ตอนที่ 13 : Page Eleven 100%
หมดเวลาสำหรับตัวปลอมอย่างผมแล้ว ในเมื่อตัวจริงกลับมาทำหน้าที่ตัวเองไม่มีข้ออ้างอะไรที่ผมจะได้เจอคุณอีกต่อไปโดยเฉพาะคุณคือคนที่น้องสาวคนเดียวของผมรัก มันถูกแล้วที่ผมจะถอยออกมาเพื่อความสุขของคนที่ผมรักทั้งสองคน
บรรยากาศภายในรถถูกปกคลุมไปด้วยความเงียบ ดวงตาเรียวคมจับจ้องเส้นทางด้านหน้าอย่างสงบนิ่งในขณะที่เบาะข้างไม่ได้ว่างเปล่าเหมือนทุกวันในเมื่อมีหญิงสาวตัวเล็กใบหน้าเรียวสวยถอดแบบออกมาจากเขาไม่มีผิดนั่งหน้าง่วงอยู่ข้างกายแบบนี้
เขารู้ว่ามันใกล้เวลาที่ยุนจีจะกลับมาแต่เขาไม่คิดว่าน้องสาวเขาจะกลับมาถึงเกาหลีในเวลาตีสองกว่าแบบนี้แถมไม่คิดจะบอกเขาก่อนล่วงหน้าโชคดีแค่ไหนที่เขายังไม่หลับเพราะต้องรีบเขียนต้นฉบับส่งบก. ไม่อย่างงั้นมินยุนจีคงได้นอนเล่นอยู่สนามบินอย่างแน่นอนคืนนี้
“ทำไมจะกลับแล้วไม่บอกพี่ก่อนยังไม่ถึงกำหนดจบคลาสเลยไม่ใช่หรือไง?”
น้ำเสียงเรียบนิ่งเอ่ยถามออกมาอย่างสงสัยทำให้ยุนจีที่กำลังจะหลับไม่หลับแหล่นั้นสะดุ้งเล็กน้อยเพราะตกใจเสียงนิ่งๆ ของพี่ชายตัวเองที่ไม่ว่าจะอยู่ด้วยกันทั้งชีวิตเธอก็คงไม่ชินกับมันอยู่ดี พี่ยุนกิเห็นแบบนี้จริงๆ แล้วไม่มีใครรู้หรอกว่าพี่ชายเธอดุจะตายถึงแม้จะชอบปล่อยให้เธอทำอะไรได้ตามใจก็ตามที
“ก็เรียนจบแล้ว นี่ทำเรื่องจบเรียบร้อยก่อนกำหนดที่เคยบอกพี่ไว้ ยุนจีเก่งป่ะ”
เสียงหวานของหญิงสาวเอ่ยด้วยความภาคภูมิใจจนคนเป็นพี่ได้แต่ขยับยิ้มเล็กๆ พร้อมกับมือขาวยีผมบ๊อบของน้องสาวอย่างเอ็นดู กลับมารอบนี้นอกจากจะภาษาจะดีกว่าเดิมแล้วน้ำเสียงที่ใช้กับพี่แบบเขานั้นก็ยังดีกว่าเดิมอีก อย่างน้อยน้องสาวเขาก็มีความรับผิดชอบและเปลี่ยนไปทางที่ดีแค่นี้ก็พอแล้ว
“เก่ง ยุนจีของพี่เก่งที่สุดแล้วแต่ทำไมไม่บอกพี่ก่อน ถ้าพี่หลับไปแล้วใครจะมารับยุนจี”
คำถามที่ทำให้ยุนจีชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะมองพี่ชายตัวเองด้วยแววตากังวลจนคนถูกมองอย่างยุนกิที่ไม่ได้เห็นแต่รู้สึกได้ถึงสายตาที่เปลี่ยนไปของน้องสาวจนต้องเลิกคิ้วสงสัย
“ยุนจีเป็นห่วงจีมิน เรื่องที่บริษัทถึงแม้การกลับมารอบนี้ ยุนจีตั้งใจจะลาออกแล้วหางานดีไซน์จิลฯ แทนงานออกแบบคาแลคเตอร์ก็เถอะ แต่ยังไงจีมินก็เป็นเพื่อนยุนจี เพื่อนเจอเรื่องแต่ยุนจีกลับช่วยอะไรไม่ได้เลย...”
“แต่มันก็จบด้วยดีไม่ใช่หรือไง คิดมากน่า”
ดวงตาเรียวคมเหลือบมองน้องสาวเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไปตั้งใจขับรถต่อ น้ำเสียงที่ยุนจีใช้เมื่อครู่มันทำให้เขานึกถึงภาพตอนจีมินเดินออกมาจากห้องประชุมนั้นมันเป็นภาพและน้ำเสียงที่บ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าเขาไม่สามารถเข้าไปแทรกกลางความสัมพันธ์ระหว่างยุนจีกับจีมินได้แม้แต่น้อย
ในเมื่อเพื่อนสองคนนี้รักและห่วงใยกันมากกว่าเพื่อนปกติ
อาจจะคิดว่าเขาคิดมากไปแต่คนที่เลี้ยงยุนจีมาตลอดแบบเขาทำไมจะมองไม่ออกว่ายุนจีรู้สึกยังไงกับจีมินทั้งน้ำเสียง ความห่วงใยหรือแม้การกระทำน้องสาวเขาไม่เคยแคร์สนใจใครมากแบบนี้เลยสักครั้งแต่กับจีมินนั้นเขาไม่รู้หรอกว่าเจ้าตัวรู้สึกยังไงกับน้องสาวของเขาแต่ถ้าสองคนรู้สึกตรงกันเขาก็ควรทบทวนตัวเองใหม่เหมือนกัน
มินยุนกิที่ไม่เคยยอมแพ้กับเรื่องอะไร หรือยอมแพ้ใครง่ายๆ แต่ถ้าคู่แข่งเขาคือมินยุนจี... เขาคงต้องยอมตั้งแต่ยังไม่ก้าวลงสนามแข่งแล้วด้วยซ้ำเพราะยังไงซะสำคัญกว่าความรักของเขาคงเป็นมินยุนจีที่เป็นยิ่งกว่าหัวใจของเขานั้นแหละ
ทำยังไงได้ก็เหลือกันแค่สองคนพี่น้องแบบนี้เขาเป็นพี่ชายก็ต้องทำให้น้องสาวคนเดียวมีความสุขนั้นคือสิ่งที่ถูกต้องแล้ว
“แต่อย่างน้อยยุนจีน่าจะได้อยู่ปลอบจีมิน หมอนั้นต้องรู้สึกโดดเดี่ยวมากแน่เลย...”
ถึงยุนจีจะไม่ได้ทำหน้าที่นั้น พี่ชายแบบเขาในคราบยุนจีก็ทำมันแทนให้น้องสาวแล้วไม่ต้องกังวลหรอกถึงแม้เขาอยากจะพูดออกมาแบบนี้สุดท้ายแล้วเขาก็ทำได้แค่ขับรถต่อไปเงียบๆ ปล่อยให้ยุนจีได้พักผ่อนก่อนจะกลับไปใช้ชีวิตเดิมของตัวเอง
ถึงเวลาที่พวกเขาต้องกลับสู่เส้นทางชีวิตของตัวเอง หมดหน้าที่ของมินยุนกิในคราบมินยุนจีแล้วมันเป็นเรื่องน่ายินดีไม่ใช่หรือไงกัน?
✎ Page Eleven __
เช้าวันใหม่ที่สดใสกว่าหลายวันก่อนจีมินกลับมาทำงานอีกครั้งหลังจากหยุดพักงานไปหนึ่งวัน ขาเรียวเล็กก้าวเดินตามทางเดินไม่รีบร้อนอะไร จะว่าไปวันนี้เขามาถึงออฟฟิตเช้ากว่าวันอื่นๆ ก็ว่าได้เพราะฉะนั้นเวลานี้ในห้องทำงานทีมเขาไม่มีใครมาเช้าแบบนี้อย่างแน่นอนยิ่งมินยุนจี...
เพียงแค่คิดถึงใบหน้านิ่งเฉยกับผมบ๊อบพร้อมสายตานิ่งๆ ที่พักหลังมานี้ไม่ค่อยเหวี่ยงใครๆ เหมือนแต่ก่อน ยุนจีที่ไม่ใช่ยุนที่เขารู้จัก ยุนจีที่เพียงแค่คิดถึงก็ทำหัวใจเขาเต้นแรงซ้ำแล้วซ้ำเล่า
คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันอย่างประหลาดใจทันทีที่เห็นแสงสว่างภายในห้องทำงานของทีมก่อนจะรีบเปิดประตูห้องเข้าไป ดวงตาคู่เล็กเบิกกว้างกับภาพตรงหน้า โต๊ะทำงานของคนที่เขาพึ่งคิดถึงเมื่อครู่ซึ่งไม่ควรมีใครอยู่ตรงนั้นในเวลานี้ แผ่นหลังเล็กกับผมบ๊อบที่ยาวกว่าปกติทำให้เขารู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก
เขาไม่ได้มาทำงานวันเดียวยุนจีเปลี่ยนไปอีกแล้วเหรอหรือเขาไม่เคยสังเกต?
“ยะ ยุนจี...”
เสียงหวานเอ่ยเรียกเพื่อนสาวด้วยน้ำเสียงไม่มั่นใจในขณะที่หญิงสาวเจ้าของชื่อหงุดชะงักเล็กน้อยก่อนหมุนเก้าอี้กลับมามองตามเสียงพร้อมกับดวงตาเรียวเล็กมองเพื่อนสนิทด้วยแววตาเหวี่ยงเล็กน้อย ริมฝีปากบางของหญิงสาวที่เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงติดรำคาญ
“เรียกอย่างกับเห็นผี เป็นอะไร?”
นี่ไม่ใช่ยุนจี ไม่ใช่สินี่แหละมินยุนจีเพื่อนสนิทของเขาตลอดหลายปีแต่ไม่ใช่มินยุนจีตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา มินยุนจีที่ทำเขาใจเต้นแรงจากการกระทำใส่ใจอบอุ่นที่มอบให้กับเขา
“เธอคือยุนจีจริงๆ เหรอ?”
“เออ! นายเป็นบ้าหรือไงนี่ไม่ใช่ยุนจีแล้วจะเป็นใครไม่ทราบห๊ะ! หยุดไปวันเดียวสมองถูกกระทบกระเทือนหรือไงกัน”
หมับ!
แขนเล็กโผเข้ากอดหญิงสาวทันทีด้วยความสงสัยท่ามกลางความไม่เข้าใจของคนถูกกอดที่ได้แต่นั่งนิ่งปล่อยให้จีมินกอดอยู่แบบนั้น คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันอีกครั้งพร้อมคำถามหลากหลายที่ตีรวนภายในใจ...
กอดยุนจีที่ไม่เหมือนวันนั้นหน้าห้องประชุมสักนิด... หัวใจก็เต้นปกติดี... ยุนจีคนนั้นเป็นใครกัน?
“เป็นบ้าไปแล้วหรือไง”
“เธอมีฝาแฝดไหม?”
เสียงหวานเอ่ยถามกลับโดยไม่สนใจสีหน้าไม่เข้าใจอย่างยิ่งของคนถูกถามกลับสักนิด จีมินคลายอ้อมกอดออกก่อนจะมองดวงตาเรียวสวยตรงหน้าอย่างต้องการคำตอบ
ดวงตาตรงหน้าอาจจะเหมือนกับดวงตาคู่นั้นที่เขาใจเต้นทุกครั้งเวลาที่เผลอสบตา ดวงตาตรงหน้าเขาแต่กลับให้ความรู้สึกที่แตกต่าง ดวงตานี้เป็นสายตาของมินยุนจีที่เขารู้จักตลอดหลายปี ไม่ได้มีความอบอุ่น อ่อนโยนซ่อนอยู่ภายในสายตานิ่งๆ นั้นแม้แต่น้อย
ดวงตาคู่เล็กสะดุดเข้ากับแก้วกาแฟพลาสติกจากร้านกาแฟใต้ตึกบริษัท สิ่งที่สะดุดสายตาไม่ใช่แบรนด์ของกาแฟแต่กลับเป็นชนิดของกาแฟที่ไม่ใช่กาแฟแบบที่ยุนจีตลอดหลายเดือนที่ผ่านดื่มแต่กลับเป็นกาแฟชนิดเดิมที่เพื่อนของเขาดื่มมันทุกครั้งจนสร้างความสงสัยขึ้นมาอีกครั้ง...
"ยุนจีไม่ชอบกินอเมริกาโน่แล้ว?"
"หืม? ฉันไม่กินอเนริกาโน่อยู่แล้วนะจีมิน"
ใช่แล้วมินยุนจีเพื่อนสนิทเขาไม่กินอเมริกาโน่แต่ชอบกินลาเต้เหมือนที่เขาเห็นในตอนนี้แค่นี้ก็ตอบคำถามที่ค้างคาใจตลอดสองวันที่ผ่านมาได้แล้วเพราะเขาไม่คิดจะสงสัยหรือถามยุนจีตลอดระยะเวลาหลายเดือนจนกระทั้งความรู้สึกภายในใจเขามันชัดเจนแบบนี้
เขาตกหลุมรักยุนจีที่ไม่ใช่ยุนจีซึ่งเป็นเพื่อนสนิทตัวเองจริงๆ ถึงจะได้คำตอบแต่เขากลับมีคำถามเพิ่มอีกคำถาม คำถามสำคัญที่เขาต้องตามหาคำตอบมันจากปากเพื่อนสนิทตรงหน้าให้ได้
ยุนจีคนนั้นคือใครกันแน่?
“ยุนจี”
“อะไรอีก”
ดวงตาคู่เล็กมองใบหน้าสวยของเพื่อนสาวด้วยแววตาจริงจังก่อนจะเอ่ยคำถามที่ทำให้คนฟังชะงักค้างพร้อมกับความปวดหัวครั้งใหม่ที่เธอต้องสะสางมันด้วยตัวเธอเองเพราะตัวต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดคือเธอ...
“ฉันชอบยุนจี แต่เป็นยุนจีช่วงสี่เดือนก่อน เธอตามหาเขาให้ฉันได้ไหมมินยุนจี”
ต้นเหตุที่ทำให้ความรู้สึกของเพื่อนสนิทเธอเปลี่ยนไป ปัญหาใหญ่ที่เธอต้องจัดการมันด้วยตัวเอง ความรู้สึกที่ดีใจแต่ดีใจไม่สุดแบบนี้ จีมินเพื่อนสนิทของเธอชอบเธอ เธอที่อยู่ในร่างของพี่ยุนกิไม่ใช่ตัวตนจริงๆ ของมินยุนจีที่นั่งอยู่ตรงนี้...
แอบรักเพื่อนสนิทที่ต้องเก็บมันเพื่อนความสัมพันธ์ของตัวเองว่าแย่แล้ว การที่ต้องมารับรู้ว่าคนที่รักกำลังชอบพี่ชายตัวเองนั้นมันยิ่งแย่กว่าหลายเท่า...
ฉันควรทำยังไงดีกับความรู้สึกตัวเองตอนนี้จีมิน ฉันต้องจัดการเรื่องของพวกเราสามคนยังไงดี...
next page
Vitamin J
อยู่กับแบบหน่วงๆ กันไปอีกสักพักนะ ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะยุนจี คนแก้ก็ต้องเป็นคนที่ก่อ น้องสาวคนสวยของนักเขียนคนเก่งจะตัดสินใจกับเรื่องนี้อย่างไร จะรักตัวเองหรือเสียสละ เจอกันตอนหน้านะคะ อย่าลืมเม้น หรือ #นิยายของชูก้า ให้กำลังใจกันด้วยนะ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
เอาเป็นว่า รอตอนต่อไปค่ะ ตอนจบจะเป็นยังไงเนี่ย กลัวดราม่าอีกแล้ว ฮืออแสแสวก