P4 รักอันตรายของคุณชายสายเถื่อน

ตอนที่ 2 : บทนำ

ผมยังจำวันนั้นได้ดี.....วันที่ผมหลงทางกับเหล่าลูกสมุนของพ่อจนทำให้ถูกไอ้สวะนั่นลากไปซ้อมในซอกเปลี่ยวจนร่างกายสะบักสะบอม  ท่ามกลางสายฝนที่โหมกระหน่ำ....ผมระบมไปทั้งตัวจนแทบจะไม่มีแรงลุกขึ้นยืน  แต่แล้วก็มีผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ที่ปากตรอกพร้อมกับตะโกนเสียงดังลั่น

“ คุณตำรวจคะ....มีเด็กถูกซ้อมอยู่ทางนี้ค่ะคุณตำรวจจจจจจ!!! ” เสียงตะโกนของผู้หญิงคนนั้นดังขึ้นพร้อมกับเสียงหวอของรถตำรวจ 

หวี่ หวอ หวี่ หวอ

 เสียงนั้นดังขึ้นไอ้พวกสวะเหล่านั้นเลิกลั่กก่อนจะรีบวิ่งแจ้นหนีหายหางจุกตูด  ผมใช้แรงที่ยังเหลืออยู่ยันกายขึ้นมานั่ง  ผู้หญิงแปลกหน้าคนนั้นเอนร่มคันใหญ่มาให้ผม  ก่อนจะถอดเสื้อคลุมชุดนักเรียนของเธอออกแล้วคลุมให้  ผู้หญิงคนนั้นหยิบผ้าเช็คหน้าของตัวเองขึ้นมาแล้วซับเลือดที่ไหลอยู่ที่มุมปากอย่างแผ่วเบา

               “  กระทืบได้แม้กระทั่งเด็ก.....” ผมพยายามเพ่งมองหน้าคนที่ช่วยผมอย่างสุดกำลัง  แต่ว่าผมถูกซ้อมอย่างหนักจึงเห็นหน้าไม่ชัดเท่าไหร่ 

              
               “  ....แล้วตำรวจล่ะครับ ”

               “  แค่เปิดซาวน์แทร็คเฉยๆน่ะ ” ห๊ะ?! เปิดซาวน์แทร็ค  ถ้าไอ้พวกนั้นไม่เชื่อแล้ววิ่งหนีไปล่ะก็ไม่วายพลอยซวยไปด้วย

               “  ....กลับบ้านเองได้ใช่มั้ย ”

              
              “ ครับ  ผมกลับได้...!!!? ” กระเป๋าตังค์ กับ โทรศัพท์ ไม่อยู่?! เชี้ยล่ะ  ฝากทุกอย่างไว้ที่ลูกน้องพ่อหมดเลยนี่หว่า  เวร  เวร  เวร!!!!  ขณะที่ผมกำลังคลำเนื้อคลำตัวหาของผู้หญิงคนนั้นก็ควักเงินแล้วยัดใส่กระเป๋าด้านในเสื้อคลุมตัวเมื่อครู่ด้วยท่าทีที่ไม่ลังเลหรือสงสัยเลยว่าผมจะเป็นมิจฉาชีพรึเปล่า  เธอลุกขึ้นพร้อมกับร่มคันใหญ่ก่อนจะโบกมือลาแล้วก็อวยพรให้ผม

              
                    “  ....กลับบ้านดีๆอย่าให้ถูกปล้นอีกล่ะเจ้าหนู ”   พูดแล้วผู้หญิงคนนั้นก็เดินจากไป  ผมก้มมองเสื้อคลุมตัวใหญ่ที่ดูเหมือนจะเป็นยูนิฟอร์มของนักเรียนมัธยม  ผู้หญิงคนนั้นเรียนที่เอกซ์เซียส เกรด 8 เราเพิ่งอยู่เกรด 6 เอง งี้ก็แก่กว่าเรานี้หว่า...

ไหนชื่อว่ะ!! ชิบหายแล้ว  เสื้อนี้ไม่ได้ปักชื่อเอาไว้!!?

              
                    “  พี่ครับ  พี่สาวววว!!! ”  ผมรีบหยัดกายลุกขึ้นยืนแล้วกระเสือกกระสนพยายามจะวิ่งตามพี่สาว  แต่ทว่าไม่เห็นแล้ว  ผู้คนรอบนอกปะปนกันมั่วไปหมด  ตาที่พร่าเลือนและฝนที่สาดซัดทำให้วิสัยทัศน์ในการมองของผมไม่ดีเท่าไหร่  ผมจ้องมองไปยังเสื้อคลุมของพี่สาวไร้นามพร้อมกับสิ่งทีเ่ธอช่วยผมในวันนี้พร้อมกับขบขันเล็กน้อย  อย่างน้อยในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดีอยู่  และนี้แหละ...คือจุดเริ่มต้นความรักของผม