คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : หงส์ซาน #27 The End (ตอนจบ)
หงส์ซาน #27 The End
#หงส์ซาน
บ้านเราโดนบุกครับ
แต่คนบุกไม่ใช่แบล็คดราก้อน
ไม่ใช่แก๊งใหม่ที่ไหน
แต่เป็น…
“ลอร่า มาแบบปกติก็ได้ หงส์ซานตกใจหมดแล้ว”
บ๊วยมันถอนหายใจแรง
ผมจ้องมองผู้หญิงตรงหน้าอย่างตกตะลึง ตะลึงไปกับความงามแบบเอเชียผสมยุโรปนั้น ผมสีแดงเพลิงขับผิวขาวหยวกให้ดูมีเสน่ห์น่าหลงใหล
ส่วนที่คล้ายซันไรส์คือดวงตา นอกนั้นไม่มีอะไรเหมือนกันเลย ริมฝีปากอวบอิ่ม จมูกเชิดรั้นพอๆ กับผม เป็นผู้หญิงที่น่ามองมากจริงๆ โดยเฉพาะ…
เอ่อ…นมครับ
นมตราหมีไซส์อภิมหึมา แล้วเจ้าหล่อนก็ใส่เสื้อกล้ามแบบรัดติ้วสีดำมา (ถึงจะสวมทับด้วยแจ็กเก็ตสุดเท่ แต่หล่อนก็ไม่รูดซิปอยู่ดี) มันโชว์นมไปครึ่งเต้า เห็นริ้วจุกสีชมพูรอมแรม
โห บ๊วย นมโคตราหมี บีบทีคงมันมือ
“เก็บน้ำลายเมียคุณหน่อยไป่หลง อยากกินเหรอหนุ่มน้อย ถ้าสามีเธออนุญาต กินได้นะ”
พวกนี้ใช้ภาษาสับสนกันอีกละ
ผมส่ายหัวร่อน รีบละสายตาจากหน่มน๊มนั้น
เอวเจ้าหล่อนเล็กตึ๋งหนึ่ง อย่างกับตุ๊กตายาง ใส่กางเกงเข้ารูป เผยสะโพกสะบึ้ม ร่างเพรียวยืนตระหง่านบนรองเท้าหนังส้นสูงหุ้มข้อ เวลาเดินอย่างกับนางแบบบนแคทวอร์ค มาดนางพญามาก เข้ากันได้ดีกับฉากหลังที่มีลูกน้องหน้าโฉดนับสิบยืนทำหน้าทมึน (จนตอนแรกผมคิดว่าโดนพวกแบล็คดราก้อนบุกนั่นแหละ)
“น่ากินขนาดนี้เฮียไม่น่าพลาดเอาทำเมียนะ”
บ๊วยมันรัดคอผมเบาๆ
“เลิกมองนมคนอื่นได้แล้ว เดี๋ยวโดนทำโทษหรอก”
เจ้าหล่อนเดินกอดอกเข้ามาใกล้ แตะนิ้วชี้ดันคางผมให้เงยขึ้น
“น่ารักดี คุณชอบพันธุ์น่ารักแบบนี้อยู่แล้วนี่ สเปกคุณเลย”
ผมคนครับไม่ใช่หมา
“ใช่ นี่เลิกยุ่งกับเมียผมเถอะลอร่า ขอบใจที่มาช่วย”
“น่าจะเรียกมาตั้งแต่แรก”
“ก็คิดว่าจะจัดการได้”
“ห่วย”
อื้อหือ พูดตรงดีแท้
“คุณมันเก่งแต่เรื่องบนเตียงนั่นแหละ ใจไม่หินพอ ฉันบอกตั้งหลายครั้งหลายหนแล้วว่าถ้าจะอยู่ในวงการนี้อย่าได้ใจอ่อนกับศัตรู”
เจ้าหล่อนละสายตาที่มองบ๊วยดุๆ มามองผม ยิ้มหวานหยดย้อย ลูบหัวผมเบาๆ
“เบื่อไป่หลงเมื่อไหร่มาหาฉันนะ ไม่มีไส้กรอกให้กิน แต่มีนมตราหมีให้ทั้งดูดและดื่ม”
ผมหน้าร้อนผ่าว ลอร่าเลิกคิ้ว
“น่ารักดีนะ ดูสิ แก้มแดงหมดแล้ว”
“เลิกล้อเล่นได้แล้วน่า ว่าแต่มามีอะไร”
ลอร่าทิ้งตัวลงนั่ง ไขว่ห้างทันทีจนสะโพกทอนาโดกองออกมาอย่างเห็นได้ชัด ยกมือกอดอก นมยิ่งล้นทะลักออกมาจนน้ำลายผมแทบยืด
“หงส์ซาน เข้าไปรอเฮียในห้องก่อน”
“อั๊วอยากฟัง”
“ไป” มันไล่สั้นๆ ผมจิ๊ปาก
ชิ อยากดูนมโตๆ คนเดียวล่ะสิ
ผมเดินตุปัดตุป่องเข้าห้องไป ราวๆ ครึ่งชั่วโมงบ๊วยมันก็เดินเข้ามา ผมสะบัดหน้าใส่มันพรืด
“เป็นไง อยากกลับไปกินหนองโพอีกไหม จะได้เซ็นใบหย่าให้”
มันหัวเราะหึๆ เดินเข้ามาใกล้
“หึงเหรอ”
ผมดีดผึงขึ้นยืน
“ใครหึง!!”
“หงส์ไง แสดงออกว่าไม่พอใจชัดเจนขนาดนี้”
ผมเดินเข้าไปใกล้ หยุดยืนอยู่ตรงหน้าในระยะประชิด
แล้วแหงนหน้า
…จนคอตั้ง
มึงจะสูงไปไหน เห็นใจมนุษย์พันธุ์แคระแบบกูบ้าง
ผมยกมือเท้าสะเอวมอง
“อั๊ว ไม่ ได้ หึง”
ผมพูดช้าๆ ชัดๆ
“เหรอ งั้นถ้าคืนนี้เฮียไปนอนกับลอร่า”
ผมหน้าตึงขึ้นมาทันที ฉุนกึก
“เฮียเป็นสามีอั๊ว ไปนอนกับคนอื่นตอนนี้ก็ถือว่ามีชู้”
มันเลิกคิ้วสูง ฉีกยิ้มกว้าง
เดี๋ยวนะ
เมื่อกี้ผมพูดอะไรผิดพลาดไปหรือเปล่า
ผมแก้มร้อนผ่าวขึ้นมาทันที
“พูดผิดๆ อั๊วหมายถึง เราแต่งงานกันอย่างถูกต้องตามกฎหมายทุกอย่าง เฮียไม่มีสิทธิ์ไปนอนกับใครจนกว่าเราจะหย่ากัน”
มันขยับเข้ามาใกล้ผมหนึ่งก้าว ผมถอยหลังฉึบไปหนึ่งก้าว
“เมื่อกี้หงส์พูดว่าเฮียเป็นสามี”
“ฟังผิดแล้ว หูฝาดๆ”
ผมรัวปากค้าน
“เฮียฟังไม่ผิดแน่ๆ หงส์พูดจริงๆ ยอมรับว่าเฮียเป็นสามีดีๆ แล้วใช่ไหม”
“ไม่ๆ”
มันจับเอวผมไว้หมับ
“ปากแข็ง”
มันจับผมหอมแก้มฟอดใหญ่ ซ้ายขวา
“หงส์ของเฮียน่ารัก”
“ปล่อยดิวะ”
มันจูบหน้าผากผมเบาๆ แล้วมองตา
“ตอนนี้หัวใจของเฮียมีแต่หงส์คนเดียวเท่านั้น ไม่ต้องกลัวว่าเฮียจะนอกใจหรอก”
“เรื่องของเฮีย ปล่อย”
อันตรายครับ กลัวมันหื่นตื่นขึ้นมาย้ำสถานะจะแย่เอา
“ว่าแต่คุยกันเรื่องอะไรเหรอ เมื่อกี้”
ผมรีบหาเรื่องเบี่ยงเบนความสนใจของมันทันที
“ไม่มีอะไรหรอก พอดีเหลือพวกปลาซิวปลาสร้อยให้ต้องจัดการ เราจึงปรึกษาหารือกันนิดหน่อย”
ผมพยักหน้าเข้าใจ
“เมื่อไหร่จะเลิกปากแข็งกับเฮียสักที”
“ใครปากแข็ง ลอร่ากลับไปแล้วเหรอ”
ผมรีบหาทางเลี่ยงอีกรอบ บ๊วยมันพยักหน้า
“หงส์”
มันดึงผมเข้าไปกอดเบาๆ
“เป็นเมียเฮียนะ”
ผมคิ้วขมวด
“ก็เป็นอยู่นี่ไง”
“เป็นจากใจ เป็นจากความรู้สึกของหงส์จริงๆ”
ผมหน้าร้อนผ่าว
“ไว้ให้อั๊วพร้อมก่อน”
มันยิ้ม
“ได้สิ เฮียจะรอ แต่เร็วหน่อยนะ เฮียไม่อยากใจขาดตาย”
ดูมันพูดเข้า
“แต่ตอนนี้…”
มันขยับเข้ามาชิด บางสิ่งแข็งๆ จิ้มผมดังจึก
กูว่าละ
ผมรีบหันหลัง แต่มันคว้าเอวผมไว้หมับ
“เฮีย อั๊วนึกได้ว่ายังไม่ได้ให้อาหารปลา”
“ไว้ให้ทีหลัง ตอนนี้เฮียมีปลาเป็นล้านๆ ตัวเลยอยากให้หงส์”
“ไม่ๆ อั๊วชอบปลาคาร์ป ปลาอย่างอื่นไม่อยากได้”
ผมโวยวายลั่นในขณะที่มันยกผมลอยหวือไปที่เตียง ผมรีบแหวกว่ายตัวหนีกลางอากาศ
เดาสิครับ ว่าผมจะรอดไหม?
หึ คิดว่าจะเหลือเหรอ
แล้วคืนนั้นมันก็ปล่อยปลามาแหวกว่ายในตัวผมเป็นจำนวนมหาศาลทีเดียวเชียว
ขนาดยิงกันจนกรุงเทพแทบถล่ม อำนาจมืดสามารถกลบเกลื่อนได้จนเป็นแค่ข่าวว่ามีแก๊สระเบิดขึ้นเท่านั้น ผมยังรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ เวลาที่ลอร่ามาบ้าน ร้อนเพราะนมโคของเธอนี่แหละ กลัวบ๊วยมันอยากกลับไปกินอีกรอบด้วย
แต่ผมว่าแทนที่จะกลัวบ๊วยมันกลับไปกินนมโค ผมชักกลัวว่าเธอจะจับกินผมมากกว่า เล่นจ้องผมตาเป็นมันเลย
“ขอหม่ำสักคืนไม่ได้เหรอ ไม่เคยเคี้ยวเด็กอ่อนมาก่อนด้วย”
“ฉันรู้ว่าเธอหาใหม่ได้ลอร่า ได้ของแล้วก็รีบๆ กลับไป”
ลอร่าหัวเราะ บางทีผมว่าที่เธอจ้องจะเขมือบผมส่วนหนึ่งคงเพราะอยากแกล้งบ๊วยมันด้วยแหละ
...
...
...
...
...
...
...
..
...
#เจ็ดเดือนผ่านไป
ผมอย่ากับบ๊วยมันแล้วครับ
ซะเมื่อไหร่เล่า = =;
ผมท้อง
ก็ไม่ใช่อีกนั่นแหละ == ;
ต่อให้มันขยันทำบุญปล่อยปลาในตัวผมมากขนาดไหนก็ไม่อาจทำเรื่องที่ฝืนธรรมชาติได้หรอก มันยังเป็นสามีที่ดีเสมอต้นเสมอปลาย
มันพาผมมาฮันนีมูนครับ ที่เกาะมัลดีฟอย่างที่มันเคยสัญญาไว้แต่แรก
และแน่นอนว่ามีผมที่ไหนก็ต้องมีพี่หมอที่นั่น
พี่หมอไม่ได้ตามมาอยู่เป็นเพื่อนผมหรอก ไม่ได้ตามเพื่อนสนิทตัวเองมาด้วย
แต่ตามแฟนตัวเองมาต่างหาก
ช็อกซินีม่าสุดๆ กับเรื่องของพี่หมอ ไม่ใช่แค่ผม ทุกคนที่รู้ความจริงต่างพากันช็อกไปหมด (ยกเว้นเอ็ดเวิร์ดกับวิกเซอร์ที่รู้ดีอยู่แล้ว)
เรื่องที่พี่หมอมีแฟนไม่ได้ทำให้ผมแปลกใจได้เท่ากับเรื่องของคนที่มาเป็นแฟนพี่หมอหรอก
เดากันออกไหมครับว่าใคร
ให้ตายยังไง คุณก็ไม่มีทางเดากันได้แน่ๆ (เอ๊ะ หรือว่ารู้กันหมดแล้ว)
แฟนของพี่หมอไม่ใช่สาวสวยหุ่นดีนิสัยดุที่ไหน แต่ดันกลายมาเป็นหนุ่มหล่อหุ่นดีนิสัยโคตรดุแทน (แถมยังปากหมาอีกต่างหาก)
ซันไรส์นั่นเองครับ
บ๊วยมันยังช็อก คิดดูสิ
ไปจีบกันตอนไหน
ไปได้กันตั้งแต่เมื่อไหร่
แล้วใครเป็นรุกใครเป็นรับ (เอ่อ ถ้าดูจากหนังหน้าซันไรส์ ผมว่ามันไม่ยอมให้พี่หมอรุกแน่ๆ แต่ก็ไม่แน่ สติไม่ปกติแบบพี่หมออาจเป็นฝ่ายรุกเองก็ได้)
อยากรู้ครับ แต่ยังไม่มีโอกาสดีๆ ได้ถาม (โอกาสที่ผมว่าหมายถึงได้คุยกับพี่หมอสองต่อสองโดยที่ไม่มีซันไรส์อยู่ ไม่งั้นผมคงแบนเป็นกล้วยปิ้งแน่ๆ)
ทะเลมัลดีฟสวยมาก น้ำใส่ปิ๊ง ผมสนุกสนานกับการว่ายน้ำดูปลา โดยมีพี่หมอว่ายอยู่ไม่ห่าง
เราลอยคอกันอยู่ในน้ำ โดยมีไอ้บ๊วยนอนอยู่บนฝั่ง ขนาบข้างซ้ายขวาด้วยซันไรส์กับวิกเซอร์ อยู่ๆ ก็มีสาวสวยหุ่นอึ๋มสามนางเดินนวยนาดเข้าไปหา สวยหยดเชียวละ ผมกับพี่หมอพากันมองอยู่เงียบๆ ในน้ำ เราไม่ได้ยินเสียงอะไรเพราะอยู่ไกลเกินไป
เห็นสามนางพยายามพยุงสามหนุ่มขึ้นยืน คงอยากชวนเล่นน้ำด้วย ผมกันพี่หมอหันไปมองหน้ากัน
“ทำไมไม่ปฏิเสธไปว่ามากับเมีย ปล่อยให้ยัยนมอึ๋มนั่นเซ้าซี้อยู่ได้”
ผมบ่น พี่หมอหัวเราะหึๆ
เรายืนมองกันอยู่นานจนผมเริ่มทนไม่ไหว ตัดสินใจขึ้นจากน้ำ เดินช้าๆ เข้าไปใกล้ ผู้หญิงพวกนั้นยังไม่หยุดเกาะแข้งเกาะขา ผมเดินไปหยุดยืนอยู่ด้านหลังของพวกหล่อน
“มีอะไรกันเหรอครับ”
ทุกคนหันมามองผม บ๊วยมีสีหน้านิ่งเรียบ มันเห็นผมแล้วแหละ แต่ไม่เห็นมีท่าทีว่าจะปฏิเสธอะไร
นี่มึงคิดจะนอกใจกูจริงๆ เหรอ ทั้งที่กูว่ายน้ำหัวโด่อยู่เนี่ยนะ
ผมกอดอก มองด้วยสีหน้านิ่งเรียบ
“อุ๊ย ขอโทษค่ะ เราแค่จะมาชวนหนุ่มๆ ไปว่ายน้ำเล่น”
เธอพูดภาษาอังกฤษสำเนียงอังกฤษชัดเจน
“เอาไงอาเฮีย จะไปว่ายน้ำกับยัยอึ๋มนี่หรือจะไปกับเมียตัวเอง”
ผมถามมันเป็นภาษาอังกฤษชัดเจนเหมือนกันหวังให้ยัยนมอึ๋มที่เกาะแขนมันอยู่เข้าใจ นานๆ ทีได้ใช้สกิลภาษาที่ร่ำเรียนมาสักที
“เมีย?”
ยัยนมอึ๋มถามเสียงสูง
“โอ๊ะ นี่คุณมีเมียแล้วเหรอ ทำไมไม่บอก เราดูมาพักใหญ่ ไม่เห็นผู้หญิงของคุณเลย”
ผมควันออกหู
ใช่ ถ้าบ๊วยมันปฏิเสธไปสักคำว่ามีเมียแล้วหรือมากับเมีย ยัยนมอึ๋มนี่คงจะจากไปง่ายๆ แต่มันไม่พูดไง ยัยพวกนี้จึงทู่ซี้ชวนต่อ
บ๊วยมันยิ้มจาง
“ครับ พอดีเมียไปเล่นน้ำโดยไม่ชวนสักคำ รอตั้งนานก็ไม่มา เลยกะว่าจะไปกับใครก็ได้ที่ชวนเพื่อประชดสักหน่อย”
สาวนางอ้าปากเหวอ
ควันออกหูผมลูกใหญ่กว่าเดิม โดดเข้าไปทุบอกมันแรง
“นอกใจเหรอ ไหนว่ารักไง อยากเล่นน้ำก็ตามลงไปดิวะ!”
บ๊วยมันหัวเราะร่วน รับลูกต่อยจากผมเป็นพัลวัน ไม่รู้ว่าพวกหล่อนเข้าใจภาษาไทยของผมหรือว่าเข้าโจโดยกิริยา พวกนั้นอ้าปากค้างยิ่งกว่าเดิม มันจับผมยกพาดบ่าจนผมหัวห้อยต่ำ จมูกชนหลังมัน ผมทุบหลังมันไปแรง
“ขอไปว่ายน้ำกับเมียก่อนนะครับ ขอให้โชคดีสาวๆ”
มันหันไปพูดกับพวกนั้นด้วยภาษาอังกฤษ เดินดุ่มๆ พาผมลงน้ำไป ชุดว่ายน้ำของผมเป็นเพียงกางเกงผ้าธรรมดาเท่านั้น รูปแบบ สี และยี่ห้อเดียวกับบ๊วยมันนั่นแหละ เห็นก้นแน่นๆ ของมันชัดเจน ผมทุบหลังมันอีกหลายที มันทิ้งผมลงน้ำดังตูม
“นี่ จีบผู้หญิงให้เห็นต่อหน้าต่อตา” ผมทุบอกมันอีกปัก
“เฮียจีบตรงไหน กำลังล่อเมียมาติดกับต่างหาก มาฮันนีมูนแต่ไม่สนใจเฮีย สนใจแต่ไอ้หมอ”
“ก็เห็นนอนสบาย คิดว่าอยากนอนเล่นมากกว่านี่”
“อยากนอนด้วย อยากเล่นกับหงส์ด้วย”
มันอุ้มผมขึ้นไปโอบสองขารอบเอวมัน ผมรีบคล้องวงแขนรอบคอมันทันทีกันหล่น
“อายคนอื่นเขาไหม คนมองกันใหญ่แล้ว”
“ช่างเขาสิ ใครจะมองเราก็ช่าง แต่เฮียจะมองหงส์คนเดียว”
ผมแก้มร้อนผ่าว
“รักเฮียแล้วรึยัง”
“ยัง”
“จริงเหรอ เฮียรอหงส์รักเฮียมานานแล้วนะ เฮียต้องรออีกนานแค่ไหนหงส์ถึงจะรักเฮีย”
“สิบปี”
“โห นานไป สิบวินาทีก็พอ เอางี้ เฮียจะจูบหงส์ไปเรื่อยๆ จะปล่อยเมื่อหงส์ยอมบอกว่ารักเฮียแล้ว”
“อย่างนี้เขาเรียกบังคับนะ”
“เริ่มละนะ”
“เดี๋ยวๆ”
ผมรีบเอนตัวไปด้านหลังหนี จะขัดขืนก็ไม่ได้เพราะเดี๋ยวจมน้ำ (จริงๆ ก็ว่ายน้ำเป็น แต่อารมณ์นี้ไม่อยากลงจากเอวมันไง แหะๆ)
“เฮียให้เวลาสิบวิ”
“บ้ารึเปล่า”
“10”
“เฮีย”
“9”
“ชอบบังคับว่ะ”
“8”
“เรื่องพวกนี้มันต้องพูดออกมาจากใจสิ”
“7”
“ไม่ทำโว้ย!!”
“6”
“ทำไมขี้บังคับแบบนี้วะ”
“5”
“ปล่อยเด๊ะ หย่าเดี๋ยวนี้เลย ไม่เอาแล้วผัวขี้บังคับแบบนี้”
“4”
“เฮ้ย บอกให้ปล่อยไง!!”
“3”
“ไม่พูดโว้ย!!”
“2”
“อาเฮียยยยยยย!!”
“1”
“หงส์รักเฮีย”
และก่อนที่ปากร้อนๆ นั้นจะฉกลงมาถึงปากผม ผมก็รีบรัวปากบอกทันที มันหยุดหน้าไว้กับที่
แล้วคลี่ยิ้ม
“พูดออกมาจากใจหรือเปล่า”
“เปล่า โดนบังคับ”
“หงส์” มันเสียงอ่อนลง “แค่พูดในสิ่งที่ตรงกับหัวใจมันยากนักเหรอ”
“แล้วทำไมต้องอยากได้ยิน ก็รู้ๆ อยู่แล้ว”
“เฮียอยากได้ยินจากปากหงส์นี่”
“ก็พูดไปแล้ว”
“อีกรอบได้ไหม”
“รอบเดียวพอ ของดีมีน้อย”
“นะหงส์นะ”
ลูกอ้อนมึงนี่นะ ไปเรียนมาจากลิเกโรงไหน บอกกูที
ผมก้มหน้า อ้อมแอ้มบอกอีกที
“อีกรอบพอนะ”
“โอเค”
มันขยับหน้าเข้ามาชิด ผมก้มหน้าลงต่ำ แก้มร้อนผ่าวต้านกระแสน้ำเย็นๆ
“หงส์รักเฮีย”
“รักแค่ไหน”
“ได้คืบจะเอาศอก”
“รักแค่ไหน ตอบอีกหน่อยน่า”
“รักมาก”
ผมกระซิบตอบ
“มากแค่ไหน”
“บ้ะ พอแล้ว”
ผมจะดันมันออก
“แค่ไหน”
“เฮียรักหงส์แค่ไหนก็แค่นั้นแหละ”
ผมตอบรัวๆ มันฉีกยิ้มกว้าง
“งั้นหงส์คงจะรักเฮียมาก เพราะเฮียรักหงส์มากๆ ๆ ๆ ๆ ๆ”
“พอๆ ๆ ๆ เวอร์ละ”
มันยิ้มกว้าง จูบแก้มผมรัวๆ ก่อนเลื่อนมาที่ปาก ผมพยายามดันตัวออก แต่เดี๋ยวเดียวก็ต้องหยุดขัดขืน ดิ้นรนไปก็เท่านั้น เจอมนุษย์ขี้บังคับแบบมัน ดื้อขนาดไหนก็ต้องยอมจำนน
“หงส์คือนางฟ้าของเฮีย”
“อั๊วเป็นผู้ชาย”
มันหัวเราะหึๆ กัดปากผมเบาๆ
“ให้เฮียโรแมนติกหน่อยสิ”
“ไม่เอา เขิน”
มันหัวเราะอีกรอบ
“งั้นไม่พูดละ ปฏิบัติอย่างเดียวดีกว่า”
พูดจบมันก็จูบผมต่อ แบบดูดดื่มด้วย
เฮ้ย กูว่ามึงพูดดีกว่านะ
ปล่อยโว้ย!!!!!!
#ซันไรส์
เรื่องยังไม่จบครับ ผมมองตามเจ้านายที่แบกคนรักเดินดุ่มๆ ลงน้ำไป ผมเลิกสนใจคนทั้งคู่หันกลับมามองสถานการณ์ตรงหน้าต่อ สาวเจ้าที่เข้าหาเจ้านายยืนช็อกค้าง
หมอยืนกอดอกอยู่ตรงหน้า มองผมยิ้มๆ ก่อนหันไปมองสาวๆ นมตูมทั้งหลาย
“สวัสดีครับสาวๆ ผมยังว่าง สนใจผมสักคนกันไหม”
แน่นอนว่าทั้งสามคนรีบถลาเข้าไปหาหมอทันที ทั้งที่คนหนึ่งจับแขนผมอยู่ อีกคนจับแขนวิกเซอร์ และคนสุดท้ายที่ยืนช็อกค้างอยู่ยังดึงสติตัวเองกลับมาได้ทันถลาเข้าไปแย่งแขนขาหมอกับเพื่อนๆ
คิดดูสิครับ ว่าเสน่ห์ของหมอเหลือร้ายขนาดไหน อาจจะเพราะออร่าผมกับวิกเซอร์เหมือนกันคือไม่เป็นมิตรล่ะมั้ง สาวๆ คงชอบเสน่ห์แบบคาสโนว่าของหมอมากกว่า
ทั้งสามคนพากันเบียดชิดหน้าอกหน้าใจใส่หมอ
วิกเซอร์อ้าปากหาวหวอด
“ง่วง จัดการคนของตัวเองไปละกัน ฉันนอนละ”
แล้วมันก็ทิ้งตัวลงนอนตามเดิม ไม่สนใจอะไรอีก
หมอก้อร้อก้อติก มือหนึ่งโอบเอวคนซ้าย อีกข้างคนขวา ปากหอมแก้มคนกลาง ผมพ่นลมหายใจออกเบาๆ ก้าวช้าๆ ไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าคนทั้งสี่ ดึงแขนแม่คนกลางออกก่อน จับคนซ้ายแยกไปไกล จับคนขวาออกห่างเช่นกัน
“อะไรกันยู”
สาวเจ้าโวยวาย แต่ผมไม่สน จับหมอยกพาดบ่าท่าเดียวกับเจ้านายนั่นแหละ
“บ๊ายบาย นะครับสาวๆ ดูท่าสามีผมจะไม่ยอมให้ผมมีกิ๊กแฮะ”
ผมไม่รู้ปฏิกิริยาของสาวๆ พวกนั้นเพราะไม่ได้สนใจหันไปมอง แบกคนด้านบนเดินลิ่วๆ ลงน้ำไป ห่างจากเจ้านายหน่อย โยนหมอลงน้ำดังตูมจนน้ำแตกกระจาย หมอรีบทะลึ่งพรวดขึ้นมายืนยิ้มแหย ผมยืนมองด้วยสีหน้าถมึงทึง น้ำสูงเพียงแค่สะโพกผมเท่านั้น ผมกอดอก ทำหน้าบูดที่สุดเท่าที่จะบูดได้
“ล้อเล่นน่า ไม่ได้คิดนอกใจจริงๆ ซะหน่อย แต่แม่คนกลางนมใหญ่ดี ท่าทางจะเร่าร้อน”
ผมตีสีหน้าดุขึ้น คิดอยู่หรอกว่าคนอย่างหมอไม่ใช่ประเภทจะคบกับใครได้นาน อย่าคิดเผลอหลวมตัวหลวมใจไปให้ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็พลาดครั้งแล้วครั้งเล่า
“หึงเหรอ”
“พยายามจะไม่”
ผมตอบตามจริง หมอยิ้ม
“นี่ แต่นายทำฉันหึงกว่าอีก ปล่อยให้ยัยพวกนั้นมาอี๋อ๋อได้ไง”
“ไม่เห็นรึไงว่าผมกันออกแล้ว”
“เห็น แต่แค่อยากแกล้งนายเท่านั้น อยากเห็นนายหึงฉันด้วย”
“มันไม่สนุกนักหรอก”
“ฉันรู้ แต่ฉันชอบ”
“คุณมันโรคจิต”
หมอหัวเราะร่วน
“นี่ จูบฉันแบบที่ไป่หลงจูบหงส์ซานไม่ได้เหรอ”
“ไว้กลับห้องก่อน นี่มันที่สาธารณะ”
“แคร์เหรอ”
“ใช่”
“แต่ฉันไม่แคร์”
แล้วหมอก็จับหัวผมกดลงไปหา
ครับ ถ้าหมอบอกว่าต้องการ มีเหรอที่ผมจะขัดขืนได้
สุดท้าย ผมก็ต้องยอมเป็นของหมออยู่ดีทั้งขึ้นทั้งร่อง
บายครับ
เอ่อ…กรุณาแพนกล้องไปที่หงส์ซานกับเจ้านายด่วน ผมจะจูบกับหมอต่อ
The End
จบไปอีกหนึ่งเรื่องงงง งี๊ดดด ดีใจปนเสียใจ ดีใจเพราะทำให้ทุกคนมีความสุขตั้งแต่ต้นจนจบโดยไม่รู้สึกค้างคา(หรือเปล่า = =) ส่วนเสียใจเพราะไม่อยากให้จบ อยากอยู่กับทุกคนไปนาน ๆ T^T แต่ทุกงานเลี้ยงต้องมีเลิกรา ต่อไปนี้ไรท์จะเขียนนิยายแบบมีจุดเชื่อมโยงกันละ หมายถึงถ้าเป็นนิยายไทย ถ้าอยู่ในยุคเดียวกัน พวกเขาสามารถเวียนมาพบเจอกันได้ มันคงฟินดีพิลึก อย่างเรื่องทาสแค้น น้องฝน ทาสแค้นก็ไปนั่งกินเค้กที่ร้านน้องกายคิสเลิฟมาแล้ว มันมีหลายจุดเชื่อมโยงกันได้ น่าสนุกดี
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามกันมาตลอดนะคะ ตั้งแต่ต้นยันจบ ไรท์มีความสุขมากและดีใจที่ทุกคนมามีความสุขร่วมกันด้วย เอาละ รอติดตามเรื่องต่อไปนะคะ น่าจะได้อ่านกันอีกรอบราว ๆ ปลายปี หรือต้นปีหน้าค่ะ รอกันก่อนน้าาาา จุ๊บ ๆ
v
สำหรับคนที่ต้องการหนังสือไปนอนกอด จองกันเข้ามาได้เลยน้าาา 530 บาท (รวมค่าจัดส่งแล้ว) ดูแล้วรายละเอียดได้ที่นี่เลยค่ะ
ส่วนใครไม่อยากรอนาน อยากอ่านเลยทันทีก็โหลดอีบุ๊คมาอ่านกันได้เลยค่าาา อีบุ๊ค(e-book) หงส์ซาน (จบแล้ว เนื้อหาเหมือนหนังสือทุกอย่าง)
(ราคา 339.- จากราคาปก 480.- เนื้อหานิยายมี 27 ตอน+ตอนพิเศษอีก 3 ตอน)
[>>ดาวน์โหลดอีบุ๊คที่นี่ค่ะ<<]
+++++++++++++++++++++++++++++++++
แฮทแท็กเรื่องนี้ #หงส์ซาน
ติดต่อ-ติดตามการอัพนิยายไรท์เตอร์ได้ที่นี่ค่ะ
เพจ : facebook.com/memew28
เฟส : facebook.com/memewfc
ทวิต : @Memew28
เมล : Memew28(แอท)gmail.com
instagram : Memew28
Line : Memew28
ความคิดเห็น