล็ๆ ที่มีประารไม่ถึสิบล้านน ปรอประเทศโยี ึ่มีศัิ์เป็นน้อายบิาออัสลาน าลามัสเป็นประเทศที่ึ้นื่อเรื่อประารมีวามเป็นอยู่ที่ีที่สุ นอาเป็นแหล่ผลิและส่ออน้ำมันแห่ใหม่อโล แล้วยัอุมไป้วยทรัพยารทาธรรมาิที่หลาหลาย มีสถานที่ท่อเที่ยวมามาย บ้านเมือยัมีารพันาให้เริ้าวหน้าามยุสมัย ทว่ายัรัษาวันธรรมั้เิมเอาไว้ให้อยู่ ทุหนแห่ที่รถลีมูีนันหรูแล่นผ่านึทำให้สัมผัสไ้ถึลิ่นอายออาหรับ ผสมผสานับวันธรรมะวันไ้อย่าลัว และาลามัสยัเป็นประเทศที่่อน้าเปิว้าในหลายๆ ้าน
หทัยหยาทิพย์รู้สึื่นาื่นใับสิ่ที่อยู่สอ้าทาลอเวลาที่รถแล่นผ่าน มือบอบบายึ้นเาะระแล้วมอาแป๋วราวับเ็น้อยที่เพิ่เยออมาพบปะับโลภายนอเป็นรั้แร บ้านเรือนและสิ่ปลูสร้าที่ึ้นเรียรายันนั้น่าาม มีมนร์เสน่ห์น่า้นหา ผู้นแ่าย้วยุหลาหลาย บ้า็สวมุอาบายะห์ ลุมฮิาบและแ่ายมิิ บ้า็สวมุทันสมัยเินันวัไว่ เป็นภาพสะท้อนให้เห็นถึวามหลาหลายทา้านวันธรรมและศาสนาที่สามารถอยู่ร่วมันไ้
ั้แ่วินาทีแรที่เท้าแะแผ่นินาลามัส ็ทำให้หทัยหยาทิพย์ระหนัไ้ว่าถึเวลาอารเริ่ม้นีวิใหม่แล้ว เป็นารเริ่ม้นที่รอบายถูล้อมรอบ้วยวามแปลใหม่ ทั้ผู้น ศาสนาและวันธรรมวามเป็นอยู่ในานะอว่าที่ภรรยาออัสลาน อาร์มันโ้ อัลามาล ารปรับัวให้เ้าับสภาพแวล้อมเป็นไปไ้่าย แ่ารทำหน้าที่อภรรยานี่สิทำให้เริ่มหวั่นใ
เธอะทำมันไ้ีหรือเปล่านะ…
ะที่หทัยหยาทิพย์ำลัเพลิเพลินับทุสิ่ที่ผ่านา ็มีแววาแสนอบอุ่นอ่อนโยนู่หนึ่ทอมออยู่ลอเวลา แ่ไ้เห็นรอยยิ้มสใส แววาเป็นประาย ายหนุ่ม็พึพอใมาแล้ว แ่ะพอใมาว่านี้ถ้าแมุ่ไม่หนีเาไปุอยู่ับประูรถแบบนั้น เห็นแล้วอันไม่ไ้ ั้แ่ลาเรื่อหทัยหยาทิพย์็ไม่ยอมให้เาเ้าใล้ พอมีแร็เริ่มแผฤทธิ์พยศใส่ แ่หิสาวะรู้บ้าหรือเปล่าว่าารทำแบบนั้น มันยิ่ระุ้นให้เาอยาะอยู่ใล้ิเธอมาึ้น ยิ่เธอหนี อัสลาน็ยิ่อยาไล่้อนให้เ้ามาสู่อ้อมแนแร่
“หทัย…” เสียทุ้มเรีย เรือนายสู็ยับเ้าไปหา
หทัยหยาทิพย์หันวับลับไปมอเาหน้าาื่น แววาู่หวานเบิว้า้วยวามื่นระหน ใเ้นแร ยับถอยหลัิประูรถมาึ้นว่าเิมนแทบะสิเ้าไปในนั้นอยู่แล้ว เมื่ออัสลาน่อยๆ ยับเ้ามาหา ทั้แววาอเายัูไม่น่าไว้ใเลยสันิ วาลมโเฝ้ามอเานิ่อย่าระมัระวััว ะในั้นเ้นระรัวแรมาึ้นเรื่อยๆ พวแ้มร้อนผ่าวเมื่อสัมผัสไ้ว่าเป้าอสายามนั้นอยู่ที่ใ…
ริมฝีปาอเธอนั่นเอ!
“ะลัวทำไม ถึยัไวันหนึ่ัน็้อทำมาว่าูบอยู่ี ้อมอยู่ใล้ิันเอาไว้่อนสิ ถึเวลาริะไ้ไม่ื่นเ้น”
อัสลานละสายาาริมฝีปาสีหวานน่าปรารถนาั่วราว แล้วสบประสานวหวานึ้ที่ำลัายแววอวามื่นลัว
“ุอัสลาน! อย่าเ้ามานะะ!”
ปรามเสียหลพร้อมมอ้อนาุ่นับวามิที่มีแ่นหื่นๆ อย่าอัสลานเท่านั้นระมัที่ิไ้ นอะไร็ไม่รู้ เอารัเอาเปรียบเธอทุารระทำและำพูเลย
“เธอิว่าเราะเป็นผัวเมียที่นอนับมือันเยๆ อย่านั้นเหรอ”
ใบหน้ามทรเสน่ห์ายแววรุ้มริ่ม ริมฝีปาที่ถูล้อมรอบ้วยไรเราเ้มยยิ้มล้ายำลัเยาะเย้ยให้ับวามิแบบเ็ๆ อว่าที่ภรรยาัวน้อย แน่นอนว่าหาเป็นภรรยาอเาทานิินัยแล้ว็ย่อม้อเป็นทาพฤินัย้วยเ่นัน
“้อนอนฝันเอานะ ว่าที่ภรรยา”
บำพูนั้นร่าอรรอหทัยหยาทิพย์็ถูยลอยหวือึ้นมานั่บนัแร่อย่ารวเร็วและ่ายาย พร้อมับถูพันธนาารเอาไว้้วยลำแนแ็แร อัสลานอมยิ้มเมื่อเห็นสีหน้าื่นระหนอนบนั แล้ววินาที่อมาเธอ็ใ้แรที่มีน้อยนิพยศใส่เา แ่ายหนุ่มหาไ้สะท้านสะเทือน ยัโอบอแม่เนื้อนุ่มในอ้อมแนนิ่ ปล่อยให้ิ้นไปอย่านั้น ถ้าเหนื่อยเี๋ยวหยุไปเอ
“ูสิ พระอาทิย์ใล้ะินแล้ว”
หลัาปล่อยให้หทัยหยาทิพย์พยายามิ้นรนออาอ้อมแนแร่อยู่หลายนาที นอนนี้นั่หน้าอนาแทบิอ อัสลาน็วนุยพร้อมับพยัพเยิออไปนอระรถ ราวับำลัใ้สิ่ที่น่าสนใหลอล่อให้เ็น้อยอมื้อยอมนั่อยู่นิ่ๆ วะวันลมโำลัะลาลับเส้นอบฟ้า้วยาร่อยๆ ่อนัวลสู่้านหลัสันทรายที่มอเห็นอยู่ไลลิบา ะรถันหรูับเลื่อนออาเมือให่มุ่หน้าไปยัฤหาสน์อัลามาลที่อยู่นอเมือ้วยวามเร็วที่
“สวยัเลย่ะ”
วาู่ามมอามแล้วระบายยิ้มอ่อนหวาน ทว่ารอยยิ้มนั้น็ทำเอานมอแทบใละลาย วาเป็นประายสุใสในยามมอพระอาทิย์สีส้มวโ่อยๆ โบมือลาท่ามลาท้อฟ้าสีสวย เมือท่ามลาทะเลทรายแห่นี้่าเ็มไป้วยมนร์เสน่ห์ริๆ ไม่เว้นแม้แ่เ้าออ้อมแนอุ่นที่ทำให้เธอใเ้นแรและแ้มแทุราที่อยู่ใล้
“ถ้าสวยเี๋ยวะพาไปูทุวัน”
ว่าอย่าเอาใพร้อมทั้หาเศษหาเลย้วยารแนบุมพิับ้นแนเนียนนุ่ม สูมวามหอมรุ่นเ้าปอฟอให่ ลิ่นหอมนี้มแล้ว่าื่นใเหลือเิน
ให้ายเถอะ! อัสลานไม่เยปรารถนาในัวผู้หินไหนเท่าหทัยหยาทิพย์มา่อนเลย อยาอ อยาูบ อยาลอเลียับนัวนุ่มลอเวลา ทั้อยาถนอมทั้อยารอบรอในเวลาเียวัน
“พระอาทิย์ินที่นี่สวยมาเลยนะ” แ่ไม่สวยเท่านในอ้อมแนเาหรอ
“พูเอาใเพื่อหวัอยาไ้อะไรหรือเปล่าะ”
ถามเสียุ่นพลาเอียอมออย่าั้แ่ แม้ไม่เยใล้ิายใ แ่หทัยหยาทิพย์็ไม่ไ้ไร้เียสานมอไม่ออว่าอนนี้อัสลานำลั้อารอะไร ายหนุ่มหวัอยาะรอบรอเรือนายอเธอเร็วๆ สินะ แววาอเามันฟ้อัเนนานั้น
“ถ้าบอว่าใ่แล้วะให้หรือเปล่า”
อัสลานถามลับ้วยท่าทีผ่อนลาย ในที่สุสาวน้อย็อ่านวาม้อารอเาออแล้วสินะ ว่าำลัปรารถนาในัวเธอมาเพียใ ายหนุ่มเป็นนัธุริ เมื่อลทุนทำอะไรไป็หวัผลำไร เอาอเอาใว่าที่ภรรยา็หวัะไ้หัวใอเธอมารอบรอเร็วๆ
“ถ้าหทัยบอว่าไม่ แล้วุะึันอยาะไ้หรือเปล่าะ”
เธอมอเาาแป๋วในยามรออยำอบ รู้ีว่าหาเ้าีวิอย่าอัสลานิะทำมาว่านี้ หทัยหยาทิพย์็ไม่มีสิทธิ์่อ้านัืน เาสามารถทำโยที่ไม่้อถามถึวามยินยอมพร้อมใอเธอ็ยัไ้ แ่ในเมื่อายหนุ่มไ้พูออมาแล้วว่าะไม่ทำหาเธอไม่เ็มใ หทัยหยาทิพย์็หวัให้เาเป็นสุภาพบุรุษ รัษาำพูอัวเอ
“ใ่ ถึเธอะบอว่าไม่แ่ัน็ะปล้ำเอา”
หทัยหยาทิพย์ถลึาใส่ในทันทีับำพูแสนรไปรมา มือบอบบาีเ้าที่้นแนำยำเบาๆ ้วยวามหมั่นไส้เหลือทน ผู้ายนนี้่าื่อร่อวาม้อารอัวเอราวับไม้บรรทั
ร…นน่าลัว
ายหนุ่มหัวเราะในลำอเบาๆ เมื่อไ้หยอเย้านอ่อนหวานให้มีน้ำโห ารที่หทัยหยาทิพย์แสอารม์และวามรู้สึอย่าเป็นธรรมาิ ไม่มาไม่น้อยนเินไป ทำให้เธอเป็นผู้หิที่มีเสน่ห์วนมอมายิ่ึ้น และอย่าน้อย็ทำให้เาไม่้อทนเห็นแววาเศร้าๆ ให้ใปวหนึบ…
“ุไม่ไ้ิะทำอย่าที่พูริๆ ใ่ไหมะ”
ัเริ่มะหวั่นใ ็เาอบมอเธอ้วยแววาเหมือนะลืนินไปทั้ัวนานั้น
“อยาให้ทำไหมล่ะ”
หิสาวส่ายหน้าหวือปิเสธนเส้นผมหอมรุ่นระาย ส่ลิ่นหอมฟุ้นอัสลานอสูมลิ่นไม่ไ้
“ันรอไ้เสมอ หทัยหยาทิพย์”
ริมฝีปาไ้รูปลี่ยิ้มใส่าู่หวาน ทำเอาหทัยหยาทิพย์อายม้วนนทำัวไม่ถู วามร้อนพวยพุ่ึ้นสู่สอแ้มเนียนนร้อนผ่าวในยามเาใ้้อนิ้วเลี่ยไล้เบาๆ ้วยารระทำที่เ็มไป้วยวามถนอม ทว่าสัมผัสแผ่วเบานั้น่าไม่่าาระแสไฟอ่อนๆ ที่แผ่ลามเ้ามาในาย แล้วลมหายใสาว็้อสะุเมื่อใบหน้ามล้ามเลื่อนเ้ามาใล้นใ้ลมหายใร่วมัน หทัยหยาทิพย์ผะไป้านหลัแ่ศีรษะไ้รูปลับถูมือหนารึเอาไว้มั่น วาลมโไหวระริไปมา้วยวามระหน เพราะรอยยิ้มมุมปาอเานั้น่าเ้าเล่ห์ร้ายาเหลือเิน
“แ่ะให้รอเยๆ นถึวันแ่านไม่ไ้หรอนะ”
“หทัย้ำหมพอี่ะ”
“้ำเพราะันไม่เป็นไรหรอน่า”
อัสลานมอสบาู่าม้วยแววาแพรวพราว หาไม่ไ้แะ้อแม้แ่ปลาย้อยมีหวัเา้อลั่แน่ๆ เพราะอนนี้เริ่มเสพิารอยู่ใล้ๆ แม่เนื้อนุ่มเสียแล้ว และายหนุ่มมั่นใเหลือเินว่ามันไม่ใ่ารลุ่มหลเพียั่วราว
“นเอาแ่ใ”
หทัยหยาทิพย์ย่นมูใส่ทั้ที่แ้มใสนั้นแปลั่เป็นลูมะเือเทศสุ
“ัน็เอาแ่ใับเธอนเียวเท่านั้นละ ว่าที่ภรรยา”
นฟัแ้มร้อนั เา่าอบย้ำับำว่า ‘ว่าที่ภรรยา’ เหลือเิน มันทำให้หทัยหยาทิพย์อายม้วนทุราที่ไ้ยิน แล้วที่ายหนุ่มพูแบบนั้น็หมายวามว่าเธอะ้อยอมให้เาเยมอมมไปเรื่อยๆ นว่าะแ่านสินะ นอะไรอบเอารัเอาเปรียบะมัเลย ิอย่าอ่อนออ่อนใ ใบหน้าอ้ำ มอ้อนนอมเผ็าร้วยวามรู้สึหมั่นไส้ หิสาวไม่ินับารถูรุรานอย่าถึเนื้อถึัวอย่าวาบหวามออัสลาน แ่นั่อยู่บนหน้าาแล้วถูโอบอไว้ในอ้อมแนอุ่น ใวน้อย็เ้นไม่เป็นส่ำเอาเสียเลย
*****
มีวามิเห็นยัไ ฝาอมเมน์ให้ำลัใัน้วยนะะ
อบุสำหรับาริาม่ะ / อัยย์าา
ความคิดเห็น