ตอนที่ 6 : One Night Stand รุกสิ :EP5 (100%) CUT NC
********************CUT NC*********************
วันต่อมา
พระพายลืมตาขึ้นช้าๆ พร้อมกับอาการปวดหัวอย่างรุนแรง แรงกอดรัดที่เอวทำให้เธอขมวดคิ้วเข้าหากันทันที พระพายกระพริบตาปรับสายตาเล็กน้อยพลางมองไปรอบๆ บริเวณห้องนอนที่ไม่คุ้นเคย
อาการปวดเหมื่อยตามตัวพร้อมกับสัมผัสอุ่นๆ ที่แนบชิดอยู่กับด้านหลังของพระพายทำให้เธอหันไปมองอย่างช้าๆ
ใบหน้าของนาวินที่กำลังหลับใหล ทำให้พระพายยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเองเอาไว้ทันทีอย่างตกใจ พระพายเอื้อมมือสั่นๆ ของตัวเองเลิกผ้าห่มขึ้นเพื่อสำรวจร่างกาย
สภาพเปลือยเปล่าที่เห็น มันทำให้พระพายเบิกตากว้างอย่างตกใจมากกว่าเก่า ดวงตากลมโตของพระพายเอ่อคลอไปด้วยน้ำตาเล็กน้อย ขณะที่ในหัวของเธอ ก็กำลังพยายามคิดทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนระหว่างเขาสองคน
"นี่ฉันทำอะไรลงไป" พระพายยกมือขึ้นปิดหน้าตัวเองเอาไว้ ด้วยความรู้สึกที่เคร่งเครียด ภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนมันแวบเข้ามาในหัวของเธอเป็นช็อตๆ
พระพายหันไปมองที่ใบหน้าหล่อเหลาอีกครั้ง ก่อนจะเคลื่อนตัวลงจากเตียงอย่างช้าๆ เพื่อไม่ให้ร่างสูงรู้สึกตัว เมื่อเท้าของเธอแตะลงบนพื้นห้อง พระพายก็รีบก้มเก็บเสื้อผ้าของตัวเองทันทีด้วยขาสั่นๆ เหมือนจะหมดแรง
เธอชะงักมือค้างเอาไว้เมื่อกำลังหยิบชุดเดรส สายตาของเธอตอนนี้กำลังมองเห็นซองถุงยางมากมายที่ถูกโยนลงเกลื่อนเอาไว้ข้างเตียง พระพายไม่รู้ว่าตัวเองคิดอะไร อยู่ๆ เธอก็ไล่สายตานับจำนวนชิ้นส่วนถุงยางเหล่านั้น จำนวนที่เธอนับได้มันยิ่งทำให้เธอเครียดหนักกว่าเดิม เพราะมันบ่งบอกให้รู้ว่าเธอกับเขามีอะไรกันไปแล้วกี่รอบ
ยังดีแค่ไหนที่พระพายยังสามารถลุกเดินได้ ถึงแม้ว่าขาเรียวของเธอจะสั่นเป็นอย่างมากก็ตาม
พระพายเอื้อมมือไปหยิบชุดเดรสของตัวเองขึ้นมา เธอรีบใส่เสื้อผ้าแล้วออกไปจากห้องนี้ทันทีภายในเวลาไม่ถึงสิบนาที เธอคงไม่อยู่ให้เขาจำหน้าเธอได้หรอก ถึงแม้ว่าเธอจะยอมเอง แต่เรื่องที่เกิดขึ้นมันก็เป็นเพราะความมึนเมาเท่านั้น
ถือว่านี่คือ One Night Stand ระหว่างเขากับเธอ พระพายจะลืมเรื่องราวทุกอย่างที่เกิดขึ้น เธอจะไม่จำมันเอาไว้ เพราะขนาดชื่อของเขาเธอยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ ทั้งๆ ที่เขาก็แนะนำตัวกับเธอเอาไว้แล้วแต่เธอก็ไม่จำมัน
พระพายเดินออกมาจากคอนโดของเขาด้วยความทุลักทุเล เธอโบกมือเรียกรถแท็กซี่เพื่อกลับไปที่หอของเธอ
"หนูไปทำอะไรมาเหรอลูก แพ้อะไรมาหรือเปล่า" ลุงแท็กซี่เอ่ยถามขึ้นเมื่อพระพายขึ้นมานั่งบนรถ คำถามที่ได้ยินมันทำให้พระพายรีบสำรวจตัวเองอีกรอบ เธอมองเข้าไปที่กระจกหน้ารถ สิ่งที่เห็นมันยิ่งทำให้เธออับอายมากกว่าเดิมจนแทบอยากจะร้องไห้ออกมา
"เอ่อ...หนูแพ้อาหารน่ะค่ะ" พระพายตอบไปด้วยเสียงสั่นๆ รอยแดงช้ำที่ร่างสูงทำเอาไว้มันเต็มไปทั่วลำคอขาวของเธอจนหน้ากลัว
"ลุงพาไปส่งโรงบาลมั้ย" ลุงแท็กซี่ถามออกมาอย่างเป็นห่วง ลุงแก่แล้วสายตาจึงมองอะไรได้ไม่ชัดเจนเท่าไหร่ ลุงจึงเชื่อในสิ่งที่พระพายพูดออกมา
"ไม่เป็นไรค่ะ" พระพายรีบปฏิเสธออกไปทันทีลุงแท็กซี่จึงไม่ชักถามอะไรต่อ
เพียงเวลาไม่นานรถก็ขับมาจอดที่หน้าหอพักของเธอ พระพายรีบจ่ายเงินให้กับคุณลุงคนขับก่อนจะรีบเปิดประตูลงรถไปในทันที ตอนนี้ยังค่อนข้างเช้าอยู่ จึงไม่ค่อยมีคนเดินไปมามากนัก นั่นมันจึงเป็นโชคดีของพระพายที่จะได้ไม่ต้องตกเป็นจุดสังเกต และถูกนักศึกษาคนอื่นๆ ที่พบเห็นนำเรื่องของเธอไปนินทาจนสนุกปาก
********************100%*********************
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
