[FIC INUYASHA] Destiny พิชิตชะตา สัญญารัก

ลำดับตอนที่ #10 : ♣ Destiny ♣ Chapter 09

♣ Destiny ♣ Chapter 09

               ท่ามกลางบรรยากาศยามเช้าอันแสนอบอุ่น กลิ่นของดอกซากุระสีชมพูอันบานสะพรั่งอยู่ในสวนหย่อมของบ้านลอยคลุ้งอยู่ในสายลม เด็กหนุ่มวัยสิบหกปีในชุดยูนิฟอร์มมัธยมปลายตัวใหม่ยืนเหม่อมองเมฆขาวที่ลอยผ่านบนท้องฟ้าสีคราม

            “คุณหนูเจ้าค่ะ” เสียงของหญิงชราผู้คอยดูแลเขาดังขึ้น เรียกให้เด็กหนุ่มหันไปสนใจ ในมือของเธอถือบางสิ่งเอาไว้ เป็นเหมือนกองผ้าสีขาวและแดงที่ถูกพับไว้อย่างเรียบร้อยและมีคันธนูอันหนึ่งวางทับอยู่ด้านบน

            “เมื่อครู่คนที่ศาลเจ้าเอามาให้น่ะค่ะ พวกเขากำลังจะย้ายออกไป เขาไปพบสิ่งนี้เข้าเลยคิดว่าเอามาให้พวกเราน่าจะดีกว่า”

            อินุยาฉะเดินเข้าไปหาหญิงชราอย่างรวดเร็ว เขามองมันอย่างละเอียด แล้วน้ำตาก็รื้นขึ้นมา สิ่งที่ย่าชิมาดะถืออยู่ คือชุดมิโกะของคิเคียว..... เด็กหนุ่มหลับตาครู่หนึ่งเพื่อข่มน้ำตาเอาไว้ ตั้งแต่ที่เขาไปร้องไห้ที่หลุมศพของคิเคียววันนั้นเมื่อสองปีก่อน เขาก็สัญญากับตัวเองว่าจะไม่ร้องไห้อีกต่อไปแล้ว....

            “คิดถึงจังเลยนะครับ” เด็กหนุ่มระบายยิ้มบางๆ ทำให้ชิมาดะที่มองดูอดที่จะน้ำตาซึมไม่ได้

            “คุณหนู...”

            “เดี๋ยวผมต้องไปโรงเรียนก่อน ถ้ายังไงช่วยเอาไปเก็บไว้แทนผมด้วยนะครับ” อินุยาฉะเอ่ยพร้อมยกมือขึ้นแตะที่แขนของชิมาดะ ก่อนเขาจะเดินออกจากตรงนั้นไปอย่างรวดเร็ว โดยมีสายตาของหญิงชราที่มองตามเขาไปอย่างนึกเป็นห่วง เธอก้มลงมองของที่ตัวเองถือ ก่อนภาพใบหน้าและรอยยิ้มอันอ่อนโยนของหญิงสาวผู้จากไปเมื่อสองปีก่อน จะปรากฏขึ้นมาให้หวนคิดถึง

            “คิเคียว เขาน่ะเข้มแข็งขึ้นมากเลยนะ”

            มันคงเป็นเรื่องโกหกที่เขาจะบอกว่าไม่รู้สึกอะไรแล้วกับเรื่องราวในอดีต แต่เวลาสองปีที่ผ่านมาเรื่องราวอันเจ็บปวดเหล่านั้น ก็ทำให้เขาเรียนรู้ที่จะพึ่งพาตัวเองและฝึกฝนตัวเองให้สามารถปกป้องตัวเองได้โดยไม่พึ่งพาใคร อินุยาฉะไม่เพียงฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ต่างๆจนเทียบเคียงกับอาจารย์พละสุดโหดของโรงเรียน แต่จิตใจของเขาเองก็แน่วแน่และมั่นคงขึ้นกว่าเมื่อก่อนมาก มากเสียจนบางทีมันก็มากเกินไป เมื่อเขาเอาแต่ปกปิดความอ่อนแอของตัวเองจากใครๆ

            “เฮ้ อินุยาฉะ ปีนี้เราก็ได้อยู่ห้องเดียวกันอีกแล้วนะ” เพื่อนหนุ่มผมดำ “มิโรคุ” ในชุดเครื่องแบบม.ปลายวิ่งมากอดคอเขาจากทางด้านหลังขณะที่เขากำลังกวาดตาไล่ดูรายชื่อสมาชิกของห้องต่างๆเพื่อหาชื่อของตัวเอง  

            “ฉันนึกว่านายจะย้ายไปแล้วซะอีก” อินุยาฉะหันหน้าไปเอ่ยแซวอีกฝ่าย ก็เมื่อวันจบการศึกษาเจ้าเพื่อนตัวดีของเขาดันไปพัวพันกับขาใหญ่ของอีกโรงเรียน เล่นเอาพวกอาจารย์กับเขาตามไปช่วยกันยกใหญ่

            “ยุ่งน่า” มิโรคุเบ้ปากเอ่ยอย่างงอนๆ “ว่าแต่อินุยาฉะ......” มิโรคุผละแขนที่กอดคอเขาอยู่ออก แต่เมื่อเขาจะพูดอะไรกับอีกฝ่ายต่อ ก็ถูกเสียงที่ดังมาจากที่หนึ่งขัดขึ้นเสียก่อน

            “นี่มันอะไรกันเนี่ย ฉันต้องอยู่ห้องเดียวกับหมอนั่นเนี่ยนะ!” น้ำเสียงโอดครวญของใครบางคนดังมาจากทางข้างหลังของพวกเขา จึงทำให้ทั้งคู่หันไปสนใจ ก่อนจะพบกับร่างสูงที่สวมผ้าคาดผมสีน้ำตาลยืนอยู่ท่ามกลางฝูงคน โดยมีรุ่นน้องที่เป็นเหมือนสมุนรับใช้อยู่ขนาบซ้ายขวา ซึ่งมันจะเป็นใครไปได้อีก นอกจาก.....

            “เจ้าบ้าโคงะนั่นก็ด้วยเหรอเนี่ย” อินุยาฉะเอ่ยบ่นกับตัวเองอย่างไม่อยากจะเชื่อ นี่อะไรดลใจให้อาจารย์จับเขากับหมอนั่นมาอยู่ห้องเดียวกันได้ล่ะเนี่ย

            “นายว่าอะไรนะ!” ฉายาหมาป่าโคงะที่ใครๆตั้งให้ ไม่ได้เพียงมีแต่การเคลื่อนไหวที่ไว แต่หูที่ไวราวกับหมาป่าของเขาก็ตอบสนองต่อคำพูดของอินุยาฉะที่เอ่ยออกมากับมิโรคุด้วยความเอือมระอานั้นด้วย เมื่ออีกฝ่ายเดินฝ่าฝูงคนตรงดิ่งมาทางพวกเขาที่ยืนอยู่ด้วยใบหน้าที่พร้อมจะขย้ำเหยื่อ ทำให้นักเรียนคนอื่นๆบริเวณนั้นแตกขยายออกเป็นวงกว้าง เพื่อหวังไม่ให้ตัวเองถูกลูกหลงจากการเผชิญหน้าของทั้งสองคน

            “พี่โคงะ ใจเย็นๆนะพี่” ลูกสมุนผมตั้งตาแหลมเปี้ยวคนที่ 1 พูดขึ้นด้วยหน้าเหลอหลา ขืนสองคนนี้มีเรื่องกันตั้งแต่เปิดเทอมวันแรกได้เป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ

            “ฮ่ะๆ โคงะนายเองก็อยู่ห้องเดียวกันเหรอเนี่ย ยังไงก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ” มิโรคุเข้าไปคั่นกลางเอามือขึ้นปรามทั้งคู่ก่อนจะเอ่ยด้วยรอยยิ้มกว้าง  โคงะหยุดยืนตรงหน้ามิโรคุ ก่อนมองเลยเขาไปหาอินุยาฉะที่ยืนกอดอกหันหน้าไปอีกทางที่อยู่ด้านหลัง แต่อินุยาฉะก็ไม่วายปลายตามองมาทางเขาแว่บหนึ่ง นั่นทำให้เขาอดที่จะฉุนมากขึ้นมาอีกไม่ได้

            “อินุยาฉะ นาย.....” โคงะเอ่ยอย่างพยายามคุมสติของตัวเอง ไม่รู้ว่าทำไมแต่ไอ้สายตาที่อีกฝ่ายมองมา มันทำให้เขารำคาญใจอย่างบอกไม่ถูก

            “มิโรคุ นายอย่าไปเสียเวลาคุยกับคนพรรค์นั้นเลย ไปเหอะ” อินุยาฉะเอ่ยทิ้งท้ายราวกับต้องการยั่วโมโหอีกคน แล้วจึงใช้มือลากแขนเพื่อนให้เดินตามเพื่อไปประจำที่ห้องเรียนของตัวเอง

            “งั้นพวกฉันไปก่อนนะ” มิโรคุเอ่ยพลางโบกมือลาด้วยรอยยิ้มแห้งๆ เขาหวังว่าอย่างน้อยโคงะที่แยกเขี้ยวอยู่ตอนนี้คงจะไม่กระโจนมาหาเรื่องเพื่อนเขาต่ออีกยก จนต้องถูกพาไปห้องปกครองตั้งแต่วันแรกของการเปิดเทอมหรอกนะ

            “ฝากไว้ก่อนเถอะ อินุยาฉะ.....” โคงะเอ่ยเบาๆกับตัวเอง โดยสายตาก็ยังไม่ละไปจากเจ้าของเรือนผมยาวสีดำที่ชอบยั่วโมโหเขาคนนั้น แม้เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าอะไรทำให้เขาติดใจอีกฝ่ายมากขนาดนี้ .....

            “นี่พี่โคงะ งั้นพวกผมก็ขอตัวไปก่อนนะ” ลูกสมุนตาแหลมหนึ่งเอ่ยขึ้นหลังจากลอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก

            “หวังว่าพี่จะไม่ถูกพักการเรียนเพราะไปทะเลาะกับอินุยาฉะอีกล่ะ” ลูกสมุนอีกคนเลยเสริมขึ้นพร้อมตบไหล่เขาเบาๆ  เรื่องความไม่ญาติดีของพวกเขาสองคน ก็เห็นแต่จะมีแต่พี่ใหญ่เขานี่แหละที่มักจะไปหาเรื่องอีกฝ่าย

            “พวกนายสองคนนี่มัน!” ร่างสูงตะโกนหันไปหาทั้งคู่ ถ้าไม่สนิทกัน ทั้งสองคนคงไม่กล้าแกล้งยั่วเขาแบบนี้แน่ๆ

            “ไปแล้วจ้า !!” ลูกสมุนทั้งสองยกมือขึ้นยอมแพ้พร้อมตะโกนแล้ววิ่งเตลิดหนีหายไปอย่างรวดเร็ว โคงะที่มองตามได้แต่ถอนหายใจออกมาเบาๆ

            “ดูท่าชีวิตมัธยมปลายปีนี้ของเราจะวุ่นวายขึ้นไปอีกแล้วสิเนี่ย.....”

         ............................................................................

         “นักเรียนทั้งหมดทำความเคารพ”  หญิงสาวผู้เข้มงวดซึ่งถูกเลือกเป็นหัวหน้าห้องอย่างเป็นเอกฉันท์ทันทีที่ทุกคนรู้ว่าเธอมาอยู่ห้องเดียวกัน เป็นใครไปไม่ได้ นอกจาก “ซังโกะ” หนึ่งในสมาชิกสภานักเรียนที่ทำหน้าที่เป็นอย่างดีตลอดมา เธอเอ่ยขึ้น ก่อนทุกคนจะทำความเคารพอาจารย์ผู้เข้ามาและนั่งลงเมื่ออาจารย์บอก

         “เอาละนะทุกคน ในปีการศึกษานี้ครูจะเป็นอาจารย์ประจำชั้น ปี 2 ห้อง A ของพวกเธอ ชื่อว่า คิริชิม่า อาโอกิ ยินดีที่ได้รู้จัก”

         “งั้นเพื่อให้ครูได้รู้จักพวกเธอ เรามาเริ่มแนะ......”

 ปึ้ง!

         เสียงที่ดังขึ้นเรียกให้สายตาของอาจารย์ประจำชั้นและนักเรียนในห้องทุกคนหันไปสนใจประตูทางหน้าห้องที่ถูกเปิดออกอย่างไม่ปราณี ทุกสายตาจับจ้องไปที่หญิงสาวในชุดยูนิฟอร์มสีขาวที่ปกเสื้อเป็นสีเขียวมีโบสีแดงประดับอยู่ตรงกลางหน้าอก และกระโปรงสั้นเหนือเข่าสีเขียวซึ่งเป็นยูนิฟอร์มของนักเรียนหญิงม.ปลายของโรงเรียนไม่ผิดแน่ ผมของหญิงสาวสีดำประบ่า ดวงตาสีดำที่สั่นเครือ และใบหน้าที่มีเหงื่อซึมพร้อมกับอาการที่หอบหายใจเล็กน้อย

         “ขะ..ขอโทษค่ะ ที่หนูมาสาย” หญิงสาวเอ่ย อาจารย์และนักเรียนทุกคนเรียกสติของตัวเองกลับมา ยกเว้นก็แต่ อินุยาฉะ.....

         นี่มันอะไรกัน..... นั่นมัน.....

         “ออ ไม่เป็นไร วันนี้เปิดเทอมวันแรกจะยกให้สักวันละกันนะ เข้ามาสิ” อาจารย์เอ่ยด้วยรอยยิ้ม

         “ขอบคุณค่ะอาจารย์!” หญิงสาวเอ่ยตอบด้วยรอยยิ้มร่าเช่นกัน  เธอเดินเข้ามาภายในห้อง แต่ไม่ทันเดินพ้นกระดานเข้าไปนั่งก็ต้องหยุดยืนนิ่ง เมื่ออาจารย์มาหยุดยืนข้างๆเธอพร้อมยื่นชอร์กให้ตรงหน้า 

         “ถ้างั้นเราก็มาแนะนำตัวกัน โดยเริ่มจากเราก่อนเลยแล้วกัน”อาจารย์เอ่ย หญิงสาวกระพริบตาปริบๆมองอาจารย์ ก่อนหันมาทางเพื่อนๆ ความตื่นเต้นประเดประดังเข้ามาในอก เมื่อสายตาทุกคู่ยังคงจับจ้องมาที่เธอ ถ้าไม่ใช่เพราะจักรยานคู่ใจของเธอมาเสียกลางทาง เธอก็คงไม่ต้องเข็นมันไปหาร้านซ่อมก่อนจะรีบวิ่งดิ่งมาที่นี่แล้วก็เข้าเรียนสายแบบนี้หรอก โชคชะตาอะไรจะเล่นตลกกับเธอขนาดนี้กันนะ

         “ค่ะ เอ่อ”หญิงสาวหันไปเขียนชื่อของตัวเองบนกระดาน ก่อนหันมาทางเพื่อนนักเรียนที่นั่งกันอยู่ สายตาของพวกเขายังคงจับตามาที่เธอ “ฉันชื่อ  ฮิงุราชิ คาโงเมะ พึ่งย้ายมาจากโตเกียว ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะจ้ะ” หญิงสาวเอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้ม แม้ว่าในใจของเธอจะตื่นเต้นมากๆก็ตาม

         ชื่อของหญิงสาวที่เอ่ยออกมา ทำให้อินุยาฉะที่มองดูอยู่ถอนหายใจออกมา ในอกของเขายังคงหลงเหลืออาการบีบรัดในอก เขาหยุดหายใจไปชั่วขณะเมื่ออีกฝ่ายนั้นแนะนำตัว ใบหน้าที่ละม้ายคล้ายกับหญิงสาวในความทรงจำที่จากไป ทำให้เขารู้สึกสับสนอยู่ไม่น้อย

         “ถ้างั้นคาโงเมะ ไปนั่งที่ว่างตรงนั้นนะ” อาจารย์เอ่ยบอก พร้อมชี้ไปที่ที่นั่งแถวที่สี่ตัวที่สามจากทางหน้าต่างที่เยื้องจากทางที่นั่งข้างหน้าต่างไปสองที่ ซึ่งก็อยู่เยื้องขวามือขึ้นไปหนึ่งโต๊ะของอินุยาฉะนั่นเอง

         “ค่ะ” คาโงเมะเอ่ยตอบ ก่อนเดินไปนั่งประจำที่ของตัวเอง และเธอก็สังเกตเห็นเด็กหนุ่มผมยาวสีดำที่นั่งอยู่ข้างหน้าต่างที่เรียกความประหลาดใจให้เธอไม่น้อย เมื่อเธอเผลอคิดไปว่าเขาเป็นเด็กผู้หญิงเสียอีก

         อินุยาฉะที่รู้ว่าถูกมองอยู่ ก็รีบหันหน้าออกไปมองนอกหน้าต่าง เมื่อเห็นหญิงสาวผ่านทางภาพสะท้อนในกระจกหันกลับไปสนใจที่หน้าชั้นแล้ว เขาจึงเหลือบตามองเธออีกครั้ง ความรู้สึกที่คุ้นเคยมันเกิดขึ้นมาอีกครั้ง..... เพราะว่าพวกเธอหน้าเหมือนกันอย่างงั้นน่ะเหรอ?.....

................................................................................

                 “สวัสดีจ้ะ ฉันชื่อคาโงเมะ ตั้งแต่วันนี้ไปขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ” หญิงสาวยิ้มระรื่น เมื่อมาถึงชั้นดาดฟ้าพร้อมกันกับซังโกะ เพื่อมาเจอกับมิโรคุและอินุยาฉะที่นั่งรอกันอยู่ ที่แท้เธอก็เป็นเพื่อนสมัยเด็กกับซังโกะแล้วพึ่งย้ายมาเรียนที่โรงเรียนนี้นี่เอง

         “สวัสดี ฉันมิโรคุ แล้วนี่ก็....อินุยาฉะ.” มิโรคุเอ่ยกับคาโงเมะที่นั่งลงข้างซังโกะ และตรงข้ามกับอินุยาฉะที่นั่งแผงเหล็กของดาดฟ้าอยู่

         “อ่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก” คนที่ถูกแนะนำเอ่ยตอบเมื่อรู้สึกตัวว่าอีกฝ่ายมองมาทางเขา ก่อนจะเสมองไปทางอื่น ไม่นึกเลยว่าจะมาเจอกันที่นี่อีก....

         “นั่นสินะ แถมนี่ยังอยู่ห้องเดียวกันด้วย จากนี้ก็ฝากตัวด้วยนะอินุยาฉะคุง”

         “เรียกแค่อินุยาฉะก็ได้” เขาเอ่ยออกไปอย่างที่ไม่รู้ว่าตัวเองจะทำตัวยังไงต่ออีกฝ่ายดี

         “งั้น...อินุยาฉะ จากนี้ก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ” คาโงเมะเอ่ยด้วยรอยยิ้ม รอยยิ้มที่เปล่งประกายของหญิงสาว ทำให้ภาพของใครคนหนึ่งเด่นชัดขึ้นมาในหัวของเขาอีกครั้ง

         ......เหมือนเธอมากจริงๆ......

         “อินุยาฉะ อินุยาฉะ” เสียงของเพื่อนหนุ่มเอ่ย พร้อมภาพใบหน้าที่เข้ามาใกล้และชัดขึ้นเรื่อยๆ

         “เหม่ออะไรของนายเนี่ย” มิโรคุที่เรียกอยู่นานใช้มือบิดแก้มเพื่อนจนเรียกสติเขากลับมาได้สำเร็จ

         “โทษที” อินุยาฉะเอ่ยเบาๆ มิโรคุจึงกวาดมือคล้องเข้าที่คออีกฝ่ายเข้ามาชิดพร้อมยิ้มกว้างให้

         “จริงสิ คาโงเมะพวกเธอย้ายของกันเสร็จแล้วหรือยัง เย็นนี้ให้ฉันไปช่วยไหม?”ซังโกะเอ่ยขึ้นมาอย่างนึกขึ้นได้ พร้อมหันไปหาคาโงเมะ

         “เรียบร้อยแล้วล่ะจ้ะ แต่ยังจัดของไม่เรียบร้อย เดี๋ยวต้องกลับไปทำความสะอาดกันต่อด้วย”คาโงเมะเอ่ยตอบ พร้อมนึกถึงกองสิ่งของที่รอให้เธอกลับไปช่วยจัดการ

         “งั้นพวกเราไปช่วยมั้ย!”มิโรคุเอ่ยด้วยน้ำเสียงดี๊ด๊าแสดงความอยากช่วยเสียเต็มประดา

         “นายวางแผนอะไรไว้หะ ตาลามกนี่ รู้มั้ยว่าบ้านของคาโงเมะจังอยู่ที่ศาลเจ้า คิดอะไรไม่ดีๆระวังเทพเจ้าจะลงโทษเอานะยะ!” ซังโกะเอ่ยเตือน

         “เธออยู่ที่ศาลเจ้าเหรอ” อินุยาฉะเผลอเอ่ยออกมากับตัวเอง แต่นั่นก็ดังพอให้คาโงเมะและอีกสองคนได้ยิน

         “ อืม ใช่จ้ะ”คาโงเมะยิ้มตอบเสียงใส เพราะอินุยาฉะที่นั่งเงียบๆอยู่นานจนเธอรู้สึกว่าอีกฝ่ายจะรำคาญเธอหรือเปล่า จริงๆก็สนใจฟังเรื่องของเธออยู่เหมือนกัน

         อินุยาฉะนิ่งอึ้งครุ่นคิดกับตัวเอง ไม่เอ่ยถามอะไรต่อ จนคนที่สัมผัสถึงความอึดอัดที่จะก่อตัวขึ้นอย่างมิโรคุต้องรีบเอ่ยขึ้นก่อน

         “งั้นก็ไม่ไกลจากโรงเรียนมากน่ะสิ แถมยังใกล้ๆกับบ้านพวกเราด้วย เอาไว้เย็นนี้เราทุกคนกลับด้วยกันล่ะกันเนาะ!”มิโรคุยิ้มกว้างแล้วร่ายยาว

         “อ่ะ อืมได้สิ” คาโงเมะยิ้มตอบ เธอรู้สึกดีใจจริงๆที่ทุกคนต่างต้อนรับเธออย่างกระตือรือร้น และทุกคนดูเป็นคนน่าสนใจกันทั้งนั้นเลย

         “ได้เวลาเข้าเรียนแล้วล่ะ ไปกันเถอะ”ซังโกะเอ่ยพร้อมลุกขึ้น ตามด้วยคนอื่นๆ

         “อืม” คาโงเมะพยักหน้ารับ ก่อนจะวิ่งไปเกาะแขนซังโกะจัง แล้วเดินนำเด็กหนุ่มทั้งสองเข้าประตูไป

         มิโรคุมองเพื่อนเขาที่เดินอยู่ข้างๆนิ่ง ในใจก็คิดว่าที่อีกฝ่ายจะเหม่อก็คงไม่แปลก  เพราะหากเขาเป็นอีกฝ่าย แล้วต้องมาเจอกับคนที่หน้าคล้ายกับคนที่ตัวเองเคยรักมากขนาดนั้น เขาเองก็คงจะอดประหลาดใจไม่ได้เหมือนกันนั่นแหละ....

         ถ้าหากอินุยาฉะหลงรักคาโงเมะขึ้นมา.....

.

         ก็หวังว่าครั้งนี้ เขาจะไม่เสียเธอไปอีกล่ะนะ......

         ....................................................

TBC.

  ....................................................

เพื่อไถ่โทษลงเลยสองตอนนนนน ดองไว้นานทุบไหแล้วน้าาาา O(∩_∩)O

หวังว่าทุกคนจะเป็นกำลังใจและติดตามกันต่อไปนะ

ซียูนะจ๊าาาาาา <3

TB