ต้องรักมาเฟีย (สนพ.ไลต์ออฟเลิฟ)
-
นิยาย-เรื่องยาว :
ฟรีสไตล์/ ซึ้งกินใจ Tags : ต้องรักมาเฟีย, มาเฟีย, ฟรานเซสโก้, เตชิตา, ฟิน, จิ้น, อิตาลี, รัก, นิ่มแก้ว
ผู้แต่ง : นิ่มแก้ว/ศรัณยา/ Lonely Star
My.iD :
https://my.dek-d.com/nimkaew/writer/
ตอนที่ 8 : บทที่ 1-6 (ฉบับรีไรท์ 100%)
“นังเด็กบ้า! ฟรานเซสโก้คะ ดูยายเด็กคนนี้ว่าแพมสิคะ ของแพมไม่ได้ปลอมสักหน่อย แล้วคุณก็เหมือนกัน ไม่ต้องไปยืนใกล้ยายนั่นเลยนะ” แพทริเซียกรีดร้องลั่น ทั้งเจ็บใจที่โดนต่อว่าและยังต้องมาเจ็บใจที่เห็นชายหนุ่มดูจะชอบใจยายเด็กคนนี้ พร้อมดึงแขนแข็งแรงของชายหนุ่มให้มาอยู่ใกล้ๆ ตัวเองแทน
“ถ้าไม่ได้ปลอมก็ไม่ต้องโวยวายสิคะ” หญิงสาวกระตุกยิ้มพลางส่ายศีรษะอย่างปลงๆ ยามมองมาที่แพทริเซียที่กำลังเต้นเร่าๆ ราวกับโดนน้ำร้อนลวก
“นังบ้า ถอนคำพูดเดี๋ยวนี้นะ ตัวเองมีสู้เขาไม่ได้เลยอิจฉาใช่ไหม”
“ก็แล้วแต่คุณจะคิด” เตชิตาไหวไหล่ไม่สนใจ ก็อยากมาว่าเธอก่อนนี่น่า แล้วอีกอย่าง เธอก็ไม่ได้แบนอย่างที่ผู้หญิงคนนี้ว่าสักหน่อย เธอก็แค่ซ่อนรูป
อีกอย่าง กฎก็ต้องเป็นกฏ ในเมื่อทางร้านอาหารนี้มีกฏไม่ให้ยกอาหารกลับมาถ้าลูกค้ายังไม่ได้ชิม ยกเว้นอาหารจานนั้นจะเกิดจากความผิดพลาดของทางร้านเอง ซึ่งมันก็ยังไม่เคยเกิดขึ้น และมันจะไม่เกิดขึ้นครั้งแรกเพราะเธอเป็นคนนำมันมาเสิร์ฟแน่นอน แม้กฎนี้มันจะแปลกๆ ไปสักหน่อย แต่เธอก็เชื่อว่าเพราะทางร้านต้องการภาพลักษณ์ที่ดูดี และทุกจานอาหารทั้งคาวหวานนั้นจัดสรรออกมาอย่างดีแล้วจึงไม่ควรยกกลับไปทั้งๆ ที่ลูกค้ายังไม่ได้ลิ้มรส
“ขอโทษครับ ไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้น” คาโน่ที่รีบเดินมาดูถามขึ้นเมื่อได้ยินเสียงโวยวาย
“ก็แม่พนักงานของคุณน่ะสิ ฉันบอกว่าฉันไม่กินให้ยกกลับไปก็ไม่ยอมทำ มายืนเถียงฉันอยู่ได้”
“เตชิตา ทำไมไม่ทำตามคำขอของคุณผู้หญิง” คาโน่หันมาว่าเตชิตาเสียงเขียว ตานั้นมองหญิงสาวขุ่นคลั่ก ก่อนขยิบตาให้เตชิตาเออออตาม แม้ภายในใจจะรู้ดีว่ากฎของทางร้านคืออะไร แต่ในเมื่อลูกค้าเริ่มโวยวาย เขาก็ต้องแก้ไขสถานการณ์ตรงหน้านั้นก่อน
“ก็คุณคาโน่บอกเองไม่ใช่เหรอคะว่าที่นี่มีกฎจะไม่ยกอาหารกลับไปถ้าลูกค้ายังไม่ได้ลองชิม หรือไม่ใช่เพราะว่าเกิดจากความผิดพลาดของทางร้าน” เตชิตาทวนกฎของร้านที่เธอท่องมาจนขึ้นใจเพราะไม่อยากทำผิดไม่อย่างนั้นอาจจะถูกหักเงินเดือนหรือว่าถูกเลิกจ้างได้
“เตชิตา! เธอนี่มัน แก้ไขสถานการณ์ก่อนได้ไหม กฎเอาไว้ก่อน เธอไม่รู้หรือยังไงว่าคุณ ฟรานเซสโก้เขาเป็นใครเนี่ย ขอโทษคุณผู้หญิงเร็ว” คาโน่เอ่ยเสียงลอดไรฟันก่อนพยักหน้าให้หญิงสาวทำตาม
“แต่ฉันไม่ผิดนี่คะ แล้วอีกอย่างฉันก็ไม่รู้ด้วยว่าคุณฟรานเซสโก้คนนี้เป็นใคร” เตชิตาตอบ ใบหน้าสวยนั้นดูจริงจังจนคนฟังถึงกับหน้าเหลอไปเล็กน้อย
‘นี่เป็นไปได้ยังไงที่จะมีคนที่ไม่รู้จักเขา’ ฟรานเซสโก้ถอนหายใจส่ายหัวกับยายเด็กแสบตัวป่วนที่ไม่รู้จักเขา
“นี่เธอไม่รู้จักฟรานเซสโก้จริงๆ เหรอ?” แพทริเซียถามเสียงดัง
“ก็ใช่น่ะสิ” พยักหน้ารับ สีหน้านั้นจริงจังจนแพทริเซียอ้าปากค้างไปอีกคน
คาโน่ถึงกับเอามือกุมขมับกับคำตอบของลูกน้อง “ยายต้องรัก เธอไม่ต้องพูดความจริงทั้งหมดก็ได้” ชายหนุ่มกระซิบบอกเสียงเครียด ยิ่งเห็นใบหน้าคมคายนั้นตึงขึ้นยิ่งเสียวสันหลังวาบๆ ใครๆ ก็รู้ว่าถ้าเกิดคนอย่างฟรานเซสโก้ เดอร์ลูดส์ไม่พอใจแล้วละก็ ไม่มีใครเข้าหน้าติดสักคน
เตชิตาถอนหายใจอีกครั้ง นี่มันวันซวยอะไรของเธอที่ต้องมาเจอแขกเพี้ยนๆ อย่างแม่นางแบบจอมวีนคนนี้ด้วยนะ แถมผู้จัดการเธอก็ยังเออออไปกับเขาให้เธอแหกกฎที่เคร่งหนักหนานี้อีก รวมถึงผู้ชายหล่อล่ำที่ยืนจ้องเธอราวกับจะกินเลือดกินเนื้อเธออีกคน แค่เธอไม่รู้จักเขานี่มันเป็นเรื่องคอขาดบาดตายกันเลยหรือไงกัน หญิงสาวยู่หน้าใส่ฟรานเซสโก้ที่ยังจ้องเธอเขม็ง
“ผมต้องขอโทษแทนลูกน้องผมด้วยครับ เตชิตา ขอโทษคุณฟรานเซสโก้และคุณผู้หญิงเร็วๆ เข้า” คาโน่เอ่ยเสียงนุ่มก่อนเน้นเสียงกับเตชิตาพลางสะกิดให้หญิงสาวขอโทษตามเขา
“แต่ฉันไม่ผิดนี่ค่ะ”
“อยากโดนหักเงินเดือนหรือยังไง”
จบคำว่า ‘หักเงินเดือน’ เตชิตาถึงกับถอนหายใจแรงกว่าครั้งก่อน ตาสวยหันไปจ้องแพทริเซียเขม็ง ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากันแน่นเมื่อเห็นอีกฝ่ายกำลังเยาะเย้ยเธอ ก่อนหันไปทางฟรานเซสโก้ที่ยังยืนมองเธอด้วยแววตาขบขัน
จริงๆ เขาเองไม่ได้ติดใจอะไร กับแค่ของหวานที่แพทริเซียดูจะทำเกินไป แต่ผู้หญิงคนนี้ที่เขาได้ยินผู้จัดการเรียกว่า ‘เตชิตา’ ก็แสบได้ไม่แพ้กัน เขาเองก็อยากจะรู้ว่าหญิงสาวจะทำอย่างไรต่อเมื่อเจอคำประกาศิตจากเจ้านาย
“เร็วๆ สิ ฉันรอฟังอยู่” แพทริเซียเร่ง ตาสวยฉายแววสะใจอยู่ในที
เตชิตาหันมาทางคาโน่อีกครั้งก็เห็นชายหนุ่มส่งซิกซ์แนลให้เธอทำตาม
“ขอโทษค่ะ” หญิงสาวบอกเสียงเบา มือบางกำแน่นด้วยความโมโห แต่นั่นยังไม่เท่ากับเสียหน้า ถ้าไม่ติดว่าเธอไม่อยากจะโดนหักเงินเดือนแล้วละก็ เธอจะไม่ยอมเด็ดขาด
“โอเค แต่ยังไงคุณช่วยอบรมพนักงานของคุณด้วยแล้วกัน” แพทริเซียบอกก่อนปลายประโยคจะหันไปทางคาโน่ที่ส่งยิ้มแหยมาให้
“พอได้แล้วแพม กลับ!”
“แต่ว่า...”
“ผมบอกให้กลับ! ไม่อย่างนั้นคุณก็กลับเอง คาร์ก จัดการเรื่องค่าอาหารด้วย” ชายหนุ่มบอกพลางขยับเสื้อสูทให้เข้าที่ ขายาวก้าวตรงมาใกล้เตชิตาก่อนเอ่ยเบาๆ ให้ได้ยินกันเพียงแค่สองคน
“ผมเริ่มสนใจของไม่ปลอมอย่างคุณแล้วสิ แต่ปริมาณดูจะน้อยไปหน่อย” ฟรานเซสโก้พูดพร้อมยิ้มกว้าง นัยน์ตาสีเหล็กไล่ลงมามองยังหน้าอกของเตชิตาระยิบระยับก่อนเดินออกจากร้านไป ทิ้งให้เตชิตากรีดร้องในใจตามหลังเขาไป
'ตาบ้า ลามก'
“ฟรานเซสโก้คะ! รอแพมด้วย” แพทริเซียที่ไม่ทันสังเกตว่าชายหนุ่มเข้าไปกระซิบกับเตชิตาเพราะมัวแต่ยืนกำชับกับคาโน่ให้ดูแลเรื่องพนักงานร้องเสียงหลงเมื่อหันมาเห็นชายหนุ่มเดินหนีเธอไป
“พระเจ้า วันอะไรเนี่ย ต้องรัก เดี๋ยวคุณมาคุยกับผมหลังเลิกงานด้วยนะ ส่วนตอนนี้กลับไปทำงานต่อเดี๋ยวนี้”
“ค่ะ” เตชิตารับคำคอตก ถ้าเธอไม่เจอสองคนนี้ เธอคงไม่ต้องโดนเรียกไปพบหรอก หวังว่าเธอจะไม่โดนหักเงินเดือนหรอกนะ
......................................................................
ฝากอุดหนุนต้องรักมาเฟียด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ
ด้วยรัก.../นิ่มแก้ว/
07/04/61
1 ความคิดเห็น