คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : บทที่ 3 เหตุผลที่ทำให้ไม่มีทางเลือก (3)
“อื้อ!”
เรือนร่างที่ปรากฏสู่สายตาทำให้เขาหลงลืมสิ้นทุกสิ่ง เสียงหวานที่ครางออกมาทำให้เขาร่างกายของเขาร้อนฉ่าราวกับว่าเลือดทุกหยาดหยดในร่างกายกำลังเดือดปุดๆ แต่เล็บที่ครูดลงมาบนบ่าก็ปลุกสติให้เขารู้ว่ากำลังทำสิ่งที่ไม่ได้ตั้งใจจะทำ
สิ่งนั้นไม่ใช่การครอบครองเรือนร่างที่เธอพยายามยัดเยียดให้เขาเป็นเจ้าของอย่างชอบธรรม แต่เป็นเขากำลังหลงลืมมอบความอ่อนโยนให้เธอทั้งที่เธอไม่สมควรได้รับมันแม้แต่กระพีกเดียว
“หึ” เขาแค่นหัวเราะออกมาเพื่อเรียกสติให้กลับมาครบถ้วน “ชอบใช่ไหม ฉันก็ถามอะไรโง่ๆ เธอต้องชอบสิ ผู้หญิงชอบให้ฉันทำแบบนี้ให้ทั้งนั้น”
“...”
“อยากได้ไร่งั้นเหรอ ถ้าฉันยังมีชีวิตอยู่เธอไม่มีวันที่จะได้มันไป แล้วอย่าคิดล่ะว่าตัวเองมีทะเบียนสมรสแล้วจะต่างจากผู้หญิงที่ผ่านมาของฉัน จนกว่าฉันจะได้ใบหย่า จากนี้ต่อไปเธอจะเป็นแค่ที่ระบายอารมณ์ หรือไม่ก็นางบำเรอของฉันเท่านั้น”
พูดจบเขาก็ก้มลงไป ขบเม้มผิวเนื้อเนียนอย่างไร้ความปราณี ทุกอณูเนื้อที่มือหนาสัมผัสผ่าน เขาบีบเค้นมันอย่างหนัก ตอกย้ำสิ่งที่เขาได้พูดให้เธอจดจำมันให้ขึ้นใจไปชั่วชีวิต
แต่อยู่ๆ ทุกอย่างก็ประสาทสัมผัสของเขาก็เริ่มเลือนหายไปทีละอย่าง
ภาพที่เห็น...
ความนุ่มเนียนที่ได้สัมผัส...
“เธอคงไม่อยากให้คนที่เธอรักต้องอยู่อย่างทรมานใช่ไหม”
แม้แต่เสียงที่เปล่งออกมาจากลำคอของตัวเองยังเหมือนเป็นเสียงที่ลอยมาจากที่ไกลแสนไกล
“มะ...หมายความว่ายังไงคะ”
และนั่นคือเสียงสุดท้ายที่เขารับรู้ ก่อนที่ทุกอย่างจะดับมืดไป
อาการคันยิบไปทั่วร่างทำให้คริสเตียนหลุดออกจากภวังค์ความคิด เขาสูดลมหายใจลึกเพื่อระงับความรู้สึกมากมายในใจ ชายหนุ่มยกมือขึ้นเกาต้นคอตัวเองไล่ไปถึงหน้าอก ก่อนจะก้มลงมองหน้าช่วงตัวที่มีรอยแดงเป็นปื้น
คริสเตียนยันกายลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะก้าวลงจากเตียง เดินตรงไปยังห้องน้ำ ภาพที่สะท้อนมาจากกระจกเงาทำให้เขาต้องขมวดคิ้วแน่น
ต้นคอ หน้าอก ท้อง และแผ่นหลังเป็นปื้นแดงๆ อย่างที่เขาคิดไม่มีผิด เขาไม่ได้เป็นแบบนี้มานาน เพราะคอยระวังไม่กินยาปะเภทบาร์บิตูเรท หรือยานอนหลับ เขามั่นใจว่าตัวเองไม่ได้แพ้อะไรอย่างอื่นอีก และเขาก็มั่นใจด้วยว่าเมื่อคืนเขาไม่ได้กินยาชนิดนี้ลงไป
ไม่สิ! เขามั่นใจว่าเขาไม่ได้กินมันลงไปด้วยตัวเอง แต่ถ้ามีใครเอาให้กินล่ะไม่แน่ และพอนึกถึงท่าทางของคนคนนั้นเมื่อคืน มันก็ทำให้เขาพอจะเดาได้
มิน่า เมื่อคืนอยู่ๆ เขาถึงได้ถึงได้หลับไปทั้งที่ไม่ควรจะหลับได้แบบนั้น
“อ้าว คุณคริสเตียนมีอะไรหรือเปล่าครับถึงเข้ามาในครัว” เสียงทักของพ่อบ้านวัยกลางคนทำให้คริสเตียนชะงักฝีเท้าที่กำลังเดินตรงไปยังตู้เย็น
“อยากได้น้ำสักแก้ว” เสียงไม่สบอารมณ์เอ่ยตอบ
“รอสักครู่นะครับ”
“ไม่ต้องหรอกครับ เดี๋ยวผมหยิบเอง” คริสเตียนว่าพลางก้าวเท้าไปที่ตู้เย็น หยิบขวดน้ำออกมาเปิด
“ยามันต้องกินหลังอาหารไม่ใช่เหรอครับ” เพราะยาที่อีกฝ่ายกำลังจะส่งมันเข้าปาก บวกกับรอยผืนแดงที่ลำคอ และแขนทำให้เฮนรี่ถามออกไป
“คงทนกินข้าวก่อนไม่ไหว”
“รองท้องก่อนสักหน่อยเถอะครับ เดี๋ยวผมให้แม่บ้านจัดอาหารเพิ่มอีกที่”
“ไม่ล่ะ คันจะตายอยู่แล้ว”
“สักสองสามคำก็ยังดีนะครับ”
“เฮ้อ! ลุงนี่จู่จี้เหมือนผู้หญิงขึ้นทุกวันเลยนะ” คริสเตียนเอามือที่กำยาไว้ออกห่างจากปากก่อนจะถอนหายใจแล้วพูดขึ้น
“ครับ”
“ยังจะครับอีก ผมว่านะครับไม่ได้ชม” คริสเตียนอดส่ายหัวอย่างระอากับคำตอบรับพร้อมกับรอยยิ้มไม่รู้สึกรู้สากับคำประชดของเขาไม่ได้
“ครับ ผมทราบ”
“รู้อะไรไหม คุยกับลุงทีไร ผมเป็นอันต้องปวดหัวทุกที ผมไปรอที่ห้องอาหาร จะให้กินอะไรก็ให้คนจัดมา” น้ำเสียงของคริสเตียนเต็มไปด้วยความรำคาญ แต่ก็ยอมตอบรับแต่โดยดี
“ได้ครับ” เฮนรี่คลี่ยิ้มก่อนจะเอ่ยตอบรับด้วยเสียงสุภาพ เขารู้ดีกว่าใครว่าผู้ชายในตระกูลเปรโดสแต่ละคนมีนิสัยเป็นแบบไหน
เย็นชา ปากร้าย และเหมือนจะใจร้าย แต่ก็แค่เหมือน นั่นแหละ ‘คริสเตียน เปรโดส’
“เดี๋ยวครับคุณคริสเตียน” เฮนรี่รีบเอ่ยขึ้นเมื่อนึกบางอย่างขึ้นได้ แต่เหมือนจะไม่ทันเสียแล้ว ร่างสูงของคริสเตียนลับหายไปจากประตูห้องครัว
ถึงจะตามไปตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้ว เขาได้แต่ภาวนาว่าหัวข้อสนทนาระหว่างคาร์ลอสกับอุรัสยาก่อนหน้าที่เขาจะออกจากห้องอาหารมาจะจบลงแล้ว
ความคิดเห็น