Temporary Bliss ข้ามคืน | CHANBAEK END

ตอนที่ 26 : ข้ามคืนครั้งที่ 25 : ลูกอ้อนที่ต้านไม่ไหว [100%]

TEMPORARY BLISS : CHAPTER 25

ข้ามคืนครั้งที่ 25 : ลูกอ้อนที่ต้านไม่ไหว

#ฟิคคืนของชานแบค

            “นี่คุณล้อเล่น ?”

            “ลองโทรไปถามพ่อคุณสิ แล้วจะได้รู้ว่าผมล้อเล่นหรือเปล่า”ชานยอลยิ้มอย่างมีเลศนัยเล่นเอาผมถึงกับขมวดคิ้วใส่ สีหน้าแบบนั้นทำเอาผมไม่อยากไว้ใจ ถ้าเกิดโทรไปแล้วพ่อบอกไม่ใช่ คนที่หน้าแตกจะเป็นผม ยิ่งไปกว่านั้นอาจทำให้ผมมีเรื่องต้องคุยกับเขายาวขึ้นก็เป็นได้

            นี่เขากำลังเล่นตลกอะไร ท่าทีมั่นใจแบบนั้นทำเอาผมเม้มปากแน่นเลยทีเดียว

            “โทรสิ หรือจะให้ผมต่อสายให้ล่ะ”

            “อย่ามาล้อผมเล่นนะชานยอล คุณจะมานอนบ้านผมได้ไง”

            “ได้สิ ก็ผมคิดถึงคุณนิ”

            “…”

            “แล้วพ่อคุณก็อนุญาตแล้วด้วย”เขายังคงยืนยันคำเดิมก่อนจะลงจากรถไปเปิดประตูให้ผมเพื่อที่ผมจะได้เข้าบ้านสักที แน่นอนผมยังคงมองเขาด้วยท่าทางไม่ไหวใจ ลังเลอยู่นานว่าจะโทรไปดีไหม ทว่าพอเห็นสีหน้าท้าทายของเขามันก็อดไม่ได้

            ผมรีบหยิบมือถือขึ้นมาต่อสายตรงหาพ่อผมทันที

            (ว่าไงแบคฮยอน ถึงบ้านแล้วเหรอ)

            “ถึงแล้วครับพ่อ ถึงเมื่อกี้นี้”ผมตอบกลับอย่างรวดเร็วดีที่พ่อไม่ได้ปล่อยให้ผมรอสายเขานาน ลักษณะน่าจะทำงานอยู่ที่โต๊ะเลยรับสายได้ เพราะถ้าเขาติดประชุมเป็นชั่วโมงนู้นแหละเขาถึงจะโทรกลับ “วันนี้พ่อจะกลับบ้านไหมครับ”

            (ไม่กลับครับคนดี วันนี้พ่อติดประชุมคงนอนที่คอนโด)

            “แล้ว...พ่ออนุญาตให้ชานยอลมาค้างที่นี่หรือเปล่า”

            (ใช่ พ่ออนุญาตเอง)

            “พ่อ...!”

            (ก็เขาอุตส่าห์บุกมาขอกับพ่อที่บริษัทเลยนี่น่า พ่อเองก็คิดว่ามันก็ไม่ได้เสียหายอะไร ยังไงวันนี้พ่อก็ไม่ได้อยู่บ้านอยู่แล้ว คงไม่ได้เห็นภาพบาดตาบาดใจหรอก)

            “แล้วพ่อไม่คิดจะถามความเห็นผมหน่อยเหรอครับ”

            (ก็ชานยอลบอกพ่อว่าเราเป็นคนอนุญาต แต่ให้มาขอพ่อในฐานะที่พ่อเป็นเจ้าบ้านเท่านั้นไม่ใช่เหรอ)

            “ผมยังไม่ได้พูดอะไรสักคำ”ผมยู่ปากอย่างไม่ชอบใจพลางหันไปคาดโทษคนตัวสูงที่ยืนยิ้มแหยให้อยู่ ดูท่าคงจะรู้ตัวแล้วว่าปิดบังผมไม่ได้ กล้ามากที่เอาชื่อผมไปอ้างกับพ่อทั้งที่ความจริงผมเพิ่งจะรู้เรื่องเมื่อกี้นี้ แล้วพ่อก็ใจดีเหลือเกินไม่สนใจเลยว่าผมอยากจะให้เขานอนที่นี่ไหม

            ผมคุยกับพ่ออีกสองสามประโยคก่อนจะวางสาย หันกลับมามองหน้าอีกฝ่ายที่ยังคงปั้นหน้ายิ้มไม่หยุด

            “เป็นไงครับ ได้ความจริงหรือยัง”

            “มากพอที่จะรู้ว่าคุณเอาผมไปแอบอ้าง”

            “…”

            “ทำแบบนี้คืออยากให้ความผิดของตัวเองเพิ่มขึ้นใช่ไหม รู้ดีนิว่าตอนนี้ตัวเองมีคดีติดตัวอยู่ ยังจะเพิ่มข้อหาอีกนะ”ผมพูดเสียงนิ่งย่นคิ้วใส่นิดหน่อยพร้อมกับกอดอกคล้ายเอาเรื่อง “ถ้าจะเล่นไม้นี้เพื่อที่จะเอาชนะผมได้ คุณกลับไปเลยนะชานยอล”

            “โธ่แบคฮยอน อย่าคิดมากสิคนดีของผม”

            “…”

            “ผมแค่อยากนอนกอดคุณสักคืน แล้วจะไม่ฝืนกฎของคุณอีกเลย”

            “คนอย่างคุณมันเชื่อได้ที่ไหน”

            “อะ...”

    “ชอบทำให้ไม่ไว้ใจ แล้วแบบนี้จะเอาอะไรไปเชื่อ”

            “ไม่เอาน่าแบคฮยอน อย่าโกรธผมเลยนะคนดี”

กึก !

            “คราวหลังผมจะไม่ทำแบบนี้ แต่คืนนี้ผมขอ นะครับนะ”คนตัวสูงออดอ้อนให้ผมใจอ่อน ซึ่งผมก็ใจแข็งอยู่พักใหญ่เหมือนกันประจวบเหมาะจู่ๆฝนก็ตกลงมากะทันหัน ทำให้พวกเราเกือบวิ่งเข้าบ้านแทบไม่ทัน จากที่ผมจะไล่เขากลับบ้านก็กลายเป็นต้องยอมรับชะตากรรม

            ถ้าให้ฝ่าฝนออกไปทั้งที่ฝนตกหนักมันคงไม่คุ้มกัน

            เดี๋ยวเขาเกิดอุบัติเหตุขึ้นมาแล้วใครจะรับผิดชอบกันล่ะ

            “วันนี้คงได้นอนกอดคุณสมใจ”

            “รู้ได้ไงว่าผมจะให้คุณนอนห้องเดียวกับผม”

            “อ้าว”

            “ผมจะให้แม่บ้านไปจัดห้องให้คุณใหม่ คุณจะได้นอนอย่างสบายใจ ไม่ต้องวุ่นวายกับใครอีก”

“แต่...!”

“ขอตัวนะครับ” พูดจบผมก็สะบัดตัวหนีขึ้นชั้นสองไปไม่สนใจเสียงของชานยอลที่พยายามจะเรียกรั้งผมไว้ ช่วยไม่ได้ ถึงผมจะอนุญาตให้เขานอนที่นี่ก็ไม่ได้แปลว่าเราต้องนอนด้วยกันนิ

            ผมสาบานได้เลยว่าถ้าเรานอนด้วยกัน

          มันจะไม่จบแค่การนอน

            เพราะงั้นผมเลยให้เขาไปนอนอีกห้องซึ่งอยู่ไม่ไกลจากห้องของผมเท่าไหร่ เป็นห้องที่พ่อผมทำเผื่อไว้รับรองแขก เนื่องจากเคยมีอยู่ช่วงนึงที่ญาติของพ่อจากต่างประเทศมาหาแล้วเขาไม่ได้อยู่นานเลยนอนค้างที่นี่ เมื่อก่อนผมยังเล็กพ่อเลยให้เขานอนห้องผม ส่วนผมไปนอนกับพ่อ หลังจากตอนนั้นเขาก็เลยสร้างห้องไว้เผื่อรับรองแขก

            ซึ่งนอกจากญาติก็ไม่เคยมีใครได้นอนอีกเลย

            ชานยอลคือรายต่อไป

            “จะมาหาว่าผมใจร้ายไม่ได้นะ”ผมพึมพำขณะหยิบข้าวของออกจากกระเป๋า วันนี้บอกตามตรงผมรู้สึกเหนื่อยล้านิดหน่อย แต่ก็สบายใจขึ้นเยอะมากที่ได้คุยเรื่องนั้นกับจงอินสักที ผมหวังว่าชีวิตหลังจากนี้ของผมจะกลับมาเป็นปกติ

            หรือไม่ก็ขอให้ความทุกข์ไม่มีให้พบเจอก็แล้วกัน

            ผมเหนื่อยที่จะเจ็บช้ำ

            ผมอยากมีความสุข

            มีความสุขกับคนที่ผมเลือกเอาไว้

            แม้ว่าบางทีสิ่งที่เขาทำตอนนี้อาจจะเป็นแค่หมาหยอกไก่ไม่ได้จริงจังอะไร ถึงอย่างนั้นผมก็เชื่อมั่นว่าเขาไม่ได้ทำเพื่อความสนุก แต่ทำก็เพื่อต้องการตัวผมจริงๆ และถ้าเป็นแบบนั้นผมก็ยินดีที่จะเป็นของเขาโดยสมบูรณ์แบบ

            หลังจากที่เขาผ่านบททดสอบของผมไปได้น่ะนะ

-CHANYEOL PART-

            ผมนั่งถอนหายใจอยู่ในห้องพักที่แบคฮยอนให้คนของเขาจัดการเตรียมให้ผม ทั้งที่ความจริงแล้วผมมาที่นี่ก็เพื่อนอนกับเขา หวังว่าจะได้กอดหรือกดจมูกลงบนเนื้อแก้มนุ่มนิ่ม ไม่ใช่มาปลีกวิเวกอยู่เพียงลำพังแบบนี้มันก็ไม่ต่างจากที่ผมกลับไปนอนที่ห้องตัวเองเหมือนทุกวัน

            มันก็โดดเดี่ยวพอกันเวลาไม่มีแบคฮยอน

            ทำไมเขาถึงได้ใจร้ายกับผมขนาดนี้นะ ไม่รู้หรือไงว่าผมอยากจะกอดเขาแทบจะตายแล้ว

ก๊อกๆ !

            “เชิญครับ”เสียงประตูที่ดังขึ้นทำให้ผมตะโกนบอกคนด้านนอก พลันก็ต้องลุกขึ้นมายืนยิ้มกว้างเมื่อคนที่เดินมาเคาะคือคนที่ผมกำลังนึกถึง “แบคฮยอน”

            “ผมมาตรวจสอบความเรียบร้อย”

            “อะ...”

            “ห้องคงไม่เล็กเกินไปใช่ไหมครับ”คนตัวเล็กถามคล้ายเย่อหยันเล่นเอาผมถึงกับถอนหายใจพรืดใหญ่ ค่อยๆก้าวไปยืนตรงหน้าเขาดีหน่อยที่เขาไม่ได้เขยิบหนีหรือถอยไป ยังคงยืนอยู่ที่เดิมพร้อมกับสบตาผมนิ่ง ผมเลยแสดงสีหน้าน้อยใจระคนเศร้าสร้อยไปให้เขา “ทำไมทำหน้าแบบนั้นครับ มีปัญหาอะไรหรือเปล่า ?”

            “มีสิ ก็ผมอยากนอนกับคุณนี่น่า”

            “ถ้าเรื่องนั้นผมถือว่ามันไม่ใช่ปัญหา แต่เป็นความต้องการของคุณต่างหาก”

            “แล้วคุณไม่ต้องการเหรอ ?”

            “…”

            “ไม่คิดถึงกันบ้างเหรอแบคฮยอน”ผมถามเขาพลางช้อนตามองอีกฝ่ายอย่างออดอ้อน ไม่วายดึงมือของเขามาจูบเบาๆสูดดมกลิ่นอายหอมหวานของเขา ที่ทำเอาผมเสพติดยิ่งกว่ายาบ้าซะอีก “ผมคิดถึงคุณมากเลยนะ”

            “ชานยอล”

            “แบคฮยอน ผมขอได้ไหม”

            “…”

            “ขอนอนกอดได้ไหมครับJ”

            “ไม่ต้องมาอ้อนเลยนะ ผมไม่หลงกลคุณหรอก”

            “งั้นคงต้องใช้วิธีนี้”

            “เหวอ !”คนตัวเล็กอุทานออกมาทันทีที่ผมก้มลงไปช้อนร่างเข้าขึ้นมาในวงแขน เล่นเอาคนตัวเล็กเกือบคว้าคอผมไว้ไม่ทัน ผมยกยิ้มขำให้กับท่าทางตกใจของเขาก่อนจะใช้เท้าดันประตูให้ปิด จากนั้นก็พาเขาไปที่เตียงโถมร่างอย่างหนักให้เขาขยับตัวหนีไม่ได้

            คนตัวเล็กโวยวายถึงอย่างนั้นผมก็รวบตัวเขามากอดไว้ได้ทันก่อนที่เขาจะทำผมนก โดยการหนีลงจากเตียงไป แน่นอนความคิดถึงทำให้ผมกอดเขาแน่นมาก กดจูบลงบนกลุ่มผมหนานุ่มสูดดมความหอมหวานอันเป็นเอกลักษณ์ของเขา

            สิ่งที่เป็นเขาทั้งหมดคือสิ่งที่ผมชอบ

            “ชานยอล ! ปล่อยผมเลยนะ !”

            “ขออีกแปปนึงนะ”

            “นี่ !”

            “ขอซึมซับความสุขก่อน”ผมจูบลงบนหน้าผากเนียนใสพาให้เจ้าตัวชะงักกึก ลดอาการต่อต้านลงกะทันหัน ซึ่งมันดีมากเนื่องจากผมไม่อยากโดนทุบตายคาเตียง แค่เมื่อกี้เขาดิ้นผมก็อ่วมไปทั้งตัวแล้วแค่ไม่บ่นออกมาทำลายบรรยากาศก็เท่านั้น “คิดถึงจังเลย”

            “ไม่ต้องมาพูดเลย ผมไม่เชื่อคุณหรอก”

            “ผมดูเป็นคนเชื่อยากขนาดนั้นเลยเหรอ”

            “การกระทำของคุณต่างหากที่ทำให้ผมไม่อยากเชื่อใจคุณ”

            “…”

            “คุณทำตัวคุณเอง”น้ำเสียงคล้ายกับน้อยใจระคนเหนื่อยหน่ายทำเอาผมตีหน้าสลด ผมรู้ว่าผมทำไม่ดีกับแบคฮยอนมามาก เขาจะโกรธมันก็ไม่ผิด แถมยังเป็นสิทธิ์ของเขา ผมมีหน้าที่แค่ง้องอนเขาอ้อนวอนขอให้เขากลับมาไม่ใช่เพราะเราจะได้กลับมาเป็นคู่นอนกัน

            แต่เพราะเราจะได้กลับมาอยู่ด้วยกัน

            ผมจะได้ทำในสิ่งที่มันถูกต้องสักที

            “ผมขอโทษนะที่ทำให้คุณรู้สึกไม่ดี”

            “…”

            “แต่ผมไม่ได้มีเจตนาไม่ดีจริงๆนะแบคฮยอน”ผมพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังก่อนจะผละออกมามองหน้าเขา เชยคางมนให้เงยหน้าขึ้นมาเพื่อที่ดวงตาของเราจะได้สอดประสานกัน ส่งผลให้ผมเห็นความสั่นไหวในแววตาของเขา “คุณคงยังไม่อยากให้อภัยผมสินะ”

            “ผมก็ไม่ได้เป็นคนยึดติดขนาดนั้น ถ้าคุณไม่พูดผมจะไม่นึกถึงมัน”

            “…”

            “อย่าลืมสิว่านี่เป็นบทลงโทษ คุณไม่ควรเอาหลายๆเรื่องมารวมกัน”ผมคิดว่าแบคฮยอนกำลังหมายถึงเรื่องก่อนหน้านี้โดยเหมารวมทุกเรื่องที่ผมทำผิดต่อเขา เล่นเอาผมถึงกับพ่นลมหายใจเบาๆเกลี่ยแก้มเขาอย่างอ่อนโยน

            “เราหยุดคิดเรื่องนั้นกันดีไหม สนใจแค่เรื่องเราที่กำลังจะเกิดขึ้นดีกว่า”

            “…”

            “ผมอยากให้คุณลืมมันไปแม้มันจะทำได้ยาก แต่อย่างน้อยก็พยายามเห็นค่าสิ่งที่ผมทำหน่อยนะ คุณไม่ใช่คนใจร้ายนิจริงไหม”

            “ผมจะใจร้ายกับคุณเท่านั้นแหละ”

            “แบบนั้นตีผมให้ตายดีกว่า”ผมยู่ปากใส่เจ้าตัวเลยยกยิ้มบางๆออกมาให้ผมรู้สึกสบายใจขึ้น “แล้ววันนี้เรียนเป็นยังไงบ้าง ไม่มีใครมาแกล้งคุณใช่ไหม”

            “ใครจะมาแกล้งผมได้ คุณก็พูดเกินไป”

            “ไม่เกินไปหรอก เพราะถ้าเป็นผม ผมก็จะแกล้งคุณ”

            “นั่นเพราะคุณมันใจร้ายต่างหาก”ผมหัวเราะเบาๆให้กับคำพูดของเขา พอแบคฮยอนพูดอย่างนี้มันทำให้เขาดูน่ารักขึ้นเป็นกอง มีความงอแงคละเคล้าไปกับความน่าเอ็นดู แตกต่างกับหลานของผม รายนั้นทั้งดื้อ ทั้งพยศ ยังแอบแปลกใจอยู่เลยว่าพี่คริสไปตกหลุมรักเด็กแบบนั้นได้ไง

            แต่เขาคงมองเห็นความรู้สึกในใจของจงแดล่ะมั้งถึงได้เข้าใจ ซึ่งมันก็ดี ผมก็อยากให้หลานผมมีความสุข

            ต่อให้ผมจะอดหงุดหงิดไม่ได้ก็ตาม

            เรานอนคุยกันอยู่พักใหญ่ไม่ต่างจากสิ่งที่คู่รักทั่วไปทำ ผมมองเรียวปากหวานที่ขยับไปตามคำพุด ประจำแบคฮยอนไม่ค่อยพูดเยอะ พอเขาพูดเรื่อยๆแบบนี้มันทำให้ผมรู้สึกดียังไงไม่รู้ เพราะเหมือนเขาวางใจที่จะพูดอะไรให้ใครฟัง มันน่าพอใจเมื่อคนคนนั้นเป็นผม

            “จะเลิกจ้องผมได้หรือยังครับ คุณทำผมประหม่านะ”

            “อะ...”ผมหลุดจากภวังค์ความคิดเมื่อคนตัวเล็กพูดกับผมแบบนั้นพร้อมกับย่นคิ้วใส่ ผมเลยยิ้มหวานให้เขาเป็นการแก้สถานการณ์

            “คุณได้ฟังที่ผมพูดบ้างหรือเปล่าเนี่ยชานยอล”

            “ฟังสิ ฟังจนผมมองคุณเพลินเลย”

            “ผมพูดมากไปสินะ”

            “ไม่หรอก ผมชอบที่คุณพูดออกมา”

            “อะ...”

            “ชอบเวลาที่คุณขยับปาก มันจะดีมากถ้าคุณขยับมัน...ตอนเราจูบกัน”

LOADING 100 PER

เจิมรอลูกอ้อนที่ต้านไม่ไหว งานนี้ยวบทั้งใจ !

รอเยอะอัพไวนาจา ใครอยากอ่านรีบเจิมไวๆ ไม่นานเกินรอ !

ฝากติดตามด้วยน้า อย่าลืมเม้นน้า

1 เม้น 1 กำลังใจให้กำลังใจแบคฮยอน

 เมื่อพูดถึงค่ำคืนของพวกเขา อย่าลืมติดแท็กในทวิต !

#ฟิคคืนของชานแบค

(c) Chess theme