ตอนที่ 9 : Page Seven 100%
หลังจากวันนั้นที่ยุนกิได้ไปสวนสาธารณะกับจีมิน เขาเริ่มมั่นใจความรู้สึกตัวเองว่าเขานั้นตกหลุมรักเพื่อนของน้องสาวเข้าแล้วจริงๆ เขาพยายามทักแชทถามไถ่จีมินทุกวัน ซึ่งแรกๆ เขาสัมผัสได้ว่าอีกคนค่อนข้างเกรงใจในการคุยกับเขาจนกระทั่งเริ่มสนิทใจในการคุย จนตอนนี้กลายเป็นจีมินที่เป็นฝ่ายชวนเขาคุย เล่าเรื่องราวที่ตัวเองเจอในแต่ละวัน
ซึ่งส่วนใหญ่เป็นเรื่องของเขาในคราบของมินยุนจีนั่นแหละ จนเขาเริ่มกังวลกลัวว่าจีมินจะชอบน้องสาวเขาเข้าจริงๆ ไม่รู้ว่าอีกคนชอบยุนจีตั้งแต่เป็นมินยุนจี หรือชอบตั้งแต่เขาไปเป็นมินยุนจี...
ไม่ว่าจะเป็นแบบไหนเขาก็ไม่สบายใจทั้งนั้น... เขาไม่ดีใจหรอกถ้าอีกคนชอบเขาในคราบมินยุนจี นั่นก็เท่ากับว่าถ้าวันนึงอีกคนรู้ความจริง... ปาร์คจีมินจะรับได้ไหม?
ครือ...
J to M: พี่ยุนกิ ยุนจีหลับหรือยังครับ? now.
เสียงสั่นแจ้งเตือนของโทรศัพท์ทำให้ยุนกิที่กำลังตั้งใจพิมพ์นิยายอยู่นั้นต้องเหลือบหันไปมอง ก่อนจะถอนหายใจและกลับมาทำงานต่ออย่างไม่สนใจ...
ไม่สนใจก็บ้าและ
“เฮ้อ... เปลี่ยนจากยุนจีเป็นยุนกิได้ไหมว่ะ”
ถึงปากจะบ่นออกมาอย่างงั้น มือเรียวก็คว้าโทรศัพท์ปลดล็อคพิมพ์ข้อความตอบคนตัวเล็กทันที ไม่ให้อีกคนต้องรอคอยนาน ถึงเขาจะไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่กับการที่จีมินทักเขามาถามเรื่องยุนจีก็เถอะ แต่อย่างน้อยน้องมันก็เป็นคนทักมาก่อนต่างจากวันอื่นๆ นั่นแหละ
แค่นี้ก็ดีแล้วยุนกิ
บางทีเขาก็คิดนะว่าเมื่อไหร่มินยุนจีจะกลับมาเคลียปัญหาทุกอย่างด้วยตัวเองสักที เขาจะได้หมดหน้าที่ในการเป็นมินยุนจีแล้วเดินหน้าจีบอีกคนได้อย่างจริงจัง ไม่ก็บอกให้จีมินรู้แล้วรู้รอดว่าเขาคือมินยุนกิพี่ชายยุนจีที่ปลอมตัวแทนยุนจีที่ไปเรียนต่อต่างประเทศชั่วคราวอย่างน้อยเขาก็สามารถเปิดเผยตัวกับอีกคนได้และเดินหน้าจีบในลุคของยุนจีได้
ถึงจะอายก็เถอะที่ต้องให้น้องมันเห็นเขาในสภาพแต่งหญิงแบบนั้นอะ แต่ก็ยังดีกว่าทักคุยเรื่อยๆ ในแชทแบบนี้ ชาตินี้น้องมันจะรักเขาเมื่อไหร่กันว่ะ
MinYG: นอนไปแล้ว มีอะไรหรือเปล่า now.
J to M: อ่า ไม่มีอะไรครับ แล้วพี่ยังไม่นอนอีกเหรอ ดึกแล้วนะครับ now.
รอยยิ้มบางๆ ที่ปรากฏใบหน้าหล่ออย่างอบอุ่น สายตาเรียวที่มองข้อความแสดงความเป็นห่วงที่ส่งมาถึงตัวเขาโดยที่ไม่มียุนจีอยู่ในประโยคจากอีกคน เขาไม่รู้หรอกว่าน้องมันถามตามมารยาทหรืออย่างไร แต่อย่างน้อยเขาขอคิดว่าปาร์คจีมินห่วงเขาบ้างแหละ
MinYG: พี่ทำงานหน่ะ เราเถอะดึกแล้วไม่นอนเดี่ยวพรุ่งนี้ก็ไปงัวเงียที่ทำงานหรอก now.
J to M: โหว พี่มันดึกแล้วนะ ยังทำงานอีก พักผ่อนบ้างนะครับ ผมพึ่งอ่านนิยายของคุณชูก้าจบหงะ พี่รู้จักไหม? ผมโครตชอบหนังสือของเขาเลยอ่ะ now.
ไม่รู้จักก็บ้าแล้ว ถ้าปาร์คจีมินรู้ว่าเขาคือเจ้าของนามปากของที่ชื่อว่าชูก้า มันจะเป็นยังไงกันนะ...
MinYG: ชอบขนาดนั้นเลย ไม่คิดว่าผู้ชายแบบเราจะอ่านนิยายรักนะ now.
J to M: จะผู้ชายหรือผู้หญิงก็อ่านนิยายรักได้หมดแหละครับพี่ยุนกิ ถ้าพี่มีเวลาพี่ลองอ่านดูก็ได้นะ เดี๋ยวผมเอาไปให้ นิยายของคุณชูก้าไม่ใช่นิยายรักน้ำเน่าเลย แตกต่างจากนักเขียนนิยายรักคนอื่น ผมว่าพี่ได้อ่านพี่ต้องชอบเหมือนผมแน่ๆ now.
“เด็กน้อยเอ้ย ให้คนแต่งนิยายมาอ่านนิยายที่ตัวเองแต่งเนี่ยนะ ปาร์คจีมินนี่จริงๆ เข้าใจแล้วว่าทำไมตอนนั้นยุนจีถึงมาบ่นใส่”
ยุนกิเอ่ยบ่นอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะพิมพ์ตอบอีกคนพร้อมกับไล่จีมินไปพักผ่อนเพราะเขาเห็นว่ามันดึกมากแล้วสำหรับคนที่ต้องตื่นไปทำงานแต่เช้า
อ่า... เขาก็ต้องตื่นเช้าเหมือนกันนี่เนอะ
MinYG: เอาสิ เอามาให้ด้วยตัวเองนะ ห้ามฝากยุนจีมาหล่ะ แต่ตอนนี้เราไปนอนได้แล้ว พรุ่งนี้ทำงานอีก now.
J to M: ได้เลยย ไว้เดี๋ยวผมนัดนะครับ ฝากยุนจีไปยัยนั่นได้เอาไปเผาก่อนถึงมือพี่แหงๆ งั้นผมไปนอนก่อนนะ พี่ก็พักผ่อนบ้างนะครับ ฝันดีนะครับพี่ยุนกิ now.
MinYG: แล้วพี่จะรอนะ ฝันดีจีมิน now.
นิ้วเรียวจัดการพิมพ์ส่งอย่างรวดเร็วก่อนจะล็อคหน้าจอโทรศัพท์และคว่ำหน้าจอก่อนจะกลับหันมาสนใจงานหน้าคอมตัวเองอีกครั้ง พร้อมรอยยิ้มบางๆ ที่ปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อตลอดเวลาที่ตั้งใจแต่งนิยายเรื่องนี้อยู่ ถ้าใครมาเห็นเขาตอนนี้คงคิดว่าเขาทำงานหนักจนเป็นบ้าไม่ก็ผีเข้าไปแล้วแน่นอน
คนคนนึงไม่ได้เปลี่ยนใครอีกคนได้หรอก แต่สิ่งที่เปลี่ยนคนได้คือความรักที่มีต่อคนคนนั้นต่างหาก ความรักที่เป็นจุดเริ่มต้นของความรู้สึกต่างๆ ที่สร้างอิทธิพลต่อตัวเองไงหล่ะ
เหมือนเขายังไงหล่ะ
✎ Page Seven __
เช้าวันใหม่ที่เหมือนกันกับเมื่อวาน ยุนกิก็ยังต้องแต่งเป็นยุนจีสะพายกระเป๋าใบเดิมมาทำงานที่เดิมนั่งโต๊ะเดิม นั่งทำงานเดิม แต่บางสิ่งที่เปลี่ยนไปคงเป็นเพื่อนร่วมโต๊ะนี่แหละมั้ง...
ดวงตาเรียวเหลือมองคนตัวเล็กที่ยกแลปท๊อปของตัวเองมาทำงานที่โต๊ะเขาโดยที่ไม่ได้มีการปรึษาก่อนล่วงหน้าแม้แต่น้อย ปาร์คจีมินเพียงแค่ยกแลปท็อปมาแล้วพูดแค่ว่า...
‘วันนี้นั่งทำงานด้วยคนดิ เปลี่ยนบรรยากาศ’
คือเขาจะไม่อะไรเลยถ้าคนตัวเล็กปรึกษากันก่อนล่วงหน้า ไม่ใช่แบบจะย้ายมาก็ย้าย แบบนี้เขาทำอะไรก็ต้องระวังตัวเป็นสองเท่างั้นสิ จะตอบแชทตัวเองก็คงตอบไม่ได้...
ครือ ครือ
แรงสั่นสะเทือนจากโทรศัพท์ภายในกระเป๋ากางเกงทำให้เขาต้องตีหน้านิ่งไม่สนใจเพราะรู้ยังไงว่าสาเหตุของการแจ้งเตือนมากจากคนตัวเล็กที่บอกทำงานแต่กลับเอาแต่ส่งรัวแชทราวกับจะแกล้งเขาอย่างงั้นแหละ บางทีมินยุนกิอยากจะรู้จริงๆ ว่าปาร์คจีมินรู้อยู่แล้วใช่ไหมว่าเขาไม่ใช่ยุนจี เหมือนแกล้งให้เขาเผยตัวเองออกมาแบบนั้นแหละ
“ยุนจี ถามอะไรหน่อยสิ”
เสียงหวานสดใสเอ่ยทักขึ้นมาทำให้เขาละสายตาจากงานตรงหน้าหันไปมองใบหน้าเล็กน่ารักที่ส่งยิ้มรอเขาอยู่ก่อนแล้ว ความน่ารักที่ทำให้เขาเผลอใจกระตุกเป็นรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่เคยนับตั้งแต่รู้จักปาร์คจีมินมา จนบางทีเขาก็รู้สึกสงสัยเหมือนกันว่าผู้ชายตัวเล็กๆ ทำตัวเป็นก่อนนี่น่ารักทุกคนไหม? หรือเป็นเพียงแค่ปาร์คจีมิน
“อือ”
“พี่ยุนกิเป็นคนแบบไหนเหรอ?”
คำถามที่เอ่ยออกมาจากปากคนตัวเล็กเรียกความสงสัยให้กับเขาที่เป็นคนถูกถามได้เป็นอย่างดี เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินคนตัวเล็กเอ่ยถามอะไรเกี่ยวกับเขา เป็นครั้งแรกที่ใจเขาเต้นแรงอย่างไม่มีเหตุผล...
เขาควรจะตอบอีกคนอย่างไรเหรอ ถ้าพูดสิ่งดีก็รู้สึกว่าอวยตัวเองไปอีก คำถามพวกนี้มันก็เครียดเหมือนกันนะ ถึงแม้จะเป็นคำถามธรรมดาง่ายๆ สำหรับคนถูกถาม แต่ไม่ได้กับคนถูกถามที่เป็นหัวข้อในคำถามไหมหล่ะ!
“อยากรู้ไปทำไม?”
“ก็อยากรู้หง่ะ หวงพี่เหรอ?”
น้ำเสียงอ่อมแอ้มทำให้เขาต้องพยายามบังคับตัวเองให้ไม่เผลอยิ้มออกมา ไม่ใช่อะไรแค่กลัวหลุดมาดมินยุนจีก็เท่านั้น ยัยนั้นไม่เคยแฮปปี้เท่าไหร่หรอกเวลามีคนถามถึงเขา ไม่ต้องเห็นเขาก็พอเดาออกแหละ
“ป่าว นึกว่าชอบพี่ยุนกิ ตั้งแต่วันนั้นไปกับพี่ยุนกิก็ลืมเราเลยนะ”
“ฉันไม่ได้ลืมยุนจีนะ! หงือออ ก็พี่ยุนกิใจดี แถมคุยสนุกด้วยอ่ะ โดยเฉพาะเรื่องหนังสือ”
ดวงตาเรียวมองใบหน้าน่ารักที่เผลอยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดียามพูดถึงตัวเอง เขาไม่รู้หรอกว่าจีมินยิ้มเพราะเขามากน้อยแค่ไหน แต่นี่คือครั้งแรกที่เขาเห็นรอยยิ้มที่ออกมาจากอีกคนโดยต้นเหตุคือมินยุนกิ ไม่ใช่มินยุนจีอย่างเคย
“เหรอ แล้วชอบพี่ยุนกิ?”
“ก็... ชอบสิ นั่นพี่ชายยุนจีเลยนะ อิจฉายุนจีชะมัดเลยมีพี่ชายใจดีแบบนี้”
คำตอบแรกที่ออกมาจากปากคนตัวเล็กแทบเขาหยุดหายใจกับคำว่าชอบของอีกคน แต่ก็ต้องทำใจเพราะประโยคถัดมา ชอบเพราะเขาเป็นพี่ชายของเพื่อนสนิทตัวเอง นอกจากทำให้จีมินมองเขาเป็นมินยุนกิแล้วเขายังต้องจำเป็นหลุดจากคำว่าพี่ชายของยุนจีด้วยใช่ไหม... เจ้าตัวถึงจะมองเขาเป็นคนคนนึงที่เจ้าตัวจะรู้สึกอะไรด้วยหรือไม่...
“อืม... พี่ยุนกิก็ชอบนายจีมิน”
ชอบนายที่เป็นปาร์คจีมิน ปาร์คจีมินที่เป็นเพียงปาร์คจีมิน กับความรู้สึกที่คนเราจะชอบใครสักคนได้โดยไม่มีเหตุผล ไม่ใช่แบบที่จีมินเข้าใจ ถึงแม้เจ้าตัวจะไม่เข้าใจ คำว่าชอบของเขาในเวลานี้ แต่หลังจากทุกอย่างจบ... เขาเชื่อว่าจีมินจะเข้าใจทุกอย่างด้วยตัวเอง
“ดีจัง แต่พี่ยุนกิ คล้ายกับยุนจีตั้งแต่ไม่สบายเลยหง่ะ”
“ไม่ดี?”
“ดีสิ... ตอนแรกคิดว่าจะอึดอัดแต่กลับสบายใจมากเลยวันนั้นอะ สบายใจจนฉันยังแปลกใจเลย”
ก็เพราะยุนจีหลังที่ไม่สบายกับมินยุนกิคือคนคนเดียวกันไงปาร์คจีมิน ถึงเขาอยากจะตะโกนบอกคนตัวเล็กแค่ไหน สุดท้ายเขาก็ทำได้เพียงคิดในใจลำพังเพียงแค่นั้นเช่นเดียวกับความรู้สึกของเขา ที่จำเป็นต้องเก็บไว้เช่นนี้ และทำหน้าที่พี่ชายที่ดีของน้องสาวที่รักต่อไป
เขาไม่รู้หรอกว่าหลังจากจีมินรู้เรื่องเขาปลอมตัวเป็นยุนจีแล้ว เจ้าตัวจะมีความรู้สึกยังไงกับเขา จะชอบที่เขาใจดีกับตัวเองแบบนี้อยู่ไหม หรือโกรธยุนจีที่ไม่บอกความจริง แต่คนที่จะโดนโกรธมากที่สุดก็คงเป็นเขา
เขาที่ตกหลุมรักรอยยิ้มอันแสนสดใสพร้อมๆ กับปิดบังความจริงทุกอย่างไว้เพียงลำพัง และใช้ชีวิตเป็นมินยุนจีเคียงข้างปาร์คจีมินแบบนี้ไปเรื่อยๆ...
“ยุนจีเย็นนี้กลับบ้านด้วยกันไหม เมื่อวานพี่ยุนกิบอกจะมารับฉันไปส่งที่บ้าน”
“คงไม่หล่ะ ฉันมีธุระต่อ นายไปกับพี่ยุนกิเถอะ”
ใช่ ให้มินยุนกิเปิดเผยตัวตนให้ปาร์คจีมินได้รู้จักบ้าง ความหวังเล็กๆ ที่เขาหวังว่าช่วงเวลาเหล่านั้นอาจจะเปลี่ยนใจปาร์คจีมินให้หันมามองเขาได้บ้าง
มองเขาเป็นคนคนนึงที่เจ้าตัวอาจจะเลือกเพื่อรัก... ก็แค่อาจจะเท่านั้นแหละ
Next page
Vitamin J Talk
หน่วงกันบ้างไหม? อารมณ์ของคนแอบรักอ่ะนะ... เนื้อเรื่องจะดำเนินไปเรื่อยๆ ไม่ได้หวืออะไรมาก แต่ดีใจนะคะที่ยังมีคนชอบและยังอ่านกันอยู่ และต้องขอบคุณ KN สำหรับแฟนอาร์ตน่ารัก ทั้งสองภาพมากนะคะ
แล้วเจอกันตอนต่อไปนะ ^^
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ฮือออออ เหมือนจะเข้าใจอารมณ์ยุนกิหน่อยๆ ยุนจี กลับมาได้แล้วววววว สงสารคุณมินเค้าาาาา
//รอเรื่องนี้อยู่เสมอนะคะไรต์ กรี้ดทุกครั้งที่เห็นเรื่องนี้แจ้งเตือน
อยากเสนอเล็กน้อยเรื่องคำโปรยอะค่ะ เข้าใจว่ามันเป็นคอนเซบของนิยายเรื่องนี้
แต่ถ้าไรต์ใส่คีย์เวิร์ดหรือเรื่องย่อที่เป็นแนวปลอมตัวเป็นยุนจีลงไป เราว่าน่าจะทำให้ทุกคนที่อยากอ่านยุนจีแบบนี้รู้แล้วเข้ามา
และจะต้องหลงรัก ยุนกิกับยุนจีแบบเราแน่ๆเลยค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะไรเตอร์><