อาญารักซ่อนใจ

ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 2 ต้นเหตุแห่งรัก (1)

      “พี่คริสเตียน รอเอื้อด้วย แฮ่กๆ” เสียงตะโกนปนด้วยเสียงหอบหายใจดังขึ้น เมื่อเจ้าของเสียงต้องออกแรงวิ่งเต็มฝีเท้าเพื่อตามร่างสูงเพรียวที่วิ่งนำหน้าให้ทัน

         “จะตามมาทำไม ไม่รู้หรือไงว่ามันน่ารำคาญ จะไปไหนก็ไปเลยนะ”

        “พี่คริสเตียนยังไม่หายโกรธเอื้ออีกเหรอคะ หายโกรธนะ เอื้อขอโทษ”

        “อย่ามาเรียกฉันว่าพี่นะ ใครเป็นพี่เธอ แค่พ่อฉันเก็บเธอมาเลี้ยง อย่ามาเหมาว่าฉันเป็นพี่นะ”

        “เอื้อขอโทษนะคะ เอื้อไม่ได้ตั้งใจ”

        “ถ้าตามทัน จะยกโทษให้ก็ได้”

         ได้ยินอย่างนั้นร่างเล็กๆ ก็สาวเท้ายาวๆ และถี่ขึ้นอีกเท่าตัว ทั้งๆ ที่เหนื่อยและหอบจนแทบหายใจไม่ทัน จนกระทั่งตามมาถึงทะเลสาบที่อยู่หลังคฤหาสน์หลังโตที่เธอเพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ได้ไม่ถึงเดือน

         “ตะ...ตามทันแล้ว แฮ่กๆ พี่คริสเตียนต้องทำสัญญาด้วย พี่ต้องหายโกรธเอื้อนะ แล้วก็ต้องให้เอื้อเป็นน้องด้วย” เด็กหญิงเท้ามือกับเข่าแล้วหอบหายใจแรงๆ ก่อนจะรีบพูดขึ้นเพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะเปลี่ยนใจ

        “สัญญาคือต่อจากนี้ต่างหาก ถ้าเธอว่ายน้ำในทะเลสาบทันฉัน ฉันจะหายโกรธเธอ แล้วก็จะเรียกเธอว่น้องด้วย” เด็กหนุ่มว่าพลางถอดเสื้อออกแล้วเดินลุยน้ำลงไปก่อนจะหันกลับไปท้าทายเด็กหญิงตัวเล็ก “ตามลงมาสิ อยากเป็นน้องฉันไม่ใช่เหรอ”

         “ตะ...แต่ว่าน้ำมันเย็น แล้วเอื้อก็ว่ะ...”

        “หนวกหูน่า ถ้าไม่ลงมาก็กลับบ้านไปเลยไป แล้วต่อไปก็ไม่ต้องมายุ่งกับฉันอีก”

        “กะ...ก็ได้ เอื้อลงแล้ว”

         เด็กหญิงก้าวเท้าลงไปในผืนน้ำเย็บเฉียบ เธอสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อปลายเท้าสัมผัสกับความเย็นยะเยือก แต่เธอก็ยังกัดฟันแน่นแล้วก้าวเท้าลงไปเรื่อยๆ แต่อยู่ๆ พื้นดิ้นที่ค่อยๆ เอียงราดก็ผลุบหายไป

         ไม่ทันได้ส่งเสียงร้องด้วยซ้ำร่างเล็กๆ ก็จมดิ่งลงใต้ผิวน้ำ เธอพยายามกระเสือกจะสนพาตัวเองขึ้นสู่ผิวน้ำ แต่ดูเหมือนยิ่งดิ้นรนเท่าไร ร่างของเธอก็ยิ่งจมดิ่งลงไปเท่านั้น 

“ช่วยด้วย” อุรัสยาพยายามกรีดร้องขอความช่วยเหลือ แต่สิ่งที่ออกมาจากปากกลับมีเพียงฟองอากาศเท่านั้น 

น้ำไหลเข้ามาในปอดทำให้เธอทรมาน อุณหภูมิเย็นยะเยือกทิ่มแทงผิวบอบบาง ทุกตารางนิ้วของร่างกายเริ่มไร้ความรู้สึก

การได้ยิน...

ความรู้สึก...

การมองเห็น...

ประสาทสัมผัสค่อยๆ หายไปทีละอย่าง เหลือเพียงอย่างเดียวนั่นคือความหวาดกลัวสุดขีด

         “เฮือก” อุรัสยาลืมตาโพลง ก่อนจะหอบหายใจแรงราวกับว่าอยากจะเอาอากาศเข้าปอดให้มากที่สุด

ไม่รู้ว่าเมื่อคืนเผลอหลับไปได้ยังไงทั้งๆ ที่ความอยากรู้มันกัดกินและทำให้เธอทุรนทุรายจนแทบจะบ้าตาย แต่ที่รู้คือนานแล้วที่เธอไม่ได้ฝันถึงเรื่องนี้ บางทีอาจเป็นเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนทำให้เธอฝันถึงเรื่องนี้อีกทั้งๆ ที่มันก็ผ่านมาหลายปีแล้ว นานจนเธอจำรายละเอียดปีกย่อยไม่ได้ แต่ที่จำได้ดีกว่าอะไรทั้งหมด คือความรู้สึกในตอนที่กำลังจมดิ่งลงน้ำ ตอนนั้นเธอกลัวมากเลย ทั้งหนาว ทั้งแสบทั่วร่างกาย ทั้งทรมาน ในใจเธอเรียกหาคริสเตียนซ้ำไปซ้ำมา แล้วเขาก็ช่วยเธอไว้จริงๆ

         ตั้งแต่ตอนนั้นมีสองสิ่งที่ฝั่งใจเธอมาจนถึงวันนี้

         หนึ่งก็คือ... เธอกลัวน้ำ ถ้าเป็นน้ำลึกๆ ไม่ว่าจะเป็นแม่น้ำ ทะเลสาบ หรือสระว่ายน้ำเธอจะไม่เคยย่างกรายเข้าไปใกล้

         และสองก็คือ...  ความต้องการที่อยากจะให้เขายอมรับเหมือนที่ทุกคนในตระกูลเปรโดสยอมรับเธอ มันถูกลบเลือนหายไป กลายเป็นความรู้สึกลึกซึ้งที่ฝั่งรากลึกอยู่ในหัวใจ

แต่สำหรับคริสเตียน ไม่ว่าเวลาจะผ่านมากี่ปี เธอก็ยังเป็นได้แค่เพียงกาฝากที่เขาเกลียดยิ่งกว่ากิ้งกือไส้เดือนไม่เปลี่ยนแปลง

“พี่คริสเตียน” ทันทีที่เธอลืมตาขึ้นมาเธอก็เห็นใบหน้าเครียดขรึมลอยอยู่ไม่ห่าง เธอเรียกชื่อเขาแล้วนั่นก็ทำให้มือหนาที่แตะลงบนหน้าผากของเธอผละห่างออกไป

“ดีขึ้นแล้วใช่ไหม”

“ค่ะ เอื้อไม่เป็นอะไรแล้ว ขอบคุณนะคะที่ช่วยเอื้อไว้ แล้วก็ขอโทษที่เอื้อเป็นต้นเหตุให้พี่ถูกคุณลุงทำโทษ” เสียงแหบที่แทบไม่ออกจากลำคอเอ่ยขึ้น เพราะจมน้ำทำให้คอของเธอแสบไปหมด แถมยังเป็นไข้ด้วย ถ้อยคำที่หลุดออกมาจึงเต็มไปด้วยความยากลำบาก แต่เธอก็ยังอยากจะพูดกับเขา อยากจะขอโทษเขา

         “หายแล้วก็ดี แล้วต่อไปก็อย่าเข้าใกล้ฉันอีก และถ้าไม่จำเป็นก็ไม่ต้องพูดกับฉันด้วย”

        “ทะ...ทำไม”

        “ไม่ต้องถาม ไม่ต้องอยากรู้อะไรทั้งนั้น จำไว้แค่ว่าถ้าไม่อยากเจ็บตัวอีก ก็อย่ามาใกล้ฉัน” เขาเคยพูดแบบนี้มาหลายครั้งแต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่น้ำเสียงของเขาจะจริงจังเท่านี้มาก่อน

        “เอื้อไม่เข้าใจว่า...”

        “ไม่เข้าใจก็ไม่ต้องเข้าใจ แค่ทำตามที่ฉันก็พอ”