ตอนที่ 4 : {LUST} หลงบาป │ 03 │สักวันหนึ่ง 100%
เพี้ยะ!!!
มันต้องใช้ความพยายามมากขนาดไหนรู้มั้ยกว่าเธอจะควบคุมอารมณ์ไม่ให้โกรธจนตัวสั่น ต้องใช้ความใจเย็นมากขนาดไหนที่จะไม่ยกมือขึ้นตบเข้าที่ซีกแก้มและสันกรามคมๆ ของอีกฝ่าย แต่ดูเหมือนความพยายามของเธอมันจะไร้ความหมายโดยสิ้นเชิงเมื่อต้องเผชิญหน้ากับผู้ชายอย่างเขา
“เม่ยรักพี่” คนตัวสูงที่ถูกฝ่ามือเรียวตบเข้าที่แก้มฉาดใหญ่หัวเราะร่วนออกมาพร้อมกับแลบลิ้นเลียเลือดที่มุมปาก สายตาคมกริบจ้องมองคนเด็กกว่าที่กำลังกัดริมฝีปากแน่นอย่างกดข่มอารมณ์
“เม่ยคิดเกินเลยกับพี่เพราะแบบนั้นเม่ยเลยโกรธ”
หัวใจหญิงสาวกระตุกไปกับคำพูดนั้น เธอรู้สึกเหมือนตัวเองถูกจับได้คาหนังคาเขาว่าลึกๆ แล้วรู้สึกอะไรกับคนตรงหน้า แต่สิ่งที่เธอแสดงออกไปกลับตรงข้ามกับทุกอย่างที่คิด
“ขอโทษนะคะเผื่อว่าพี่เธียรจะลืมไป เม่ยมีแฟนแล้วค่ะ และเราก็รักกันมาก”
“จริงเหรอ รักมากจริงเหรอ”
คนตัวเล็กพยักหน้าทันทีโดยไม่ต้องคิด เพราะสิ่งที่เธอต้องการในตอนนี้คือการเอาชนะผู้ชายร้ายกาจอย่างเขาให้ได้เท่านั้น
“พี่เธียรสบายใจเถอะค่ะ เม่ยไม่เคยมีความคิดอยากเป็นเมียพี่เธียร และเรื่องในคืนนั้นเม่ยจะคิดซะว่าทำบุญให้วัวแก่ๆ อย่าง...”
คำพูดทั้งหมดของเม่ยถูกดูดกลืนด้วยริมฝีปากที่พุ่งเข้ามาประกบปากจูบอย่างดูดดื่ม หญิงสาวถลึงตากว้าง ใช้มือทุบเข้าที่อกอีกฝ่ายเพื่อจะผลักไสเขาให้ถอยห่างออกไป แต่ยิ่งเธอดิ้น ยิ่งเธอพยายามต่อต้านเขามากเท่าไหร่ เธียรก็ยิ่งเร่งจังหวะปลายลิ้นและมอบจูบที่รุนแรงให้เธอมากขึ้นเท่านั้น!!
“พี่เธียรทำบ้าอะไร!! เราเป็นพี่น้องกันไม่ใช่เหรอ!!!”
เสียงเล็กแผดตะโกนออกไป ใบหน้าสวยกำลังขึ้นสีแดงระเรื่อเพราะถูกปลุกอารมณ์อย่างรุนแรงด้วยฝีมือคนตัวสูง เธียรที่มีสีหน้าเคร่งขรึมจริงจังจ้องมองน้องสาวด้วยแววตาดุดัน และตะโกนตอบกลับมาเสียงดังลั่นไม่แพ้กันว่า
“ค่ะ พี่น้อง! พี่น้องที่เอากันได้!!!”
“พี่พูดบ้าอะไร!! ทุเรศ!!!”
“เม่ยไม่รู้หรอกว่าพี่ต้องใช้ความอดทนกับเรามากขนาดไหน!!! เม่ยไม่รู้หรอกว่าพี่ต้องทรมานกับมัน...!!!”
ปริ๊น!!! ปริ๊น!!!
ในขณะที่เธียรกำลังจะคุกคามร่างเล็กที่กำลังตัวสั่นด้วยความโกรธ เสียงบีบแตรจากรถด้านหลังที่ขับผ่านไปก็ดังสนั่น คนตัวสูงที่สติแตกและควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ค่อยๆ ได้สติกลับคืนมาอีกครั้ง และตอนนี้มันไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมเลยกับการต้องมาทะเลาะกันกลางทางหลวงขนาดสี่เลนที่รถวิ่งผ่านไปมา
คนทั้งคู่มองสบตากันแน่นิ่ง ก่อนที่เธียรจะเป็นฝ่ายละสายตาแล้วหันไปเข้าเกียร์รถเพื่อขับต่อไป แต่ในขณะที่คนตัวสูงกำลังเหยียบคันเร่งส่งรถให้เคลื่อนตัว เสียงทุ้มนุ่มก็เอ่ยขึ้นมาราวกับจะพูดให้คนที่กำลังนั่งหันหลังได้ยิน
“พี่ก้าวเข้าไปหาเม่ยไม่ได้...แต่พี่จะทำทุกทางให้เม่ยเป็นฝ่ายเข้ามาหาพี่”
“...”
“สักวันหนึ่งเม่ยจะต้องรักพี่ และบอกให้พี่ได้รู้แน่ๆ และพอถึงตอนนั้นพี่จะอธิบายทุกอย่างเอง”
ไม่มีทาง นั่นคือคำเดียวที่เม่ยเม่ยคิดออกและปฏิญาณยืนยันหนักแน่นว่าจะไม่ปล่อยให้มันเกิดขึ้นเป็นอันขาด
โครม!!!
เสียงประตูที่ปิดใส่หน้าคนตัวสูงเป็นสัญญาณบอกให้รู้ว่าสงครามเย็นระหว่างน้องสาวกับพี่ชายกำลังจะเริ่มขึ้น เธียรที่เดินถือกระเป๋าเดินไล่หลังเม่ยเข้ามาถึงกับส่งเสียงคำรามในลำคอ เสือกกระเป๋าโยนทิ้งไว้กับพื้นแล้วเดินดุ่มๆ ไปหยุดยืนอยู่ตรงประตูไม้ที่กั้นไว้เป็นห้องนอนส่วนตัวของอีกฝ่าย
ฝ่ามือหนากำหมัดแน่นกำลังจะยกขึ้นเคาะประตูเพื่อเรียกให้เม่ยเม่ยออกมาคุยกับตนให้รู้เรื่อง แต่อีกใจหนึ่งเขาก็รู้ดีว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะคิดเข้าใกล้คนตัวเล็ก
แค่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นบนรถมันก็เป็นข้อผิดพลาดใหญ่ที่สุดที่ชายหนุ่มเผลอไผลปล่อยให้อารมณ์อยู่เหนือสมอง ทั้งๆ ที่เจ้าตัวตั้งใจไว้แต่แรกแล้วจะเว้นระยะห่างจากอีกฝ่าย ทำทุกวิถีทางเพื่อให้เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อ 6 ปีก่อนที่เขาจะย้ายไปเรียนต่างประเทศเป็นแค่เรื่องขำๆ ที่น้องสาวไม่จำเป็นต้องเก็บมาใส่ใจ แต่สุดท้าย...เธียรก็แพ้หัวใจตัวเอง
แค่ได้เห็นเด็กสาวคนนั้นเติบโตขึ้นมาเป็นหญิงสาว งดงามบานสะพรั่งราวดอกไม้แรกแย้ม เธียรก็ไม่อาจห้ามหัวใจตัวเองไม่ให้สั่นไหวไปกับเธอได้
เรือนร่างอ้อนแอ้นอรชน เรียวขาขาวเนียนที่โผล่พ้นชายกระโปรงสั้น เรือนผมดัดลอนสีคาลาเมลยาวสยายเต็มแผ่นหลังล้อมกรอบโครงหน้ารูปไข่ ตาเรียวยาวรีทรงอัลมอนด์สีอ่อนที่ประกอบกับแพขนตาหนาทำให้เจ้าตัวตาหวานฉ่ำเยิ้มสะกดใจ ปลายจมูกโด่งได้รูปไม่เล็กไม่ใหญ่กำลังดี และริมฝีปากสีอิ่มสีชมพูที่ชวนให้เขาอยากบดขยี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่มีวันหยุด
เธียรกรนด่าตัวเองในใจที่ไม่อาจควบคุมอารมณ์เบื้องลึกของตัวเองได้สำเร็จ และถึงแม้จะรู้ว่ามันผิด...ผิดเหลือเกินที่ก้าวเท้าเข้าไปหาหญิงสาวมากขึ้นเรื่อยๆ แต่เขากลับสุข สุขจนล้นและไม่อยากหยุดการกระทำทุกอย่างที่เป็นการล่วงเกินอีกฝ่าย
ถ้ารังแกได้เขาก็อยากจะรังแก ถ้ายึดครองเก็บไว้เป็นของเขาคนเดียวได้ เขาก็จะทำ
แต่มันติด...ติดอยู่เพียงข้อเดียวเท่านั้น ความจริงที่เขาได้รับรู้มาและไม่อาจปฏิเสธได้
เขาจะต้องทำอย่างไร ถ้าหากการก้าวเท้าเข้าไปหาเม่ยเม่ยเป็นการฉุดรั้งเธอให้ตกลงมามอดไหม้ในเปลวเพลิงนรก เขาควรที่จะหยุดทุกอย่าง เฝ้ามองดูนางฟ้าตัวน้อยเติบโตขึ้นและสยายปีกบินไปหาคนอื่น ตามหน้าที่ของพี่ชายที่ควรจะเป็นงั้นหรือ
ไม่ เธียรไม่ใช่ผู้ชายที่แสนดีขนาดนั้น เขายอมตกนรกมอดไหม้บรรลัยกัลป์ดีกว่าเห็นหญิงที่ตัวเองรักตกไปเป็นของคนอื่น เขายอมโดนไฟจากนรกแผดเผาอยู่ตรงนี้เพื่อเฝ้ารอให้สักวันหนึ่งนางฟ้าตัวน้อยที่หลงใหลเทิดทูนด้วยรักมาทั้งชีวิต เป็นฝ่ายก้าวเข้ามาอยู่ในแดนนรกพร้อมกับเขา
มันต้องมีสักวันหนึ่ง วันที่เม่ยเม่ยพร้อมที่จะกลายเป็นเถ้าถ่านไปพร้อมกับเขา วันที่เขาจะได้ครอบครองเธอทั้งตัวและใจ
คือพี่เธียรไบโพล่าห์รับประทานใช่มั้ย
จะเอายังไงพ่อ เดาใจยากเหลือเกิน
เรื่องนี้มันต้องมีเงื่อนงำ!!!
นี่อยากอ่านฉากเข้าด้ายเข้าเข็มของพี่น้องสองคนนี้ใจจะขาดอยู่แล้ว 5555555
ความหวงเลยลบความคั้งใจเดิมซะหมดเลยนะพี่เธียร
ไกนลองบอกดิพี่เธียร