เมียเก็บพรหมจรรย์ Reup 2018 [หนังสือวางจำหน่ายร้านนายอินทร์]

ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 2 เอาคืน 2-3

มาอัปต่อแล้วค่ะ ฝากกดแอดแฟน 

และกดถูกแฟนเพจไว้ด้วย

เพื่อจะได้ติดตามนิยายทุกเรื่อง

ได้แบบไม่พลาดข่าวสาร

สั่งซื้อหนังสือทำมือเรื่องอื่นๆทางแฟนเพจ

E-book ทุกเว็บ

MEB คลิก!!! Get it now

เมียเก็บพรหมจรรย์ ดอกโบตั๋นสีขาว www.mebmarket.com “เราอยู่ด้วยกันไม่ได้จริงเหรอคะ” เธอถามเสียงสะอื้นเหมือนใกล้จะขาดใจ อยากให้เรื่องนี้คือเรื่องโกหกที่จิรายุทธแต่งเรื่องขึ้นมามากกว่า “ถ้าเธอยอมเอ...

ookbee

เมียเก็บพรหมจรรย์

ดอกโบตั๋นสีขาว

www.ookbee.com

0 Ratings

ซื้อเลย  

play.google

https://bit.ly/2ADSTZM

ebooks.in.th

https://bit.ly/2M2flA4

จิรายุทธรู้สึกถึงความนุ่มหยุ่นอวบอิ่มเกินวัยอย่างชัดเจน แบบที่ไม่ต้องใช้มือจับลูบคลำก็เดาได้ว่าไม่น่าจะต่ำกว่าคัพซี เมื่อเทียบกับกัลยาที่คัพบีแล้วสาวน้อยคนนี้น่าจะใหญ่กว่าหลายเท่า

ตอนแรกดูเผินๆ เธอเหมือนกับพวกเด็กมัธยมขี้โรค แต่ใครจะไปคิดว่าภายใต้เสื้อยืดเก่าๆ สีซีดตัวโคร่งจะมีความยั่วยวนซ่อนอยู่ จนบางทีมันเริ่มท้าทายให้เขาอยากค้นหาว่ามีอะไรมากกว่านี้ไหม

ยิ่งพอมองสบกับดวงตากลมโตใสซื่อไร้เดียงสาคู่นั้น มันกลับมีผลให้เขาเกิดอารมณ์ขึ้นได้ง่ายๆ เหมือนถูกดึงดูดให้ดิ่งลงไปไกลในห้วงลึก จิรายุทธคิดว่าทางที่ดีต้องรีบเผ่นไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด ก่อนที่จะควบคุมตัวเองเอาไว้ไม่อยู่ เขาไม่ชอบพวกเด็กนักศึกษาเพราะเคยคบแล้วน่ารำคาญ ยิ่งดูเด็กกว่าน่าจะเกินสิบปีแบบนี้ยิ่งไม่ใช่สเปกเขา

“ฉะ...ฉันบอกให้ปล่อยไม่ได้ยินเหรอ”

ชายหนุ่มบอกเสียงติดขัด เริ่มเครียดกังวลกับความคิดบ้าๆ ของตัวเอง พลางขบกรามเป็นสันนูนอย่างทรมาน เขาแน่ใจว่าวันนี้ตัวเองดื่มไม่เยอะ อาจจะเมาบ้างแต่ยังพอมีสติและสามารถขับรถกลับได้แน่นอน หรือคงเป็นเพราะเขายังมีอารมณ์พลุ่งพล่านค้างอยู่จากกัลยาเมื่อสักครู่ทำให้ไม่ได้ปลดปล่อยอย่างที่ควรจะเป็น

“ปล่อยสิวะ!”

เขาสั่งด้วยน้ำเสียงแตกพร่าเริ่มไม่มั่นคง แต่ใครมันจะไปควบคุมตัวเองไหวถ้ามีสาวน้อยเต็มวัยมานั่งเอาหน้าอกถูขาอยู่แบบนี้ และเขาชักอยากเปลี่ยนจากถูขามาเป็นถูอย่างอื่นที่มันกำลังปวดตึงอยู่ตรงหว่างขามากกว่า 

“ไม่ค่ะ พี่ชายต้องสัญญามาก่อนว่าจะไม่ฟ้องคุณหญิง ไม่แจ้งตำรวจ และไม่ไปหาอธิการที่มหาวิทยาลัย ฮือๆ” พลอยน้ำเพชรพูดเสียงสะอื้นพลางเกาะขาเขาอย่างกับลิงเกาะต้นไม้ทำให้คนฟังถึงกับหมดความอดทน

“ร้องไห้อยู่ได้! พอๆ หยุดร้องได้แล้ว รำคาญชะมัด นี่ไม่ใช่รายการวงเวียนชีวิตนะ”  

“พลอยต้องทำยังไงถึงจะชดใช้ได้คะ” เธอพูดด้วยสีหน้าไม่ค่อยแน่ใจนัก

“เอาเถอะ ฉันจะถือว่าทำบุญแล้วกัน ไม่เอาเรื่องเธอ”

 จิรายุทธบอกเสียงแข็งพลางถอนหายใจแรงๆ ตัวเองก็โตแล้วไม่ได้อยากมีเรื่องกับเด็กนักหรอก เมื่อกี้ก็แค่ระบายอารมณ์เล่นโทษฐานที่เข้ามาขัดจังหวะเขา และวันนี้เขาแค่แวะมาฉลองงานวันเกิดแม่จะปล่อยผ่านไปสักวันแล้วกัน  

“ขอบคุณนะคะ ขอบคุณพี่มากๆ” พลอยน้ำเพชรรีบปล่อยมือจากเขาทันที ก่อนยกมือไหว้ด้วยความโล่งอก รอยยิ้มสดใสของเธอทำให้ใบหน้าที่ไม่ได้สวยจัดจ้านมากนักแต่ค่อนไปทางน่ารักเป็นธรรมชาติ ดูสว่างไสวราวกับนางฟ้าตัวน้อยๆ จนคนมองถึงกับใจสั่นเผลอมองค้างนานเป็นนาที

“แต่ฉันคิดว่า เธอควรชดใช้อะไรฉันบ้างนะ” ชายหนุ่มพูดเสียงราบเรียบ พลางทรุดตัวลงมานั่งกับพื้นครัวในระดับเดียวกับเธอ ใบหน้าคร้ามคมอยู่ห่างกันไม่มากนัก

ตอนนี้ทำให้พลอยน้ำเพชรรู้สึกตกใจ เพราะเพิ่งสำนึกได้ว่าเขาเป็นผู้ชายเต็มตัวที่อันตราย และมีความคุกคามบางอย่างทำเอาเธอประหม่าด้วยความเขินจนหวาดหวั่นจึงต้องรีบขยับตัวหนี แต่เพียงนิดเดียวแผ่นหลังก็ชนติดตู้เก็บจานในครัว

“เอ่อ...พลอยต้องขอโทษกับเรื่องที่เกิดขึ้นกับพี่ แล้วก็แฟนพี่ด้วยค่ะ” หญิงสาวพูดเสียงอึกอักพลางเอ่ยถึงแฟนเขาเพื่อให้เจ้าตัวจำได้ว่าแฟนกำลังรออยู่ ก็ไหนเขาบอกจะรีบไป แต่ทำไมยังมัวเอ้อระเหยอยู่ได้

“ไม่เป็นไร บอกแล้วฉันยกโทษให้ แค่เธอให้ฉันเอาคืนเล็กๆ น้อยๆ ก็พอ” จิรายุทธพูดราวกับคนใจดีไม่คิดถือโทษ พลางเอื้อมมือมาเชยคางมนขึ้นเพื่อให้เห็นใบหน้าชัดๆ อีกมือก็รัดเอวคอดเอาไว้แน่นด้วยวงแขนข้างเดียว

เธอสวยน่ารักกว่าที่เขาคิด ดวงตาจมูกปากเมื่อรวมกันอยู่บนใบหน้ารูปหัวใจดูจิ้มลิ้มน่ามอง รอยยิ้มแบบเมื่อกี้ถ้าถูกยิ้มใส่บ่อยๆ อาจทำให้คนบางคนขาดสติได้เลย ยิ่งมองเขาก็รู้สึกคุ้นเคยแต่จำไม่ได้ว่าเคยเจอที่ไหน

หญิงสาวไม่ใช่คนสวยจัดโดดเด่นแบบกัลยา หรือผู้หญิงคนอื่นในแวดวงสังคมของเขา แต่เรียกว่าน่ารักมองเพลิน ดูเหมือนเด็กสาวบ้านๆ ไร้จริตจะก้านยั่วยวนผู้ชาย ถึงแม้ตอนนี้เธอจะอยู่ในชุดเสื้อยืดตัวใหญ่ๆ กับกระโปรงนักศึกษาตัวยาวและไม่ได้แต่งหน้าก็ตาม

“เอาคืนอะไรคะ”

พอมองริมฝีปากแดงสดที่เผยอถามอย่างไร้เดียงสานั่นก็ทำให้เขาคิดว่าคงไม่อาจจะหยุดตัวเองได้อีกแล้ว

“มะ...หมายถึงพี่จะตีพลอยคืนบ้างเหรอคะ” พลอยน้ำเพชรร้องเสียงหลง ใบหน้านวลตื่นตระหนกสุดขีด รู้สึกผวากลัวจับใจกับสัมผัสจากมือใหญ่ที่แตะต้องสัมผัสผิวกาย

“ไม่ใช่หรอก ฉันก็แค่...” จิรายุทธก้มหน้าลงไปพึมพำเบาๆ ห่างกลีบปากละมุนเพียงไม่กี่นิ้ว พลางหัวเราะในลำคอกับความคิดของเธอ ที่คิดไปได้ไงว่าเขา  จะเอาคืนจนเธอเลือดตกยางออกแบบนั้นบ้าง  

“ทำแบบนี้ต่างหาก” เขาแนบริมฝีปากลงไปประกบจูบอย่างที่อยากทำ จนเธอสะดุ้งโหยงตัวแข็งทื่อราวกับไม่เคยมีประสบการณ์เรื่องจูบมาก่อน ทำให้เขาต้องเป็นฝ่ายบดคลึงเพื่อให้เธอเปิดปากรับเขา พลางขบเม้มกลีบปากบนล่างอย่างล้ำลึก จนเธอเริ่มเผลอตัวรับจุมพิตเขาด้วยความเผลอไผลกับสัมผัสประหลาดแปลกใหม่ที่เพิ่งเกิดขึ้นครั้งแรกในชีวิต มันมีความหวานซาบซ่านแบบที่พลอยน้ำเพชรก็ไม่เข้าใจความรู้สึกนี้

“อื้อ ทำอะไรคะ” จิรายุทธจูบเธอแบบไม่ให้หยุดหายใจ พลางขบเม้มหนักหน่วงอย่างกับคนหิวโซ นานแล้วที่เขาไม่เคยจูบผู้หญิงแล้วอีกฝ่ายนิ่งงันแบบไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบ แต่อาการตัวสั่นเทิ้มไร้เดียงสาและเสียงร้องครวญครางแผ่วกับลมหายใจหอบถี่นั่นยิ่งทำให้เขาฮึกเหิม แทบจะแน่ใจเลยว่าตัวเองเป็นผู้ชายคนแรกที่ได้จูบเธอ

ยิ่งจูบนานขึ้นเท่าไรหญิงสาวในอ้อมแขนเขาก็ลดอาการ ต่อต้านลงมากขึ้น ทรวงอกอวบอิ่มถูกกดทับด้วยแผงอกแกร่งภายใต้ เสื้อเชิ้ตเนื้อดี ทำเอาเนื้อตัวชายหนุ่มร้อนรุ่มเป็นไฟไปหมด อาการคั่ง ค้างจากก่อนหน้านี้ยิ่งทำให้ความต้องการของเขาทวีคูณหนักหนากว่าเดิม

“พะ...พี่คะ อย่าค่ะ ” พลอยน้ำเพชรพยายามร้องห้ามเมื่อปากเป็นอิสระจากจุมพิตยาวนานที่ทำให้เธอแทบขาดใจตาย รู้สึกทั้งหนักและอึดอัดร้อนวูบไปทั้งหน้าทั้งตัว

แต่ก็ต้องตกใจอีกรอบเมื่อริมฝีปากร้อนผ่าวเริ่มเคลื่อนต่ำไปยังซอกคอระหงของตัวเอง ซ้ำยังขบเม้มผิวเนื้อสาวตามอารมณ์หื่นกระหายเต็มแรงแบบไม่คิดสักนิดว่าเธอจะเจ็บช้ำแค่ไหน เธอใช้มือน้อยข้างเดียวที่หลุดพ้นจากพันธนาการตีแขนเขาให้ได้สติ แต่คนตัวโตนั้นหน้ามืดไม่ฟังเสียงใครเลย

“เอานมมาถูตัวฉัน แล้วจะให้ทนไหวได้ไง”