ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 จดหมาย
"ระูลที่แ่แร่ที่สุั้นหรอ"
ายหนุ่มที่นอนอยู่บน้นไม้ไ้พูึ้นมา เ้ามอไปที่ใบไม้สีเียวที่มีแสเล็ลอเล็น้อย สายลมเย็นๆที่พัมา ระทบับใบไม้ ลิ่นหอมๆออไม้ที่พัามมา มัน่าแสนสบาย ผมไ้หลับาล และยิ้มออมา ้นไม้ที่ผมนอนู่ๆ็แห้าย ผมลืมาอย่า้าๆ
"เริ่มแล้วสินะ"
ผมมอไปรอบๆ พื้นินที่ไม่มีห้าลับแห้และแเป็นรอยแย ผมรีบลมา้นไม้ พอผมลา้นไม้ ู่ๆ้นไม้็แยออเป็นสอส่วน ผมยิ้มออมาอีรอบและเินไปบนพื้นินที่หยาบ
"ราามัร!!!"
"ายะ!!!"
เสียอผู้น และพวเ้าูไม่เป็นมิรใสุ่ทหารสีาวพร้อม้อปืนมาที่ผม ผมถอนหายใเบาๆพร้อมับยิ้มแบบปีศา พวเ้าหน้าถอสีทันทีเมื่อเห็นผมยิ้ม พวเ้ารีบยิปืนมาที่ผมทันที พวเ้ามีันมาว่า70น ทุนอยู่รอบทิศ ผมระพริบา้วยวามเร็วสู ผมัสีที่ไม่ใ่สีเินที่เป็นสีเพาะอลูระสุน ผทหลบระสุน้วยวามรวเร็ว เพราะผมัสีที่ไม่ใ่สีเินออผมเลยมอเห็นไ้่าย ผมหลบไปเรื่อยโยไม่หลบ้ายหรือวา ผมเพียเินหน้าและถอยหลัับหยุเินแ่นั้น ทุน่าื่นใและรีบระมยิยิ่ว่าเิม ผม็หลบไปเรื่อยๆ ผมยิ้มออมาเพราะว่าแ่ระสุนปืนมันทำอะไรผมไม่ไ้ พวเ้าไม่รู้ัำเอาะเลย
"ทำไม มันถึไม่โนเลยหละ"
"ปีศา!!"
"แ ไอ้สารเลว"
"ไอ้นที่หาว่านอื่นเลว ไอ้น่ามันเลวว่าอีรู้ไว้"
ผมรีบัปืนพสีำที่อยู่ที่เอวออมา ผมยิาไปรอบๆัวเอ ระสุนทั้หมไ้พุ่เ้าไปในปาระบอปืน ปืนไ้หลุออเป็นิ้นๆ
"นี้มัน"
"บ้าไปแล้ว"
ทหาร่าแื่นับสิ่ที่เิึ้น ผมระโ3รั้และผม็หายไปารนั้นทันที
ผมอยู่บนท้อฟ้าที่แสนไร้อบเ เห็นาววอื่นที่อยู่รอบๆ ผมหัวเราะออมา และเ็บปืนำไว้ที่เอว และัาบึ้นมาแทน ผมสะบัาบไปรหน้าผม ผมที่ำลัะล่วลไปลับ ลอยอยู่ับที่ ผมมอึ้นไปและหัวเราะออมาอย่าบ้าลั่
"นิสัยเสียนะะ"
หิสาวผมมพูที่มาาไหนไม่รู้มาพูับผม เธอมีปีสีเินที่สวยาม เธอือรันะ าุยะ เพื่อนสมัยเ็และเป็นเมอผม ผมยิ้มออมา
"น่าๆนานทีะทำแบบนี้"
"ท่านะ นี้ท่านอายุเท่าไหร่แล้วะ รู้ไหมิันเป็นห่วมาเลยนะะว่าท่านะมีบาแผลไหม"
"เธอเนี้ยนะ ห่วไม่เ้าเรื่อ"
"็ท่านเป็นราานี้ะ"
"้าๆอโทษที่ทำให้เป็นห่ว"
รันะถอนหายใและมอมาที่ผม พร้อมยื่นแท่สีาวมาให้ผม มันือโทรศัพท์อยุนี้ มีปุ่มอยู่3ุ ไ้แ่ ปุ่มเปิ ปุ่มปิ ปุ่มเลือ พอผมเปิหน้าออิเล็ทรอนิส์ หน้าอเท่าับไม้บรรทัทั้หว่าและยาว ึ้นมาบนแท่สีาว ลายอมพิวเอร์เลื่อนที่ มีไออนรูปมือถือ ้อวาม นาฬิา ฯลฯ ผมำลัูไปที่ล่อ้อวาม มันึ้นเลหนึ่ผมึเ้าไปูแ่มันมีแ่้อวามเปล่า ผมึปิเลื่อนและเ็บใส่ในระเป๋า ทันในั้นู่ๆ็มีอหมายหล่นลมาที่หัวผม รันะรีบว้ามันทันทีและยื่นมาให้ผม
"สมัยนี้แล้ว ยัะส่หมายอีหรอเนี้ย"
ผมแะหมายมาอ่าน ในเนื้อหา็เียนแบบนี้
'ถึมิน
ันเอโส์ัผู้น่ารั ที่เียนหมายมานี้ไม่ใ่เพราะอะไร ันรู้วามริเมื่อ1ล้าน3แสนปี่อนนะ และไม่อยาให้เธอหนี้วย ้วยเหุนี้ันะให้เธอมา่อนที่โรเรียนที่ันสร้า โรเรียนอันั้อยู่บนาวเทพ นายะเห็นเลยว่าเป็นโรเรียนที่สร้าึ้นรอบๆภูเา ันอยาให้นายมาพร้อมับาันะ
้วยวามิถึ
ศ.โส์ '
"เียนแ่นี้ไม่้อเียน็ไ้มั้!!! เปลื่อระาษ"
"ใเย็น่อนะ"
รันะยื่นแ้วน้ำใส่น้ำมาให้ผม ผม็รับและื่มมันนหม ผมสูลมหายใลึและถอนหายใ
"ไปันเถอะ"
พอผมพูเธอลับยิ้มออมาเหมือนโมโหอะไร
"ท่านลืมอะไรรึเปล่าะ"
ผมนึไ้ทันทีเลยว่าผมลืมอะไร
"อโทษ แล้ว็ อบุสำหรับน้ำ"
"ะ ้วยวามยินี"
มารยาทๆ เือบไปแล้ว ผมเือบลืมไปเลย ผมรีบับแนอรันะและโยนเธอึ้นอุ้มเธอในท่าเ้าหิ บอไว้่อนเลยว่าผมไม่ใ่แฟนเธอแ่เพราะเธอบินนานไม่ไ้ผมเลย้อทำแบบนี้
เสื้อที่หลัอผมาและมีปี10ู่อออมามันือปีอมัร ผมรีบบินไปที่าวเทพ ผมมอไปที่าวมิราและยิ้มออมา ผมอบุมาที่ผมไ้รับอาาศีๆ ผมรีบพุ่ไปที่าวเทพทันที
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น