ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    อาญารักซ่อนใจ

    ลำดับตอนที่ #15 : บทที่ 3 เหตุผลที่ทำให้ไม่มีทางเลือก (3)

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 12.83K
      19
      17 ม.ค. 65


    “อื้อ!

    เรือนร่างที่ปรากฏสู่สายตาทำให้เขาหลงลืมสิ้นทุกสิ่ง เสียงหวานที่ครางออกมาทำให้เขาร่างกายของเขาร้อนฉ่าราวกับว่าเลือดทุกหยาดหยดในร่างกายกำลังเดือดปุดๆ แต่เล็บที่ครูดลงมาบนบ่าก็ปลุกสติให้เขารู้ว่ากำลังทำสิ่งที่ไม่ได้ตั้งใจจะทำ

    สิ่งนั้นไม่ใช่การครอบครองเรือนร่างที่เธอพยายามยัดเยียดให้เขาเป็นเจ้าของอย่างชอบธรรม แต่เป็นเขากำลังหลงลืมมอบความอ่อนโยนให้เธอทั้งที่เธอไม่สมควรได้รับมันแม้แต่กระพีกเดียว

    “หึ” เขาแค่นหัวเราะออกมาเพื่อเรียกสติให้กลับมาครบถ้วน “ชอบใช่ไหม ฉันก็ถามอะไรโง่ๆ เธอต้องชอบสิ ผู้หญิงชอบให้ฉันทำแบบนี้ให้ทั้งนั้น”

    “...”

    “อยากได้ไร่งั้นเหรอ ถ้าฉันยังมีชีวิตอยู่เธอไม่มีวันที่จะได้มันไป แล้วอย่าคิดล่ะว่าตัวเองมีทะเบียนสมรสแล้วจะต่างจากผู้หญิงที่ผ่านมาของฉัน จนกว่าฉันจะได้ใบหย่า จากนี้ต่อไปเธอจะเป็นแค่ที่ระบายอารมณ์ หรือไม่ก็นางบำเรอของฉันเท่านั้น”

    พูดจบเขาก็ก้มลงไป ขบเม้มผิวเนื้อเนียนอย่างไร้ความปราณี ทุกอณูเนื้อที่มือหนาสัมผัสผ่าน เขาบีบเค้นมันอย่างหนัก ตอกย้ำสิ่งที่เขาได้พูดให้เธอจดจำมันให้ขึ้นใจไปชั่วชีวิต

    แต่อยู่ๆ ทุกอย่างก็ประสาทสัมผัสของเขาก็เริ่มเลือนหายไปทีละอย่าง 

    ภาพที่เห็น...

    ความนุ่มเนียนที่ได้สัมผัส...  

    “เธอคงไม่อยากให้คนที่เธอรักต้องอยู่อย่างทรมานใช่ไหม”

    แม้แต่เสียงที่เปล่งออกมาจากลำคอของตัวเองยังเหมือนเป็นเสียงที่ลอยมาจากที่ไกลแสนไกล

    “มะ...หมายความว่ายังไงคะ”

    และนั่นคือเสียงสุดท้ายที่เขารับรู้ ก่อนที่ทุกอย่างจะดับมืดไป

    อาการคันยิบไปทั่วร่างทำให้คริสเตียนหลุดออกจากภวังค์ความคิด เขาสูดลมหายใจลึกเพื่อระงับความรู้สึกมากมายในใจ ชายหนุ่มยกมือขึ้นเกาต้นคอตัวเองไล่ไปถึงหน้าอก ก่อนจะก้มลงมองหน้าช่วงตัวที่มีรอยแดงเป็นปื้น

    คริสเตียนยันกายลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะก้าวลงจากเตียง เดินตรงไปยังห้องน้ำ ภาพที่สะท้อนมาจากกระจกเงาทำให้เขาต้องขมวดคิ้วแน่น

    ต้นคอ หน้าอก ท้อง และแผ่นหลังเป็นปื้นแดงๆ อย่างที่เขาคิดไม่มีผิด เขาไม่ได้เป็นแบบนี้มานาน เพราะคอยระวังไม่กินยาปะเภทบาร์บิตูเรท หรือยานอนหลับ เขามั่นใจว่าตัวเองไม่ได้แพ้อะไรอย่างอื่นอีก และเขาก็มั่นใจด้วยว่าเมื่อคืนเขาไม่ได้กินยาชนิดนี้ลงไป

    ไม่สิ! เขามั่นใจว่าเขาไม่ได้กินมันลงไปด้วยตัวเอง แต่ถ้ามีใครเอาให้กินล่ะไม่แน่ และพอนึกถึงท่าทางของคนคนนั้นเมื่อคืน มันก็ทำให้เขาพอจะเดาได้

    มิน่า เมื่อคืนอยู่ๆ เขาถึงได้ถึงได้หลับไปทั้งที่ไม่ควรจะหลับได้แบบนั้น

     

    “อ้าว คุณคริสเตียนมีอะไรหรือเปล่าครับถึงเข้ามาในครัว” เสียงทักของพ่อบ้านวัยกลางคนทำให้คริสเตียนชะงักฝีเท้าที่กำลังเดินตรงไปยังตู้เย็น

    “อยากได้น้ำสักแก้ว” เสียงไม่สบอารมณ์เอ่ยตอบ

    “รอสักครู่นะครับ”

    “ไม่ต้องหรอกครับ เดี๋ยวผมหยิบเอง” คริสเตียนว่าพลางก้าวเท้าไปที่ตู้เย็น หยิบขวดน้ำออกมาเปิด

    “ยามันต้องกินหลังอาหารไม่ใช่เหรอครับ” เพราะยาที่อีกฝ่ายกำลังจะส่งมันเข้าปาก บวกกับรอยผืนแดงที่ลำคอ และแขนทำให้เฮนรี่ถามออกไป

    “คงทนกินข้าวก่อนไม่ไหว”

    “รองท้องก่อนสักหน่อยเถอะครับ เดี๋ยวผมให้แม่บ้านจัดอาหารเพิ่มอีกที่”

    “ไม่ล่ะ คันจะตายอยู่แล้ว”

    “สักสองสามคำก็ยังดีนะครับ”

    “เฮ้อ! ลุงนี่จู่จี้เหมือนผู้หญิงขึ้นทุกวันเลยนะ” คริสเตียนเอามือที่กำยาไว้ออกห่างจากปากก่อนจะถอนหายใจแล้วพูดขึ้น

    “ครับ”

    “ยังจะครับอีก ผมว่านะครับไม่ได้ชม” คริสเตียนอดส่ายหัวอย่างระอากับคำตอบรับพร้อมกับรอยยิ้มไม่รู้สึกรู้สากับคำประชดของเขาไม่ได้

    “ครับ ผมทราบ”

    “รู้อะไรไหม คุยกับลุงทีไร ผมเป็นอันต้องปวดหัวทุกที ผมไปรอที่ห้องอาหาร จะให้กินอะไรก็ให้คนจัดมา” น้ำเสียงของคริสเตียนเต็มไปด้วยความรำคาญ แต่ก็ยอมตอบรับแต่โดยดี

    “ได้ครับ” เฮนรี่คลี่ยิ้มก่อนจะเอ่ยตอบรับด้วยเสียงสุภาพ เขารู้ดีกว่าใครว่าผู้ชายในตระกูลเปรโดสแต่ละคนมีนิสัยเป็นแบบไหน

    เย็นชา ปากร้าย และเหมือนจะใจร้าย แต่ก็แค่เหมือน นั่นแหละ คริสเตียน เปรโดส

    “เดี๋ยวครับคุณคริสเตียน” เฮนรี่รีบเอ่ยขึ้นเมื่อนึกบางอย่างขึ้นได้ แต่เหมือนจะไม่ทันเสียแล้ว ร่างสูงของคริสเตียนลับหายไปจากประตูห้องครัว

             ถึงจะตามไปตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้ว เขาได้แต่ภาวนาว่าหัวข้อสนทนาระหว่างคาร์ลอสกับอุรัสยาก่อนหน้าที่เขาจะออกจากห้องอาหารมาจะจบลงแล้ว

    ______________

    อีบุ๊กเรียบร้อยแล้วจ้า แต่วันนี้เค้าติดธุระ เดี๋ยวดึก หรือไม่ก็พรุ่งนี้อัปขึ้นเว็บให้นะคะ
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×