ตอนที่ 14 : Page Twelve 100%
ชีวิตที่ไม่มีคุณเหมือนกับหนังสือไร้เรื่องราว ไม่มีความน่าสนใจแม้แต่น้อย ผมจะต้องทำอย่างไรกับความรู้สึกของตัวเองดีคุณจะรู้สึกเหมือนกับผมตอนนี้ไหม?
ภายในห้องมืดมิดมีเพียงแสงสว่างจากจอมอนิเตอร์เป็นสิ่งเดียวส่องสว่าง ดวงตาคมเรียวมองเคอเซอร์กระพริบรอคอยการทำงานท่ามหน้ากระดาษว่างเปล่า ยุนกินั่งมองหน้ากระดาษว่างเปล่าอยู่แบบนี้มาเกือบสองชั่วโมงทั้งที่บนโต๊ะทำงานเต็มไปด้วยเศษกระดาษที่ถูกขย้ำทิ้งใบแล้วใบเล่า
ตอนนี้เขากลับมาใช้ชีวิตเป็นปกติ ยุนจีกลับมาถึงก็กลับไปทำงานของตัวเองส่วนเขานั้น ไม่มีเวลาแม้แต่จะกล่าวลาจีมินหรือทำใจลาอีกคนเลยด้วยซ้ำแต่ถึงจะมีเวลาลาไปเพื่ออะไรในเมื่อตัวตนของเขาเป็นเพียงพี่ชายของยุนจีที่เจอกันเพียงครั้งเดียวกับคุยผ่านแชทเพียงไม่กี่ครั้งและทุกครั้งล้วนเป็นเขาทั้งนั้นที่เป็นฝ่ายหาเรื่องทักอีกคนไป
มินยุนกิในสายตาของจีมินก็เป็นเพียงคนที่ไม่มีตัวตนในชีวิตอีกคน เพียงแค่พี่ชายของเพื่อนสนิทที่มีความชอบคล้ายกันก็เท่านั้น
ใบหน้าหล่อเงยหน้ามองเพดาห้องนอนด้วยสายตาเหม่อลอย ก่อนถอนหายใจออกมาอย่างอ่อนล้าดวงตาคมเรียวปิดลงช้าๆโดยไม่รับรู้เลยว่าภายในห้องนอนนี้ไม่ได้มีเพียงตนเองอีกต่อไป หญิงสาวใบหน้าถอดแบบจากตนเองยืนมองพี่ชายคนเดียวของเธอด้วยแววตาที่ไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้
หลังจากยุนจีกลับถึงบ้านโดยมีจีมินขับรถมาส่งเหมือนก่อนเธอไปเรียนต่อในช่วงเวลาหลายเดือนที่ผ่านมา เธอตั้งใจว่าจะขึ้นมาถามพี่ชายตัวเองว่าระหว่างที่เธอไม่อยู่ได้ไปทำอะไรแปลกๆ กับเพื่อนเธอหรือเปล่า แต่สิ่งที่เห็นไม่ต้องถามออกมาเป็นคำพูดเธอก็ได้คำตอบมันด้วยสายตาคู่นี้แล้ว
ความสัมพันธ์ระหว่างจีมินกับพี่ชายคนเดียวของเธอต้องเกิดอะไรบางอย่างที่เธอไม่รู้...
พี่ยุนกิไม่เคยเหม่อจนไม่รู้สึกตัวทั้งๆ ที่ไม่ได้ใส่เฮดโฟนแบบนี้สักครั้งนอกจากต้องมีอะไรกวนใจและต้องคิดนั้นแหละพี่ชายเธอถึงจะเป็นแบบนี้ ในขณะที่จีมินก็มาสารภาพรักกับเธอถึงแม้ลึกๆ แล้วจะดีใจแค่ไหนก็ตามแต่เธอมั่นใจว่าความรู้สึกที่เพื่อนสนิทคนนี้บอกกับเธอนั้นไม่ได้เกิดจากตัวตนจริงๆ ของเธอหรอก...
จีมินหลงรักยุนจีในร่างพี่ชายเธอต่างหาก เธอมั่นใจ
ถึงแม้ว่เพื่อนสนิทเธออย่างจีมินจะไม่เคยมีท่าทีสนใจเพศเดียวกันเลยสักครั้งก็ตาม แต่เรื่องความรักหน่ะมันไม่สนใจเพศหรอก ถ้าความรู้สึกมันรัก มันเลือกคนนี้มันก็คือคนคนนี้อยู่ดี ต่อให้คนที่เลือกจะเป็นกะเทยหรือเป็นคนเลวแค่ไหนก็ตาม เธอรู้จักจีมินมาเกือบสิบปีถ้าจีมินจะชอบเธอควรจะชอบตั้งแต่รู้จักช่วงห้าปีแรกแล้วเหมือนที่เธอรู้ตัวว่าชอบเพื่อนสนิทคนนี้ตั้งแต่ขึ้นปีสองนั้นแหละ
คนแบบจีมินถ้าชอบใครแล้วไม่เลือกจะเก็บไว้เหมือนเธอ จีมินมีความกล้ามากกว่าเธอหลายเท่าและเธอไม่คิดจะเอาความรู้สึกของจีมินมาใช้เพื่อให้ตัวเองสมหวังเพราะสุดท้ายเส้นทางของเธอกับจีมินต้องจบด้วยการเลิกลาอยู่ดีในเมื่อตัวตนที่จีมินชอบไม่ใช่เธอแม้แต่น้อย...
ตอนนี้เธอพิสูจน์พี่ยุนกิก่อนแล้วกัน ถ้าทั้งความรู้สึกตรงกันจริง การเสียสละครั้งนี้ของเธอเพื่อคนที่รักทั้งสองคนมันก็เป็นเรื่องดีไม่ใช่หรือไง?
เพราะคนเช่นพี่ยุนกิควรหาความสุขให้ตัวเองบ้างได้แล้วดูแลเธอมายี่สิบกว่าปี ทำเพื่อเธอมาตลอดเรื่องแค่นี้มันยังไม่ได้เสี้ยวนึงที่พี่ชายคนนี้ทำเพื่อเธอเลยด้วยซ้ำที่สำคัญ...
พี่ยุนกิดูแลจีมินได้ดีกว่าเธออย่างแน่นอน
“พี่ยุนกิ...”
เสียงแหบหวานของคนเป็นน้องสาวพร้อมสัมผัสอ่อนโยนจากมือเรียวที่กำลังลูบผมเป็นพี่อย่างเบามือ ใบหน้าหล่อหันมองน้องสาวด้วยความสงสัยก่อนจะเป็นยุนจีเองที่จัดการหมุนเก้าอี้ทำงานของคนเป็นพี่ขยับหันมาคุยกันตรงๆ โดยที่เธอเลือกที่จะนั่งปลายเตียงนอนของพี่ชาย
ดวงตาคมเรียวสบสายตากับดวงตาตรงหน้าที่คล้ายคลึงกันจนถ้าไม่สังเกตจริงๆ คงไม่มีทางสัมผัสได้ถึงความแตกต่างของสองพี่น้องคู่นี้ นอกจากสังเกตแล้วคงยังต้องเคยเจอยุนกิและยุนจีพอสมควรด้วยซ้ำถึงจะแยกแยะออกเพราะแบบนี้ยังไงยุนกิถึงปลอมตัวเป็นยุนจีได้ตลอดสี่เดือนโดยไม่มีใครจับได้
“เป็นอะไรไป?”
สุดท้ายเป็นยุนกิที่เอ่ยถามทำลายความเงียบพร้อมกับสายตากดดันที่กำลังค้นหาอะไรบางอย่างจากตัวเขา มันไม่กี่ครั้งหรอกที่ยุนจีทำตัวอ่อนโยนมองเขาด้วยแววตาเป็นห่วงแบบนี้ เขาไม่รู้ว่าน้องสาวตัวดีกลับไปใช้ชีวิตเป็นตัวเองวันแรกเจออะไรบ้างไหม ถ้าเขาจำไม่ผิดวันนี้เป็นวันที่จีมินกลับมาทำงานหลังจากหยุดพักหลังเกิดเรื่องไปหนึ่งวัน
คงวุ่นวายจนเหนื่อยหล่ะมั้ง...
“ยุนจีถามอะไรพี่หน่อยได้ไหม?”
“อือ ถามมาสิถ้าพี่ตอบได้นะ กับยุนจีพี่เคยปิดบังอะไรที่ไหนกัน”
เพราะเราอยู่ด้วยกันเพียงสองคนพี่น้องความสัมพันธ์ของเขากับจีมินอาจจะไม่เหมือนพี่น้องบ้านอื่นที่มีช่องว่างระหว่างวัยและเพศ แต่สำหรับเขาและยุนจีนั้นเราถูกเลี้ยงมาโดยมีอะไรก็บอกกันเสมอไม่ว่าเรื่องจะใหญ่หรือเล็กแค่ไหน ขนาดตอนยุนจีมีประจำเดือนครั้งแรกเขาจำได้ว่าต้องวิ่งไปซื้อผ้าอนามัยแถมแทบพายัยน้องสาวตัวแสบนี่เข้าโรงพยาบาล
จะว่าไปน้องสาวของเขาโตเป็นสาวขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เพราะมัวแต่ทำงาน คิดเรื่องตัวเองอยู่จนละเลยยุนจีไปบ้างหรือป่าวก็ยังไม่แน่ใจ บางทีเขาควรใส่ใจน้องสาวมากกว่านี้ถึงแม้ว่ามันก็มีสักวันที่ยุนจีต้องแต่งงานมีครอบครัวของตัวเองและถ้าคนที่จะมารับช่วงต่อดูแลน้องสาวคนนี้ของเขาเป็นเด็กคนนั้น...
มันก็ดีแล้วไม่ใช่หรือไงยุนกิ
“พี่รู้สึกยังไงกับจีมิน บอกยุนจีตรงๆ นะ”
“...”
คำถามซึ่งออกจากปากน้องสาวทำให้เขาชะงักไปชั่วขณะก่อนจะปรับสีหน้าเป็นปกติซึ่งทุกการกระทำของเขามันไม่รอดพ้นสายตาน้องสาวที่เขาเลี้ยงมาตลอดยี่สิบกว่าปีได้อยู่ดี ยุนกิรู้ดีว่าเขาไม่สามารถหลอกหัวใจตัวเองหรือตบตายุนจีที่มองเขาด้วยสายตาจับผิดอย่างคาดหวังนั้นได้แม้แต่น้อย...
“รู้สึกอะไรแล้วจะมีอะไรดีขึ้นเหรอยุนจี ปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ต่อไปดีแล้ว ยังไงซะเรื่องของพี่กับจีมินมันเป็นไปไม่ได้หรอกยุนจี”
“แล้วถ้ายุนจีบอกว่าวันนี้จีมินมาบอกชอบยุนจีล่ะ พี่คิดยังไง...”
ชอบ?
ชอบยุนจีต่างหากมินยุนกิ เขาจะใจเต้นแรงกับคำบอกชอบน้องสาวตัวเองทำไมทุกอย่างมันดีแล้วยุนจีชอบจีมินและจีมินก็ชอบยุนจี มันก็ถูกต้องแล้วไม่ใช่หรือไงทำไมมินยุนจีถึงมองเขาด้วยสายตาเปี่ยมไปด้วยความเศร้าขนาดนั้นในเมื่อคนที่ตัวเองชอบรู้สึกเหมือนกันไม่ใช่หรือไง
“ก็ดีแล้วไม่ใช่หรอกไง เราก็ชอบจีมินทำไมพี่จะดูไม่ออก”
“มันไม่ใช่พี่ยุนกิ จีมินไม่ได้ชอบยุนจีแต่... จีมินชอบยุนจีในช่วงเวลาสี่เดือนต่างหาก”
ยุนจีในช่วงเวลาสี่เดือนมันก็คือเขาในคราบของยุนจีไม่ใช่หรือไงกัน เป็นไปไม่ได้หรอกจีมินชอบยุนจีก็คือจีมินชอบยุนจี เวลาแค่สี่เดือนจะทำให้คนที่คุ้นเคยกันมานานชอบเพียงเพราะอะไรบางอย่างจากคนคุ้นเคยเปลี่ยนไปได้หรือไงกัน
“...”
“พี่ฟังยุนจีนะ ยุนจีอาจจะเคยชอบจีมินแต่นั้นมันเมื่อก่อนเพราะยุนจีทำใจกับเรื่องนี้มานานแล้ว ถ้าจีมินชอบยุนจีจริงๆ คงชอบตั้งแต่สมัยเรียนแล้วไม่ใช่พึ่งมารู้สึกตอนนี้ ยุนจีไม่ดีใจหรอกนะสิ่งที่ยุนจีอยากรู้คือพี่คิดยังไงกับจีมินพูดออกมา มินยุนกิ...”
น้ำเสียงกดดันแฝงไปด้วยความเสียใจของยุนจีทำให้ยุนกิที่นั่งฟังนิ่งเงียบอยู่นั้นเจ็บปวดไม่ต่างจากน้องสาวแม้แต่น้อย ถึงสิ่งที่ยุนจีจะพูดมันมีเหตุผลมากแค่ไหนก็ตามแต่ไม่ได้ทำให้ความกล้าของเขามีมากขึ้นกว่าเดิมแม้แต่น้อย นี่คงเป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขารู้สึกว่าตัวเองขี้คลาดขนาดนี้แค่คำคำเดียวแค่พูดออกไปเขายังไม่มีแม้แต่แรงจะขยับปากเลย
“พี่ยุนกิรู้ใช่ไหมว่า ยุนจีรักพี่มากที่สุดรู้ใช่ไหมว่าเพราะอะไร สำหรับยุนจีความรู้สึกของจีมินไม่สำคัญเท่ากับความรู้สึกของพี่ชายคนเดียวของยุนจี พะ พี่ช่วยบอกยุนจีได้ไหมว่ายุนจีต้องทำยังไงต่อไป...”
น้ำตาหยดแรกที่ไหลลงจากดวงตาเรียวสวยเพียงแค่หยดเดียวสามารถทำลายทุกอย่างความกลัวทุกสิ่งภายในใจของคนเป็นพี่อย่างยุนกิจนหมดสิ้น แขนขาวคว้าร่างบางของน้องสาวคนเดียวเข้าสู่อ้อมกอดพร้อมลูบปลอบประโลมเอ่ยขอโทษซ้ำแล้วซ้ำเล่าพร้อมคำตอบภายในใจซึ่งเขาก็ไม่คิดว่ามันจะพูดออกมาได้เพียงเพราะน้ำตาของคนรักเขาเช่นนี้
เหนือสิ่งอื่นใดยุนจีก็ยังคงเป็นสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตที่แสนสงบของมินยุนกิอยู่ดี... นี่ล่ะมั้งความรู้สึกของครอบครัวมันแต่ต่างจากความรู้สึกที่มีให้จีมิน
“พี่ขอโทษ ไม่ร้องไห้สิยุนจี”
“ฮึก พะ พี่ก็พูดมันออกมาสิ!”
“อืม พี่ชอบจีมิน พี่ขอโทษนะยุนจีแต่ยังเรื่องของพี่กับจีมินมันเป็นไปไม่ได้หรอกยุนจี”
สิ้นเสียงคำตอบแขนเล็กกอดคนเป็นพี่แน่นกว่าเดิมพร้อมกับซุกเข้าหาอกกว้างของคนเป็นพี่อย่างต้องการที่พักพิงเพราะตอนนี้ยุนจีคนเข้มแข็งนั้นอ่อนแอมากเหลือเกินกับสิ่งที่จะต้องทำหลังจากนี้
ยุนจีขอแค่ตอนนี้เท่านั้นพี่ยุนกิแล้วยุนจีจะกลับมาเป็นน้องสาวที่เข้มแข็งของพี่เหมือนเดิม ตอนนี้น้องสาวพี่คนนี้เหนื่อยเหลือเกินจริงๆ...
Next page
Vitamin J
เรื่องราวในหนังสือที่ยุนกิเขียนจบที่ตอนนี้
หลังจากนี้คือภาคต่อที่ยุนกิเริ่มร่างไว้เผื่อเขียนเล่มถัดไปแล้ว
หวังว่าจะไม่งงกันนะคะ
อีกห้าตอนจะจบแล้วนะ ฝากนิยายชูก้าด้วยนะ
อย่าลืมเม้น หรือ #นิยายของชูก้ากันนะ เราจะรออ่านเหมือนกัน เจอกันตอนหน้าค่ะ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
แต่เราสงสารยุนจีมากกว่านะ เพราะสุดท้ายยังไงคนที่จีมินรู้สึกจริงๆก็คือยุนกิอยู่ดี
ยุนจีก็รู้ว่าจีมินไม่ได้รักยุนจีที่เป็นยุนจี แต่รักยุนกิในคราบมินยุนจี
โอ้ย มันหน่วงไปหมดเลย ฝั่งนึงก็รัก อีกฝั่งนึงก็เป็นพี่เป็นน้อง
เดาได้เลยว่ายุนจีต้องทำทุกอย่างเพื่อให้พี่ชายตัวเองสมหวังในความรักแน่ๆ ยุนจีเสียสละแน่ๆ
เอาง่ายๆ ไม่ว่ายุนจีจะเลือกทางไหนก็เจ็บหมดเลยอ่ะ ;_; ฮืออออออออออออออออ