EROTIC SNAKE เมียงู | สัตว์ SET

ลำดับตอนที่ #3 : SNAKE02 ll เป็นเมียงูครั้งที่2 {อัพ100%} แค่ปลดเปื้องอาภรณ์

EP02

-เป็นเมียงูครั้งที่2-

ซ่า...

นับตั้งแต่เกิดเหตุการณ์สุดช็อกด้านหลังโรงเรียน นี่เป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ ที่ฉันใช้มือวักน้ำจากก็อกชโลมหน้าตัวเองอยู่บริเวณอ่างหน้าของนักกีฬาตรงสนามบาสเก่า 

ใบหน้าบริเวณที่ถูกลิ้นร้อนของ ธอน เฮนเลย์ลากผ่านนั้นยังร้อนจนรู้สึกได้จนถึงตอนนี้ พอรู้สึกถึงมัน มือก็รีบวักน้ำชโลมหน้าซ้ำๆ ราวกับอยากให้ความเย็นช่วยชำระความรู้สึกที่มีให้หมดไป 

ตั้งแต่เกิดมาจนอายุเท่านี้ นี่คงเป็นครั้งแรกที่ฉันถูกเพื่อนต่างเพศกระทำใส่อย่างจาบจ้วงและล่วงเกินเป็นครั้งแรก โชคดีที่ตอนนั้นคุณแมทสันให้คนมาตามตัวเขาไปพบเสียก่อน  ไม่เช่นนั้นฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองจะทำอะไรต่อไป

ดูอย่างตอนนี้สิ ทั้งที่มันก็ผ่านมาเป็นชั่วโมงแล้ว ความรู้สึกนุ่มของลิ้นอุ่นยามกวาดผ่านข้างแก้ม มันทำให้ฉันอะไรไม่ถูกจนถึงเวลานี้ โดยเฉพาะกับภาพงูในความฝันซึ่งซ้อนทับกับภาพใบหน้าของเฮนเลย์ในระยะใกล้ มันดูชัดเจนราวกับสิ่งที่เกิดในช่วงเวลานั้นคือคือการเดจาวู พลอยให้นึกถึงคำพูดของอสรพิษตัวเขื่องในฝันไม่ได้

‘เธอคือโบอา...Ssss…ส่วนฉันคือไพธอนเป็นพี่ชายเธอ’ 

ไพธอน กับ ธอน งั้นเหรอ...

อ่าให้ตายสิ! ฉันต้องเป็นบ้าแน่ๆ ที่เอาแต่คิดถึงเรื่องเด็กใหม่กับงูตัวนั้นไม่หยุด พอทีน่า โบอา! มันก็แค่การแกล้งกันที่บังเอิญคล้ายกับเรื่องในความฝันเท่านั้นแหละ...

หลังจากสงบสติอารมณ์ที่ขาดกระเจิงของตัวเองให้กลับคือสู่สภาวะปกติได้สำเร็จ ฉันก็ตัดสินใจพาตัวเองไปยังคลาสเรียนเคมี ซึ่งป่านนี้คงเริ่มเรียนกันไปได้สักพักแล้ว

อันที่จริงหากเข้าเรียนสายแบบนี้ ฉันจะโดดวิชานั้นเลยก็ยังได้ แต่ว่าสำหรับคนไม่มีเพื่อนแล้ว ฉันจึงพลาดวิชากิจกรรมเสริมอย่างกิจกรรมชมรมไป ทำให้ต้องตั้งใจเรียนเพื่อทำคะแนนสอบและชิ้นงานให้ได้มากกว่าคนอื่นๆ ต่อให้รู้ว่าการเข้าเรียนสายมันจะทำให้ตัวเองกลายเป็นจุดสนใจของคนอื่นๆในคลาสก็ตาม

ครืดดด...

“อ้าวคุณบราวน์...”

เสียงทักดุๆ ของคุณ 'คิทแมน' อาจารย์คลาสเคมีเอ่ยทักขึ้นเมื่อประตูห้องถูกเลื่อนออก ซึ่งมันก็พลอยให้สายตาหลายสิบคู่พร้อมใจกันมองมายังฉันเป็นตาเดียวกัน รวมไปถึงนัยน์ตาคู่สวยของเฮนเลย์บริเวณหลังห้องด้วยเช่นกัน

“นี่มันกี่โมงแล้ว ทำไมคุณถึงเพิ่งมาเข้าคลาสเอาป่านนี้?” คุณคิทแมนถาม แต่ยังไม่ทันได้เปิดปากตอบอะไร เวลาเดียวกันนั้นก็มีเสียงหนึ่งเอ่ยขึ้นตอบแทนเสียก่อน

“มัวแต่แอบไปคุยกับญาติหล่อนอยู่มั้งคะอาจารย์ ช่วงนี้เห็นยั้วเยี้ยเต็มโรงเรียนเราไปหมด” เสียงตอบแทนของเพื่อนร่วมชั้นทำทุกคนที่เข้าใจความหมายพร้อมใจกันระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่นไปทั้งคลาสราวกับเห็นฉันเป็นตัวตลก

“อะแฮ่ม!” คุณฮิทแมนหันไปทำตาดุ กระแอมขัดเสียงหัวเราะของเด็กคนอื่นให้เงียบลง จากนั้นก็หันมาพะเยิดหน้าไล่ฉันให้ไปหาที่นั่ง แน่นอนว่าฉันเองก็ไม่รอช้ารีบหอบเป้สะพายหลังเทอะทะ เดินก้มหน้าแทรกผ่านที่นั่งแถวกลางเพื่อหาที่ว่างสักที่สำหรับใช้นั่งเรียนทันที

แต่แล้วมันก็เกิดเรื่องขึ้นอีกครั้ง...

“กรี๊ดดดดด งู!” 

ตึง!!

เสียงหวีดของเพื่อนร่วมชั้นซึ่งเป็นคนเดียวกับที่ให้คำตอบคุณคิทแมนดังขึ้น เธอรีบลุกพรวดพราดสะบัดตัวออกจากโต๊ะเรียนของตัวเองทันที ก่อนจะตามมาด้วยเสียงกรีดร้องด้วยความตกใจของนักเรียนคนอื่นๆ เมื่อพบว่าบริเวณช่องเก็บของเล็กๆ ของโต๊ะเรียนเจ้าปัญหาตัวนั้น มีงูเหลือมขนาดเท่ากับไม้บรรทัดนอนขดตัวอยู่

เหตุการณ์น่าตกใจจากการพบงูของคนในโรงเรียน มันพลอยให้ฉันซึ่งเป็นเจ้าของเรื่องเล่า BAO ผู้เกี่ยวข้องกับอสรพิษน่าเกลียดน่ากลัวพวกนี้ ถูกต่อว่าทุกครั้งยามที่เกิดเหตุสะเทือนขวัญ

“เธอ! เธอมันนังแม่มด เธอแกล้งฉันเหรอ!?” พวกเขาคิดว่าฉันสั่งงูพวกนั้นได้ แต่เปล่าเลย มันไม่ใช่ 

อย่างไรก็ดีการถูกต่อว่าเพราะเหตุบังเอิญดังกล่าวมันก็มีมาให้ได้ยินอยู่บ่อยๆ ฉันจึงเลือกที่จะเดินตรงไปยังที่นั่งว่างมากกว่าจะสนใจคำต่อว่าเหล่านั้น และฉันคงได้ที่นั่งไปแล้ว หากสายตาไม่บังเอิญเหลือบไปมองหน้าเด็กใหม่อย่างเฮนเลย์เสียก่อน

ท่ามกลางเสียงกรีดร้องของนักเรียนคนอื่นๆที่ช่วยกันลุ้นการกำจัดงูออกจากโต๊ะเจ้าปัญหาด้วยฝีมือของคุณคิทแมน คงมีเฮนเลย์เพียงคนเดียวเท่านั้นซึ่งยังนั่งนิ่ง ไม่แสดงอาการแตกตื่นตกใจเหมือนใคร

สายตาเขาเพ่งไปยังที่งูตัวต้นเหตุ โดยบนใบหน้ามีรอยยิ้มเหยียดแสยะคล้ายกับชอบใจกับความโกลาหลตรงหน้า แต่ไม่นานเหมือนเขาจะรู้ตัว ถึงได้ลดรอยยิ้มดังกล่าวออกจากดวงหน้า แล้วเบี่ยงสายตามาทางฉันแทนพร้อมทั้งเอ่ยถามขึ้นเสียงเย็น เสมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“นั่งด้วยกันไหม...โบอา”หากก่อนหน้านี้เขาไม่ได้ทำเรื่องแบบนั้นกับฉันล่ะก็ บางทีฉันอาจจะตัดสินใจนั่งเรียนข้างเด็กใหม่ไปแล้วก็ได้ แต่เพราะดันเกิดเรื่องน่าอายนั่น มันพานให้แม้แต่หน้าเขาฉันยังไม่กล้าที่จะมอง...

สิ้นเสียงถามของเฮนเลย์ ฉันก็เลือกที่จะเดินก้มหน้างุดเลยผ่านเขาไปยังที่ว่างด้านหลัง มันอาจจะดูเสียมารยาทไปหน่อย แต่ฉันเลือกได้แค่นี้จริงๆ ตลอดการเคลื่อนไหวจนกระทั่งนั่งลงบนเก้าอี้ รับรู้ได้ถึงการถูกมองอยู่ตลอดเวลา ถึงกระนั้นฉันก็เลือกที่จะไม่สนใจ ก้มหน้าก้มตาหยิบตำราสำหรับใช้เรียนขึ้นมาวางเรียงบนโต๊ะ ทว่า...

กึก...

ทุกการกระทำและสายตากลับต้องสะดุดลง เมื่อที่นั่งข้างกายถูกขยับเขยื้อนออก พร้อมทั้งการทิ้งน้ำหนักลงนั่งบนเก้าอี้ข้างๆ พานให้ต้องละสายตามองเจ้าของการกระทำดังกล่าวและพบว่าเขาไม่ใช่ใคร

“เธอไม่ควรเมินฉัน...แบบนี้...โบอา” ธอน เฮนเลย์เอ่ยขึ้นเสียงเย็น สองมือวางประสานกันไว้บนโต๊ะเปล่า สายตามองตรงไปยังหน้าคลาสเรียนซึ่งเวลานี้เริ่มกลับเข้าสู่สภาวะปกติ

ใจฉันเริ่มสั่นเวลามองเสี้ยวหน้าของผู้ชายคนนี้ใกล้ๆ ไม่ว่าจะน้ำเสียง แววตา หรือภาพของงูในความฝันที่เริ่มตามหลอกหลอนอยู่ในความคิด เพราะไม่อยากให้ความรู้สึกแปลกๆ ในอกลุกลามไปมากกว่านี้ อีกทั้งเฮนเลย์เองก็ไม่ได้พูดอะไรอีก สิ่งที่ฉันทำได้คือการนั่งก้มหน้าจ้องสายตาสู้กับตำราบนโต๊ะเงียบๆ และอดทนจนกว่าเวลาเรียนคาบนี้จะจบลง...

ทั้งที่ภาวนาให้หมดคาบเรียนโดยไว แต่พระเจ้าก็คล้ายกับแกล้งกันอยู่เสมอ บรรดาลให้เวลาแต่ละวินาทีเคลื่อนผ่านไปอย่างเชื่องช้าและน่าอึดอัด ฉันไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนนับตั้งแต่เริ่มถูกคนในโรงเรียนกล่าวหาว่าเป็นตัวประหลาด ซึ่งมันก็นานมากพอจะเริ่มชิน แต่อาการและความรู้สึกเหล่านั้นมันกำลังหวนกลับมาอีกครั้ง เมื่อข้างกายถูกตามประกบติดด้วยธอน เฮนเลย์เด็กนักเรียนที่เพิ่งย้ายเข้ามาใหม่ตลอดเวลา

ทันทีที่เสียงระฆังบอกเวลาหมดชั่วโมงเรียนสุดท้ายดังขึ้น ฉันก็ไม่รอช้า รีบเก็บข้าวของของตัวเองใส่กระเป๋าเป้สะพายหลัง แต่ยังไม่ทันได้ลุกไปไหน มืออุ่นของผู้ชายซึ่งนั่งอยู่ข้างกายตลอดเวลาก็คว้ารั้งเอาไว้อย่างรวดเร็ว ราวกับเขารู้ว่าฉันพยายามจะหนี

เขาไม่พูดอะไรเอาแต่รั้งตัวฉันไว้ ด้วยท่าทางแปลกๆ ที่เฮนเลย์แสดงออก มันเริ่มก่อเกิดเป็นข้อสงสัยในหัว ว่าทำไม

ทำไมเขาต้องทำแบบนี้กับฉัน...

“เฮนเลย์~ มีชมรมอยู่หรือยังจ๊ะ?” แต่มือของเฮนเลย์ก็จับฉันไว้ได้ไม่นาน เขายอมปล่อยมันออก ทันทีที่เพื่อนร่วมห้องพากันเดินเข้ามาชักชวนเขาเข้าชมรมเหมือนอย่างที่นักเรียนใหม่ควรจะได้

“ยัง...”

“ฉันเป็นผู้จัดการทีมรักบี้ของโรงเรียน นายสนใจเข้าชมรมรักบี้ไหมล่ะ?”

“ไม่ล่ะ...ขอบใจ”

“อะไรกัน แล้วเฮนเลย์ชอบทำอะไรที่สุดล่ะ ฉันจะได้แนะนำชมรมให้”

“นอน...” ฉันอาศัยโอกาสช่วงที่เฮนเลย์เริ่มโดนเพื่อนในห้องรุมล้อมรอบโต๊ะ หันหลังเดินไวออกไปทันที เวลานี้ไม่ใช่รู้สึกอยากอยู่ให้ห่างจากเขาอย่างเดียว แต่อยากหนีไปจากบรรยากาศน่าอิจฉารอบกายเขาด้วย

เวลาต่อมา...

สุดท้ายฉันก็พาตัวเองเดินออกจากโรงเรียนเพียงลำพังเฉกเช่นทุกวัน ไม่ได้รอใคร และไม่มีใครเดินอยู่ข้างๆ ความอึดอัดที่สะสมมาตั้งแต่ช่วงเช้าค่อยๆ ลดลงเมื่อไม่มีสายตาคู่สวยของเฮนเลย์จับจ้องอยู่ตลอดเวลา ความรู้สึกเหมือนเป็นอิสระอีกครั้ง ต่อให้การหนีกลับออกมาก่อนอาจจะพังมิตรภาพของผู้ที่หยิบยื่นให้แต่ทำไงได้ล่ะ ในเมื่อฉันเลือกไปแล้ว

อีกอย่างฉันเองก็ไม่รู้ว่าเด็กใหม่ที่ชื่อ ธอน เฮนเลย์ คิดจะทำอะไรกันแน่ แค่อยากแกล้งกันเหมือนคนอื่นหรือว่าเขาแค่อยากสร้างความสัมพันธ์ดีๆ...

 “เวรเอ้ย!” ฉันคำรามเสียงดังอย่างนึกหงุดหงิด เพราะเมื่อไหร่ที่เริ่มนึกถึงหน้าเด็กใหม่ขึ้นมา บริเวณแก้มที่ถูกเขาใช้ลิ้นเลียผ่านมันก็ชักจะเริ่มร้อนวูบขึ้นมาจนใจสั่น ต้องบันดาลโทสะเหวี่ยงกระเป๋าสะพายใส่โคนต้นโอ๊คยักษ์เพื่อระบายอารมณ์

“รู้ทางไปแคนทีนหรือยัง ฉันพาไปเอามะ?” ฉันพึมพำแสร้งทำเสียงเลียนแบบซานดร้าอย่างนึกหมั่นไส้ เธอมักจะเข้าหาพวกผู้ชายแบบนี้เสมอ และมันอดไม่ได้ที่จะทำหน้าตากับท่าทางเลียนแบบผู้หญิงซึ่งชอบทำตัวเชิดเหมือนนางพญาไม่ได้ หรือจะเป็นน้ำเสียงและท่าทางของนักเรียนให้คลาสเรียนเคมี “เธอ! เธอมันนังแม่มด เธอแกล้งฉันเหรอ!? เหอะ! ถ้าเสกได้จริงๆ ฉันจะทำให้เธอหุบปาก”

มันก็เหมือนทุกครั้ง ไม่ว่าจะเจอเรื่องร้าย เรื่องดี หรือเรื่องน่าอึดอัดแค่ไหน ฉันมักต้องแวะมาระบายความคิดกับความรู้สึกของตัวเองที่นี่ สถานที่เดียวกับในเรื่องและความฝันเมื่อคืน...

เพราะสถานที่อันเงียบสงบแบบนี้ เป็นเพียงที่ที่เดียวซึ่งฉันสามารถระบายทุกความรู้สึกของตัวเองที่สะสมไว้ได้ทั้งหมด ไม่ว่าจะผ่านการกระทำ สีหน้า หรือน้ำเสียง ทั้งที่คิดว่าทุกคำพูด ทุกการกระทำของตัวเองในเวลานี้จะไม่ได้อยู่ในสายตาใคร แต่ดูเหมือนว่า คราวนี้ฉันจะคิดผิด...

‘Sss…ท่าทางแบบนั้น มันไม่น่ารักเลยนะ โบอา...’

เสียงพูดของงูจากบริเวณด้านหลัง ทำฉันกระโจนตัวออกจากจุดที่ยืนอยู่อย่างไม่ต้องสงสัย รีบหันขวับมองไปยังต้นเสียงก่อนพบเข้ากับพญางูใหญ่สีดำ เกล็ดเลื่อมเงาเฉกเช่นกันที่เห็นในความฝัน ทว่า ในความเป็นจริง ขนาดลำตัวของมันดูใหญ่มากกว่านั้น

ภาพของสัตว์ประหลาดตัวใหญ่เสมือนหลุดจากโลกในความฝัน ทำร่างทั้งร่างเริ่มตกอยู่ในอาการสั่น เมื่อนึกผลจากการหลบหนีจากเหตุการณ์ชวนสั่นประสาทในฝัน ถึงอย่างนั้น สัญชาตญาณของความเป็นมนุษย์ก็ยังสั่งให้ฉันเอาตัวรอดอยู่ดี

กึก...

‘Sss…จะหนีไปไหน...โบอา’ ทว่า เท้าดันเหยียบพลาดเข้ากับกิ่งไม้แห้งเสียก่อน

มันได้ยิน...

‘Sss…ไม่ใช่ได้ยิน แต่ว่าได้กลิ่น โบอา...’ อีกครั้งที่งูตัวดังกล่าวทำฉันตกใจเมื่อเสียงของมันดังก้องเข้ามาในหัวราวกับรับรู้ถึงความคิดในหัว เพราะในฝันฉันสามารถคุยกับงูได้ ไม่แน่บางทีในโลกของความจริง ฉันอาจจะทำเรื่องแบบเดียวกันได้ เพราะงั้นปากจึงพลั้งถามออกไปอย่างกล้าๆ กลัวๆ

“ต้องการอะไร!?”

‘Ssss…เธอผิดสัญญา...’ ซึ่งมันได้ผล งูตัวนั้นตอบฉันกลับเข้ามาในความคิด แม้ว่าในความเป็นจริง สัตว์ใหญ่เบื้องหน้าจะทำเพียงแค่เลื้อยรัดรอบต้นโอ๊คใหญ่อย่างเชื่องช้า แลบลิ้นสองแฉกขู่ฟ่อ และจ้องมองกลับมาเหมือนแบบสัตว์เลื้อยคลานเผ่าพันธุ์เดียวกันตามปกติก็ตาม

“ฉะ ฉันไปสัญญาอะไรด้วย!?” ลำพังการเข้าใจภาษางูได้ มันก็นับเป็นความอัศจรรย์ที่มีติดตัวตั้งแต่เกิดมากพอยู่แล้ว แต่ยิ่งพูดจาโต้ตอบกับสัตว์น่ากลัวเบื้องหน้ามากเท่าไหร่ ฉันยิ่งรู้สึกหวาดกลัวความอัศจรรย์ที่มีติดตัวมา และอดคิดไม่ได้ว่าบางทีตัวเองอาจจะเป็นพวกแม่มดอย่างที่ใครต่อใครคอยตั้งข้อครหาให้

‘Ssss…มองตาฉันสิ โบอา... มอง แล้วบอก...ว่าเธอเห็นอะไร’ นี่คือสิ่งที่งูใหญ่เบื้องหน้าบอกฉัน ทั้งที่หวาดกลัวแต่คำสั่งกึ่งคำขอดังกล่าวกลับคล้ายกับมีมนต์สะกด ชวนให้สายตาจ้องสบประสานกับนัยน์ตาสีขาวราวกับอัญมณีของมันตรงหน้า

ที่น่าตกใจก็คือแววตาที่งูตรงหน้าส่งผ่านมาให้ กลับให้ความรู้สึกคุ้นเคยไม่ใช่เพราะความฝัน แต่ว่าแววตาของมันดูคล้ายคลึงกับสายตาของใครบางคนที่ฉันพยายามเลี่ยงจะมองมาตลอดทั้งวันต่างหาก...

‘วันนี้กลับบ้านกับพี่นะ โบอา...’ ฉันได้ยินเสียงของเด็กใหม่ มองเห็นแววตาแบบเดียวกันกับงูตัวนี้ของเขาขณะเอ่ยคำพูดชักชวนประโยคนั้น

‘Sss…ไหนบอกจะกลับบ้านด้วยกันไงล่ะ...โบอา’ อีกหนที่ร่างกายทุกส่วนสั่นเทาอย่างสุดจะอดกลั้น เมื่อวินาทีกับที่ความคิดกำลังทำงานหนัก เสียงงูตัวนั้นก็ดังเข้ามาให้หัวราวกับตอกย้ำว่าสิ่งที่คิดมันคือสิ่งที่ถูก

บอกให้ฉันรู้ว่างูที่เห็นในฝันหรือแม้แต่งูใหญ่ตรงหน้าตัวนี้ รวมถึงเด็กใหม่ที่เพิ่งย้ายเข้ามา คือคนคนเดียวกัน

“ธ...ธอน เฮนเลย์...”

‘Ssss…ฉลาดมากโบอา...’ งูยักษ์เบื้องหน้าเอ่ยชมคล้ายกับพึงพอใจที่ได้ยินเสียงขานชื่อเช่นนั้น มันชูหัวขนาดใหญ่ขึ้นตรงหน้าและทำท่าจะเลื้อยเลาะออกจากต้นโอ๊คใหญ่ 

การที่เป็นเช่นนั้นมันเลยทำให้ฉันพลั้งปากสั่งออกไปเสียงดัง พลางยกมือห้ามอีกแรงด้วยความรู้สึกสับสนและหวาดระแวง ไม่ได้มองงูใหญ่เบื้องหน้าเพราะไม่อยากเห็นแววตาที่คล้ายคลึงกับระหว่างงูและเด็กใหม่ที่เพิ่งย้ายมาวันนี้

“หยุดนะ! อย่าเข้ามา!”  บอกตามตรงว่าฉันไม่สามารถปะติดปะต่อทุกเรื่องเข้าด้วยกันและทำใจให้เชื่อไม่ได้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดมันคือเรื่องจริง

นี่น่ะ มันน่าเหลือเชื่อเกินไปแล้ว!

หลังเสียงปรามดังกล่าวเงียบลงไปราวๆ 1 นาทีตามความรู้สึก ทุกสิ่งทุกเสียงรอบกายก็เงียบตามลงไปเช่นกัน ด้วยสถานการณ์รอบตัวเป็นเช่นนั้น ฉันจึงตัดสินใจเงยหน้าขึ้นมองอสรพิษสีทมิฬตรงหน้าอีกครั้ง ก่อนพบว่ามันกำลังรัดต้นโอ๊คเอาไว้ดังเก่าด้วยทีท่านิ่งงันเหมือนถูกแช่แข็ง

หากแต่ดวงตาทรงเสน่ห์คู่นั้นยังคงจ้องมองตาแป๋ว บริเวณปลายหางขนาดใหญ่ของมันกำลังสั่นเหมือนกับพวกลูกสุนัขลูกแมวที่กระดิกหางรอรับคำสั่งจากผู้เป็นนาย ภาพตรงหน้าไม่ได้ดูน่ารักสักนิด กลับกันเลยด้วยซ้ำ

แต่มันก็เป็นสัญญาณที่ดีบอกให้รู้ว่าเขากำลังฟังคำสั่งจากฉัน...

“ถะ ถะ ถ้านายคือ...เฮนเลย์...” ฉันพึมพำด้วยอาการเหมือนคนสติแตก แต่กลับกันงูตัวใหญ่ที่นิ่งไปกลับผงกหัวคล้ายกับตอบรับเสียงพึมพำนั่น “งะ งั้นเด็กใหม่...ก็คือ....งะ งูงั้นเหรอ”

‘Sss…ใช่...’

เสียงหนักแน่นซึ่งตอบกลับมาทำฉันเหมือนคนสติแตก พูดอะไรไม่ออก ขาสองข้างที่เคยมีเรี่ยวแรงจู่ๆ ก็ทรุดฮวบลงไปนั่งกับพื้น

‘Sssss…โบอา เป็นอะไร...’ อีกครั้งที่เสียงของงูยักษ์ตรงหน้าดังขึ้น มันทำท่าจะเลื้อยเข้ามาหา ซึ่งมันก็เป็นอีกครั้งที่ฉันยกมือห้ามแล้วตะคอกสั่งแบบไม่เต็มเสียง

“อยะ อย่าเข้ามา หยุดอยู่ตรงนั้นเลย...” คราวนี้ตอนสั่งฉันก็มองจ้องงูตัวใหญ่ตรงหน้าไปด้วย ก่อนพบความน่าประหลาดใจ เมื่อมันยอมหยุดชะงักแทบจะทันทีหลังสิ้นเสียง

ปุบ!

มันทิ้งส่วนหัวกับลำตัวยืดยาวออกนอกลำต้นของต้นโอ๊คหมอบลงกับพื้น จ้องและส่งเสียงขู่แบบงูในลำคอ พานให้ต้องอาศัยจังหวะช่วงที่งูตัวดังกล่าวเหมือนเชื่อฟังเอ่ยถามออกไปอย่างร้อนรนโดยยังไม่คลายอาการช็อกที่มี

“หนะ นี่เป็นความฝันอีกแล้วใช่ไหม?” 

‘Ssss…มันไม่ใช่ความฝันอีกแล้ว...โบอา’ สัตว์เลือดเย็นตรงหน้าให้คำตอบทั้งที่มันยังหมอบอยู่บนพื้นหญ้าเช่นนั้น ‘...ฉันมาเพื่อดูแลเธอ..Sss...รอคอยมานานแล้วรู้หรือเปล่า...’

“คะ คอยอะไร...” สมองตอนนี้ว่างเปล่า แต่ปากยังคงขยับถามและยังรับรู้ถึงเสียงของมันในหัวได้เท่านั้น

‘Ssss…คอยที่จะได้อยู่ใกล้...ดูแล...น้องสาวอย่างเธอ...’ เสียงของมันดังก้องอยู่ในหัว ชันเจนจนคล้ายกับเป็นการทบทวนเรื่องราวในความฝัน บ่งบอกถึงความสัมพันธ์ระหว่างเราทั้งคู่ที่มีเลือดเนื้อและสายพันธุ์ต่างกันออกไป ‘…ทนไม่ไหวที่ต้องเฝ้ามอง...เห็นคนรักถูกรังแก...Sss’

ตอกย้ำให้รู้ว่าเราทั้งคู่คือพี่น้องที่เกิดลืมตาดูโลกในวันเดียวกัน

‘Sss…ไม่ต้องกลัว...พี่แค่อยากดูแลเธอเท่านั้น โบอา’ เขาคือ ‘ไพธอน’ งูที่ใครๆ ต่างเล่าขานกันว่าเลื้อยรัดคอฉันออกมาในวันที่ที่เกิด ส่วนฉันคือ ‘โบอา’ น้องสาวของงู... 

'Sssss...เป็นเด็กดี เชื่อฟัง พี่จะทำให้โบอา เป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุดในเมืองนี้...' พญางูสีทมิฬพูดเช่นนั้นและแสดงเจตจำนงของตัวเองหลังจากอธิบายทุกเรื่องด้วยการขดตัวชูหัวเพียงเพื่อให้ระดับสายตาของเราอยู่ในระนาบเดียวกันแต่เพียงเท่านั้น

“หมะ หมายความว่าไง!?” มันอาจดูบ้าที่วูบหนึ่งในหัวดันคล้อยตามคำบอกเล่าของงูใหญ่ตรงหน้าจากการปะติดปะต่อเรื่องราวในความฝัน แต่การโต้ตอบระหว่างเรา มันไม่เหมือนการพูดคุยกันของมนุษย์ ที่พอจับผิดฝ่ายตรงข้ามจากทางสีหน้า เวลานี้ฉันเห็นแค่นัยน์ตาสีสวยกับความเงาเลื่อมของเกล็ดงูสีดำสนิทเพียงเท่านั้น...

‘Sss...จะไม่มีใคร กลั่นแกล้งหรือทำร้ายของสาวของพี่ได้อีก...’ โดยไม่อาจคาดเดาจากสีหน้าได้ว่า ในหัวของงูตัวใหญ่ตรงหน้ากำลังหวังดีหรือหวังร้ายอยู่กันแน่ 

‘Sss..ในคืนที่พระจันทร์ทอแสงทองอร่าม...เพียงแค่ปลดเปื้องอาภรณ์บนร่างกายออก...Sss ทุกอย่างในชีวิตของเธอจะเปลี่ยนไปตลอดกาล...’

To Be Continued...

แค่ปลดเปื้องอาภรณ์บนร่างกายออก

    ll MY ANIMALS SET ll

  

ชอบก็เม้นไว้ ถูกใจเรื่องนี้อย่าลืมโหวตเต็ม100%

1เม้น1กำลังใจเนอะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายเรื่องนี้นะครับ

ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคอมเม้นและโหวตดีๆในหน้านิยาย

ติดแท็กในทวิต #โบอาเมียงู

ll Character ll

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ติดตามเรื่องนี้จิ้มเน้นๆที่หน้าธอน!

^

 รักกันชอบกันกดติดตามข้างบน 

 ส่งฟีดแบ็กทางทวิต เพจ คอมเม้น

 หรือโหวตข้างล่างเต็ม100นะเออ 

v