คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : H I G A N B A N A #1 "Letitia Ociel"
|
ความรักไม่ได้ทำให้เราตาบอด
เพียงแต่จะให้เราเห็นในสิ่งที่สำคัญเท่านั้น
คุณอาจเป็นแค่ "คนๆหนึ่ง" ในโลกใบนี้ แต่
คุณอาจเป็น "โลกทั้งใบ" ของใครคนหนึ่งก็ได้  วันนั้นลืมให้เครดิต แต่ละอัน---- แฮร่
|
     
[ "ข้าจะออกตามหาเขาไม่ว่าจะนานแค่ไหนก็ตาม อย่าได้ดูถูกความตั้งใจของข้าเลย ท่านไม่รู้หรอกว่า เขาคือทุกอย่างในชีวิตของข้าขนาดไหน" - The girl clung
King of South - "อยากจะตามมันไปลงอเวจีขุมไหนก็แล้วแต่ใจเจ้าเถอะ..เพราะสุดท้ายแล้วยังไง เจ้าก็ต้องซมซามคลานกลับมาหาข้าอยู่ดี" ]
|
"เพราะฉันรักเขามากกว่าที่ใครจะรู้ ชื่อ-นามสกุล : เลติเชีย โอซิเอล { Letitia Ociel }
ชื่อเล่น : เลติเชีย | รินะ { Letitia | Rina }
▪ รินะ คือนามที่ผู้เป็นที่รักของเธอได้ตั้งให้เธอไว้...
ความหมายของชื่อ :
▪ เลติเชีย - ความปิติยินดี
▪ โอซิเอล - ท้องฟ้า
▪ เลติเชีย โอซิเอล จึงเป็น [ ความปิติยินดีจากเบื้องบน ] ค่ะ
▪ รินะ - ความอบอุ่นของครอบครัว
อายุ : 22 ปี
นิสัย :
เลติเชีย โอซิเอล คือหญิงสาวที่หากจะให้คำจำกัดความทางสมองคือ "โง่" อ่า ต้องเรียกได้ว่าเป็นหญิงสาวที่ "ซื่อบื้อ" เสียมากกว่า เธอโง่เขลา ไม่ได้รับการศึกษา ไม่ได้เรียนหนังสือหนังหา ทำให้เจ้าตัวเป็นผู้หญิงที่ไร้ความรู้ติดตัว จนน่าสงสารหากจะถูกใครเขาหลอกให้ทำนู้นทำนี้ เพราะนอกจากจะโง่แล้วยังตามเล่ห์เหลี่ยมของใครต่อใครไม่ได้เสียอีกต่างหาก นับได้ว่า เลติเชียเป็นผู้หญิงไร้เล่ห์เหลี่ยม ไม่มีเหลี่ยม ทั้งยังไร้ไหวพริบ จนน่าสงสาร หากจะต้องปล่อยให้อยู่คนเดียวโดยที่ไม่ช่วยอะไรเลยแม้แต่น้อย ก็แลดูจะใจร้ายเกินไปเสียได้ น่าปกป้องเพราะความโง่ของตัวเอง เลติเชีย เปรียบเสมือนสัตว์เล็กสัตว์น้อยที่จะสามารถโดนตะคลุบได้เสมอ เพราะไม่มีอะไรที่จะไปสู้ใครได้
หญิงสาวอย่างเธอหากใครได้รู้จักนิสัยของนางต้องเรียกเธอว่าคนดีออกมาอย่างเต็มปาก ถ้าไม่นับเรื่องความโง่ของเธอ เลติเชียคือหญิงสาวแสนดีที่มีกิริยามารยาทงดงามชวนทุกคนสะกดอยู่ในมนต์ทุกครั้งที่พวกเขามองตัวเธอ ความเรียบร้อยในแบบฉบับของนางฟ้า ทั้งรอยยิ้มที่มักจะปรากฎบนใบหน้าเสมอซึ่งเป็นรอยยิ้มที่เรียกได้ว่าเป็นรอยยิ้มที่ไม่ได้แฝงไปด้วยอะไร มันเป็นรอยยิ้มบริสุทธิ์ที่ออกมาจากจิตใจ จนคนมองเฉกเช่นคนบางประเภทได้บอกว่ารอยยิ้มของเลติเชีย โอซิเอล ดูจริงใจมากเสียจน พวกเขารู้สึกคลื่นไส้ รู้สึกอยากจะอ้วกออกมาให้รู้แล้วรู้รอดก็ว่าได้อีกเช่นกัน หญิงงามผู้นี้เป็นหญิงที่เรียกได้ว่าจริงใจกับทุกคน จริงใจไม่ได้เสแสร้งหลอกลวงหรือสวมหน้ากากแห่งการโกหกเพื่อเข้าหาใครต่อใคร เลติเชียไม่เคยเสแสร้งแกล้งทำกับใคร สิ่งที่เธอแสดงออกทั้งหมดล้วนออกมาจากจิตใต้สำนึกของตัวเธอเองทั้งนั้น
คุณจะรู้จักคำว่าไม่ระมัดระวังตัวได้เป็นอย่างดีเมื่อคุณได้ใกล้ชิดกับเลติเชีย โอซิเอล หญิงสาวผู้ไม่ได้ระมัดระวังตัวอะไรเลยแม้แต่น้อย กลับกันตัวของหญิงสาวยังคลับคล้ายพวกปล่อยเนื้อปล่อยตัวเองเสียอีก โดยไม่ได้ระวังหน้าระวังหลังเลยว่าอาจเป็นอันตรายต่อตนเอง เลติเชีย โอซิเอล คือหญิงโง่ผู้ประมาท เธอประมาทมากกับเรื่องในชีวิตประจำวัน ใช้ชีวิตอย่างไม่ระมัดระวัง ค่อนข้างจะไม่ค่อยมองโลกในแง่ร้าย และมองโลกในแง่ดีเหนือความเป็นจริงไปบ้าง มักจะชอบมองโลกในแง่ดี จนแยกแยะไม่เคยได้ว่าโลกที่แท้จริงมันไม่ได้สวยงามแบบที่เจ้าตัวคิดหรอกนะ โลกที่ตัวของหญิงสาวปราถนามันไม่ได้สวยงามหรือสะอาดแบบที่ตัวของเธอคิดเลยแม้แต่น้อยนิดกลับกันมันคือสิ่งสกปรกที่เต็มไปด้วยความอันตราย
เลติเชียเป็นผู้หญิงผู้มีสกิลงานบ้านงานเรือนอยู่บ้าง และเหมาะกับการเป็นศรีภรรยาที่ดีคนหนึ่งในอนาคตของผู้ชายหลายๆคนที่อยากได้ภรรยาที่แสนดี และ พร้อมจะปฏิบัติหน้าที่ทุกอย่าง อย่างไม่มีขาดตกบกพร่องในสิ่งใดเลย เธอเป็นผู้หญิงที่มักจะปฏิบัติพัดวีให้แก่คนที่เป็นสามีหรือคนรักได้ดีเสมอ เธอจะคอยดูแลเขา เลติเชีย โอซิเอล ราวถูกเลี้ยงมาว่าสิ่งสำคัญของผู้หญิงคือเรื่องการรักเดียวใจเดียวกับผู้เป็นที่รักในชีวิตของนางเพียงคนเดียว หญิงสาวผู้นี้คือหญิงสาวที่สามารถทำงานบ้านงานเรือนได้แม้จะไม่ได้มากมาย กระนั้นตัวของเลติเชียก็จะพยายามเพื่อที่จะสามารถเป็นภรรยาที่ดีของผู้อื่นแม้ว่าส่วนอื่นๆของงานบ้านจะด้อยไปบ้าง หากแต่ฝีมือของการทำอาหารกลับล้ำหน้าจุดอื่น
ผู้หญิงเป็นประเภทคิดเองเออเอง รวมไปถึงตัวของเลติเชีย ผู้หญิงน่ะ เป็นประเภทที่มีอะไรไม่สบายใจก็ไม่พูดเอาแต่เก็บไว้คนเดียวแล้วต้องมาปวดหัวเอง เป็นพวกคิดมากและคิดเล็กน้อย เอกลักษณ์ดังกล่าวของผู้หญิงก็ไม่ต่างจากลักษณะนิสัยเธอเลยแม้แต่น้อยนิด ผู้หญิงที่แม้จะพูดกับทุกคนได้ทุกเรื่อง พูดกับคนอื่นๆได้ทุกเรื่องแต่กลับยกเว้นเรื่องที่หนักอกหนักใจที่ไม่สามารถบอกใครได้ เลติเชียเป็นคนที่มักจะคิดเองเออเองและพยายามแก้ไขปัญหาด้วยตัวคนเดียวโดยไม่รู้เลยว่าการที่เก็บเงียบไว้นั่นแหล่ะคือสิ่งที่แย่ที่สุด เพราะแทนที่ทุกสิ่งทุกอย่างจะดีขึ้นกลายเป็นตัวเองจะต้องแบกรับสิ่งเหล่านั้นไว้แค่ตัวคนเดียวเสียด้วย และยิ่งตัวของเธอเป็นคนที่ใส่ใจในสายตาของคนอื่นด้วยแล้ว มักจะใส่ใจในสายตาของคนรอบข้าง เขามองอย่างไรกัน เป็นกังวลไปเรื่อย จนเรียกได้ว่าตัวของหญิงสาวนามเลติเชีย โอซิเอล ก็มีความตีตนไปก่อนไข้เอาเสียเสมอ กลัวคำติเตียวจากผู้อื่น กลัวสิ่งที่เรียกว่าไม่เหมาะสมในสายตาของคนอื่นเอาเสียมาก
ผู้หญิงที่รักในความเรียบง่าย ชอบในความเรียบง่าย แต่ก็ไม่ได้รังเกียจในความหรูหราของชนชั้นสูงทั้งหลายหรอกนะคะ เลติเชีย โอซิเอล เป็นผู้หญิงที่รักในความเรียบง่าย ชอบอะไรที่ไม่เป็นพิธีรีตอง ชอบบรรยากาศสบายๆดูไม่กดดันหรือตึงเครียดเกินไป เธอจึงเหมาะกับความเรียบง่ายมากกว่าความหรูหราที่ต้องมีพิธีและความมีมารยาทมากมายเหลือล้น แต่ถ้าให้อยู่ในวงล้อมของพวกผู้ดีก็รู้สึกอัดอัดและทำอะไรไม่ถูกเหมือนกันสำหรับตัวของเลติเชียนั้น หญิงสาวเป็นผู้หญิงเรียบง่าย ทั้งยังไม่เรื่องมาก อาจเกิดจากการที่เป็นคนที่ไม่ค่อยมีความคิดขัดแย้งกับใครก็เป็นได้
เลติเชียมีนิสัยของที่ปรึกษาที่ดีสามารถปรึกษาเธอได้ทุกเรื่องเพราะนอกจากจะได้ที่ปรึกษาแล้วยังรู้สึกได้ว่าจะได้ที่ปรึกษาที่ทุ่มเททุกอย่างเพื่อให้คำปรึกษาคนจริงๆ เธอมักจะให้คำปรึกษาแบบตั้งอกตั้งใจ เป็นคนที่พร้อมและเอาใจใส่มาก มากพอจนทำให้คนที่ขอคำปรึกษารู้สึกได้ และ พร้อมมั่นใจว่าเลติเชียช่วยเต็มที่และเต็มร้อยทุกครั้ง เลติเชีย โอซิเอล เป็นคนมุ่งมั่น ทุ่มเท ทำอะไรเต็มที่และเต็มร้อยทุกครั้ง ด้วยความตั้งใจจริงไม่เคยทำอะไรขอไปทีและขว้างทิ้งไปเสียดื้อๆ เลติเชียเป็นคนที่ทำอะไรก็จะทำเต็มที่และสุดความสามารถของตัวเอง เธอไม่สนว่ามันจะออกมาเลวร้ายหรืออะไร เธอแค่คิดว่าเธอต้องทุ่มเท เธอต้องทุ่มเทเพื่อไม่ให้ตัวเองกลับมาร้องไห้เสียใจทีหลัง
เธอมีความเมตตาและเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่สูง หญิงสาวเป็นคนมีน้ำใจไม่ได้ใจจิตใจดำอะไร เธอเป็นผู้หญิงที่เรียกได้ว่าจะให้ความช่วยเหลือทุกคนเสมอ หากมีใครขอร้องอะไร หญิงสาวก็จะตอบตกลงทำให้อย่างไม่มีข้อแม้ใดเลยแม้แต่น้อยนิด คนใจอ่อน และ เห็นอกเห็นใจผู้อื่นเกินพอดีพอสมควร หญิงสาวผู้นี้เชื่อคนง่าย ไว้ใจคนง่ายอีกต่างหาก เธอเป็นคนที่ไว้ใจคนง่ายและไว้ใจคนแบบไม่มีข้อแม้และไม่คิดในแง่ร้ายเลยสักนิดว่าพวกเขาประสงค์ร้ายกับตัวเองกลับกันเธอกลับเลือกที่จะไว้ใจในตัวของทุกคนโดยไม่สนว่าพวกเขาจะประสงค์ดีหรือประสงค์ร้าย เธอไม่สนใจ เธอก็แค่ไว้ใจพวกเขาต่อไป หญิงสาวเป็นคนที่มีความเชื่ออันแรงกล้า มีทั้งความหวังแม้จะลมๆแล้งๆ แต่กระนั้นความหวังลมๆแล้งๆของเธอก็ถูกทำลายโดยตัวของเธอเองจากชะตากรรมที่เกิดขึ้น.... ทุกครั้งอยู่ร่ำไป
เลติเชีย โอซิเอล ผู้หญิงผู้ไร้เกียรติยศ เธอไม่ได้มีเกียรติยศไว้ครอบครองเฉกเช่นลูกขุนนางหรือเป็นองค์หญิงในวัง เลติเชียเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาผู้ไม่ฝักใฝ่ในอำนาจ และ ไม่ดิ้นรนที่จะเอาเกียรติยศหรือความเป็นใหญ่เป็นโต หญิงสาวไม่ได้สนใจในความเป็นใหญ่เป็นโตอะไรนั่นเลยแม้แต่น้อย เธอไม่ได้สนใจในอำนาจของใคร หญิงสาวคือผู้ที่พยายามจะหาความเท่าเทียม เธอชอบที่จะเห็นทุกคนมีความเท่าเทียมต่อกันเสมอ ๆ เลติเชียมักจะมองทุกคนอย่างเท่าเทียมในฐานะของมนุษย์ เธอไม่เคยมองใครคนไหนว่าต่ำเลยแม้แต่น้อย กลับกันเธอกลับให้สิทธิ์ทุกคนอย่างเท่าเทียมกัน
น่าสงสาร เลติเชียติดนิสัยที่เรียกได้ว่าคนอื่นต้องถูก แต่ตัวฉันเองนั่นผิดทุกอย่าง เธอเป็นคนที่มักจะขอโทษคนอื่นอยู่ร่ำไป ฉันต้องเป็นคนขอโทษทุกคนก่อนทุกครั้ง ฉันมีหน้าที่ขอโทษทุกครั้งที่ฉันคิดว่าตัวเองผิด ในบางครั้งทั้งๆที่ไม่ใช่ความผิดของเลติเชีย แต่เลติเชียก็จะขอโทษก่อนเสมอ หากคิดว่าสิ่งที่ตัวเองทำ ทำให้อีกฝ่ายไม่พอใจล่ะก็ คำว่าขอโทษมันก็จะพรั่งพรูออกมาจากปากของเลติเชีย โอซิเอลอย่างไม่มีวันหมด กลายเป็นว่าทำให้คนอื่นรู้สึกลำบากใจได้ แต่ก็ต้องจำกัดและยกเว้นคนบางประเภท ณ จุดนี้ คนบางประเภทที่ว่าคือคนที่ไม่รู้สึกลำบากใจหรือรู้สึกอะไรในตอนที่เลติเชียขอโทษ ไม่ได้สนในคำขอโทษของตัวของหญิงสาวน่ะค่ะ ให้สรุปได้คนประเภทที่ไม่แคร์ในคำขอโทษของชาวบ้าน พวกคนใจร้ายในสายตาของเลติเชียดีๆนั่นเอง
เธอเป็นคนใส่ใจคนอื่น ยิ่งกับคนที่เธอรักแล้ว เธอจะใส่ใจเขามากกว่าใคร โดยพื้นฐานทางนิสัยเป็นผู้หญิงที่เห็นอกเห็นใจคนอื่น เธอจึงเป็นคนที่เอาใจใส่และเทคแคร์คนอื่นอยู่เสมอๆ เธอมักจะชอบดูแลคนอื่น เพราะความเอาใจใส่ของตัวเธอเองน่ะแหล่ะ เลติเชียเป็นคนที่เก็บรายละเอียดของคนอื่น รายละเอียดเล็กๆที่แม้แต่อีกฝ่ายเองก็ยังไม่รู้ตัว เช่น เรื่องของท่าทางลักษณะในการจับแก้วน้ำ เรื่องของท่าที เลติเชียจะสังเกตแล้วสามารถอธิบายได้ เธอเป็นคนที่ช่างสังเกตคนอื่น แต่ก็ไม่ได้สังเกตไปเพื่อจุดประสงค์อะไร เนี่ยแหล่ะนะ จึงเรียกได้ว่าความสามารถในการสังเกตเป็นสิ่งเสียของเลยก็ว่าได้
หญิงโง่ผู้ยึดมั่นในคำสัญญามากกว่าอะไรดี เป็นคนที่หลงใหลและเชื่อในคำสัญญา คำสัตย์สาบานเทิดทูนสิ่งเหล่านี้ไว้เหนือศีรษะของตัวเองมาตลอดชีวิต เลติเชียเชื่อในคำสาบาน เธอเชื่อว่าคนที่สาบานแล้วจะไม่กล้าผิดคำสาบานของตัวเองกันหรอก เพราะเลติเชียก็ไม่กล้าที่จะผิดคำสาบานเช่นเดียวกัน เธอเป็นคนที่เทิดทูนคำสาบานไว้เหนือหัวของตัวเอง เธอกลัวว่าตัวเองจะผิดคำสัตย์สัญญาเอาเสียมากเลยนะ เพราะฉะนั้นหากเลติเชียสาบานอะไรไปแล้ว เธอก็จะทำตามที่ตัวเองสาบานไว้อย่างตั้งใจ เลติเชียเป็นคนเช่นนี้
จิตใจเป็นจิตใจของคนอ่อนแอ คนอ่อนแอ จิตใจของหญิงสาวไม่ได้เข้มแข็ง เป็นจิตใจของคนอ่อนแอ ที่เพียงเล็กน้อยก็สามารถแตกหักได้ สามารถที่จะพังทลายลงได้ เป็นผู้หญิงที่ไม่ได้เข้มแข็ง จิตใจของเธอเรียกได้ว่าอ่อนไหวง่ายและเปราะบางง่าย เป็นจิตใจที่ไม่ได้มั่นคง เพียงแค่เจออะไรที่หวั่นใจก็สามารถทำให้จิตใจนั่นพังไปได้ และเหลือเพียงแต่ความเศร้าทุกข์ระทม และ แม้ว่าจะยิ้มบางอย่างอ่อนโยนเท่าใด เธอกำลังโศกเศร้าอยู่ และ ความรู้สึกเศร้าของเธอออกมาอย่างเด่นชัด ผ่านทางแววตาที่จริงใจอันเป็นหน้าต่างของความรู้สึกของตัวเธอเอง และ ตัวของเลติเชีย โอซิเอลปิดบังความรู้สึกของตัวเองไม่เก่งเลยแม้แต่น้อย ความเศร้าของเธอมันทำให้ตัวเธอทรมานและน้อยใจต่อโชคชะตา
แม้จะเป็นคนจิตใจเปราะบางแตกหักง่าย หากแต่มั่นคงกับความรักยิ่งกว่าอะไรดี คิดมาเสมอว่าชีวิตของตัวเองเกิดมาเพื่อพบพานกับบุุรุษเพียงผู้เดียว เธอรักใคร ก็จะเทิดทูนคนๆนั้น แม้ว่าเขาจะล้มหนีตายจากไปอย่างไร เธอก็จะสิ้นคิดและยอมตายตกตามเขาไปเช่นกัน เพื่อจะได้เจอกันกับเขาอีกครั้ง ความรักทำให้คนตาบอดคำนี้คือคำที่เหมาะสมสำหรับเลติเชียที่สุด หญิงสาวรักมั่นไม่ผันแปรเปลี่ยน เธอรักใครแล้วรักจริง รักของเธอไม่เคยเปลี่ยน ไม่เคยเปลี่ยนเป็นผู้ใด เรียกได้ว่ารักเดียวใจเดียว และ ยังที่น่าสลดใจที่สุดคือ เธอไม่ยอมเปิดใจให้ใครมาทำให้เธอรัก นั่นก็คือตัวเธอยึดติดกับแค่ความรักของคนๆเดียวเท่านั้น.....
ประวัติ :
เลติเชีย โอซิเอลคือหญิงสาวที่เกิดในครอบครัวที่อพยพหนีสงครามมาจากทางตะวันตกและมาใช้ชีวิตอยู่ในประเทศทางตะวันออกและผลัดหลงจากครอบครัวของตัวเองทำให้หญิงสาวเหลือตัวเพียงคนเดียวบนประเทศแห่งนี้ เลติเชียไม่สามารถจะพูดคุยกับใครได้เลยแม้แต่น้อย เธออยู่คนเดียวท่ามกลางความโง่เขลาของตนเอง ถูกบังคับให้ทำตามคำสั่งของครอบครัวที่รับนางไปดูแลในฐานะของคนใช้อันเป็นครอบครัวที่เรียกได้ว่าครอบครัวนักค้าขายที่ร่ำรวยและมีฐานะพอสมควรครอบครัวหนึ่งในขณะนั้น
"รูปลักษณ์หน้าตามิคุ้นเอาเสียเลยเจ้าค่ะ คุณท่าน"คำเอ่ยของคนรับใช้หญิงคนหนึ่งได้กล่าวไว้หลังจากที่ได้ช่วยเหลือหญิงที่เนื้อตัวเริ่มสกปรกจากการสลบนอนบนดินทรายหน้าบ้านและได้พาเข้ามาเช็ดเนื้อเช็ดตัวแล้วปล่อยให้นอนอยู่บนเตียง ขณะนั้นเลติเชียที่หนีจากสงครามมาคงจะเป็นเด็กหญิงที่มีอายุเพียง 6 - 7 ปีเห็นจะได้
ชีวิตของเลติเชียถูกเริ่มใหม่หมดเสียทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นวิถีชีวิต รวมไปถึงภาษาที่จะต้องใช้สื่อสารไม่ยอมพูดภาษาชาติของตัวเองนับเป็นสองสามปี เพื่อจะพูดภาษาของคนที่นี้ให้ได้ด้วยความคิดที่ว่าตัวเองคงจะไม่มีวันได้พบกับครอบครัวของตัวเองอีกแล้ว หลังจากตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองต้องทำงานรับใช้คนในบ้านตระกูลพ่อค้าที่ร่ำรวยนามตระกูล 'โฮเทโนว่า' แห่งนี้
ใช้ชีวิตและกลมกลืนไปกับความธรรมดา แต่กระนั้นก็ยังคงแอบเหงาอยู่เสมอ เพราะไม่มีใครที่จะเข้าใจความรู้สึกเหงาในชีวิตได้เลยว่าการไม่ได้อยู่กับครอบครัวของตัวเองมันน่าเศร้าแค่ไหน แต่ก็ยังคงยิ้มบางๆ เด็กหญิงวัยอายุหกเจ็ดปีเพียงแค่นี้ ไม่ได้พยายามหรือดิ้นรนที่จะสะสมความรู้อะไรเลยแม้แต่น้อย แต่อาจเพราะต้องใช้ชีวิตเธอจึงสามารถซึมซับการพูดภาษาญี่ปุ่นไปได้เอง และได้พบกับบุคคลที่ทำให้หัวใจของเธอไม่เคยลบลืมภาพของเขาได้ไปอีกตลอดกาล
'โฮเทโนว่า ไดอิจิ' คือบุตรชายผู้จะสืบทอดกิจการของครอบครัวหากไม่มีผู้นำประมุขประจำตระกูลอย่างพ่อของเขา บุคคลที่อายุห่างกับเลติเชียถึงสามปี เขายิ้มให้เลติเชีย พยายามทำตัวใกล้ชิด และเรียกชื่อที่เขาตั้งให้เธอว่า 'รินะ' นับจากตอนนั้นเลติเชียก็มีชื่อรินะมาเป็นชื่อของตัวเอง ไดอิจิต้องการเลติเชียมากยิ่งกว่าอะไรดี เขาพยายามจะชวนเธอมาเล่น นับจากนั้นพ่อแม่ของอีกฝ่ายก็ให้เธอกลายเป็นเพื่อนของเขา
"รินะ"เสียงที่เขาเรียกขานหาเธอ มันทำให้ตัวของเลติเชียรู้สึกอบอุ่นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนเลยแม้แต่น้อยนิด แค่ได้ยินหัวใจก็อบอุ่นไปทั่วทั้งหัวใจ ตั้งแต่พลัดพรากจากครอบครัวมาก็ไม่เคยเลยที่จะอบอุ่นอะไรขนาดนี้ เขาเรียกขานเธอเช่นนี้ แต่เล็กจนโต เขามักจะดูแลเธอในทุกเรื่องเสมอ เหมือนเป็นทั้งเพื่อนและคนสำคัญในชีวิตที่เราทั้งสองคนต่างขาดกันไม่ได้
เป็นคนคนเดียวที่ไม่ว่ายังไง เลติเชียก็อยากจะรักษาเอาไว้ให้ได้
ความคิดนี้ผุดขึ้นเมื่อนานมาแล้ว จนไม่ได้รู้เลยว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันเรียกว่า 'ความรัก'
แต่กระนั้น ความรักล้วนมีอุปสรรคเสมอที่วางไว้บนเส้นด้ายของโชคชะตา
เลติเชียเมื่ออายุได้ 20 ปีทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิต อีกฝ่ายเริ่มเดินหน้าที่จะสานสัมพันธ์กับเธอมากขึ้น หากแต่ครอบครัวพ่อค้าแม่ค้าของเขาไม่ได้ต้องการอยากให้ลูกชายต้องแต่งงานกับหญิงสาวที่ไม่มีที่ไปที่มาอย่างเธอที่แม้แต่ชื่อแซ่ที่แท้จริงคืออะไรก็ไม่เคยบอก เลติเชียเข้าใจแต่ก็คงยอมรับไม่ได้ ในเมื่อเธอรักเขานะ และเขาก็รักเธอด้วยนี่... เธอผิดเหรอ ?
ไม่มีที่มาที่ไป
เลยถูกขัดขวางจากความรักหรือ ?
มันไม่ยุติธรรมเลย
และมันไม่มีวันยุติธรรม
เลติเชียก่อเกิดความคิดเหล่านี้ขึ้นมาในจิตใจของเธอเอง เขาจับมือของเธอและเอ่ยคำสัตย์สาบานที่ยิ่งใหญ่กว่าเสียอะไร
ท้องฟ้าจงเป็นพยาน...
ข้าจะรักนางมิผันแปร
หากข้าผิดคำสัตย์ขอให้ตัวข้ามีอันเป็นไป
เวลานั้นเลติเชียมีความสุขในความคิดมากของตนเองเนื่องโดยจากนึกถึงบิดามารดาของอีกฝ่าย แต่คงไม่เป็นอันใดหรอก ก็ท่านสาบานกับตัวของข้าแล้วนี่น่า....
จวบจนกระทั่งอีกฝ่ายยอมตอบนัดดูตัวตามคำเซ้าซี้ของผู้เป็นบิดามารดาของอีกฝ่าย แม้ว่าตัวของเลติเชียจะกังวลมากมายเสียเท่าใด หากแต่ตัวของเธอก็ยังคงเชื่อใจว่าเขาน่ะ จะไม่มีวันไปรักใครได้ นอกจากตัวเธออีก ใช่ ไม่มีวันนั้นหรอก...
และหลังจากนั้น เลติเชียและความสัมพันธ์มันเหมือนเริ่มที่จะแตกหัก หากแต่ตัวของสตรีผู้นี้ที่รักเขามากกว่าใคร ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าระยะห่างมันเพิ่มมากขึ้นแค่ไหน จนกระทั่งผ่านมาจนเลติเชียอายุอานามได้ 22 ปีแล้ว
ท้องฟ้าจงเป็นพยาน...
ภาพสะท้อนที่นัยน์ตาได้ทอดมองเห็น ภาพที่เขากอดกลมเกลียวกับหญิงอื่น ทำให้น้ำตาของเลติเชียไหลพรั่งพรูออกมา เลติเชียจงใจกระแอ่มไอ และ ปรายตามองไปยังชายผู้เป็นที่รักของเธอ สายตาของอีกฝ่ายไม่มีภาพของเธอเหลืออยู่อีกแล้ว นี่คือสิ่งที่คนที่เชื่อมั่นในตัวของเขาได้รับหรือ ?
เสียงที่เอ่ยเรียกชื่อของเขาอย่างเหนื่อยล้า "ไดอิจิ.."
ในใจของท่านไม่มีภาพของข้าสะท้อนอยู่อีกแล้วหรือ ?
ข้าจะรักนางมิผันแปร
"ทำไมล่ะ"
"เจ้าโกหกข้าหรือ ไดอิจิ"
อีกฝ่ายมองใบหน้าเคล้าน้ำตา สวยหวานที่แสดงความทุกข์ระทมออกมา อยากจะสาปแช่งให้เขาตายๆไปเสีย
"ข้าขอโทษ รินะ"
"ไม่เป็นไร ข้าเข้าใจ"เธอยิ้มให้เขา แม้น้ำตาจะไหลพรั่งพรูออกมามากมายเสียเท่าไร
ไม่ห้ามร้องไห้เด็ดขาดนะ "โชคดีนะ..."
ก็อีกฝ่ายเลือกแล้ว...
หากข้าผิดคำสัตย์ขอให้ตัวข้ามีอันเป็นไป
เวลายามค่ำคืนที่เงียบสงัด หากพวกท่านไม่ได้ระวังตัว โจรอาจปล้นจี้ชิงทรัพย์ของท่านไปก็ได้ ไม่เว้นแม้แต่ชีวิตก็ตาม รวมไปถึงชายหนุ่มที่กำลังเดินถือเงินมากมายอย่างไดอิจิก็ตามที
เสียงฝีเท้าของโจรวิ่งไล่หลังมา แย่งยื้อกันจนไดอิจิล้มลงไปกองกับพื้น โจรปริศนาผู้นั้นแย่งชิงทรัพย์
พร้อมใช้อาวุธในมือปาดคอของอีกฝ่ายไป
บางทีมันอาจเป็นเพราะคำสัตย์สัญญาในอดีต
แต่มันกลับสร้างความทุกข์ระทมให้แด่คนที่ยังมีชีวิตอยู่
เขาตายแล้ว....
หญิงสาวผู้เป็นที่รักคนใหม่ร้องไห้
หากแต่อดีตคนรัก และ อยู่ในสถานะของรักเก่า มันเจ็บปวดเจียนตาย การพบเจอของสองสตรีบนสะพานข้ามแม่น้ำเริ่มโดยการเปิดบทสนทนาพูดคุยที่ราบนิ่ง ก่อนจะเริ่มมีความแรงขึ้นเมื่อเอ่ยถึงความรักที่ตนมีให้แก่ชายผู้จากไป
"ข้ารักท่านไดอิจิเจ้าค่ะ"หญิงสาวนางนั้นเอ่ย ก่อนจะเอื้อมมือมาจับมือของเธอที่กุมแน่น เลติเชียเข้าใจในทันทีว่าสิ่งที่อีกฝ่ายพูดมันคือเรื่องจริง หากแต่เธอนั่น.....แค่รักเขามากกว่าอีกฝ่ายร้อยเท่าพันเท่า
"งั้นหรือเจ้าคะ ? แล้วถ้าเป็นเช่นนั้นท่านจะพิสูจน์เยี่ยงไรหรือ ?"
"พิสูจน์?"อีกฝ่ายทำสีหน้าที่เรียกได้ว่าไม่เข้าใจ "เช่นไร?"
"สำหรับข้า"เลติเชียเอ่ย "ข้าจะทำทุกวิถีทางเพื่อพบเขาอีกครั้ง" เหมือนอีกฝ่ายจะไม่เข้าใจที่เลติเชียเอ่ย "ข้าจะยอมตายเพื่อไปพบเขาอีกครั้ง"
"อย่าบอกนะ เจ้า..."
ร่างของเลติเชียก้าวข้ามสะพานแล้วล่องลอยไปตามสายน้ำ หญิงสาวกรีดร้องมองร่างของเลติเชียที่โดดลงน้ำไป
จำไว้ด้วยที่รัก...
ข้าน่ะ ไม่เคยเสียดายชีวิตเลยแม้แต่น้อยนิด
แค่ขอเพียงแค่ให้ข้าได้รักท่าน
ข้ารักท่านมากที่สุดเพราะฉะนั้น ข้าก็จะตามหาท่าน...
ข้าไม่สนหรอกหากร่างกายนี้จะถูกเผาจนสลายกลายเป็นผุยผงก็ตาม
สาเหตุที่ฆ่าตัวตาย :
▪ ยินยอมที่จะตายตกตามคนรักของตนไป { เพื่อหวังว่าจะได้พบกันอีกครั้งเพียงแค่นี้จริงๆ }
ฆ่าตัวตายด้วยวิธีใด :
▪ โดดลงแม่น้ำ { เนื่องด้วยเหตุนี้ตัวของเลติเชีย โอซิเอล จึงจมน้ำตายค่ะ }
ลักษณะการพูดจา :
ลักษณะคำพูดคำจาของหญิงสาวนามว่าเลติเชีย โอซิเอลนั้นเป็นเช่นนี้ คำพูดที่พูดด้วยถ้อยคำสุภาพ มีความเป็นผู้ดีและมีมารยาท ไพเราะเสนาะหูของผู้ฟัง ถ้อยคำที่ออกมาจากปากทั้งสุภาพแลดูจริงใจโดยไม่มีสิ่งใดเจือปนเลยแม้แต่น้อยนิด คำพูดของเธอนั่นมีน้ำเสียงที่อ่อนหวาน และ ทำให้ผู้ฟังเคลิบเคลิ้ม น้ำเสียงไม่ได้ดูกรรโชกโฮกฮากแบบหญิงสาวบางคน
โทนการวางน้ำเสียงของเลติเชีย เรียกได้ว่าจัดอยู่ในโทนเสียงนุ่มนวลอันเป็นโทนเสียงที่เรียกได้ว่าเหมาะกับบุคลิกของเลติเชียทุกประการค่ะ
การใช้สรรพนามเธอมักจะแทนตัวเองว่า "ข้า" เสมอๆค่ะ และแทนสรรพนามแทนตัวคนอื่นว่า "ท่าน"หรือ "เจ้า" ตามระดับความน่านับถือหรือความมีเกียรติของอีกฝ่าย คำพูดของเธออ่อนหวานไร้คำสถบหยาบคายที่ทำให้ตัวของเธอมีมลทินได้ (?)
นอกจากนี้เลติเชียมักจะลงท้ายหางเสียงด้วยนะคะ
สรรพนามที่ถูกเรียกโดยผู้อื่น ผู้เป็นที่รักของเธอได้เรียกเธอว่า "รินะ" ซึ่งเป็นชื่อที่เธอใช้มาตั้งแต่สมัยที่ยังมีชีวิตอยู่และเกือบทั้งชีวิตของตัวเอง แต่ชื่อ "เลติเชีย โอซิเอล"ของเธอจะกลายเป็นชื่อที่มอบให้แก่พวกท่านที่อยู่ ณ ที่แห่งแดนชำระบาปเรียกขาน....
รูปประโยคสนทนา 4-5 ประโยค
"สิ่งที่ข้าทำได้ในตอนนี้ คือ ทำทุกอย่างโดยความเต็มที่เจ้าค่ะ..."
"ข้าขออภัยจริงๆนะเจ้าค่ะ"
"ได้โปรด สัญญากับข้าทีเถิด..."
"ข้าชอบในความเรียบง่ายที่สุดเจ้าค่ะ"
"ข้ายอมที่จะตกลงไปสู่ความตาย เพียงแค่ข้าได้พบกับเขาอีกครั้ง..."
รูปลักษณ์โดยรวม :
รูปลักษณ์โดยรวมของสตรีนางนี้เรียกได้ว่าสวยงามและเปรียบเสมือนความบริสุทธิ์ ใบหน้าหวานสวยที่ชวนดึงดูดเหล่าบุรุษให้หันมาแลมอง ใบหน้าที่แฝงไปด้วยความใสซื่อของหญิงสาวได้เป็นอย่างดีเลยก็ว่าได้ ดวงตาสีท้องฟ้าใสสะอาดราวกลับเป็นดวงตาที่ท้องฟ้ามอบความปิติยินดีให้แก่หญิงสาวตามชื่อแลสกุลของเธอเลยก็ว่าได้ แต่น่าเสียดายนักที่ดวงตาคู่นี้ของเธอมันถูกแต่งแต้มไปด้วยความเศร้าสร้อยที่มากจนเอ่อล้น และไม่สามารถอธิบายออกมาให้ใครเห็นได้เลยแม้แต่น้อย จนเปรียบเสมือนความยินดีที่ถูกพระผู้เป็นเจ้ากลั่นแกล้งก็มิปาน ริมฝีปากสวยน่าสัมผัสและลิ้มลองรสชาติของความงามนั้นจนทำให้ใครต่อใครล้วนรู้สึกอดใจไม่ไหว ใบหน้าใสถูกแต่งแต้มด้วยสีชมพูระเรื่อ เรือนผมสีขาวบริสุทธิ์ที่ตอกย้ำเข้ามา ผมที่หนานุ่มยาวสยายหยักศกงดงาม ดูเข้ากับดวงตานั่นดีเสียยิ่งกว่าอะไร ร่างกายที่มีส่วนเว้าส่วนโค้งอย่างชัดเจน ชวนให้เรือนร่างของเธอน่าพินิจมากขึ้นเสียอีก
ส่วนสูง / น้ำหนัก : 169.3 / 54.3
ชอบ :
▪ ความสะอาดเรียบร้อย [ มันทำให้ดูมีความเป็นระเบียบ ]
▪ คนที่ทำตามคำสัญญา [ ก็คือคนที่พร้อมที่จะจริงใจต่อเราใช่ไหมเล่า ? ]
▪ ดอกไม้ไฟ [ สวยงาม แม้ว่าเธอจะไม่ชอบเสียงดังๆของมันก็เถอะ ]
ไม่ชอบ :
▪ ความสกปรก [ มันรกรุงรัง ]
▪ เสียงดังๆ [ ทำให้รู้สึกระแวงและไม่ปลอดภัยได้ ]
เกลียด :
▪ คนไม่ดี [ ตรงตัวนะคะ (?) ]
▪ คนผิดคำสาบาน [ คนที่คบไม่ได้.. ]
กลัว :
▪ การผิดคำสัตย์สาบาน [ เหตุจากความตายของคนรักนั่นเองค่ะ ]
▪ พวกโจรปล้นชิง [ เหตุผลเดียวเช่นเดียวกับข้อแรก ]
แพ้ :
▪ ไม่มีค่ะ
งานอดิเรก :
▪ เย็บปักถักร้อย
▪ ทำอาหาร
คู่ครอง : ฮานามิยะ มาโคโตะ ค่ะ !
เพิ่มเติม : / ตอนนี้ยังไม่มีนะคะ /
QUIZ ZONE
สิ่งแรกที่ได้พบเจอหลังเปิดเปลือกตาขึ้นคือความดำมืดรอบกายตน (เลติเชีย โอซิเอล) กะพริบตาอย่างงุนงงพลางหันมองรอบตัวด้วยความสงสัย ก่อนจะชะงักไปเมื่อด้านหน้าตนนั้นคือหญิงสาวนางหนึ่งและบานประตูสีดำน่าขนลุกเบื้องหลังของหล่อน
นัยน์ตาคู่สวยละออกจากหนังสือเล่มหนาในมือ ระบายรอยยิ้มแสนงดงาม เอ่ยเสียงหวานกังวานใสว่า “ยินดีต้อนรับสู่รอยต่อโลกคนเป็นและคนตายค่ะ” ก่อนรอยยิ้มจะกว้างมากขึ้นไปอีก เมื่อได้ทอดสายตามองเห็นสีหน้างุนงงของคู่สนทนาของตน “ท่าทางคงจะยังไม่รู้สึกตัวสินะคะ..แต่ช่างเถอะ..ยังไงเสียช่วยแนะนำตัวให้ฟังหน่อยได้รึเปล่าคะ?”
นัยน์ตาสีท้องฟ้าสวยที่บัดนี้เต็มเปี่ยมไปด้วยความโศกเศร้าสลดจากเหตุการณ์ของการสูญเสีย ดวงตาที่ยังคงสามารถระบายน้ำตาออกมาได้เรื่อย ๆ จับจ้องมองหญิงสาวท่านนี้ตรงหน้าของตัวเอง เมื่ออีกฝ่ายบอกให้เธอแนะนำตัว ริมฝีปากสวยจึงเริ่มเอ่ยตอบไปด้วยถ้อยคำที่ไพเราะ "นามของข้าคือ เลติเชีย โอซิเอล"
“นามไพเราะดีนะคะ..แต่ไม่เหมาะกับคนไร้ค่าเช่นท่านเลยนี่สิ..” เสียงหวานกล่าวราวเสียดายสุดซึ้ง เธอเก็บหนังสือเล่มหนาในมือไป หันมาประกบมือเหนืออกแล้วเอียงคอมองคนตรงหน้าด้วยนัยน์ตาประกายระยับ “จะว่าอะไรไหมคะ หากข้าอยากเอ่ยถามอะไรท่านเสียหน่อย”
คำว่าไร้ค่าคลับคล้ายการตอกย้ำอันแสนร้ายกาจ หญิงสาวเม้มปากของตัวเองแน่น พยายามสะกดกลั้นอารมณ์ มันไม่ใช่อารมณ์โกรธหากแต่มันคืออารมณ์ของความทุกข์ แต่เมื่ออีกฝ่ายเอ่ยพร้อมมองมาที่เธอด้วยแววตาระยับนั้น
ร่างบางหัวเราะกลั้วขบขันเสียเหลือเกิน “ได้หรือไม่ท่านไม่ได้มีสิทธิ์ตัดสินใจแต่แรกแล้วล่ะค่ะ อ๊ะ..จริงสิ..เวลาของเรามีไม่มากนี่นา” เธอเอียงคอไปมา ท่าทางจะเสียดายไม่น้อยที่อดหยอกเย้าสตรีตรงหน้าตนต่อ “คำถามข้อแรกนะคะ..รู้รึเปล่าคะว่าสถานที่แห่งนี้คือที่ใด?”
หญิงสาวผมสีขาวบริสุทธิ์ส่ายหัวออกมากับคำถามของคนตรงหน้าตัวเอง ใบหน้าหวานถูกแต่งแต้มด้วยความเศร้าจนไม่อาจเอื้อนเอ่ยอะไรได้ออกมาอย่างเต็มปากเต็มคำเสีย
ยิ้มบางระบายลงบนดวงหน้าหวานซึ้งทว่ากลับดูว่างเปล่า ดูแล้วคำตอบคงไม่เป็นที่พึงพอเสียเท่าใดนัก “งั้นหรือคะ..เช่นนั้นแล้ว หากว่าต้องติดอยู่ในสถานที่แห่งนี้ตลอดกาล จะทำเช่นไรงั้นหรือคะ?”
และในที่สุดริมฝีปากของเลติเชียก็เอ่ยอีกครั้งอย่างแผ่วเบา "หากต้องติดอยู่ที่นี้ตลอดกาลโดยที่ไม่รู้ว่าจะสิ้นสุดลงเมื่อไร หากแต่แค่ได้พบเขาอีกครั้ง ข้าก็ยินดีเจ้าค่ะ..."
“เหเห..งั้นหรือคะเนี่ย..เป็นคำตอบที่ดีจริงนะคะ” หล่อนยิ้มไม่หุบ มือบางยกขึ้นตบแปะๆ ทว่ากลับไม่ได้ให้ความรู้สึกยินดีด้วยเลยสักนิด..มันเหมือนกับ..กำลังเยาะเย้ยเสียมากกว่า “คิดว่าตนเคยทำอะไรที่ผิดพลาดมาบ้างไหมคะ? อับอายกับสิ่งใด รู้สึกผิดกับสิ่งใด แล้วสิ่งใดที่มันราวกับว่าเป็นฝันร้ายสำหรับท่านน่ะ”
เสียงปรบมือแปะๆของหญิงสาวตรงหน้าไม่ได้ทำให้ใบหน้าหวานจางความโศกเศร้าเลยแม้แต่น้อยนิด เหมือนโดนเยาะเย้ยถึงความโง่เขลาของตัวเอง "ฝันร้ายสำหรับตัวข้า สิ่งที่ข้าคิดว่าข้าเจ็บปวดกับมันที่สุดคือการที่ตอนนี้หัวใจของข้ายังคงรักเขา ยังรู้สึกรักเขา และแวบแรกการที่ข้าสาปแช่งให้เขาตายไป ในตอนนี้ข้ารู้แล้ว ว่า ข้าต้องมาทนเจ็บปวดกับความรัก....."น้ำเสียงที่เอ่ยด้วยถ้อยคำหวานพร้อมความสั่นครือของน้ำเสียง
คราวนี้รอยยิ้มนั่นเลือนหายไปจากใบหน้า..หญิงสาวร่างโปร่งเอียงคอแล้วหัวเราะกลั้วในลำคอ ก้าวเท้าเดินเข้ามานาบฝ่ามือลงบนแก้มเนียนใสของอีกฝ่าย “ข้อสุดท้ายนะคะ..” ดวงตากลมงดงามสบลึกเข้าไปในนัยน์ตาของอีกฝ่าย ก่อนเธอจะโน้มตัวลงกระซิบข้างใบหู แล้วเลือนหายไปราวกับเศษฝุ่นละอองในธาตุอากาศยามเมื่อได้ยินคำตอบจากริมฝีปากของอีกฝ่าย
“ถ้าเกิดว่า...ดันเกิดความสัมพันธ์กับใครบางคนในที่แห่งนี้ขึ้นมาล่ะคะ? ถึงยามจากลา ท่านยังกล้าที่จะจากลาไปอยู่รึไม่?”
ถ้อยคำที่กระซิบข้างหูทำให้เลติเชียรู้สึกถึงความเตือนบางอย่าง หากแต่หญิงสาวจะตอบกลับไป "ข้าไม่คิดจะจากไปไหน เพราะข้าก็จะตามหาคนที่ข้ารักที่สุดอยู่ดี..." เอ่ยตอบ "ข้าจะอยู่ตรงนี้และข้าจะไม่มีวันไปมองใครบางคนที่ท่านพูดถึง....เด็ดขาด ข้าจะเลือกแค่ตามหา ตามที่ตัวข้าได้ประสงค์ไว้แต่แรก"
TALK
อะแฮ่ม! สวัสดีนะคะ ไรท์ชื่อไนท์แมร์ค่ะ
▪ แมวน้ำคนเดิม เจ้าเก่าเจ้าเดิม เจ้าค่ะ สวัสดีนะคะ ! 55555
ขอถามคำถามเบสิคนะคะ ทำไมถึงมาสมัครเรื่องนี้เหรอคะ?
▪ หนึ่งเพราะเป็นไนท์แมร์ค่ะ สองเพราะพล็อต สามคือคาร์
ว่าแต่ทำไมถึงเลือกคู่นี้ล่ะคะ ชอบอะไรเป็นพิเศษรึเปล่า
▪ ชอบคาร์น้องค่ะ แล้วแบบฮานะยัน หาคนเปิดรับได้น้อยจริงจังค่ะ 5555
เรื่องนี้พล็อตเรื่องน่ารักไสๆ (?) มากค่ะ---โอเค..ไม่หลอกแล้ว—พล็อตเรื่องสร้างมาเพื่อทำลายตับนะคะ ไม่มีBad End แต่กึ่งๆ นี่มีแน่นอนค่---ทำใจล่วงหน้าแล้วรึยังเอ่ย?
▪ ทำใจได้นานแล้วค่ะ 5555
นิยายเรื่องนี้ดราม่านะคะ โรแมนติกมี แต่อาจพบเจอความหม่น ความเลือด ความดราม่าทลายตับมากกว่าแบบอัตราส่วนชวนกรี๊ดสุดๆ ซื้อตับสำรองกันมารึยังคะ? (..)
▪ ซื้อมาเป็นลังตั้งแต่รอบเรื่องวันฮาร์ทแล้วค่ะ แฮร่
ถ้าเกิดไม่ติดนี่...จะไม่เอาระเบิดมาทิ้งบ้านไรท์ใช่ไหมคะ #กลัว (?)
▪ ไม่ค่ะ แค่ไปเคาะประตูแล้วชวนมาเล่นกันเถอะ ~~~
ยังไงสุดท้ายนี้ ขอปิดบทสนทนาด้วยการขอบคุณสามทีงามๆ นะคะ //โค้ง—
▪ ค่ะ
ความคิดเห็น