[SINNER] LUST │ หลงบาป [RE-PRINT]

ตอนที่ 2 : {LUST} หลงบาป │ 01 │ผู้ชายคนนั้นกลับมาแล้ว 100%

1

ผู้หญิงทุกคนมีความปรารถนาจากเบื้องลึก แม้แต่ผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าเพอร์เฟคที่สุดบนโลกอย่างเม่ยเม่ย ก็ไม่อาจหลีกหนีความปรารถนาที่ซุกซ่อนอยู่ใต้สัญชาตญาณไปได้

“รัญญ์...” เสียงหอบหายใจดังกระเส่าอยู่ข้างใบหูชายหนุ่ม เรือนร่างเล็กบอบบางที่ตอนนี้เหลือแต่เสื้อกล้ามตัวจิ๋วและกระโปรงนักศึกษารัดรูปกำลังพรมจูบไปทั่วทั้งใบหน้าของแฟนหนุ่ม มือหนาที่จับยึดสะโพกของหญิงสาวเอาไว้ออกแรงรั้งให้สัดส่วนด้านล่างของกันและกันแนบชิด คนตัวเล็กโถมน้ำหนักตัวทั้งหมดลงไปนั่งทับบนตักของอีกฝ่าย แววตาฉ่ำเยิ้มไปด้วยความใคร่และอารมณ์รักที่กำลังพุ่งทะยานไปในจุดที่ไม่สามารถถอยกลับได้อีกแล้ว

“เม่ย...พอเถอะ” ใบหน้าหล่อเหลาของรัญญ์ผละออกจากอีกฝ่าย เม่ยที่นั่งอยู่บนตักของชายหนุ่มขมวดคิ้วยุ่งอย่างขัดใจแล้วพุ่งเข้าจู่โจมด้วยรอยจูบอีกครั้ง แต่มันก็เป็นเหมือนเดิมทุกครั้งที่รัญญ์จะต้องผลักเธอออก

“ทำไม”

เสียงหวานเอ่ยถามคำถามเดิมซ้ำๆ อีกครั้งเมื่อร่างเล็กบอบบางของเธอถูกช้อนขึ้นไปอยู่ในวงแขน รัญญ์อุ้มแฟนสาวของเขาแล้วพาไปที่เตียง ก่อนจะจัดแจงห่มผ้าเพื่อปิดบังเรือนร่างที่เกือบเปลือยของอีกฝ่ายเอาไว้

“เม่ยก็รู้ว่ารัญญ์ไม่อยากทำให้เม่ยเสียหาย”

หากเป็นผู้ชายคนอื่นมาพูดกับเธอแบบนี้ เธอคงจะยิ้มและพุ่งเข้ากอดเขาด้วยความรัก แต่เพราะนี่เป็น ‘รัญญ์’ เสือผู้หญิงมากรักแห่งมหาวิทยาลัยที่ไม่เคยปราณีผู้หญิงคนไหน แต่กลับยกเธอขึ้นบนหิ้งในฐานะแฟนและไม่แตะต้องเธอมากเกินไปกว่าจูบ...

มันมีเหตุผลอะไรกันที่ทำให้เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวที่เขาไม่เคยคิดจะแตะต้อง เป็นเพราะเธอยังเวอร์จิ้นงั้นเหรอ หรือเป็นเพราะว่าเธอดูเป็นคนดีมากจนไม่อาจมีผู้ชายคนไหนหาญกล้ามารังแก

ภาพลักษณ์นางฟ้า นางสวรรค์ที่คนทั้งมหาวิทยาลัยมองเธอ มันช่างน่าเบื่อสิ้นดี ต่อให้เธอยอมตกลงปลงใจคบกับเสือผู้หญิงที่อันตรายที่สุดในมหาวิทยาลัย เธอก็ยังไม่ได้สมความปรารถนา  

“เม่ยอยากดื่มน้ำหน่อยมั้ย” เสียงทุ้มเอ่ยถามอย่างอ่อนโยน แต่ทว่าใบหน้าสวยกลับสะบัดหันไปอีกทาง พร้อมกับพลิกตัวหันหลังให้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟน

“รัญญ์กลับไปเถอะ เม่ยอยากพัก” คนสวยพูดบอกเสียงสั้นแล้วจัดการดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างเอาไว้

คนตัวสูงมองแผ่นหลังบางโดยไม่ปริปากพูดอะไร ก่อนจะตัดสินใจหมุนตัวแล้วเดินออกไปจากห้อง ปล่อยให้แฟนสาวคนสวยต้องนอนจมกองน้ำตาเพียงลำพัง 

“ว้าย ตายแล้วยัยเม่ย รัญญ์เขาหอบกุหลาบมาง้อแกเลยเหรอ”

ช่อดอกกุหลาบถูกวางลงบนโต๊ะเรียนพร้อมกับร่างบางของดาวมหาวิทยาลัยที่นั่งทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ เม่ยเม่ยส่งยิ้มให้เพื่อนสาวในกลุ่ม แสดงออกซึ่งสีหน้าดีใจที่ได้รับช่อกุหลาบกว่าร้อยดอกจากแฟนหนุ่ม แต่ในใจของเธอกลับไม่ได้รู้สึกปลื้มปริ่มยินดีอะไรทั้งนั้น มันก็เป็นแค่ดอกไม้โง่ๆ ที่ผู้ชายต้องการใช้มันซื้อการให้อภัยจากเธอเท่านั้น

คิดว่าเธอง่ายนักเหรอ คิดว่าเธอจะใจอ่อนให้กับดอกไม้งั่งๆ พวกนี้รึ ดอกไม้น่ะเธอจะซื้อมากสักเท่าไหร่ก็ได้ แต่สิ่งที่เธอต้องการ ความปรารถนาที่ไม่มีใครมอบให้เธอได้ต่างหากล่ะคือคำตอบของทุกสิ่ง

ต่อให้เม่ยเม่ยจะรู้ดีว่าการตกลงคบกับรัญญ์มันก็เป็นแค่เหตุผลองค์รวมภายนอกประกอบกันขึ้นมา แต่มันก็ยังน่าหงุดหงิด

เธอกับเขาก็เปรียบเสมือนดาวเดือนดวงเด่นของมหาวิทยาลัย ใครๆ ก็ว่าเขาและเธอเหมาะสมกันราวกับกิ่งทองใบหยก แต่ใครเล่าจะรู้ว่าข้อตกลงที่ทำให้เธอและเขาคบกันได้ยืดยาวกว่า 2 ปีมันเป็นเพราะเธอยอมให้อิสระกับเขา คบกันแบบ open relationship ไม่ตามไปก้าวก่าย หึงหวง ต่อให้เขาจะไปนอน ไปเอากับใครที่ไม่ใช่เธอ เม่ยเม่ยก็ไม่เคยว่า ไม่เคยปริปากบ่น เหตุผลก็ไม่ใช่เพราะเธอโง่รักเขาหัวปรักหัวปรำจนต้องยอมหรอกนะ แต่เธอไม่มีโครงการจะหาผู้ชายคนใหม่ที่ดีกว่ารัญญ์ คนที่เหมาะสมจะมาเป็นเจ้าของเวอร์จิ้นของเธอ

“แกกับรัญญ์นี่ดูรักกันดีเนาะ เรียนจบแล้วจะแต่งงานกันเลยป่ะเนี่ย”

“รัญญ์เขาต้องช่วยธุรกิจของครอบครัวก่อนน่ะ”

คำตอบนั้นมาพร้อมกับรอยยิ้มหวานราวกับนางฟ้าที่ดึงดูดสายตาผู้คน ซึ่งใครๆ ก็คงจะมองว่าเธอเป็นแม่พระที่เข้าใจผู้ชายติสท์แตกอย่างรัญญ์ดีที่สุด แต่แล้วไงล่ะ เธอไม่จำเป็นต้องแสดงทุกสิ่งทุกอย่างที่มันกำลังคลุ้มคลั่งเกรี้ยวกราดภายในใจออกไปให้คนอื่นเห็นสักหน่อย

สายตาคนรอบข้างคือสิ่งที่เธอแคร์มากที่สุดมาตั้งแต่เด็ก อาจเป็นเพราะเธอคือลูกบุญธรรมของครอบครัวอัฏฐกรที่ถูกรับมาเลี้ยง เธอจึงต้องวางตัวให้ดีเสมอ เพื่อรักษาหน้าพ่อแม่บุญธรรมของเธอที่เป็นคนใหญ่คนโตในวงสังคม ให้สมฐานะคุณหนูเล็กของที่ประกอบธุรกิจเป็นพันๆ ล้าน

ติ๊ด

เสียงโทรศัพท์ดังเตือนข้อความเข้าเรียกสายตาสวยของเม่ยเม่ย หญิงสาวใช้นิ้วปัดหน้าจอก่อนจะกดเข้าไปดูตารางงานวันนี้ที่เลขาส่วนตัวของคุณแม่มลส่งมาให้ โดยปกติเธอมักจะไปออกงานเป็นเพื่อนคุณพ่อคุณแม่เสมอ วันนี้ก็คงจะเป็นงานการกุศลอีกงาน

‘คุณเธียรกลับมาแล้ว เย็นนี้จะส่งรถไปรับคุณหนูที่มหาวิทยาลัยตอน 4 โมงเย็นนะคะ’

พี่เธียร...ผู้ชายคนนั้นที่หายหน้าไปกว่า 6 ปี เขากลับมาแล้วเหรอ

หลังจากได้รับข้อความนั้นจากเลขาส่วนตัวของแม่ เม่ยเม่ยก็มีทั้งความไม่สบายใจ คับข้องใจ ขุ่นเคือง เกรี้ยวโกรธ และอยากระบายความคับแน่นในใจออกไป แต่สิ่งที่หญิงสาวทำได้มีเพียงแค่การมาหยุดยืนอยู่ที่หน้ากระจกในห้องน้ำ จ้องมองเงาตัวเองซ้ำไปซ้ำมา ก่อนจะเลือกหยิบชุดที่สวยที่สุดในตู้มาวางทาบบนร่าง

เงาในกระจกนั้นไม่มีใครสวยได้เท่ากับเธอ ชุดเดรสเกาะอกเปิดไหล่ขาวเนียนและกระโปรงสั้นที่อยู่เหนือเข่าขึ้นมา เธอตั้งใจที่จะแต่งตัวด้วยชุดที่ดูสวยที่สุด เซ็กซี่ที่สุดก็เพื่อจะไปเจอกับผู้ชายคนนั้น คนที่ทำให้เธอไม่สามารถเป็นตัวเองได้ คนที่ทำให้เธอเอาแต่วนเวียนอยู่กับความปรารถนาที่ไม่มีสิ้นสุด

เธออยากจะพุ่งตรงเข้าไปหาเขาและถามคำถามที่มันค้างคาใจมาตลอด 6 ปี เขาหายไปไหนมา ทำไมไม่มีการติดต่อกลับมา และคำพูดที่บอกว่าไม่อยากมีเธอเป็นน้องสาว แต่อยากได้เป็นอย่างอื่น มันหมายความว่ายังไงกัน

แต่ไม่ว่าคำตอบจะเป็นยังไง ระหว่างเธอกับเขาก็ไม่อาจเป็นได้มากกว่านั้น ไม่มีวัน เพราะเธอจะขีดเส้นเอาไว้ให้ชัดเจน เอาให้เขารู้ว่าตอนนี้น้องสาวคนนั้นไม่ได้รอพี่ชายของเธอกลับมาอีกแล้ว!!

รถยนต์ยุโรปคันหรูขับมาจอดเทียบบริเวณหน้าบ้าน หรือถ้าจะพูดให้ถูกคือคฤหาสน์หลังใหญ่ของครอบครัวอัฏฐกร เม่ยเม่ยที่สวมชุดเดรสเกาะอกสีดำผ่าสูงขึ้นมาจนเห็นขาอ่อนก้าวเท้าลงจากรถ ใช้มือเรียวเสยผมยาวที่ปล่อยสยายเต็มแผ่นหลังลวกๆ แล้วเดินตามสาวใช้เข้าไปในบ้าน

ที่บริเวณห้องรับประทานอาหาร ห้องที่เธอมักจะแวะมาใช้เวลาอยู่กับพ่อแม่ทุกๆ อาทิตย์เพราะเป็นธรรมเนียมกระชับความสัมพันธ์ในครอบครัว เธอพบกับแผ่นหลังกว้างของร่างสูงใหญ่ของชายคนหนึ่งกำลังยืนหันหลังทอดสายตามองออกไปนอกหน้าต่าง ชายคนนั้นยืนเอามือไขว้หลังเอาไว้ เขาถอดถอนหายใจเบาๆ ตอนที่หมุนตัวกลับมาและพบเธอยืนอยู่ตรงนั้น

ผ่านมา 6 ปีแล้วที่เธอกับเขาไม่ได้เจอกันเลย ไม่มีแม้กระทั่งการติดต่อทางโทรศัพท์ ข้อความ หรือเฟซบุ๊ค เขาหายไปจากชีวิตเธอนานมาก จนภาพสุดท้ายที่เธอจดจำเขาในฐานะชายหนุ่มหน้าใสวัย 24 ปีมลายหายไป เหลือเพียงแต่ชายหนุ่มวัย 30 ผู้สง่าผ่าเผยและยืนหยัดในฐานะทายาทอัฏฐกรอย่างสมภาคภูมิ

“สวัสดีค่ะ” เม่ยเม่ยยกมือขึ้นไหว้คนตรงหน้าตามมารยาท คนตัวสูงดูประหลาดใจกับการกระทำของเธอ แต่สุดท้ายเขาก็ยกมือขึ้นมารับไหว้คนที่ได้ชื่อว่าเป็นน้องสาว

บรรยากาศระหว่างคนสองคนที่ไม่ได้เจอกันมานานเกือบ 6 ปีดูประดักประเดิด แต่เม่ยเม่ยก็ไม่ได้ปล่อยให้ความรู้สึกเหล่านั้นเล็ดรอดออกมาผ่านการกระทำ เธอแค่ยกยิ้มให้อย่างสุภาพแล้วเดินไปทิ้งตัวนั่งบนเก้าอี้ประจำตำแหน่งเคียงข้างคุณแม่ ไม่มีบทสนทนาใดๆ หลุดออกมาจากปากสองคนพี่น้อง จนกระทั่งพ่อกับแม่ของพวกเขาเดินเข้ามา

“ตาเธียรนั่งสิลูก จะได้ทานข้าวกัน” คุณแม่มลว่าพร้อมกับกวักมือเรียกลูกชายให้นั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับน้องสาว เม่ยเม่ยที่นั่งอยู่ติดกับคุณมลพุ่งตัวเข้าไปสวมกอดพร้อมกับเอาใบหน้าคลอเคลียราวกับลูกแมวน้อย งานถนัดของเธอมาแต่ไหนแต่ไร การออดอ้อนคุณแม่และเป็นที่รักของทุกคนในครอบครัว 

“คิดถึงคุณแม่จังเลยค่ะ”

“คิดถึงอะไรกัน เพิ่งจะเจอกันเมื่อสองวันก่อนเองนะ” คุณมลว่าลูกสาวพร้อมกับใช้มือตีท่อนแขนเล็กอย่างหยอกล้อ ก่อนจะเอ่ยถามถึงใครอีกคนหนึ่งที่เป็นขาประจำของบ้านนี้ “แล้วตารัญญ์ไม่มาด้วยเหรอลูกเม่ย”

เม่ยเม่ยส่งยิ้มกว้างกว่าปกติแล้วพูดด้วยโทนเสียงปกติเหมือนเป็นเรื่องทั่วๆ ไปที่พูดกันระหว่างแม่ลูก

“รัญญ์เขายุ่งน่ะค่ะช่วงนี้ เขาฝากบอกขอโทษคุณพ่อคุณแม่แล้วก็พี่เธียรด้วยที่ไม่ได้มาทานข้าวด้วย”

เธอพูดไปเรื่อย แต่กลับจงใจเน้นย้ำคำว่าพี่ให้อีกฝ่ายได้ยิน ซึ่งถ้าหากพี่ชายคนโตของเธอมีสมองและสามารถตีความจากคำพูดของน้องสาวได้ เขาก็คงจะรู้ว่า ‘รัญญ์’ ที่คุณแม่ถามถึงคือแฟนหนุ่มของเธอ

“ลูกสาวคุณพ่อคุณแม่โตเป็นสาวเร็วจังนะครับ” เธียรเอ่ยขึ้นหลังจากเงียบอยู่นาน เขาเอื้อมมือไปหยิบแก้วไวน์ที่สาวใช้รินไว้ให้ขึ้นจิบ ส่งยิ้มนิดๆ เหมือนจะเอ็นดูคนตัวเล็ก “เดี๋ยวนี้ไม่ต้องอ้อนพี่ แต่ไปอ้อนแฟนแทนแล้ว”

เม่ยเม่ยรู้สึกหน้าชากับคำพูดนั้น เพราะสมัยก่อนไม่ว่าจะทำอะไร ไปไหน เธอก็มักจะอ้อนให้พี่ชายคอยตามใจอยู่เสมอ แต่นับตั้งแต่วันนั้น...คำว่าพี่น้องของเธอกับเขามันก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

“ก็เราอยู่ให้น้องมันอ้อนรึเปล่าล่ะ หายหน้าหายตาไปตั้ง 6 ปี นี่แม่นึกว่าจะไม่ยอมกลับมาไทยแล้วซะอีกนะ”

คุณมลออกโรงปกป้องลูกสาวแล้วว่าแขวะลูกชายที่กำลังหัวเราะอย่างเสียมิได้กับความผิดกระทงใหญ่ที่ตัวเองทำ แต่ก็ไม่ได้ปริปากพูดแก้ตัวอะไรมากไปกว่าการหันไปหาคนเป็นพ่อที่นั่งประจำอยู่หัวโต๊ะ

“ผมได้งานใหม่เป็นอาจารย์พิเศษสอนที่มหาวิทยาลัย คงจะไม่ได้เข้าบริษัทเร็วๆ นี้นะครับ”

“มันเป็นเหตุสุดวิสัยนี่นะ ไม่เป็นไรหรอก ช่วยเพื่อนฝูงไปก่อนก็ได้ เดี๋ยวทางนี้พ่อกับแม่ดูแลต่อเอง ไม่ต้องห่วงหรอก”

คุณเทวาพยักหน้ารับลูกชายอย่างเข้าใจ แต่ลูกสาวคนเล็กที่ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรด้วยกำลังทำหน้าฉงนใส่ทุกคน

“นี่เราไม่ได้บอกน้องเหรอตาเธียรว่าเราจะไปสอนที่มหาวิทยาลัยน้องน่ะ”

“ยังครับ” คนเป็นพี่ว่าหน้าตาย ไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไรกับสายตาที่กำลังถลึงมองกว้างด้วยความช็อค เม่ยเม่ยไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาจะกลับมา และไม่รู้ด้วยซ้ำว่า...

“พี่คงต้องไปอาศัยอยู่ที่คอนโดฯ เราสักเทอมสองเทอมนะ จนกว่าเพื่อนพี่จะออกจากโรงพยาบาล”

คุณพระคุณเจ้าช่วยลูกด้วย!!! พี่น้องไม่แท้คิดไม่ซื่อจะต้องอยู่คอนโดฯ เดียวกันเนี่ยนะ?!

พี่เธียรสารภาพมาซะดีๆ

ว่านี่เป็นเหตุสุดวิสัยหรือจริงๆ แล้วจงใจ 

โธ่ เม่ยเอ๊ย หนูจะรอดเงื้อมือพี่เขามั้ยล่ะลูก...