ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    อาญารักซ่อนใจ

    ลำดับตอนที่ #16 : บทที่ 3 เหตุผลที่ทำให้ไม่มีทางเลือก (4)

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 12.82K
      24
      18 ม.ค. 65

    บทที่ 3 เหตุผลที่ทำให้ไม่มีทางเลือก

           

    าพที่เห็นทำให้เส้นเลือดในหัวของเขาเต้นตุบๆ ชายหนุ่มกำมือแน่น กรามถูกบดเข้าหากันจนเป็นสันนูน อารมณ์คุกรุ่นพลุ่งพล่านขึ้นมา มันอยู่นอกเหนือเหตุผลและการควบคุมของสมอง และอัดแน่นเหมือนภูเขาไฟที่กำลังจะระเบิด

    “เอื้อก็รักพี่ค่ะ”

    และทันทีที่ถ้อยคำนี้หลุดออกมาจากริมฝีปากของหญิงสาวที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยาอย่างถูกต้องตามกฎหมายและประเพณีก็ทำให้ความยับยั้งชั่งใจทั้งหมดก็ขาดผึง ทุกการกระทำของเขาเต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราด ยามนี้เขาไม่ต่างจากไฟร้อนๆ ที่พร้อมจะแผดเผาทุกอย่างให้เป็นจุณ ทำลายทุกอย่างให้มอดไหม้ลงอย่างบ้าคลั่ง

    คริสเตียนสาวเท้าเข้าหาร่างเล็กที่อยู่ในอ้อมแขนของน้องชาย ก่อนจะกระชากร่างบางออกห่างจากร่างสูงแข็งแรงไม่ต่างจากตนพร้อมกับตะคอกลั่น

    “คิดจะทำอะไร!!!

    ร่างของอุรัสยาปลิวตามแรงกระชากออกจากอ้อมกอดของคาร์ลอส  ความตกใจทำให้เธอทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ เธอเบิกตากว้างมองใบหน้าบึ้งตึงของคนที่บีบข้อมือของเธอแน่นจนเจ็บร้าวไปถึงกระดูก ในขณะที่มืออีกข้างคว้าชายเสื้อของคาร์ลอสไว้ตามสัญชาตญาณ

    “เธอจะยั่วผู้ชายกี่คนก็แล้วแต่เธอ แต่คนๆ นั้นต้องไม่ใช่คนในตระกูลเปรโดส เธออยากให้พ่อฉันอับอายหรือไง เดี๋ยวน้อง เดี๋ยวพี่ แล้วก็น้องอีก ไร้ยางอาย”

    “นายก็จะหย่ากับเธอเหมือนกันไม่ใช่หรือไง แต่งได้วันเดียวก็จะหย่า นายก็ไม่ห่วงหน้าพ่อเหมือนกันนี่ยังมีหน้ามาว่าคนอื่นอีก”

    สิ้นคำพูดของคาร์ลอส มือที่ยึดข้อมือเล็กไว้ก็ถูกบีบแน่นขึ้นอีก แต่ดูเหมือนเจ้าของมือหนาจะไม่รู้เลยว่าทำให้เธอเจ็บ หรือบางทีเขาอาจจะรู้แต่ไม่สนใจ ไม่เคยสนใจเหมือนตลอดเวลาที่ผ่านมา ไม่สนว่าเธอจะเป็นอย่างไร จะรู้สึกอย่างไร หรือต้องเจ็บแค่ไหน ต่างจากเธอที่ไม่ว่าเขาจะอยู่ไกลแค่ไหน เขาก็อยู่ในสายตาของเธอเสมอ และไม่ว่าเขาจะเป็นอะไรเล็กน้อยแค่ไหนมันก็ไม่เคยรอดพ้นจากสายตาของเธอ

    แต่เพราะรู้ว่าพูดไปคงไม่มีประโยชน์ เสียงของเธอเป็นแค่เสียงลมที่พัดผ่าน ความห่วงใย ความหวังดีของเธอ เขาไม่เคยรับรู้ ไม่เคยสนใจ และมองว่ามันเป็นเพียงแค่การเสแสร้งเล่นละคร เธอจึงได้แต่กัดริมฝีปากเก็บสิ่งที่อยากจะพูดออกไปไว้เพียงในใจ

    “ถ้าไม่บอกแล้วใครจะรู้” คริสเตียนตอบคาร์ลอสก่อนจะหันมาไปใช้น้ำเสียงเย็นเฉียบสั่งคนตัวเล็กที่ยึดชายเสื้อของคาร์ลอสเอาไว้ “ปล่อยมือซะ”

    “ถ้าไม่อยากให้ใครรู้แล้วจะหย่าไปทำไม หย่าไม่หย่า ทุกคนก็เข้าใจว่านายแต่งงานแล้วอยู่ดี”

    “ไม่มีการมีงานทำหรือไง ถึงได้มายุ่งเรื่องของคนอื่น” คริสเตียนว่าพลางเอื้อมมือไปดึงมือเล็กที่ยังยึดชายเสื้อของคาร์ลอสไว้ทั้งๆ ที่เขาสั่งให้เธอปล่อยออก แต่คาร์ลอสกลับเอื้อมมือมายึดข้อมือข้างนั้นไว้เช่นกัน

    “ปล่อย”

    ครั้งนี้คำว่า ปล่อยถูกส่งให้กับคนร่างสูงไม่แพ้กันด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบดุจน้ำแข็งขั้นโลก ถ้าเป็นคนอื่นคงตัวสั่นหรือไม่ก็วิ่งหนีไปแล้ว ทว่าคาร์ลอสกลับไม่รู้สึกรู้สากับน้ำเสียงที่ชวนให้ตัวสั่นนั่น เขายังจับข้อมืออุรัสยาไว้ นัยน์ตาสีน้ำตาลคมเฉียบสองคู่จ้องประสานด้วยท่าทีนิ่งสงบ ไร้ซึ่งอารมณ์ความรู้สึกใดๆ

    แต่อุรัสยารู้ดีว่าในท่าทีนิ่งสงบไร้ความรู้สึก มีฝ่ายหนึ่งกำลังโกรธจัด สิ่งที่ทำให้เธอรู้ไม่ใช่แววตาของเขา ไม่ใช่ท่าทาง หรือสีหน้า แต่เป็นเพราะมือหนาที่กำแน่นจนเธอต้องนิ่วหน้าเพราะความเจ็บ และเชื่อว่าตอนนี้ผิวของเธอคงขึ้นรอยช้ำอย่างไม่ต้องสงสัย

    “นายกำลังทำให้เอื้อเจ็บ”

    และคนที่สนใจว่าเธอกำลังรู้สึกอย่างไรก็ไม่ใช่คนที่ใจเธอร่ำร้องให้เขาหันมามองอีกเช่นเคย แต่ทำไมนะ! ทั้งๆ ที่มันก็เป็นอย่างนี้มาตลอด ทั้งๆ ที่หัวใจก็เจ็บมาหลายต่อหลายครั้ง แต่หัวใจของเธอถึงยังเรียกหาแต่คริสเตียนอยู่ร่ำไป

    ขนาดตอนนี้สิ่งที่เธอสนใจกลับเป็นผิวสีแทนนอกร่มผ้าที่เป็นรอยปื้นแดงเพราะอาการแพ้ที่ไม่ได้เห็นมานานแล้ว ไม่ใช่แขนข้อมือตัวเองที่มันแทบหักคามือแกร่ง

    “งั้นเหรอ”

    คำตอบของพี่ชายทำให้คาร์ลอสถอนหายใจออกมาหนักๆ และยอมปล่อยแขนอุรัสยาแต่โดยดี เพราะเขารู้ดีว่าอีกฝ่ายคงไม่ยอมปล่อยมือแน่นอน และถ้าหากเขายังดื้อดึงต่อไปก็มีแต่จะทำให้หญิงสาวเจ็บตัวมากขึ้น

    “กินข้าวเถอะ”

    “ใช่ค่ะ พี่จะได้กินยาด้วย กินข้าวก่อนนะคะ” ทั้งๆ ที่หวาดหวั่นต่อความเกรี้ยวกราดของเขา ทั้งๆ ที่รู้ว่าพูดไปเขาคงไม่สนใจ ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้คิดว่าจะไม่พูดมันออกไป แต่เพราะความห่วงใยที่เอ่อล้นสุดท้ายเธอก็ห้ามใจตัวเองไม่ได้

    แล้วก็เป็นอย่างที่เธอคาดไว้ไม่มีผิด อีกฝ่ายไม่ได้ตอบกลับมา เขาไม่แม้แต่จะเหลือบตามองลงมาที่เธอด้วยซ้ำ สิ่งที่เขาทำก็คือลากร่างเล็กๆ ของเธอให้เดินตามออกจากห้องครัว ต่างจากเสียงของคาร์ลอสที่ทำให้เขาชะงักฝีเท้าได้

    “นายควรกินข้าว จะได้กินยา ไม่คันหรือไง”

    “ตอนเอามันให้ฉันกินทำไมไม่คิด”

    “นายพูดถึงเรื่องอะไร”

    “ฮึ” คริสเตียนเหลือบตามองร่างสูงของน้องชายที่ยืนห่างออกไปก่อนจะส่งเสียงในลำคอ ก่อนจะร่างลากเล็กให้เดินตามโดยไม่สนใจน้องชายที่มองตามมาอีก

    ________________________

    สำหรับใครที่รออีบุ๊กอยูู่ เหมยอัปลงเว็บให้แล้วนะคะ รอพี่เมพเอาขึ้นหน้าเว็บจ้า 


    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×