{ Ghost set } BABY GHOST ❤ จะ 'รักหรือหลอก' ช่วยบอกที.

ตอนที่ 3 : BABY ❤ {02} เห็นพ่อหนูมั้ย. (100%)

2

เห็นพ่อหนูมั้ย?

 

Genius University 09.34 น.

            ฉันลากคอเพื่อนปูนให้เดินกลับไปหาณิชาด้วยกันเพื่อจะให้มันไปขอโทษน้องตังค์อีกรอบที่ไปซัดเพื่อนน้องเขาซะจนเลือดกลบปาก แล้วก็จะไปดูสถานการณ์คู่นั้นด้วยว่าตอนนี้ตีกันตายไปแล้วหรือยัง

            แต่เหมือนจะผิดคาด เพราะทันทีที่เดินไปถึงโต๊ะหินอ่อนหน้าคณะที่เกิดเหตุเมื่อเช้า ก็เจอสองหน่อนั่งคุยกันนิ่งๆผิดวิสัยคนใจร้อนอย่างไอ้ณิชาสุดๆ

“ไงมึง ดีกันยัง?” ณิชาทำเพียงส่ายหน้าฟึบฟับพลางทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อยู่รอมร่อ ผิดกับอีกคนที่เอาแต่นั่งปั้นหน้ายักษ์จนดูน่ากลัว

อ๋อ เพราะตังค์ตังค์โกรธจริงจังแบบนี้ใช่มะ ยัยณิชาถึงไม่กล้าแผลงฤทธิ์ -_-

“ไม่อยากดีด้วยเลยอ่ะพี่แค เพื่อนพี่งี่เง่าอ่ะ” ตังค์ตังค์ว่าเสียงขุ่นแต่ก็ลอบมองหน้าเพื่อนฉันอยู่บ่อยๆ เหมือนกับคนที่อยากโกรธแต่ก็โกรธไม่ลงงั้นอ่ะ

“ไอ้ตังค์”

“ไอ้ณิชา” เจ้าของชื่อที่เผลอทำหน้าดุเมื่อกี้เปลี่ยนเป็นหงอลงอีกครั้งพอโดนฉันดุ“โดนน้องโกรธแล้วยังไม่เข็ดหรือไง? พูดกับน้องดีๆ ค่อยๆคุยกันดิวะ”

“ก็มันลืมนี่หว่า”ณิชาว่าพลางขยับเข้าไปนั่งใกล้ๆเพื่อจะง้อแฟนตัวเองได้ถนัดขึ้น

“ถอยไปเลย”

“ไม่เอาแบบนี้ดิตังค์ ก็ขอโทษแล้วไง”ณิชาเขย่าแขนคนน้องไปมาจนอีกคนต้องหันมาจ้องหน้านิ่งๆเหมือนกับกำลังพิจารณาอะไรอยู่ “ขอโทษอีกทีก็ได้เนี่ย พี่ขอโทษ”

“…”

“ดีกันนะๆๆ”

“อือ ครั้งนี้ผมยอมก็ได้ แล้วก็เลิกใจร้อนได้แล้วนะ มีอะไรก็ฟังผมบ้าง”

“รู้แล้ว”

“เดี๋ยวไอ้อันมาก็ไปขอโทษมันด้วย”ณิชาพยักหน้าหงึกๆพลางก้มหน้าซบไหล่น้องตังค์ราวกับกำลังเร่งทำคะแนนชดเชยความผิด แต่ชื่อของอีกคนในประโยคกลับทำให้เพื่อนอีกคนของฉันดีดตัวพุ่งเข้าไปถามถึงอย่างไว

“เออตังค์ เพื่อนมึงที่ชื่ออันดานี่เป็นผู้ชายจริงๆหรอวะ?”

“ทำไมถามงี้อ่ะพี่?”

“เปล่า กูแค่คิดว่าเขาเหมือนผู้หญิงมากกว่าอ่ะ”

“อ๋อ มันเป็นผู้ชายจริงพี่ แต่หน้ามันหวานไปหน่อย มีคนเข้าใจผิดหลายคนแล้ว แต่พี่เป็นคนแรกเลยนะพี่ปูน ที่เข้าใจผิดจนไปต่อยมันจนปากแตกอ่ะ” ตังค์หัวเราะร่าเพราะเพิ่งเคยเห็นหน้าเหวอๆของพี่ว้ากที่ใครก็ว่าโคตรโหดอย่างไอ้ปูน

“ก็กูไม่รู้อ่ะ”

“ไม่เป็นไรพี่ กลุ่มผมก็มีกันแค่สามคนนี่แหละ มีผม อันแล้วก็ไอ้แอล” พอพูดกับปูนเสร็จตังค์ก็หันไปพูดประโยคท้ายๆกับคนข้างๆ “แล้วก็ไม่ต้องคิดว่าผมจะไปชอบไอ้อันนะพี่ณิชา ผมไม่ได้ชอบผู้ชาย และที่สำคัญอันดามันมีคนที่ชอบอยู่แล้ว”

“อ่าว” จู่ๆไอ้ปูนก็อุทานออกมาเหมือนกับเสียดายอะไรสักอย่าง ก่อนจะทำหน้าเหี่ยวจนฉันแอบสงสัยไม่ได้ “ใครวะ?”

“บอกไม่ได้ว่ะพี่ ไอ้อันมันขอไว้ว่าไม่ให้บอกใคร นี่ขนาดไอ้แอลมันก็ยังไม่รู้เลยนะ”

“ขี้งก!” ปูนว่า

“เออตังค์ตังค์ พี่ถามไรหน่อยดิ” พอได้ยินชื่อไอ้ตี๋นั่นเลยทำให้ฉันนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

“ว่าไงพี่แค?”

“เพื่อนตังค์คนที่ชื่อแอลนี่...เขาชอบผู้ชายหรือเปล่าอ่ะ?”

“ผมชอบผู้หญิงครับ” เสียงทุ้มของผู้มาใหม่ดังไล่หลังจนเผลอนั่งตัวเกร็งเพราะพอจะเดาออกว่านั่นเสียงใคร...

“แอล!” เจ้าของชื่อเดินมานั่งที่ม้านั่งข้างๆฉันตามด้วยอันดา
“เป็นไงมั่งวะอันดา เจ็บมั้ย?”ตังค์ตังค์ถาม

“เจ็บดิวะ ไม่รู้นั่นหมัดหรือตีน” อันดาว่าพลางแอบชำเลืองตามองไปที่ตัวต้นเหตุที่พอเห็นน้องมองมาเจ้าตัวก็สะดุ้งเฮือก

“ขอโทษครับ” เป็นรอบที่ล้านของวันนี้ที่ฉันเห็นไอ้ปูนมันหงอขนาดนี้

“กองไว้ตรงนั้นแหละ”

“เอ้า สรุปมึงจะเอาไงแน่อันดา ตอนพี่เขาไม่ขอโทษก็ว่าเขา แต่พอเขาขอโทษก็เสือกไม่รับ” แอลว่า

“ยุ่ง!” อันดากระแทกเสียงใส่เพื่อนตัวเองก่อนจะลุกแล้วเดินขึ้นตึกเรียนไป

“โดนเกลียดซะแล้วกู” ปูนบ่น ฉันเลยแอบเหน็บมันไปเบาๆ

“ก็สมควร”

“ซ้ำเติมเก่ง”

“พ่อ!” จู่ๆเงาดำเล็กๆก็ปรากฏตัวขึ้นบนโต๊ะที่พวกฉันนั่งอยู่ ฉันเลยเผลอสะดุ้งตัวแรงจนไอ้ปูนกับแอลที่นั่งข้างๆพากันหันขวับมามองหน้าฉันอย่างงงๆ

ใจหายใจคว่ำหมดไอ้เด็กนี่!

“เป็นอะไรวะแค?”

“เปล่า ไม่มีไร” ฉันที่กำลังพยายามเรียกสติตัวเองกลับมาพลางนั่งมองการกระทำของเด็กผีที่เดี๋ยวก็เรียกไอ้น้องแอลว่าพ่อบ้าง เรียกฉันว่าป้าบ้างไปพลาง

“ป้า คนนี้พ่อหนู”

“…”

“พ่อค้าบบบ พ่อออ”

“…”

“ป้า ทำไมพ่อไม่คุยกับหนู”

“…”

“ป้า พ่อไม่เห็นหนูหรอ? ทำไมพ่อไม่เห็นหนู”

“…”

“พ่อไม่เห็นหนูเพราะตาพ่อเล็กหรอครับป้า?”

“…”

“ป้าครับป้าาาา”

“…”

และอีกสารพัดป้า...ที่ถูกพ่นออกมาจากปากเจ้าก้อนร่างโปร่งใสตรงหน้าฉันจนนับไม่ถ้วน

"แค"

 "..."

“ไอ้แค!”

“หะ!?”

“เป็นไรวะ? นั่งจ้องโต๊ะแล้วทำหน้าโหดอยู่ได้”

“อะ เออ ไม่มีไรหรอก แล้วนี่ไม่มีรงมีเรียนกันหรอวะ มานั่งมองหน้ากันอยู่ได้” ฉันพูดรวมๆแต่ก็แอบพาดพิงถึงคนข้างๆที่นอกจากจะไม่ตามเพื่อนไปแล้วยังเอาแต่นั่งมองหน้าฉันตาไม่กระพริบอีก

“เออเรามีเรียนกันมั้ยวะแอล? กูลืมเลย”

“มีดิ” แอลตอบตังค์ตังค์แต่ก็ยังเอาแต่นั่งมองหน้าฉันไม่เลิก

“งั้นผมไปเรียนก่อนนะพี่ณิชา ไปนะครับพี่ๆ”

“เออไปไหนก็ไป” ไอ้ปูนตอบปัดๆก่อนจะโบกมือไล่ตามสไตล์มัน

“ไปไอ้แอล โทรตามไอ้อันไปเรียนด้วย หายหัวไปไหนแล้วก็ไม่รู้”

“เออๆ”

“…”

“แล้วเจอกันนะครับ พี่แครอท ;)” ไอ้เด็กแอลว่าพลางส่งยิ้มหวานให้ ฉันเลยกรอกตาส่งกลับไปก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าฉันยังไม่ได้คืนของให้ไอ้ตี๋นี่

“เดี๋ยวแอล!”

“ครับ?”

“เอาคืนไป” ฉันยื่นตุ๊กตาหมีที่ขอเขามาเมื่อกี้คืนให้เจ้าของเพราะถึงจะเก็บไว้ ไอ้ผีเด็กนั่นก็เล่นไม่ได้อยู่ดี เลยไม่รู้จะเก็บไว้ทำไม

“ไม่เป็นไร พี่เก็บไว้เถอะ ผมให้” ไอ้เด็กแอลยิ้มให้ฉันอีกครั้งก่อนจะหันหลังกลับแล้วเดินกอดคอตังค์ตังค์ขึ้นห้องเรียนไปด้วยกัน “ให้แล้วก็ดูแลดีๆนะครับ”

จ้า

ยิ้มเก่ง

จะยิ้มบ้ายิ้มบออะไรนักหนา เดี๋ยวปั๊ดเอานิ้วจิ้มให้ลักยิ้มแตกเลยนี่!

"ป้า พ่อหนูไปไหน? หนูไปกับพ่อไม่ได้"

"..."

"พ่อหนูล่ะป้าา? พ่อหนูอยู่ไหน?"

"..."

"ป้า เห็นพ่อหนูมั้ย?"

"..."

"หนูจะไปหาพ่อ พาหนูไปหาพ่อหน่อย"

"..."

"หนูอยากไปหาพ่อ"

"..."

"ป้า!"

โว้ยยยยยยยย! นี่ก็อีกคน ชีวิตฉันทำไมมันวุ่นวายแต่กับเรื่องของเด็กนักวะ!

ไม่มีใครรู้หรือไงว่าไอ้แครอทเกลียดเด็ก!!

#แอล : ดูแลดีๆนะครับ

.

.

.


        

(c) 

Chess theme