อาญารักซ่อนใจ

ลำดับตอนที่ #13 : บทที่ 3 เหตุผลที่ทำให้ไม่มีทางเลือก (1)

ลำคอที่แห้งผากและหัวที่หนักอึ้งราวกับใครเอาอะไรมาถ่วงไว้ปลุกร่างหนาที่นอนซุกซบกับหมอนนุ่มให้ตื่นจากนิทรา เขาไม่แน่ในว่าเพราะตัวเองนอนมากเกินไป หรือเป็นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปเมื่อคืนกันแน่ที่ทำให้ร่างกายประท้วงอย่างหนักแบบนี้

         คริสเตียนเลื่อนมือขึ้นเกาต้นคอตัวเอง ก่อนจะพลิกกายนอนหงาย เมื่อคืนเขาเมามาก นานแล้วที่เขาไม่ได้เมาขนาดนี้ ไม่ใช่เพราะเขาไม่ค่อยได้ดื่ม แต่เป็นเพราะดื่มบ่อยจนถ้าไม่ดื่มหนักๆ ก็ยากที่จะเมาต่างหาก แต่ถึงเมื่อคืนเขาจะเมามาก เขาก็ยังมีสติมากพอที่รู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ และคิดจะทำอะไร

ใช่! เขาเข้ามาในห้องหอที่ไม่อยากจะเหยียบย้ำเข้ามาเลยแม้แต่น้อยเพราะต้องการใบหย่าจากคนที่เขาถูกบังคับให้รับเป็นเจ้าสาว

ในเมื่อพ่ออยากให้แต่ง อยากให้จดทะเบียนสมรสกับเธอ และเพื่อไม่ให้เธอมาชุบมือเปิบเอาไร่ที่เขาผูกพันและทุ่มเททั้งแรงกายและมันสมองให้กับมันมาทั้งชีวิตไป เขาก็จึงต้องทำตามสิ่งที่พ่อของเขาอยากให้ทำ แต่ในเมื่อเขายอมแต่งงาน ยอมจดทะเบียนสมรสแล้ว ถ้าเขาจะหย่า ก็ไม่ถือว่าเขาทำผิดคำพูด และพ่อก็ไม่มีสิทธิ์ยกอะไรให้เธออีก เหมือนที่ท่านได้ลั่นวาจาไว้

 “อ้าวพ่อ ดึกป่านนี้ทำไมยังไม่นอนครับ” คริสเตียนเอ่ยขึ้นเมื่อก้าวเข้ามาในห้องนั่งเล่นของคฤหาสน์เปรโดส บรูโน่นั่งอยู่บนโซฟาตัวยาวสีครีมทองสไตล์หลุยส์ แม้ว่าอายุจะมากแล้วแต่ความสง่างาม และความทรงอำนาจก็หาได้ลดน้อยลง

“พ่อโทรหาลูกแต่ลูกไม่รับ”

“ขอโทษครับเสียงเพลงในผับมันดัง ผมเลยไม่ได้ยิน พ่อมีเรื่องอะไรเหรอครับ” คริสเตียนสาวเท้าเดินอ้อมมานั่งเก้าอี้โซฟาตัวเล็กก่อนจะเอ่ยขึ้น

“จำเรื่องเพื่อนพ่อได้ไหม เรื่องที่พ่อเล่าให้ฟังตั้งแต่เด็กๆ”

“เรื่องที่เขาช่วยชีวิตของพ่อไว้” คริสเตียนเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเอื่อยเฉื่อย

ไม่ต้องใช้เวลาคิดเขาก็ตอบได้ทันทีว่าบิดาหมายถึงเรื่องไหน นิยายก่อนนอนของเด็กผู้ชายทั่วไปอาจเป็นนิยายเรื่องเมาคลี ไรออนคิง หรือไม่ก็ทาซาน แต่ของเขากับคาร์ลอสกลับเป็นเรื่องราวของวีรบุรุษที่ช่วยชีวิตของพ่อไว้แล้วกลายเป็นเพื่อนสนิทของพ่อในเวลาต่อมา เรื่องนี้ถูกเล่าซ้ำๆ จนเขากับคารอสจำมันได้ขึ้นใจ แต่บิดาของเขาก็ไม่ยอมหยุดเล่าเรื่องนี้ให้ฟัง

“ใช่ เรื่องนั้นแหละ”

“แล้วยังไงครับ”

“ตอนนี้เอื้อเรียนจบแล้ว”

“ก็ดีแล้วนี่ครับ”

“น้องมาขอพ่อกลับเมืองไทย แต่น้องตัวคนเดียว ไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน พ่อเป็นห่วง อีกอย่างพ่อก็สัญญากับเพื่อนไว้ก่อนที่เขาจะเสียว่าจะดูแลลูกสาวให้ พ่อคงวางใจหากเอื้อแต่งงานกับผู้ชายดีๆ สักคน”

“พ่อตั้งใจจะพูดเรื่องอะไรกันแน่ครับ”

“สิ่งที่พ่อตั้งใจจะพูดก็คือพ่ออยากให้เอื้อแต่งงานกับคาร์ล”

“ไปเรียนที่ฝรั่งเศสมาตั้งหลายปีเธอไม่ได้คบใครบ้างเหรอครับ ทำไมต้องเป็นคาร์ล” คริสเตียนเอ่ยขึ้นหลังจากปล่อยให้ความเงียบปกคลุมไปชั่วขณะ

“เท่าที่รู้คงไม่มี และที่เป็นคาร์ลก็เพราะสำหรับพ่อแล้ว ไม่มีผู้ชายดีพอ และไว้ใจได้เท่าลูกชายของพ่อ”

“แล้วเธอว่าไงครับ”

“ก็ไม่มีปัญหาอะไรนะ”

กลิ่นอายความตึกเครียดลอยอวลไปทั่วเมื่อไม่มีใครพูดอะไรออกมาอีก คริสเตียนสบตากับบิดานิ่ง ท่าทางของเขานิ่งสงบทว่าแววตากลับร้อนระอุไปด้วยเปลวไฟ

“แล้วคาร์ล?”

“ถ้าจะมีปัญหาก็ตรงคาร์ลนี่แหละ ไม่รู้ว่าแอบไปมีเมียเป็นตัวเป็นตนตอนไหน”

“งั้นคงเป็นโชคดีของคาร์ล” แม้สิ่งที่รับรู้เกี่ยวกับน้องชายจะทำให้เขาตะขิดตะขวงใจเพียงใด แต่เขาก็พูดออกมาอีกอย่าง

“...”

“พ่อไม่มีเรื่องอะไรแล้วใช่ไหมครับ ไปนอนเถอะครับ มันดึกแล้วพ่อไม่ควรนอนดึก” เมื่อผู้บิดาไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก คริสเตียนก็ออกปากขอตัว

“พ่อยังมีอีกเรื่องที่อยากพูดกับลูก”

“ครับ” คริสเตียนทรุดกายที่เพิ่งลุกเต็มความสูงลงนั่งที่โซฟาตัวเดิมอีกครั้ง

“แล้วลูกล่ะ แต่งงานกับน้องได้ไหม”

“ไม่ครับ”

“แต่...”

“พ่อไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้วล่ะครับ เพราะยังไงผมก็ไม่มีทางยอมแต่งงานกับอุรัสยาเพราะเหตุผลบ้าบอของพ่อเด็ดขาด” คริสเตียนแทรกขึ้นโดยไม่ยอมให้ผู้เป็นบิดาพูดอะไรออกมาอีก

         “พ่อก็คิดว่าลูกต้องตอบแบบนี้ เอาแบบนั้นก็ได้” บรูโน่หรี่ตาลงส่งผลให้ใบหน้าของชายวัยกลางคนแผ่รัศมีอันน่าเกรงขามออกมา

        “...” คริสเตียนสูดลมหายใจเข้าลึกเมื่อดูเหมือนอีกฝ่ายจะยอมรับการตัดสินใจของเขาแต่โดยดี ก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาเพื่อระบายความรู้สึกมากมายที่อัดแน่นอยู่ในใจ แต่พอเงยขึ้นสบตากับดวงตาคมกริบของบิดา คริสเตียนก็รู้ว่าเขารีบโล่งใจเกินไป แล้วประโยคต่อมาก็ทำให้เขารู้ว่าสิ่งที่ตัวเองมองเห็นในดวงตาที่ตนเองถอดแบบมามันเป็นแบบที่เขาคิดจริงๆ

        “พ่อคงต้องยกกับไร่ กับโรงงานให้กับเอื้อเพื่อตอบแทนสิ่งที่พ่อของเขาช่วยพ่อไว้”

        “พ่อทำแบบนั้นไม่ได้”

        “ทำไมจะไม่ได้ ถ้าไม่มีพ่อของเอื้อ วันนี้ก็คงไม่มีพ่อและก็คงไม่มีทั้งลูกทั้งคาร์ลด้วย แล้วก็คงไม่มีไร่และโรงงานที่สร้างรายได้ และให้เราอยู่อย่างสุขสบายอย่างทุกวันนี้”

        “พ่อไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้น ถ้าพ่อคิดว่าสิ่งที่พ่อให้เธอมาตั้งแต่เธอเข้ามาอยู่ที่นี่จนถึงตอนนี้มันยังไม่มากพอ พ่อก็ดูแลเธออย่างที่ดูแลมาสิบกว่าปีต่อก็ได้”

        “ถ้าไม่ทำแบบนี้หนูเอื้อคงไม่ยอมอยู่ที่บราซิลต่อ”

“ก็ช่างสิครับ เธอโตแล้ว พ่อก็ให้เงินเธอไปตั้งตัวสักก้อน”  ใบหน้าคมเข้มของคริสเตียนตึงเครียดและเคร่งขรึมด้วยอารมณ์ที่เริ่มควบคุมไม่อยู่

“นี่เป็นทางที่พ่อเลือก ส่วนลูกก็มีทางเลือกสองทาง ลูกก็เลือกเอาก็แล้วกันว่าจะเลือกทางไหน”

ผิดแล้ว เขาไม่มีทางเหลือให้เลือกเลยต่างหาก...

____________________________

ตอนค่ำๆ อีกสักตอนดีใหม่หนอ???