RACE ON ¼ ll แรงเขย่าใจร้ายเขย่ารัก

ลำดับตอนที่ #5 : Race04 ll ความเจ็บของติ่งครั้งที่4 {อัพ100%} พรหมลิขิตของติ่ง

EP04

-ความเจ็บของติ่งครั้งที่4-

วะ วอร์อปป้า...

เพราะมนุษย์ทุกคนไม่ได้โชคดีบ่อยๆ หากมีโอกาสได้ใช้ความโชคดี ฉันก็อยากจะใช้มันให้เต็มที่ เพราะแบบนั้นเท้าที่ตอนแรกพยายามมุ่งตรงเพื่อหาทางออกกลับลำโดยฉับพลัน หัวใจที่ได้พักการรัวจังหวะถี่ๆ เริ่มกลับมาเป็นแบบเดิมอีกครั้ง เมื่อจิตใต้สำนึกสั่งให้ตัดสินใจก้าวเท้าพุ่งไปยังคนละทิศละทางกับจุดหมายแรกที่จะไป

ทั้งที่มันเป็นครั้งที่สองของคืนนี้แล้วแท้ๆ ที่จะได้มีโอกาสเจอวอร์อปป้าใกล้ แต่ไม่ว่าอย่างไร ความชอบและความรักที่มีให้มันก็ไม่อาจทำให้ฉันสามารถควบคุมอารมณ์และความรู้สึกให้กลับมาเป็นปกติได้เลย

“พรุ่งนี้หนูจะไปงานแฟนไซน์นะคะอปป้า~” เสียงของเด็กวัยรุ่นกลุ่มเล็กซึ่งดูแต่งตัวแตกต่างจากวัยรุ่นคนอื่น ยิ่งพาให้ใจฉันสั่นผิดจังหวะ โดยเฉพาะเมื่อเสียงเข้มของชายตัวสูงดูมีออร่าดังตอบโต้พวกเธอกลับมา

“ครับ งั้นพรุ่งนี้เราเจอกันที่งานนะ”

กึก...

ฉันเหมือนคนหายใจติดขัด เมื่อเท้าก้าวมาหยุดอยู่เบื้องหลังกลุ่มเด็กวัยรุ่นซึ่งคาดว่าน่าจะมีความชอบเดียวกัน  สายตามองจ้องไปยังผู้ชายตรงหน้า รู้ไหม ฉันมีคำพูดมากมายอยากจะบอกเขา อยากลองทักเขาบ้างเหมือนแฟนคลับคนอื่นๆ แต่เพียงแค่ได้เข้าใกล้แค่สองเอื้อมแขน คำพูดที่มีมันก็คล้ายกับจะหายไปหมด

จนกระทั่ง...

“อ้าว เธอ...” คนที่ฉันอยากคุยด้วยมากที่สุดเป็นฝ่ายเอ่ยทักออกมาเอง “ใช่คนที่เอาน้ำมาให้พี่หรือเปล่าคะ?”

“คะ คะ ค่ะ!” บ้าจริง! แค่คำสั้นๆ คำเดียวยังพูดยากลำบากขนาดนี้

“ขอโทษนะ พี่ไม่ได้กินเลยสักอึก พอดีมันหกหมดเลย” ทั้งที่เรื่องแบบนั้นไม่จำเป็นต้องบอกกันด้วยซ้ำ แต่เขาก็ยังพูดราวกับแคร์ความรู้สึกของคนให้ “ไม่โกรธกันนะ”

ความน่ารักและดูใจดีของวอร์อปป้าไม่ได้มีเพียงแค่ในจอโทรทัศน์ จอยูทูป บนปกอลบั้ม หรือบนภาพโปสเตอร์เท่านั้น ไม่ว่าในที่ที่มองเห็นไกลๆ จะเป็นอย่างไร พอได้อยู่ใกล้เขาก็เป็นแบบนั้น

“ใช่หรือเปล่าอ่ะแก...”

“ไม่รู้สิ แกลองถามดู...” เสียงซุบซิบของกลุ่มวัยรุ่นซึ่งดูท่านะจะอายุพอๆ กันซึ่งยืนพูดคุยกับวอร์อปป้าก่อนหน้า ทำฉันเหลือบมองด้วยความสงสัย และต้องพบเข้ากับรอยยิ้มทักทายจากตัวแทนของเด็กกลุ่มนั้นพร้อมคำทักทาย

“ขอโทษนะคะ...พี่ใช่ขุ่นแม่กาละแมร์หรือเปล่าคะ?”

“คะ...ค่ะใช่” สิ้นเสียงตอบดูเหมือนว่าพวกเธอทั้งหมดดูจะชอบใจถึงได้หวีดเสียงแสดงท่าทางดีอกดีใจออกมาแบบนั้น

“หนูชอบมากเลยค่ะ หนูตามทุกข้อความที่พี่คอยแปลข่าวตลอดเลย”

“ระ เหรอคะ...ขอบคุณนะคะ” ปกติเคยแต่ตามกรี๊ดคนอื่น แต่พอมีคนแสดงท่าทางดีอกดีใจใส่แบบนี้มันก็เขินๆ อยู่เหมือนกันนะ

“อะไรกันๆ ไหงความสนใจของพวกเราถึงกลายมาเป็นผู้หญิงคนนี้ได้ล่ะ?” เสียงกรีดร้องดังขึ้นอีกครั้งเมื่อวอร์อปป้าซึ่งเคยตกเป็นจุดสนใจกลายเป็นคนที่ถูกติ่งด้วยกันเมินไปชั่วขณะ แต่การทักท้วงของเขาก็แทนทำฉันลมจับในวินาทีนั้นเหมือนกัน เมื่ออีกฝ่ายเอ่ยปากถามคำถามของตัวเอง

“ผู้หญิงคนนี้เขาเป็นใครเหรอครับ?” ซึ่งถ้าเขาแค่ถามเฉยๆ ฉันก็คงไม่รู้สึกอะไร หากแต่ไม่ใช่ในตอนนี้

ตอนที่วอร์อปป้ากำลังวางมือของตัวเองลงบนไหล่ฉัน!!

“ขุ่นแม่กาละแมร์ค่ะอปป้า”

“หืม...ขุ่นแม่เหรอครับ?”

“ค่ะ พี่กาละแมร์เป็นเหมือนกูรูของวง SWAG เลยนะคะอปป้า พี่เขาคอยตามข่าวและแปลให้แฟนคลับคนอื่นๆ ได้รู้แบบวิต่อวิเลยค่ะ พวกหนูแล้วก็แฟนคลับส่วนใหญ่ตามข่าวของอปป้าจากพี่เขานี่แหละ”

หูฉันได้ยินสิ่งที่น้องแฟนคลับตรงหน้าให้คำตอบวอร์อปป้า แต่ใจมันดันไม่ได้โฟกัสเรื่องนั้นเลยสัด ถ้ามืออปป้ายังวางอยู่บนไหล่ในระยะใกล้ขนาดนี้ ฉันไม่สามารถสนใจอย่างอื่นได้จริงๆ โดยเฉพาะในตอนที่กลั้นใจเหลือบมองหน้าเจ้าของฝ่ามือดังกล่าวแล้วพบว่าเขากำลังมองฉันกลับมาในระยะที่ใกล้พอกัน

“น้องกาละแมร์...เนี่ยน่ารักจัง” แถมยังชมพานให้หัวใจรัวแรงจนแทบจะทะลุออกมานอกอก “ขอบคุณนะคะที่คอยติดตามผลงานวงพวกพี่ตลอดเลย”

ขอยาดมหน่อยค่ะ!!!

“ไหนๆ ก็ได้เจอวอร์อปป้ากับพี่กาละแมร์แล้ว ถ้ายังไงพวกหนูขอถ่ายรูปหน่อยได้ไหมคะ?” เพราะกลัวว่าจะตัวเองจะเป็นลมล้มพับไปเสียก่อน ฉันจึงอาศัยจังหวะในตอนที่น้องๆ แฟนคลับพูดกับศิลปินที่ตัวเองรัก พยายามกระเถิบตัวออกห่างจากอปป้านิดหน่อยแต่ว่า

“พี่กาละแมร์ไม่ถ่ายรูปคู่กับวอร์อปป้าเหรอคะ?” คำถามที่ชวนให้ความรู้สึปั่นป่วนก็ดังขึ้นมาอีก “เมนพี่คือวอร์อปป้านี่คะ?”

“จริงเหรอ?” คำถามต่อมาไม่ใช่เสียงของน้องแฟนคลับหรอก หากแต่เป็นเสียงของวอร์อปป้าซึ่งฟังดูคล้ายกับแปลกใจและดีใจไปในคราวเดียวกัน

“คะ...ค่ะ” จนถึงตอนนี้ฉันก็ยังรู้สึกตื่นเต้นไม่หาย ได้แต่ตอบและแสดงทีท่าประหม่าขัดสุดใส่ศิลปินที่ชอบไม่หยุด แต่ไม่ใช่กับมือที่ล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือให้น้องๆ ตรงหน้าหรอกนะ

ก็แหม! โอกาสไงโอกาส ถ้าพลาดไปแล้วชาตินี้จะมีโอกาสได้ใกล้ขนาดนี้อีกหรือเปล่าก็ไม่รู้!

วอร์อปป้าเองก็ยังคงความเฟรนลี่ไว้เสมอต้นเสมอปลาย ทันทีที่น้องแฟนคลับรับมือถือไป เขาก็เริ่มขยับตัวเขามาเบียดชิดฉันอีกครั้ง พลางโน้มตัวลงเล็กน้อยเพื่อให้ดูใกล้ชิดกับแฟนคลับของตัวเองมากขึ้น รู้สึกได้ถึงฝ่ามืออุ่นของอีกฝ่ายวางทาบลงบนบ่าได้ชัดกว่าในครั้งแรก เหมือนว่าเขากำลังโอบไหล่ โดยที่ระยะห่างระกว่างแก้มเราทั้งคู่ก็ใกล้กันเพียงแค่หันไปหา

ฉันเกร็งไปหมด มันเหมือนกับความฝันที่มีมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา

“อีกรูปนะคะ!”

ฟึ่บ!

“อะ...” ฉันทำตาโตเมื่อจู่ๆ วอร์อปป้าผู้แสนในดีกระชับวงแขนบนบ่าดึงฉันเข้าไปเบียดกับตัวเองอีกครั้งชนิดแก้มเบียดแก้ม พลางชูสองนิ้ว ยิ้มสู้กล้อง

และถ้าหากนี่เป็นความฝัน ฉันคงเป็นติ่งที่ฝันได้น่าอิจฉามากกว่าใคร...

“ขอบคุณมากๆ เลยค่ะ ขอบคุณนะคะพี่กาละแมร์ หนูจะคอยตามข่าวที่พี่รายงานนะ” แต่ไม่นานระยะว่าที่จะได้แอบอิงอปป้าเกินกว่าแฟนคลับหลายๆ คนของฉันและกลุ่มน้องแฟนคลับก็จบลง

แต่ก็จบแล้วไม่ได้จบเลย...

“พวกหนูขอตัวก่อนคะ พรุ่งนี้เจอกันที่งานนะคะอปป้า กาละแมร์”

“แล้วเจอกันนะครับ”

เมื่อน้องแฟนคลับกลุ่มเดินคล้อยหลังออกไป วอร์อปป้าก็เริ่มหันมาชวนฉันคุยอีกครั้ง

“คอยตามข่าวสารวงแบบนี้ เหนื่อยหรือเปล่าคะ?” เขาพยายามใช้น้ำเสียงและแสดงออกต่อฉันอย่างเป็นกันเหมือนรู้ว่าฉันกำลังเกร็งและประม่ามากแค่ไหนที่ได้คุยกับเขาใกล้ๆ แบบนี้

“ไม่หรอกค่ะ ก็หนูชอบ...” มันคือการบอกรักที่ฉันอยากทำมากที่สุดเลยนะรู้ไหม

“ขอบคุณนะคะที่ชอบ” และนี่คงเป็นคำพูดที่ฉันอยากฟังมากที่สุดพอๆ กับสิ่งที่อยากบอก “ฝากติดตามผลงานของ SWAG ต่อไปเรื่อยๆ ด้วยนะ”

“ยะ ยินดีเสมอค่ะ” บรรยากาศระหว่างฉันกับวอร์อปป้าในยามนี้เหมือนว่ามีแค่เราสองคน หูไม่ได้ยินคำพูดอื่นได้นอกจากคำขอบคุณ สายตาก็เช่นกัน ที่เวลานี้สามารถมองหน้าศิลปินอันเป็นที่รักได้เพียงที่เดียว

แต่ไม่นานนักหรอก บรรยากาศหวาดหยดระหว่างศิลปินและแฟนคลับที่ฉันใฝ่ฝันก็เป็นอันต้องสะดุดลง เมื่อเวลาเดียวกันนั้น มีเสียงกระโชกโฮกฮากของใครคนหนึ่งดังแทรกขึ้น

“เฮ้ย!!” เสียงของชายคนดังกล่าวฟังคุ้นหู และมันทำให้ทั้งฉันและวอร์อปป้าต่างรีบหันไปยังต้นเสียงกันอย่างพร้อมเพรียง จนได้พบเข้ากับชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งอีกคนซึ่งมีลักษณะการแต่งตัวเหมือนวอร์อปป้าทุกระเบียดนิ้ว ต่างก็แค่สีเสื้อยืดด้านในที่ของวอร์อปป้าเป็นสีขาว แต่ของชายคนดังกล่าวเป็นสีดำ!

“ทะ เทวินทร์!” ฉันหลุดสบถชื่อของผู้ชายคนนั้นออกมาอย่างไม่ต้องสงสัย เมื่ออีกฝ่ายรีบจ้ำเท้าเดินตรงดิ่งแทรกผู้คนตรงมาทางเราทั้งคู่

“น้องกาละแมร์รู้จักไอ้วินทร์ด้วยเหรอ?” ฉันยังไม่ทันได้ตอบอะไรวอร์อปป้ากลับไป ความมือไวของเทวินทร์ก็พุ่งเข้ากระชากแขนฉันให้ถอยห่างจากวอร์อปป้าทันทีอย่างรวดเร็ว

เทวินทร์ไม่ได้มองหน้าฉัน แต่สายตากำลังมองจ้องไปยังวอร์อปป้าแบบไม่ชอบใจ ส่วนปากก็ต่อว่าไปด้วย

“ใครใช้ให้เธอมาคุยกับไอ้ไม่หลอนี่!?”

เสียงฮือฮาดังขึ้นแทบจะวินาทีนั้นเมื่อคำถามของเทวินทร์สิ้นสุดลง ปฏิกิริยาตอบโต้อัตโมติของฉันคือการกระตุกปากอย่างนึกหมั่นไส้หลังได้ยินคำต่อว่าดังกล่าว กลับกันนั่นดันใช้ไม่ได้กับวอร์อปป้า

“ไม่เจอนาน ยังเหมือนเดิมเลยนะน้องชาย” ซึ่งพูดเหมือนกับว่ารู้จักกับเทวินทร์มานาน

“ใครน้องมึง?” ทั้งที่วอร์อปป้าพูดดีกับเขาแท้ๆ แต่หมอนี่กลับใช้คำพูดคำจาวอนโดนตบให้ปากเบี้ยวไม่หยุด โดยเฉพาะคำถามต่อมา “กลับมาทำไม!?”

“มีงานต้องทำ แล้วเป็นไงบ้างล่ะ ได้ข่าวว่ามีคนทาบทามให้ไปลงแข่ง Endurance ปีนี้เหรอ?”

“ยุ่งไรด้วย?”

“เด็กน้อยอย่างมึงจะทำได้เหรอวินทร์?” ตอนแรกฉันก็ไม่รู้สึกอะไรกับคำพูดของวอร์อปป้ามากนักหรอก แต่ยิ่งฟังฉันยิ่งรู้สึกได้ถึงความกดดันผ่านน้ำเสียงและคำพูดนิ่งๆ ใจดีของเขามากขึ้นเรื่อยๆ “แข่งระดับโลก ถ้ายังฝีมือกระจอกแบบนี้ จะเอาอะไรไปชนะประเทศอื่นเขาวะ?”

คนฟังกัดฟันกรอดหลังวอร์อปป้าพูดจบ จนฉันรู้สึกถึงอาการสั่นจากร่างกายเขาได้ชัด

“อยากรู้ว่าหลายปีที่ผ่านมา ฝีมือไปถึงขั้นไหนเหมือนกัน...วันเสาร์มาลองแข่งกันสักแมชไหม?”

“มึงเอาเวลาที่จะแข่ง เก็บไว้ร้องเพลงเถอะ!” ส่วนนั่นคือคำตอบของเทวินทร์

ด้วยบรรยากาศที่เริ่มเปลี่ยนไป อีกทั้งตอนนี้การต่อปากต่อคำของคนทั้งคู่ก็เริ่มเป็นที่สนใจของคนรอบข้างมากขึ้น ฉันที่ตอนนี้อยู่กึ่งกลางระหว่างคนทั้งคู่จึงเริ่มทำตัวไม่ถูก เพราะไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ของพวกมีที่มาที่ไปอย่างไร ฉันที่เป็นคนนอกจึงได้แค่ยืนมองเฉยๆ ด้วยความเกร็ง

“เพราะพ่อกับแม่ตามใจมึงมากไงวินทร์ มึงเลยไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน...”

“...”

“เมื่อไหร่จะโตสักทีวะวินทร์”

ฟึ่บ!

เทวินทร์แสดงทีท่าตอบโต้กลับคำต่อว่าและคำถากถางทั้งด้วยการกระทำ เขาไม่ได้ใช้ความรุนแรง แต่ใช้เพียงนิ้วกลางในการบอกทุกความรู้สึกแทนคำพูด ก่อนเป็นฝ่ายหันหลังเดินหนีออกมาโดยไม่ลืมที่จะดึงฉันให้ตามออกไปด้วย

ฉันรับรู้ได้ว่าตอนนี้เทวินทร์กำลังหงุดหงิดอย่างสุด วัดจากการย่างก้าวของฝีเท้าและมือที่บีบแขนฉันแน่นจนเริ่มรู้สึกปวด แถมยังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนเริ่มจะทนไม่ไหว

“นี่หยุดบีบได้ไหม มันเจ็บ!”

“ลงโทษไง ที่ไม่ยอมฟังคำสั่ง” เขาบอกเสียงเรียบหากแต่น้ำเสียงยังคงแสดงความเคืองจัดจากเหตุการณ์เมื่อครู่เอาไว้ อีกทั้งยังต่อว่าวอร์อปป้าต่อหน้าต่อหน้าทั้งที่รู้ว่าฉันบ้าคลั่งมากแค่ไหน “เนี่ยนะเหรอ คนที่เธอบอกชอบนักหนา ไม่เห็นจะมีอะไรดี!”

ฉันรักของฉันมาตั้งนานยังไม่เคยคิดจะว่าวอร์อปป้าด้วยถ้อยคำแรงๆ สักครั้ง แล้วไอ้หมอนี่มันเป็นใคร!

“นายมีสิทธิ์อะไรว่าวอร์อปป้าแบบนั้นไม่ทราบ!”

“แล้วไง แถมซัดหน้าแม่งต่อหน้าเธอด้วยยังได้เลย” เขาพูดใส่อารมณ์ ทั้งที่เท้ายังเร่งจ้ำไปตามทางตรงหน้า “แค่มันหน้าตาดีนิดหน่อย ปกป้องไม่ลืมหูลืมตา รู้แล้วว่าติ่ง ไม่ต้องออกตัวแรงมากก็ได้!”

เวลานี้บอกเลยว่าคำประชดประชันของเขามันไม่ได้ช่วยให้ฉันหยุดปกป้องสิ่งที่ตัวเองรักลงได้เลย เพราะกฎของติ่งอย่างฉันก็คือ ไม่ว่าอปป้าจะดีหรือเลวฉันก็จะรัก!

“หน้าตาดีไม่เท่าก็อย่าอิจฉาชาวบ้านเขาสิ!” สิ้นเสียงต่อว่า เทวินทร์ซึ่งในตอนแรกเอาแต่ดึงฉันจ้ำเท้ากลับไปที่รถก็หยุดเท้าลง เขายอมปล่อยมือที่จับแขนฉันออกไปพร้อมทั้งเหลียวหลังมองกลับมาจากทางหางตา

“เออ ไม่หล่อ!” เขาตะคอกคำพูดประชดประชันอีกครั้งเสียงดัง พานให้วัยรุ่นรอบตัวเราหันมองมาด้วยความสงสัย จากที่คิดว่าจะพูดแดกดันเขากลับไปเท่านั้นกลับกลายเป็นว่า คำพูดที่เขาตอบโต้กลับมาดันทำให้ฉันไปต่อไม่ถูก โดยเฉพาะอย่างยิ่งในตอนที่เจ้าของเสียงตะคอกดังกล่าวหันกลับมาเผชิญหน้ากับฉันตรงๆ และใช้แววตาโกรธจัดจ้องมา

หมับ! ฟึ่บ!

เทวินทร์ไม่รอให้ฉันเตรียมเนื้อเตรียมใจ พุ่งเข้าคว้าข้อมือฉันกระชากเข้าหาตัวอย่างแรงด้วยสีหน้าและท่าทางเอาเรื่อง รับรู้ถึงความโกรธจัดที่เขามีหลังถูกต่อว่าได้มากกว่าเก่า

“จะ จะทำอะไร ปล่อยนะ!”

“จะทำให้หลาบจำ...” เขาเค้นเสียงพูดนิ่งๆ ราวกับพยายามกักกลั้นความโกรธจัดของตัวเองเอาไว้ และเริ่มแสดงการกระทำรุนแรงของตัวเองให้เห็นด้วยการบีบรั้งข้อมือฉันแน่นจนปวด

“หยุดนะ! ฉันเจ็บ!” เกิดมาจนอายุเท่านั้น ฉันก็เพิ่งจะเจอเรื่องน่ากลัวแบบนี้นี่แหละ เพราะแบบนี้ไง ฉันถึงไม่รู้สึกเสียดายหากต้องหลงรักคนในโปสเตอร์มากกว่าผู้ชายที่มีลมหายใจในชีวิตจริง

          “ตั้งแต่วันนี้ไป ช่วยจำใส่สมองไว้ด้วยนะว่าเทวินทร์คนนี้...” อีกหนที่เทวินทร์เอ่ยทวนคำพูดประชดประชันของฉันออกมา ก่อนทำเรื่องไม่คาดฝันด้วยการใช้มือเลิกชายเสื้อยืดของตัวเองขึ้นสูง เผยให้เห็นหน้าท้องเรียงลูกสวยในแบบที่ผู้ชายพึ่งจะมี

ฟึ่บ!

“อ๊ะ!!” ซึ่งการกระทำเช่นนั้นมันก็ตามมาด้วยแรงกระชากมหาศาลที่อีกฝ่ายใช้บีบบังคับมือฉันให้กดนาบลงหน้าหน้าท้องของตัวเอง จากนั้นก็พ่นคำประกาศิตออกมาอีกครั้งแบบไม่สนใจสายตาใคร นอกจากหน้าฉันที่ตอนนี้เหวอไปหมด

“ถึงจะไม่หล่อจนสาวเหลียว แต่ซิกแพกฉันมันทั้งแน่นทั้งเสียวจนสาวร้องนะบอกเลย!”

“พะ พูดอะไร อะ...” ฉันปรามเขาโดยพยายามบิดข้อมือให้หลุดให้เป็นอิสระจากสิ่งที่คนตัวใหญ่ตรงหน้ากำลังทำ แต่แล้ว เทวินทร์ก็หยุดเสียงของฉันลงด้วยคำถามสั้นๆ

“เสียวไหมล่ะ?” ไม่ใช่แค่ถามแต่เขายังออกแรงบีบบังคับลากปลายนิ้วทั้งห้าของฉันลากไล้ไปตามหน้าท้องของตัวเอง ไล่ระดับสูงขึ้นจนเลยไปถึงแผ่นอกกว้าง โดยยังคงจ้องสายตามองมานิ่งๆ ราวกับรอฟังคำตอบ

การกระทำบ้าๆ ของเขา ไหนจะสายตาของคนรอบข้างที่มองอยู่ ทำฉันรู้สึกร้อนวูบไปทั่วทั้งหน้า ตลอดชีวิตลูกผู้หญิง ที่คือครั้งแรกที่มืออันบริสุทธิ์ของฉันมีโอกาสได้ลูบคลำ ลูบไล้ร่างกายในระยะประชิดขนาดนี้!

“กลับ!” ทั้งที่ตอนแรกเทวินทร์เหมือนต้องการเค้นเอาคำตอบอยู่แท้ๆ แต่แล้วจู่ๆ เขาก็เปลี่ยนใจ ตัดสินใจผละมือฉันออกจากร่างกายได้รูปของตัวเองมาเป็นกระชากดึงกลับไปยังรถที่จอดไว้  อย่าว่าแต่ฉันเลยที่หน้าร้อนเพราะการกระทำวูบวามไร้ยางของเขา เทวินทร์เองก็เหมือนกัน

เพราะถ้ามองไม่ผิด ดูเหมือนช่วงที่เขาตัดสินใจออกคำสั่งนั้น หน้าเขาก็เริ่มขึ้นสีระเรื่อด้วยเหมือนกัน…

เรื่องที่เขาทำต่อหน้าผู้คนมันพานให้เราทั้งคู่ไม่ยอมพูดกันแม้แต่วลีเดียว หลังจากฉันถูกเขาพาตัวกลับมานั่งในรถของตัวเองได้เป็นผลสำเร็จอีกครั้ง เขาไม่พูดหรือถามอะไร แต่เลือกที่ขับรถเลี้ยวออกจากสถานที่น่าตื่นตาตื่นใจดังกล่าว และใช้เพียงเสียงเพลงในรถเท่านั้นที่ทำให้บรรยากาศระหว่างเราไม่เงียบจนเกินไป

แต่ไม่นานนักหรอกบรรยากาศความเงียบภายในรถก็พังลง ทันทีที่รถคันหรูเหยียบเข้าสู่พื้นที่ตัวเมือง เทวินทร์ก็เริ่มเอ่ยปากถามขึ้น

“บ้านเธออยู่ไหน?” เขายังยืนกรานจะไปส่งฉัน ทั้งที่ปฏิเสธไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง

“ซอยรื่นรมนิยมชมชอบ7” เพราะไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว ฉันจึงต้องบอกทางเขาไป บอกแบบไม่ได้มองหน้าคนฟังหรอกนะ แล้วก็แค่นั้นระหว่างเราไม่มีอะไรต้องคุยกันอีก สุดท้ายแล้วเมื่อพ้นคืนนี้ไปเราก็จะกลายเป็นคนแปลกหน้า ไม่ต้องเจอ ไม่จำเป็น ไม่รู้จัก

เสมือนว่าคืนนี้เป็นเพียงแค่ฝันร้ายที่ปะปนเข้ามากับฝันดีเท่านั้น...

คืนนั้นเทวินทร์ขับรถมาส่งฉันยังบ้านพัก แต่ก็ไม่ใช่บ้านพักของฉันจริงๆ หรอก ฉันหลอกให้เขาจอดเยื่องห่างจากที่อยู่จริงๆ ไปเกือบ 4 หลัง คนเพิ่งรู้จักใครจะไปกล้าให้ส่งหน้าบ้านของเราจริงล่พถูกไหม?

อย่างที่บอกเรารู้จักกันภายในคืนเดียวเพราะความผิดพลาดทางเทคนิกพิชิตร่างกายไม่สำเร็จ ถึงจะรู้จักชื่อแต่ความรู้สึกระหว่างเราก็ยังเป็นคนแปลกหน้าต่อกันอยู่ดี อีกอย่างผู้ชายเข้าใจอารมณ์ยากอย่างเขาน่ะ ชาตินี้อย่าเจอกันอีกเลยยิ่งดี!

“หาวววว~”

“เมื่อคืนนอนไม่พอเหรอ?” เสียงเรียบนิ่งแฝงด้วยความเยือกเย็นของกระถินเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นว่าฉันเอาแต่อ้าปากหาววอดๆ ด้วยอาการง่วงหงาวหาวนอน แน่นอนว่าฉันก็ไม่ได้ปฏิเสธ พยักหน้าหงึกหงักตอบกลับไป

“เมื่อคืน ฉันนอนดึกไปหน่อย”

“แล้วทำไมไม่นอนต่อ ปลุกฉันมาทำอะไรที่มหาวิทยาลัยแต่เช้าล่ะ?”

“ก็วันนี้มันเป็นวันสำคัญนี่...” ฉันบอกกระถินยิ้มๆ แม้ว่าอีกฝ่ายจะดูไม่มีอารมณ์ร่วมเท่าไหร่ พูดง่ายๆก็ เพื่อนฉันคนนี้เป็นคนนิสัยค่อยช้างแปลก และเป็นพวกความรู้สึกไม่อยู่กับร่องกับรอยเดี๋ยวรู้สึกไวเดี๋ยวรู้สึกช้า แต่ส่วนใหญ่เธอมักเชื่องช้าเหมือนพวกสล็อตมากกว่า...

“...” คนฟังนิ่งไป นั่นอาจแปลได้ว่าเธอกำลังคิดอยู่

ค่ะ! วันนี้มันคือวันสำคัญ เป็นวันเสาร์ของการพบเจอกลุ่มบุคคลที่ฉันคลั่งไคล้และหลงใหลมากที่สุดในชีวิต อย่างวง SWAG บัตร Staff ที่ทอร์ชให้มาเมื่อวันก่อนระบุวันเวลาสำหรับเข้างานตอน 11.40 น. เพราะแบบนั้นต่อให้จะง่วงมากแค่ไหนฉันก็ต้องแหกตาตื่นอยู่ดี 

ปกติแล้วฉันมักจะไปนั่งรอต้อนรับศิลปินในดวงในที่หน้างาน แต่ว่าวันนี้ฉันไม่ต้องทำแบบนั้นแล้ว เพราะสิทธิ์ของบัตรStaffแสนวิเศษในมือมันสามารถทำให้ฉันผ่านไปด้านหลังงานเพื่อพบกับอปป้าจากแดนกิมจิได้ในระยะใกล้ๆ

ที่อยู่ในหัวตอนนี้ก็คงมีความคิดเดียว มันคือความคิดซึ่งเต็มไปด้วยความหวัง หวังว่าวอร์อปป้าจะจำฉันได้แบบที่เขาทักเมื่อคืน...

“อ๋อ...” จู่ๆ กระถินก็ร้องลากเสียงออกมาเหมือนนึกอะไรออก ฉันที่ปล่อยให้เธอคิดมาสักพักจึงหันไปทำตาวาวใส่ เพราะคิดว่าเธออาจจะรู้แล้วว่าวันนี้สำคัญกับฉันยังไง

แต่ก็เปล่า...

“ฉันนึกออกแล้วว่าจะไปเข้าห้องน้ำ...” เธอดันพูดในสิ่งที่ต่างออกไป “เธอเดินไปรอฉันที่ลานน้ำพุก็ได้ จะได้ไม่เสียเวลาคอย”

“ลานน้ำพุตรงสวนหย่อมหน้ามหา'ลัยน่ะเหรอ” ฉันถาม กระถินจึงพยักหน้า

“โอเค อย่าช้านักล่ะ” อีกหนที่เธอพยักหน้ารับคำ ก่อนค่อยๆลุกออกจากโต๊ะไป

อย่างเชื่องช้า =_=…

เพราะไม่มีทางเลือกใดนอกจากทำใจรับกับสิ่งที่เกิดขึ้น การปลีกตัวลุกออกจากโต๊ะม้าหินตามข้อตกลงของกระถินเลยเป็นสิ่งที่ฉันเลือกทำ แม้ลึกๆจะรู้ว่าเพื่อนคนนี้จะเคลื่อนไหวและทำตัวเชื่องช้าเป็นเต่าคลานก็ตาม

ฉันใช้เวลาไม่ถึง 5 นาทีพาตัวเองมานั่งรอกระถินบริเวณลานน้ำพุทรงกลมขนาดใหญ่ โดยหยิบบัตรสต๊าฟที่ได้จากทอร์ชพร้อมด้วยของแจกแฟนด้อมเดียวกันขึ้นมาเชยชมฆ่าเวลา อีกไม่กี่นาทีงานแฟนไซน์ก็กำลังจะเริ่มแล้ว ถึงตอนนั้นวอร์อปป้ายังจะจำหน้าฉันได้อยู่หรือเปล่านะ

ฮึ้ยย คิดแล้วก็อยากจะเร่งสปีดความไวใส่กระถินให้รู้แล้วรู้รอด ฮืออ อยากเจอวอร์อปป้าใกล้ๆอีกสักครั้งจังเลย!

และมันก็เหมือนทุกที เมื่อใดที่เริ่มคิดถึงอปป้าที่อยู่สุดเอื้อมมือ ฉันก็มักจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาคุยกับแฟนคลับกลุ่มเดียวกัน ด้วยการโพสข้อความถามไถ่เหล่าแฟนด้อมเรื่องงานไซน์ที่จะจัดขึ้นในวันนี้

ขุ่นแม่กาละแมร์ :: วันนี้มีใครมางานไซน์บ้างคะ เรามีของแจกหน้างานนะ

เพียงโพสถามไม่นาน เหล่าสมาคมติ่งแฟนด้อมเดียวกันต่างก็พากันมาตอบข้อความกันอย่างล้นหลาม

วอร์ฮยองแฟนลี้จึน :: หนูค่าขุ่นแม่ แล้วเจอกันนะคะ

ตาหนูอุนมยองของบ่าว :: หนูมีทุเรียนทอดไปแจก เดี๋ยวรามาแลกกันนะคะขุ่นแม่

หลัวหนูชื่อลี้ลี้ :: แล้วเจอกันค่าา!

หลายสิบข้อความจากแฟนคลับด้อมเดียวกันทำฉันหลุดยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่ได้ยามต้องมานั่งไล่อ่าน และเชื่อไหมฉันไม่เคยรู้สึกเบื่อกับการอ่านข้อความของกลุ่มนี้เลยสักครั้ง แต่ไม่นานนักความเงียบสงบบริเวณลานน้ำพุก็ถูกทำลายลง เมื่อวินาทีนั้นมีเสียงของเครื่องยนต์คันแรงขับเลี้ยวเข้ามาจอดบริเวณใกล้ๆ เรียกความสนใจจากสายตาฉันให้หันมองได้โดยอัตโนมัติ

ภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าคือรถคันหรูถูกแต่งเครื่องให้ดูสวยและแรงตามสไตล์ของคนที่ชอบความเร็ว อาจเพราะฉันได้มีโอกาสเผชิญโลกคนคนจำพวกนั้นมาล่ะมั้ง เพียงแค่มองถึงได้ดูออกได้โดยไม่ยาก

กึก! ตึง!

แต่แล้วชื่นชมความสวยและความดูดีของรถราคาแพงตรงหน้าได้ไม่ทันเท่าไหร่ ฉันก็ต้องเบิกตากว้าง เมื่อเจ้าของรถปรากฏกายขึ้นในระยะห่างเพียงหนึ่งเมตร ร่างกายตอบรับกับร่างชายหนุ่มที่ปรากฏตรงหน้าด้วยการกระโดดหมอบลงบริเวณแท่นกั้นของลานน้ำพุเพื่อซ่อนตัวอย่างไม่ต้องสงสัย

ทำไมน่ะเหรอ?

ก็เพราะไอ้ผู้ชายคนที่ลงจากรถคันนั้นมันคือคนคนเดียวกับที่เกือบพาฉันไปตายมาตลอดทั้งคืนน่ะสิ!

ตึก... ตึก... ตึก...

ไม่รู้ว่าเวรซ้ำกรรมซัดอะไร ทั้งที่ตั้งใจหลบให้พ้นจากสายา แต่ว่าเสิ่งที่ตามมามันดันเป็นเสียงฝีเท้าของใครสักคนที่เดินเข้ามาใกล้ตรงจุดที่ฉันยืนอยู่ แต่ไม่นานหรอกเสียงเดินดังกล่าวก็เงียบไป

“ฮัลโหลครับ...อ๋อพ่อเหรอ? วินทร์ไม่ไปอ่ะ ลำไย” แต่เปลี่ยนเป็นเสียงพูดคุยโทรศัพท์ในระยะที่ใกล้แทน

ฉันค่อยๆ เกาะขอบแท่นกั้นน้ำพุชำเลืองมองเจ้าของเสียงในสภาพเหมือนคนมีความผิด ก่อนพบว่าผู้ชายคนนั้นคือเทวินทร์จริงๆ แถมเขายังยืนอยู่อีกฟากของลานน้ำพุเหมือนกับกำลังรอใครอยู่

“แค่นี้ก่อนนะพ่อ วินทร์มีนัด” นั่นไง เขานัดกับใครเอาไว้จริงๆด้วย

ให้ตายสิ! ไปนัดกันที่อื่นไม่ได้หรือไงนะ!

อันที่จริงแล้วฉันไม่มีเรื่องอะไรให้ต้องหลบหน้าเขาหรอก แต่ก็อย่างที่บอกการไม่เจอหน้ากันเลยหลังจากเหตุการณ์เมื่อคืนมันน่าจะเป็นเรื่องที่ดีกว่า ถึงจะคิดและทำแบบนั้นแต่การต้องมาคอยหลบๆ ซ่อนๆ อย่างคนมีพิรุธมันก็ทำเอาใจฉันเต้นอย่างลุ้นระทึกอยู่ตลอดเวลา สายตาพลางกวาดมองหาเพื่อนรักที่ไม่รู้จะโผล่มาตอนไหนได้ด้วย

กึก...

“รอนานไหมวินทร์” อีกครั้งที่ต่อมเผือกของฉันดันเริ่มทำงาน เมื่อจังหวะที่บรรยากาศรอบตัวเงียบดันมีเสียงฝีเท้าอีกคู่ดังแทรกขึ้นมาพร้อมกับคำทักทายของผู้หญิง ไม่ต้องมองก็พอเดาได้ว่าเธอน่าจะเป็นคนที่เทวินทร์นัดเอาไว้ที่น้ำพุนี่

แต่ถึงจะเดาออกฉันก็ยังแอบลอบมองคนทั้งคู่อยู่ดี

เทวินทร์เวลานี้เขาสวมเสื้อยืดสีดำคลุมทับด้วยเสื้อหนังสีเดียวกันสไตล์เดียวกับที่ฉันเจอเมื่อคืน ดูท่าแล้วกางเกงที่สวมอยู่ก็น่าจะตัวเดิมด้วยเช่นกัน

“วินทร์มีอะไรเหรอถึงเรียกเราออกมาแบบนี้?” ส่วนหญิงสาวที่เป็นแขกของเทวินทร์นั้น ถ้ามองไม่ผิดรู้สึกว่าเธอจะเป็นรุ่นพี่ฉันปีหนึ่ง เรียนคณะเดียวกัน เธอสวยและเป็นที่รู้จักของคนในคณะ ถ้าจำไม่ผิดรู้สึกจะชื่อว่า ‘ปลาดาว’ หรืออะไรสักอย่างนี่แหละ

“เรื่องเมื่อวันศุกร์ที่แล้ว ให้มันเป็นโมฆะไป”

“วินทร์หมายความว่าไง?”

“เราไม่ได้อยากได้ผู้หญิงของคนอื่น ให้ผลรางวัลเป็นโมฆะไป”

พวกเขากำลังคุยอะไรกันบางอย่าง บางอย่างที่คนนอกอย่างฉันไม่เข้าใจ แถมน้ำเสียงของคนทั้งคู่ตอนพูดคุยกันก็เริ่มจะดุเดือดขึ้นทุกวินาที

“ทำไมล่ะ ได้เราเป็นของรางวัลสำหรับผู้ชนะมันไม่น่าพอใจเหรอ?”

“เปล่า แต่เรามีแฟนแล้ว” อุต๊ะ! หมอนี่มีแฟนแล้วงั้นเหรอ?

“แล้วยังไง แฟนกับของรางวัลไม่เห็นจะเกี่ยวกันนี่วินทร์”

          ด้วยความที่ต่อมเผือกเริ่มทำงานอย่างไม่หยุดหย่อน จากที่ตั้งใจหลบซ่อนกลับกลายเป็นว่าฉันต้องยับตัวเข้าไปใกล้คนทั้งคู่ให้มากขึ้นเพื่อเผือกเรื่องชาวบ้านให้สุด ทว่า ขณะกำลังจะขยับตัวอ้อมไปตามแนวกั้นน้ำพุอยู่นั้นเอง

กึก...

เบื้องหน้ากลับปรากฏเท้าของใครคนหนึ่งมายืนขวางเสียได้ เมื่อเงยมองฉันจึงพบว่าเจ้าของเท้านั้นไม่ใช่ใคร แต่เป็นกระถินเพื่อนที่ขอตัวไปเข้าห้องน้ำเมื่อหลายนาทีก่อน

“มานั่งทำไรตรงนี้อ่ะแมร์...” เธอถามเสียงเฉื่อยแต่ดัง

“ชู่ว์ๆๆๆๆ” นั่นรีบทำให้ฉันทำมือทำไม้ส่งสัญญาณให้เธอเงียบเสียงลงทันที พลางชำเลืองสายตามองไปยังเป้าหมายซึ่งกำลังถูกฉันแอบเผือกเรื่องส่วนตัวไปด้วย ก่อนต้องช็อก เมื่อพบว่านอกจากกระถินที่โผล่พรวดพราดเข้ามาทำเสียงดังแล้ว บุคคลที่ฉันกำลังแอบฟังเขาคุยกันก็กำลังหันมองมาทางฉันด้วยเช่นกัน

ซวยแล้ว...

To Be Continued...

การเผือกเรื่องชาวบ้านนอกจะได้ความบันเทิงแล้ว ยังได้ความซวยด้วย 55555

ชอบก็เม้นไว้ ถูกใจเรื่องนี้อย่าลืมโหวตเต็ม100%

1เม้น1กำลังใจเนอะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายเรื่องนี้นะครับ

ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคอมเม้นและโหวตดีๆในหน้านิยาย

ติดแท็กในทวิต 

#ชีวิตติ่งยิ่งกว่าเจ็บ #ติ่งแฟนวินทร์

แก๊งลูกเทพ¼ 

 จิ้มซะจะได้ไม่เป็นธุระของพ่อกับแม่! 

    

ll Character ll

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ติดตามเรื่องนี้จิ้มเน้นๆที่หน้าเทวินทร์!

^

 รักกันชอบกันกดติดตามข้างบน 

 ส่งฟีดแบ็กทางทวิต เพจ คอมเม้น

 หรือโหวตข้างล่างเต็ม100นะเออ 

v