ตอนที่ 17 : ข้ามคืนครั้งที่ 16 : หลับตาใช้ใจเลือก [100%]
TEMPORARY BLISS : CHAPTER 16
ข้ามคืนครั้งที่ 16 : หลับตาใช้ใจเลือก
#ฟิคคืนของชานแบค
“ชานยอล”
“รู้จักเลยแบคฮยอน”
“อ๊ะ !”
“ใครน่ะ ?”จงอินถามทันทีที่ได้ยินผมเรียกชื่ออีกฝ่ายออกมา ทั้งสองคนมองหน้าผมราวกับรอคำตอบเล่นเอาผมอึกอักไปหมด ชานยอลลงมาจากรถเดินมายืนซ้อนทับอยู่ด้านหลังวางมือลงบนบ่าของผมขณะที่มองหน้าจงอินไม่แพ้กัน
บรรยากาศมาคุเพิ่มขึ้นเป็นสิบเท่าเมื่อผมต้องมายืนอยู่ตรงกลางระหว่างพวกเขาสองคน
“เพื่อนเหรอแบคฮยอน”
“เอ่อ...”
“ยินดีที่ได้รู้จักนะ ผมชานยอล เป็นเพื่อนของพ่อเขา” ผมแอบโล่งใจตอนชานยอลแนะนำตัวเองแบบนั้น จงอินเลยครางอ้อออกมาพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ “แล้วนี่มีเรื่องอะไรกันหรือเปล่า สถานการณ์ดูไม่ดีเลยนะ”
“ไม่มีอะไรหรอกครับ พวกเราแค่...คุยกัน”
“คุยเหรอ ?”
“ครับ” ผมพยักหน้าเผลอเม้มปากแน่นอย่างประหม่า ร่างสูงเลยเลิกคิ้วใส่นิดหน่อยดูก็รู้ว่าเขาไม่ได้เชื่อในสิ่งที่ผมพูดเท่าไหร่นัก “คะ...คุณมาทำไม ผมบอกไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าวันนี้ผมน่ะ”
“ผมอยากมารับคุณไปทานข้าวน่ะ”
“อะ...!”
“มันคงดีกว่าปล่อยคุณให้อยู่คนเดียว” ชานยอลว่าพลางยิ้มให้ผม ดวงตาสีสวยสะท้อนภาพผมท่ามกลางความเอ็นดูระคนอ่อนโยนของเขา เขาจับมือผมใช้ปลายนิ้วโป้งลูบเบาๆที่หลังมือ “ผมขอโทษสำหรับเรื่องที่เกิดขึ้น จะดีใจมากถ้าคุณให้อภัย”
“...ผมก็บอกไปแล้วว่าผมไม่ได้คิดมากอะไร”
“…”
“ผมขอแค่คุณพูดความจริงกับผม แค่นั้นก็พอแล้ว” ผมหลุบตาต่ำมองมือของเราที่ประสานกันแน่นโดยที่ผมไม่ทันได้ตั้งตัว ใบหน้าผมเห่อร้อนนิดหน่อยตอนเขาเกลี่ยแก้มผมอย่างเอาใจ ผมไม่ได้ผลักไสหลงลืมไปชั่วขณะนึกว่าตรงนี้มีแค่เราสองคน
ลืมไปเลยว่ายังมีอีกสองคนอยู่กับพวกเรา
“ผมว่าใกล้กันเกินไปแล้วมั้ง”
หมับ !
“มันค่อนข้างเกินไปสำหรับการเป็นเพื่อนของพ่อแบคฮยอนนะ”
“จงอิน...!” ร่างของผมถูกกระชากให้ถอยห่างจากชานยอล มือหนาของจงอินบีบแน่นเข้าที่ข้อมือผม แรงดึงของเขาทำให้มือของผมกับชานยอลหลุดออกจากกัน ดวงตาสีสวยแสดงความไม่เชื่อใจระคนไม่พอใจออกมาอย่างไม่ปิดบัง
ทว่าการกระทำของเขาก็สร้างความไม่ชอบใจให้ใครอีกคนเหมือนกัน
“เป็นเด็กเป็นเล็ก ขัดบทสนทนาของคนอื่นมันไร้มารยาทนะ”
“ผมแค่ปกป้องแฟนผมจากคนไม่น่าไว้ใจต่างหาก”
“แฟน ?” ชานยอลเลิกคิ้วเลื่อนสายตามาสบกับผม “เขาเป็นแฟนคุณเหรอ ?”
“เอ่อ...”
“แบคฮยอน”
“ไม่ต้องไปคาดคั้นเขา ผมพูดคำไหนก็คือคำนั้น !” จงอินขึ้นเสียงใส่อีกฝ่าย ลักษณะไม่อยากให้ผมไปกับชานยอลมากจนเผยนิสัยที่ไม่ค่อยแสดงให้ใครเห็นออกมา ประจำจงอินไม่ใช่พวกโกรธง่ายหรอกนะ ว่ากันตามตรงเขาเป็นคนใจเย็นซะยิ่งกว่าน้ำแข็งซะอีก
แต่จู่ๆก็ของขึ้นขนาดนี้ บีบข้อมือผมจนมันจะหักอยู่แล้ว
“และผมขอห้ามไม่ให้แฟนผมไปไหนกับคุณ”
“เด็กหนุ่มสมัยนี้เลือดร้อนดีจัง”
“อ๊ะ !”
“แต่ก่อนที่คุณจะรั้งใครไว้ หันกลับไปเคลียร์คนข้างหลังก่อนไหม เธอรอจนแทบจะคลั่งอยู่แล้ว”
คำพูดของชานยอลทำให้พวกเราหันไปมองซอยอลซึ่งยืนรออยู่ ตอนแรกเธอก็ทำหน้าเหวอคงไม่ทันได้คิดว่าจะถูกลากเข้าไปเกี่ยวข้องแบบนี้ ทว่าเธอก็กลับมาดึงหน้าตึงตาให้ดูขุ่นมัวเช่นเดิม มองมาที่จงอินขณะกอดอกราวกับไม่ยอมให้เขารั้งผมไว้เหมือนกัน
“นายต้องอยู่เคลียร์กับฉันจงอิน !”
“เราไม่มีอะไรต้องพูดกันแล้ว”
“ฉันไม่ยอมเสียนายให้มันแน่”
“…”
“มันก็แค่เพื่อน อย่าเอาเพื่อนตัวเองสิจงอิน !” ค่อนข้างเป็นคำพูดที่รุนแรงและหยาบคายสำหรับใบหน้าสวยๆนั้น มันเหมือนกับซอยอลสติหลุดถึงได้พูดอะไรไม่ยั้งปาก ด่ากราดไปทั่วไม่คงไว้ซึ่งภาพพจน์ที่เธอรักษามาเนิ่นนาน “นายบอกเองว่าจะไม่มีทางรักเพื่อนตัวเอง แต่นายก็กลืนน้ำลายตัวเอง !”
“มันไม่เหมือนกัน !”
“ไม่เหมือนยังไง แบคฮยอนก็เพื่อนเหมือนกัน !”
“ไม่ แบคฮยอนรักฉัน”
“เขารักนายแค่นี้ก็ต้องหันไปตอบรับความรู้สึกเลยเหรอ นี่นายมีใจหรือแค่สงสารมันกันแน่ !”ไม่ต่างจากมีดปักอก ผมเบิกตากว้างหัวใจคล้ายเต้นช้าลงเมื่อได้ยินประโยคนั้น จู่ๆผมก็รู้สึกโอนเอียงคิดตามอย่างที่เธอว่า การที่จงอินกลับมาในชีวิตผมกะทันหันหลังจากเลิกกับซอยอลมันเร็วเกินไป
เขาอาจจะไม่ได้รักผมก็ได้
เขาอาจจะแค่...
“แบคฮยอน”
กึก !
“อย่าไปฟังยัยนี้นะ ฉันไม่ได้คบกับนายเพราะว่าสงสาร” เหมือนอีกฝ่ายจะเห็นผมหลุบตาต่ำคิดมากเลยเดินมาจับมือผมรั้งให้เงยหน้ามองเขา “ฉันรักนาย นั่นคือเรื่องจริง”
“จงอิน”
“อย่าหลอกเขาสิจงอิน นายไม่ได้รักเขาจริงหรอก”
“หุบปากซอยอล !”
“ฉันไม่หุบง่ายๆแน่ !”เจ้าตัวตวาดแล้วทั้งสองก็ทะเลาะกันอีก วินาทีนั้นผมอยากออกไปจากตรงนี้ ไม่อยากได้ยิน ไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น แวบนึงผมไม่เข้าใจว่าทำไมชานยอลถึงเอาแต่ยืนนิ่งๆ ไม่พูดอะไร ทว่าพอหันไปเขากลับระบายยิ้มบาง
แววตาสวยนั้นทอดมองลงมาอย่างเข้าใจพลางกระซิบใส่
บอกผมถึงเป้หามายของเขา
“ตัดสินใจเองนะ”
“อะ...”
“ผมเคารพการตัดสินใจ” ผมขมวดคิ้วนิดหน่อยก่อนจะกระจ่างชัด เขาอยากให้ผมตัดสินใจว่าจะอยู่เป็นบ้าไปกับสองคนนี้หรือว่าจะตัดสินใจขึ้นรถไปกับเขา ในตอนนั้นผมรู้ว่าถ้าไปกับเขา ทุกอย่างของเราก็จะเหมือนเดิม เราอาจมีอะไรกันแล้วเขาก็หายไปไหนตอนเช้า
ทั้งๆที่รู้แบบนั้น แต่ใจผมกลับเลือกที่จะยอมรับ
“ผมจะไปกับคุณ”
“แบคฮยอน”
“เดี๋ยวนี้” ชานยอลยกยิ้มมุมปากเขารับกระเป๋าเป้ผมไปถือไว้ขณะเดินไปเปิดประตูให้ ผมเลยรีบสาวเท้าเตรียมจะขึ้นรถเพื่อหนีพวกเขาสองคน ซึ่งตอนนี้ก็ยังไม่เลิกถกเถียงกัน ทว่าจงอินก็ดันหันมาเห็นพอดีเลยตามมาจับแขนผมไว้
ทำเหมือนจะกระชากให้ผมออกไป ทว่าผมก็คืนตัวไม่ให้เขาได้ทำ
“นายจะไปไหนแบคฮยอน”
กึก !
“ฉันไม่ให้นายไปกับมันนะ”
“ปล่อยฉันไปเถอะจงอิน ฉันไม่อยากทนฟังนายกับซอยอลทะเลาะกัน”
“…”
“ถ้าเกิดว่าฉันทำให้นายมีปัญหามาก ก็ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน”
“แบค...”
“ไว้จัดการปัญหาได้แล้วค่อยมาคุยกันนะ” ผมดึงมือเขาออกไม่สนใจแววตาคล้ายเจ็บปวดของเขา ถึงอย่างนั้นจงอินก็ยังรั้งผมไว้ กระชากอย่างแรงจนผมแทบล้มคว่ำไปกับพื้น ดีที่เขารับไว้ได้ทันผมเลยยังปลอดภัยอยู่ “จงอิน...!”
“นายต้องอยู่กับฉัน !”
“ไม่...!”
“ฉันไม่ให้นายไปกับมัน คุณอาอะไรกัน นี่มันชู้รักมากกว่า !”
“จงอิน !” ผมเรียกชื่อเขาเบิกตากว้างด้วยความตกใจไม่คิดว่าเขาจะพูดจาแบบนี้ใส่ผม และไม่คิดว่าเขาจะมองเราสองคนออกง่ายขนาดนั้น วินาทีนั้นผมก็พยายามผลักดันเขาออกไปไม่ให้มาแตะตัวผม “ปล่อยฉัน !”
“ก็บอกไม่ไง !”
“นี่คุณ”
“อะไร...!”
ผัวะ !
“กรี๊ด !” ซอยอลถึงกับกรีดร้องออกมาเมื่อจู่ๆชานยอลก็กระชากจงอินไปต่อย เล่นเอาอีกฝ่ายถึงกับล้มลงไปนอนกุมปากกับพื้น มีเลือดไหลซึมจนเปื้อนมือที่กุมอยู่ เล่นเอาผมถึงกับตื่นตระหนกมองหน้าชานยอลที่ดึงผมมาอยู่ข้างหลัง
จากที่เคยมีรอยยิ้มมอบให้เป็นประจำตอนนี้กลับนิ่งงันจนน่ากลัว
“แค่นี้คุณก็ปล่อยคนของผมได้แล้ว”
“แก...!”
“ขอตัวนะ” ชานยอลตัดจบดื้อๆขณะดันผมขึ้นรถ ตอนแรกผมก็ขืนตัวนิดหน่อย ทว่าพอเห็นสายตาของจงอินที่ฉายแววแค้นเคืองออกมา แถมยังทำท่าเหมือนจะกระโจนใส่ชานยอลอีก ผมเลยตัดสินใจก้าวขึ้นไปนั่งบนรถของชานยอลไม่หันไปมองจงอิน โฟกัสที่ทางข้างหน้าประหนึ่งว่าตัวเองเป็นคนขับ
ผมไม่อยากมองหน้าเขา รู้เลยว่าต้องทำให้ผมรู้สึกผิดที่ทิ้งเขาแค่ไหน
แต่ตอนนี้ผมไม่อยากสนใจอะไร
ผมแค่ปล่อยให้ชานยอลจับมือผมไว้จนถึงคอนโด
ความอ้างว้างปกคลุมไปทั่วร่างกาย รู้สึกอุณหภูมิในร่างเย็นจัดเมื่อกลับมาในห้องนอนที่ผมกับชานยอลร่วมรักกันไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ร่างสูงปิดประตูลงปล่อยผมให้เดินเข้ามาสำรวจในห้องราวกับว่าเพิ่งมาเป็นครั้งแรก
ทั้งๆที่ความจริงมันไม่ได้เป็นแบบนั้น
“คุณอยากอาบน้ำก่อนไหม”
“อะ...”
“คงเหนื่อยมาทั้งวัน เดี๋ยวผมทำอะไรให้กิน” คำพูดของเขาทำให้ผมหันไปมองหน้า รอยยิ้มแสนหวานกลับมาอีกครั้งไม่ต่างจากน้ำหวานล่อมด เล่นเอาผมถึงกับหลุบตาต่ำเหลือบเห็นว่าหลังมือของเขามีรอยแดงช้ำนิดหน่อย สงสัยคงจะใส่แรงกับหมัดเมื่อกี้หนักเอาเรื่อง
ไม่รู้อะไรที่ทำให้ผมเดินไปหาเขา จับมือข้างนั้นขึ้นมาดู
“คุณควรหายาทานะ”
“ทาให้ผมได้ไหม”
“…”
“ผมไม่ค่อยถนัดน่ะ”ผมรู้ว่านั่นก็แค่กับดัก ถึงอย่างนั้นก็ยังพยักหน้าลองของ ชานยอลเดินไปหยิบยาทามาให้ผม จากนั้นก็เข้าไปล้างมือในห้องน้ำ ส่วนผมก็มานั่งรอเขาบนเตียง รอจนเขาเช็ดมือเสร็จแล้วมาทิ้งตัวลงนั่งตรงหน้า ก่อนจะยื่นมือมาให้ผมทายาให้
ผมไม่ได้พูดอะไร แค่แตะเนื้อครีมลงบนรอยช้ำ ฝนมันจนกลายเป็นวงกว้างเบาๆ ดวงตาสีสวยจับจ้องมาที่การกระทำของผม พลันผมก็ต้องชะงักเมื่อริมฝีปากร้อนจัดประทับลงบนหน้าผากสร้างความตื่นตระหนกให้หัวใจผมเต้นผิดจังหวะ
ผมเงยหน้าขึ้นจากการโฟกัสมาสบตากับเขา
นั่นทำให้เขาทาบริมฝีปากลงมาบนเรียวปากของผม
“อื้อ…”ผมครางในลำคอนิดหน่อยเมื่อเขามอบรสสัมผัสแสนโหยหามาให้ ทั้งรุกเร่าเอาแต่ใจ หากแต่ก็ดูดดื่มไม่อาจปฏิเสธได้ ชานยอลใช้มืออีกข้างจับหน้าผมไว้ สอดลิ้นเข้ามาเก็บเกี่ยวความหวานภายในหยอกเย้าเรียวลิ้นผมอย่างที่ชอบทำ
ผมหลับตาลงน้อมรับสัมผัสนั้น เสียงริมฝีปากที่เคลื่อนเข้ากันดังอย่างหยาบโลนท่ามกลางความเงียบงันของห้องนอนกว้าง ร่างสูงกวาดต้อนเอาน้ำหวานในปากของผมไปเกือบหมด ตามดูดซับทุกอย่างหยดไม่ต่างจากสัตว์ร้ายหิวกระหาย ไม่นานนักหยอดยาก็หล่นลงไป
เช่นเดียวกับร่างกายผมที่ราบลงบนเตียง
“ชานยอล...” ผมเรียกชื่ออีกฝ่ายเสียงแผ่วตอนที่เขาจูบบนซอกคอขาว ใช้จมูกไล้ไปมาสูดหายใจเข้าคล้ายเอากลิ่นกายผมเข้าปอด ใบหน้าผมขึ้นสีแดงเล็กน้อยหากแต่ความเขินอายกลับตลบไปทั่วทุกอณูผิว ผมขยุ้มเรือนผมสีเข้มไว้ในมือขณะให้เขาสัมผัสไปทั่วร่างอย่างไม่นึกรังเกียจ
แวบนึงผมคิดว่าตัวเองมันใจง่ายที่ยอมปล่อยร่างกายให้ใครต่างเชยชิม ทว่าพอคิดดีๆ...
มีแค่ชานยอลเท่านั้นที่สัมผัสผมด้วยความพอใจ จงอินยังไม่เคยและผมก็รู้สึกว่ามันจะไม่มีทางเกิดขึ้นได้ง่ายๆ ในใจลึกๆมันกำลังประท้วงว่าผมจะไม่มีวันให้จงอินได้ทำอะไรกับผม
ผมยังอยากให้เราสองคนเป็นเพื่อนกันอยู่
ไม่อยากให้ความรู้สึกมันเปลี่ยนแปลงไป
“แบคฮยอน คุณกำลังคิดถึงใคร”
“อะ...!”
“มองแค่ผมได้ไหม”
“ชานยอล”
“มองมาที่ผมคนเดียว”
LOADING 100 PER
เจิมรอหลับตาใช้ใจเลือก งานนี้ใจจะลวงหรือใจจะตรง !
รอเยอะอัพไวนาจา ใครอยากอ่านรีบเจิมไวๆ ไม่นานเกินรอ !
ฝากติดตามด้วยน้า อย่าลืมเม้นน้า
1 เม้น 1 กำลังใจให้กำลังใจแบคฮยอน
เมื่อพูดถึงค่ำคืนของพวกเขา อย่าลืมติดแท็กในทวิต !
#ฟิคคืนของชานแบค
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
สุดท้ายก็แค่ไปรับน้องมาเล่น เกลียดดดดดดดด
แบคก็พาตัวเองไปโดดลงหลุมอีกแระ
ทำไมไม่อยุ่ทำแผลให้จงอินคะลูกกกกกกก
#อินๆ คึคึ
ฝากติดตามด้วยน้า