LIMIT OF DANGER สมควรรัก! #พี่เพลงพร้อมเพย์

ลำดับตอนที่ #2 : II AC II EP.01 เด็กเสิร์ฟหรือโฮสต์? [100%]

 

ตอนที่ 1

เด็กเสิร์ฟหรือโฮสต์?

L :: ตอนนี้แอกพอจะมีเงินไหมคะ แอกโอนมาให้พี่ก่อนนะ คือเมื่อกี้นี้เจ้าหนี้เกือบจะฆ่าพี่แล้วน่ะ มันยกพวกมารุมกระทืบพี่อีกแล้ว

Ac :: แล้วนี่พี่บาดเจ็บมากไหมครับ!!

Ac :: เป็นอะไรมากรึเปล่า!!

แอลส่งไลน์มาขอเงินทุก ๆ วัน ซึ่งผมก็ไม่สามารถช่วยเหลืออะไรเขาได้มากนักหรอก ผมร้องไห้ทุกครั้งที่แอลส่งข้อความมา ผมสงสารแอล แอลไม่ได้โกหก อันนี้ผมรู้ดี เขารูปถ่ายส่งมาทางไลน์ให้ผมดูทุกวัน วันละรูปถึงสองรูป ภาพบาดแผลที่เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ตามร่างกายและใบหน้า มันทำให้หัวใจผมแทบจะสลาย

ผมจะทำอย่างไรดี ผมจะช่วยแฟนหนุ่มของตนเองได้อย่างไรกัน

เมื่อก่อนน่ะเวลาที่ผมเดือดร้อนเรื่องเงิน แอลสามารถช่วยเหลือผมได้อย่างว่องไวทันใจเสมอ แต่ทุกครั้งที่เขาเดือดร้อนเรื่องเงิน ผมกลับไม่สามารถช่วยเหลือได้ทันใจเหมือนเขาเลยสักครั้ง เขายอมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เงินมา

ยอมแม้กระทั่งต้องไปหลอกเอาเงินจากใคร ๆ เขาก็ยอมทำ

“นี่ไอ้เด็กใหม่ มัวแต่เล่นโทรศัพท์อยู่ได้ มึงช่วยไปเสิร์ฟเครื่องดื่มที่ห้อง VIP แทนกูหน่อยดิ กูปวดขี้ว่ะ” เสียงตะโกนเรียกจากเพื่อนร่วมงานทำให้ผมสะดุ้งเฮือกตกใจเล็กน้อย ผมรีบเก็บโทรศัพท์มือถือใส่กระเป๋ากางเกง ก่อนจะยกหลังมือปาดน้ำตาตนเองทิ้งพอลวก ๆ จากนั้นผมก็รีบไปรับถาดเสิร์ฟจากมือไมล์ทันทีโดยเร็วอย่างไม่อืดอาด “มึงเป็นไร หรือว่าร้องไห้อีกแล้ว?”

ไมล์รู้ดีว่าผมกำลังประสบกับปัญหาอะไรอยู่ เพราะเมื่อไม่กี่วันก่อน ผมเคยเอ่ยปากขอยืมเงินจากมันตั้งเกือบสองหมื่นบาท ซึ่งมันก็ใจดีให้ผมยืมแบบไม่ลังเลเลยนะ แต่มันก็ไม่เพียงพอกับความต้องการอยู่ดี เงินตั้งสี่แสนกว่าบาท ผมจะหาได้จากที่ไหนกันล่ะ แอลหลอกเอาเงินจากผู้หญิงคนนั้นมาเยอะมาก ๆ พอถูกข่มขู่ว่าจะฆ่า มันก็ทำให้วุ่นวายกันหมด และไหนจะค่าเทอม ค่าพยาบาลอีกล่ะ

แอลโดนทำร้ายร่างกายไม่เว้นแต่ละวัน เขาไม่มาหาผมเลย เพราะกลัวว่าผมจะพลอยเดือดร้อนไปด้วย

“อืม ฮึก...กะ ก็พี่ชายผมโดนดักทำร้ายอีกแล้วอะ” ผมตอบไมล์ด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ อ้อ นี่ไม่ใช่ว่าอายที่คบกับผู้ชายเดียวกันหรอกนะ แต่เป็นเพราะแอลสั่งห้ามไม่ให้ผมบอกใครต่างหากล่ะ เขาเกลียดสายตาของคนอื่นที่จะมองมาน่ะ ถ้าหากรู้เข้าว่าเราสองคนเป็นอะไรกัน “เอ่อ...ผมไปก่อนนะพี่ ส่วนพี่ก็รีบไปเข้าห้องน้ำเถอะ”

“มึง ถ้ามีผู้หญิงมาเสนอตัว พร้อมกับเสนอเงิน มึงก็เออออรับไว้ไปเถอะ พี่ชายมึงจะได้หมดหนี้สักที” ก่อนจะเดินผ่านตัวผมไป ไมล์ก็ไม่วายทิ้งคำพูดให้ผมได้เอาไปคิดสักก่อน

ผมทำงานที่ผับ หลาย ๆ ครั้งก็มีทั้งผู้หญิงและผู้ชายมาเสนอเงินเพราะเห็นว่าผมหน้าตาน่ารักดี แต่ผมก็มักจะปฏิเสธทุกครั้งไป

ก็นะ ผมไม่ได้โง่สำหรับเรื่องนี้สักหน่อย เงินที่จะได้รับ มันต้องแลกกับร่างกายน่ะ

ผมไม่อยากนอกกายแอลเพราะผมรู้ดีว่ามันรู้สึกเจ็บปวดมากแค่ไหนเมื่อต้องรับรู้ว่าอีกฝ่ายมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับคนอื่นเพื่อแลกกับเงิน

ผมไม่อยากให้แอลรู้สึก เหมือนอย่างที่ผมเคยรู้สึก

อ่า เงินนี่มันสำคัญมากเลยสินะ ทุกคนถึงได้ต่างก็ดิ้นรนหามันนัก

30%

ก๊อก ก๊อก ก๊อก...

เมื่อเดินมาถึงห้องตามเลขเบอร์ที่เขียนกำกับไว้บนใบเสร็จที่สั่งออเดอร์ ผมก็ยกมือขึ้นเคาะประตูห้อง VIP ดังกล่าวทันที

ผับแห่งนี้มีทั้งหมด 4 ชั้น ชั้นแรกสำหรับนักท่องเที่ยวราตรีสายเต้น ด้านล่างสุดมันเคยเป็นสถานที่ที่ผมเคยทำงานอยู่ แต่ด้วยความที่อายุของผมยังไม่ถึงเกณฑ์ตามที่กฎหมายกำหนดเลยด้วยซ้ำ ดังนั้นเมื่อมีความเสี่ยงเพราะครั้งหนึ่งมีตำรวจนายหนึ่งนอกเครื่องแบบมาเที่ยวผับและเค้นถามถึงอายุของผม มันก็เลยต้องมีการติดสินบนกันเกิดขึ้น โดยที่เจ้าของผับนั่นแหละที่เป็นคนที่ต้องรับผิดชอบ ซึ่งในเมื่อเกิดเหตุการณ์อย่างนี้เข้าแล้ว เจ้าของผับเลยเกรงว่าหากวันใดวันหนึ่งพวกตำรวจมาสุ่มตรวจค้นเข้า เลยกลัวจะเป็นเรื่องอีก ดังนั้นเขาจึงสั่งการให้ผมเสิร์ฟแค่เฉพาะชั้น 3 เท่านั้น ซึ่งในส่วนของชั้น 2 จะเป็นโซนสำหรับนักดื่มตัวยงโดยเฉพาะ มีบาร์มีโซฟาสำหรับผู้ที่มาฉายเดี่ยว มาคู่ และมาเป็นกลุ่ม ๆ

ในส่วนของชั้น 3 นั้น มันจะเป็นแบบห้อง ๆ เพื่อนั่งดื่มอย่างมีความเป็นการส่วนตัวน่ะ บางห้องจะเปิดให้เช่านอนพักชั่วคราวสำหรับแขกที่ต้องการจะค้างคืนที่นี่ก็มี และชั้นบนสุดจะเป็นที่พักของเจ้าของผับ โดยพื้นที่ทั้งหมดจะถูกออกแบบสไตล์โมเดิร์น มีสระว่ายน้ำกลางแจ้ง หรูหราเว่อร์วังอะ

ทว่าในส่วนสุดท้ายนั้น ไม่ค่อยมีผู้คนได้เข้าไปเยี่ยมชมความสวยงามเท่าไหร่นักหรอก นอกจากพวกแม่บ้านรับจ้างไม่กี่คนเท่านั้น เพราะเจ้าของผับเขาหวงมาก ๆ นี่ผมแอบได้ยินคนอื่นเม้าท์มอยมาเหมือนกันนะว่าในนั้นมีผู้หญิงหน้าตาสวย ๆ คนหนึ่งอยู่ด้วยแหละ สวยมาก ๆ ราวกับนางฟ้าตกสวรรค์มาแน่ะ

ถ้าให้เดา ก็คงเป็นเมียนายนั่นแหละนะ แต่ที่น่าแปลกใจก็คือเมียนายไม่เคยออกเที่ยวไหนมาไหนเลยสักครั้งเลยนี่สิ แม้แต่ในผับแห่งนี้ก็ตาม

มันโคตรน่าแปลกมากเลยนะ ทุกคนว่าไหม ต่อให้เธอจะเป็นประเภทติดบ้านก็เถอะ ทว่านี่มันเกินไปหน่อย เธอไม่ได้พิการสักหน่อย หรือไม่บางทีอาจจะเป็นเพราะว่านายสั่งห้ามก็ได้มั้ง

ทั้งหมดทั้งมวลนี้ ผมได้ยินคนอื่นเล่ามาน่ะนะ

“ขออนุญาตเสิร์ฟนะครับ” เมื่อเคาะประตูห้องเบา ๆ ผมก็หมุนลูกบิดผลักเข้าไปในห้องนั้นทันที ผมก้มหน้าก้มตาเสิร์ฟเครื่องดื่มวางลงบนโต๊ะกระจกหน้าโซฟาอย่างเบามือ แขกที่มาเป็นผู้หญิงร่างเพรียวคนหนึ่งมาคนเดียวเท่านั้น หน้าตาสะสวยของเธอเด่นสะดุดตา เธอคนนั้นกำลังคุยโทรศัพท์ด้วยสีหน้าหงุดหงิด ผมเงยหน้ามองเธอแวบหนึ่ง แล้วรีบยกแกล้มในถาดทั้งหมดเสิร์ฟให้แล้วเสร็จโดยเร็ว แต่ก่อนที่ผมจะทันได้ยืนตรงและโค้งศีรษะคำนับเธอหลังจากบริการเสร็จสิ้น เธอก็ยกมือเรียกเชิงสั่งให้ผมยืนอยู่นี่ต่ออีกสักหน่อย

“เจอมันคราวหน้า มึงต้องเค้นถามให้ได้นะว่าบ้านมันอยู่ไหน ไม่งั้นค่าขนมเดือนนี้ อดค่ะ!” สิ้นคำพูดนั้น ผู้หญิงตรงหน้าก็กดวางสายทิ้งทันที เธอเสยผมแรง ๆ ระบายความหงุดหงิด ก่อนจะหรี่ตามองผมนิ่ง ๆ อย่างพิจารณ์ “น่ารักนะเราเนี่ย อยากได้ทิปหนัก ๆ ปะ?”

“...” ผมไม่ตอบ แต่รีบพยักหน้ารัว ๆ เลยครับ

“งั้นมานั่งนี่มา ฉันเหงาอะ ฉันอยากมีเพื่อนคุย” ไม่ว่าเปล่า เธอยังตบเบาะข้าง ๆ เป็นเชิงให้ผมนั่งลงข้างตัวอีกด้วย

“เอ่อ...ถ้าต้องการเด็กนั่งดริ๊งค์ ที่นี่มีบริการทั้งหญิงทั้งชายครับ”

ปกติที่อื่น จะเป็นผู้หญิงซะส่วนใหญ่ไง ไม่ผู้หญิงทั้งหมดก็ผู้ชายทั้งหมด อย่างเช่นบาร์เกย์งี้ หลาย ๆ สถานที่บันเทิงจะแบ่งอย่างชัดเจน แต่ที่นี่เด็กนั่งดริ๊งค์มีทุกเพศเลยล่ะ ซึ่งเพราะอย่างนี้บางครั้งก็มีผู้ชายมาตามจีบผมด้วยแหละ

ใจจริงผมอยากจะรับจ๊อบเป็นเพื่อนนั่งคุยเล่นด้วยนะ แต่เพราะอายุของผมมันยังไม่ถึงเกณฑ์ตามที่ร้านกำหนดไว้ไง ดังนั้นอดเลยครับ ตอนนี้ผมเป็นได้แค่เด็กเสิร์ฟเท่านั้นแหละ

นี่ถ้าผมหายไปนาน พวกบาร์เทนเดอร์ต้องส่งไลน์ไปฟ้องเจ้าของผับแน่ ๆ ซึ่งทีนี่ผมอาจจะถูกตัดเงินค่าจ้างก็ได้ไง ผับแห่งนี้จ่ายแบบรายวันด้วยสิ

“ฉันอยากได้หนุ่มน้อยตรงหน้าคนนี้อะ ทำไงดี~” เธอเสแสร้งแกล้งทำหน้าครุ่นคิด ก่อนจะลุกขึ้นเดินตรงมาหาผมอย่างช้า ๆ ทว่านั่นก็ผมแอบสะดุ้งเฮือกจนเผลอก้าวถอยหลังเมื่อได้กลิ่นน้ำหอมของผู้หญิง ผมไม่ชอบเอามาก ๆ น่ะ ได้กลิ่นทีไร ผมรู้สึกพะอืดพะอมทุกที

“อึก...ผะ ผมเป็นแค่เด็กเสิร์ฟน่ะครับ” ไม่ใช่แค่กลิ่นตัวที่ทำให้ผมสะอึกเท่านั้น ทว่าเพราะผู้หญิงคนนี้กำลังยั่วผมอีกด้วยน่ะ

ต่อให้ผมเป็นเกย์ แต่บอกเลย ไม่ร้อยเปอร์เซ็นต์หรอก

“งั้นเหรอ?” เธอชะงักเล็กน้อยเมื่อผมว่าอย่างนั้น ทว่าไม่กี่วินาทีเท่านั้น เธอก็กระตุกยิ้มอย่างไม่น่าไว้ใจพร้อมกับทำหน้าราวกับกำลังนึกสนุกอะไรบางอย่างขึ้นมา จะว่าไป นี่ถ้าเธอก้าวเข้ามาหาใกล้ผมกว่านี้ ผมคงต้องก้าวถอยหลังจนติดประตูแล้วล่ะ “งั้นฉันจะโทรขออนุญาตเจ้าของผับเป็นกรณีพิเศษนะ เพราะยังไงเราสองก็สนิทกันม๊ากมาก”

แม้ใจจริงผมอยากจะปฏิเสธเธอมากแค่ไหน แต่แล้วเพราะจู่ ๆ คำพูดของไมล์มันก็ดังก้องข้างหูเข้ามาพอดี ดังนั้นผมจึงตัดสินใจเลือกที่จะยืนรอให้เธอคุยโทรศัพท์จนเสร็จเรียบร้อย พอทุกอย่างเสร็จสิ้น ผมก็มานั่งห่อไหล่อยู่บนโซฟาข้าง ๆ เธอในที่สุด

บอกตามตรง ต่อให้ผมทำงานในผับ แต่ผมก็ยังไม่ชินกับการที่ต้องใกล้ชิดผู้หญิงสักที นอกจากน้องสาวฝาแฝดกับป้าข้างบ้านเท่านั้น

“คุยไม่เก่งเหรอเรา?” หลังจากที่ผมนั่งเงียบอยู่นาน สาวข้างกายก็โพล่งขึ้นทำลายความเงียบ ผมพยักหน้ายอมรับ ก่อนจะรินเหล้าให้เธอดื่ม ผู้หญิงอะไรเนี่ย คอแข็งจังเลย “งั้นเรามาเริ่มจากการแนะนำตัวกันก่อนแล้วกัน ฉันชื่อเพลงขวัญ หรือเรียกเพลงเฉย ๆ ก็ได้ อายุ 26 ปี”

โห...อายุห่างจากผมตั้ง 9 ปีแน่ะ!

เอ่อ...ทุกคนคงไม่ได้ตกใจกับอายุของเธอหรอกเนอะ แต่อาจจะตกใจกับอายุผมต่างหาก

ใช่แล้วครับ ผมอายุ 17 ปี

“ผมชื่อแอกครับ” ผมแนะนำตัวแค่นั้น โดยไม่บอกอายุเหมือนอย่างที่เธอแนะนำตัว ทำไงได้ล่ะ เจ้าของผับเขาสั่งห้ามนี่นา พอพี่เพลงขมวดคิ้วเพราะแอบข้องใจ ผมก็รีบตอบกลับแบบเลี่ยง ๆ อย่างขอไปที “เอ่อ...อายุน้อยกว่าครับ งั้นผมจะเรียกคุณว่าพี่เพลงก็แล้วกันนะครับ”

ปกติผมจะชอบเรียกคนที่อายุมากกว่าว่าพี่เฉย ๆ เท่านั้น เว้นเสียแต่ว่าคนคนนั้นจะเป็นผู้หญิงที่สวยมาก ๆ นั่นเอง

พูดถึงเรื่องนี้แล้ว ผมรู้สึกสะเทือนใจไม่น้อย ซึ่งจริง ๆ แล้วก็ไม่มีอะไรเป็นพิเศษหรอก ผมแค่อิจฉาน่ะ ฮึก...

“อุ๊ย...ดีอะ ฉันชอบเด็ก คิก ๆ” แทนที่พี่เพลงจะแสดงความไม่พอใจออกมาที่ผมไม่ได้บอกอายุกับเธอไป ทว่าเธอกลับแสดงความล้ลล้าออกมาทันทีแทนซะอย่างนั้น ซึ่งมันก็ทำให้ผมรู้สึกโล่งอกน่ะนะ แต่ก็ไม่โล่งใจไปซะทีเดียว เพราะพี่เพลงเล่นยกแขนโอบเอวผมไว้จากด้านหลัง พร้อมกับเกยคางลงแนบกับแขนผมอีกด้วยน่ะสิ แววตาซุกซนที่มองมา เหมือนจะกลืนกินผมไม่มีผิด ซึ่งจู่ ๆ มันก็ทำให้ผมก็รู้สึกขนลุกขึ้นมาเลยล่ะ “น้องแอกป้อนพี่หน่อยสิคะ อะไรก็ได้อะ ตอนนี้มือพี่ไม่ว่างเลยค่ะ คิก ๆ”

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะผมไม่ชอบผู้หญิงหรือเปล่านะ ผมถึงได้มองว่าท่าทางของเธอมันกระแดะสิ้นดี

เวลาผ่านไปโคตรช้าในความรู้สึกของผม พี่เพลงดื่มเหล้าหนักมาก มากเสียจนเมามายไม่ได้สติ แล้วพอขาดสติ เธอก็ร้องไห้ฟูมฟายออกมาซะอย่างนั้น และไม่เพียงแค่นั้นนะ จากที่ชอบพูดจาแทะโลมและลวนลามผมเล็ก ๆ น้อย ๆ เธอก็เริ่มเผยธาตุแท้จริง ๆ ออกมา คือพอร้องไห้จนพอใจ พี่เพลงก็เอาแต่เงียบขรึม สายตาที่มองผม มีแต่ความเหยียดหยามและดูถูก ก่อนหน้านี้เธอไม่ได้เล่าเรื่องส่วนตัวของเธอให้ผมฟังมากมายนักหรอก ส่วนมากเธอจะเป็นคนตั้งคำถามเกี่ยวกับผมมากกว่าว่าผมชอบอะไรหรือไม่ชอบอะไรน่ะนะ

“พี่เพลงโอเคมั้ยครับ ยังไหวอยู่รึเปล่า ให้ผมเรียกรถแท็กซี่ไปส่งที่บ้านดีมั้ยครับ?” ผมถามรัว ๆ พลางถือวิสาสะวางมือลงบนไหล่เปลือยเปล่าของพี่เพลงแล้วเขย่าเบา ๆ พี่เพลงที่ตอนนี้กำลังซบศีรษะแนบกับแผงอกกว้างของผมแหงนหน้าขึ้นสบตา เธอเผยอริมฝีปากเล็กน้อย เหมือนต้องการยั่วยวนไม่มีผิด “พะ พี่เพลงครับ...”

“มึงจูบเก่งมั้ย กูอยากจูบกับมึงว่ะ อยากดูดปาก อยากแลกลิ้นงี้” แม้แต่การพูดการจายังเปลี่ยนไปกลับกลายเป็นหยาบคายและแข็งกระด้าง ผมส่ายหน้าเบา ๆ กับอาการของเธอ ซึ่งมันไม่ใช่ว่าเป็นเพราะผมนึกรังเกียจเธออะไรหรอก ทว่าเป็นเพราะผมจูบไม่เก่งจริง ๆ นั่นแหละ คือปกติทุกครั้งในเรื่องจูบ แอลจะเป็นคนเริ่มก่อนเสมอน่ะ จริง ๆ เขาสอนผมไม่รู้ตั้งกี่ครั้งแล้วนะ แต่ผมกลับทำไม่เป็นสักที ซึ่งอาจจะเป็นเพราะผมไม่กล้ามากกว่ามีความขวยเขินน่ะนะ มันก็มีส่วน “ค่าจูบ มึงอยากได้เท่าไหร่?”

“ผมจูบไม่เก่งจริง ๆ ครับพี่เพลง”

“อย่าลีลาเยอะ กูไม่ชอบ!”

“พี่เพลง...” น้ำเสียงของผมฟังดูแล้วโคตรเหนื่อยอะ ซึ่งผมก็เหนื่อยใจจริง ๆ นั่นแหละ แต่ไม่ถึงกับลำบากใจนะหากต้องมาจูบกับเธอ

ไม่รู้สินะ ผมไม่รู้จริง ๆ ว่าเวลานี้ เพียงแค่เงิน มันทำให้ผมไม่คิดมากเสียแล้ว

“หรือมึงไม่อยากจูบกับกู!”

ในเมื่อผมพูดความจริงไปแล้ว ทว่าเธอไม่เชื่อ ผมก็คงทำอะไรไม่ได้

“งั้นทิปกับค่านั่งคุย ผมไม่เอาก็ได้นะครับ” เวร! ผมลืมไปชั่วขณะว่าที่ตนเองนั่งเสียเวลาอยู่เนี่ย เพราะต้องการเงิน แต่ช่างเถอะ ในเมื่อผมหลุดปากพูดออกไปแบบนั้นแล้ว ผมก็ไม่ควรกลับคำสิ ถูกไหม พี่เพลงไม่พอใจ อาจจะเป็นเพราะกำลังเข้าใจผิดคิดว่าผมไม่อยากจูบกับเธอหรือไม่ก็นึกว่าผมอยากอัปค่าตัวก็ได้มั้ง “พี่เพลงขยับตัวไปหน่อยครับ ผมจะกลับไปทำงานต่อ...อื้อ!”

70%

ฮือ...ไม่จริงนะ!

พี่เพลงยกแขนคล้องคอผม โดยที่ผมไม่ทันตั้งตัวเลยสักนิด จากนั้นเธอก็ใช้ริมฝีปากดูดดึงริมฝีปากล่างของผม  แถมยังใช้ปลายลิ้นอุ่น ๆ ไล้เลียตามรอยแยกอีกด้วย ซึ่งนั่นก็ทำให้ร่างกายผมแข็งทื่อ ในขณะที่เปลือกตาเบิกกว้าง มิหนำซ้ำหัวใจผมเต้นแรงราวกับจะหลุดออกมาจากอกให้ได้

และเมื่อผมนิ่งค้าง พี่เพลงก็ใช้โอกาสนั้นสอดลิ้นเข้ามาในโพรงปากของผม

แย่แล้ว นาทีนี้ผมทำอะไรไม่ถูกเลยจริง ๆ ระหว่างนั้นลมหายใจของผมมันก็เข้าออกติด ๆ ขัด ๆ ผมได้แต่ปล่อยให้เธอทำทุกอย่างตามใจชอบ โดยที่ผมไม่ได้ขัดขืนแม้แต่น้อย

กระทั่งผมสัมผัสได้ถึงหยดน้ำตาของตนเองที่มันร่วงไหลออกมา ในที่สุดพี่เพลงก็ยอมผละออกห่าง แต่ก็เพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้น ใบหน้าของเราสองคนยังคงอยู่ใกล้กันมากเหมือนเดิม

มากเสียจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจที่รดเป่าโดนผิวหน้าอย่างแผ่วเบาของกันและกัน ผมได้กลิ่นแอลกอฮอล์ที่พี่เพลงดื่มเข้าไปอย่างชัดเจน

ซึ่งนั่นก็ทำให้จู่ ๆ ผมก็รู้สึกมึนเบลอไปชั่วขณะ คล้าย ๆ กับคนเมาไม่มีผิด ทั้ง ๆ ที่ตนเองไม่ได้ดื่มเหล้าเข้าไปเลยสักอึกเดียวเลยด้วยซ้ำ

“มึงรู้มั้ย ท่าทางตอนนี้ของมึงเนี่ย มันยิ่งทำให้กูรู้สึกอยากจะรังแกมึงมากกว่าเดิมอีกนะ” พี่เพลงกดท้ายทอยของผม บังคับให้ผมโน้มตัวลงมาเล็กน้อย แต่นั่นก็ทำให้ริมฝีปากของเราประกบกันเสียแล้วล่ะ ทว่าเพียงแค่เสี้ยววินาทีเดียวเท่านั้นนะ แล้วเธอก็ผละออกห่างอีกครั้ง “ท่าทางไร้เดียวสา มันเหมาะกับเด็กสาวมากกว่า ซึ่งพอเป็นมึง มันน่าขยี้ให้ช้ำ”

“...”

“ขายตัวปะ อยากซื้อ?” นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่แขกพูดจาหยาบคายแบบนี้ ผมทำงานที่นี่ ผมมักจะถูกถามถึงเรื่องนี้แทบทุกครั้ง และทุกครั้งผมก็จะโกรธมาก ยิ่งโดนลวนลามโดยที่ไม่เต็มใจแบบนี้ด้วยแล้ว บอกตามตรง ผมเจ็บปวดอะ เจ็บมากเลยด้วย นี่ทำไมสังคมอย่างนี้มันถึงได้น่ากลัวแบบนั้นนะ “กูอยากลากมึงขึ้นเตียง อยากขย่มบนตัว และอยากได้ยินเสียงครวญครางของมึง”

“ผมทำงานในผับ ไม่ใช่ในซ่อง!” สิ้นคำพูดของเธอ ผมก็ตะคอกตอกกลับเสียงดังลั่นอย่างเหลืออด แม้เธอจะเป็นลูกค้า VIP ที่อาจจะทำให้ผมถูกไล่ออกก็ตาม ทว่าตอนนี้ผมรู้สึกโกรธเธอจริง ๆ ผมโกรธจนหน้าสั่นเลยล่ะ

ในชีวิตนี้ผมไม่เคยรู้สึกโกรธใครเท่านี้มาก่อนเลย

บ้าบอ เธอพล่ามจนผมเห็นภาพเลยอะ!

“มึงจะไม่ยอมขายตัวให้กูจริง ๆ เหรอ?” สาวสวยตรงหน้าเหมือนคนโรคจิต ยิ่งเธอเห็นว่าผมโมโหหนัก เธอก็ยิ่งดูเหมือนจะชอบใจหนักหนา “กูจะไม่เซ้าซี้นะ แต่มึงรู้อะไรมั้ย กูน่ะเป็นผู้หญิงสายเปย์นะ ถ้ามึงไม่มีเงินจ่ายค่าเทอม กูก็พร้อมจะจ่ายแทน หรือถ้ามึงเดือดร้อนเรื่องเงินในจำนวนมาก ๆ กูก็พร้อมจะให้มึงยืม โดยที่ไม่คิดดอกเบี้ยเลยสักบาท มึงสนใจมั้ย?”

พี่เพลงคงกลัวว่าผมจะปฏิเสธมั้ง เธอถึงได้รีบโปรโมทเต็มที่อย่างนี้น่ะ

“หะ ให้ยืมได้ด้วยเหรอครับ?!” พอได้ยินประโยคท้าย ผมก็หูผึ่งทันทีเลยน่ะสิ แอลกำลังเดือดร้อนเงิน ผมไม่อยากให้เขาต้องเจ็บตัวอีกต่อไปแล้ว “ถะ ถ้าผมจะยืมสักสี่แสน พี่เพลงจะให้ผมยืมมั้ยครับ?!”

“ได้สิ ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว เงินแค่นั้นเอง”

“ได้จริง ๆ เหรอครับ?!” เห็นพี่เพลงทำหน้าเหมือนไม่สะทกสะเทือนกับเงินจำนวนเหล่านั้นที่ผมต้องการ ผมก็เผลอจับมือเธอมากุมไว้และเอ่ยถามย้ำอีกครั้งเพื่อเป็นการยืนยันคำตอบ

“อืม แต่มึงมีปัญญาจ่ายคืนภายในสามเดือนมั้ยล่ะ?” ยังไม่ทันจะตกลงขอยืม พี่เพลงก็ระบุระยะเวลาสักก่อน ซึ่งนั่นก็ทำเอาผมชะงักงันทันทีพลางปล่อยมือที่กำลังกุมมือเธอไว้ ก่อนจะส่ายหน้าเบา ๆ อย่างคนสิ้นหวัง “งั้นก็ไม่ต้องคิดเยอะ แค่มึงยอมขายตัวให้กู กูก็พร้อมจะเปย์เต็มที่อยู่แล้ว”

“ก่อนที่ผมจะตัดสินใจ ผมขอถามพี่เพลงตรง ๆ ได้มั้ยครับ คือพี่เพลงขอซื้อตัวผู้ชายอย่างงี้บ่อยเลยเหรอ?”

“ใช่ แต่ละคนกูเปย์เกือบล้าน” เห็นจากสีหน้าและคำตอบ ไม่บอกก็รู้ว่าพี่เพลงภูมิใจตัวเองสุด ๆ “แต่มันไม่บ่อยครั้งนักหรอกนะ เพราะกูรักผู้ชายทุกคนที่กูเลี้ยง เพราะงั้นระยะมันไม่ใช่วันสองวัน”

“...”

“เราคบกัน คบเป็นแฟน...” แววตาของพี่เพลงเริ่มเปลี่ยนไปอีกครั้ง เธอดูเจ็บปวดกว่าเดิม อันนี้ผมดูออก “แม่ง ไม่มีใครจริงใจกับกูเลยสักคน”

“...”

“นี่กูไม่ได้โง่นะ กูแค่ใจดี” ผมฟังพี่เพลงพล่ามแล้ว บอกเลย ผมรู้สึกเพลียใจไม่น้อย นี่ถ้าสมมุติว่าน้องสาวผมมีนิสัยแบบนี้นะ ผมคงปวดหัวไม่เว้นแต่ละวัน “สรุปไม่ขายแน่นะ?”

“ผมเป็นเกย์ครับ ผมไม่สามารถทำใจมีเซ็กส์กับผู้หญิงได้หรอกครับ” เห็นพี่เพลงรอคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ ผมก็เลยสารภาพความจริงออกไป ถึงผมอยากได้เงินมากแค่ไหนก็ตาม ทว่ามันติดตรงรสนิยมของผมนี่สิ แต่แล้วคำพูดที่เอ่ยออกมาต่อจากนั้นของพี่เพลงนั้น มันกลับกลายทำให้ผมต้องคิดหนัก

“กูชอบเกย์ ยิ่งเป็นเกย์สายรับ กูก็ยิ่งชอบ อีกฝ่ายแม่งต้องรู้สึกฝืนใจแน่ ๆ” ถ้าพี่เพลงเกิดมาเป็นผู้ชายก็คงจะดีไม่น้อย เพราะนิสัยของเธอแบดสุด ๆ เลยล่ะ “สรุปเป็นครั้งสุดท้าย?”

“ขะ ขายครับ!” ในเมื่อรสนิยมของเธอมันตรงกับตัวผมอยู่แล้ว ดังนั้นผมก็เลยรีบตอบอย่างลนลาน ราวกับว่ากลัวจะเสียโอกาสทองนี้ไป แต่ถึงอย่างนั้น ลึก ๆ ในใจผมก็เกิดมีความรู้สึกลังเลไม่น้อยเลยนะ นี่ผมจะยอมขายตัวจริง ๆ เหรอ ยิ่งกับผู้หญิงด้วยแล้ว... “ขายก็ได้ครับ...”

เอาเถอะ ทำก็ทำ ผมยอมเพื่อแอล

 

 

 

พี่เพลงไม่เข็ดอะ รู้ทั้งรู้ว่าคบกับใคร ทุกคนก็หวังแต่เงิน

แต่ก็ยังดื้อด้านอยากเปย์คนที่กำลังเดือดร้อนเรื่องเงิน เฮ้อ...เอือมกับนางจริง ๆ

งื้อ น้องหน้าตาน่ารัก ใคร ๆ ก็ต่างตกหลุมรัก

ว่าแต่ว่าพี่เพลงนี่รุกน้องหนักมากนะ น้องกลัว น้องไม่ชอบอย่างแรง ฮ่า ๆ

ขำที่น้องว่าพี่เพลงกระแดะอะ แม้จะเป็นเพียงแค่ในใจ แต่นั่นก็บ่งบอกว่าน้องไม่ชอบผู้หญิงจริง ๆ

แต่งเรื่องนี้ ไรท์ชอบความรู้สึกของน้องแอกที่มีต่อแอลมากกก มันลึกซึ้งอะ!

แม้ตัวเองไม่เคยมีความรักและไม่เคยมีแฟน แต่ก็พยายามทำความเข้าใจ ><

ปล.อ่านแล้วอย่าลืมคอมเมนต์และกดให้กำลังใจนักเขียนด้วยนะคะ