คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #50 : บทที่ 50 รายได้ระหว่างทาง
บทที่ 50 รายไ้ระหว่าทา
“รรรรรรรรร...”
เสียำรามในลำอัาเรไทเอร์สามัวที่้านหน้าอพวเรา
ผมมอไปที่พวมันพร้อมับยับมือับที่าบ
“ุโระัฝั่้าย
ุมะฝั่วา ไนท์ไทเอร์ับเฟย์้านหลั ส่วนุอาเรีย...ฝาสนับสนุนทุน้วยนะรับ”
ผมพูออไป ่อนะัาบออาฝัพร้อมับพุ่ัวลารถม้า…
เป้าหมายอผมือเรไทเอร์สามัวึ่ำลัว้าบวนรถม้าอพวเรา
ผลาารึาานะออาฝั
เปลวไฟสีแ็ลุไหม้บนัวาบทันใ เปลวไฟที่ว่ายัลามถึไหล่อผม แ่เพราะมีพรสวรร์สายเลือมัรไฟับเพราะเปลวไฟนี้เิาาบึ่รอบรอ
ไฟที่ำลัลุไหม้อยู่เลยไม่เป็นอันราย่อัว
...ฟึบ...ฟึบ...
เสียเท้าอผมะวิ่ไปับพื้นถนน ส่วนา็มอไปที่เรไทเอร์ทั้สามัว
“ัวให่แบบนี้
ะฟันยัไ็ไม่พลา” พูออไป ่อนะับฟันาานะไปับอาาศ!!!
…หวืบ...หวืบ!!! เิเป็นลื่นลมสีแสึ่มีเปลวไฟลุไหม้สามลื่นพุ่ออไป
ลื่นาบทั้สามพุ่ไป้วยเร็ว
โยเป้าหมายและุปะทะือร่าอเรไทเอร์ทั้สามัว!
แ่พวมันลับทำสิ่ที่เหลือเื่อ!!!
“รรรรรรรรรรรร!!!”
หนึ่ในสามเรไทเอร์ำรามออมา ่อนที่พวมันทุัวะระโแยันออไปเพื่อหลบลื่นาบที่พุ่เ้าหา
“านเ้าสิแบบนี้”
พูออไปพร้อมับหยุวิ่ เพราะอนนี้พวมันทั้สามัวอยู่ห่าออไปแ่สามเมร
“รรรรรรรรรร...”
เสียู่ัออาพวมันทั้สามัว ะที่วาสีเหลืออำพันำลั้อมา
“เอายัไี...”
ะที่ผมลัเลอยู่ว่าวรทำยัไับพวมัน เสียแหวอาาศ็ัึ้นา้านหลั!!!
…หวิวว...
เป็นเสียแหวอาาศอลูธนูสีทอส ่อนที่หนึ่ในเรไทเอร์ะถูเาะเ้าที่ะโหลศีรษะ!!!
…ปึ!!!...
เสียหนัแน่นัึ้นเมื่อลูธนูสีทอทะลวเ้าไปในะโหลอหนึ่ในเรไทเอร์
และส่ให้มันายในารโมีเียว!!!
“ยอไปเลยรับุอาเรีย”
ผมพูออไปโยที่ยัมอไปที่เรไทเอร์ทั้สอัว มือ็เริ่มยับาบไปมา ่อนะฟันาานะออไปบนอาาศอย่ารวเร็ว
ผมฟันลื่นลมออไป
พร้อมับทำารหน่วลื่นที่ฟันไว้บนอาาศ ในะที่เรไทเอร์ทั้สอัวมอมา้วยวามุน
“รู้อยู่แล้ว...ถ้าฟันออไปร
ๆ พวแ้อหลบไ้แน่ ๆ” ผมพูพร้อมับิรูปแบบอลื่นที่ะส่ออไป
าระส่ลื่นออไปแล้วให้พวมันหลบไม่ไ้นะมีอยู่
แ่้อะัหวะให้ี!
“ไป!” ผมะโนเสียัพร้อมับส่ลื่นลมออไปสอลื่น
าลื่นลมทั้หมที่สร้าึ้นมาสี่ลื่น้วยัน
...ฟึบ!!!... เสียเท้าอเรไทเอร์ทั้สอัวที่ระโหลบลื่นลมึ่ผมส่ออไป
“ไป!!!”
แล้วผม็ส่ลื่นลมอีสอสายที่เหลืออยู่ออไปในัหวะที่เรไทเอร์ทั้สอัวระโหลบลื่นลมุแร
“รรรรร...”
พวมันสอัวำรามเสีย่ำออมาในัหวะเียวันับลื่นลมสีแัผ่านลำัวอพวมันไป
ว...ว!!! เสียาร่าอเป้าหมายทั้สอที่าออาัน
พร้อม ๆ ับาร์อพวมันที่หล่นลบนพื้น
“เรียบร้อยแล้วสินะ”
ผมพูพร้อมับมอไปที่ร่าอพวมัน
พอแน่ใว่าพวมันายแล้ว
็มอไปทาฝั่อทุน…
“ายเมี๊ยว!” ุโระัส่เสียออมา
พร้อมับมีึ่ทำาแร่เินที่บินไปปัเ้าลาหน้าผาอเรไทเอร์อย่าแม่นยำ
ูเหมือนมันไม่ิว่าศัรูที่มีนาัวเล็ว่าะส่อาวุธพุ่เ้าหามันร
ๆ บวับมีลูธนูสีทออยยิสัารวิ่อมันเอาไว้ มีอุโระัเลยพุ่เ้าหาหน้าผาอมันไ้โย่าย
“ายแล้วหรอเมี๊ยว?”
ุโระัพูึ้น้วยวามสสัย
่อนที่เธอะวบุมให้มีเินพุ่ออาหน้าผาอเรไทเอร์ แล้ววบุมให้มีพุ่เ้าแทร่าายส่วนอื่น
ๆ อมัน
แ่เรไทเอร์็ไม่มีารอบสนอลับมา
พร้อมับาร์ที่ร่วออาัว
“เมี๊ยว
ายริ ๆ แล้วสินะ” ุโระัพู ่อนที่เธอะมอมาทาผม
“ุโระัารเรียบร้อยแล้วเมี๊ยว”
เธอพูออมา
ผมพยัหน้าลับให้เธอ
่อนะมอไปยัอีฝั่
ุมะในร่าออัศวินหมีสูสามเมรำลััหอเ้าหาเรไทเอร์!!!
…ปึ!!!... ทั้วามแม่นยำและวามรุนแรนิที่ทุนภายในลุ่มเทียบไม่ิ!!!
หอเินที่พุ่เ้าหาส่วนศีรษะอเรไทเอร์ไ้ทำลายสมออมันในทันใ
ัวหอยัไม่หยุอยู่แ่นั้น หอยัพุ่ทะลุออไปยัหลัศีรษะอเป้าหมาย ่อนะพุ่ไปปะทะับ้นไม้และทะลวผ่านลำ้นไป
หอเินทะลวผ่านลำ้นอ้นไม้ไปไม่่ำว่าสิบ้น
่อนที่หอะปั้าอยู่แบบนั้น!!!
“ุุุ”
เสียหัวเราะัาปาอุมะ ่อนที่มันะหันมามอที่ผม
“เรียบร้อยแล้วุ”
ุมะรายานผลาร่อสู้อมัน
ผมพยัหน้าใหุ้มะ
่อนะมอไปที่้านหลัสุอบวนเินทา
็เห็นภาพาร่อสู้อผู้ิามในพันธสัาทั้สอที่ำลั่อสู้ับเรไทเอร์หนึ่ัว
“รรรรรรร!!!” เสียำรามาไนท์ไทเอร์
ะที่มัน้อาับเรไทเอร์
“...”
ฝ่ายเฟย์ไม่ไ้ร้อหรือส่เสียออมา เธอบินเ้าไปหาเรไทเอร์้วยวามรวเร็วโยมีรเล็บที่แหลมมเล็ไปที่ลำออเป้าหมาย
“รรรรรรรรรรรรรรรรรร!!!” เสียำราม้วยวามไม่พอใัาเรไทเอร์
หลัาที่มันรู้สึไ้ถึารู่โมึ่ำลัพุ่เ้าหาาบนฟ้า
มันมอึ้นไปที่บนฟ้า็เห็นนระอยัษ์ารเล็บและบินโบลมาที่มัน้วยวามรวเร็ว
มันิะระโหลบไป
แ่็พบับศัรูที่สร้าปัหาและุร่าอมันเอาไว้
“รรรรรรรรรรรร!!!”
ไนท์ไทเอร์ึ่มีนาัวหเมรใ้ปาับไปที่ปาอเรไทเอร์และึร่าที่ำลัะระโหลบเอาไว้!!!
…ึบบบบบบบ!!!...
เสียรเล็บอเฟย์ที่แทเ้าไปในลำออเรไทเอร์อย่าแม่นยำ
และไม่หยุอยู่แ่นั้น!
เฟย์ที่โมีรั้แรสำเร็ึ่เป็นผลมาาวาม่วยเหลืออไนท์ไทเอร์ยัไม่สามารถสัหารเรไทเอร์ไ้
เธอึถอนรเล็บลับออไป
่อนะารเล็บออแล้วฝัรเล็บเ้าไปที่ะโหลศีรษะอเป้าหมาย!!!
“เอ่!!!” เสียร้อัึ้นาเรไทเอร์
่อนที่ร่าอมันะทรุลไปับพื้นอย่าไร้เรี่ยวแร พร้อม ๆ
ับาร์สีฟ้าสที่หล่นออมาาัวอมัน…
“ไม่เห็นะเท่าไหร่เลยนิ”
ไนท์ไทเอร์เปิปาพู หลัาที่มันใ้เท้าเหยียบไปที่ลำออเรไทเอร์
..พึบ..พึบ..
เสียเฟย์ในร่านอระอระพือปี ่อนที่ร่าอเธอะ่อย ๆ
หลับมาเป็นนระอัวเล็แล้วบินไปเาะอยู่บนหัวอไนท์ไทเอร์ยัษ์
“ถ้าไม่ใ่เพราะเ้าับมันเอาไว้
เรา็ลมือลำบา” เฟย์ในร่านระอพู
“แน่นอน
เ้าิว่า้าเป็นใรล่ะ” ไนท์ไทเอร์พูอย่าถือี ่อนที่ัวมันะ่อย ๆ หล…
..
.
ในที่สุไนท์ไทเอร์็อยู่ในร่าอลูไนท์ไทเอร์
โยบนหัวมีลูนระอนสีน้ำาลอ่อนเาะอยู่
เป็นภาพที่เห็นแล้วไม่รู้ะหัวเราะหรือร้อไห้ี
เพราะเ้าไนท์ไทเอร์ิ๋วำลัเิอเล็ ๆ อมันึ้นมา ะที่ลูนระอึ่เาะอยู่บนหัวอมันำลัมอมาที่ผม
“หืม...”
ผมเ้นเสียไปทาาร์ฟีนิ์
“เรียบร้อยแล้ว”
เธอเปิปาพูออมา และนั่นทำให้ไนท์ไทเอร์มอมาทาผม
“้าัารับเ้าเสือยัษ์นั่นเรียบร้อยแล้วเ้านาย
ถึะไม่อยาพูอะไรมา แ่เพราะ้าับนาร่วมมือันเลยสามารถัารับศัรูไ้”
เ้าเสือำพู ะที่ยัเิออยู่
ูท่าะิว่าัวเอเ่แบบสุ
ๆ ไปเลยอยู่สินะ แ่เอาเถอะ
ผมพยัหน้าให้ับพวไนท์ไทเอร์ไป
“ทุนรวสอบ้วยว่าพวเรไทเอร์ทิ้อะไรไว้ให้พวเราบ้า
ยัไะบวนอพวเรา็ไ้หยุอยู่ับที่แล้ว” ผมพูออไป
“หวัว่าพวุิะหยุรอพวเราเ็บอาพวเรไทเอร์่อนนะรับ...”
“เี๋ยว่อนรับ!!!” ทันใิรวมไปถึพ่อ้าอีสอน่า็ะโนึ้นั
พร้อมับร่าอทั้สามที่วิ่เ้ามาหา
“มีอะไรหรอรับ?” ผมพูะมอพวเา ึ่่า็วิ่เ้ามาและหยุยืนอยู่้านหน้าพร้อมับหอบหายใถี่
“เอ่อ...พวิ้นส่วนอ้าวป่ามีราาไม่น้อยเลย”
ิเป็นนที่พูออมา
“แล้ว?”
“เอ่อ...พวเรา้อารที่ะเสนอื้อิ้นส่วนอพวมันทั้หมรับ
หวัว่าพุไนท์ะายมันให้ับพวเรา” ิพู
“ายิ้นส่วนอพวเรไทเอร์นะหรอ?” ผมพูพร้อมับมอไปที่ิ
อืม...ที่แรผมิะทิ้เอาไว้เย
ๆ ไม่ิว่านพวนี้ะเสนออะไรแบบนี้ึ้นมา
...โีะมั...
“ะให้ราาเท่าไหร่?”
ผมพูพร้อมับวาาไปที่ศพพวเรไทเอร์
“พวเราะให้พวุไนท์ร่าละสอเหรียทอรับ
เรไทเอร์เ็ัว็สิบสี่เหรียทอหรือหนึ่แสนสี่หมื่นเอล” ิพูออมา
“แ่พวเราน่าะสามารถแยิ้นส่วนอพวมันและนำไปายไ้ริ
ๆ ัวละสามเหรียทอนะรับ เอ่อ...เรื่อนี้อยาะบอับุไนท์เอาไว้
เพราะลัวว่าุะิว่าพวเราหลอื้อิ้นส่วนอมอนสเอร์าุไปนะรับ”
ิพูพร้อมับสบามาที่ผม
ลัวว่าผมะิว่าเามาหลอื้ออราาหนึ่แล้วไปายอีราาหนึ่สินะ
“อีอย่า
ราานี้เป็นเพราะพวุไนท์เป็นนุ้มันอพวเรา้วย ไม่อย่านั้นริ ๆ
ผมะให้ราา่อร่าอพวเรไทเอร์ัวละหนึ่เหรียทอับห้าเหรียเินรับ” ิ
“เอาเถอะรับ...ผมเ้าใ
เพราะไม่ว่าในโลไหน็หาอฟรียา เราะทำอะไร็วรไ้รับ่าเหนื่อยลับมา”
ผมพูออไป
“เอ่อ...หมายวามว่ายัไรับ?” ิถาม้วยวามสสัย
“ผมอรับ้อเสนอรับ
แ่่อนอื่นอให้พวผมรวสอบ่อน...ว่าพวมันทิ้อะไรเอาไว้บ้า
หลัานั้นพวุ่อยเ้าไปแยส่วนหรือัารับร่าอพวมัน ลไหมรับ?” ผมพูออไป
“โอ่ว...ผมิว่าแบบนั้น็ีเหมือนัน
เพราะพวเราไม่ถนัาร่อสู้เลย เิพว้าวป่ายัไม่ายริ ๆ พวเรามีหวัลายเป็นศพันแน่
ๆ” ิพูึ้นมา และนั่นทำให้ผมนึสสัยน้อมอไปที่าร์อเา…
ื่อ ิ
โลเอร์ [ าร์สีแ ]
เผ่า เอลฟ์
อายุ 101
ปี
อาีพ พ่อ้า
ระับ 50
วามแ็แร
50+70
วามเร็ว
50+50
วามเ้าใ
200+100
[ ทัษะพิเศษิัว
](พรสวรร์)(นอื่นไม่สามารถมอเห็น)(ทัษะไม่สามารถถูทำลาย)
พรสวรร์ที่
1 สัมผัสแห่พ่อ้าในำนาน
รู้สึไ้ถึสิ่ที่มี่า รู้ว่าวรเ้าหาใรหรือออห่าาใร
าร้าทุอย่ามีโอาสสำเร็สูสุเมื่อ้อแ่ัน
พรสวรร์ที่
2 วแ็ ไ้รับวามเ็เียว
ิใเ้มแ็ ไม่ไม่ว่าะเิอะไรึ้น็ะไม่ยอมาย
มีโอาสที่ะทำและสร้าน้ำยาอมะไ้เล็น้อย
พรสวรร์ที่
3 าวมระ มีโอาสมาที่ารเินทาะพบเอับมอนสเอร์ระับสูและหายา
[ ทัษะเพิ่มเิม ]
- เสริมวามเ้าใ
- รวสอบไร้ผล
-
รวสอบั้นสูสุ
- เิน่วยีวิ
-
ื้อีวิ
- ระเบิเิน
โลมันลมหรือผมแ่ิไปเอ...นี่มันาิอุโล
โลเอร์หรือุีลเลอร์นิ
ความคิดเห็น