พิศวาสข้ามคืน

ตอนที่ 1 : แผนการร้าย

 “เธอตกลง?”

          ใช่...มันชวนพิศวงงงงวยอย่างไม่น่าเชื่อ ... จนเขาต้องเอ่ยคำนี้ออกมาด้วยคำถาม

          ผู้หญิงหน้าสวย คุ้นหน้าว่าเคยเห็นเดินอยู่บนแคทวอร์กเดียวกัน และอาจจะเป็นเพื่อนสนิทของหญิงสาวตามที่เจ้าหล่อนกล่าวอ้างแย้มยิ้ม ... ไม่บ่อยหรอกนะที่เขาจะยอมรับนัดคนไม่รู้จักและไม่ได้มาด้วยเรื่องของผลประโยชน์ทางธุรกิจ แต่สำหรับผู้หญิงตรงหน้าเป็นข้อยกเว้น

“ใช่...ถ้าคุณยังสนใจเธออยู่”

แน่นอนสิ...เขายังไม่เปลี่ยนใจ

ดวงตาคมกล้าสีฟ้าอมเขียวหรี่ลงมองผู้หญิงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตรงกันข้าม

“ทำไมเธอถึงยอมตกลง” ทั้งๆ ที่เคยปฏิเสธหนักแน่นมาตลอด

“ไม่รู้สิ...บางทีเธออาจะร้อนเงินกระมัง” คนสวยตรงหน้ายักไหล่

ร้อนเงิน...นางแบบสาวที่ติดอันดับท็อปไฟฟ์ของเมืองไทยนี่นะหรือ? จะร้อนเงิน...เขาไม่อยากเชื่อ

แม้ไม่เคยรู้ตัวเลขรายได้ที่แน่นอนของหญิงสาว แต่ก็คาดเดาว่าต้องไม่น้อยแน่ๆ รายได้แต่ละเดือนของเธอไม่น่าต่ำกว่าหลักแสนบาทและบางเดือนอาจจะเฉียดล้านเลยด้วยซ้ำ แถมตอนนี้ยังมีเอเจนซี่ต่างชาติหลายแห่งให้ความสนใจ ด้วยลุคซ์ที่สวยในแบบฉบับผู้หญิงเอเชีย รูปร่างสูงเพรียวเรียวขายาวสลักเสลา และบุคคลิกอันมาดมั่นราวกับนางพญา จนไม่น่าเชื่อว่าเธอเพิ่งอายุเพียงยี่สิบเอ็ดปีเท่านั้นเอง

โมลิดา ปรีชามาศ คือชื่อของเธอ

นางแบบสาวที่เพิ่งโลดแล่นเข้าสู่วงการนางแบบเมื่อสามปีก่อน หลังจากคว้ารางวัลรองชนะเลิศจากการประกวดเวทีซุปเปอร์โมเดลของเอเชีย...และเวทีนี้เองที่ทำให้ชื่อของเธอกลายเป็นที่รู้จักอย่างกว้างขวาง

ภาพของเธอผ่านสายตาของเขามาบ้าง...สะดุดตาอยู่นิดหน่อย ก็ตามประสาผู้ชายชอบผู้หญิงสวย แต่ก็ไม่ได้ถึงขนาดคลั่งไคล้ใหลหลง จนกระทั่งเมื่อหกเดือนก่อน ที่เขาได้รับเชิญในฐานะแขกระดับซุปเปอร์วีไอพีให้เข้าร่วมชมงานเดินแบบการกุศลที่จัดขึ้นบนเรือลำหรูกลางแม่น้ำเจ้าพระยาหลังจากที่จ่ายค่าสปอนเซอร์ไปเป็นเงินถึงแปดหลัก

และในนาทีที่นางแบบสาวเดินผ่านหน้าของเขาไป บุคคลิกอันโดดเด่น ท่วงท่าที่งามสง่ามาดมั่น และความสวยของเธอถึงกับทำให้อะดรีนาลีนในกายของเขาพลุ่งพล่านจนไม่อยากปล่อยให้เธอเพียงแค่ผ่านไป

หลังงานเดินแบบแฟชั่นโชว์การกุศลในครั้งนั้น เขาให้เลขาเสนอเงินจำนวนหนึ่งผ่านผู้จัดการส่วนตัวของเธอ เพื่อจะเชิญตัวนางแบบสาวมาร่วมรับประทานอาหารมื้อค่ำด้วยกัน ซึ่งนัยยะที่แฝงลึกไปกว่านั้น...คนในวงการต่างก็รู้ดีว่ามันหมายถึงอะไร...แต่กลับถูกปฏิเสธ

“คุณเสนอตัวเลขที่เท่าไหร่ละคะ? เธอตกลงที่ราคานั้น”

“สิบล้านบาทน่ะหรือ?”

“สิบล้าน” คนที่นั่งฟัง อุทานตัวเลขที่เขาเอ่ยออกมาอย่างตกใจ แววริษยาในดวงตาสีน้ำตาลเข้มฉายชัดอย่างรุนแรงเสียยิ่งกว่าที่เคยรู้สึกอีกนับร้อยนับพันเท่าทีเดียว

ผู้หญิงเน่าๆ อย่างยัยโมลิดา มีค่าเสนอให้เจ้าหล่อนนอนถ่างขาบนเตียงให้หนุ่มรูปหล่อตรงหน้าถึงสิบล้านเชียวหรือ?

หากไม่พอจะรู้ประวัติของนิโคไล ชิเชนนิคอฟมาก่อนหน้านี้บ้าง หล่อนคงคิดว่าผู้ชายคนนี้คงโง่เสียเต็มประดา ที่เสนอค่านอนให้กับผู้หญิงสำส่อนร้อนสวาทอย่างนั้นถึงสิบล้านบาท

แต่สำหรับนักธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ที่ได้ยินมาว่า ติดทำเนียบหนึ่งในร้อยของมหาเศรษฐีรัสเซีย มีทรัพย์สินเป็นหมื่นล้าน โดยการต่อยอดธุรกิจของครอบครัวจนประสบความสำเร็จในวัย 32 ปี เขาจึงไม่มีทางเป็นคนโง่เด็ดขาด และนี่อาจจะเป็นแค่ค่าใช้จ่ายเล็กๆ น้อยๆ เพื่อซื้อความพอใจเท่านั้น แต่จำนวนเงินที่ได้ยินเขาพูดถึงเหมือนมันเป็นแค่เศษเงินก็ชวนให้หล่อนนึกอยากถีบหัวส่งไอ้ผู้ชายหน้าโง่ไม่รักดีที่กำลังคั่วอยู่ทิ้งเสีย แล้วหันมาจับผู้ชายตรงหน้านี้แทน

“ผมดีใจที่เธอตอบตกลงรับข้อเสนอ” น้ำเสียงกังวานทรงอำนาจอยู่ในทีทอดทุ้มนุ่มหูคนได้ยิน บอกให้รู้ว่าปลาบปลื้มผู้หญิงที่เอ่ยถึงขนาดไหนกัน

ท่าทางอกผายไหล่ผึ่งหลังเหยียดตรงทรงสง่ามาตลอดการสนทนาผ่อนคลายลง เมื่อเขาเอนแผ่นหลังลงพิงพนักกว้าง พร้อมยกขาขึ้นมานั่งไขว่ห้างอิริยาบถแสนสบาย ไม่ได้ระวังตัวเหมือนตอนแรกพร้อมหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาเลื่อนหน้าจอดูอยู่ครู่หนึ่ง

“โชคดีจริง ผมมีวันพักร้อนสุดสัปดาห์หน้าที่ภูเก็ต เป็นที่นั่นก็แล้วกัน”

“คะ” เสียงถามอย่างตกใจ เมื่อการนัดหมายอย่างปัจจุบันทันด่วนกระชากหล่อนให้หลุดจากภวังค์ความคิด

ใบหน้าคร้ามเข้มมองเธออย่างประหลาดใจนิดๆ ชลิตาจึงรีบปรับเปลี่ยนน้ำเสียงและสีหน้าไม่ให้มีพิรุธ

“เอ่อ...แล้วถ้าเกิดเธอไม่ว่างละคะ?”

“สิบล้านอาจจะเป็นเงินเล็กน้อยสำหรับผม...แต่เป็นจำนวนไม่น้อยแน่ๆ สำหรับการซื้อเวลาจากผู้หญิงสักคน ผมมีเวลาอยู่ประเทศไทยไม่นานนัก แต่หากเธอไม่สะดวกก็ไม่เป็นไร”

“สะดวกค่ะ...เธอสะดวก” เจ้าหล่อนรีบตะครุบข้อเสนอนั่นไว้โดยไว...ไม่ใช่ด้วยตัวเลขจำนวนเงิน แต่เป็นโอกาสที่จะกำจัดเสี้ยนหนามหัวใจออกไปให้พ้นทางต่างหากเล่า

“โอเค...งั้นบอกเธอเจอกันสุดสัปดาห์หน้า”

เขาบอกง่ายๆ ก่อนจะวางเท้าลงบนพื้นแล้วหยัดยืนเต็มความสูง ที่กะด้วยสายตาไม่น่าต่ำกว่าร้อยเก้าสิบเซ็นติเมตร

“รายละเอียดอื่นๆ ติดต่อผ่านเลขาของผมอีกทีก็แล้วกัน”

“ทำไมต้องผ่านเลขาคะ?” เพราะเรื่องนี้ ให้คนรู้น้อยเท่าไหร่ยิ่งดี...ดีที่ว่าจะได้ไม่โยงใยไล่เลียงมาถึงหล่อน แค่เขาคนเดียว กว่าจะขอนัดพบได้ก็ต้องรอเวลาเกือบเดือน และหล่อนก็ไม่อยากให้เรื่องมันยุ่งยากไปกว่านี้

“ยูไลรู้ทุกเรื่องและจัดการทุกอย่างให้กับผม” คำตอบไม่เยิ่นเย้อให้มากความ เมื่อร่างสูงสง่าหมุนตัวกลับ แล้วเดินฉับๆ จากไป บอดี้การ์ดสองคนที่ยืนรอเจ้านายห่างออกไปในระยะที่ไม่ได้ยินบทสนทนาแต่สามารถระวังความปลอดภัยให้เขาได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่องเดินตามประกบหน้าหลัง ยืนยันว่าการเข้าถึงตัวผู้ชายคนนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย นอกจากบอดี้การ์ดสองคนที่ตามติดเหมือนเงา ข้างนอกห้องอาหารแห่งนี้ยังไม่รู้มีอีกกี่คน

ชลิตากลืนน้ำลายเพื่อเคลือบลำคอที่แห้งผากให้ชุ่มชื้นขึ้นมาบ้าง หลังจากพ้นเงาของนิโคไลจากห้องนี้ นานทีเดียวกว่าที่หล่อนจะกลับมาตั้งสติได้อีกครั้ง

“ฉันอยากทำอย่างนี้จริงๆ หรือ?” หล่อนกลับมาถามตัวเองอีกครั้ง

โมลิดาเคยเป็นเพื่อนรักของหล่อน...แต่ตอนนี้เพื่อนรักกำลังจะแย่งคนรักไป...และหล่อนก็ทั้งชิงชังและริษยาผู้หญิงคนนั้นเข้ากระดูกดำเสียแล้ว

โมลิดาแย่งผู้จัดการส่วนตัวของหล่อนไป...แย่งงานที่หล่อนควรได้...และแย่งผู้ชายหลายคนที่หล่อนเคยคั่วไปครอง แต่ครั้งนี้หล่อนไม่มีวันจะยอมสูญเสียเตชินไปอีกคนเป็นอันขาด ถึงแม้ต่อหน้าคนอื่นชายหนุ่มจะทำเป็นว่าไม่แยแส แต่เมื่อได้อยู่บนเตียงด้วยกันตามลำพังแล้ว เตชินมีสายตาและความปรารถนาทุกอย่างทุ่มเทลงมาที่หล่อนเพียงคนเดียว และหล่อนก็จะไม่ยอมแบ่งปันเขาให้ใครหน้าไหนทั้งนั้น แม้ทุกอย่างจะเริ่มต้นจากข้อตกลงที่ว่าต่างคนต่างก็พอใจและจะไม่มีการผูกมัดใดๆ ทั้งนั้น แต่ในตอนนี้หล่อนทำใจให้คิดแบบนั้นไม่ได้เสียแล้ว

เมื่อเจ้าสิ่งที่ตาเปล่ามองไม่เห็น ที่เรียกว่าความรัก...กำลังผูกมัดรัดรึงหล่อนไว้กับชายคนนั้นอย่างดิ้นไม่หลุด

แม้หล่อนจะต้องสูญเสียมิตรภาพ หรือเพื่อนคนนี้ไป หรือต่อให้ต้องสูญเสียอะไรไปทั้งหมด แต่หล่อนจะไม่มีวันยอมสูญเสียเตชินไปเด็ดขาด

ทางเดียวเท่านั้น ที่เขาจะกลับมาหาหล่อนอีกครั้ง ก็คือกำจัดศัตรูหัวใจออกไปให้พ้นทาง

แต่จะหาวิธีใดมาหลอกล่อโมลิดาให้ยอมตกหลุมพรางไปเป็นเหยื่อให้เสือร้ายอย่างนิโคไลขย้ำไกลถึงภูเก็ตในสุดสัปดาห์หน้าได้เล่า...ชลิตาคิดหาวิธีจนหัวแทบแตก

และหล่อนจะพลาดโอกาสงามๆ ครั้งนี้ไม่ได้เลย...เพราะโอกาสที่ว่าอาจจะไม่หวนคืนมาเป็นครั้งที่สอง

+++++++++

เธอตกลง

ในใจของเขาตะโกนอย่างลิงโลด...รู้สึกตื่นเต้นจนเนื้อหนุ่มเต้นระริก นึกอยากจะหมุนเข็มนาฬิกาให้ถึงสุดสัปดาห์หน้าเสียเดี๋ยวนี้

ในหกเดือนที่ผ่านมา...กับข้อเสนอเดิมแต่จำนวนเงินที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จากหนึ่งล้าน...ห้าล้าน...และสิบล้าน ได้รับคำปฏิเสธกลับมาทั้งสามครั้ง เขาไม่รู้หรอกว่าตัวเองจะบ้าดีเดือดขนาดไหน ที่ยื่นข้อเสนอเพื่อซื้อเซ็กส์จากผู้หญิงคนหนึ่งด้วยจำนวนเงินสูงขนาดนี้ได้...และมันอาจจะเพิ่มขึ้นมากกว่านี้อีก หากเธอยังไม่ยอมตกลง

เพราะอะไรนะหรือ?

ก็เพราะนิโคไล ชิเชนนิคอฟชอบเป็นผู้ชนะยังไงล่ะ

หกเดือนก่อน บนเรือสำราญล่องแม่น้ำเจ้าพระยา ในงานเดินแบบการกุศลงานหนึ่ง คือจุดเริ่มต้นให้เขาสนใจในตัวโมลิดาอย่างรุนแรง

ท่ามกลางนางแบบห้าสิบคน ซึ่งล้วนสวยไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน ทุกคนมีรูปร่างที่สุดแสนจะเพอเฟ็คเพราะพวกเธอคือนางแบบ เป็นค่ำคืนที่นัยน์ตาสองสีของเขาทำงานอย่างหนัก เมื่อละลานตาไปด้วยผู้หญิงสวย แต่โมลิดากลับโดดเด่นออกมาจากคนอื่นๆ

ใบหน้าเรียวมีสันกรามนิดๆ ไม่ดูหวานจนเกินไป ส่งให้เธอดูเปรี้ยว น่าค้นหา น่าหลงใหล ดวงตาคมสวยเฉี่ยวเหมือนเนื้อทรายมีแววท้าทายที่ทำให้เลือดในกายของเขาเต้นริกๆ ริมฝีปากอวบอิ่มที่เมื่อเวลาแย้มยิ้ม ทำให้โลกใบนี้น่าอยู่ขึ้นมาอย่างเหลือเกิน รูปร่างสะโอดสะองโปร่งเพรียวของเธอ ไม่ได้แบบบางเสียทีเดียว แต่มีทุกอย่างที่บ่งบอกถึงเสน่ห์ของความเป็นเพศหญิงที่ดึงดูดสายตาผู้ชาย ไม่ว่าจะทรวงอกอวบอิ่มขนาดพอดี ไม่เล็กจนเกินไป และไม่ใหญ่โตอลังการเหมือนพวกนางแบบนิตยสารปลุกใจเสือป่า สะโพกงามงอนรับกับท่อนขาเรียวยาวสลักเสลาที่ก้าวฉับๆ อย่างมาดมั่น ส่งให้เธอยิ่งงดงามสง่าชวนให้เขานึกถึงเทพีอะโฟร์ไดต์ในเทพนิยายกรีก

อะโฟร์ไดต์...เทพธิดาแห่งความงาม...ความลุ่มหลง...และความรัก...ความปรารถนาอย่างแรงกล้าบังเกิด ณ นาทีนั้น ที่เขาบอกตัวเองว่า จะต้องพาเธอไปสนุกด้วยกันบนเตียงให้ได้

เขาให้ยูไลติดต่อผู้จัดการส่วนตัวของเธอในทันที เพื่อยื่นข้อเสนองามๆ นั้นไปให้ ทั้งๆ ที่ในความจริงแล้ว รูปร่างหน้าตา คุณสมบัติ ทรัพย์สมบัติที่เขามี หาผู้หญิงที่พอใจมาควงได้ไม่ยาก

แต่เขาไม่ต้องการเช่นนั้น

ไม่ต้องการการผูกมัด...ไม่ต้องการความสัมพันธ์ที่ยืดเยื้อยาวนาน...และก็ไม่มีเวลาว่างพอที่จะไปจีบใครด้วย

เวลาของเขาเป็นเงินเป็นทอง...หนึ่งนาทีของเขาสามารถผันเป็นเงินได้เป็นสิบล้านหรือร้อยล้านก็เคยมาแล้ว...และการเจียดเศษเงินนิดๆ หน่อยๆ ซื้อความพอใจ สำหรับคนที่ไม่ได้หลงเสน่ห์หรือสนใจในตัวเขาพอที่จะสานสัมพันธ์กันชั่วข้ามคืนก็ดูจะสมน้ำสมเนื้อดี

เขาไม่เคยถูกใครปฏิเสธ...ผู้หญิงทุกคนที่เคยขึ้นเตียงกับเขาล้วนพออกพอใจ และอยากสานต่อ

แต่เขาไม่

เซ็กส์สำหรับเขาก็คือความพึงพอใจที่จะมีอะไรกัน...เป็นไปตามสัญชาตญาณ ฮอร์โมน หรือธรรมชาติของเพศผู้ก็สุดแล้วแต่จะว่าไป แต่เขาไม่เคยมีใจให้สำหรับเรื่องพวกนั้น...ความผูกพัน หรือความรัก เป็นสิ่งที่ไกลตัวเกินไป และเขาก็ไม่ต้องการมันในตอนนี้

เสร็จสิ้นสุขสมอารมณ์ปรารถนา ทุกอย่างเป็นอันจบ

เงินจึงคือค่าตอบแทนความพึงพอใจที่สมน้ำสมเนื้อ และเขาก็ยินดีจะจ่าย...ซึ่งก็ไม่เคยมีปัญหา

แล้วอะไรหนอที่ทำให้จู่ๆ โมลิดาเปลี่ยนใจยอมรับข้อเสนอนี้ทั้งที่ปฏิเสธมันมาตลอดหกเดือน

เธออาจจะร้อนเงินจริง อย่างที่เพื่อนของเธอว่า...มันชวนให้นึกสงสัย แล้วเธอจะเอาเงินจำนวนมากขนาดนี้ไปทำอะไร

ช่างเถอะ...นั่นเป็นเรื่องส่วนตัวของเธอ สำหรับเขาก็แค่เตรียมตัวให้พร้อมเพื่อจะใช้เวลาสุดสัปดาห์หน้า ตักตวงความสุขที่จ่ายเงินสิบล้านบาทแลกมาให้คุ้มก็เท่านั้น

ยูไลเหลือบสายตามองผู้เป็นนายที่ก้าวขึ้นมานั่งที่เบาะหลัง สีหน้าของนิโคไลเหมือนกำลังครุ่นคิด ก่อนจะยิ้มกระหยิ่มอย่างพึงพอใจ

นานแล้วสินะ ที่เขาไม่ได้เห็นนักธุรกิจใหญ่มีสีหน้าที่แช่มชื่นอย่างนี้ ขนาดว่าหุ้นที่ถือไว้ดีดตัวเลขทำกำไรนับร้อยล้าน เจ้านายของเขายังเฉยๆ

“เธอตอบตกลงแล้วหรือครับ?”

ธุระ...ที่ฝ่ายติดต่อแจ้งว่ามาจากนางแบบสาวที่ชื่อโมลิดา ทำให้เขาพอจะเดาได้...เพราะนิโคไลเคยยื่นข้อเสนอไปยังผู้จัดการของหญิงสาวคนนั้นถึงสามครั้ง และได้รับการปฏิเสธกลับมาทั้งสามครั้ง

ในตอนแรกเขานึกชื่นชมเธออยู่เงียบๆ ไม่ใช่ว่าเขาไม่เห็นด้วยกับเซ็กส์แลกเงินหรอกนะ...แต่น้อยนัก เรียกว่าไม่เคยมีเลยดีกว่าที่จะมีผู้หญิงคนไหนกล้าปฏิเสธนิโคไล

“ใช่ สุดสัปดาห์หน้า” คนเป็นนายผงกหน้ารับ “เดี๋ยวเพื่อนของเธอคงจะติดต่อนายมา ช่วยจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยด้วยแล้วกัน”

“เพื่อนเธองั้นหรือครับ?” ยูไลถามอย่างนึกประหลาดใจเพราะไม่คิดว่ามีคนอื่นนอกจากผู้จัดการส่วนตัวของนางแบบสาวที่รู้เรื่องนี้ด้วย

“ทำไมหรือ?”

“เพื่อนเธอทราบเรื่องนี้ได้ยังไงกัน เพราะผมติดต่อผ่านผู้จัดการส่วนตัวของเธอคนเดียวมาตลอด” และเรื่องน่าอายอย่างการตอบตกลงจะเอาตัวแลกเงิน ก็ไม่ใช่เรื่องที่จะบอกเล่าสู่กันฟังอย่างภาคภูมิใจหรอก โดยเฉพาะในสังคมไทย ที่ถือว่าผิดประเพณี จารีตและวัฒนธรรม ทั้งยังผิดกฏหมาย

“ไม่รู้สิ” เขาไม่เคยคิดถึงเรื่องอื่นที่มันยิบย่อยเกินไป สิ่งเดียวที่เขาต้องการ คือได้ผู้หญิงคนนั้นมาให้ความสุขเขาบนเตียง ตามวันและเวลานัด ด้วยตัวเลขจำนวนเงินที่เขายินดีจะจ่ายก็เท่านั้น

“ยังไงนายก็ช่วยจัดการให้เรียบร้อยด้วยก็แล้วกัน” สำทับอีกครั้ง

ยูไลผงกหน้ารับ

“ที่บ้านพักตากอากาศของเจ้านายนะหรือครับ?”

“ใช่...นายก็รู้ว่าฉันชอบความเป็นส่วนตัว และสุดสัปดาห์หน้า ฉันอนุญาตให้นาย อลันและก็เซอเก้หยุดพักร้อนได้”

“แต่ว่า...”

“ห้ามมีคำว่าแต่...ไม่มีใครกล้าทำอะไรฉันหรอก” บอกอย่างสบายอารมณ์

“แต่...”

“นี่เป็นคำสั่ง” น้ำเสียงเฉียบขาดทำริมฝีปากที่กำลังจะเอ่ยแย้งหุบฉับลง แม้ไม่พูดต่อ แต่สายตาของยูไลก็ไม่ละไปจากคนเบาะหลังที่นั่งเอนตัวพิงในอิริยาบถแสนสบาย แถมยังฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี

สาบานสิ ตั้งแต่รู้จักนิโคไล ชิเชนนิคอฟมา เขาเพิ่งเคยได้ยินเจ้านายฮัมเพลงเป็นครั้งที่สาม ราวกับว่าเรื่องนางแบบสาวที่ชื่อโมลิดา เป็นเรื่องที่น่ายินดี และทำให้ผู้เป็นนายมีความสุขเสียจริง

ฝากนิยายเรื่องใหม่ ของรัชริล ในนามปากกา วชิราภา ไว้ด้วยนะค๊า ^^