คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #43 : the reakless
ll you made me so mad. ll
____________________________________________________
APPLI☾ATION
“ แกนี่พูดมากชะมัด..เดี๋ยวก็กินซะหรอก "
_____________________________________________________________________
บทบาท :: [1] The Reckless | A mirage with wings
ชื่อ-นามสกุล :: Richard R. Shokodai / Richard Ragna Shokodai l ริชาร์ด อาร์. (เเร็กนาร์) โชวโกได
ชื่อเล่น :: ริทซ์ l Rizz *Only his mom*
ความหมาย :: ริชาร์ด - ผู้ปกครองผู้ทรงอำนาจ , เเร็กนาร์ - กองทัพอันแข็งแกร่ง , โชวโกได - ผีเสื้อโบยบิน ll ริชาร์ด แร็กนาร์ โชวโกได - ผู้ปกครองกองทัพอันแข็งแร่งผู้ทรงอำนาจเเละเป็นสัญลักษณ์ดั่งผีเสื้อที่โบยบิน
*ผีเสื้อโบยบิน - ถูกใช้ในความหมายว่าผีเสื้อนั้นเป็นอิสระ เเละเชื่อมโยงกับ Butterfly effect หมายถึงว่า เพียงแค่การกระพือปีกน้อยนิด ก็อาจส่งผลลัพธ์อย่างมหาศาลในภายภาคหน้า ซึ่งเป็นการเปรียบตัวตนของริชาร์ดว่าสามารถทำสิ่งที่เหนือความคาดหมายออกมาได้อยู่เสมอ*
อายุ :: 16 - year - old
เพศ :: Male
ส่วนสูง | น้ำหนัก :: 170 cm. l 55 kg.
เผ่าพันธุ์ :: Werewolf - Wizard
รูปร่างลักษณะ :: เด็กหนุ่มวัยสิบหกปี อาจเพราะเป็นเช่นนั้นจึงทำให้มีรูปร่างที่ไม่ได้สูงโดดเด่นมากนัก กระนั้นเขาก็ไม่ใช่บุรุษตัวผอม ยังมีมัดกล้ามเนื้อพอเหมาะสมเข้ากันได้ดีกับรูปร่างของตนให้เหลือบมองอย่างไม่รู้เบื่อ ผิวพรรณขาวหมดจด มากเสียจนเกินไปเลยด้วยซ้ำ เขามีดวงตาสีทอง แวบแรกมันคือแววของความกล้าหาญ ครู่ที่สองคือแววตาของผู้ปกป้อง และลึกลงไป นั่นคือเเววตาของสัตว์ร้าย สีชาดแดงถูกป้ายไว้ตรงขอบตาล่าง จมูกโด่ง คิ้วโก่งโค้ง เเละริมฝีปากหยักที่เมื่อกระตุกยิ้ม จะเผยคมเขี้ยวแหลมทั้งสองข้างประดับเอาไว้เป็นพองาม เครื่องหน้าจัดว่าสมบูรณ์แบบในระดับหนึ่ง สิ่งที่โดดเด่นอีกหนึ่งอย่างของเด็กหนุ่มผู้นี้นั่นคือเล็บมือทั้งสิบ มันถูกทาเอาไว้ด้วยสีแดง ว่ากันว่าในความเชื่อของตระกูลเขา สีแดงนี้จะช่วยปัดเป่าโชคร้ายได้
อุปนิสัย ::
• T H E W O L F
ชายผู้มีบุคลิกคล้ายกับหมาป่า ทั้งดุดัน องอาจ สง่างามได้ด้วยตัวมันเอง บรรยากาศรอบตัวริชาร์ดนั้นดูอันตราย ไม่น่าเข้าใกล้เเละเป็นการย้ำเตือนว่าไม่ควรหาเรื่อง อาจจะพูดได้ริชาร์ดมีดวงตาสีสวยซึ่งคมกริบ แฝงแววของสัตว์ร้ายไว้อย่างเต็มเปี่ยมจนคนบางคนพาลสะดุ้งเวลาสบมอง แต่เขาก็ไม่ได้ทำสายตาหรือท่าทีคุกคามใครต่อใครไปทั่ว เช่นเดียวกัน มันไม่ใช่สายตาอ่อนปวกเปียกที่ทำให้ผู้คนได้ใจคิดว่าสามารถข่มเขาได้ ถ้าให้พูดเเล้วก็คงเป็นแววตาของจ่าฝูงที่ต้องย่ำเกรงกระมัง?
สำหรับบุคคลภายนอก คนไม่คุ้นหน้า หรือพวกศัตรูของริชาร์ด ตัวตนของเขาจะเปรียบเป็นเสมือนกับหอกแหลมหนัก พร้อมพุ่งทะลวงเข้าใส่ได้อย่างไม่ไว้หน้า ริชาร์ดเป็นคนอันตราย พวกคุณสามารถพูดมันได้อย่างเต็มปากเต็มคำเลยล่ะ เพราะเขามักไม่ออมมือให้กับคนที่เขามาหาเรื่องเขาเลยแม้แต่นิดหน่อย สำหรับริชาร์ด เขาไม่เคยหาเรื่องใครก่อนอยู่เเล้ว นั่นหมายความเด็กหนุ่มคนนี้ได้ให้โอกาสคุณตัดสินใจแต่แรกว่าต้องการหาเรื่องเจ็บตัวรึเปล่า ถ้าคิดจะเข้ามา ก็อย่าร้องโอดครวญให้เขาฟังล่ะ
แต่ในขณะเดียวกัน สำหรับผู้เป็นดั่งมิตรหรือสหายสนิทของริชาร์ดเเล้ว ตัวตนของเขาจะเป็นโล่ อย่างที่บอกว่าริชาร์ดคือจ่าฝูงหมาป่า และการปกครองของหมาป่าตนนี้ก็รวมไปถึงการปกป้องผู้อยู่ในฝูงด้วยเช่นกัน ริชาร์ดไม่ชอบให้ใครมารังแกเพื่อนของเขา รวมถึงไม่โอเคเวลาที่คนสนิทถูกกล่าวว่าทำร้าย เขาเป็นเดือดเป็นร้อนแทนได้เสมอ มักกางปีกเข้าปกป้อง แม้ไม่พูดอะไรแต่ชัดเจนอย่างมากในด้านการกระทำ เรียกได้ว่าถ้ากล้าแตะคนสำคัญของเขา ก็เตรียมตัวตายกันได้เลย
• L E A D E R S H I P
ความเป็นผู้นำอันสูงส่ง ไม่ว่าจะเป็นท่าทาง การกระทำ คำพูด หรือความคิด เด็กหนุ่มตัวเล็กคนนี้เหมาะสมกับตำแหน่งนี้ในเกือบทุก ๆ ด้าน ต่อให้ด้านกายภาพเขาจะไม่ดูน่าเกรงขาม แต่เพียงแค่ได้สบตากับเขา คุณก็จะเข้าใจเองว่าตำแหน่งจ่าฝูงนั้นสมควรเป็นของใคร ทว่าริชาร์ดก็ไม่ใช่พวกนิยมเผด็จการหรอก ต่อให้เขามักถูกยื่นชื่อเสนอให้เป็นคนนำทีมหรือกลุ่มบ่อย ๆ ด้วยเหตุผลหลาย ๆ อย่าง (รวมถึงคุณสมบัติเเละความสามารถ) เขาก็ไม่ว่าถ้าจะมีคนเกิดขัดข้องหมองใจ แล้วไม่ยอมทำตามคำพูดของเขาขึ้นมา แค่อย่ามาเกะกะันก็พอเเล้ว
ริชาร์ดไม่ค่อยง้อคนสักเท่าไหร่ ดังนั้นทีมของเขาจึงเป็นอะไรที่ว่า อยากเข้าก็เข้า ไม่อยากทำก็ไสหัวไป อะไรแบบนั้น เป็นความเด็ดขาดเลือดเย็นไม่ใช่น้อย แต่เพราะอย่างนั้นเเหละเขาจึงเป็นผู้นำที่ดี ริชาร์ดเฉียบขาด การตัดสินใจฉาบแหลมเหมือนคมธนูที่ปักเข้าใจกลางจุดได้อย่างเเม่นยำ เขาไม่ใช่คนฉลาดมาก แต่เป็นคนวิเคราะห์ประเมิณได้เก่งทีเดียว
ข้อเสียของริชาร์ดคือไม่ค่อยมีขีดจำกัดหรือการเบรคสักเท่าไหร่ เขาค่อนข้างจะเป็นพวกไม่ยั้งคิด เมื่อตัดสินใจได้เเล้วก็จัดการซัดเข้าไปเลยโบ้ม ๆ ในระนาบเดียวแบบไม่กลัวจะผิดพลาด เเต่ส่วนใหญ่เป็นเพราะเขาคิดว่าเขาคำนวณมาดีเเล้ว ว่ามันน่าจะได้ผล ดังนั้นริชาร์ดถึงได้กล้าตัดสินใจในระยะเวลาสั้น ๆ จะบอกว่ามันแย่ก็ไม่เชิงว่าแย่ไปทั้งหมด เพราะอย่างน้อยในสถานการณ์ขับคัน เขาก็สามารถใช้ความรวดเร็วนี้เลือกตัวเลือกที่เหมาะสมให้กับทีมและตนเองได้เช่นกัน
• C O N F I D E N T
มีความมั่นอกมั่นใจในตัวเอง และเชื่อมั่นในความสามารถที่ตนมีอย่างเต็มเปี่ยม ริชาร์ดเป็นคนกล้าคิดกล้าตัดสินใจ สาเหตุที่เป็นเช่นนั้นเพราะเขาเชื่อว่าตัวเองจะทำได้ ความสามารถโดยรวมของเขาอยู่ในระดับสูงสำหรับกลาย ๆ สเกล ไม่ว่าจะเป็นทั้ง ความคิด พละกำลัง การใช้อาวุธ หรือทักษะพิเศษอื่น ๆ ก็ตาม โดยรวมแล้วริชาร์ดยังเป็นคนที่เก็บเกี่ยวข้อมูลการเรียนรู้ได้อย่างดีเยี่ยม เขามีทักษะในการจัดเรียงข้อมูล การจดจำรายละเอียดเยอะ ๆ หรือทำความเข้าใจสัดส่วนซับซ้อนไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเขา อันที่จริงแล้วมันก็ไม่ใช่พรสวรรค์หรอก..แค่เขาเคยชินกับอะไรแบบนี้ก็เท่านั้นเอง
และด้วยความมั่นใจในตัวเองนี้ ริชาร์ดจึงไม่เก้อเขินหรือถ่อมตัวเวลาได้รับคำชม ถ้าบอกว่าเขาเก่งจังเลย เขาก็จะพยักหน้ารับเเล้วร้อง อืม ตอบกลับไปหน้าตาเฉย เป็นเหตุให้คนแอบหมั่นไส้กันเบา ๆ..ใครหรือจะมาแซะแขวะประชดเขาอย่างจำพวก เก่งเหลือเกินพ่อคนดี อะไรแบบนี้คือไม่ได้ผลเลยนะ เพราะริชาร์ดคิดว่าตัวเองเก่งจริง เพิ่มเติมคือเขาคิดว่าหน้าตาเขาดีด้วย (แน่นอนว่าเพื่อน ๆ เถียงไม่ออกเพราะมันหน้าตาดีจริง..) เอาง่าย ๆ ก็คือบางทีก็มั่นใจเกินจนน่ารำคาญเลยนั่นแหละ
แต่ใด ๆ ก็ตาม ริชาร์ดไม่ใช่ผู้ชายหลงตัวเอง หรือจะเห่อบ้ายอไปคำเยินยอสรรเสริญอะไรพวกนั้น เขารู้ตัวเองดีว่าเก่งด้านไหน ไม่ถนัดด้านไหน ก็พูดตรง ๆ อยู่ตลอดว่าอะไรทำได้ อะไรทำไม่ได้ (และถ้าทำไมได้แต่ว่าต้องทำ ริชาร์ดก็จะพยายามฝึกดูก่อน..หมายถึงพยายามดูก่อนจริง ๆ อ่ะนะ..) ถ้าจู่ ๆ มีคนมาชมเขาเกินจริงเขาก็ไม่ค่อยชอบนักหรอก แสลงหูตายชัก
• B E F R I E N D
ต่อให้ภาพลักษณ์จะเถื่อน ดูอันธพาล ฉายแกวรังสีตัวร้ายฟีลแบบลาสบอส (?) ไม่น้อย ริชาร์ดก็ขึ้นชื่อว่าเป็นคนหนึ่งที่มีคนอยากเป็นเพื่อนด้วยเยอะเเยะมากที่สุดเท่าที่ใครจะเคยเจอ เพราะถ้ามองแบบละเอียดแล้ว คุณจะพบว่าเขามีข้อดีมากมายอยู่ในตัวเต็มไปหมด การคบเพื่อน ๆ ดีย่อมทำให้เกิดผลดีอยู่เเล้ว ผู้คนถึงได้พยายามเข้าหาเขาทั้งเพื่อมิตรภาพเเละผลประโยชน์เอง แต่สายตาอันแหลมคมของริชาร์ดก็คัดเลือกได้ดีตลอด เขาไม่สนพวกหวังเกาะหรอกนะ
สิ่งหนึ่งที่ทำให้ใครหลาย ๆ คนอยากสนิทกับริชาร์ด นั่นคือเขาเป็นคนที่เปิดเผยไม่น้อยเลยทีเดียว ความสบาย ๆ ง่าย ๆ อะไรก็ได้ของริชาร์ดทำให้ผู้คนไม่ลำบากใจเมื่ออยู่ใกล้ เขาเป็นคนตรง ถ้าคิดอะไรก็จะพูดออกไปตามตรง โชคยังดีที่ไม่ใช่คนปากกรรไกรอะไร ถึงได้ไม่มีคำพูดจิกกัดมาเฉือนน้ำอกน้ำใจมิตรภาพกันบ่อยนัก ด้วยความไม่ทำตัวลับลมคมใน ขีดเส้นเเบ่งอะไร จึงไม่ยากเลยที่จะเขยิบความสัมพันธ์เข้าไปใกล้ เพียงแต่กว่าจะสนิทกันได้ ก็ต้องเเสดงความจริงใจให้เห็นบ้างด้วยล่ะ
อันที่จริงเเล้วริชาร์ดเป็นพวกห่วงใยความรู้สึกของสนิทของเขานะ เขาพยายามจะเทคเเคร์ใครหลาย ๆ คนในแบบของเขาเท่าที่เขาจะทำได้อยู่เสมอ ต่อให้ริชาร์ดจะไม่ใช่พวกอ่อนโยน เข้าอกเข้าใจทุกคนได้ดี เขาก็มีความใส่ใจและความจริงใจให้อยู่เสมอ ริชาร์ดไม่ค่อยโกหกคนนัก เว้นแต่บางทีที่ทำเพื่อสร้างความสบายใจหรือผ่อนคลายบรรยากาศ เขาก็มักทำมันได้อย่างไหลลื่นเเนบเนียนสุด ๆ ไปเลย
• L O V E A L A U G H
เพราะชอบทำหน้าเหี้ยม คนส่วนมากเลยไม่รู้ว่าริชาร์ดเองค่อนข้างจะเป็นคนตลก และรักสนุกไม่น้อย เขามักรื่นเริงไปกับความเฮฮาครื้นเครง ชื่นชอบงานเลี้ยงมากกว่าการนั่งง่าวอยู่คนเดียวเงียบ ๆ ถ้าไม่ใช่เวลานอนที่เขาต้องการพักผ่อนจริง ๆ ริชาร์ดก็มักจะหาโอกาสไปอยู่กับเพื่อนของเขา หาอะไรทำด้วยกัน คอยจ้อตามแต่สถานการณ์ เวลา และโอกาส อันที่จริงเขาไม่ใช่คนพูดมากหรอก แค่บางทีจะหลุดพูดอะไรแปลก ๆ ชวนให้หลุดขำพรืดแบบงง ๆ ออกมาบ้างเท่านั้นเอง
ริชาร์ดไม่ใช่สายทำลายบรรยากาศ แต่จะเป็นตัวสร้างความสนุกสนานให้กับปาร์ตี้เสมอ เขามักเป็นคนนำเปิดหน้างานตลอด อย่างใครเชียร์ให้ลุกไปเต้นก็ออกไปเต้นได้หน้าตาเฉย เรื่องโหด ๆ พี่แกก็นำไปก่อนใครเพื่อน เปิดทางให้คนวางใจแล้วตามมากันเป็นกระบวน เป็นกระดิ่งเปิดงานชั้นเลิศไปเลยล่ะพ่อคนนี้
สาว ๆ มักบอกกันว่า สีหน้าหงุดหงิดกับสำเนียงดุ ๆ ของริชาร์ดทำให้หัวใจกระชุ่มกระชวย แต่ถ้าเป็นแบบที่ดีที่สุด ก็คงจะต้องเป็นรอยยิ้มกับเสียงหัวเราะของเขานั่นแหละ ริชาร์ดเป็นคนที่ยิ้มเเละหัวเราะได้มีเสน่ห์มาก มันมีทั้งความอ่อนนุ่มและความแข็งแกร่งผสมผสานไว้อย่างลงตัว เสียงหัวเราะเองก็เป็นไปตามธรรมชาติ ต่อให้ไม่ตั้งใจยิ้มก็ยังออกมาดูดี เรียกได้ว่าถ้าให้มานั่งฟังเขาหัวเราะหรือนั่งฟังเขายิ้มทั้งวัน ผู้คนก็คงไม่รู้จักเบื่อกันเลยล่ะ
• S U R E L Y
ต่อให้จะมีความกล้าเท่าโลก ความมั่นใจเท่ากาแล็กซี่ ริชาร์ดกลับไม่ใช่พวกมนุษย์ลุยเอาดาบหน้าที่ชอบเสี่ยงตายเลยสักนิด เขาไม่ใช่สายแท้งค์ที่ไม่กลัวตาย วิ่งโร่เข้ารับเท้าคนอื่นไปก่อนเเล้วค่อยตัดสินใจอะไรแบบนั้น สำหรับริชาร์ด การคิดคำนวณคือเรื่องที่ควรจะทำ เขาไม่ชอบอะไรที่มันไม่แน่นอนเอาเสียเลย ถ้าเสริมสร้างเปอร์เซนต์ความแน่นอนได้ ไม่ว่าจะเล็กน้อยแค่ไหนริชาร์ดก็จะทำ เป็นพวกอยู่กับหลักวิทยาศาสตร์ไม่น้อย ไม่เชื่อเรื่องการบนบานศาลกล่าวอีกด้วย
การคาดเดาถือเป็นศาสตร์ที่โง่เง่ามากสำหรับเขา ถ้ามีคนมาบอกเขาว่าต้องทำอย่างนั้น ๆ นะ เพราะลางสังหรณ์มันบอก ริชาร์ดคงได้ตบอีกฝ่ายหน้าคว่ำ ต่อให้จะลางสังหรณ์แม่นแค่ไหน การเอาชีวิตไปเดินบนเส้นด้ายลางสังหรณ์นั่นมันก็ตลกหกฉากอยู่ดี และไม่ใช่ว่าเขาจะปฏิเสธเรื่องเซนส์หรือลางสังหรณ์ไปซะทีเดียว ริชาร์ดยอมรับมันได้ ก็แค่ว่าการตัดสินใจควรจะมีหลักเหตุผลอย่างอื่นเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย อย่างถ้าเซนส์บอกว่าวันนี้ฝนคงตก แล้วดูเมฆครึ้ม กับมีอากาศร้อนชื้น เขาก็ถึงจะเชื่อ แต่ถ้ามาฟ้าโปร่ง ลมเย็นสบาย ไม่มีวี่แววอะไรเลย มันก็คงแค่สะกิดใจเขาเท่านั้นแหละ
โดยปกติเเล้ว ริชาร์ดถ้ารู้นำไปก่อนได้ก็อยากจะรู้ก่อน อย่างถ้าได้รู้พยากรณ์อากาศวันนั้น ๆ ล่วงหน้า เขาก็จะได้แต่งตัว ตระเตรียมข้าวของได้ถูก ไม่ใช่ว่าไปวิ่งสู้ชีวิต ค้นหาทางรอดเอาข้างหน้า หายากมากถึงมากที่สุดที่ริชาร์ดจะตัดสินใจช่างแม่งแล้วปล่อยให้มันเป็นไปตามเวรกรรม ถ้าเห็นริชาร์ดเป็นแบบนั้นเมื่อไหร่ก็คงบอกได้แค่ว่าเขาปลงมาก เหนื่อยจัดจนเลิกคิดไปแล้วนั่นเอง
• H A R S H
ข้อเสียอันร้ายกาจหนึ่งอย่างของริชาร์ด คือความรุนเเรงหยาบคายของตัวเขาเอง จริงอยู่ว่าริชาร์ดไม่ใช่พวกปากพล่อย แต่เขาก็ไม่รู้วิธีที่จะพูดจาดี ๆ แบบดีกรีนางสาวไทยนางงามจักรวาลเช่นกัน เขาเป็นคนที่หยาบคายมากในสายตาของใครหลาย ๆ คน ริชาร์ดมักหลุดคำสบถ คำด่า ไม่ก็คำจำพวกที่ถ้าผู้เฒ่าผู้แก่มาได้ยิน คงมีหัวใจวายตายกันสักที แต่ถามว่าเขาสนไหม? แน่นอนล่ะว่าไม่..ริชาร์ดด่าคนเก่งมากเลยนะ เขาไม่ค่อยสนเท่าไหร่ว่าจะเป็นเด็ก ผู้หญิง หรือคนอายุเยอะกว่า ถ้ามาทำตัวไม่ดีกับเขา เขาก็พร้อมด่าเปิงไล่กลับบ้านให้ไปนอนร้องไห้ซบอกแม่ได้ทั้งนั้นแหละ
อีกเรื่องคือเรื่องของการกระทำ เป็นมนุษย์จำพวก อ่อนโยนไม่เคยมีในหัว อ่อนหวานไม่เคยจะทำความเข้าใจ โคตรของความป่าเถื่อนที่แท้จริง บวกกับเเรงเยอะผิดปกติจนเเทบเทียบเท่ากอลิล่าได้อยู่เเล้ว ริชาร์ดเลยถูกด่าเรื่องความไม่ทะนุถนอมผู้คนอยู่บ่อย ๆ อย่างถ้าให้เขาช่วยพาผู้หญิงที่เป็นลมอยู่ไปห้องพยาบาล เขาก็แบกอีกฝ่ายพาดบ่าเป็นถุงกระสอบเดินไปเลย ไอ้บทจะคว้าก็กระชากซะเต็มแรง ไหนจะน้ำเสียงอีก ทั้งดุ ทั้งเข้ม แถมยังกรรโชกใส่กันในบางครั้งด้วย เล่นเอาคนอื่นเขากลัวหัวหดหมด
ริชาร์ดมักไม่ค่อยรู้ตัวว่าเขาเผลอทำตัวดุร้ายเกินความจำเป็นไปอยู่บ่อย ๆ และไม่ค่อยจะรู้จักขอโทษนักเมื่อเผลอทำตัวแบบนี้ออกไป เขาดันคิดว่าความรุนเเรงในระดับที่เขาแสดงออกมันเป็นเรื่องปกติน่ะสิ..เวลาที่เห็นเขาทะเลาะกับใคร ผิดใจเรื่องอะไร ก็มักเป็นเรื่องนี้ตลอด ริชาร์ดไม่คิดว่ามันผิดนี่นา..แต่ถึงปากจะเถียงเเว้ด ๆ แต่ถ้าสมองเริ่มรับรู้ว่าเกินไปจริง ๆ ริชาร์ดก็จะค่อยห่อเหี่ยวไปเองโดยอัตโนมัติ โดยไม่นานถ้าทนความรู้สึกผิดไม่ไหว เจ้าตัวก็คงโวยวายแหกปากแล้ววิ่งมาขอโทษเองนั่นแหละนะ
• S T R I C T
ใครบอกมนุษย์แม่เข้มงวดมากที่สุดในโลกเเล้ว แสดงว่าคุณคงยังไม่เคยรู้จักกับ ริชาร์ด อาร์. โชวโกได --- ผู้ชายคนนี้อาจจะเป็นคุณแม่คนที่สองของคุณก็ได้ ความเทคเเคร์แบบอ่อนโยนที่ไม่เคยมี มันกลายเป็นความเทคแคร์เเบบเจ้าระเบียบไปซะเเทน แต่ไหนแต่ไรมาแล้ว ริชาร์ทมักเป็นคนได้รับบทบาท คุณแม่ ประจำบ้าน (หรือกลุ่มเรียน) อยู่ตลอด ทั้งคอยปลุกคนในบ้าน ทำอาหาร ทำความสะอาด หรือการจัดเตรียมสิ่งต่าง ๆ ก็เขาทั้งนั้นนั่นแหละที่ทำให้
เป็นคนที่ใจเเข็ง ใจเด็ด ศิลาหินผายังแข็งแกร่งได้ไม่สู้ปราการใจพี่ (?) คนแบบริชาร์ด บอกเลยว่า คำ - ไหน - คำ - นั้น สุด ๆ เขาไม่ชอบการผิดคำพูดหรือผิดคำสัญญา รวมถึงไม่ชอบให้ใครมาปรับเปลี่ยนการตัดสินใจของตัวเอง ริชาร์ดไม่มีความโลเลในจิตใจเลย ปกติเขาเลือกอะไรไปเเล้วก็คือเลือกเลย ไม่มีการมานั่งหัวปั่นว่า เอ๊ะ เอ๊ะ หรือเอาอันนี้อันนั้นดี? และยิ่งถ้าเจอคนจำพวกคงจะยิ่งปวดประสาท เขาเบื่อมากกับพวกเลือกอะไรสักอย่างไม่ได้ สองจิตสองใจ จับปลาสองมืออยู่ --- โคตรน่ารำคาญ
แต่โดยปกติเเล้วเขาจะไม่ค่อยไปเจ้ากี้เจ้าการชีวิตใครเขาหรอก ริชาร์ดวุ่นวายอยู่แค่กับชีวิตตัวเอง กับคนที่ต้องดูเเลอย่างเพื่อนสนิทตัวดีคนนั้นเท่านั้นแหละ เเต่ถ้ามีใครเข้ามาขอให้เขาช่วยเป็นติวเตอร์ หรือคนจัดการระเบียบอะไรพวกนี้ให้ ก็ขอให้ยอมรับเลยว่าจะต้องใช้ข้อกำหนดเเบบเดียวกับที่เขาใช้กับตัวเองให้ได้
• C R U E L
สิ่งหนึ่งที่ผู้คนมักไม่ค่อยรู้เกี่ยวกับริชาร์ท นั่นคือเขาเป็นคนที่โหดร้ายเเละมีจิตใจที่ไม่ยีหระต่ออะไรสักเท่าไหร่ ริชาร์ดมีความเห็นอกเห็นใจต่ำ เขาเป็นเด็กสิบหก เเต่เขาก็มั่นใจว่าเขาสามารถฆ่าคน ๆ หนึ่งได้ ถ้ามันจำเป็นต้องทำ คนปกติแล้ว หากจะต้องกดระเบิดเพื่อฆ่าใครอื่นอีกเป็นสิบเพื่อรักษาประโยคส่วนรวมไว้ พวกเขาคงไม่กล้า แต่กลับริชาร์ด มันไม่ใช่เลย
ไม่ใช่ว่าเขาเห็นแก่ส่วนรวมได้ดีจนสามารถมองข้ามความดีงามได้ แต่เพราะเขานั้นขาดแคลนซึ่งมนุษยธรรมพื้นฐานของมนุษย์ ริชาร์ดคือลูกครึ่งแวร์วลูฟที่เติบโตมาในสภาพเเวดล้อมที่ไม่ได้ดูดีอะไรเลย เขาไม่สนหรอกว่าต้องเห็นใจใคร หรือควรโชว์ความเมตตาอะไรไหม คนที่ไม่กดระเบิด ก็แค่เพราะว่าเขากลัวมีตราบาปติดตัวสำหรับการฆ่าใคร แต่ริชาร์ดไม่เคยกลัว และมันก็ไม่ใช่ความคิดที่ว่า ถ้าไม่ทำเเล้วจะมีคนอีกเป็นร้อยต้องตายนะ อ่า เรื่องความคิดแสนเลิศเลอพวกนั้น ปล่อยให้พวกพระเอกเขามีไปกันเถอะ สำหรับริชาร์ด ที่ฆ่าไปก็แค่เพราะมันต้องฆ่าก็เท่านั้นแหละ
เช่นเดียวกับเวลาที่เขาจัดการศัตรูของเขา ริชาร์ดไม่ออมเเรง ไม่ปราณี และไม่เคยปล่อยให้อีกฝ่ายรอดตัวไป การร้องขอความอ้อนวอนสำหรับริชาร์ดนั้นถือว่าค่อนข้างโง่เง่าไม่ใช่น้อยเลย เพราะนอกจากเขาจะไม่สนเสียงพวกนั้นเเล้ว เด็กหนุ่มยังคิดว่ามันน่ารำคาญ ดีแต่จะไปเร่งตัวฉุดอารมณ์ของเขาให้แกว่งลงเหวมากขึ้นไปอีกก็เท่านั้น
ในอดีต เขาเคยหักมือของคนรู้จักจนกระดูกทิ่มออกมาเพราะอีกฝ่ายจะผลักเขาตกน้ำ..เขาในตอนนั้นไม่สนด้วยซ้ำว่าอีกฝ่ายจะกรีดร้องออกมาดังแค่ไหน ก็แค่ตอบแทนกลับคืนไปให้สาสมเท่านั้นเอง..
• B I L I O U S
สิ่งหนึ่งที่ริชาร์ดได้มาจากสายเลือดเเวร์วลูฟอย่างเต็มเปี่ยม นั่นคือเขาเป็นคนที่โมโหร้าย ใจร้อน และหงุดหงิดได้ง่ายมาก ต่อให้กำลังยิ้ม ๆ อยู่ ก็สามารถเปลี่ยนไปบึ้งตึง เเฝงแววตาไว้ด้วยประกายไฟเดือดพล่าน ตัวเขาในตอนที่เกิดโทสะขึ้นมานั้น พร้อมจะพุ่งเข้าใส่อีกฝ่ายได้โดยไม่มีสัญญาณเตือนใด ๆ ทั้งสิ้น ไม่ผิดอะไรไปจากสัตว์ร้ายเลยสักนิด
ไม่ค่อยมีคนอยากให้ริชาร์ดโกรธนัก มันไม่เหมือนกับตอนที่เขาหงุดหงิดใส่พวกที่เข้ามาหาเรื่อง หรือตะคอกใส่พวกผู้หญิงที่เข้ามาเกาะเเกะวอแวเขา ความโกรธของริชาร์ดนั้นสวนทางกันออกไป ในขณะที่ปรอทความอดทนลดต่ำฮวบฮาบ ความเดือดพล่านพุ่งพรวดเป็นเพลิงโทสะ การแสดงออกของเขากลับเย็นเฉียบ กระด้าง และน่าขนลุกนัก..
ริชาร์ดมักใช้น้ำเสียงต่ำและย้ำทีละคำช้า ๆ ผิดกับอารมณ์เดือด ๆ ของเขาในเวลาที่รู้สึกโกรธขึ้นมา เขาควบคุมตัวเองไม่ได้นัก ภาพบิดเบี้ยว สมองที่ปวดตุบร้องกู่ก้องออกมาเพียงว่าพวกมันสมควรได้รับโทษ บางครั้งเขาก็ขาดสติซะจนเผลอทำร้ายผู้คนหรือทุบพังข้าวของเละเทะไปบ่อยครั้ง ซึ่งริชาร์ดไม่ชอบแบบนั้นเลย
และเขาก็กลัวจริง ๆ..ว่าสักวันความเดือดดาลของเขา มันอาจจะทำให้ใครสักคนที่แสนสำคัญต้องเจ็บตัวไป..ถ้าเป็นเช่นนั้นล่ะก็ มันก็คงย้อนกลับไปเเก้ไขอะไรไม่ได้ เเล้วเขาก็คงไม่อาจให้อภัยตัวเองได้อีกเป็นแน่..
ชีวประวัติ ::
[ The memories of Richard R. Shokodai ]
มีภาพ ๆ หนึ่งกำลังเคลื่อนไหวอยู่ภายในหัวของเขา
ก่อนจะถูกทับซ้อนด้วยภาพอีกภาพ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไปแล้ว..ทว่ากลับไม่เคยมีอยู่ในความทรงจำ
'คุณเห็นอะไรบ้าง?'
เรื่องเล่าที่ทั้งธรรมดาและซับซ้อนของเด็กคนหนึ่ง
ความทรงจำทั้งหมดคือสิ่งที่ทำให้ดวงตาคู่นั้น มองเห็นได้ซึ่งทุก ๆ สิ่ง
ตั้งแต่จำความได้ ริชาร์ดก็อาศัยอยู่กับแม่มาโดยตลอด
ภายในบ้านหลังเล็กซึ่งมีเพียงเขาและเเม่ ริชาร์ดใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นมาตั้งแต่ลืมตาตื่นขึ้นมาดูโลก ในสถานที่ที่เรียกว่าอีเดน ทุกอย่างดำเนินไปอย่างเรียบง่าย มันเสนจะปกติสุขธรรมดา..หรืออาจจะบอกได้น่าเบื่อจนเกินไปเสียด้วยซ้ำ
ชีวิตของเขาซ้ำซากและจำเจ หากจะพูดเเบบนั้นมันก็คงไม่ผิดอะไร เพราะวัน ๆ ก็ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่า กิน นอน และเล่น สิ่งเดียวที่พอจะสรรหาความแปลกใหม่มาให้ชีวิตได้ ก็คงเป็นนิสัยของเขา..ริชาร์ดเป็นเด็กที่ไม่ค่อยอยู่ในความสงบสำรวมนัก รวมถึงมักทำตามใจตัวเองอยู่บ่อย ๆ บวกกับนิสัยที่หุนหันพลันแล่น จึงเป็นเหตุให้เขามีเรื่องอยู่ได้ทุกวี่ทุกวัน
นิสัยเเบบนี้แน่นอนว่าไม่ใช่อะไรที่น่ารักเลยแม้แต่น้อย เมื่อก่อนเเม่เขาก็หน่ายจิตปวดหัวกับเด็กชายอยู่ทุกวัน ขู่ก็แล้ว ดุก็แล้ว ยังไง๊ยังไงก็ไม่เห็นมีวี่แววว่าจะดีขึ้นสักที ถึงขนาดอ่อนอกอ่อนใจ เกือบนึกยอมแพ้ไปแล้วเชียว
ผู้คนส่วนมากรู้ว่าริชาร์ดเป็นเด็กที่ค่อนข้างหัวรุนเเรง แต่พวกเขาไม่ค่อยรู้กันหรอกว่าเพราะอะไร
แน่ล่ะสิ..ขนาดแม่ของเขายังไม่รู้เลย..
ผลั๊ก!
วัตถุบางอย่างถูกปาสูงบนอากาศ มันทำมุมโค้งก่อนตกกระทบเป้าหมายอย่างสวยงาม กระป๋องน้ำอัดลมที่ถูกดื่มจนเกือบเกลี้ยงกระป๋องกระแทกเข้ากลางศีรษะทุยของเด็กชายเข้าอย่างจัง ก่อนมันจะพาหยดน้ำสีน้ำตาลเข้มส่งกลิ่นหอมหวานหากแต่เหนียวหนึบให้พากันไหลอาบย้อมทั่วหน้าขาวผ่อง
เสียงหัวเราะคิกคักสนุกสนานดังมาแต่ไกล กระตุกเส้นความอดทนให้ดีดไปดีดมา เป้าหมายการกลั่นแกล้งของเหล่าเด็ก ๆ แถวนี้สูดลมหายใจเข้าปอด เขาไม่ได้สนใจที่จะหาตัวคนทำเท่าไหร่นัก
ก็เพราะรู้น่ะสิว่าถึงพยายามทำไปก็มีแต่จะเป็นได้แค่ตัวตลกในสายตาพวกนั้น..
สถานที่รอบตัวของริชาร์ดตอนนี้ไม่มีเด็กคนอื่นอยู่เลย เขาเดินเนือยนายอยู่กลางถนนเพียงคนเดียว แต่กลับมีเสียงหัวเราะคิกคักเป็นสัมภเวสีรายล้อมอยู่เต็มไปหมด (เชื่อไหมว่าถ้าแม่ได้ยินความคิดเขา เขาโดนด่ายันลูกสาวตัวเองหนีไปแต่งงานแน่..) ไม่ต้องบอกริชาร์ดก็รู้ว่าพวกนั้นคงใช้มนตร์สักบท..บางทีอาจจะเป็นคาถาล่องหน ไม่ก็พวกคาถาเสียงอะไรแบบนั้นอยู่ก็ได้
ถ้าถามว่าทำไมเขาถึงได้เดาออกมาอย่างมั่นใจขนาดนั้น — ริชาร์ดก็คงพูดได้แค่ว่า เพราะว่าชินแล้ว น่ะสิ แค่นั้นแหละ
บอกแล้วใช่ไหมล่ะว่าเขาเป็นทาร์เก็ตกลั่นแกล้งพิเศษของพวกเด็กแถวนี้..
มันมีอยู่สิ่งหนึ่งที่ริชาร์ดไม่เหมือนใครเลยมาตั้งแต่เด็ก
ภายในที่อยู่อาศัยเขตนั้น บ้านเรือนทุกหลังต่างเต็มไปด้วยครอบครัวเหล่าพ่อมดแม่มดผู้มีเวทมนตร์คาถาสุดมหัศจรรย์ ไม่เว้นแม้แต่แม่ของเขาเอง มิหนำซ้ำหล่อนยังเป็นแม่มดที่ยอดเยี่ยมอีกด้วย
หากทว่ากลับมีแค่ริชาร์ดเท่านั้นที่แตกต่าง — ไม่มีพ่อมดคนไหนมีเขี้ยวแหลมทั้งสองข้างแบบเขา ไม่มีพ่อมดแม่มดคนไหนดื่มเลือดสดกับกินเนื้อดิบเป็นอาหารมื้อเย็นแบบเขา และไม่มีพ่อมดแม่มดคนไหนอีกเช่นกันที่สามารถแปลงร่างเป็นหมายักษ์ได้แบบเขา
ริชาร์ดไม่เหมือนกับทุกคน..อย่างน้อยก็ครึ่งหนึ่งที่ไม่ใช่
และเพราะแตกต่างนั่นแหละ ถึงได้กลายเป็นเป้ากลั่นแกล้งที่น่าสนุก
“แม่บอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าไปทะเลาะกับคนอื่น”
เสียงบ่นของมารดาเอ่ยบ่นระคนเจือน้ำเสียงสะอื้น เธอผู้ขี้ตกใจและขวัญเสีย (แต่ก็บ่นเก่งจนน่าสะพรึง) เอ่ยไปพลางซับน้ำตาไปพลาง ไม่วายใช้ผ้าขาวสะอาดเช็ดคราบดินและเลือดออกจากใบหน้าของบุตรชายที่รัก
ริชาร์ดยังคงเงียบแม้จะได้ยินคำบ่นเดิม ๆ วนซ้ำไปมาเกือบสิบนาทีแล้ว เขาไม่ปริปากพูดอะไรเลย รวมถึงเรื่องที่ว่าทำไมถึงต้องเข้าไปซัดอองเกิล ลูกชายของคุณป้าเพนนีสันที่บ้านตั้งห่างไปสามหลังจนกรามแทบหักขนาดนั้น
ปัญหาที่น่าหนักใจสำหรับคนเป็นมารดานั่นคือความเกเรของบุตรชาย แต่มากไปกว่านั้นก็คือการที่เขาไม่ยอมพูดอะไรเลย..ริชาร์ดในวัยเด็กปิดปากเงียบเสมอ เขาไม่ต้องการให้แม่รู้ว่าทำไมเขาถึงถูกแกล้ง
แค่เพราะความคิดว่าตน แปลกประหลาด จึงได้ถูก แบ่งแยก นั้นน่าหงุดหงิดเกินไป
สุดท้ายเขาก็ยังเงียบเฉย ไม่ใส่ใจจะฟ้องหรือหาที่ปรึกษา รวมถึงไม่คิดจะทำความเข้าใจอะไรมากไปกว่าการแก้ไขด้วยหมัดและเท้า สำหรับพวกลองของที่ยังไม่เลิกคิดแกล้งเขาในทุก ๆ วัน
..นั่นแหละวัน ๆ หนึ่งในชีวิตวัยเด็กของเขา..
ยังมีอีกหนึ่งเหตุผลที่ริชาร์ดถูกพวกลูกหลานพ่อมดแม่มดกลั่นแกล้งและมองว่าประหลาด
โดยปกติแล้ว ไม่ว่าจะมีสายเลือดมากน้อยแค่ไหน หรือต่อให้มีแค่เสี้ยวเดียว..ร่างกายก็ต้องมีสิ่งที่เรียกว่าเวทมนตร์อยู่ในตัว มันเป็นเรื่องพื้นฐาน — ธรรมดาซะจนน่าสงสัยว่าแล้วทำไมเขาถึงใช้มันไม่ได้?
ใช่แล้ว ริชาร์ดไม่สามารถใช้มนตร์ของพวกพ่อมดแม่มดได้
ต่อให้มารดาจะช่วยตรากตรำสั่งสอน หรือลองหาสารพัดวิธีถึงขั้นให้กินยาปรุงประหลาดจากผู้อาวุโส ร่างกายของเขาก็ไม่เกิดการเปลี่ยนแปลงที่ดีขึ้นเลย สิ่งที่แสดงออกมานั้นมีเพียงแค่สายเลือดมนุษย์หมาป่าเท่านั้น
ในความจริงแล้วริชาร์ดไม่ขุ่นหมองข้องใจกับข้อเท็จจริงนี้เลย เขาออกจะชอบด้วยซ้ำ เพียงเพราะว่าแค่พลังของสายเลือดมนุษย์หมาป่า มันก็มากพอจะทำให้เขาอัดคนแบบเจ้าอองเกิลปากเปราะจนปลิวได้แล้ว..แค่นั้นเด็กชายก็พอใจมากแล้วล่ะ
แต่คนที่มีปัญหาเหมือนจะเป็นคนรอบตัวเขามากกว่า
“บางทีแกอาจจะถูกเก็บมาเลี้ยงก็ได้นะ” วันหนึ่งเจ้าอองเกิลปากเปราะพูดขึ้นมา หัวเราะด้วยสีหน้าเยาะเย้ยสะใจ “หน้าแก ผมแก สีตาแกก็ไม่ได้เหมือนคุณน้าฟิลเนียเลยด้วยซ้ำนี่นา ฮ่า ๆๆๆ” แล้วก็หัวเราะออกมาอีก
จากนั้นก็จบด้วยการที่หัวเราะไม่ได้เลยไปอีกสามเดือนเต็มเพราะกรามหัก..
เมื่ออายุได้สิบสาม ริชาร์ดเริ่มค้นพบความแปลกประหลาดอีกอย่างหนึ่งของตน
ตอนที่กำลังเดินกลับบ้าน เฮดโฟนอันใหญ่สวมอยู่บนศีรษะและเปิดเพลงดังกระหึ่ม มันทำให้ริชาร์ดไม่รู้ตัวว่าคู่กรณีเจ้าประจำ (ที่ไม่เคยเข็ดหลาบ) กำลังแอบย่องมาจากข้างหลังเขาเรียบร้อยแล้วในเวลานี้
ทว่าชั่วขณะก่อนที่อองเกิลจะได้ดำเนินการตามแผน บางสิ่งบางอย่างกลับเกิดขึ้น — พลังงานบางอย่างไหลวนออกมาจากตัวของริชาร์ด มันทำงานด้วยตัวมันเองเมื่อผู้เป็นนายกำลังตกไปสู่ความเดือดร้อน และในวินาทีต่อมา ริชาร์ดก็ต้องเบิกตากว้าง ภาพวิวทิวทัศน์เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง เขามองผืนน้ำ..เคลื่อนเข้าใกล้มันเข้าไปเรื่อย ๆ
ตูมม!!
ร่างของเขากระแทกลงกับสายน้ำ แหวกเกลียวคลื่นจนดิ่งลงไป แรงผลักจากด้านหลังรุนแรงเกินกว่าที่ทั้งตัวผู้กระทำหรือผู้ถูกกระทำจะทราบรู้
ริชาร์ดว่ายน้ำไม่เป็น
จิตสำนึกของเขาตะโกนลั่น — ว่าเขากำลังจะตาย
‘ไม่เป็นไรหรอก’
ทว่าชั่วขณะ เสียงในหัวกลับดังขึ้น
พลันความรู้สึกอุ่นวาบแทรกซึมไปทั่วทั้งตัว แล้วทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวก็เริ่มหยุดนิ่ง..ก่อนจะไหลย้อนกลับไปสู่หนึ่งนาทีก่อนหน้านี้ภายในเสี้ยววินาทีอันเเสนสั้น ร่างของเขาโจนทะยานข้ามผ่านกาลเวลา หมุนวนกลับไปยังจุดเริ่ม้ตน
ริชาร์ดกลับมายืนแน่นิ่งอยู่บนฟุตบาตรข้างทางเดินอีกครั้ง อาการปวดหัวจี๊ดเสียดรุนแรงพุ่งแทรกเข้ามาตรงแกนสมองของเขา ทว่าสัญชาตญาณกลับกรีดร้องลั่น ว่ามันไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องสนใจในตอนนี้
เด็กหนุ่มหันกลับไปด้านหลังอย่างรวดเร็ว คว้าเข้าที่ข้อมือของอองเกิล ออกแรงบิดและหักเต็มแรง เสียงกระดูกลั่นกร็อบแทรกผ่านเนื้อผิวหนังขึ้นมา ผู้ประสงค์ร้ายจำต้องกรีดร้องลั่นลงไปทุรนทุรายอยู่บนพื้น
ลมหายใจสั่นสะท้านพ่นออกมาจากปลายจมูก ริชาร์ดมองภาพตรงหน้า ทั้งโลหิตสีแดง และเสียงกรีดร้อง ไม่มีอะไรผ่านแทรกเข้ามาในหัวเขาได้เลยสักอย่าง เว้นเพียงแค่ความทรงจำในช่วงเวลาที่ร่างกายกำลังจมดิ่งไปในน้ำเท่านั้นที่ฝังย้ำลึกจนสั่นกลัวไปหมด
วินาทีที่ได้สัมผัสกับความตาย นั่นคือช่วงเวลาที่ อะไรบางอย่าง ในตัวเขาได้ตื่นขึ้น
ริชาร์ดยังคงไม่ปริปากบอกใครเหมือนอย่างเคยเกี่ยวกับพลังใหม่ที่เขาเพิ่งค้นพบ
เขายอมถูกดุด่าต่อว่าอย่างรุนแรง เกี่ยวกับการกระทำที่ทำลงไปเมื่อช่วงเย็น โดยไม่บอกเหตุผลอะไรเลยว่าทำไมถึงทำเสียขนาดนั้น เย็นวันนั้นริชาร์ดได้ชิมรสมือมารดาไปเสียฉาดใหญ่เต็มใบหน้าจนเลือดกบปาก ก่อนเปลี่ยนเป็นอ้อมกอดที่เข้ามาโอบรัดไว้แน่น มารดานั้นร้องไห้ แล้ววอนขอเขาว่าอย่าทำแบบนั้นอีก
ริชาร์ดไม่รู้ว่าควรจะทำตัวยังไง เขารู้แต่ตัวเองพยักหน้าจำใจยอมรับคำขอนั้นไปอย่างช่วยไม่ได้
เมื่อกลับไปที่บ้าน ริชาร์ดก็เริ่มทบทวนครุ่นคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้น เรียบเรียงเรื่องพวกนั้นในหัว แต่ต่อให้คิดจนหัวแทบแตกแล้วเขาก็ยังนึกไม่ออก สุดท้ายเด็กหนุ่มก็หลับไป..
ในอีกหนึ่งนาทีให้หลัง ริชาร์ดสะดุ้งตื่นขึ้นมา หอบหายใจหนัก อาการปวดหัวแบบเดียวกับที่เป็นเมื่อเย็นวิ่งแทรกเข้ามา เหมือนกับสมองกำลังโดนแยกสมองออกเป็นสองส่วน เด็กหนุ่มกรีดร้องไร้เสียง ทรมานแทบตายกับภาพมากมายในหัว
เขาเห็นภาพบางอย่าง
ภาพความทรงจำ..ที่ไม่ควรจะเข้ามาอยู่ในความทรงจำของเขา
“ริทซ์ กินข้าวก่อนสิลูก”
ในตอนที่กำลังออกไปด้านนอกเพื่อสูดอากาศซะบ้าง แม่ของเขาก็เอ่ยปากเรียกขึ้นมา ริชาร์ดยืนใบ้ พูดไม่ออกเมื่อเจอเนื้อวัวดิบชิ้นโตจัดใส่จานเอาไว้ มันเหมือนกับมื้อเช้าในความทรงจำขาด ๆ เกิน ๆ ในหัวเขาไม่มีผิด
ริชาร์ดกินมื้อเช้าด้วยอารมณ์มึน ๆ เบลอ ๆ ถึงขนาดที่มารดายังต้องเอ่ยปากทัก เด็กหนุ่มเพียงยกยิ้มเล็กน้อย ปฏิเสธว่าไม่ได้เป็นอะไร ทั้งที่ยังปวดประสาทไม่หายเพราะความทรงจำที่เริ่มตีกันยุ่งเสียเเล้วตอนนี้
และเมื่อเขาเดินออกไปจากบ้าน เขาก็ได้พบกับเดจาวูครั้งที่สอง..
เด็กสาววัยเดียวกัน ใบหน้าสะสวยหวานหมดจด ไม่คุ้นเคยเอาเสียเลยแต่กับโคตรจะคุ้นตา ในเมื่อเขาเห็นเธออยู่ชัดเต็มสองตาในความทรงจำใหม่ที่ถูกป้อนเข้ามาในหัวนี่
แต่แล้วเมื่อเขาตัดสินใจจะยกยิ้ม (ที่คล้ายกับเเสยะซะมากกว่า) เพื่อเอ่ยปากทักทายเธอ เด็กสาวคนนั้นกลับหันหลังวิ่งหนีเขาหน้าตั้ง ทำเอาริชาร์ดถึงกับอ้าปากเหวอ เผลอตะโกนเรียกตามออกไปซะเสียงดังลั่นโลก
น่าเศร้าที่เหมือนว่าเธอจะกลัวเขาจนไม่มีกระจิตกระใจจะฟังกันแล้วนี่สิ00
..และแล้วความซวยก็ยังไม่จบอยู่เพียงเท่านั้น..
เช้าวันถัดมา ริชาร์ดเดินออกมาจากบ้านเพื่อค้นพบว่าเด็กสาวคนเดิมกำลังยืนรอเขาอยู่ สีหน้าเป็นกังวล มือเล็กถือถุงขนมบางอย่าง จมูกของเขาได้กลิ่นมันชัดเจน ริชาร์ดบอกได้ทันทีว่านั่นคือคุกกี้
วินาทีที่เด็กสาวเอ่ยปากถามเขาว่า ชอบคุกกี้รึเปล่า? ริชาร์ดก็แทบสวนกลับไปทันทีว่า ไม่
เว้นเพียงแต่ว่าสายตาอำมหิตกับรอยยิ้มเย็นเฉียบจากใครบางคนที่แอบตัวหลบมุมอยู่หลังรั้วบ้านหลังถัดไป จะทำเขาขนลุกสยองขวัญจนต้องรีบกลับคำอย่างไว..หลังจากนั้น ริชาร์ดก็นอนฝันร้ายไปสองวันเลยทีเดียวเพราะรอยยิ้มนั่น
สองสามวันต่อมา เขาได้รู้ว่าเด็กสาวนั้นมีชื่อว่า ดาร์เลเน่ ทริกซี่ ส่วนเจ้าของรอยยิ้มสยองกับดวงตาอำมหิตนั้นคือพี่ชายแสนรัก เด็กหนุ่มมีชื่อว่าโบรอซ และต่อจากนี้ ทั้งคู่จะย้ายมาอยู่บ้านข้าง ๆ เรา
แม่เขายินดีเป็นการใหญ่ เพราะทั้งคู่เป็นลูก (กับลูกบุญธรรม) ของเพื่อนรักเพื่อนซี้ตน เอ่ยปากบอกขอจัดงานฉลองต้อนรับ ดังนั้นริชาร์ดจึงจำต้องรับบทพ่อครัวจำเป็น ทำอาหารจัดเลี้ยงให้ เพราะไม่อยากเห็นคดีวางเพลิงจากปาร์ตี้บาร์บีคิวเสียก่อน..
ขณะที่กำลังย่างบาร์บีคิว โบรอซก็เดินเข้ามาหา แวบแรกริชาร์ดนึกสยองว่าพี่ชายข้างบ้านจะมาหาเรื่องอะไรเขารึเปล่า จากที่ประเมินดูแล้ว โบรอซนั้นจะต้องเป็นพ่อมดชั้นแนวหน้าคนหนึ่งแน่นอน ถ้าเกิดมีเรื่องกัน เขาคงอ่วมไม่หยอก..
ทว่าผิดคาด โบรอซไม่ได้ตั้งใจจะมาหาเรื่องเขา ก็แค่อยากยื่นข้อเสนอเท่านั้นเอง
“พลังของเธอ..เธอควบคุมมันไม่ได้ใช่รึเปล่า?"
เขาสามารถอ่านได้อย่างเฉียบขาด ตรวจสอบและมองดูจากร่องรอยของเวทมนตร์ แล้ววิเคราะห์คำนวณก่อนจะสรุปมันออกมา นั่นคือทักษะที่น่าชื่นชมของ โบรอซ ทริกซี่ จึงเป็นเหตุผลว่าทำไม ริชาร์ดถึงได้เกิดอาการสนใจขึ้นมาในตอนที่เขายื่นข้อเสนอว่า จะช่วยฝึกให้ริชาร์ดสามารถควบคุมมันได้ดีกว่านี้
โดยมีข้อแลกเปลี่ยนเดียวเท่านั้นนั่นคือ
“ช่วยเป็นเพื่อนให้กับเด็กคนนั้นที"
และมันก็ทำให้ริชาร์ดได้รู้ ว่าแท้จริงแล้ว โบรอซ ทริกซี่ ไม่ใช่คนดุร้ายหรือเป็นเสือสองหน้าหุ้มหนังแกะแต่อย่างใด..เขาก็เป็นแค่พี่ชายคนหนึ่ง ที่รักและห่วงน้องสาวมากถึงขนาดยอมทำได้เพื่อเธอทุกอย่างเท่านั้นเอง
ริชาร์ดครุ่นคิดอยู่ครู่ขณะ หันไปมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของเด็กสาวคนดังกล่าว
เขาไม่ถนัดเล่นกับพวกเด็กผู้หญิง และเขาก็ไม่ชอบพวกพ่อมดแม่มดเอาเสียเลย
ทว่าดาร์เลเน่นั้นแตกต่าง เธอเป็นลูกครึ่งเหมือนกับเขา เป็นคนที่เคยถูกมองในฐานะ ตัวประหลาด เช่นเดียวกับที่เขาเคยได้รับสัมผัส
สุดท้าย ก็กลายเป็นข้อเสนอก่อนหน้าของโบรอซไม่ได้มีผลอะไรเลย
“ไม่มีปัญหา”
เพราะมันเป็นเขาเองนั่นแหละที่ใจอ่อนตั้งแต่ตอนที่ได้สบกับดวงตาแสนเดียงสาของเธอคู่นั้น..
- Richard R. Shokodai -
ความสามารถ ::
♠ ศิลปะการต่อสู้ ; ริชาร์ดเก่งเรื่องการต่อสู้มาก เขาสามารถจัดการคนที่เข้ามารุมเขาด้วยมือเปล่าได้สบาย ๆ ถ้าจะให้ไปเป็นอาจารย์สอนใครด้านนี้ก็ยังได้ด้วยซ้ำจากทักษะเเละความรู้ที่เขามีน่ะ อ้อ เขาเก่งเรื่องบ็อกซิ่งเป็นพิเศษด้วย
♠ ฟรีรันนิ่ง ; มีความว่องไวในตัวสูง ร่างกายเบาและกระฉับกระเฉง หลบหลีกเคลื่อนไหวได้ไวมาก เขาสามารถปืนไต่เเละวิ่งไปตามเส้นทางวิบากได้อย่างสบาย ๆ อาจจะเพราะสมัยเด็กริชาร์ดชอบไปเล่นโลดโผนบ่อยก็ได้ ใครจะรู้
♠ งานบ้านงานเรือน ; เพราะเเม่ของริชาร์ดนั้นแตะจับงานบ้านทีไร ก็รู้สึกเหมือนข้าวของจะพัง บ้านจะวิบัติทุกที เขาเลยต้องเป็นคนคอยปัดกวาดเก็บข้าวเก็บของมาตั้งแต่เด็ก ไป ๆ มา ๆ ก็ทำได้ดีระดับพวกพ่อบ้านชั้นยอดไปซะเเล้วสิ?
♠ ยิงปืน / ธนู ; เป็นพลนักแม่นยิงระดับร้อยเมตรได้สบาย ๆ เขาสายตาดีมากทั้งในที่สว่างเเละที่มืด (ผลพวงจากสายเลือด) ริชาร์ดสามารถยิงเข้าเป้าได้อยู่ตลอด เป็นความแม่นยำในจังหวะอันรวดเร็วที่น่ากลัวจนน่าขนหัวลุกก็ว่าได้
พลังพิเศษ ::
♠ พละกำลัง ; ริชาร์ดมีพลังกำลังล้นเหลือที่น่ากลัวเป็นอย่างมาก เขาสามารถบีบอัดวัตถุเเข็งได้ด้วยมือเปล่า หัก ดัด และงอพวกวัตถุที่เป็นธาตุเหล็กได้ง่าย ๆ การป่นกระดูกคนด้วยมือก็ไม่ได้ยากเกินไปสำหรับเขาเช่นกัน แต่พละกำลังเหนือโลกนี่เป็นสิ่งที่ติดตัวอยู่กับเขาเหมือนเป็นสิ่งธรรมชาติ ทำให้บางครั้งที่สติหลุด ก็เผลอทำคนกระดูกหัก หรือพังข้าวของไปเป็นแถบอยู่บ่อย ๆ เลยล่ะ..
♠ การกลายร่าง ; ตามเผ่าพันธุ์ของเขาเเล้ว ริชาร์ดสามารถกลายร่างเป็นหมาป่าตัวใหญ่ได้ทุกเวลาเมื่อตนต้องการ แต่ร่างหมาป่าของริชาร์ดจะมีขนาดเล็กกว่าพวกสายเลือดแท้เล็กน้อย ยกเว้นเเต่วันจันทร์เต็มดวง ที่พลังจะเพิ่มมากขึ้น ทำให้มีรูปร่างใหญ่โตเทียบเท่าปกติ รวมถึงเเข็งแกร่งขึ้นกว่าเดิมอีกด้วย
♠ ข้ามเวลา ; ริชาร์ดมีพลังวิเศษที่สามารถข้ามเวลาได้ มันเป็นเวทมนตร์บทเดียวที่เขาสามารถใช้ได้ โดยจะสามารถพาตนเองข้ามไปอยู่ในเวลาช่วงอนาคตหรืออดีตในระยะสั้น ๆ ตั้งเเต่ หนึ่งวินาทีถัดไป จนถึงหนึ่งอาทิตย์ข้างหน้า (หรือย้อนกลับ) โดยจะไม่สามารถไปไกลกว่านั้นได้ ยิ่งถ้าเดินทางข้ามเวลาไกลมากขึ้น สมองของเขาก็จะยิ่งได้รับผลกระทบ หลังจากใช้พลังเสร็จแล้ว เขาจะปวดหัวจี๊ดเหมือนโดนเอามีดมากรีดกลางหัว (และจะยิ่งเจ็บถ้าข้ามเวลาไปนานมากขึ้น) เพราะในตอนที่เขากระโดดข้ามเวลา ภาพซ้อนจากอดีตหรืออนาคตจะซ้อนทับลงไปยังภาพในปัจจุบันที่มีอยู่ในหัวเขา ทำให้อาจเกิดอาการสับสนขึ้นมาได้ จึงจำเป็นต้องให้เวลาริชาร์ดในการแยกเเยะรายละเอียดว่าภาพไหนคือ อดีต ปัจจุบัน และอนาคตสักพัก สกิลนี้ทำให้เขาเหมือนพ่อหมอนักทำนาย แต่ภาพที่เห็นจากอนาคตก็ใช่ว่าจะครบถ้วนตลอดเช่นกัน
สิ่งที่ชอบ ::
♠ เลือดและเนื้อสด ๆ ; ยิ่งถ้าเป็นของมนุษย์ยิ่งชอบ---แต่ปัจจุบันไม่ได้กินเนื้อมนุษย์แล้ว เลยหันมาบริโภคพวกเนื้อสัตว์แทน ริชาร์ดชอบกินเนื้อสดกับดื่มเลือดเพรียว ๆ อยู่ตลอด เวลาเพื่อนมาเห็นก็พาลสยองกันอยู่เหมือนกัน..
♠ นอนหลับ ; เป็นคนหลับยากมาก แต่หลับทีคือหลับลึก หลับยาว หลับจนเหมือนตายเลยล่ะ
♠ เรื่องที่มีความแน่นอน ; เขาไม่ชอบเสี่ยง ริชาร์ดรักจะให้ทุกอย่างเป็นไปตามความแน่นอน นั่นจึงเป็นเหตุผลที่เขาชอบแอบซ่าให้พลังไปส่องอนาคตบ่อย ๆ เเม้ว่าจะโดนสั่งห้ามก็ตามที
♠ ไวน์แดง ; เป็นเด็กสิบหกที่กระดกไวน์แดงได้หน้าตาเฉย คอเเข็งอีกต่างหาก..บ้าบอ
♠ ฤดูใบไม้ผลิ ; ริชาร์ดชอบอากาศเย็นสบายช่วงนั้น พอถึงฤดูใบไม้ผลิทีไร ก็ชอบหอบหมอนไปนอนกลางทุ่งตลอด
สิ่งที่ไม่ชอบ ::
♠ คืนจันทร์เต็มดวง ; ต่อให้ริชาร์ดจะได้รับพลังมากขึ้นหรือเเข็งแกร่งมากแค่ไหนในวันจันทร์เต็มดวง เขากลับไม่ชอบมันเอาเสียเลย เพราะมันมักทำให้สติเขาขาด ๆ เกิน ๆ กว่าทุกวัน หัวร้อนง่ายจนน่ารำคาญสุด ๆ ไปเลย
♠ คุกกี้ ; ความจริงริชาร์ดไม่ชอบของหวานทุกชนิดนั่นแหละ..แค่ไม่ชอบไอ้ขนมบ้านี่เป็นพิเศษ (แต่ถ้าไม่หวานก็กินได้)
♠ แดดแรง ๆ ; เขาเป็นพวกผิวแห้งง่าย เวลาเจอแดดจะรู้สึกแสบมาก ทรมานไม่น้อยเลยล่ะ
♠ พวกผู้หญิงที่ชอบกรี๊ดและแหกปาก ; รำคาญ
♠ ผักใบเขียว ; อาจเพราะเขามันพวกสัตว์กินเนื้อ พอต้องมากินผักเลยเเขยงคอเป็นพิเศษ
สิ่งที่เกลียด ::
♠ พวกพ่อมดแม่มด (ที่ไม่ใช่แม่เขากับตระกูลทริกซี่) ; ริชาร์ดไม่เคยมีประวัติสวย ๆ กับไอ้พวกนี้สักที เขาล่ะโคตรเกลียดเลย เจอหน้าแต่ละทีเป็นอันต้องทะเลาะตบตีด้วยตลอด แถมอคติใส่อีกต่างหาก เยี่ยมไปเลย เย้ เย้
♠ สัตว์เลื้อยคลานจำพวกงู ; มันน่าขยะเเขยง เห็นแล้วอารมณ์เสีย..เขามักแสดงออกทางสีหน้าอย่างตรงไปตรงมาอยู่ตลอดเวลาเจอพวกตัวเลื้อยคลานพวกนั้น ส่วนมากแล้วก็เลี่ยงจะเข้าใกล้ จนเพื่อน ๆ เคยเผลอคิดว่าเขากลัวงู แล้วเอามาแกล้งเขาอยู่เรื่อย กระทั่งวันหนึ่งริชาร์ดคว้างูที่ถูกเอามาแกล้ง จับมันฉีกเป็นสองส่วนต่อหน้าต่อตาเพื่อนทั้งหลาย หลังจากนั้นมาก็ไม่เคยมีใครกล้าพาน้องงูที่น่าสงสารมาใกล้กับเขาอีกเลย..อาเมน
สิ่งที่กลัว ::
♠ การทำให้คนสนิทได้รับบาดเจ็บ ; เพราะอารมณ์ร้าย ๆ กับพละกำลังอันน่าเหลื่อเชื่อนั่น เลยทำให้ริชาร์ดรู้สึกกังวลอยู่บ่อยครั้งว่าตนอาจเผลอทำให้คนสนิทบาดเจ็บได้ ต่อให้เขาจะเลือดเย็นขนาดต่อยคนที่เกลียดได้ปางตาย ทว่ากับคนสนิทของเขาเเล้ว เขาคงรับไม่ไหวหรอกว่าหากตนกลายเป็นสาเหตุที่ทำให้พวกเขาต้องเจ็บปวดล่ะก็ ( Damage : ♥♥♥♥♥ )
♠ การจมน้ำ ; ริชาร์ดว่ายน้ำไม่เป็น บวกกับประสบการณ์ในอดีตทำให้ฝังใจ ถ้าเขาตกน้ำจมหายไป ก็ควรจะรีบช่วย ไม่อย่างนั้นล่ะก็ริชาร์ดคงจะได้กลายเป็นอาหารปลาอยู่ก้นบ่อแน่.. ( Damage : ♥♥♥♥♥ )
แพ้ ::
♠ เกสรดอกไม้ ; จามหนักเวลาเข้าใกล้ ถ้าสัมผัสกับเกสรก็จะเกิดผื่นคันขึ้นตามตัวเป็นแถบ ๆ รักษาหายได้ด้วยการทายาหรือป้องกันด้วยการหาหน้ากากอนามัยมาปิดจมูกไว้เวลาต้องเข้าใกล้ (ก็ช่วยไม่ได้มากหรอก แต่ดีกว่าเดินตัวเพียวเยอะเลยล่ะ)
งานอดิเรก ::
♠ ออกกำลังกาย / เล่นกีฬา ; อยู่เฉย ๆ เเล้วกลัวกล้ามเนื้อจะหายหมด แค่ส่วนสูงเหมือนผู้หญิงไปอย่างก็ทำให้เสียอารมณ์เเล้ว ถ้ากล้ามเนื้อพาลไปด้วยเขาคงบ้าตาย ริชาร์ดออกกำลังกายในบ้านทุกวัน ส่วนวันหยุดก็จะออกไปเล่นกีฬาบ้างตามประสา
♠ นอน ; งานอดิเรกโง่ ๆ ที่ถ้าได้หลับเเล้วก็คือไปยาวเลย..เจอกันอีกทีเย็นวันใหม่
♠ ยิงปืน ; ถ้าหงุดหงิดเขาก็จะไปสนามยิงปืน ไประบายอารมณ์กับเป้ายิงให้หายเดือดสักสองสามชั่วโมงนั่นแหละ
♠ ศึกษาเกี่ยวกับพลังข้ามเวลา ; ริชาร์ดอยากรู้ว่าเขาสามารถทำได้มากแค่ไหน และสามารถพัฒนาไปได้สักเท่าไหร่ พลังข้ามเวลาของเขามันเพิ่มขีดจำกัดขึ้นเรื่อย ๆ ไปตามการฝึกฝน ก่อนจะหยุดลงที่หนึ่งอาทิตย์ กระนั้นริชาร์ดเชื่อว่าเขาสามารถไปได้ไกลกว่านั้น เขาจึงพยายามศึกษาเกี่ยวกับมันมาโดยตลอด
ลักษณะการพูด :: ริชาร์ดเป็นผู้ชายที่ในปัจจุบันน้ำเสียงยังไม่ได้แตกหนุ่มมากนัก เอกลักษณ์ของโทนเสียงของเขานั่นคือความแหบต่ำ และการพูดเเบบกดหางเสียง ทำให้ฟังดูน่ากลัวไม่น้อยสำหรับคนไม่คุ้นหน้า ริชาร์ดไม่ใช่คนมีความสุภาพอะไรเลยในการพูดจา ตรงกันข้าม ออกจะหยาบคายเสียด้วยซ้ำไป หลายครั้งที่เขามักสบถคำหยาบ ๆ ออกมาจนหลายคนพากันสะดุ้ง ลักษณะน้ำเสียงจะเปลี่ยนไปตามอารมณ์ ค่อนข้างเหวี่ยงไปเหวี่ยงมาจากนิสัยหัวร้อนพวกนั้น ริชาร์ดมักแทนตัวว่า ฉัน ยกเว้นเเต่จะคุยกับคนที่ดูอายุเยอะกว่าถึงจะแทนตัวเองว่า ผม แล้วเรียกอีกฝ่ายว่า คุณ แต่ถ้าอายุเท่ากันก็จะเรียก นาย / เธอ ไปตามปกติ ถ้าอารมณ์เสียหรือเกิดไม่ชอบหน้าขึ้นมาค่อยเปลี่ยนไปเรียกว่า แก แทน ริชาร์ดไม่มีหางเสียง ไม่ว่าจะพูดกับใครก็ตาม เขาเคยโดนอาจารย์ด่าเรื่องนี้ ในตอนนั้นเด็กหนุ่มก็ทำเพียงแค่เลิกคิ้วใส่หน้า เหมือนอยากจะถามว่า แล้วไง? ตอบกลับไป ไม่ได้รู้สึกสำนึกจะฟังเลยสักนิด
Ex.
♠ เมื่อก้าวเท้าเดินเข้าไปในตัวห้อง เสียงทักทายก็ดังขึ้นเป็นพรวนทันที ริชาร์ดชะงักฝีเท้าเเล้วทำหน้างุนงงเล็กน้อย เขายกมือขึ้นโบกฉับหนึ่งครั้งเบา ๆ "หวัดดี" เเล้วก็เอ่ยตอบกลับไปเเบบพอเป็นพิธี สำหรับคำทักทายทั้งหลายก่อนหน้า
♠ "รู้ไหมว่าอะไรทั้งบ้าเเละทั้งโง่" อยู่ดี ๆ เด็กหนุ่มที่กำลังนั่งวุ่นวายอยู่กับอุปกรณ์เทคโนโลยีในมือก็เอ่ยปากขึ้นมา เพื่อนสนิทสาวหันมาทำหน้างงใส่ ในขณะที่ริชาร์ดกระตุกยิ้มมุมปาก โคลงศีรษะไปมาเเล้วตอบกลับว่า "เออ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน"
♠ "ไม่เอาน่า เพื่อน" เสียงบ่นดังมาจากเด็กหนุ่มเรือนผมสีสว่าง เขาฟาดมือลงบนไหล่หนาหนัดของคนข้างตัว บีบเเรง ๆ พลางเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย "มุกเมื่อกี้ของนายมันเจ๋งจะตาย ฉันขำไส้เเทบเลื่อน นายจะหงอทำไมห๊ะ?" เขาว่าให้กำลังใจพลางหัวเราะออกมาเบา ๆ ในขณะที่เพื่อนคนอื่นแอบลอบส่ายหัว เจ้าริชาร์ดนี่มันพูดปลอบจนคนลืมความจริงได้เก่งจริง ๆ..
♠ ถุงขนมที่อยู่ในมือถึงกับร่วงตกพื้น คนที่กำลังหัวเราะสนุกสนานกับกลุ่มเพื่อนติดสตั๊นท์ไปหลายวินาที ดวงตาเขาเบิกโพล่ง จ้องคนที่สับเท้าเดินมาพร้อมจิตอาฆาตขั้นสุด "Shit--" ริชาร์ดสบถ กระโดดแผล็วออกจากเก้าอี้ สับเท้าตีนเเตกทันทีหลังจากได้ยินเสียงแหกตะโกนร้องเรียกชื่อเขาดังตามมาอย่างไวจากคู่กรณีเจ้าเก่า
♠ ริชาร์ดกลอกตาทันทีตั้งแต่อีกฝ่ายยังพูดไม่ทันจบประโยค "Shut up" เด็กหนุ่มว่า ก่อนจะหันกลับไปสนใจหนังสือภาษาโบราณเล่มหนาในมืออีกครั้ง เมินคนที่พูดอยู่ไปหน้าตาเฉย ไม่สนสักนิดว่าอีกฝ่ายจะเริ่มแหกปากด่าเขายังไงก็ตาม
♠ เสียงร้องหวีดดังลั่นเมื่อฝ่ามือขาวพวยฉุ่งเข้าคว้าบริเวณข้อมือ ดัดมันให้สวนกับทิศทางธรรมชาติ พร้อมกับเหวี่ยงเจ้าของร่างตัวหมุนกระแทกลงกับพื้นดังอั่ก! ริชาร์ดเหยียบเท้าลงไปบนหลังอีกฝ่ายในขณะที่ยึดเเขนขวาเอาไว้เเน่น เขาจุ๊ปากเบา ๆ เเล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหี้ยมเกรียม กดเเรงลงไปที่ฝ่าเท้าจนได้ยินเสียงกระดูกลั่นดังกร็อบ "กล้าวิ่งเสนอหน้ามาซวยเองถึงที่ทั้งที ช่วยอย่าแหกปากให้มากนักจะได้ไหม?"
เพิ่มเติม ::
♠ มักจะขู่ดาร์เลเน่เวลาอีกฝ่ายไม่ฟังว่า "เดี๋ยวจับกินซะหรอก" อยู่ประจำ (แถมได้ผลด้วยนะ..)
♠ มีไอเท็มพกติดตัวคือเฮดโฟนอันใหญ่สีแดงสดกับเครื่องเล่นเพลง เอาไว้สวมหูหนีพวกพูดมากน่ารำคาญ
♠ เเม้ว่าเขาจะเป็นลูกครึ่ง แต่เขากลับมีพละกำลังอันตรายอย่างน่าเหลือเชื่อ มิหนำซ้ำจะมากกว่าพวกสายเลือดบริสุทธิ์ด้วยซ้ำ เขาก็ไม่รู้ว่าทำไม พอถามแม่ แม่เขาก็ตอบกลับขำ ๆ เพียงแค่ว่า "คงได้มาจากคุณพ่อล่ะมั้ง" อยู่ตลอด
♠ ใช้เวทมนตร์ของพวกพ่อมด-แม่มดไม่ได้ ถูกคนอื่นนินทาลับหลังเรื่องนี้บ่อยๆ แต่ก็ไม่ได้เเคร์อยู่ดี
♠ แม่ไม่ได้บอกว่าพ่อตายไปแล้วหรือยัง แต่มองจากที่ไม่โผล่หน้ามาเลย จะอยู่หรือตายก็ช่างหัวพ่อเขาเถอะ
♠ เวลาที่ริชาร์ดยิงปืน เขาจะยกกระบอกปืนขึ้นเเล้วยิงออกไปในทันที ใช้เวลาเล็งเพียงแค่ชั่วอึดใจเท่านั้น หลายคนชอบบอกว่าเขาพึ่งโชค เเต่ถ้าคุณเป็นมือโปรด้านนี้ คุณก็จะเข้าใจเองว่าริชาร์ดได้คำนวณไว้แต่แรกก่อนจะยิงออกไปแล้ว ว่ามันต้องเข้าเป้าแน่ ๆ ไม่อย่างนั้นเขาก็ไม่มีทางยิงให้เปลืองกระสุนเล่นหรอก (แต่บางทีก็ยิงพลาดได้เหมือนกันนะ)
♠ รับหน้าที่ดูเเลดาร์เลเน่ภายในโรงเรียนต่อจากพี่ชายของเจ้าตัว ปัจจุบันได้รับการสถาปนาเป็นพี่ชายคนที่สองไปแล้ว
♠ ไม่ได้มีความรู้สึกกับดาร์เลเน่ในเชิงชู้สาว อยู่ด้วยกันมานานก็มองว่าเป็นทั้งเพื่อนทั้งครอบครัวคนหนึ่งที่ต้องดูเเลตามประสา
♠ มักกลายร่างเป็นติวเตอร์ช่วงก่อนสอบประจำ (เพราะเพื่อน ๆ ในคลาสมักมาโหยหวนข้างหูว่าให้ติวให้หน่อย---)
♠ ตลกร้ายอย่างหนึ่งคือริชาร์ดมักดึงดูดผู้หญิงจำพวกที่เกลียดเข้าหาตัวด้วยลุคเท่ห์ ๆ แอบมีมุมโรแมนติค (ตรงไหนวะที่โรเเมนติค by ริชาร์ด) ได้อยู่ตลอด เรียกได้ว่าพ่อคุณประสาทเสียรายวันขนาดอยากเอาหัวโขกกำแพงตายวันละหลาย ๆ หนเลยทีเดียว
_____________________________________________________________________
TALK WITH CHARACTER
“ยินดีต้อนรับสู่โรงเรียนซิลวาเนีย กรุณาแนะนำตัวด้วยชื่อ นามสกุลและเผ่าพันธุ์ของคุณเพื่อยืนยันตัวตนด้วยค่ะ”
ANS :: ริชาร์ดเหลือบสายตาสบเข้ากับผู้ถามเป็นช่วงเวลาหนึ่ง เขานิ่งคิดว่าควรจะพูดอธิบายยังไงดี "ริชาร์ด" ขั้นแรก เด็กหนุ่มเอ่ยชื่อของตัวเองเพื่อแนะนำตัว แต่ก็ดันระลึกขึ้นมาได้ว่าเขาไม่สามารถบอกแค่ชื่อของตัวเองได้ "ริชาร์ด อาร์. โชวโกได ลูกครึ่งพ่อมดกับแวร์วูฟ" แล้วเขาก็พูดต่อจนจบ "อ่า ถ้าไม่ถามว่าทำไมชื่อยาวจะดีใจมาก" เด็กหนุ่มเบะปากเบาๆ เหมือนว่าจะโดนถามแบบนั้นบ่อยจนเอือมซะเเล้ว
“ขอทราบทัศนคติเกี่ยวกับเผ่าพันธุ์ของคุณได้มั้ยคะ?”
ANS :: "บ้าเลือด" ริมฝีปากหยักขยับตอบแทบจะทันที "อ้อ ผมหมายถึงแวร์วูฟน่ะ" ริชาร์ดเอ่ยอธิบายเมื่อเห็นสายตางุนงงส่งมา เขาพยายามครุ่นคิดว่าสามารถสรรหาคำอธิบายอื่นมาได้อีกไหม หลังจากพิจารณานิสัยเเละสัญชาตญาณดิบส่วนมากของเเวร์วูฟที่เขาเจอ รวมถึงตัวเขาเองด้วย เขาจึงเริ่มพูดต่อ "พวกเราค่อนข้างอันตราย คุณก็รู้ใช่ไหม? แล้วก็ไม่ใช่พวกรักสงบขนาดนั้น อืม..จริง ๆ ผมก็ตอบมากไม่ได้หรอก เพราะส่วนมากผมอาศัยอยู่กับพวกพ่อมดแม่มดนี่นา" เขาหยักไหล่ ยกยิ้มจางขึ้นมาประดับใบหน้า แต่แลดูประชดประชันชอบกล "ส่วนสำหรับพ่อมดแม่มด ก็เป็นเผ่าพันธุ์ที่น่าเหลือเชื่อดี แต่ก็ไม่ค่อยเข้าใจอยู่ดีว่ามันน่าเหลือเชื่อยังไง" เพราะว่าใช้เวทมนตร์ไม่ได้น่ะสิ..ริชาร์ดกลอกตา ต่อประโยคสุดท้ายอยู่ในใจ
“คำว่ามนุษย์มีความหมายว่าอะไรและเป็นอย่างไรในความคิดคุณ”
ANS :: "เอาจริง ๆ เคยคิดว่าก็แค่อาหารอ่ะนะ" ปลายนิ้วยกขึ้นจับช่วงปลายคางเอาไว้ เขาหรี่ตาลงประมาณว่าควรขอโทษด้วยรึเปล่านะ? แต่ความเฉื่อยชาแบบนั้นก็พอบอกได้ว่า เขาไม่ได้คิดอะไรมากมายไปกว่านั้นเลยจริงๆ "แต่ว่าตอนนี้มีเพื่อนเป็นลูกครึ่งมนุษย์อยู่คน..เพราะงั้นคงบอกว่าแค่อาหารไม่ได้" เขาถอนหายใจ เเค่นึกถึงหน้าอีกฝ่ายก็ปวดหัวจี๊ด แต่ดันกลับเผลออมยิ้มขึ้นมาซะได้ "เอาเป็นว่าเป็นพวกเหลือเชื่ออีกกลุ่มเเล้วกัน"
“ตามประวัติศาสตร์ คุณคิดว่าการกระทำของท่านเป็นอย่างไรที่สร้างอีเดนนี้ให้กับเรา”
ANS :: "ถ้าผมตอบว่าโนคอมเมนต์?" ริชาร์ดเอียงคอ เบ้ปากเบา ๆ เมื่อพบว่าคนสัมภาษณ์ส่ายหน้าตอบกลับมา เขาดูหงุดหงิดนิดหน่อยที่ต้องมานั่งคิดเรื่องพวกนี้ "การกระทำที่สร้างอีเดนขึ้นมาเหรอ..ก็ดีอยู่หรอก แต่สำหรับผม มันให้อารมณ์เหมือนเลี้ยงสัตว์..ก็แค่นั้นแหละ"
“คำถามสุดท้าย คุณคิดไว้หรือยังว่าอนาคตอันใกล้นี้จะเลือกอยู่หรือไปจากอีเดน”
ANS :: เขาเลิกคิ้วข้างหนึ่ง ดูประหลาดใจเล็กน้อยสำหรับคำถาม "ไปสิ" เเล้วเขาก็หัวเราะออกมาเบา ๆ "อย่างที่บอก มันเหมือนการเลี้ยงสัตว์..แล้วผมก็ไม่ชอบใช้ชีวิตในคอกด้วยสิ" รอยยิ้มเย้ยหยันเหยียดออก ไม่สนสักนิดว่าคำตอบจะหยาบคายสักแค่ไหน
_____________________________________________________________________
TALK WITH PARENTS
สวัสดีอีกครั้งนะคะ ฮันนี่เองค่า ผปค.ชื่ออะไรกันเอ่ย
ANS :: รันรันค่า พาน้องคนที่สองมาเเล้วนะคะ!
เหตุผลที่เลือกบทนี้มีอะไรเป็นพิเศษมั้ยคะ?
ANS :: ส่วนตัวชอบดีเทลค่ะ เเล้วตอนเขียนน้องหกที่ส่งไปคนเเรก ก็ดันปิ๊งไอเดียที่อยากจับเชื่อมโยงกันขึ้นมาได้น่ะค่ะ ;w;
ถ้าน้องไม่ติดบทหลัก สนใจบทเสริมหรือรับกลับคะ?
ANS :: บทเสริมก็ได้ค่ะ <3
ขอคำนิยามให้น้องหน่อยค่ะ
ANS :: เป็นคนจำพวกว่า เหมือนหอกแหลมบั่นคอศัตรู แต่เป็นดั่งโล่ปกปักษ์ผู้ใกล้ชิด ก็ว่าได้ค่ะ ริชาร์ดนี่ถ้ามองแล้ว คาร์แรคเตอร์น้องจะดุร้ายมาก ดูห้าว ๆ ก้าวร้าว อันธพาล (?) อีกนิดเนอะ ซึ่งถ้าลองได้รู้จักหรือสนิทกันเเล้วก็จะพบว่ามีนิสัยดี ๆ ซ่อนเอาไว้อีกเยอะเลยทีเดียว เรียกได้ว่ามีสองด้านไว้สำหรับคนสองจำพวกที่แท้เลยล่ะค่ะ ฮา
เรื่องนี้ไม่ได้เน้นเรื่องคู่เท่าไหร่ แล้วแต่การจับคู่ของเราซะส่วนใหญ่ อยากทราบว่าโอเคกับ Normal, Yaoi, Yuri มั้ยคะ
ANS :: คำตอบเดียวกันกับใบเเรกนะคะ!
เรื่องนี้เน้นดาร์กมากค่ะ ถ้าน้องมีโอกาสตายปานกลางค่อนไปทางสูงจะโอเครึเปล่าคะ
ANS :: โอเคค่า มมปห.อยู่ล้าวว
สุดท้ายนี้ก็ขอขอบคุณที่มาสมัครเรื่องนี้ รักทุกคนนะคะ <3
ANS :: รักคุณฮันนี่เช่นกันนะคะ ♥
ความคิดเห็น