คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : [AU KHR | Reborn] Crime Scene ||
“เฮ้อ เอาไว้ก่อนได้มั้ย...อยากพักอ่าา(=_=)”
PART 1
ชื่อ-นามสกุล :: เอเดเนีย หลุยซ์ | Edenia Louis
ชื่อเล่น :: เอเดน / หลุยซ์ | Eden / Louis
ความหมาย :: Edenia ภาษาสเปน = พอใจ + Louis ภาษาเยอรมัน = นักรบที่รุ่งโรจน์
ความพอใจของนักรบที่รุ่งโรจน์
สัญชาติ :: อิตาลี
อายุ :: 24
PART 2
รูปร่างลักษณะ :: ร่างบางผิวขาวสุขภาพดีเนียนนุ่ม เจ้าของเรือนผมสีแปลกตาเป็นสีเขียวมิ้นต์ที่ชี้ฟูไปมาไม่อยู่ทรงแต่พอสัมผัสกลับรู้สึกนุ่มนิ่มน่าสัมผัสจนแทบไม่อยากปล่อยมือ ดวงตากลมโตสีเขียวออกเขียวน้ำทะเลมองสบแล้วรู้สึกสบายตาล้อมกรอบด้วยแพขนตางอนหนาภายใต้กรอบแว่นแฟชั่นที่บดบังสายตาปกติ แต่ชอบใส่แว่นเพราะเกลียกเวลาฝุ่นเข้าตา มักมองไปข้างหน้าอย่างไร้จุดมุ่งหมาย ดูเลื่อนลอยเป็นบางครั้ง จมูกโด่งเชิดรั้นน่ามันเขี้ยวรับกับใบหน้า ริมฝีปากเนียนนุ่มสีพีชที่มักถูกทาทับด้วยลิปกลอสสีพีชอ่อนๆ(เพราะปากชอบซีด โดยเฉพาะเวลาเจออากาศหนาว) รูปร่างที่ดูเพรียวสวยไร้ไขมันเพื่อสะดวกต่อการเคลื่อนไหวไปมา ร่างกายมักทำงานไปก่อนที่สมองจะสั่งการจึงมีความคล่องแคล่วและมักเรียนรู้สิ่งต่างๆด้วยการลงมือมากกว่าทฤษฏี ทรงปกติคือชอบมัดรวบด้วยริบบิ้นลายทาง ส่วนเล็บมือและเท้าก็หมั่นตัดให้สั้นเพื่อความสะดวกในการทำงาน สูง 168 ซม. หนัก 52 กก.
ลักษณะนิสัย :: เด็กสาวที่มีนิสัยเอื่อยเฉื่อย พร้อมใบหน้าง่วงงุนเกือบจะตลอดเวลา ไม่ค่อยรู้สึกอะไรกับสิ่งรอบข้างสักเท่าไหร่ จะเรียกว่าพวกไม่ค่อยสนโลกเลยก็ได้มั้ง เธอเป็นพวกที่ไม่ค่อยชอบเถียงหรือมีปากเสียงกับใคร ก็ขี้เกียจอ่ะ! แถมเป็นพวกรักสงบสุดกู่ จนเรียกเข้าขั้นว่ารักสันโดษชอบอยู่คนเดียวและแทบจะไม่ค่อยมีใครได้ยินเธอพูดจนนึกว่าเธอเป็น'ใบ้'ไปแล้ว เวลาทำงานหรือทำอะไรเธอจะไม่รู้จักคำว่า 'งานไฟไหม้' เพราะหล่อนไม่ชอบความรีบเร่ง แต่เธอแค่เป็นพวกทำประจำสม่ำเสมอ นึกจะทำก็ทำ หรืออยู่ๆก็จะหยุดเสียดื้อๆจนคนรอบข้างเดาใจเธอไม่ค่อยถูก
เวลาทำงานเธอเป็นคนที่ดูใจเย็น และรอบคอบ เป็นคนที่ทำงานได้ละเอียดอ่อนและเรียกได้ว่าดีในระดับที่ทุกคนชื่นชมเธอไม่น้อย และด้วยความเป็นคนที่มึนๆ อึนๆ เด๋อๆ ทำให้เวลาทำอะไรไม่ค่อยจะสนใจสิ่งรอบข้างเหมือนกับอยู่ในโลกส่วนตัว ตัดขาดจากโลกภายนอกจนไม่รู้สึกถึงอะไรเลย สมาธิของเธอถือได้ว่าสุดยอด เมื่อเข้าโหมดประมวลผลข้อมูล เป็นการยากที่จะมีใครพาเธอออกมาจากห้วงความคิด
จะเรียกความความรู้สึกช้า หรือ อดทนสูงดีหว่า? เพราะเธอเป็นคนที่เหมือนจะมีสีหน้าตายด้านตลอด ไม่เว้นแม้กระทั่งเวลาโดนด่า ตำหนิ หรือดูถูก แต่บางทีเวลานางตอบกลับคำติเตียนพวกนั้นเล่นเอาซะคนที่ว่าเธอถึงกับหน้าหงาย ปากกรรไกรโดยธรรมชาติ และเป็นพวกกวนหน้านิ่งๆทำเอาพวกที่จะกวนประสาทเธอกลับโดนซะเอง เธอมักทนได้กับทุกๆสิ่ง จนอาจจะเหมือนยอดมนุษย์ แต่ความอดทนของเธอถ้ามันหมดลงเมื่อไหร่ บรรลัยเมื่อนั้นนะ!!
ชีวิตประจำวันของเธอนั้น ง่ายๆสบายๆ ไม่ค่อยจะเรื่องมากสักเท่าไหร่ กินง่ายอยู่ง่าย เอาตัวรอดได้ ไม่อดตายแน่นอน! ไม่ค่อยพิถีพิถันเรื่องการแต่งตัว เน้นสบายและเคลื่อนไหวง่ายเป็นหลัก ถึงเห็นเฉื่อยชาแบบนี้ แต่สกิลการทำอาหารของเธอนั้นต้องซูฮกให้ เรียกได้ว่าอร่อยจนต้องขอเพิ่ม แถมยังเป็นคนที่มีความจำเป็นเลิศ เรียนรู้ไวอีกต่างหาก แถมสกิลการดื่มของน้องนางผู้นี้เรียกได้ว่าคอทองแดง ดื่มเท่าไหร่ก็ไม่เมา ใครคิดจะมอมเหล้า นกค่ะ!
เธอผู้มาพร้อมกับดวง เป็นพวกไม่ชอบเดาสุ่มๆแต่ดวงก็เป็นใจโดยเฉพาะเวลาเล่นเกมเสี่ยงโชค และการพนันต่างๆ เธอจะได้แบบฟลุ๊คทุกครั้ง แต่ก็ต้องเจ็บตัวกลับบ้านทุกทีเพราะเผลอชนนู่นนี่
เรื่องเอาแต่ใจเหรอ? ก็แค่บางอย่างเพราะมันติดนิสัยจากการที่เคยเป็นลูกคุณหนูมาก่อน เธอจะชอบแย้งหรือเถียง ประมาณว่า 'ขออะไรก็ได้ที่ไม่ใช่อันนี้!' 'ฉันไม่ชอบ อย่าเอามาให้ทำจะได้มั้ย?' นางจะรู้สึกหงิดนิดๆ และไม่ชอบการถูกบังคับให้ทำ โดยเฉพาะการไปขัดความสุขของเธอ ไม่มีการด่า ต่อว่า แต่ที่จะลอยมาคือรองเท้าเธอ!! แต่ถ้ามันไม่ได้จริงๆก็จำใจทำอ่ะนะ
ส่วนเรื่องที่นางเป็นคนที่เงียบๆ ไม่ใช่ว่าเธอเป็นคนเย็นชาหรืออะไรหรอกนะ เพราะเธอเหม่อต่างหาก! ประกอบกับนอนน้อย เพราะนอนไม่ค่อยหลับตอนกลางคืน หรือบางวันก็เครียดเรื่องงาน ถามว่าถ้าจะเข้าไปคุยกับเธอได้มั้ย? ได้ เพราะเธอไม่กัด เห็นแบบนี้แต่หล่อนก็เฟรนด์ลี่ ขี้แกล้งเหมือนกัน ถ้ามีอะไรที่เธอช่วยได้เธอก็ช่วย แต่ถ้าบอกว่าคราวหลังก็อย่าไปตื้อเพราะเธอจะรำคาญเอา และด้วยความที่ไม่ค่อยพูดจนเหมือนจะเป็นใบ้อยู่แล้ว ทำให้เธอกลายเป็นที่ระบายของเพื่อนร่วมงานที่ชอบมาบ่นให้เธอฟัง ถามว่าฟังมั้ย? ไม่ เข้าหูซ้ายออกหูขวาแหละ
ช่วงกลางคืนเป็นพวกชอบหลับๆตื่นๆ นอนไม่เต็มอิ่ม จนบางวันต้องแบกหมอนกับผ้าห่มไปที่ทำงานด้วย ถามว่าถ้าหัวหน้ามาด่าเธอจะสนมั้ย? ไม่สนค่ะ จะนอน...ถถถถถ
สัญชาตญาณของหลุยซ์นั้นถือได้ว่าน่ากลัวไม่น้อย อย่างที่เคยบอกไปว่าเธอเป็นคนที่ร่างกายมักขยับไปก่อนสมอง เซ้นท์ของเธอก็ดีเว่อร์ แถมยังมือเท้าหนักอีกต่างหาก แรงก็ถือว่าเยอะในระดับหนึ่งได้พอเอาผู้ชายคนตัวใหญ่กว่าเธอจุกจนลุกไม่ขึ้นอ่ะ
ด้านมืดของเธอ คือ นางเป็นพวกใจแข็งโคตรๆ แถมซาดิสม์นิดหน่อย ไม่กลัวเลือดหรือกลัวอะไร ศพจะเละจะอะไรแค่ไหนหล่อนจะไม่หันหน้าหนีเลย แถมเป็นพวกเกลียดใครเกลียดแรงมีต่อยได้ต่อย!ยิ่งเห้นอีกฝ่ายเจ็บตัวหรือร้องทรมาน มันยิ่งสะใจเธอมากกว่าจะรู้สึกสงสาร
ใบหน้าที่เปื้อนยิ้มของเธอ เหมือนกับเป็นสิ่งมหัศจรรย์ของโลกชิ้นที่ 8 แทบจะไม่มีใครเห็นเธอยิ้มหรือหัวเราะเลยแม้แต่น้อย บวกกับว่าหน้าปกติของเธอหน้าไม่หน้าตายก็คิ้วขมวด ริมฝีปากแทบจะไม่ขยับจนนึกว่าใครฉีดโบท็อกซ์ให้รึเปล่า?(เวลาฉีดโบท็อกซ์ มันจะทำให้กล้ามเนื้อมันขยับไม่ได้ #เค้าไม่ได้ไปฉีดมานะ แต่เคยได้ยินมา)
แต่ถ้าเธอยิ้มทีล่ะก็ โลกนี้สดใสเป็นมิตรต่อคนและสิ่งแวดล้อมมากมายเลยล่ะ
ชีวประวัติ :: หลุยซ์ ลูกสาวที่เป็นสุดรักสุดหวงของครอบครัวขุนนางเก่าแก่ในอิตาลี น้องสาวคนเล็กในบรรดาพี่น้องทั้ง 5 คน หลุยซ์คลอดก่อนกำหนด 2 เดือน ช่วงแรกเกิดจนถึง 1 เดือนพวกเขาต่างยอมเสียเงินหลายล้าน เพื่อให้ได้หมอที่ดีที่สุดมายื้อชีวิตลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของเขา ทำให้เธอมีร่างกายที่อ่อนแอและป่วยบ่อย จนเข้าออกโรงพยาบาลเป็นเสมือนบ้านหลังที่สองด้วยความกลัวว่าลูกสาวของพวกเขาจะเหงาจึงพยายามสรรหาทุกอย่างมาเติมเต็ม ไม่ว่าจะนึกถึงหรือแค่นึกเล่นๆว่าอยากได้ มันก็จะเป็นของเธอทันทีด้วยความที่เป็นตระกูลดังและมีสมบัติมากมาย ใครทำเธอไม่พอใจ คนพวกนั้นก็จะถูกเล่นงานเสมือนกับว่าเธอเป็นไข่ในหิน
จนกระทั่งวันหนึ่งตอนอายุ 10 ปี หลุยซ์ได้หนีออกจากบ้านเพราะรู้สึกเบื่อหน่ายอย่างไม่ทราบสาเหตุ วันนั้นเป็นวันที่ฝนตกจึงวิ่งไปหลบอยู่ที่โบสถ์แห่งหนึ่ง แสงเทียนจากด้านข้างส่องสว่างท่ามกลางแสงเทียนเหล่านั้นกลับพบคนกลุ่มหนึ่งอยู่
"ซิสเตอร์คะ มีคนมาล่ะ" เด็กหญิงในชุดขาดๆคนหนึ่งเดินชี้มาที่เธอ
"ตายจริง เธอคือหลุยซ์ลูกสาวคนเล็กของตระกูลเอเดเนียใช่มั้ย?" เธอไม่ตอบได้แต่เพียงพยักหน้าเท่านั้น
"ชื่อเหมือนกับผู้ชายเลย" เด็กชายอีกคนออกความเห็น
"...ฮ ฮัดชิ้ว!" ตัวเธอที่เปียกปอนก็จามออกมาเพราะอากาศที่เริ่มเย็นลง
"อ้าวๆ เดี๋ยวเป็นหวัดหรอก...ฌอน เอาผ้าขนหนูกับผ้าห่มมาให้เธอเปลี่ยนซิ"
นั่นคือการพบกันครั้งแรกของเธอและเหล่าเด็กกำพร้าที่โบสถ์แห่งนั้น แต่ว่า...
"หลุยซ์ที่น่ารักของแม่ อย่าทำแบบนี้อีกนะคะ ดูสิชุดแพงๆสกปรกหมดแล้ว..." คุณแม่ที่แสนดีของเธอเอ่ยตำหนิเล็กๆเมื่อเธอกลับบ้านมาพร้อมกับชุดกระโปรงตัวใหม่ที่เปรอะเปื้อนดิน
"รีบๆไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวเชื้อโรคมันจะลามไปมากกว่านี้นะ" คนเป็นพ่ออุ้มลูกสาวคนเล็กเข้าไปในบ้าน
'อย่าไปเล่นที่นั่นอีกนะลูก'
"ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมต้องห้ามกันด้วย..." เพิร์ล เด็กชายวัยไล่เลี่ยกับเธอในเสื้อกล้ามกางเกงขาสั้นรองเท้าผ้าใบเก่าๆ พูดขึ้น
"พอฉันถามว่าทำไม พวกเขาก็ไม่ตอบ...ไม่เข้าใจเลย เมื่อวานก็ได้เรียนอะไรก็ไม่รู้ น่าเบื่อมากๆ พ่อบอกว่ามันเพื่อตระกูลของเรา"
"ที่พ่อกับแม่ของพวกเธอทำอยู่น่ะ พวกเขาหลงทางอยู่นะจ๊ะ" หญิงชราคนหนึ่งเดินเข้ามา
"แม่ชี...ยังไงเหรอคะ?"
"มนุษย์อย่างพวกเราทุกคน รวมถึงฉัน...ทุกคนต่างมีบาปอยู่ทั้งหมด 7 อย่าง ยโส โลภ โกรธ ตัณหา ตะกละ ริษยา เกียจคร้าน ฉันว่าในหนังสือของบ้านเธอคงจะมีอยู่มันคือคำตอบที่หนูกำลังสงสัย ณ ตอนนี้"
"ค่ะ"
เพราะคำพูดของแม่ชีทำให้เธอเริ่มสนใจในหนังสือนวนิยาย เหมือนเป็นเรื่องเล่าที่ไม่มีวันเบื่อแต่ทุกอย่างกลับต้องดับลง เมื่อเธออายุ 15 และกำลังจะแอบไปที่โบสถ์เหมือนทุกครั้ง
"ทำไมถึงดื้อแบบนี้ล่ะ หลุยซ์?"
"หนูไม่ได้ดื้อนะคะ เรียนก็เสร็จแล้ว การบ้านก็ทำแล้ว...นี่คือเวลาว่างของหนู"
"ลูกจะไปที่ๆสกปรกแบบนั้นทำไมกันล่ะ? ถ้าลูกอยากไปที่โบสถ์ มีที่ดังๆกว่านี้ตั้งเยอะ"
"แต่หนูรักโบสถ์นั้น! คุณพ่อกับคุณแม่อย่าบังคับหนูนะ!"
"ที่พ่อกับแม่ทำไปก็เพื่อลูกนะ พ่อกับแม่รักลูกมากนะ..."
"หนูก็รักพ่อกับแม่ค่ะ...แต่ขอแค่แป๊บเดียวแล้วหนูจะกลับมานะคะ"
"เพราะลูกไปที่นั่น ถึงได้กลับมาเอาแต่อ่านหนังสือไร้สาระ! กลายเป็นเด็กเถียงคำไม่ตกฟากแบบนี้...ทำตามแบบพี่ๆเขาบ้างสิลูก"
"ทำไมหนูถึงไปที่นั่นไม่ได้กันคะ?"
"หลุยซ์ พ่อจะเตือนนะ...ถ้าลูกก้าวขาออกไปจากบ้านเมื่อไหร่ โบสถ์หลังนั้น...พ่อจะสั่งคนทุบทิ้งให้หมดเลย!!" คำขู่ของบิดาเหมือมีฟ้าผ่าลงมากลางใจ ความไม่พอใจตีตื้นขึ้นมาจนต้องกำหมัดแน่น แววตาที่มองผู้ให้กำเนิดนั้นราวกับจะฉีกกระชากให้เป็นชิ้นๆ
"..."
"เป็นเด็กดี และทำตามคำสั่งของพ่อแม่...หลุยซ์ที่น่ารัก" คำเกลี้ยกล่อมที่ไม่ต่างอะไรกับปลอกคอที่ไว้ล่ามสัตว์เลี้ยง
นั่นเป็นครั้งแรกที่เธอร้องไห้ และเป็นครั้งแรกที่พ่อกับแม่ของเธอขู่ให้กลัว
มันทำให้ความไว้ใจของเธอที่มีต่อผู้ให้กำเนิดน้อยลง....
เมื่อเธอขึ้น High School เธอได้เข้าโรงเรียนรัฐชื่อดังด้วยคะแนนที่เป็นอันดับหนึ่ง เธอเข้าโรงเรียนที่พ่อแม่ของเธอต้องการด้วยความไม่เต็มใจ แต่พระเจ้าก็ยังไม่ทอดทิ้งเธอ
"หลุยซ์!"
"เพิร์ล นายเรียนที่นี่เหรอ?"
"ใช่ เธอหายไปไหนมา ตั้งแต่วันนั้นก็ไม่มาที่โบสถ์อีกเลยนะ" เด็กหนุ่มเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
"...บอกไม่ได้น่ะ"
"แม้แต่ฉันที่เป็นเพื่อนเธอเหรอ?" เด็กสาวพยักหน้าด้วยความรู้สึกผิด
"เฮ้อ เอาเถอะ ช่างมันก็แล้วกันนะ ฉันรู้ด้วยว่าเธอพยายามปกป้องพวกเราขอบคุณนะ" เพิร์ลยิ้มกว้าง
"ก ก็ฉันชอบที่นั่นนี่นา ว่าแต่ทำไมนายมาเข้าเรียนที่นี่ได้ล่ะ?"
"ได้ทุนมาน่ะ ฉันอยากเป็นวิศวกร...จะได้สร้างที่พักดีๆให้พวกเด็กๆที่โบสถ์ด้วย แล้วเธอล่ะ?"
"...ฉันไม่รู้สิ แต่ฉันชอบชีวะน่ะ มันน่าสนใจดี แต่พ่อกับแม่บังคับให้ฉันทำงานเป็นนักการฑูตหรือไม่ก็รับราชการอย่างเดียวนี่นา"
"ชีวิตเธอนี่ก็ลำบากนะ...พยายามเข้านะ อ้อ ขอถามอย่างนึง"
"หืม?"
"ถ้าเธออยู่ในบ้านทรงสี่เหลี่ยมและบ้านหลังนั้นเกิดไฟไหม้ ห้องมี 4 ห้องเธอจะหนีไปไหนที่คิดว่าปลอดภัยที่สุด"
"อืม ห้องที่อยู่แนวทะแยงกับห้องที่ไฟไหม้"
"ผิด"
"อ้าว? แล้วมันคืออะไรล่ะ?"
"มีอยู่สองอย่างที่ถูกนะ คือ ถ้าไม่หนีออกจากบ้าน ก็หาน้ำมาดับ...เราก็ปลอดภัยแล้ว"
"จะว่าไปก็ใช่นะ ว่าแต่ถามทำไมเนี่ย?"
"เธอลองทำอะไรนอกกฏเกณฑ์บ้าง ไม่อย่างนั้นล่ะก็ ไม่ว่าจะหนีไปที่ไหนเธอก็ต้องตายอยู่ดี"
"อืม ขอบคุณนะ เพิร์ล...ฉันตัดสินใจบางอย่างได้แล้วล่ะ"
หลุยซ์เรียนจบและเข้าศึกษาต่อในมหาลัยที่พ่อกับแม่ของเธอหาไว้ให้ ในคณะมนุษยศาสตร์แต่เธอกลับแหกกฏออกมาและเข้าลงเรียนคณะวิทยาศาสตร์สาขาวิทยาศาสตร์ทั่วไป ทำเอาพ่อและแม่ของเธอแทบลมจับและคัดค้านการเข้าเรียนของเธออย่างแรง แต่เธอก็ไม่ใช้พวกชอบยอมแพ้เหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว! จึงยื่นคำขาดที่ทำเอาทั้งสองเหมือนกับได้รับผลที่ตัวเองเคยทำกับเธอ
"ถ้าพ่อแม่ไม่สนับสนุน ก็ไม่ต้องนับว่าฉันเป็นลูกก็ได้นี่คะ :) "
ถึงจะพ่อแม่จะไม่ยอม เธอก็ยังมีพี่ชายและพี่สาวอีก 4 คนคอยช่วยหนุนให้แทน เพราะว่าเธอเป็นคนเดียวที่ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองรัก...และได้ศึกษาต่อโท สาขาพันธุศาสตร์ และชีววิทยา และใช้ชีวิตเหมือนกับวัยรุ่นทั่วไปที่มีเที่ยวบ้าง ดื่มเหล้าเข้าผับ แต่ผลการเรียนก็อยู่ในระดับท็อปมาตลอด เพราะนางอ่านหนังสือและศึกษาค้นคว้าอยู่ตลอดนะเออ จนกระทั่งวันหนึ่งเธอได้รับจดหมายจาก เพิร์ลเพื่อนของเธอว่า
'แม่ชีหายไป...ที่ญี่ปุ่น'
'ช่วยตามหาให้ที ไม่ว่าจะเป็นหรือตายก็ตาม'
ความสามารถพิเศษ :: การค้นหา : เช่น เมื่อได้ตัวอย่าง DNA เธอจะสามารถหาได้อย่างรวดเร็วทันใจ อยากรู้อะไรให้เธอหาให้ แป๊บเดียวเจอ
เมมโมรี่ : การจดจำสิ่งต่างๆได้อย่างแม่นยำ จำได้นานมาก
มองเห็นในที่มืด : สายตาของเธอจะดีมากในความมืดเหมือนกับพวกสัตว์กลางคืน
เล่น Free Running : การวิ่งไปตามอาคารบ้านเรือนและง่ายต่อการหลบหนี
พฤติกรรมที่ทำเป็นประจำ :: - เวลานั่งคิดอะไรจะชอบกอดอกโยกตัวไปมาและครางเสียง "'งืมมมมม"
- ชอบไปนั่งหลับที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ๆ หรือ กิ่งที่สามารถนั่งได้
- นั่งเหม่อลอยตัวนิ่งไม่ขยับ จนนกมาเกาะ
- ตอนนั่งทำงานชอบสวมเฮดโฟนและเปิดเสียงฝนตกฟัง
สิ่งที่ชอบ :: ฝน - บรรยากาศน่านอนดี อากาศก็เย็นสบายด้วย
สเต๊กปลา - ชอบกินปลามากๆ แต่ชอบตอนมันชุบแป้งทอดเวลาเคี้ยวกรอบนอกนุ่มใน อร่อยยยย!
เสียงระฆัง - นึกถึงตอนที่ไปเล่นในโบสถ์
ไดฟุกุสตรอเบอรี่ - หวานๆ นุ่มๆ ใส้สตรอเบอรี่หวานอมเปรี๊ยว รสชาติเข้ากันได้ดีกับถั่วแดง
เบียร์เย็นๆ - จิบระหว่างทำงานหรือเวลาว่าง ถ้ายิ่งเป็นแบบวุ้นเธอซัดได้กี่กระป๋องก็ได้
สิ่งที่ไม่ชอบ/เกลียด :: การถูกบังคับ - เหมือนกับว่าตัวเองเป็นเบี้ยล่าง ไม่ต่างอะไรกับเครื่องมือ เหมือนพ่อแม่ของตัวเองไม่มีผิด
ดูถูกเหยียดหยาม - มันรู้สึกหงุดหงิดมากกกก คิดว่าตัวเองวิเศษวิโสมาจากไหนกัน!!
ยาเม็ด - ไม่ชอบทานยาเม็ด เวลาป่วยจะของให้หายเอง หรือไปก็ขอกินยาน้ำ
คนมารบกวนตอนกำลังหลับ - ใครจะชอบกันเล่า! คนมันเหนื่อยนี่ขอพักบ้างไม่ได้รึไง
สิ่งที่กลัว :: เข็มฉีดยา - มันเป็นอะไรที่โคตรจะเจ็บเลย แถมยังเจ็บไปหลายวัน เป็นของอย่างเดียวที่เวลาเจอแล้วความรู้สึกจะไวขึ้น
งานอดิเรก :: นอนเล่นบนต้นไม้ , อ่านหนังสือในห้องสมุด , อ่านข่าว
ลักษณะคำพูด :: เป็นคนพูดเสียงแผ่วและค่อนข้างจะยานคาง พูดช้าแต่ก็ชัดเจน มันเหมือนเรากำลังฟังคนที่กำลังตื่นนอน หรือง่วงอยู่ตลอดเวลา มักใช้สรรพนามตามอายุ และความสนิทสนม แต่จะไม่ค่อยมีหางเสียงกับบางคนถ้าเธอไม่นับถือจริงๆ มักจะแทนตัวเองว่า 'ฉัน' แทนคนอื่นๆถ้าอายุมากกว่าหรือไม่ค่อยสนิทจะเรียกว่า 'คุณ' แต่ถ้าสนิทจะเรียกชื่อ หรือ 'นาย' 'เธอ' เวลาโมโห หรืออารมณ์เสีย นางจะกลายเป็นพวกหยาบคายเบาๆ
ปกติ
"ไปละน้าา ทำงานเสร็จแล้ววว อ้อ อย่าโทรตามนะ 2 ชั่วโมงต่อจากนี้ฉันจะไปนอน"
"คดีใหม่เหรอ?.....เอาตัวอย่างมาสิ"
กำลังคิด
"งืมมมมม เอายังไงดีเนี่ย?"
"งืมมมม โอเค ฉันไปก็ได้(=_=)"
เหม่อ
"โป๊ก!!....เมื่อกี้เสียงอะไรอ่ะ?"
"....อ้าว เรียกฉันเหรอ?"
ดีใจ
"ให้พักเหรอ? เยส! งั้นฉันไปก่อนน้าาา"
"ไปดื่ม ไปสิๆ! ของเบียร์เย็นเจี๊ยบเลยนะ(^^)"
โกรธ
"เงียบไม่เป็นเหรอ? อ๋อ ที่บ้านคงไม่มีใครคุยสินะ ทำไม เรียกร้องความสนใจเหรอวะ?"
"โห คิดว่าแกเป็นพระเจ้ารึไงกัน...บ้านใหญ่มากจากไหนเหรอ หรือเก่งแต่ปาก?"
"อย่ามาเจ๋อ! ทำไมไม่เผือกสักเรื่องจะลงแดงตายใช่มั้ย?"
ตำแหน่ง/หน้าที่การงาน :: เด็กฝึกงานเทคนิค DNA ของหน่วย CSD ที่ญี่ปุ่น
เพิ่มเติม :: - เลือดกรุ๊ป A เกิดวันที่ 24 ธันวาคม เคยป่วยเป็นหอบหืดขั้นรุนแรง ตอนนี้เป็นแค่ภูมิแพ้ธรรมดา
- เป็นพวกมือหนัก แต่ไม่ค่อยชอบใช้กำลัง #สายซับพลัง และถนัดการต่อสู้ระยะประชิด
- เธอไม่ได้นับถือศาสนาใด แต่เธอก็มีเครื่องรางเป็นไม้กางแขนที่ทำจากไม้โอ๊ค
- มีไอคิว 250 และเก่งทั้งภาษา วิทยาศาสตร์ แต่เกลียดคณิตศาสตร์
- รักพี่ๆมาก เป็นแฝดคนที่ 2 และ 5 ชาย คนที่ 1และ 3 หญิง
- แม่ชีที่หายไป เป็นคนญี่ปุ่นแต่มาแต่งงานกับคนอิตาลี ตอนนี้สามีเสียไปเธอจึงเลือกที่จะอยู่ที่อิตาลี แต่ที่กลับญี่ปุ่นเพราะจะไปพบลูกสาว ชื่อ แม่ชีคาซึโกะ
TALK WITH ME
ไฮค่ะ .โค้งเอาหัวโหม่งพื้น(?). เรียกตามนามแฝง ฮันนี่ ได้ค่ะ ชื่อไรเอ่ยเตง?
:: PT. จ้าาา
เรื่องนี้เป็นแนวที่เพิ่งเคยแต่งค่ะ อาจดราม่าแต่ไม่สุดและปมก็อาจจะไม่สุดเช่นเดียวกันเพราะยังไม่ถนัดอะไรแบบนี้ ต้องรับให้ได้นะตัวที่การบรรยายเรากาก ;__;
:: ไม่สายตาเรา ถือว่าไม่กากนะ สละสลวยใช้ได้เลย
ขึ้นม.ปลายแล้วค่ะมีดองแน่นอนและไม่รู้ด้วยจะอัพตอนไหน ยังต้องปรับตัว รอกันได้ไหมเอ่ย? .สะกดจิตว่ารอได้รอได้(?).
:: นี่เพิ่งขึ้น ปี 1 มหาลัยจ้าาา แล้วก็แต่งฟิคด้วย เป็นกำลังใจให้นะเออ รอได้อยู่แล้วว แต่ต้องอัพด้วยนะ ในฐานะรุ่นพี่ขออวยพรให้โชคดี เกรดสวยๆน้าาา
ถ้าไม่ติดจะเป็นอะไรมั้ยคะ จะบึ้มบ้านเราไหม ถถถถ.
:: ไม่บึ้มๆ แค่ฮ้องไห่เป็นซายรุง นกจิ๊บๆอ่ะ
ถ้าเกิดไม่ติดขึ้นมาจริงๆจะอนุญาตให้เรานำตัวลูกสาวไปเป็นตัวประกอบหลังฉากได้หรือไม่ บอกไว้ก่อนเลยค่ะว่าบางคนออกแค่ชื่อหรือนานๆทีออกมาทั้งตัว(?) รับกลับได้นะคะไม่ต้องกลัวบอกมาเยยยย ><
:: ด้ายยยย ไม่ว่ากันหรอก ก็ส่งให้แล้วถ้าไม่รับในฐานะตัวเอก ตัวประกอบก็ไม่เลวนะ
คิดว่าตัวเองจะได้คู่กับใครหรือชอบใครเป็นพิเศษมั้ยเอ่ยย?
:: อยากให้คู่กับยามะ หรือไม่ก็ท่านฮิอ่ะนะ
ขอคำนิยามให้ลูกสาวตัวเองหน่อยค่ะ!
:: ก-ถ-ม = กวนหน้านิ่ง - เถื่อนหน้าใส - มึนหน้าซื่อ 55555+
ความคิดเห็น